ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่2 หวั่นไหวตามกาลเวลา
หนึ่เือนแล้วที่ธันทำานเป็นเลาอภาุพศ์ เธอยิ่เอเาอยู่ใล้เาทุวัน ยิ่ทำให้หัวใหวั่นไหว ทั้ที่พยายามิว่าเาเป็นเ้านาย และมีแฟนแล้ว เธอเป็นแ่ลู้าเท่านั้น แ่หัวใเ้ารรมันิไปไลลอ ร่าบาเรียมเอสารเพื่อให้ภาุพศ์เ็ ใบหน้าามถึแม้ะเ็บ่อนวามรู้สึรัเอาไว้ แ่แววาอเธอมันปิไม่ไ้ แ่ยัีที่ภาุพศ์ไม่สนใมัน
“เอสาร่ะ แล้วนีุ่แม่อุฝามาให้่ะ” ธันวาเอสาร และล่อใส่อาหารรหน้าายหนุ่ม ใบหน้าามยิ้มแย้มแ่มใส อนเธอำลัลารถเพื่อเ้าบริษัท ็เอับุวรรี ท่านฝาล่ออาหารไปให้ลูายอท่าน เพราะท่านรีบไปหาหลานสาว
“อบุนะ”
“เี๋ยวไปหยิบานมาให้่ะ” ธันรีบเินเ้าไปในโนรัว ที่อยู่ใล้ๆห้อทำานภาุพศ์ วามมอหิสาวรหน้า้วยรอยยิ้ม ธันเอาใเา เธอทำให้เาแทบไม่้อลุเินไปไหนเลย รอยยิ้มอเธอ ทำให้เามีวามสุ และอบมอมัน้วย วามรู้สึนี้เา็ไม่รู้ว่าืออะไร นารอยยิ้มอแฟนสาว ยัไม่น่ามอเท่าอธัน
“ิน้วยันไหม ุแม่ทำมาเยอะเลย ผมินไม่หมหรอ” ภาุพศ์วนหิสาวที่มอมาทาเา้วยแววาื่นอบ เาหล่อ ไม่แปลที่ะมีสาวๆมามออบ แ่เา็ไม่ไ้สนใ เพราะหัวใมีแ่อันา แฟนสาวอเาเท่านั้น
“ไม่่ะ” ธันื่นาภวั์ เธอำลัมอภาุพศ์อนรับประทานนเลิ้ม ใบหน้ามที่มีผิวใส วามที่มีเสน่ห์ ทำให้เธอเผลอใไปมอเาอย่าไม่ระพริบา
“เอาเถอะ มาิน่วยผม็ไ้ นะนะ” ภาุพศ์ไม่รอหัำอบ เารีบพาเธอมานั่ และมออย่าบัับปนอร้อ ธันพยัหน้าให้เป็นำอบ หัวใวน้อยเ้นแรยามไ้อยู่ใล้เาแบบนี้ทุรั้ มือบาสั่นเทาเล็น้อย่อยๆัรับประทานอาหารเ้าปา ภาุพศ์ยิ้มแ้มปริ วันนี่เาื่นสาย เลยไม่ทันรับประทานอาหารเ้าาที่บ้าน ิว่าอนสายๆะวนธันไปหาอะไรรับประทาน แ่โีที่มาราทำมาให้่อน
ทั้สอนพูุยันอย่าุ้นเย เมื่อรับประทานอาหารอิ่ม ธัน็นำานามไปล้าเ็บ ใบหน้าามยิ้มอย่ามีวามสุ ารทำานวันนี้มีานเยอะนทั้สอนแทบไม่ไ้ยับไปไหน เพราะะมีแวีไอพีา่าประเทศมาพัที่โรแรม เาเลย้อประุม และแบ่านให้พนัานอย่าัเน แผน่าๆ้อมีวามพร้อมทุรั้
อันาหุหิ เินวนไปวนมาในห้อนอน เธอำลัลัวว่าะมีใรแย่แฟนหนุ่มไป หลัาที่ภาุพศ์มีเลาเ้ามาทำาน้วย เา็แทบไม่รับโทรศัพท์าเธอ แทบยัมีารัสายทิ้ พอเาเลิาน็ะมีารทะเลาะับเธออี แ่สุท้าย็บ้วยารที่เธอ้อ้อเา ในวามิอเธออนนี้ ภาุพศ์เปลี่ยนไป เธอไม่อบเลาสาวอเาเลย
“ระหว่าอัับอีเลานั่น ุะเลือฟัใร” อันายิ้มออมาอย่ามีเลศนัย ถึแม้เธอะทะเลาะับภาุพศ์บ่อยรั้ แ่พอ้อ เา็ใอ่อน และยัามใเธอเสมอ เธออยาไ้อะไร อยาไปเที่ยวที่ไหน เา็ะัารให้ ที่เาไม่รับสายเธออนไปทำาน เป็นเพราะเาเรใธันแน่ อาะลัวว่าหิสาวะเอาไปฟ้อมารา เมื่อิแบบนี้ ใบหน้าาม็ลายวามัวลล แววาเย่อหยิ่ ยิ้มร้ายอย่ามีเลศนัย
เวลาล่วเลยมานถึอนเที่ย านอรหน้า็ยัไม่เสร็ ท้อ็เริ่มร้อประท้วว่าหิวแล้ว ร่าบาเินไปล้ามือ และเรียมัวออไปหาอะไรรับประทาน ัหวะที่ำลัะเินออไป เธอไ้ยินภาุพศ์ุยับแฟนสาว ั้แ่เ้าเธอยัไม่ไ้เห็นเาหยิบโทรศัพท์เลย ภาุพศ์มีวามรับผิอบ่อหน้าที่ีมา
“แ้ม” เสียมที่เรียื่ออเธอทำให้ร่าบาหยุั ่อนันไปมอ ภาุพศ์เ็บโทรศัพท์และำลัเินมาหาเธอ ธันยิ้มอบ
“ผมไป้วย ผมหิวเหมือนัน เี๋ยวผมเลี้ยเอ”
“ะีเหรอะ”
“ีสิ ไปันเถอะ”
ภาุพศ์เินนำหน้าธันไป้วยรอยยิ้ม หิสาวทำหน้าหนัใ หัวใวน้อยลับเ้นแรอีรั้ เาแ่วนไปรับประทานอาหาร และเลี้ยเท่านั้น เ้านายทุที่อบทำแบบนี้อยู่แล้ว เาไม่ไ้อบเธอ ธันสูลมหายใเ้าปอลึๆ เรียสิัวเอไม่ให้ิไปไลว่านี้ ลัวว่าวามรู้สึัวเอะไปไล ร่าบาเินาหลัายหนุ่มไปึ้นรถ รถหรูับมุ่หน้าไปร้านอาหารสุหรู ที่เธอไม่มีปัามาื้อิน
“อยาไ้เมนูไหนสั่เลย”
“เอาอย่าเียวพอ่ะ”
“ะอิ่มเหรอ ุสั่ที่อยาินเลย ไม่้อเรใ ผมเ็มใเลี้ยุเอ” ภาุพศ์ยิ้มว้า ไม่รู้ทำไมเาถึอยาอยู่ใล้ธัน อยาเห็นร้อยยิ้ม อยาเห็นใบหน้าหวานๆอเธอ และพอเที่ย เา็นึอยาวนเธอไปรับประทาน้วยัน วามรู้สึเหล่านี้ืออะไรัน ภาุพศ์เ็บวามรู้สึที่ไม่เยเป็นับใรมา่อนไว้ให้ลึสุหัวใ
“อบุ่ะ” ธันยิ้มว้า เธอสั่ไปแ่ไม่ี่เมนู นอนั้นภาุพศ์สั่มาเพิ่ม เธอไม่ิเลยว่าัวเอะสามารถินุแบบนี้ไ้ ทั้เธอและภาุพศ์ัารรับประทานอาหารรหน้านหม และยัไป่อ้วยอหวาน อนนี้เธออิ่มทั้ท้อ อิ่มทั้ใ ภาุพศ์็ไม่่าัน
อนับรถลับ ภาุพศ์็ุยแ่โทรศัพท์ เาแ่าาอนเมื่อรู่โยสิ้นเิ อนอยู่ับแฟนสาว เาะเป็นอีแบบ เาะูอบอุ่น พูุยันเสียอ้อน และเาะอยู่ในโลอเาที่มีแ่แฟนสาว ธันมออย่าเศร้าหัวใ เธอทำเป็นมอออไปนอรถ เพื่อไม่สนใ อนนี้เธอลายเป็นอาาศเรียบร้อย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น