ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่1
สาวน้อยหน้าาน่ารั ยิ้มแย้มแ่มใส ำลัเินเ็นรถายอหวานลอ่อับมารา มลเนร สาวน้อยวัย 20 ปี เธออยู่ับมาราสอน เป็นเ็ยันและัู เมื่อเลิเรียน เธอ็ะมาายลอ่อที่หน้าบริษัทุารทุวัน
วันนี้เป็นเสาร์ เธอไม่้อไปโรเรียน ึมา่วยมาราายอแ่เ้า สอเท้าเล็ๆ ับมือเล็ๆ เินพลัเ็นรถไปามทา ้วยรอยยิ้มและมีวามสุ เมื่อมาถึ ็มีพนัานที่ทำานในบริษัทุาร และใล้เีย ็่าพาันมาื้อ
“เหนื่อยมั้ยลู” ุสุภาพรเอ่ยถามบุรสาว พร้อมหาผ้ามาับเหื่อบนใบหน้าให้ลูสาว
“ไม่เหนื่อย่ะ” มลเนรพูอบพร้อมรอยยิ้ม ทำให้มาราพลอยยิ้มามไป้วย
“สวัสี่ะ ป้าภา เอาสอถ้วย่ะ” สาวน้อยหน้าาน่ารันหนึ่ ยมือไหวุ้สุภาพร
“ไ้้ะ”
“อ้าว ยัยอาย ไหนบอวันนี้ไปเที่ยวไ” มลเนรเอ่ยถามเพื่อนสาว ที่ำลัยืนุยับมาราอเธออยู่
“ว่าะไปอนเที่ยน่ะ” อาย ลลิา หันมาอบพร้อมรอยยิ้มที่สใสให้เพื่อนสาว ่อนเินมามลเนร ที่ำลัเรียมลอ่อที่ใส่ในถ้วย นำมาใส่ถุอีที
“เี๋ยวันื้ออฝามาให้” ลลิาระิบเพื่อนสาว เธอไม่อยาให้ใรไ้ยิน
“อบใ้ะ นี่ไ้แล้ว” มลเนรยิ้มออมา เธอรู้ว่าเพื่อนสาวอนไม่อบนอวรวย ะทำอะไร พูอะไร็มัะพูเบาๆ ลลิาหยิบถุที่มลเนรยื่นให้ ่อนโบมือบ๊ายบาย้วยรอยยิ้ม ่อนเินออไป
เวลาล่วเลยมานถึเที่ย มลเนรเินไปื้ออาหารที่ายอยู่ร้ามับรถเ็นอเธอ อนนี้มีร้าน้ามามายมาั้ายอยู่ สาวน้อยเินอย่าเรียบร้อยื้อนั่นนี่แล้วลับมาหามารารที่นั่พั
“วันนี้ป้าใายแปลาุอโปรแม่้วย่ะ” มลเนรนำานามมาวารโ๊ะเล็ๆ ที่เอาไว้นั่พั่วไม่มีลู้ามาื้อ พร้อมเทแปลาุลในาม
“เนรทาน่อนเลยลู” ุสุภาพรพูยิ้มๆ เธอมอลูสาวอย่ามีวามสุ
“ทานพร้อมันนะะ เนรทานนเียวไม่อร่อย” มลเนรั้าวที่เรียมมาาบ้าน ใส่านอมารา เธอรู้ว่ามาราะให้เธอทาน่อน พอเธออิ่ม มารา็ะทานที่เหลือ่อาเธอ
ทั้สอนนั่ทาน้าว้วยัน พูุยันอย่ามีวามสุ ถึแม้ะมีันแ่สอนแม่ลู แ่ีวิอมลเนร็ไม่เยาวามอบอุ่น มาราอเธอรัและห่วใยเธอมา มอบวามรัและวามอบอุ่นให้เธอมานล้นออมา เธอมีวามสุ และรัมาราที่สุ
“ลอ่อมีอยู่มั้ยรับ” ายหนุ่มนหนึ่เินมาอยู่รหน้ารถเ็นายลอ่ออสอแม่ลู มลเนรที่ทาน้าวอิ่มแล้วึเินมาู
“มี่ะ” สาวน้อยพูพร้อมรอยยิ้มที่สใส
“ผมอ 20 ถ้วยรับ”
“ไ้่ะ รอสัรู่นะะ” มลเนรยิ้มอย่าีใ ที่มีนใีมาื้อำนวนเยอะแบบนี้ สอมือัลอ่อใส่ในถ้วยอย่าล่อแล่ว
“ผมอใหุ้เอาไปส่ให้เ้านายผมไ้มั้ยรับ พอีผมมีธุระ้อไปทำ”
“ไ้่ะ ะให้ไปส่ที่ไหนบอมาไ้เลย่ะ”
มลเนรอบอย่าใี เมื่อลู้า้อาร เธอ็ะส่ถึที่ ายนนั้นบอสถานที่ให้หิสาว มลเนรถึับทำหน้าสสัย ปน เธอรู้ว่าที่เธอ้อเอาลอ่อไปส่ือที่ไหน เมื่อายนนั้นเินไป มลเนรึหันไปมอั้นที่เธอะไ้ไปส่ลอ่อทันที สายาหวานมอึ้นไป
“สูั” ปาเล็ๆบ่นออมา แ่็ไม่ัอะไร เมื่อลู้าไม่สะวมาทาน มาื้อเอ เธอ็พร้อมะเอาไปส่ให้เสมอ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น