คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
สาวน้อยแววาเศร้านั่มอบิาเ็บเสื้อผ้าใส่ระเป๋า มือบาหยิบเสื้ออบิามาพับ เธอะ้ออยู่ห่าาบิานาน เพราะท่านโนเ้านายที่ทำานส่ไปทำานที่่าัหวั
“พ่อะลับมาวันไหนะ” เสียหวานถามบิาปนเศร้า
“เป็นเ็ีนะลู พ่อะรีบลับ” ใบหน้ามอายวัยลาน เอ่ยบอบุรสาวนเียว้วยน้ำเสียที่เศร้าใ
“หนูรัพ่อ หนูะั้ใเรียน หนูะหาานีๆทำ เพื่อที่พ่อะไม่้อไปทำานไลๆแบบนี้อี”
“ลูรัอพ่อ” มือเหี่ยวอายวัยลานว้าัวบุรสาวมาอ วามมีน้ำาไหลออมา แ่้อรีบเ็ออ เพื่อไม่ให้บุรสาวเห็น
สาวน้อยยิ้มทั้น้ำาลอ อ้อมอบิา เป็นอ้อมอที่อบอุ่นและปลอภัยที่สุสำหรับเธอ สายาหวานมอบิาเินถือระเป๋าออาบ้านไป หยน้ำา็่อยๆไหลออมา เธอไม่เยอยู่ห่าาบิาแบบนี้ บิาอเธอไปทำานเ้า ลับมาอนเย็น แบบนี้ประำ ะมีบาืนที่ท่านบอะไปเฝ้ายาม นี่เป็นรั้แรที่เธอ้ออยู่ห่าบิา
ในบ้านหลัเล็ๆ ที่อยู่ห่าผู้นพอสมวร อนนี้มีแ่สาวน้อย นาม นิาภา นั่เหม่อมอไปทาประูบ้าน เพื่อรอบิาลับมา ึ่ไม่รู้ว่าะลับมาวันไหน ้านอมืมิเพราะอนนี้เป็นเวลาว่าสามทุ่มแล้ว ใบหน้าหวานเริ่มเศร้าหมอ หยน้ำาไหลออมา เธอิถึบิาสุหัวใ เธออยู่ับบิาสอน มาราท่านทิ้เธอับบิาไปั้แ่เธออายุห้าวบ บิาอเธอเลี้ยูเธออย่าี ให้วามรัวามอบอุ่น
“๊อ ๊อ” เสียเาะประูเรีย หิสาวที่นั่ร้อไห้ิถึบิาอยู่ ยิ้มออมา เธอรีบเ็น้ำาัวเอ เินไปเปิประู เพราะิว่าบิาลับมาแล้ว ้วยวามีใึเปิประูออไป
“อื้อ” ใบหน้าหวานใเห็นายนหนึ่ปิหน้ายืนอยู่รประู เธอำลัะร้อให้น่วย แ่ทุอย่า็เียบและับวูบล เมื่อเธอสูมผ้าที่ายนนั้นเอามาปิมูเ้าไป
สายามำสนิท้อมอนที่นอนอยู่บนพื้นระเบื้ออห้อ ในมือำันที่ใส่น้ำมาเ็ม ปาหนายิ้มร้ายออมา ่อยๆสาลไปรใบหน้าามนเธอเปียไปทั้ัว หิสาวรับรู้ถึวามเย็นที่เ้ามาประทะผิวหนั ึ่อยๆรู้สึัวและลืมาื่นึ้นมา
“ุเป็นใร” วาหวานเบิว้า ใรีบลุึ้นนั่ แนบาโนับมัไว้้าหลั เธอึิ้นเพื่อที่ะให้เือหลุ ร่าบายับถอยห่านรหน้า เนื้อัวสั่นเทา้วยวามลัว หยน้ำา่อยๆไหลออมา
“บอมา พ่ออเธออยู่ไหน” ายหนุ่มถามเสียเ้ม ้อมอหิรหน้าอย่าไร้วามปราี เา่อยๆเินเ้าไปหาเธอ้าๆ
“มะ ไม่รู้” เสียหวานอบะุะัปนสั่นเรือ เธอพูึ้นามวามเป็นริ บิาอเธอไม่ไ้บอว่าไปูานที่ัหวัไหน สายาหวานมอไปรอบๆอย่าอวาม่วยเหลือ เธอมอไปยัายสอน ที่ยืนนิ่ๆมอมาทาเธอ แ่็ไม่มีใร่วยเธอเลย
“พ่ออเธอโมยเินอันไป มันทรยศัน” ธนภัทร พูออไปอย่าโรธแ้น เาไว้ใและเื่อใผู้ายนนั้นมา เารับมาทำาน้วย และมาอยู่แผนบัี แ่ายนนั้นลับหัหลัโมยเินว่า สิบล้านบาทที่เาเรียมะให้ลู้าในวันพรุ่นี้ไป
“ไม่ริ พ่อันไม่ทำแบบนั้น ุโห ่วย้วย! ใร็ไ้่วยัน่วย” นิาภาไม่เื่อ บิาอเธอไม่ทำแบบนั้นแน่นอน ท่านไปทำาน เมื่อนัวให่เินมาถึและนั่ลรหน้าเธอ เธอึรีบะโนอวาม่วยเหลือ
“หุบปา” ธนภัทรยมือไปบีบาอหิสาวให้เียบ สายา้ออย่าไร้วามปราี วาำสนิท นิาภาลัวรวมถึวามเ็บที่เาบีบหน้า หยน้ำาไหลออมาเป็นสาย มอหน้าายหนุ่ม้วยวามลัวับใ
“นาย พอเถอะรับ เธอลัวแล้ว” ายนหนึ่ที่ยืนนิ่ๆพูึ้น บอเ้านายให้ใเย็นและเบามือาสาวน้อยลบ้า
“เอาเธอนนี้ไปัที่้าห้ออัน เธอะ้ออยู่ใ้เินที่พ่ออเธอโมยไปแทน” มือให่สบัหน้าหิสาวอย่าแร ราบหนาบเ้าหาันแน่น ในเมื่อามหาัวบิาอเธอไม่เอ เา็ะใ้เธอนนี้เป็นนล่อมันออมา และเธอนนี้้ออยู่ใ้เินทั้หม
นิาภาร้อไห้นหมแร เธอลัวนไม่มีแระทำอะไร ายสอนเ้ามาหิ้วเธอไปไว้ในห้อหนึ่ เาแะเือที่มัแนเธอออ พร้อมเหวี่ยเธอเ้าไปในห้อมืๆ ที่ไม่รู้ว่ามีอะไรบ้า เธอิถึบิา ถ้าท่านอยู่มา่วยเธอานใร้ายเหล่านี้แล้ว เธอไม่เื่อในสิ่ที่พวมันบอ บิาอเธอะโมยเินอเาไปทำไม สายาหวานมอไปรอบๆห้อที่มีแ่วามมื มือบาับำแพไปเรื่อยๆ นมาถึำแพไม้ ึ่เป็นประูแน่นอน มือบาทุบประูพร้อมร้ออวาม่วยเหลือ แ่็ไร้ประโยน์ เมื่อไม่มีใรไ้ยินเสียเธอเลย
“พ่อ๋าหนูลัว ฮื่อ..” ร่าบาัวสั่นในวามมื ร้อไห้ออมาอย่าหนั เธอไ้แ่อัวเอ เมื่อวามหนาวและวามลัวเ้ามาในหัวใ เธอไม่อยู่ในห้อมืๆนี้ เธอลัว
ความคิดเห็น