ตอนที่ 8 : ฉันรักเธอ(อัพครบแล้ว)
ฉันนั่งในห้องส่วนหนึ่งของปราสาทแต่ดูๆแล้วน่ากลัวชะมัดตอนนี้พวกบังทันจะเป็นยังไงถ้าเกิดรู้ว่าฉันหายตัวไปพวกเขาจะตามหาฉันมั้ย แล้วฉันเกี่ยวอะไรกับปีศาจแล้วใครเป็นคนทำป้ามีอา ตอนนี้ฉันสับสนไปหมดเลย
"สรุปฉันเป็นใครกันแน่นะ"
"รู้มั้ยว่าทำไมฉันถึงพาตัวเธอมาที่นี่"ฉันตกใจกับเสียงของเขาเพราะจู่ๆเขาก็เข้าเเบบเงียบๆ
"คุณพาฉันมาทำไม"ฉันเอ่ยถามก่อนจะค่อยๆออกห่างจากเขา
"ฉันจะบอกอะไรให้นะสาวน้อย ว่าตัวเธอนะมันมีค่ามากขนาดไหน"เขาหยุดพูดก่อนจะมองมาที่ฉันด้วยสายตาที่คาดเดาอะไรไม่ได้เลย"ในตัวเธอนะมันมีพลังที่ใครก็ตามได้ครอบครองไว้มันจะทำให้ผู้นั้นมีพลังมหาศาลที่ใครหน้าไหนก็ทำลายไมได้ แต่ไม่พบงห่วงนะฉันยังไม่รีบเพราะฉันจะใช้เธอเป็นเหยื่อล้อพวกมันออกมาแล้วเธอก็เป็นคนฆ่าพวกมันเองแลกกับพ่อแม่ของเธอไง"เจาพูดพร้อมกับเเสยะยิ้มออกมา
"ทำไมคุณถึงทำแบบนี่"ฉันมองไปที่เขาพร้อมกับส่งสายตาที่โมโห
"จุๆ เกมส์มันพึ่งเริ่มเธออย่ารีบให้มันรีบจบซะสิ"หลังจากนั้นเขาก็เดินออกไป
ฉันนั่งร้องไห้หลังจากที่เขาออกไปถ้ามันเป็นไปตามที่เขาพูดจริงๆฉันจะทำยังไงฉันนั่งร้องไห้อยู่สักพัดก็เริ่มรู้สึกแน่นที่หน้าอกและเริ่มหายใจไม่ออกตอนนี้ฉันเริ่มเจ็บบริเวรหน้าท้องมากเหมือนโดนอะไรทิ่มแทงเข้าไปฉันได้แต่กุมหน้าท้องเอาไว้พร้อมกับกลั่นเสียงอันทรมานนั้นไว้
"จ..จองกุกช่วย ฉันด้วย"หลังจากนั้นสติฉันก็ดับลง
03:12 น.
ฉันตื่นขึ้นมาด้วยความอึดอัดฉันค่อยๆลืมตาแล้วมองไปรอบๆก็พบว่าที่นี่คือห้องที่ฉันคุ้นเคยมากๆเพราะมันคือห้องของจองกุกนั้นเอง และฉันก็ยังพบว่าเขาได้นอนกอดฉันไว้นั้นเอง ฉันได้แต่ร้องไห้ออกมาเพราะฉันไม่รู้ว่านี่มันฝันหรือความจริง
(Jungkook Part)
ผมที่กำลังนอนหลับอยู่ก็ได้ยินเสียงเธอร้องไห้ผมจึงลืมตาขึ้นมาก็เห็นเธอร้องไห้อยู่ผมจึงได้แต่ดึงเธอมากอดไว้แนบอก
"เป็นอะไรร้องไห้ทำไม"ผมพูดพร้อมกับลูบหัวเธอเบาๆ
"นี่มันคือความจริงใช่มั้ยไม่ใช่ฝัน ฮึก"เธอพูดทั้งๆที่ยังร้องไห้ออกมา
"มันคือความจริงไม่ใช่ฝัน"ผมบอกเธอเบาๆ
"ฮึก ฮือ~"พอเธอได้ยินแบบนั้นก็ยิ่งร้องหนัก กว่าเดิม
"ฉันว่าเรานอนกันดีกว่านะนี่มันก็ยังดึกอยู่เลย"ผมบิกกับเธอก่อนจะจัดให้เธอนอนลงอีกครั้งแล้วกอดเธอไว้จนเธอหลับ ผมไม่รู้ว่าก่อนที่ผมจะช่วยเธอออกมาได้เธอเจอกับอะไรบ้าง
ย้อนกลับไป
ตอนนี้พวกผมยืนอยู่หน้าปราสาทพวกมันแต่ยังไม่ได้เข้าไปเพราะเรายังไม่รู้ว่าเธออยู่ส่วนไหนและจู่ๆผมก็เหมือนได้ยินเสียงของเธอเรียกชื่อผม
ผมไม่รออะไรจึงรีบเข้าไปทันที
"อ้าวเฮ่ย!ไอ้กุก!"เป็นพวกพี่ๆที่ร้องตามหลังผมแต่ผมก็ไม่สนใจอะไรชเพราะในใจผมตอนนี้เธอต้องทรมานอยู่แน่ๆ และพอผมได่เข้ามาอยู่ในปราสาทของพวกมันแล้วผมก็ได้ยินเสียงกรีดร้องอย่างทรมานของเธอผมจึงวิ่งไปตามเสียงนั้นสักพักก็พบร่างของเธอ ภาพที่ผมเห็นคือเธอนอนเอามือกุมหน้าท้องที่มีเลือดไหลออกมาพร้อมกับส่งเสียงร้องอย่างทุรนทุราย ผมจึงรีบวิ่งเข้าไปชอนร่างทีาไร้สติของเธอไว้แล้วพาเธอออกมา แต่ก่อนจะก้าวขาก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น
"บอกเธออย่ารีบตายละเพราะเกมส์มันพึ่งจะเริ่ม"ผมมองไปตามเสียงนั้นก่อนจะพูดขึ้น
"ต่อไปนี้มึงอย่าคิดว่าจะได้แตะตัวเธออีก"ผมพูดพร้อมกับส่งสายตาดุใส่มัน
"หึ พวกมึงนะหรอจะทำอะไรกูได้แม้แต่พ่อแม่ของมึงกูก็จัดการมาแล้ว"
"ไอ้ชั่ว!!!"ผมตะคอกใส่มันด้วยความโมโห
"กูชั่วได้กว่านี่อีกพวกมึงคอยดูละกัน"หลังจากนั้นมันก็หายตัวไปผมจึงรีบพาตัวเธอออกมาแล้วรีบตรงไปที่บ้านทันที เวลาผ่านไปสักพักเธอก็หลับไปเหลือแต่พวกผมที่ยังนั่งมองเธออยู่
"เราจะเอายังไงต่อไปวะ"วี พูดขึ้น
"จะทำอะไรได้นอกจากเตรียมรับมือมัน"ผมตอบทั้งๆที่ยังกุมมือเธอไว้
"แล้วไงว่ะ ก็รู้ๆกันอยู่ว่าเราสู้มันไม่ได้"เป็นจีมินที่พูดขึ้น
"ของแบบนี้ไม่ลองก็ไม่รู้นะฮยอง"ผมตอบจีมิน
"ถ้าเราหาเพื่อนเพิ่มก็อาจสู้มันได้นะ"เป็นจินที่เอ่ยขึ้น
"ใคร?"ยุนกินที่เอ่ยถาม
"ไอ้แทยงไง ฉันรู้มาว่ามันก็ไม่ชอบพวกนั้นเหมือนกัน"นัมจุนผู้ที่เงียบมานานเอ่ยขึ้น
"งั้นพรุางนี้เราไปหามันกัน"จิน พูดขึ้น
"แต่ฉันว่าตอนนี้เราไปพักผ่อนกันเถอะว่ะ"วีพูดขึ้นพร้อมกับเดินออกไปและตามด้วยทุกคน
"จินฮยอง ผมมีเรื่องจะคุยด้วย"ผมเอ่ยขึ้นก่อนที่เขาจะเดินออกไป
"มีอะไร จะถามเรื่องแผลของเธอ"เขาพูดพร้อมกับเดินมานั่งที่เดิม
"ใช่ มันคืออะไร"
"ฟังฉันดีๆนะ แผลของเธอมันไม่ใช่แผลที่พึ่งโดนแทงใหม่แต่มันคือแผลที่โดนมานานแล้วที่ดูเหมือนจะหายแต่ก็ไม่มันเป็นเพราะมีดที่โดนแทงซึ่งถ้าเธอตายเธอก็จะไม่เจ็บ แต่ถ้าเธอไม่ตายแผลนั้นก็จะคอยทำให้เธอทรมานจนกว่าเธอจาหายไปจากโลกนี้"เขาพูดพร้อมกับเตรียมที่จะเดินออกไป
"แล้วเธอไม่มีโอกาสหายหรอ"ผมถามด้วยความหวัง
"เรื่องนี้ ฉันก็ไม่รู้"เขาตอบแค่นั้นก็เดินออกไปตอนนี้เหลือแค่ผมกับเธอที่ยังอยู่ในห้อง
"ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นฉันก็จะปกป้องเธอเอง มีเรีย"
วันนี้ขออัพแค่นี่ก่อนน้าาไว้วันหน้าไรท์จะมาอัพต่อตอนนี้เพิ่ม:)
ต่อต้าน
กลับมาที่ปัจจุบัน
พอรุ่งเช้าพวกผมก็รีบไปหาไอ้แทยงทันทีและไม่ลืมที่จะพาเธอไปด้วย แต่เธอยังไม่ตื่นด้วยซ้ำผมจึงอุ้มเธอแล้วตอนนี่เธอก็ยังหลับอยู่โดยที่หนุนตักผมอยู่จนตอนนี้ก็มาถึงบ้านไอ้แทยงทยงแล้ไม่ตื่นด้วยซ้ำผมจึงอุ้มเธอแล้วตอนนี่เธอก็ยังหลับอยู่โดยที่หนุนตักผมอยู่จนตอนนี้ก็มาถึงบ้านของไอ้เเทยงแล้ว
เสียงคลื่นน้ำทะเลกระบกับหาดทรายจนเกิดเสีงทำให้หญิงสาวที่กำลังหลับไหลอยู่บนเตียงตื่นขึ้น
"อือ~~เสียงอะไรอะ"คุณงันเงียตื่นแล้วมองไปรอ
"ทะเล?"คุณตกใจเพราะไม่รู้ว่าใครเป็นคนพาคุณมาเอาเท่าที่จำได้คือคุณนอนร้องอย่างทรมานในปราสาทจองชายคนนั้น
แอ๊ด~~
"อ้าวตื่นแล้วหรอ"เสียงชายที่เดินเข้ามาจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากจงกุฎ
"ที่นี่ที่ไหนหรอ"
"ทะเลไง"
"ทะเล?แล้วเราทาอยู่ที่นี่ได้ยังไง"
"ก็จับรถมาไง"
"=="
"ก็แค่มาเที่ยวคิดไรมากมาย"
"รีบอาบน้ำเเล้วออกไปหาฉันด้วย"
"โอเค"
"ฉันเปล่า รีบตามออกมาด้วย"
ผ่าน 20 นาที
คุณออกมาก็พบกับทุกคนที่กำลังนั่งคุยกันอยู่
"คนนี้ใช่มั้ยที่พวกมึงบอก"ชายคนนั้นมองมาที่คุณ
"ใช่"พวกเขาตอบขายคนนั้น
"อรุณสวัสดิ์ค่ะ"
"มันใช่หรอมีเรีย"
"ใช่ คะ:)"
"หิว มย
"เป็นจองกุกที่เอ่ยถาม
"ไม่อะ แต่ฉันอยากไปเล่นน้ำมากกว่า"
"ได้สิเดี๋ยวฉันไปเป็นเพื่อน"
แล้วคุณกับจองกุกก็มาเดินเล่นที่ริมทะเล คุณมองไปรอบๆพร้อมกับยิ้ม ซึ่งรอยยิ้มนั้นมันก็ทำให้คนข้างคุณเผลอยิ้มตามไปด้วย ตอนนั้นคุณตื่นเต้นมากเพราะทั้งชีวิตคุณไม่คิดว่าได้มาทะเล
"ดูเธอจะตื่นเต้นมากเลยน่ะ ทำเหมือนไม่เคยมา"
"ใช่ฉันไม่เคยมาทะเล และไม่คิดว่าจะได้มาด้วย"คุณเริ่มทำหน้าเศร้า
"เฮ่ย ขอโทษอย่าทำหน้าอย่างนั่นดิ"
"อืม"
"อยากเล่นน้ำทะเลมั้ย"
อยากสะ...ว๊าย!!"คุณพูดยังไม่จบจองกุกตัดการอุ้มคุณแล้ววิ่งไปที่น้ำทะเลทันที
"นะ...นาย จะทำอะไร"
"ก็เล่นน้ำไง"
"เล่นน้ำก็ไม่เห็นต่องอุ้มเลยนี่"
"โอเค งั้นฉันปล่อยก็ได้"พูดพร้อมกับกำลังจะปล่อยคุณ
"อย่า!!"คุณร้องห้าม
"ทำไม"
"นายก็ปล่อยดีๆสิ ปล่อยแบบนี้ฉันก็จ่มน้ำพอดี"
"อยากให้ฉันปล่อยดีๆ ไหนลองเรียกฉันว่าอปป้าสิ"
คุณทำตาเลิ่กลั่กเพราะคุณไม่เคยเรียกเขาแบบนั้นจะนอกจากเป็นบังทันคนอื่นๆ
"ไม่พูดงั้นฉันปล่อยน่ะ"
"พูดแล้ว!ฉันพูดแล้วก็ได้"
"หึ พูดสิฉันฟังอยู่น่ะ"
"จะ...จองกุกอปป้า"คุณพูดเสียงเบาๆพร้อมกับสีหน้าเริ่มเเดง
"อะไรนะ พูดดังๆหน่อยสิฉันไม่ได้ยิน"
"จองกุกอปปะ..อุ๊บส์!!"
คุณพูดยังไม่จบจองกุกจึงรีบประกบปากคุณ จูบนี่เริ่มต้นด้ววความเชื่องช้าและอ่อนโยนและเปลี่ยนเป็นเร้าร้อน เวลาผ่านไปนานจนตอนนี่คุณเริ่มขาดอากาศหายใจจึงทุบไปที่อกของร่างสูง จองกุกจึงผละจูบออกอย่างน่าเสียดาย
"น...นายทำบ้าอะไรเนี่ย"ตอนนี้หน้าของคุณเริ่มแดงเพราะความเขิน
"ก็ปากเธอมันน่าจูบอะ"
"แต่นายจะจูบฉันไมีได้!"
ใช่เขาจะจูบคุณไม่ได้เพราะคุณไม่ได้เป็นอะไรกัน
"ก็เราไม่ได้เป็นอะไรกัน..."
จองกุกเงียยไปสักพักก่อนจะเอ่ยขึ้น
"งั้นเป็นเเฟนกันมั้ย"
"ห่ะ?"
"ก็เป็นแฟนกันไง ฉันจะได้จูบเธอในถานะเเฟนด้วย"เอาจริงๆจองกุกก็รักคุณรั้นเเหละ
"แต่..."
"....."
"ตกลง"แน่นอนว่าคุณก็ต้องตกลงเพราะคุณก็รักเขาเหมือนกัน
"เย้!!!!"
ฟอด~~
"งื้อ~~ใครให้หอมเเก้มฉัน"
"เป็นแฟนกันแล้วก็ต้องหอมได้สิ"
"เออ..แล้วต่อไปนี้เรียกฉันว่าอปป้าล่ะเจ้าใจ มั้ย"
"ทำไมต้อง เรียก"
"เพราะถ้าเธอไม่เรียกฉันก็จะลงโทษเธอยังไงล่ะ"เขาพูดพร้อมกับทำหน้าเจ้าเล่ห์
"หึง"
"นะ...เอ้ย อปป้าคือฉันหิวแล้วอ่า"
"หื้ม ต้องแทนตัวเองว่าอัไรน่ะ"
"มี..เรียหิวข้าวแล้วค่ะ"
คำพูดของคุณก็้ป็นคำพูดธรรมดาทั่วไปแต่มันกลับทำให้คุณหน้าแดงอีกครั้งและทำให้จองกุกยิ้ม
หลังจากนั้นทั้งสองก็เดินจับมือกันตรงไปยังบ้านพัก พอเข้ามาก็เห็นทุกคนนั่งคุนกันอยู่
"อะแฮ่ม! เดินจับมือกันเลยน่ะ"เป็นนัมจุนที่เอ่ยขึ้น
"เธอแค่ 16 น่ะ ระวัง คุก"
"คึกสำหรัยผมมันก็แค่สถานที่ใหม่ๆอะฮยอง"
"อุ้ว~~พวกกูอยากให้มีงลองจังเลยวะ ฮ่าๆๆ"
ดูทุกคนก็ไม่ได้สนใจกับเรื่องนี้ยกเว้นยุนกิที่เขาเอาแต่เงียบและดูไม่พอใจคุณ
"ยุนกิอปป้า"คุณเรียกเขาขณะที่เขากำลังจะเดินออกไปแต่เขากลับไม่สนใจคุณเลยยุ
"ยุนกิอปป้าเขาเป็นอะไรหรอคะ"คุณเอ่ยถาม
"มังคงจะรู้สึกผิดอะที่ทำให้เธอโดนจับตัวไป"
"ใช่มันเอาแต่โทษตัวเองและไม่คุยกับใครเลย ไหนๆก็เธอลองไปคุยกับมันดูหน่อยก็ดีน่ะ"พอคุณรู้อย่างนั้นจึงเดินตามยุนกิไป
ยุนกินั่วที่ม้าหินอ่อนริมทะเลคุณจึงเดินไปนั่งข้างๆ พอยุนกินเห็นแบบนั้นจึงลุกเพื่อที่จะหนีคุณ
"อปป้าอยู่คุยกับมีเรียก่อน"คุณดึงแขนอีกคนไว้
"อปป้าค่ะมีเรียไม่โกรธอปป้ากรอกน่ะค่ะ"
"........."
(Youngi Part)
"อปป้าค่ะมีเรียไม่โกรธอปป้าหรอกน่ะค่ะ"
"......."
ที่วันนี้ผมเงียบเพราะผมโกรธตัวเองที่ดูแลเธอไม่ได้ยิ่งตอนที่จองกุกอุ้มเธอออกมาพอเห็นเธอร้องอย่างทรมานมันยิ่งทำให้ปมโกรธตัวเองมากๆ
"อปป้าค่ะมีเรียไม่โกรธอปป้าหรอกน่ะค่ะ"
"........"
"อปป้าอย่าโทษตัวเิงสิค่ะ มันเป็นอุบัติเหตุ ไม่ใช่หรอ"
"........"
"อปป้าคุยกับมีเรียสิค่ะ"
"........"
"อปป้าตอนนี้มีเรียไม่ได้เป็นอะไรแล้ว"
พรึบ!!
ผมดึงเธอมากอดไว้ถึงเธอจะพยายามปลอบและไม่โกรธผมแต่ยังผมก็โกรธตัวเองอยู่ดี
"เธอรู้มั้ยว่าอปป้าแทบเป็นบ้าตอนที่เห็นเลือดของเธอ"
"แต่ตอนนี้มีเรียไม่ได้เป็นอะไรแล้วนี่ค่ะ"
"ขอโทษน่ะตัวเล็กอปป้าขอโทษ"
"ค่ะ มีเรียไม่โกรธอปป้า"
ผมผละกอดออกจากเธอแล้วมองใบหน้าของเธอที่ดูกี่ครั้งก็ไม่เบื่อพอผมมองไปนานๆมันทำให้ผมนึกขึ้นได้เรื่องของเธอกับจองกุก
"เธอกับไอ้กุกเป็นอะไรกัน"
"เออ.....คือว่า"
"อปป้าเห็นน่ะว่าเธอจูบกับมันตอนไปเล่นน้ำ"
"อะ...อปป้าเห็นด้วยหรอคะ!"
ใช่ผมเห็นผมยืนดูตั้งแต่แรกแล้วไม่ใช่เเค่ครั้งเดียวด้วยตอนที่เธอเมาผมก็เห็นและผมต้องรู้ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับจองกุก
"คือ....."
"บอกอปป้าเถอะตัวเล็ก"
"เราเป็นแฟนกันค่ะ"
"..,...."ผมไม่รู้จะพูดอะไรนี่ผมมาช้าไปหรอ
"......."
"ตั้งแต่เมื่อไหร่"
"เมื่อเช้า ค่ะ"
"อปป้ามาช้าไปใช่มั้ย"
"อะ..อปป้า"
"ถ้าวันไกนมันทำให้ยัยตัวเล็กของอปป้าเสียรีบมาบอกน่ะอปป้าจะฆ่ามันเอง"ผมพูดทั้งๆที่น้ำตาคลอ
"อปป้ารักเธอน่ะ"
"มีเรียก็รักอปป้าค่ะ:)"
ขอโทษน้าที่หายไปนานพอดีช่วงนี่ติดจอยมากๆเลยแต่ต่อไปนี้จะกลับมาอัพแล้วจ้าา
#ความลับปีศาจ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
