ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 3 ฉันอยากปกป้องเธอ
มาแล้วครับตอนใหม่ (26/10/48)
เรื่อง : ปิศาจหวงรัก ตอน เมื่อแรกรัก
บทที่ 3 ฉันอยากปกป้องเธอ
_________________________________
\"สวัสดี ฮาร์ท มีเรีย ยินดีที่ได้รู้จัก\" เด็กชายผมสีเทาชา นัยน์ตาสีฟ้าทักทายฉัน ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน แล้วหมอนั่นก็ลุกขึ้นยืน โอ้โหสูงกว่าฉันอีก ตอนแรกนึกว่าอายุเท่ากัน แต่ดูๆอายุมากกว่าฉันซัก 1-2 ปีได้
\"เธอมาเที่ยวที่นี่เหรอ มาจากไหนล่ะ\" หมอนั่นถาม ฉันก็ตอบเขา
\"มาจาก อีเรีย รู้จักมั้ยล่ะ\" ^O^ ฉันยิ้มให้หมอนั่น และถามถึงเมืองของฉัน เมืองของฉันเป็นเมืองที่ตกแต่งไสตล์ฝรั่งเศษ(ทั้งๆที่เป็นประเทศเดียวกันแท้ๆ) หมอนั่นก็ตอบ
\"รู้สิ เมืองของเธอ ตกแต่งเป็นไสตล์ฝรั่งเศษ ต้นไม้ประจำเมือง คือ แอร์เรีย ผลแอร์เรียอร่อยพอดู\" แล้วหมอนั่นก็เดินเข้าไปในสวน ที่นี่ไม่มีเด็กซักคน ฉันรู้สึกเกรงใจเจ้าของบ้านจัง ไม่กล้าเข้าไปเลยยืนอยู่สุดเขต หมอนั่นหันมามอง
\"เข้ามาเถอะ นี่บ้านฉันเองเดินตามฉันมา ฉันจะพาเธอไปพบอะไรซักอย่าง\"
พูดจบหมอนั่นก็เดินมาจูงมือฉันแล้วพาเดินไปในสวน ทั้งสองข้างทางเต็มไปด้วยดอกกุหลาบหลากหลายสี สวยมาก และยังดอกไม้อีกนาๆ พันธุ์ หมอนั่นลากฉันไปตามทางต่างๆ สนุกมากเลย เรามาหยุดยังกลางสวน ว้าว มีกระตายด้วย ตั้งสองตัวแน่ะ หมอนั่นลูบๆ ตัวกระต่ายแล้วอุ้มมาแล้วโยนมาให้ฉัน ว้ากกๆ มันขยุกขยิกอยู่ในอ้อมกอดของฉัน น่ารักจริงเลย แหม หมั่นไส้ ฉันกอดกระต่ายแน่นพร้อมทั้งไซรส่ายหน้าตรงขนไปมาอย่างเอ็นดูเจ้ากระต่ายน้อย หมอนั่นหัวเราะหึๆ
\"หึๆๆๆ ฮะๆ ฮ่าๆๆๆๆ ท่าทางของเธอดูได้ซะที่ไหนตลกจังเลย ฮ่าๆๆๆ\"
หมอนั่นหัวเราะจนน้ำตาเล็ด ฉันหน้าแดงฉ่า หมอนั่นยังหัวเราะไม่หยุด
\"อะ...อะไรเล่า...มะ..มาหัวเราะฉันทำไมล่ะ\"
ฉันตะคอกไอ้หมอนั่น ไอ้หมอนั่นพยายามกลั้นหัวเราะ..เอามือปิดปาก แล้วพูดกับฉันว่า
\"ปล่อยมีมี่ได้แล้ว เดี๋ยวมันก็แบนตายหรอก เพราะเธอกอดมันซะเต็มแรงเลยนี่ ดูสิมีมี่ กระต่ายน้อย โอ๋ๆๆ\" หมอนั่นอุ้มกระต่ายไป ลูบขนมันซักพัก แล้วก็ปล่อยมันไป แล้วก็หันมาทางฉัน
\"ไปกันต่อเถอะ ยังมีอะไรให้เธอดูอีกเยอะ ในบ้านฉัน\" แล้วเราก็เดินกันต่อไปเรื่อยๆ โอ้โฮ ที่นี่ธรรมชาติสวยจังเลย ว่าในเมืองสวยแล้วนะ แต่ป่าสวยกว่าอีก เราเดินกันไปจนถึงแม่น้ำสายเล็กๆ เย็นตาสบายใจจริงเลย เห็นปลาด้วย หมอนั่นล้างหน้าล้างตา ว้าว หน้าตาตอนเปียกน้ำก็เท่ห์ไม่หยอก ไอ้ผมสีเทาชานั่น เวลาเปียกสีออกทองๆแฮะ อืมๆ ฉันจ้องหมอนั่นอย่างพินิจพิเคราะห์ พอหมอนั่นหันมาเห็นสายตาของฉันก็หน้าแดงหน่อยๆ แล้วตะโกนดุฉันว่า
\"การจ้องหน้าของคนอื่นนานๆ เป็นการเสียมารยาทนะ\"
ฉันได้สติ รู้สึกหน้าขาวๆของฉันจะกลายเป็นสีชมพู ฉันรีบแก้สถานการณ์โดยการล้างหน้า หัวใจเต้นเป็นส่ำๆ มันคือความรู้สึกอะไรกันนะ
เฮ่อ...สดชื่นจังเลย น้ำในลำธารนี่เย็นเป็นบ้า หมอนั่นยื่นผ้าเช็ดหน้ามาให้ ฉันรับมาเช็ดหน้าเช็ดตา แหมมีกลิ่นหอมอ่อนๆ ด้วยแฮะ กลิ่นกุหลาบนี่ ฉันดมเรื่อยๆ หมอนั่นดูเหมือนจะรู้ใจฉัน จึงอธิบายให้ฉันฟังว่า
\"กลิ่นกุหลาบ พอมาทำเป็นน้ำหอมแล้วชื่นใจ ทางบ้านฉันทำเองแหละ เอาไว้ผสมน้ำอาบ ใส่น้ำสุดท้ายเวลาซักผ้าก็ได้ จะได้กลิ่นกุหลาบ เธอก็เห็นไม่ใช่เหรอ ว่าแวร์ซายมี่แต่กุหลาบ ที่นี่จึงได้ฉายาว่า \"กุหลาบเวร์ซาย\" งัยล่ะ\" เหรอที่แวร์ซายเป็นอย่างนี้เองเหรอ
อืมมๆๆๆ(-_-)(_ _)(-_-)(_ _) ฉันพยักหน้าหงึกๆๆ แล้วฉันก็ไปนั่งใต้ต้นไม้กับหมอนั่น แสงแดดส่องจ้าลงมา แต่เงาของต้นไม้ก็ยังให้ร่มเงาแก่เราทั้งสอง เราทั้งสองคุยกันด้วยเรื่องต่างๆ สนุกสนานอย่างมาก ได้รู้เรื่องต่างๆ ของแวร์ซายเพียบเลย ฉันก็เล่าเรื่องเมือง อีเรียให้เขาฟังเป็นการตอบแทน แต่แล้วความสุขก็หยุดอยู่แค่นั้น
หมาป่าตัวหนึ่งวิ่งมาทางเราทั้งสอง มีเสียงๆหนึ่งดังขึ้นมา
\"ท่านชายครับ หมาป่าตัวนั้นมันบ้านะครับ รีบหนีเถอะครับ\" หมอนั่นตกใจมากพาฉันวิ่งหนี ฉันว่าถ้าไม่มีฉันอยู่ด้วย เขาก็คงจะสู้กับหมาป่าตัวนั้นได้(เด็ก 10 ขวบนี่นะครับ แฮ่ะๆ นอกบทหน่อยครับ ผมคิดไม่ทัน ขอนอกบทนิดนึง -_- อืมม...คิดออกเร็วๆเส่ะ) แต่นี่ฉันอยู่กับเขา เจ้าหมาป่าวิ่งตามมาทันแล้ว กำลังกระโดดเข้ามา ว้ายยยย...ตายแน่ๆเลยฉัน จะทำยังงัยดี แต่ฉันก็โดนเด็กชายผมสีเทาชาผลัก ให้อยู่ห่างจากเขา เขาหันไปประจันหน้ากับหมาป่า
\"อาแนนตาที\" เขาตะโกนคำๆหนึ่งออกมา แล้วก็มีลูกไฟออกมาจากฝ่ามือของเขา หา...นักเวทย์ เขาเป็นนักเวทย์หรือนี่ ลูกไฟพุ่งไปโดนเจ้าหมาป่าตัวนั้น
เอ๋งงง!!! งื้ดๆๆๆ หมาป่าล้มลงไปกับพื้น เด็กชายผมเทาชาคิดว่าหมาป่าตัวนั้นสลบแล้ว จึงมาหาฉัน เมื่อเขาหันหลังมา แล้วกำลังจะเดิน หมาป่าตัวนั้นก็กระโดดมาขย้ำเขา แต่เสียงกรี๊ดของฉันดังขึ้น เขาหันไป แต่ช้าไปแล้ว เขาโดนมันขย้ำที่หัวไหล่ เขาร้องออกมา
\"อ๊ากกกก!!!!\" เขาสะบัดเจ้าหมาป่าตัวนั้นออกไปทันที เขาท่องคาถาแล้วชี้ไปที่หมาป่าตัวนั้น หมาป่าตัวนั้นสงบลง เขาล้มลงกับพื้น ฉันรีบวิ่งไปหาเขา เขานอนหายใจรวยรินอย่างแผ่วเบา ฉันให้เขาหนุนตักฉัน คนของบ้านเขามาถึงเห็นภาพนั้นแล้วตกใจ วิ่งไปที่ลำธาร ส่วนฉันก็นั่งอยู้กับเขา น้ำตาเริ่มเอ่อล้นออกมา แต่เขาสิ เขายิ้มให้ฉัน แล้วพูดกับฉัน
\"ฉันอยากปกป้องเธอ\" ฉันน้ำตาไหลพรากๆ แล้วเมื่อได้ยินอย่างนั้นอีก ก็รับรู้แล้วว่ารักแรกได้เกิดขึ้นกับฉัน เขามองหน้าฉันส่ายหน้า เป็นเชิงบอกว่าอย่าร้องให้
\"โอ...น้องสาวที่น่ารัก! เจ้าช่างดีเหลือเกิน รอเถอะนะ สักวันหนึ่ง เราจะได้พบกันอีก\" เสียงของเขาบ่งบอกว่าขอบคุณจริงๆ ที่มาเล่นกับเขา เขาเอามือมาลูบหน้าฉัน
\"เอ่อ พี่คะอย่าพูดมากสิคะเดี๋ยวอาการก็ทรุดหนักหรอก\" ฉันบอกเขาด้วยน้ำเสียงห่วงใย
\"พี่ไม่เป็นไรหรอกเราอย่าคิดมากเลย ว่าแต่เราชื่ออะไรนะ พี่จะได้จำไว้\"เสียงเขาถามด้วยความอ่อนโยน
\" มิเรีย...ฮาร์ท มิเรีย..ค่ะพี่\" เด็กสาวตอบ เมื่อได้คำตอบเด็กชายผมสีเทาชาก็ยิ้มแล้วพูดว่า
\"มิเรียรึ?...พี่ แอมน์ชาย โรเวน รอนะวันที่พี่จะมารับเราไปเป็นคนตระกูล โรเวน ตอนนี้เจ้าอายุเท่าไรล่ะ\"
\" 9 ขวบ ค่ะ\"
\"งั้นรึ? แล้วพี่จะมารับ รอพี่นะ มิเรีย\" เมื่อจบคำพูดของเด็กชายผมสีเทาชาคนนั้น เขาก็สลบไป ทิ้งฉันให้น้ำตานองหน้า
\"เดี๋ยวค่ะ อย่าเพิ่งไป พี่ แอมน์ชาย พี่....\" ฉันเรียกเขา อย่างน้อยฉันก็ได้รับรู้ชื่อเขาล่ะนะ แอมน์ชาย โรเวน แม้ว่าหลังจากนั้นฉันจะไม่ได้รับรู้อะไรอีกเลยก็ตาม การมาเที่ยวครั้งนี้ช่างทรมานใจฉันจริงๆ มารู้ตัวอีกทีฉันก็มาอยู่ที่โรงแรมแล้ว แล้วฉันก็ไม่ได้ไปยังคฤหาสน์หลังนั้นอีกเลย
*************************
ฉันเล่าจบ ทุกคนก็น้ำตาไหลพรากๆ ฉันไม่ได้ร้องให้ เพราะฉันทำตามที่เขาขอร้องไว้ว่าอย่าร้องให้ จากวันนั้นฉันไม่เคยร้องให้อีกเลยนะ เมื่อนั้นก็ถึงเวลาพักเที่ยงพอดี ทุกคนในห้อง ม.4/5 เงียบ เพราะเรื่องของฉันมันเศร้ามั้ง แต่จีน่าก็พูดขึ้นทำลายความเงียบ
\"อ่าว พักเที่ยงแล้วนี่ พวกเรากินข้าวกันดีกว่า คาบต่อไปวิชาเวทมนต์นะ\" เมื่อได้ยินว่าเวทมนต์เท่านั้น ทุกคนร้องห๊า!! ขึ้นมาทันมี รวมทั้งชั้นด้วย
\"พูดเป็นเล่นไอ้จี\" ฉันตะคอก ทุกคนในห้องหันอยู่ในอาการเดียวกับฉัน จะไม่ให้ตกใจได้ยังงัยล่ะ ก็วิชานี้มันมีเทส(เขียนงี้ป่าว)น่ะสิ
\"ไม่เล่น จริงๆนะ วันนี้มีวิชาเวทมรต์\" พวกเราทุกคนในห้องหันมามองหน้ากันเลิ่กลั่ก หยิบหนังสือ เวทมนต์พื้นฐาน ม.4 ขึ้นมาทันที โด๊ปข้าวไปด้วย อ่านไปด้วย จีน่ายังทำท่างงๆ อยู่ มาร์คเลยตบกะโหลกเข้าให้เเล้วบอกว่า
\"ไอ้เซ่อจี วันนี้มีเทสโว้ย\" จบประโยคเท่านั้นเเหละ ไอ้จีหน้างี้ซีดเชียว แล้วรีบทำตามพวกเราโดยด่วน เปิดข้าวกล่องแล้วท่อง เวทมนต์พื้นฐานทันที โอ้ยย...4/5 ลืมได้ยังงาย คาบว่างตั้งคาบมาฟังหัวหน้าห้องเล่าเรื่อง ถ้าตกมีหวังฉันซวยแน่ แงๆๆๆ
******* จบ บท ฉันอยากปกป้องเธอ โปรดติดตามตอนต่อไป*******
___________________________________
จบแล้ว ดีใจๆๆ ไม่อยากเชื่อ ผมแต่งจบภายในวันเดียวได้ เย่ๆๆๆ ^O^ แนวหวานแหววผสานแฟนตาซีนี่ยากจังเลยอ่ะ เฮ่อ!....
เมมซิส เอรัญ(มัท)
เรื่อง : ปิศาจหวงรัก ตอน เมื่อแรกรัก
บทที่ 3 ฉันอยากปกป้องเธอ
_________________________________
\"สวัสดี ฮาร์ท มีเรีย ยินดีที่ได้รู้จัก\" เด็กชายผมสีเทาชา นัยน์ตาสีฟ้าทักทายฉัน ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน แล้วหมอนั่นก็ลุกขึ้นยืน โอ้โหสูงกว่าฉันอีก ตอนแรกนึกว่าอายุเท่ากัน แต่ดูๆอายุมากกว่าฉันซัก 1-2 ปีได้
\"เธอมาเที่ยวที่นี่เหรอ มาจากไหนล่ะ\" หมอนั่นถาม ฉันก็ตอบเขา
\"มาจาก อีเรีย รู้จักมั้ยล่ะ\" ^O^ ฉันยิ้มให้หมอนั่น และถามถึงเมืองของฉัน เมืองของฉันเป็นเมืองที่ตกแต่งไสตล์ฝรั่งเศษ(ทั้งๆที่เป็นประเทศเดียวกันแท้ๆ) หมอนั่นก็ตอบ
\"รู้สิ เมืองของเธอ ตกแต่งเป็นไสตล์ฝรั่งเศษ ต้นไม้ประจำเมือง คือ แอร์เรีย ผลแอร์เรียอร่อยพอดู\" แล้วหมอนั่นก็เดินเข้าไปในสวน ที่นี่ไม่มีเด็กซักคน ฉันรู้สึกเกรงใจเจ้าของบ้านจัง ไม่กล้าเข้าไปเลยยืนอยู่สุดเขต หมอนั่นหันมามอง
\"เข้ามาเถอะ นี่บ้านฉันเองเดินตามฉันมา ฉันจะพาเธอไปพบอะไรซักอย่าง\"
พูดจบหมอนั่นก็เดินมาจูงมือฉันแล้วพาเดินไปในสวน ทั้งสองข้างทางเต็มไปด้วยดอกกุหลาบหลากหลายสี สวยมาก และยังดอกไม้อีกนาๆ พันธุ์ หมอนั่นลากฉันไปตามทางต่างๆ สนุกมากเลย เรามาหยุดยังกลางสวน ว้าว มีกระตายด้วย ตั้งสองตัวแน่ะ หมอนั่นลูบๆ ตัวกระต่ายแล้วอุ้มมาแล้วโยนมาให้ฉัน ว้ากกๆ มันขยุกขยิกอยู่ในอ้อมกอดของฉัน น่ารักจริงเลย แหม หมั่นไส้ ฉันกอดกระต่ายแน่นพร้อมทั้งไซรส่ายหน้าตรงขนไปมาอย่างเอ็นดูเจ้ากระต่ายน้อย หมอนั่นหัวเราะหึๆ
\"หึๆๆๆ ฮะๆ ฮ่าๆๆๆๆ ท่าทางของเธอดูได้ซะที่ไหนตลกจังเลย ฮ่าๆๆๆ\"
หมอนั่นหัวเราะจนน้ำตาเล็ด ฉันหน้าแดงฉ่า หมอนั่นยังหัวเราะไม่หยุด
\"อะ...อะไรเล่า...มะ..มาหัวเราะฉันทำไมล่ะ\"
ฉันตะคอกไอ้หมอนั่น ไอ้หมอนั่นพยายามกลั้นหัวเราะ..เอามือปิดปาก แล้วพูดกับฉันว่า
\"ปล่อยมีมี่ได้แล้ว เดี๋ยวมันก็แบนตายหรอก เพราะเธอกอดมันซะเต็มแรงเลยนี่ ดูสิมีมี่ กระต่ายน้อย โอ๋ๆๆ\" หมอนั่นอุ้มกระต่ายไป ลูบขนมันซักพัก แล้วก็ปล่อยมันไป แล้วก็หันมาทางฉัน
\"ไปกันต่อเถอะ ยังมีอะไรให้เธอดูอีกเยอะ ในบ้านฉัน\" แล้วเราก็เดินกันต่อไปเรื่อยๆ โอ้โฮ ที่นี่ธรรมชาติสวยจังเลย ว่าในเมืองสวยแล้วนะ แต่ป่าสวยกว่าอีก เราเดินกันไปจนถึงแม่น้ำสายเล็กๆ เย็นตาสบายใจจริงเลย เห็นปลาด้วย หมอนั่นล้างหน้าล้างตา ว้าว หน้าตาตอนเปียกน้ำก็เท่ห์ไม่หยอก ไอ้ผมสีเทาชานั่น เวลาเปียกสีออกทองๆแฮะ อืมๆ ฉันจ้องหมอนั่นอย่างพินิจพิเคราะห์ พอหมอนั่นหันมาเห็นสายตาของฉันก็หน้าแดงหน่อยๆ แล้วตะโกนดุฉันว่า
\"การจ้องหน้าของคนอื่นนานๆ เป็นการเสียมารยาทนะ\"
ฉันได้สติ รู้สึกหน้าขาวๆของฉันจะกลายเป็นสีชมพู ฉันรีบแก้สถานการณ์โดยการล้างหน้า หัวใจเต้นเป็นส่ำๆ มันคือความรู้สึกอะไรกันนะ
เฮ่อ...สดชื่นจังเลย น้ำในลำธารนี่เย็นเป็นบ้า หมอนั่นยื่นผ้าเช็ดหน้ามาให้ ฉันรับมาเช็ดหน้าเช็ดตา แหมมีกลิ่นหอมอ่อนๆ ด้วยแฮะ กลิ่นกุหลาบนี่ ฉันดมเรื่อยๆ หมอนั่นดูเหมือนจะรู้ใจฉัน จึงอธิบายให้ฉันฟังว่า
\"กลิ่นกุหลาบ พอมาทำเป็นน้ำหอมแล้วชื่นใจ ทางบ้านฉันทำเองแหละ เอาไว้ผสมน้ำอาบ ใส่น้ำสุดท้ายเวลาซักผ้าก็ได้ จะได้กลิ่นกุหลาบ เธอก็เห็นไม่ใช่เหรอ ว่าแวร์ซายมี่แต่กุหลาบ ที่นี่จึงได้ฉายาว่า \"กุหลาบเวร์ซาย\" งัยล่ะ\" เหรอที่แวร์ซายเป็นอย่างนี้เองเหรอ
อืมมๆๆๆ(-_-)(_ _)(-_-)(_ _) ฉันพยักหน้าหงึกๆๆ แล้วฉันก็ไปนั่งใต้ต้นไม้กับหมอนั่น แสงแดดส่องจ้าลงมา แต่เงาของต้นไม้ก็ยังให้ร่มเงาแก่เราทั้งสอง เราทั้งสองคุยกันด้วยเรื่องต่างๆ สนุกสนานอย่างมาก ได้รู้เรื่องต่างๆ ของแวร์ซายเพียบเลย ฉันก็เล่าเรื่องเมือง อีเรียให้เขาฟังเป็นการตอบแทน แต่แล้วความสุขก็หยุดอยู่แค่นั้น
หมาป่าตัวหนึ่งวิ่งมาทางเราทั้งสอง มีเสียงๆหนึ่งดังขึ้นมา
\"ท่านชายครับ หมาป่าตัวนั้นมันบ้านะครับ รีบหนีเถอะครับ\" หมอนั่นตกใจมากพาฉันวิ่งหนี ฉันว่าถ้าไม่มีฉันอยู่ด้วย เขาก็คงจะสู้กับหมาป่าตัวนั้นได้(เด็ก 10 ขวบนี่นะครับ แฮ่ะๆ นอกบทหน่อยครับ ผมคิดไม่ทัน ขอนอกบทนิดนึง -_- อืมม...คิดออกเร็วๆเส่ะ) แต่นี่ฉันอยู่กับเขา เจ้าหมาป่าวิ่งตามมาทันแล้ว กำลังกระโดดเข้ามา ว้ายยยย...ตายแน่ๆเลยฉัน จะทำยังงัยดี แต่ฉันก็โดนเด็กชายผมสีเทาชาผลัก ให้อยู่ห่างจากเขา เขาหันไปประจันหน้ากับหมาป่า
\"อาแนนตาที\" เขาตะโกนคำๆหนึ่งออกมา แล้วก็มีลูกไฟออกมาจากฝ่ามือของเขา หา...นักเวทย์ เขาเป็นนักเวทย์หรือนี่ ลูกไฟพุ่งไปโดนเจ้าหมาป่าตัวนั้น
เอ๋งงง!!! งื้ดๆๆๆ หมาป่าล้มลงไปกับพื้น เด็กชายผมเทาชาคิดว่าหมาป่าตัวนั้นสลบแล้ว จึงมาหาฉัน เมื่อเขาหันหลังมา แล้วกำลังจะเดิน หมาป่าตัวนั้นก็กระโดดมาขย้ำเขา แต่เสียงกรี๊ดของฉันดังขึ้น เขาหันไป แต่ช้าไปแล้ว เขาโดนมันขย้ำที่หัวไหล่ เขาร้องออกมา
\"อ๊ากกกก!!!!\" เขาสะบัดเจ้าหมาป่าตัวนั้นออกไปทันที เขาท่องคาถาแล้วชี้ไปที่หมาป่าตัวนั้น หมาป่าตัวนั้นสงบลง เขาล้มลงกับพื้น ฉันรีบวิ่งไปหาเขา เขานอนหายใจรวยรินอย่างแผ่วเบา ฉันให้เขาหนุนตักฉัน คนของบ้านเขามาถึงเห็นภาพนั้นแล้วตกใจ วิ่งไปที่ลำธาร ส่วนฉันก็นั่งอยู้กับเขา น้ำตาเริ่มเอ่อล้นออกมา แต่เขาสิ เขายิ้มให้ฉัน แล้วพูดกับฉัน
\"ฉันอยากปกป้องเธอ\" ฉันน้ำตาไหลพรากๆ แล้วเมื่อได้ยินอย่างนั้นอีก ก็รับรู้แล้วว่ารักแรกได้เกิดขึ้นกับฉัน เขามองหน้าฉันส่ายหน้า เป็นเชิงบอกว่าอย่าร้องให้
\"โอ...น้องสาวที่น่ารัก! เจ้าช่างดีเหลือเกิน รอเถอะนะ สักวันหนึ่ง เราจะได้พบกันอีก\" เสียงของเขาบ่งบอกว่าขอบคุณจริงๆ ที่มาเล่นกับเขา เขาเอามือมาลูบหน้าฉัน
\"เอ่อ พี่คะอย่าพูดมากสิคะเดี๋ยวอาการก็ทรุดหนักหรอก\" ฉันบอกเขาด้วยน้ำเสียงห่วงใย
\"พี่ไม่เป็นไรหรอกเราอย่าคิดมากเลย ว่าแต่เราชื่ออะไรนะ พี่จะได้จำไว้\"เสียงเขาถามด้วยความอ่อนโยน
\" มิเรีย...ฮาร์ท มิเรีย..ค่ะพี่\" เด็กสาวตอบ เมื่อได้คำตอบเด็กชายผมสีเทาชาก็ยิ้มแล้วพูดว่า
\"มิเรียรึ?...พี่ แอมน์ชาย โรเวน รอนะวันที่พี่จะมารับเราไปเป็นคนตระกูล โรเวน ตอนนี้เจ้าอายุเท่าไรล่ะ\"
\" 9 ขวบ ค่ะ\"
\"งั้นรึ? แล้วพี่จะมารับ รอพี่นะ มิเรีย\" เมื่อจบคำพูดของเด็กชายผมสีเทาชาคนนั้น เขาก็สลบไป ทิ้งฉันให้น้ำตานองหน้า
\"เดี๋ยวค่ะ อย่าเพิ่งไป พี่ แอมน์ชาย พี่....\" ฉันเรียกเขา อย่างน้อยฉันก็ได้รับรู้ชื่อเขาล่ะนะ แอมน์ชาย โรเวน แม้ว่าหลังจากนั้นฉันจะไม่ได้รับรู้อะไรอีกเลยก็ตาม การมาเที่ยวครั้งนี้ช่างทรมานใจฉันจริงๆ มารู้ตัวอีกทีฉันก็มาอยู่ที่โรงแรมแล้ว แล้วฉันก็ไม่ได้ไปยังคฤหาสน์หลังนั้นอีกเลย
*************************
ฉันเล่าจบ ทุกคนก็น้ำตาไหลพรากๆ ฉันไม่ได้ร้องให้ เพราะฉันทำตามที่เขาขอร้องไว้ว่าอย่าร้องให้ จากวันนั้นฉันไม่เคยร้องให้อีกเลยนะ เมื่อนั้นก็ถึงเวลาพักเที่ยงพอดี ทุกคนในห้อง ม.4/5 เงียบ เพราะเรื่องของฉันมันเศร้ามั้ง แต่จีน่าก็พูดขึ้นทำลายความเงียบ
\"อ่าว พักเที่ยงแล้วนี่ พวกเรากินข้าวกันดีกว่า คาบต่อไปวิชาเวทมนต์นะ\" เมื่อได้ยินว่าเวทมนต์เท่านั้น ทุกคนร้องห๊า!! ขึ้นมาทันมี รวมทั้งชั้นด้วย
\"พูดเป็นเล่นไอ้จี\" ฉันตะคอก ทุกคนในห้องหันอยู่ในอาการเดียวกับฉัน จะไม่ให้ตกใจได้ยังงัยล่ะ ก็วิชานี้มันมีเทส(เขียนงี้ป่าว)น่ะสิ
\"ไม่เล่น จริงๆนะ วันนี้มีวิชาเวทมรต์\" พวกเราทุกคนในห้องหันมามองหน้ากันเลิ่กลั่ก หยิบหนังสือ เวทมนต์พื้นฐาน ม.4 ขึ้นมาทันที โด๊ปข้าวไปด้วย อ่านไปด้วย จีน่ายังทำท่างงๆ อยู่ มาร์คเลยตบกะโหลกเข้าให้เเล้วบอกว่า
\"ไอ้เซ่อจี วันนี้มีเทสโว้ย\" จบประโยคเท่านั้นเเหละ ไอ้จีหน้างี้ซีดเชียว แล้วรีบทำตามพวกเราโดยด่วน เปิดข้าวกล่องแล้วท่อง เวทมนต์พื้นฐานทันที โอ้ยย...4/5 ลืมได้ยังงาย คาบว่างตั้งคาบมาฟังหัวหน้าห้องเล่าเรื่อง ถ้าตกมีหวังฉันซวยแน่ แงๆๆๆ
******* จบ บท ฉันอยากปกป้องเธอ โปรดติดตามตอนต่อไป*******
___________________________________
จบแล้ว ดีใจๆๆ ไม่อยากเชื่อ ผมแต่งจบภายในวันเดียวได้ เย่ๆๆๆ ^O^ แนวหวานแหววผสานแฟนตาซีนี่ยากจังเลยอ่ะ เฮ่อ!....
เมมซิส เอรัญ(มัท)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น