ตอนที่ 2 : มีเรีย
ณ ห่อพักแห่งหนึ่ง
วันนี้เป็นวันที่สดใสเหมือนทุกวันที่ผ่านมา ห้อง 302 เป็นห้องที่ไม่ใหญ่อะไรนักแต่มันก็พออยู่ได้สำหรับเด็กสาวคนนึง ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! เสียงคนเคาะประตูดังขึ้นซึ่งมันก็เรื่องปกติเพราะทุกวันจะมีป้าข้างห้องมาปลุกเธอทุกเช้า
"หนูมีเรียจ้ะตื่นหรือยังลูก"เสียงป้าข้างห้องอายุราว40เรียกเด็กสาว
"ตื่นแล้วค่ะป้ามีอา"เด็กสาวอายุราว 16 ปี ในชุดนักเรียนมัธยมที่กำลังพร้อมจะไปเรียน เธอเปิดประตูพร้อมกับยิ้มให้ป้ามินอา
"กำลังจะไปเรียนหรอจ้ะลูก"คนเป็นป้าถามขึ้น
"ใช่ค่ะป้ามีเรียกำลังจะไปเรียนพอดีเลยค่ะ"เธอพูดพร้อมกับส่งนิ้มให้"แล้วคุณป้ามีอะไรหรือเปล่าคะ"เธอเอ่ยถาม
"อ่อ พอดีป้าเอาแซนด์วิชมาให้นะจ้ะ แล้วนี่หนูกินอะไรหรือยังข้าวเช้าสำคัญมากๆเลยน่ะ"คนเป็นป้าบอกผู้เป็นหลาน
"ยังเลยค่ะป้ามีเรียขอบคุณมากๆเลยนะค่ะ มีเรียไปเรียนก่อนน่ะคะสวัสดีค่ะ"เธอรับของแล้วก็เดินจากไป
มีเรีย หรือ คัง มีเรีย เด็กสาวอายุ 16 ปี เธอมีใบหน้าที่งดงามดั่งเจ้าหญิงผมสลวยเงางามไม่มีที่ใดปาน มีเรียเธอเป็นเด็กกำพร้าเเม่ของเธอเสียตั้งแต่เธออายุ 6 ขวบ ส่วนพ่อของเธอไม่รู้ว่าตอนนี้อยู่ที่ไหนหรือมีชีวิตอยู่หรือไม่ เธอโตมากับป้ามีอา พอเธออายุ 14 เธอก็เริ่มทำงานหาเงินเองโดยการเป็นพนักงานที่ร้านกาเเฟที่อยู่ใกล้ๆบ้าน ซึ่งเธออยากเเบ่งเบาภาระของป้าบ้างและส่งตัวเองเรียนด้วย มีเรียเธอเป็นเด็กที่เรียนเก่งและจิตใจดี
(Maria Part)
ตอนนี้ฉันเดินมาถึงโรงเรียนแล้วฉันเลือกเดินไปนั่งที่โต๊ะม้าหินอ่อนข้างๆต้นไม้ฉันหยิบกล่องแซนด์วิชที่ป้ามินอาเอาให้เมื่อเช้าขึ้นมากินฝีมือของป้ามินอานีาอร่อยจริงๆน่ะ
เชื่อมั้ยว่าตั้งแต่ฉันเรียนมาฉันไม่มีเพื่อนเลยสักคนทุกคนในห้อง ไม่สิทุกคนในโรงเรียนไม่มีใครเขาอยากคุยกับฉันเลยนอกจากอาจารย์ที่สอนแต่ฉันก็ชินแล้วละบางทีไม่มีเพื่อนมันก็ดีนะแบบว่าไม่มีใครมาก่อกวนหรือชวนทำในสิ่งไม่ดีแต่บางทีมันก็เหงาๆ จะว่าไปก็ไม่ใช่ทุกคนหรอกมีอยู่คนหนึ่งที่เขากล้าคุยกับฉันหรือเป็นเพื่อฉีนนั้นเเหละ ซอนมี เธอเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดสำหรับฉันแต่ช่วงนี้เธอไม่ค่อยสบายเลยต้องลา แล้วฉันก็ต้องเรียนคนเดียวตามเคย
18:45น.
เป็นเวลาเลิกเรียนและฉันกำลังเดินกลับหอพักแต่ทางกลับหอฉันมันค่อนข้างแปลวอยู่พอสมควรแต่ฉันชินเเล้วละก็ผ่านเเถวบ่อยยังไงละฉันเดินมาเรื่อยๆจนผ่านกลุ่มวัยรุ่นที่กำลังนั่งกินเหล้าอยู่
"ฮิ้ว~~น้องสาวมีเรียใช้มั้ยนั้น"และทันใดนั้นก็มีหนึ่งในกลุ่มแซวขึ้น ฉันไม่พูดอะไรไม่แม้แต่จะหันไปมองจึงรีบเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น
"จะรีบไปไหนจ้ะน้องสาวมาสนุกกับพวกพี่ก่อนไม่ดีกว่าหรอ"พวกเขาพูดขึ้นมาอีกครั้งฉันยิ่งเร่งให้เร็วกว่าเดิมจนตอนนี้ก็พ้นพวกเขาแล้วแต่มาคิดๆดูอีกทีถ้าตอนนั้นพวกเขาเข้ามาจับตัวฉันไปจริงๆจะทำยังไงเฮ่ยชั่งเถอะยังไงก็รอดมาได้เเล้วนี่
ฉันรีบเดินขึ้นห้องไปแล้วอาบน้ำชำระร่างกายแล้งแต่งตัวใหม่เพื่อที่จะไปทำงานที่ร้านแต่คงต้องเดินอ้อมไปอีกทางเพราะไม่งั้นเจอพวกวัยรุ่นกลถ่มนั้นอีกแน่
(End Maria part)
ตอนนี้เธอก็มาถึงร้านแล้วเรียบร้อยแล้วเธอรีบทำงานทันทีลูกค้าวันนี้เยอะกว่าทุกๆวันที่ผ่านมาจนตอนนี้เวลาบ่วงเลยเข้า 4 ทุ่ม เธอเดินมานั่งที่โต๊ะอย่างอ่อนเเรง
"ไงเจ้าตัวเล็กเหนื่อยหน่อยนะวันนี้"เป็นชายตัวขาวเจ้าของร้านพูดขึ้น
"เหนื่อยมากๆเเล้วก็หิวมากๆเลยค่ะโอปป้า"
(Yungi Part)
"งั้นเราไปกินอะไรก่อนมั้ยแล้วพี่ค่อยไปส่งเราที่หอ" ผมพูดขึ้นเพราะดูเธอแล้วคงจะหิวจริงๆเพราะวันนี้ลูกค้าเยอะกว่าทุกๆวันที่ผ่านมา
อะแฮ่มเพื่อไม่เป็นการเสียเวลาผมคือ ยุนกิ หรือมิน ยุนกิ เป็นรุ่นพี่ของมีเรียอันที่จริงต้องพูดว่าเป็นพี่เลยแหละเพราะผมอายุมากกว่าเธออยู่9ปี
เลยละแต่ผมก็รักมีเรียเหมือนน้องสาวคนหนึ่งของผม ตอนที่เธอมาขอทำงานนะตอนนั้นคงอายุ14เองมั้งถือว่าเด็กมากนะแต่พอเธอเล่าว่าทำไมเธอถึงต้องมาทำงานให้ผมฟังผมสงสารเลยรับเข้าทำงานที่ร้านตอนเเรกผมคิดว่าเธอคงทำเหมือนเด็กๆทั่วไปแต่ไม่เลยเธอตั้งใจทำงานขยันมากๆเเละเธอก็น่ารักมากๆด้วยเหตุผลนี้แหละที่ทำให้ผมรักเธอและเอ็นดูเธอมาตลอด
"งั้นมีเรียไปเปลี่ยนชุดน่ะเเล้วไปกินข้าวกัน"ผมพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืน
"รับทราบค่ะ"เธอตอบตอบเเล้ววิ่งเข้าหลังร้าน
ตอนนี้ผมพาเธอมากินข้าวที่ร้านอาหารใกล้ๆหอพักของเธอร้านนี้เรามากิสบ่อยมากจนเป็นลูกค้าประจำก็ว่าได้ ส่วนอาหารที่เธอชอบสั่งก็คงไม่พ้นข้าวผัดไม่ใส่แครอท ผมไม่รู้ว่าทำไมถึงไม่ใส่เเครอทเธอคงไม่ชอบละมั้ง
ผมมัวแต่ดูเธอกินข้าวจนลืมกินข้าวเลยก็ดูเธอกินเหทือนเด็กห้าขวบเลยจะว่าเลอะเทอะก็ไม่ใช่รวมๆคือมันดูน่ารักจนอยากจะนั่งมองไปนานๆเลย
"โอปป้า ค่ะ"
"......"
"โอปป้า~~"
"ห....หะ"ผมได้ยินเธอเรียกจึงรีบออกจากผวังนั้นทันที
"โอปป้าเป็นไรค่ะทำไมมองมีเรียแบบนั้นหรือว่าข้าวติดแก้มมีเรีย"เธอรีบเช็ดหน้าทันทีหลังพูดจบดูสิขนาดทำแบบนี้ยังน่ารักเลย
"55555"ผมก็ขำหนักเลยสิคับ
"โอปป้า!นี่ขำอะไรค่ะ"เธอดุผม
"ก็ดูเธอสิเหทือนเด็กเลย555"
"=="ดูเธอทำหน้าสิยิ่งทำให้ผมขำหนักกว่าเดิมอีก
"โอเคๆไม่ขำๆ"งานนี้ก็ต้องกลั้นขำสิคับเดี๋ยวก็ได้กินอย่างอื่นแทนข้าวแน่ๆ
(Maria Part)
บอกตรงๆเลยจากที่ฉีนกินข้าวอย่างมีความสุขคือต้องหยุดเพราะพี่ยุนกินั้นแหละเอาเเต่มองฉันไม่ข้าวแถมยังแกล้งฉันหัวเราะใหญ่เลย
ตอนนี้พี่ยุนกิก็มาส่งฉันที่หอพักพอเขากลับฉันก็ขึ้นมาอาบน้ำเตรียมตัวนอนแต่พอกำลังจะนอนฉันก็ว่ามีเงาอยู่ตรงระเบียงจึงเดินออกไปดูเเต่ไม่เจอ
"สงสัยง่วงจนคาลายละมั้งมีเรีย"ฉันพูดพร้อมกับเกินไปเตียงเพื่อที่จะนอนวันนี้เหนื่อยสุดๆเลยอ่ารีบนอนดีกว่าพรุ่งนี้ต้องไปเรียนแต่เช้าแล้วสักพักฉันก็หลับ
(End Maria Part)
แต่หลังจากที่เจอหลับแล้วตรงที่ระเบียงห้องของเธอก็มีเงาสีดำเป็นร่างของชายที่ไม่มีใครรู้ว่าเขาคือใครกำลังมองมาที่เธอที่กำลังนอนหลับอย่างสบายใจที่เตียงสายตาที่มองเธอนั้นแฝงไปด้วยความอาฆาตและทำลาย
เขาคือใครกันแล้วทำไมต้องมองเธอแบบนั้นถ้าเธอรู้ว่ามีคนแบบมองเธอละอะไรจะเกิดขึ้น
เรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไปนั้นรอติดตามนะค่ะ
ผิดคำไหนหรือคำไหนไม่เหมาะสมต้องขออภัยด้วยน่ะค่ะพอดีไรท์มือใหม่หัดแต่งจ้า
ติชมได้เด้อเพราะทุกคำติชมคือกำลังใจของไรท์เด้อจ้า
#ความลับปีศาจ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
