คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [Fic] Bou x Yue เพราะเรื่องนี้...เป็นสิ่งจำเป็น ตอนที่ 2
::[Fic] Bou x Yue เพราะเรื่องนี้…เป็นสิ่งจำเป็น::
::ตอนที่ 2::
“โบคุง!! รอผมด้วยสิครับ!!” ยูเอะตะโกนเรียกโบลั่นถนนสายใหญ่ พอโบได้ยินเสียงนั้นกลับค่อยๆเร่งจังหวะการเดินให้เร็วขึ้นอีก
เด็กหนุ่มผมสีชมพูค่อยๆเริ่มออกวิ่งตามชายหนุ่มผมทองที่เอาแต่เดินจ้ำๆหนีเขา ฝนเริ่มตกกระหน่ำลงมาแรงอีกเท่าตัว
“โบคุงทำไมต้องเดินหนีผมด้วย” ยูเอะพูดเมื่อวิ่งมาถึงตัวอีกฝ่าย ผมสีดำชมพูเปียกชื้นไปด้วยน้ำฝน ชุดโลลิต้าที่เขาใส่อยู่เปียกโชกไปหมด ใบหน้ากับริมฝีปากเริ่มซีดลง อีกฝ่ายไม่ตอบอะไร แต่กลับค่อยๆเดินช้าลง แสร้งทำเป็นไม่สนใจอีกฝ่าย บรรยากาศระหว่างคนสองคนเงียบไปพักใหญ่ ยูเอะก็ยังไม่เลิกเดินตามโบ ใบหน้าขาวซีดนั้นเริ่มเผยแววความหงุดหงิดออกมา
“นายเดินตามฉันมาทำไม?” โบถามด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แต่เขาก็ยังไม่เลิกหยุดเดิน
“ผมต้องไปอยู่กับโบคุงนะครับ” เสียงจากคนด้านหลังตอบมาอย่างแผ่วเบา
“นายไปอยู่กับฉันไม่ได้หรอก…”
“ทำไมล่ะครับ!?”
กว่าอีกฝ่ายกับยังตื้อร่างด้านหน้าไม่เลิก ยูเอะค่อยๆเร่งฝีเท้ามาใกล้โบมากขึ้น แล้วสุดท้ายความพยายามของเขาก็สำเร็จ เขามายืนอยู่ข้างๆโบ
“นายก็ไปอยู่กับพ่อแม่นายสิ ฉันไม่มีปัญญาเลี้ยงนายหรอก”
ยูเอะทำหน้าบูดบึ้งเหมือนเด็กๆออกมา ก่อนที่จะค่อยๆเบะปาก
“พ่อแม่ผมอยู่อเมริกานะครับ”
ใบหน้าโบเริ่มปรากฏแววตาประหลาดใจ นี่เขาไม่มีที่ไปจริงๆหรือเนี่ย อีกใจนึงก็เริ่มสงสารขึ้นมา แต่อีกใจก็ไม่อยากให้เขามาอยู่บ้านด้วย เพราะกลัว…ก็นี่ไม่ใช่เพื่อนนี่นา หากมาขโมยของในบ้านจะทำยังไง โบเริ่มฉุกคิดขึ้นมาอย่างคนรอบคอบ
“เหรอ…นายก็ไปเช่าห้องในหอพักอยู่สิ หรือไม่ก็ซื้อห้องอยู่ซะเลยสิ” โบพยายามหาทางออกให้อีกฝ่าย
“ตอนนี้ผมไม่มีเงินเลยนะครับ ผมส่งเงินไปรักษาแม่หมดแล้ว” ยูเอะพูด ใบหน้าหงุดหงิดเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นเศร้าหมองทันที พอนึกถึงแม่ทีไร แล้วพลอยรู้สึกเจ็บปวดปนเศร้าขึ้นมาไม่ได้ ที่ผ่านมาเขาพยายามทำงานหาเงินรักษาแม่มาตลอด แต่ตอนนี้เขาลาออกจากงานแล้ว พอได้เงินเดือนก้อนสุดท้ายมาก็จัดการส่งรักษาแม่หมด สุดท้ายตัวเขาเองก็ไม่เหลืออะไรเลย
“นี่… ถึงนายจะร้องไห้ต่อหน้าฉัน ฉันก็ไม่ให้นายไปอยู่ด้วยหรอก” โบพูดออกไปอย่างตัดเยื่อใย พลางเดินให้เร็วขึ้นพยายามหนีมาจากยูเอะ พอรู้ว่ายูเอะไม่ตามเขามา เขาก็เลยจัดการขึ้นรถแท็กซี่เพื่อกลับบ้านทันที นี่มิคุให้มาเสียเวลาเล่นเหรอเนี่ย!!
[บ้าน]
โบเดินเข้ามาภายในบ้านอย่างรู้สึกโล่งใจ ที่ยูเอะไม่ตามเขามา มิคุคิดยังไงถึงให้เขาไปเจอคนแปลกๆแบบนั้นนะ โบหย่อนกายนั่งลงบนโซฟาอย่างหมดแรง พลางฉุกคิดขึ้นได้ แล้วค่อยๆกดโทรศัพท์ ยกขึ้นมาแนบหู เสียงสัญญาณดังมาสักพัก
“ฮัลโหล” เสียงปลายสายดังออกมา
“มิคุ!! นายทำบ้าอะไรเนี่ย ส่งเจ้าผมชมพูมาทำไม” พอได้ทีเขาก็จัดการต่อว่าเพื่อนเขาทันที
“ก๊อกๆ# โบคุงครับ ขอผมเข้าไปหน่อยสิ”
“เห็นไหม? พูดยังไม่ทันขาดคำเลย เจ้านั้นมาอีกแล้วไอบ้ามิคุเอ้ย!!” เขาตะโกนอย่างโมโหใส่โทรศัพท์ ก่อนที่จะกดตัดสายไป และเขวี้ยงโทรศัพท์ลงบนเบาะโซฟา พลางเดินกระทืบเท้าไปเปิดประตูบ้าน ประตูค่อยๆถูกเปิดออกกว้าง
“มาทำไมอีกห๊ะ!?” ก่อนที่จะได้ตะคอกอะไรอีก ร่างบางโบ่งตาโพล่งขึ้นมาด้วยความตกใจ ใบหน้าที่ซีดแทบจะเป็นกระดาษ กับริมฝีปากซีดม่วงราวกับคนไร้ชีวิตของเด็กหนุ่มผมดำชมพู ผมเปียกโชก เช่นเดียวกับชุดโลลิต้าสีชมพูที่ใส่อยู่ เขานั่งรออยู่ตรงชานบันไดหน้าประตูบ้าน ใบหน้าหันมามองอีกฝ่ายอย่างดีใจ พลางลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว และรีบเดินเข้ามาหาอีกฝ่าย
“ตุ้บ!” ร่างของยูเอะ ล้มลงไปกองกับพื้นอย่างหมดสติ
โบรีบไปพยุงร่างของยูเอะที่ล้มพับไปกับพื้นด้วยความรวดเร็วทันที ดีนะที่เขาไปรับทันก่อนที่ร่างของยูเอะจะถึงพื้น ไม่งั้นหัวได้แตกแน่ๆ เขาพยุงร่างของยูเอะเข้าไปในบ้าน และค่อยๆวางลงบนโซฟานุ่ม
“เฮ้อ…” ชายหนุ่มถอนหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อย พลางมองร่างที่นอนหมดสติอยู่บนโซฟา
เขาเดินหายไปในห้องครัวสักพัก ชั่วครู่ต่อมาจึงกลับมาพร้อมกับกะละมังที่ใส่น้ำอุ่นๆไว้อยู่ พร้อมๆกับผ้าขนหนูที่ลอยอยู่ในน้ำนั้น เขาวางกะละมังไว้บนโต๊ะข้างๆโซฟา และลากเก้าอี้มานั่ง
“นายหาเรื่องให้ฉันช่วยจนได้สินะ” ชายหนุ่มผมทองบ่นพึมพำอยู่คนเดียว เขาค่อยๆบิดผ้าขนหนูให้แห้งหมาดๆ ก่อนที่จะพับและวางลงบนหน้าผากเล็กของอีกฝ่าย ใบหน้านั้นยังขาวซีดไม่หาย โบมองหน้าร่างนั้นสักพัก ก่อนที่จะเดินออกจากบ้านไป ทิ้ร่างนั้นไว้คนเดียวจนถึงรุ่งเช้า
+ติดตามตอนต่อไปฮร้า+
Ps.ขอบใจน้องที่คอยเร่งฟิคเรื่องนี้ให้ฮ่ะ ตอนที่ 3 กำลังปั่นเค่อะ
ความคิดเห็น