คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : ลูกฉันผิดอะไร
ะทิเิน รไปที่มน์ทันที พร้อมับระาผมอเธออย่าแร นเธอล้มลไปอับพื้น ะทิึ้นร่อมบนัวอมน์ พร้อมับบเ้าไปที่หน้าอเธออยู่หลายรั้ นหน้าอเธอแและบวม
“ ะทิ แหยุนะ ันเป็นพี่สาวอแนะ ”
“ พี่สาวเหรอ พี่สาวไม่ทำับน้อแบบนี้หรอ ลูอัน เาผิอะไร ทำไมพี่้อทำร้ายเา้วย ” ะทิมอูพี่สาว พร้อมับร้อไห้ออมา
“เพราะแะแย่รามาันไ ”
“ันไม่เยิ ที่ะแย่เาาพี่เลยนะ ทำไมพี่้อ่าลูอัน้วย”
“ใรใ้ให้มันมาเิับแล่ะ ถ้ามันไม่มาเิอยู่ในท้อแ มันไม่ายหรอ” พอะทิไ้ยินแบบนั้น เธอโรธนหน้าแ เธอบหน้ามน์ไปอย่าแร
“หยุนะะทิ ”
รามึะทิให้ออไปามน์ พร้อมับผลัเธอออไปอย่าแร นัวอเธอล้มไประแทับพื้น
“ะทิ เธอนี่ร้ายว่าที่ันิอีนะ มน์เป็นพี่สาวอเธอ แ่เธอลับทำร้ายมน์ั้นเหรอ”
“ใ่ ันมันร้าย ที่ันร้ายเพราะเธอทำร้ายลูอันไ ”ะทิ่อยๆพยุัวเอลุึ้น และะวิ่เ้าไปหามน์อี
แ่รามรีบับัวะทิเอาไว้แน่น พร้อมับมอูเธอ ที่มีเลือไหลลมาที่าอเธอ นาเเปื้อนไป้วยเลือ รามรีบอุ้มเธอมาึ้นรถ
“ปล่อยันนะ ”รามับะทิเอาไว้แน่น
“หยุบ้าไ้แล้วะทิ เธอ้อลับไปที่โรพยาบาลเี๋ยวนี้ เธอเลืออยู่นะ”
“ ปล่อย ให้ันายไปเถอะ ันไม่อยามีีวิอยู่่อไปอีแล้ว” ะทิมอหน้าราม พร้อมับร้อไห้ออมาอย่าหนั รามึเธอเาไปอเอาไว้แน่น และับรถไปที่โรพยาบาลทันที
“นไ้ไปไหนมาะ ทำไม ถึไ้เลือแบบนี้ ”หมอนำเลือมาเ้าให้ับเธอ เพราะเธอเสียเลือมานัวี
“ุรามะ ป้าอโทษริๆ ที่เฝ้าุะทิไม่ี”
“ ไม่เป็นไรรับป้า ั้นป้าลับบ้านไปพัผ่อนเถอะ เี๋ยวผมะอยู่ที่นี่เอ ”รามมอไปที่ะทิ ที่ำลันอนหันหลัให้เา รามเินไปหาะทิ
“เธอหลับหรือยัะทิ” เาเอามือไปับที่ไหล่อเธอ เพื่อให้เธอหันมาหาเา ะทิึแล้หลับ เพราะไม่อยาเห็นหน้าเา รามมอูราบน้ำา ที่ิอยู่บนใบหน้าอเธอ เาึ่อยๆเอานิ้วไปเ็ออให้เธอ อย่าเบามือ
1 อาทิย์่อมา
ะทิไ้ออาโรพยาบาล เธอเอาแ่เ็บัวอยู่ในห้อ ไม่พูไม่า รามเินเ้ามาหาเธอ
“ ทำไม เธอไม่ิน้าว ”รามถามเธอ แ่เธอ็ไม่ยอมอบ และมอหน้าเา้วย้ำ
“เธอะทำประันอีนานไหม ะทิ อย่าให้ัน ้อหมวามอทนนะ” รามึ้นเสียใส่เธอ แ่เธอ็ยันั่นิ่เหมือนเิม
“รามะ เธอไม่อยาิน็ไม่้อไปบัับเธอหรอ่ะ เราออไปีว่านะ อย่าไปสนใเธอเลย สสัยเธอิถึเินมั้ะ ”รามมอมาที่ะทิ พร้อมับำหมัแน่น ่อนะเินออาห้อไป
หลัาที่พวเาไปันหมแล้ว น้ำาอะทิ็ไหลลมาอีรั้ เธอเสียใมา ที่เสียลูอเธอไป เธอไ้แ่ำหมัเอาไว้แน่น
“ ลูแม่ แม่อโทษที่รัษาหนูเอาไว้ไม่ไ้ แม่อโทษริๆ” เธอเอามือมาับที่ท้ออัวเอาไว้ พร้อมร้อไห้ออมาอย่าหนั
1 อาทิย์่อมา
ราม เปิประูเ้ามาหาะทิ ็เห็นเธอนอนอยู่ที่เีย เาถอนหายใออมา ่อนะเินเ้าไปหาเธอ
“ะทิ เธอะเอาแ่เ็บัวอยู่ในนี้ไม่ไ้นะ เธอ้อออไปรับอาาศ้านอบ้า ”รามเินมามอะทิ ่อนะ้มลไปอุ้มเธอึ้น และพาเธอมาห้อน้ำ เาวาเธอไว้ที่อ่านาให่ เามอหน้าอเธอ ที่ำลัทำหน้าเศร้าเหมือนนำลัะาย
“ เธออย่าเป็นแบบนี้ไ้ไหม ะทิ เธอะให้ันทำยัไ เธอถึะยอมพูับัน”
“ ปล่อยันไป”
“ ไม่มีทา ันไม่มีทาปล่อยเธอไปแน่ ”
“ ุไม่ไ้รััน แล้วุะเ็บันเอาไว้ทำไม ”รามมอหน้าะทิ ่อนที่เาะเินออาห้อไป เาเินออมานอห้้อพร้อมับำหมัเอาไว้แน่น
“รามา………..ันอยาไปเที่ยวัเลย่ะ เราไปเที่ยวันไหมะ ”รามยืนิอยู่รู่นึ
“ั้น็ไ้รับ ผมะไ้พาะทิไป้วย เพื่อเธอ ะอารม์ีึ้นมาบ้า”
“ ันว่าอย่าวนเธอไปเลย เี๋ยว็อสนุันพอี ันว่าพาเธอไป ที่โรพยาบาลิเวีว่า่ะ”
“ มน์ ะทิเป็นน้ออุนะ ุไม่เป็นห่วเธอแล้วเหรอ”
“ ไม่่ะ ใรให้เธอมาทำร้ายันล่ะ” มน์ทำหน้าบึ้ ่อนะเินหนีรามไป
วัน่อมา
รามอุ้มะทิให้มาึ้นรถ เพราะเาะพาเธอไปเที่ยว
“ปล่อยันนะ ันไม่อยาไป ”รามับเธอเอาไว้แน่น
“รามะ ถ้าเธอไม่อยาไป เรา็อย่าไปบัับเธอเลยนะ”
“ออรถเถอะ” รามหันไปสั่ลูน้ออเา
ถึเียใหม่แล้ว้า
ราม อุ้มะทิเ้ามาในห้อ และ่อยๆว่าเธอลที่เีย ะทิรีบหันหน้าหนีเาทันที รามึนั่ล้าเธอ พร้อมับโอบอเธอเอาไว้
“ปล่อยันนะ” ะทิ้มลัที่ไหล่อเา รามไ้แ่ัฟันัวเอเอาไว้ เายอมให้เธอัเา โยไม่หนีไปไหน านั้นะทิึยอมถอนเี้ยวม ออาไหล่อราม พร้อมับมอหน้าอเา
“พอใเธอแล้วนะ ถ้ายัไม่พอใ ็ัันอีไ้เลย” ะทิมอหน้าอราม ่อน้มไปัที่ไหล่อี้าอเาอีรั้ นไหล่อเา มีเลือึมออมา
1 ั่วโม่อมา
“เราไปทาน้าวันเถอะะทิ” รามับมือะทิ แ่เธอรีบสะบัมือหนีรามทันที
“ันไม่หิว” เธอลับไปนอนที่เีย รามไ้แ่ถอนหายใออมา
“ั้นเธอนอนพัเถอะ” รามพามน์มาทาน้าวที่ร้านอาหาร
“รามะ ืนนี้ พี่มานอนที่ห้อับันนะ”
“ ไม่ไ้หรอรับมน์ ผม้อไปูะทิน่ะ ผมลัวเธอะทำร้ายัวเอ ”
“รามะ ทำไมุถึเอาแ่อยู่ับะทิล่ะ ัน็้อารุเหมือนันนะ”
“ มน์ ะทิเธอไม่สบายนะ ผม้อูแลเธอสิ”
เธอแล้ไม่สบาย่าหาล่ะ เพราะเธออยาให้พี่อยู่ับเธอ ถ้าืนนี้พี่ไม่มานอนับัน ั้นันะไปื่ม้านอนะ"
“ ไ้รับ เี๋ยวผมะให้บอี้าร์ไปูแลุเอ ถ้าุินอิ่มแล้ว ผมว่าเรารีบลับไปหาะทิันีว่านะ” รามเินเ้ามาในห้อ พร้อมับทำหน้าใ ที่ไม่เห็นะทิอยู่ในห้อ เาวิ่ไปที่ห้อน้ำเพื่อูว่าเธออยู่ที่นั่นหรือเปล่า แ่็ไร้เาอเธอ รามรีบวิ่ออไปที่หน้าห้อ
“พวแูเธอยัไ ทำไมเธอถึหายออไปาห้อ”
“ อโทษรับุราม เธอบอว่าปวท้อ เลยเอาเินให้พวผมไปื้อยามาให้เธอ นี่ไรับยา” ลูน้อสอนยื่นยาให้รามู รามำหมัแน่น เธอล้าหนีันเหรอะทิ
ความคิดเห็น