คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บที่ 1 เจอกันอีกครั้ง
ONE DAY OF LOVE…มหัศจรรย์หนึ่งวันแห่งรัก
-----------------------------
ฉันทุกวันนี้เป็นอะไรกันนะ มองไปทางไหนก็พบแต่ความซ้ำซากจำเจของการใช้ชีวิตประจำวันของมนุษย์สังคม และฉันก็เป็นหนึ่งในนั้น ฉันรู้สึกเบื่อ...เพราะรู้สึกว่าตัวเองเปรียบเสมือนหุ่นยนต์ซะเหลือเกิน
“ไผ่....ทำอะไรอยู่...ขึ้นไปเอาของใน สต๊อกลงมาทีสิ” พี่ปลา ผู้ช่วยผู้จัดการร้านค้าที่เปิดทุกวันตลอดเวลา 24 ชั่วโมง ที่หลายๆคนรู้จักกันในชื่อ 7-11 สั่งงานฉัน
“ค่า...” ฉันเดินเข้าไปยังหลังร้าน แล้วหยิบของชิ้นหนึ่งที่ลูกค้านำมาแลกกับแสตมป์ที่สะสม ยิ่งช่วงนี้ใกล้หมดโปรโมชั่น ลูกค้ายิ่งนำมาแลกเยอะ สำหรับฉันมันเป็นเพียงแค่ของล่อตาล่อใจเท่านั้นแหละนะ ฉันเดินมาที่แคชเชียร์แล้วยื่นของให้พี่ปลา
“ไผ่...ว่างสินะ....คือ เซเว่นฯ ที่สาขา ไพลิน คนขาดแน่ะ ไปอยู่ประจำให้หน่อยวันหนึ่งนะ” - - อีกแล้วเหรอ ฉันคิดในใจเซ็งๆ ฉันต้องไปทำงานหนักที่สาขาอื่นอีกแล้วเหรอเนี่ย T^T ทำไมฉันอีกแล้วล่ะ แล้วพี่พอยท์ ที่ยืนทำเท่หว่านเสน่ห์กับสาวๆอยู่หน้าแคชเชียร์ล่ะ พี่บอยที่กำลังแอบนอนหลับอยู่ในวอลล์ล่ะ ทำไมให้ฉันไปทุกทีล่ะ ... ใช่สิ ...ฉันมันไม่ใช่ผู้ชายนี่ เชอะ -*-
ฉันพยักหน้ารับรู้แล้วเดินไปยังหลังร้าน พี่บอยเดินหาวออกมาจากวอลล์พอดี - - ฉันเดินไปที่ตู้เก็บของ หยิบเป้และหมวกกันน็อกออกมา
“อ้าว...ไผ่ จะไปไหนอ่ะ ยังไม่เลิกงานนี่” พี่บอยถาม หน้าตาหวานสวย ผมซอยรากไทรสั้นๆระต้นคอมองอย่างสงสัย นี่ถ้าฉันไม่รู้จักพี่แกมานานฉันต้องคิดว่าพี่แกอยู่ ม.ปลาย ที่ไหนได้ อายุ 25 แล้วครับ - - ยังมีคู่หูดูโอที่อยู่หน้าแคชเชียร์อีก หน้าตาดีไม่แพ้กัน แต่เลว - - เจ้าชู้ก็เท่านั้น เหล้า บุหรี่ พี่แกเหมาเรียบ จะมีบ้างมั้ยเนี่ยผู้ชายหน้าตาดี และไม่นิสัยเสียเนี่ย ฉันถามพวกเขาไปในวันหนึ่ง พวกพี่แกตอบว่า
“มีนะ...แต่มันจะมีเมียกันหมดแล้วล่ะน้องเอ๋ย” ^O^ นี่คือคำตอบของพี่พอยท์
“โหย...หายากว่ะ น้องไผ่ พี่ว่ามันเป็นเกย์แน่นอน หรือก็อย่างที่ไอ้พอยท์มันบอก มีเจ้าของหมดแล้ว เหอๆ” นี่คือคำตอบของพี่บอย ซึ่งฉันก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน เอาล่ะ เห็นทีฉันคงต้องไปที่ไพลินซักที ฉันหันไปตอบพี่บอย หลังจากหยิบของเสร็จ
“ไปที่ไพลินน่ะพี่ ... ที่นั่นคนขาดอีกแล้ว”
“ถ้าเป็นสาขาอื่นพี่จะไป แต่สาขานี้ไม่อ่ะ ... พี่ไม่อยากเจอ...เอ่อ ... บรื๋อ..” เหอๆๆ ฉันรู้ว่าทำไม เพราะที่นั่นมีกระเทยรุ่นใหญ่คนหนึ่งที่น่ากลัวมากๆ ชื่อว่าเป้ ชอบพี่ๆเขาอยู่น่ะสิ ฮ่าๆๆ ยังจำได้เลยวันที่พวกเขาไปที่ไพลินมา กลับมาทำหน้าเครียดเพราะโดนลวนลามทางสายตา อิอิ
“อย่ามาทำหน้าทะเล้นนะไผ่...รีบไปเลยไป” พี่บอยทำเสียงดุ หน้าเครียดๆ แล้วเดินไปขนของลงมาเติมวอลล์ต่อ ฉันหัวเราะ แล้วเดินออกมา ก็มันฮานี่ หึหึ
เซเว่นฯ สาขาไพลิน
หลังจากที่ฉันขี่รถมอเตอร์ไซค์ออกมา ด้วยเวลาไม่ถึง 20 นาที ก็มาถึงที่นี่ซะที ว้า...คนเยอะจัง ลูกค้าเพียบเลย ไหนดูพนักงานซิ ว่ามีกี่คน 1...2....3 เฮ้ย...3 คน ทำงานกันหัวหมุนเลยสิ มิน่าถึงขอคนเพิ่ม งานเข้าอีกแล้วช้านT^T อ๊ะ... แต่มีคนหนึ่งที่ดูยังไงก็ไม่ใช่เด็กไพลินแน่ๆ เพราะไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน ตัวสูงจังแฮะ...รีบเข้าไปดีกว่า เดี๋ยวโดนพี่เป้ด่า
“สวัสดีค่า พี่เป้... ไผ่มาจากพลาซ่าค่ะ ^^” ฉันทักทายอย่างยิ้มแย้ม ทั้งที่ในใจเต็มไปด้วยน้ำตา ฮือๆๆ..จะโดนใช้งานอะไรมั่งวะ
“ต๊าย....น้องไผ่มาซะที...ดีใจที่สุด นี่รู้มั้ยว่าวันนี้ผลัดพี่มีแค่ 2 คน T^T จะตายกันอยู่แล้วเนี่ย ดีนะที่ขอคนมาจากสาขาไผ่ และที่สาขาโกสินทร์ได้อีกคนน่ะ ไม่งั้นพี่กับยัยปิ่น ตายแน่ๆ” - - อ่ะนะ ก็เข้าใจ เห็นอยู่จะๆเนี่ยว่าลูกค้าเต็มร้าน
“แล้วจะให้ไผ่เติมของหรือเข้าเครื่องอ่ะคะ” ฉันถาม แต่พี่แกก็วุ่นอยู่กับการคิดเงินให้ลูกค้า ฉันต้องคอยอยู่พักใหญ่จนลูกค้าซาลงเล็กน้อย
“น้องไผ่เข้าเครื่องนะคะ...เอารหัสพี่นี่ล่ะค่ะ เดี๋ยวพี่ไปช่วยคนของสาขาโกสินทร์ยกของบนสต๊อกลงมาเติมก่อน “ พี่เป้สั่ง ... แล้วเขาก็เดินออกไป ฉันมายืนประจำเครื่องแคชเชียร์แทน
ติ้ง...หน่อง
“สวัสดีค่า ... เชิญค่า” ลูกค้าคนหนึ่งเดินเข้ามายังแคชเชียร์
“บัตรเติมเงิน....90 บาทใบครับ” ลูกค้าสั่ง... ฉันรีบหยิบให้ทันที ลูกค้ายื่นเงินมาให้
“รับเงินมา 100 บาทนะคะ เงินทอน 10 บาทค่ะ” ฉันยื่นเงินทอนคืนให้ลูกค้า แล้วกล่าวคำว่า
“ขอบคุณที่ใช้บริการค่ะ..โอกาสหน้าเชิญใหม่นะคะ” ^^ แล้วฉันก็ยืนเครื่องต่อไป เอ...ทำไมลูกค้าลดลงซะแล้วล่ะ แต่ก็ดี ฉันไม่ต้องทำงานหัวปั่นแบบพี่เป้ อิอิ.. แล้วฉันก็หันไปคุยกับปิ่น สาวสวยประจำร้านสาขานี้ทันที
“เหนื่อยน่าดูนะปิ่น ก่อนที่เราจะมาอ่ะ เราเห็นแล้วแทบเป็นลม แต่สักพักใหญ่ๆ คนก็ไปไหนหมดแล้วเนี่ย หรือเพราะฉันมาเข้าเครื่องกันน้า” ^^? ฉันทำเสียงทะเล้นถามอย่างสงสัย
“ไม่ใช่หรอกย่ะ...ยัยไผ่...เพราะเด็กที่ยืมมาจากสาขาโกสินทร์ไม่ยืนอยู่หน้าร้านต่างหาก” ปิ่นบอก ... เกี่ยวอะไรกับตานั่นล่ะ แหมือนปิ่นจะรู้เลยกล่าวตัดความสงสัยของฉันทันที
“กรี๊ด...เขาหล่อมากเลยล่ะแก... หล่อกว่ากอล์ฟ ไมค์อีกนะ นี่ถ้าไม่เห็นว่าเขามาคนเดียวล่ะก็ คงคิดว่าเขามายืมสถานที่ถ่ายละครเลยล่ะ”
- - อะไรกัน ที่แท้ก็เพราะตาคนสูงๆ นั่นเองหรือ งั้นที่พี่เป้ออกนอกเครื่องก็เพราะเหตุผลนีล่ะสิ -_- เฮ้อ....พี่เป้ เห็นคนหน้าตาดีหน่อยเป็นไม่ได้
“งั้นที่พี่เป้...ให้ฉันยืมเครื่องก็เพราะเหตุผลนี้ล่ะสิ” -*- ฉันแกล้งทำเสียงไม่พอใจนิดหน่อย แต่จริงๆไม่ได้คิดอะไรหรอก แค่ไปกระตุกอารมณ์ยัยปิ่นเท่านั้นเอง ฮ่าๆๆๆ
“ใช่สิ....วันนี้นะ ฉันอยากไปทำงานนอกจะแย่....เขาหล่อจริงๆนะแก ตอนแก เข้าไปหลังร้านไม่เห็นเค้าเหรอ” ปิ่นบ่น
“ไม่เห็นหรอก สงสัยตอนเข้าไปตานั่นอยู่ในวอลล์มั้ง ... เห็นของที่จะเติมเต็มหน้าวอลล์เลยนี่” ฉันตอบคำถาม ชักอยากเห็นหน้าซะแล้วสิ ไปดูหน้าหน่อยดีกว่า อยากเห็นอ่ะ ว่าจะสมกับราคาคุยที่ยัยปิ่นคุยหรืเปล่า
“ปิ่น...ไผ่ไปเข้าห้องน้ำแป๊ปนึงนะ เดี๋ยวมา”
“จ้า...ไปเถอะ ลูกค้าไม่ค่อยมี ตักน้ำมาหนึ่งแก้วเผื่อเค้าด้วยนะ เค้าหิว” ปิ่นตอบพลางคิดเงินลูกค้าไป
“อืม...เดี๋ยวตักมาให้” ว่าแล้วฉันก็เดินไปหลังร้าน เห็นพี่เป้กำลังขนของขึ้นลงอย่างขยันขันแข็ง มาหลายลังเบรก ฉันสงสัยเลยเปิดดู เป็นของที่จะเอาออกไปเติมหน้าร้านนั่นเอง ฉันเดินจะไปเข้าห้องน้ำ พี่เป้ก็ทักว่า
“อ้าว...น้องไผ่..ทำไมไม่ยืนเครื่องล่ะ”
“คือไผ่มาเข้าห้องน้ำน่ะค่ะ บอกปิ่นแล้ว เห็นว่าลูกค้าไม่มากเหมือนเมื่อครู่เลยออกมาน่ะค่ะ”
“จริงๆออกมาไม่ได้นะคะ...ต้องรอพี่ชิพเงินให้เราก่อนสิ” พี่เป้ว่าอย่างตำหนิ T^T ขอโทษค่า แต่มันปวดจริงๆนะคะ
“ขอโทษค่ะพี่...คือไผ่ปวดท้องจริงๆค่ะ ขอเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ” แล้วฉันก็รีบเข้ห้องน้ำแล้วออกมา
“ไผ่เติมของนะ...พี่ยกมาให้แล้ว ... พี่เห็นว่ามีแต่ของหนักๆ พี่เลยมายกให้ เติมเสร็จก็กินข้ว แล้วกลับบ้านได้เลยจ้ะ พี่ให้ช่วยแค่นี้ หรือจะกลับสาขาไปทำงานก่อนก็ได้นะ”^^
“ค่ะ....วันนี้พี่เป้ใจดีจัง....งั้นวันนี้ไผ่ขออู้เลยนะคะ แล้วคนจากโกสินทร์ล่ะคะ เขาไม่เอาไปฟ้อง ผู้จัดการเหรอ” ฉันถาม
“ผมไม่บอกผู้จัดการหรอก เพราะผมก็จะอู้เหมือนกัน” ฉันหันไปตามเสียง พระเจ้า....ยูดายน์!!!!!! ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ ไม่จริงๆๆ ฉันตกใจสุดๆ
“ตกใจเหรอไผ่ ที่เป็นผมน่ะ” ยูดายน์ถามสายตาอันคมกริบจ้องมาที่ฉัน ฉันแทรบจะมุดดินหนีเขาด้วยซ้ำ ถ้าทำได้ แต่มันทำไม่ได้นี่สิ ฮือออๆๆ
“ชะ...ชะ..ใช่ ตกใจสิ ไม่คิดนี่นาว่าจะได้เจอนายอีก” ฉํนพูด แล้วก้มหน้าหลบตาเขาที่จ้องมองมา ฉันเกลียดสายตาของเขามาก เพราะสายตาของเขามันเหมือนรู้ทุกอย่าง
“นั่นสิ...ตั้งแต่เรียนจบ...ผมก็ไม่เคยเห็นคุณอีกเลย” เขาพูด แล้วหันไปลากลังเบรกที่มีน้ำสารพัดยี่ห้อเข้าไปเติมในวอลล์
“น้องไผ่กับน้องยูดายน์ รู้จักกันเหรอคะ” พี่เป้ถาม มองเราอย่างสงสัย และถ้าไม่ตอบเดี๋ยวพี่แกต้องอาละวาดแน่ ดังนั้นตอบๆเขาไปเหอะ
“เพื่อนกันในสมัยเรียนมหา’ลัยน่ะค่ะ” ฉันตอบ จริงๆ ถ้ามันเป็นแค่เพื่อนก็ดีหรอกนะ....แต่ฉันกับเขาเคยเป็นแฟนกันมาก่อนน่ะสิ T^T
------โปรดติดตามตอนต่อไป --------
เรื่องนี้กะให้เป็นเรื่องสั้น 2-3 ตอนจบ ช่วยติดตามอ่านด้วยนะครับ (ไม่ได้เขียนมานานถึงนานมากๆ ฝีมืตกลงบ้างหรือเปล่า หรือว่าดีขึ้นครับ ถ้าผมไม่ขี้เกียจมากจะมาอัพครับ)
เมมซิส เอรัญ(มัท)
ความคิดเห็น