คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [Fic] Miku x Bou ...My Memory... ตอนที่ 2
::ตอนที่ 2::
::[Fic] Miku x Bou …My Memory…::
“เฮ้ยยยย!!”
คนที่นอนหลับใหลอยู่บนเตียง ต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะเสียงร้องของคนบางคน เขาค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างงัวเงีย ก่อนจะถามคนที่ลุกนั่งอยู่ข้างๆเขา
“อะไรอีกล่ะ…!”
“มิคุนายมาได้ไง? เมื่อคืนฉันไม่ได้ไปหานายไม่ใช่เหรอ…” ชายหนุ่มผมทองถามบุคคลที่นอนอยู่
“พูดแบบนี้ แสดงว่าหายเมาแล้วสินะ”
มิคุพูด ก่อนที่โบจะทำหน้างงๆ และลุกขึ้นไปยืนข้างๆเตียง
“อะไร?? ใครเมา…?”
มิคุค่อยๆลุกขึ้นนั่งบนเตียง ก่อนจะคิดแกล้งชายหนุ่มที่ยืนทำหน้างงอยู่ เมื่อคืนบังอาจมาอ้อนนู่นอันนี้เขาดีนัก วันนี้เจอแกล้งกลับแน่
มิคุคว้าข้อมือโบมาจับ แล้วออกแรงดึง เพียงแรงแค่นิดเดียว ก็สามารถทำให้โบล้มลงนอนบนเตียงได้ และชายหนุ่มก็ขึ้นคร่อมร่างที่นอนอยู่ รู้สึกว่าโบจะตกใจเอามากๆ
“ทำบ้าอะไรว่ะ?” โบออกแรงผลักมิคุออกจากตัวเขา
“อ่าว…เมื่อคืนนายยังขอร้องฉันให้ทำแบบนี้อยู่เลย”
โบทำหน้างุนงงอีกครั้ง ท่าทางเขาจะจำอะไรไม่ได้ทั้งนั้นเลยสินะ มิคุยิ้มนิดๆ ก่อนจะลุกออกจากเตียงและเดินไปหน้าประตูห้อง
“ช่างมันเถอะ! นายกลับบ้านเองได้ใช่ไหมโบ ถ้างั้นฉันกลับก่อนนะ” มิคุบอก พลางโบกมือให้และเดินจากไป ทิ้งให้โบนั่งทำหน้างงอยู่ในห้องคนเดียว
[ร้านขายหนังสือการ์ตูน]
ภายในร้านที่ชุกไปด้วยหนังสือการ์ตูนเป็นพันๆเล่ม มีชายหนุ่มผมสีดำปรกหน้า ปิดตาข้างหนึ่งยืนอ่านหนังสือการ์ตูนอยู่ในร้าน และหยิบการ์ตูนอีกหลายๆเล่มขึ้นมาดู เหมือนกับกำลังตัดสินใจอย่างหนักว่าเขาจะอ่านเรื่องไหนดี
“อ่าว คานนมาซื้อหนังสืออีกแล้วเหรอ” ชายหนุ่มเดินเข้ามาเห็นเขาอยู่ในร้านพอดี เลยทักขึ้น
“มิคุ…”
คานนวางหนังสือการ์ตูนหลายเล่มลง ก่อนจะยิ้มให้เพื่อนร่วมงานของเขา
“ฮ่ะๆๆ เมื่อวานทำไมนายไม่ไปซ้อมอ่ะ” มิคุได้โอกาสจึงถาม และทำหน้าจริงจัง
“ก็…ไม่มีไรหรอก”
หน้าห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง โบยืนมองต้นคริสมาสที่ประดับติดไฟวิบวับอย่างสวยงาม ก่อนจะร้องไห้ออกมา
“ใช่สิ ทำไมฉันพึ่งนึกออกนะ เลิกกันที่นี่นี่นา ฮึกๆ” โบก้มหน้าลง และเอามือปิดปาก ปล่อยให้น้ำตาแห่งความเจ็บปวดไหลไป
“เมื่อคืนฉันไปกินเหล้าเพราะเรื่องนี้นะเหรอ”
โบพูดพึมพำเบาๆ ก่อนจะค่อยๆเดินจากที่ๆตรงนั้น เขาจะไปไหนได้นะ ที่ที่ทำให้เขาสบายใจที่สุด
[ห้องซ้อม]
โบเปิดประตูเข้ามาภายในห้องซ้อม ในห้องมีแต่เทรุกิอยู่คนเดียว แล้วสองคนนั้นไปไหนนะ มิคุกับ…คานนคนที่ทำให้เขาเจ็บปวดที่สุด โบเดินไปนั่งเก้าอี้ยาวข้างประตูห้อง
“ทำไมวันนี้นายมาคนเดียวล่ะ แล้วสองคนนั้นไปไหน?” เทรุกิถามโบ ที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตา
“ไม่รู้สิ…”
“ก๊อกๆ”
ประตูเปิดออกมา ก่อนที่จะนำร่างของผู้หญิงคนนึงเข้ามา
“อ่าว ผู้จัดการมีอะไรเหรอครับ” เทรุกิลุกขึ้นถาม ก่อนจะเดินไปปิดประตูให้
“ฮ่าๆ ฉันมีข่าวดีจะบอกพวกเธอหน่อยนะ เอ๊ะ! อีกสองคนไปไหนซะล่ะ?” ผู้จัดการสาวถาม และเอามือท้าวเอวไว้ และค่อยๆบ่นนิดๆ
“เฮ้อ…เอาเป็นว่าให้พวกเธอไปบอกสองคนนั้นด้วยละกัน เรื่องมันมีอยู่ว่าฉันอยากให้พวกเธอได้พักกันบ้าง เลยอนุญาตให้เธอพักหยุดในช่วงปีใหม่หนึ่งอาทิตย์น่ะ”
“เอ๋? จ จริงเหรอครับ…!” เทรุกิตกใจ แต่โบกลับไม่มีปฏิกิริยาอะไรต่อสิ่งนี้เลย เหมือนไม่มีการดีใจอะไรเลยสักนิด มีเพียงรอยยิ้มธรรมดาๆเท่านั้น
“จริงสิ ฉันจะโกหกให้พวกเธอดีใจทำไม อย่าลืมบอกสองคนนั้นด้วยล่ะ ฉันไปก่อนนะ มีงานต้องทำอีกน่ะ” ผู้จัดการสาวบอก และเดินออกจากห้องซ้อมไป
“อ่าๆๆ ดีใจจัง โบฉันจะโทรบอกมิคุเองนะ นายโทรบอกคานนไป”
โบได้ยินชื่อคานน เลยทำหน้าตกใจ ก่อนที่จะเอ่ยตัดตอนเสียงดัง
“ไม่ๆๆ ฉันโทรบอกมิคุเอง นายโทรบอกคานนไปเถอะ!!”
เทรุกิทำหน้าแปลกใจ แต่ก็ยอมทำตามแต่โดยดี และเดินออกไปจากห้อง สงสัยจะกลับบ้านเลย
“อ่าว กลับบ้านไม่บอกฉันเลยนะ เจ้าบ้าเทรุกิ”
+โปรดติดตามตอนที่ 3 ด้วยนะฮร้า!!+
ความคิดเห็น