[Fic]An Cafe'... Bou x Yue เพราะเรื่องนี้...เป็นสิ่งจำเป็น

ลำดับตอนที่ #3 : [Fic] Bou x Yue เพราะเรื่องนี้...เป็นสิ่งจำเป็น ตอนที่ 3

::[Fic] Bou x Yue เพราะเรื่องนี้…เป็นสิ่งจำเป็น::

::ตอนที่ 3::

               แสงแดดอันอบอุ่นในยามสายสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่าง ดวงตาที่ปิดสนิทอยู่ ค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างงัวเงีย พลางยกมือขึ้นมาขยี้ตาเพื่อปรับแสงให้เข้ากับความเป็นจริง เขายันตัวลุกขึ้น และมองไปรอบๆห้อง มือยกขึ้นมากุมขมับเพราะรู้สึกมึนหัว

               เขาพยายามลุกขึ้นเดินไปยังประตูบ้าน เขารู้ตัวดีว่าเจ้าของบ้านนี้ไม่อยากต้อนรับเขาสักเท่าไร เมื่อเขาเปิดประตูบ้านออกก็พบกับชายหนุ่มผมยาวทอง กำลังจับลูกบิดประตูอยู่พอดี โบมองยูเอะแบบงุนงงปนอึ้ง

              “นายจะออกไปไหน” โบถาม

              “ผมจะไม่รบกวนโบคุงแล้วครับ” อีกฝ่ายพูด และพยายามเดินออกจากบ้าน แต่โบก็ยังขวางทางเขาไว้อยู่ดี ยูเอะพยายามเดินหลีกออกจากโบ

              “มีคนรับนายไปอยู่ด้วยแล้วหรือไง!?” โบตะคอกใส่อีกฝ่าย แต่นั้นก็แค่น้ำเสียงเท่านั้น ใจเขาลึกๆก็เป็นห่วงอยู่เหมือนกัน ถึงเขาจะไม่อยากให้อีกฝ่ายมาอยู่บ้านเขาก็ตาม แต่เขาก็ไม่ได้ไร้น้ำใจขนาดนั้น

              “ยังหรอกครับ…แต่ผมก็รบกวนโบคุงเปล่าๆน่ะ”

              “…” โบถึงกับพูดไม่ออก

              กลุ่มก้อนความเงียบเข้ามาครอบคุมร่างทั้งคู่สักพัก ยูเอะทำหน้าเบื่อหน่าย ก่อนที่จะหลีกตัวออกมา เพื่อนเดินออกมาจากหน้าบ้านหลังนี้ เขารู้สึกว่าตัวเองไม่น่าจะมารบกวนอีกฝ่ายอยู่ด้วยเลย พลอยทำให้โบเกลียดเขาซะเปล่า

              ก่อนที่เขาจะได้เดินออกไปได้นั้น ฝ่ามือของอีกฝ่ายก็รั้งข้อมือเขาไว้ ยูเอะถึงกับชะงักสักครู่นึง และหันไปมองหน้าชายหนุ่มผมทองอย่างแปลกใจ

              “เดี๋ยว! เข้ามาคุยกันข้างในก่อน” โบกล่าว และลากเด็กหนุ่มเข้ามาในบ้านอีกครั้ง

              ยูเอะนั่งลงบนโซฟา ตัวที่เขาพึ่งนอนเมื่อกี้ โบนั่งโซฟาตัวที่อยู่ตรงข้ามกับตัวของยูเอะ โบมองหน้าอีกฝ่ายอยู่พักนึง ก่อนที่จะตัดสินใจพูดออกมา

             “โอเค! ฉันให้นายมาอยู่ด้วยก็ได้” ยูเอะที่กำลังทำหน้าตายอยู่ก็ค่อยๆเผยรอยยิ้มกว้างออกมา แต่ก็ไม่กล้าแสดงอาการดีใจออกมามากนัก เพราะอีกฝ่ายไม่เหมือนคนทั่วไปซะด้วยสิ

             “แต่…โบคุงจะให้ผมอยู่ที่ห้องไหนละครับ ดูท่าทาง…ฝุ่นจะยึดพื้นที่หมดแล้วนะครับ” ยูเอะพูดพลางมองไปรอบๆห้อง ก่อนที่จะทำหน้าขยะแขยงฝุ่นกับขยะเหล่านั้นออกมา

             “นี่!! ถ้านายขยะแขยงนัก นายก็ทำความสะอาดซะสิ!!” ชายหนุ่มผมทองตะโกนใส่อีกฝ่ายด้วยความขุนเคือง พลางเอ่ยต่อ “ยังไงฉันก็ไม่ให้นายอยู่ฟรีๆหรอก ถือว่าเป็นค่าเช่าห้องอยู่ละกัน”

              ยูเอะตาโตขึ้นมาด้วยความดีใจ เขาแทบจะกระโดดรัดกอดอีกฝ่าย ดีสิ!! งานบ้านเป็นงานที่เขาถนัดซะด้วย ยูเอะมองโบและยิ้มออกมา

             “ครับโบคุงงงง” เสียงระรื่นดังออกมาจากริมฝีปากซีดเมื่อครู่ บัดนี้มันได้เปลี่ยนเป็นสีอมชมพูจางๆ

             “O.o …ส่วนเรื่องเสื้อผ้านาย จะมีคนเอามาให้นายเย็นนี้ ฉันติดต่อไว้ให้แล้วล่ะ” โบมองหน้าอีกฝ่ายอย่างงุนงง นี่ผู้ชายหน้าหวานคนนี้ทำเป็นทุกอย่างเลยรึไง ตามตื้อคน จนใจอ่อนยูเอะก็ยังทำมาแล้ว แล้วนี่งานบ้านเชียวนะ มันเป็นงานสำหรับผู้หญิงไม่ใช่เหรอ… หวังว่าอย่าดีแต่ปากเลยนะ ไม่ใช่ว่า…ทำห้องสกปรกกว่านี้ล่ะ

             “ขอบคุณนะครับ ^^” ยูเอะกล่าว พลางก้มหน้าลงไปตามมารยาท โบค่อยๆลุกขึ้น จะเดินออกจากโซฟา ยูเอะจึงรีบลุกขึ้นตาม

            “นายจะตามมาทำไม? ฉันจะไปนอน…นายอยู่ทำงานนั่นแหล่ะดีแล้ว” โบหันมาออกคำสั่ง ยูเอะทำหน้าเจื่อนๆ พลางพยักหน้าหงึกงักเป็นเชิงว่าเขารู้แล้ว

            หลังจากที่โบเดินขึ้นไปยังชั้นสองเรียบร้อยแล้ว ยูเอะก็เริ่มมองสำรวจไปรอบๆตัวบ้าน ด้วยความหนักใจ นี่มันบ้านหรือว่าโรงงานเก็บฝุ่นกันแน่เนี่ย = =” โบคุงไม่เคยทำงานบ้านเลยรึไงนะ ดูตัวเล็กๆแบบนั้นคิดว่าเป็นคนอนามัยซะอีก

          “สงสัยต้องเริ่มจากกวาดพื้นแล้วล่ะ” ยูเอะพูดไปพลางเดินหาไม้กวาดไปพลาง สุดท้ายเขาก็หยุดอยู่ตรงห้องเก็บของใต้บันไดอันหรู ยูเอะค่อยๆเอือมตัวไปหยิบไม้กวาดที่สภาพยังใหม่ ดูท่าทางจะยังไม่ผ่านการใช้งานมาก่อน ยูเอะหยิบที่ตักผงมาด้วย

            ก่อนที่จะเริ่มการจากมุมห้อง ค่อยๆไล่มาถึงกลางห้อง ก้มตัวลงกวาดเศษฝุ่นใต้โซฟาตัวใหญ่ แต่สิ่งที่กลับมาพร้อมกับฝุ่นนั้นคือ พวกเปลือกลูกอม ถุงหลอดนม

           “เฮ้อ…” ยูเอะถึงกับถอนหายใจออกมา ถึงจะชอบทำงานบ้านขนาดไหน แต่การต้องมาเก็บขยะเยอะๆนิ เขาก็เบื่อหน่ายเหมือนกัน - -^ ยูเอะกวาดพวกเปลือกห่อหุ้มขนมต่างๆออกมาจากใต้โซฟาแล้วรอบๆโซฟาตัวอื่นๆ และไล่กวาดไปจนถึงที่ตักผง

            ครู่ใหญ่ต่อมายูเอะกวาดและถูพื้นบ้านจนทั่วหมด มันดูพอที่จะสะอาดขึ้นมาบ้างพอสมควร (ถ้าเทียบกับตอนแรกอ่ะนะ) เด็กหนุ่มหันไปมองชั้นวางกรอบรูป ก่อนที่จะเดินไปหยิบผ้าชุบน้ำมา และทำความสะอาดชั้นและกรอบรูปเหล่านั้นให้สะอาด เด็กหนุ่มหยิบกรอบรูปแต่ละอันขึ้นมาดู พลางยิ้มน้อยๆออกมา กับท่าทางของโบ กับเพื่อน กับครอบครัว พลางเช็ดวนไปบนกระจกของกรอบให้สะอาด จนมาถึงอันสุดท้ายที่แปลกกว่าอันอื่น เพราะมันโดนให้นอนคว่ำหน้าเอาไว้

            “…” ยูเอะทำหน้าแปลกใจ ก่อนที่จะจับมันขึ้นมาดู เป็นรูปโบตอนผมสีดำ ยื่นคู่กับเด็กผู้หญิงคนนึง เด็กสาวในรูปดูใสซื่อตามประสาเด็กม.ปลาย ยูเอะเช็ดรูปนั้นอย่างไม่ค่อยได้สนใจมากนัก คงจะเป็นเพื่อนสาวของโบคุงละมั้ง เขาตัดสินใจจับให้มันตั้งขึ้นเหมือนกับกรอบรูปอันอื่นๆ

            “เย้!~ เสร็จสักที” ยูเอะยิ้ม ก่อนที่จะยกมือขึ้นเหมือนเด็กผู้หญิงกำลังดีใจ (?) เด็กหนุ่มเดินมานั่งลงบนโซฟา พลางมองไปรอบๆห้อง อย่างรู้สึกภูมิใจ เขามองไปยังหน้าต่าง และก็ได้พบว่าท้องฟ้าภายนอกเริ่มกลายเป็นสีส้มสว่างๆแล้ว เขาหยิบมือถือขึ้นมาเปิดฝาดูเวลา

            ’17.57 pm.’

        ยูเอะมองเวลาแล้วก็ต้องตกใจ นี่เขาใช้เวลาทำความสะอาดบ้านตั้งครึ่งวันเชียวเหรอนี่ เขามองขึ้นไปยังบันไดชั้นสอง ถ้าโบตื่นขึ้นมาต้องหิวแน่เลย เพราะถ้าเป็นตัวเขาเองก็คงจะเป็นแบบนั้น เวลาไม่มีของกินก็จะโมโห หรือไม่ก็หงุดหงิดมาก ยูเอะคิดอย่างคนเอาใจเขามาใส่ใจเรา

            แล้วรีบลุกขึ้น ก่อนที่จะหายลับไปในห้องครัว…

+ติดตามตอนต่อไปฮร้า!!~+
Ps.ตอนต่อไปเริ่มล่ะ... 55+