คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [Fic] Bou x Yue เพราะเรื่องนี้...เป็นสิ่งจำเป็น ตอนที่ 4
::[Fic] Bou x Yue เพราะเรื่องนี้…เป็นสิ่งจำเป็น::
::ตอนที่ 4::
ชายหนุ่มร่างเล็กผมยาวทองค่อยๆเดินลงมาจากบันไดวนอย่างงัวเงีย พลางหาววอดหลายๆครั้ง เขาเดินไปยังมุมห้องที่มีโต๊ะอาหารอยู่ เพราะกะจะมานั่งกึ่งหลับกึ่งตื่นที่นี่ แต่ก่อนที่เขาจะได้นั่งนั้น สายตาเขาก็หยุดอยู่ที่อาหารหรูๆหลายอย่างที่วางอยู่บนโต๊ะ กับเหล่าเทียนที่วางประดับไว้อยู่ตรงกลาง เหมือนออกมาอยู่ร้านอาหาร…ความรู้สึกประมาณนั้น…
สายตายังคงจับจ้องอยู่กับอาหารเหล่านั้น โดยที่ตัวยังยืนอยู่กับที่ไม่ขยับไปไหน
“โบคุงงงง!! ตื่นแล้วเหรอคร้าบบบ >___<” ยูเอะพูดด้วยน้ำเสียงอันร่าเริง โบค่อยๆหันไปมองทางที่ยูเอะยืนอยู่ เด็กหนุ่มใส่ผ้ากันเปื้อน ในมือถือตะหลิว ใบหน้ายิ้มแย้ม รู้สึกจะไม่ต่างอะไรกับแม่บ้านเลย -____-
โบมองอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะกับเหล่าเทียนที่จุดไฟแล้วหลายเล่มสลับกับใบหน้ายิ้มของยูเอะ ยูเอะมองอีกฝ่ายด้วยความแปลกใจกับท่าทางของโบคุง
“นายทำอาหารเหรอ?” โบถาม ทั้งๆที่ในใจก็รู้คำตอบอยู่เต็มอกแล้ว
“ใช่ครับ โบคุงไม่ชอบเหรอ?”
“เปล่า… คือมันเปลืองของในตู้เย็นรู้ไหม!!” โบตะคอกใส่อีกฝ่าย มองอาหารหลายจานที่อยู่บนโต๊ะ แล้วแทบจะขาดใจตาย ถึงมันจะดีที่มีคนทำอาหารหรูหราให้กิน แต่อาหารมื้อนึงใช้กับข้าวเยอะแบบนี้เขาก็ต้องใช้จ่ายเยอะขึ้น โบฉุกคิดขึ้นมา แล้วอดที่จะโมโหไม่ได้
ยูเอะดูจะหน้าเสียขึ้นมาทันที เขาก้มหน้าลง พร้อมเอ่ยเสียงเบาๆ
“ผมขอโทษครับ”
โบมองท่าทางของอีกฝ่าย ดูท่าทางพ่อแม่จะไม่เคยดุเอาซะเลยนะสิเนี่ย ตะคอกหรือต่อว่านิดนึง ก็เอาแต่ก้มหน้างุดอย่างทำที่อยู่ตอนนี้ เหมือนกับเด็กที่ต้องสลดเพราะเพิ่งเคยโดนผู้ใหญ่ดุครั้งแรก
“ไม่เป็นไรๆ ครั้งหน้านายต้องประหยัดให้มันมากกว่านี้รู้ไหม?” โบพูด พลางนั่งลงบนเก้าอี้โต๊ะกินข้าว เด็กหนุ่มผมสีชมพูค่อยๆเดินมานั่งยังฝั่งตรงข้าม พลางก้มหน้างุดเหมือนเคย
โบหยิบช้อนขึ้นมา และตักอาหารในจานขึ้นมาชิม
“อืม…อร่อยดีนี่ ฝีมือใช้ได้” โบพูดพลางวางช้อนลงบนจาน เหมือนกับกำลังดึงดูดความสนใจของอีกฝ่าย และมันก็เป็นเช่นนั้น ยูเอะเงยหน้าขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
“จริงเหรอครับ!?” ยูเอะถามกลับด้วยน้ำเสียงร่าเริง เมื่อกี้ยังทำหน้างอนๆอยู่เลย พอชมนิดชมหน่อย กลับมายิ้มได้เหมือนเดิม อารมณ์แปรปรวนจริงๆเลยโบคิด
“อืม”
โบตักอาหารเข้าปากอีกหลายคำ ซึ่งรสชาติอาหารนั้นก็อร่อยยังกับไปกินที่ร้านอาหารหรูๆ โบคีบปลาดิบเข้าปาก แล้วก็เคี้ยวตุ่ยๆเหมือนเด็กอดอาหารมาหลายวัน แต่ก่อนที่เขาจะเพลิดเพลินกับความอร่อยได้มากนัก… โบก็รู้สึกว่ามีคนจับจ้องทุกการกระทำของเขาอยู่ ซึ่งนั้นก็คือใครไปไม่ได้ นอกจากยูเอะ
“มัวแต่จ้องอยู่นั้นแหล่ะ ทำไมไม่กินล่ะ?” โบถาม พลางเอามือปิดปาก เพื่อเป็นการรักษามารยาท เด็กหนุ่มเพียงแค่ยิ้มตอบกลับมาเท่านั้น พร้อมเอ่ยต่อ
“โบคุงกินไปเถอะครับ ผมไม่กินข้าวเย็น…”
“กลัวอ้วนรึไง!?” โบถามอย่างตกใจ นี่เขาใช่ผู้ชายจริงหรือเปล่า ปกติผู้ชายกินข้าวครบสามมื้อก็ไม่อ้วนนี่นา
“เปล่านะครับ~ ผมไม่ชอบนี่นา” ยูเอะพูด
โบก้มหน้าก้มตาคีบอาหารเข้าปากต่ออีกรอบ ส่วนยูเอะก็เอาแต่นั่งมองอีกฝ่ายกินแล้วก็ยิ้มๆ พลางเอามือขึ้นมาชันคาง
“โบคุง ท่ากินน่ารักดีนะครับ~ ^^” ยูเอะยิ้มกว้าง พลางเอามือไปลูบแก้มตุ่ยๆของโบ ดูเหมือนว่าโบจะอึ้งกับการกระทำของอีกฝ่ายมาก ตกใจกับสัมผัสที่แก้มของเขา ถึงขนาดทำอะไรไม่ถูกเลย
“น นายว่าอะไรนะ!?!”
ติ๊งต่องงงง!#
“อ่ะ!! มีคนมา…เดี๋ยวผมไปดูให้นะคร้าบบ >3<” ยูเอะพูดพลางลุกขึ้น แล้วรีบเดินไปเปิดประตูบ้าน
“เอาของมาส่ง ค ครับ” พนักงานชายส่งของกล่าวอย่างงุนงง พร้อมกับท่าทางแปลกใจนั้น จะไม่ให้แปลกใจได้ไงล่ะ ในเมื่อมีผู้ชายหน้าตาหวานราวกับผู้หญิง ใส่ผ้ากันเปื้อนสีชมพู พร้อมๆกับชุดโลลิต้าที่ใส่อยู่นั้น
ยูเอะยื่นมือไปรับกระเป๋าเดินทางจากพนักงานชาย พร้อมกับก้มหัวให้น้อยๆ
“ขอบคุณนะครับ ^^”
เด็กหนุ่มปิดประตูบ้านลง พลางเดินถือกระเป๋าเข้ามาในบ้าน และหยุดลงที่โซฟาตัวใหญ่ ก่อนจะหันหลังไปมองหน้าโบ เป็นเชิงถาม
“เอ่อ…นายนอนบนโซฟาได้ไหมล่ะ ห้องนอนมีแค่ห้องเดียว” โบพูดอย่างเรียบๆ ยูเอะมองลงบนโซฟาตัวใหญ่ พลางคิดว่าทำไมตัวเองต้องมานอนบนโซฟาแข็งๆแบบนี้ ทั้งๆที่เขาควรจะได้นอนบนเตียงนุ่มๆ พ่อแม่เลี้ยงเขาให้นอนแต่ที่ดีๆสบายๆนะ ยูเอะคิดอย่างเด็กที่เอาแต่ใจ
“ทำไมโบคุงต้องให้ผมนอนบนโซฟาด้วย?” ยูเอะถาม หน้าเริ่มแสดงความขุนเคืองออกมา
“ก็นายเป็นผู้อาศัย…” โบกล่าวอย่างเรียบๆอีกครั้ง
“ผมขอไปนอนห้องโบคุงไม่ได้เหรอครับ?” ยูเอะเดินเข้าไปจับต้นแขนของอีกฝ่าย พลางทำหน้าออดอ้อน
โบถึงกับต้องหันหน้าหนี เพราะสายตาที่จับจ้องมาของอีกฝ่าย มันช่างหวานเยิ้มยิ่งกว่าลูกอมซะอีก…
Ps. เม้นด้วยเน้อออ!!!~
ความคิดเห็น