[KOOKMIN] NICE TO MEET YOU #ยินดีที่ได้รู้จักkm

NICE TO MEET YOU

ยินดีที่ได้รู้จัก "จอน จองกุก"

"หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาลองใหม่อีกครั้งค่ะ"

      ตอนนี้ใจของผมร้องระอุเป็นไฟ จะเพราะใครซะอีกละถ้าไม่ใช่ปาร์ค จีมินที่เจ้าตัวเล่นแอบกลับไปเรียนที่เกาหลีโดยไม่บอกไม่กล่าว แถมยังคิดการไกลถึงขั้นกับจัดการเอกสารการเรียนและที่พักซะเรียบร้อยหมดแล้ว ผมจะไม่ห่วงอะไรเลยถ้าไม่ติดที่ว่าจีมินไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเกาหลีสักอย่างทั้งๆที่เป็นบ้านเกิดตัวเองก็จริงแต่จีมินย้ายมาอยู่อเมริกาตั้งแต่เด็กแล้ว 

และตอนนี้ถ้าผมจะบินตามจีมินไปในทันทีก็คงไม่ได้เพราะยังติดธุระอีกมากมายที่ยังไม่ได้จัดการ แล้วผมจะทำยังไงกับเพื่อนตัวเล็กของผมดีละเนี้ย ถ้าจะโทรไปขอความช่วยเหลือจากไอ้น้องชายตัวดีที่วันๆเอาแต่เงียบขรึมใส่คนอื่นทั้งวันแบบนั้น มันจะช่วยหรือเปล่า???

.

.

.

.

เอาวะ! ลองดูสักตั้งถ้าไม่โดนมันเงียบใส่ก็คงโดนตัดสายทิ้งทั้งๆที่ยังคุยไม่จบแหละมั้ง

      ตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด~~

[ฮะโหล]

"ไงจองกุกกูมีเรื่องให้มึงช่วยหน่อยวะ"

[เรื่องไร]

"คืองี้ เพื่อนกูมันไปเรียนต่อที่เกาหลีอะ แต่มันไม่เคยอยู่เกาหลีเลย"

[แล้วไง]

"ก็กูว่าจะฝากให้มึงดูแลมันหน่อย"

[ไม่...]

"มึงช่วยกูหน่อยเถอะ เพื่อนกูเลี้ยงง่าย ไม่ดื้อ ไม่ซน"

[ไม่...]

"ไอ้จองกุก กูพี่มึงนะเว้ยช่วยกูสักเรื่องหน่อย"

[ไม่...]

"มึงพูดเป็นคำเดียวรึไง ไอ้หน้าหมา"

[มีเรื่องแค่นี้ใช่มั้ย แค่นี้นะ...]

ติ๊ด~~

ไอ้น้องเฮงซวยเอ้ย! แล้วแบบนี้ใครจะดูแลจีมินแทนกูวะเนี้ย

      ตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด~~

[สวัสดีครับคุณแทฮยอง]

"สวัสดีครับ เลขาจาง"

[มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าครับ]

"ครับ คือเลขาจางเป็นคนจัดการเอกสารทั้งหมดของจีมินใช่มั้ยครับ"

[ครับ ผมเป็นคนจัดการให้คุณหนูปาร์คทั้งหมดครับ]

"แล้วเลขาจางพอจะทราบข้อมูลที่พักแล้วก็มหาลัยของจีมินมั้ยครับ"

[ถ้าเป็นเรื่องนั้น เดี๋ยวผมจะจัดการให้นะครับ]

"ครับ ขอบคุณครับ รบกวนด้วยนะครับ"

[ครับ สวัสดีครับ]

"สวัสดีครับ"

ติ๊ด~~

      เสร็จเรื่องที่อยู่ไปละ ต่อมาก็คงต้องรอให้เพื่อนตัวเล็กลงจากเครื่องแล้วโทรกลับมาสินะ

"เฮ้อ! ชอบทำให้เป็นห่วงอยู่เรื่องเลยเจ้าเพื่อนคนนี้"

JIMIN

"ฮะโหลคุณแท"

[นี่จีมิน!ฉันบอกกี่ครั้งแล้วว่าห้ามหนีไปเรียนต่อที่อื่น]

"เราไม่ได้หนี"

[จะไม่ได้หนีได้ไงคราวที่แล้วก็หนีไปลอนดอน]

"ก็เราเบื่ออเมริกาแล้วนี่"

[แล้วทำไมไม่รอไปพร้อมฉัน]

"ก็เราไม่อยากย้ายกลางเทอม"

[ดื้อจริงๆเลยนะ แล้วไปแบบนั้นไม่คิดว่าจะหลงหรือไง]

....

[เงียบอีก]

"ก็เรารู้ว่าคุณแทรู้จักเกาหลีดี เราก็จะโทรถามคุณแทไง"

[วางแผนมาหมดแล้วสินะ]

[งั้นตอนนี้ก็ขึ้นแท็กซี่แล้วบอกชื่อที่พักกับคนขับซะ]

"อืม งั้นถ้าเราถึงที่พักแล้วเราจะโทรบอกคุณแทคนแรกเลยนะ"

[มันก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว]

"งั้นแค่นี้นะ บ๊ายบาย"

ติ๊ด

และร่างเล็กพร้อมกับกระเป๋า 3 ใบก็ได้ทำการโบกแท็กซี่เพื่อที่จะไปยังจุดหมายปลายทางที่เขาเองก็ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหนประเทศเกาหลีเป็นประเทศที่ ปาร์ค จีมิน อยากมามากที่สุดเพราะก่อนหน้านี้เขาเคยหนี แทฮยอง ไปเรียนหลายประเทศแล้วแต่ก็ต้องโดนแทฮยองขึ้นเครื่องมาลากเขากลับอเมริกาทุกที เขาเบื่อกับการใช้ชีวิตที่ต้องพูดภาษาอังกฤษกับคนต่างชาติมากหน้าหลายตาที่เขาเองมองดูว่ามันแปลกไปหรือเปล่ากับการพูดภาษาอังกฤษที่เขาเองไม่ใช่เจ้าของภาษา เขาอยากพูดภาษาเกาหลีกับคนเกาหลีที่บ้านเกิดตัวเองบ้างและครั้งนี้เขาคิดว่าทำสำเร็จถึง 70% แล้ว เพราะถ้าเป็นปกติแทฮยองจะบอกให้เขารอที่สนามบินแล้วมารับในทันทีคงไม่บอกให้เขามาที่พักแบบนี้หรอก

"ถึงแล้วครับ"ไม่นานคนขับแท็กซี่ก็บอกว่าถึงจุดหมายที่จีมินต้องการที่จะมา"เท่าไหร่ครับ"

จีมินทำการจ่ายตังคนขับแท็กซี่และเข้าติดต่อกับที่พักทันที

"สวัสดีค่ะ"เมื่อเข้ามาถึงพนักงานสาวกล่าวคำต้อนรับอย่างเป็นมิตรทันที"สวัสดีครับ ผมมาติดต่อเรื่องห้องพักครับ"คุยกันได้ไม่นานจีมินก็ได้กุญแจห้องที่กำลังจะเป็นของตนในไม่ช้ามาอยู่ในกำมือเล็กๆนั่นพร้อมกับกล่าวขอบคุณพนักงานสาวคนเดียวกับที่กล่าวต้อนรับเขาเมื่อสักครู่

จีมินขึ้นลิฟต์มาถึงชั้นที่มีห้องของตัวเองเรียบร้อยพร้อมกับกระเป๋าเดินทาง3 ใบที่เดินทางมาด้วยกันตั้งแต่อเมริกา

ติ๊ด~~จีมินทำการแตะคียการ์ดเข้ากับประตูห้องและยัดกระเป๋าทั้ง 3 ใบเข้าห้องไปพร้อมกับเคลื่อนร่างเล็กๆของตนเข้าไปด้วย สิ่งแรกที่เห็นคือห้องนั่งเล่นขนาดกว้างที่มีข้าวของเครื่องใช้ครบครัน และถ้าเดินตรงไปอีกก็จะเจอกับห้องครัวแล้วก็ห้องน้ำ มีปีกย่อยออกมาทางด้านซ้ายคือห้องนอนและห้องน้ำในตัวอีก 1 ห้อง

เกือบลืมไปซะสนิทว่าต้องโทรรายงานเพื่อนตัวดีที่เอาแต่บ่นเมื่อรู้ว่าเขาแอบหนีมาเกาหลี

"ฮะโหลคุณแท"

[ถึงห้องพักแล้วใช่มั้ย]

"ใช่แล้ว ไม่งั้นเราจะโทรมาหาคุณแทเหรอ"

[ปากดี ฉันยังบ่นเธอไม่จบนะ]

"ปล่อยวางบ้างเถอะคุณแท ไหนๆเราก็มาถึงที่นี่แล้วหิวมากเลยแนะนำตลาดแถวนี้หน่อยสิ"

[จีมินเธอนี่มัน]

"ห้ามบ่นเรานะ พอเลยไม่อยากฟังแล้ว ถ้าไม่บอกเราเราจะวางแล้วนะ"

[ก็ได้ๆ แถวโรงแรมเธอถ้าจำไม่ผิดหน่ะนะ เดินออกไปอีกหน่อยก็คงจะเจอตลาดอยู่ละมั้ง]

"ก็แค่นี้แหละ งั้นเราไปหาอะไรกินก่อนนะ"

[ห้ามดื้อหล่ะ สายฉันที่นั้นเยอะมากนะจะบอกให้]

"ขี้โม้ เราไปแล้ว เดี๋ยวเรากินเผื่อนะ บ๊ายบาย"

ติ๊ด~~~

ขาเรียวก้าวออกจากห้องพักและมุ่งหน้าไปยังตลาดที่แทฮยองบอกเขามาว่าเดินออกไปอีกนิดก็ถึงในทันที

ตลาดยามเย็นแบบนี้ทำให้มีคนพลุกพล่านไม่น้อยปาร์ค จีมิน มุ่งหน้าไปยังร้านอาหารที่ประดับประดาไปด้วยแสงสีมากมายที่ดึงดูดเขาให้เข้าไปลิ้มลองรสของอาหารเกาหลีที่ตนใฝ่ฝันอยากจะกินจากต้นตำหรับมานาน เมื่อเข้ามาพนักงานมารับออเดอร์จากเขาแล้วส่งต่อไปยังพ่อครัวทันที

รอไม่นานอาหารก็วางอยู่บนโต๊ะเรียบร้อย ไม่รอช้าปาร์ค จีมิน ก็ทำการซัดอาหารตรงหน้าจนหมดไปในแวบตาเดียว ไม่รู้เพราะความหิวหรือกลัวใครมาแย่งกินกันแน่ทำให้อาหารตรงหน้าไม่เหลือแม้แต่นิดเดียว

ทำการเช็คบิลแล้วเดินออกมาแวะร้านนู่นร้านนี่ไปเรื่อยจนรู้สึกเหนื่อยและอยากพักผ่อนจึงเดินกลับที่พักในทันที

JUNGKOOK

'เห้ย พวกมึงอะ อย่าหนีดิวะ' ชายร่างสูงสองคนวิ่งหนีกันหัวซุกหัวซุนเมื่อเขาและเพื่อนของเขานัดคู่อริมาตีกันที่ซอยประจำของพวกเขา แต่ดูเหมือนว่าฝั่งตรงข้ามจะเล่นไม่ซื่อเอาพวกมาอีก10กว่าคนมาสู้กับพวกเขาแค่สองคน ใครมันจะไปสู้ได้ละมีวิธีเดียวก็คงต้องหนีดิ

"ไอจองกุก แยกกันหนีดีมั้ยวะมึง"

"เออๆ มึงไปทางนั้นละกัน เดี๋ยวกูไปอีกทาง"

"ถ้ารอดก็ทักมาบอกกูด้วยละกัน"

"เออๆ โชคดีเว้ยมึง"

ล่ำลากันในสถานการณ์แบบนี้ก็คงพูดอะไรมากไม่ได้นอกจากคำว่าโชคดี เมื่อเห็นว่าโฮ ซอก วิ่งไปลับตาแล้วจอน จองกุก ก็ไม่รอช้า สับขาเกียร์หมาคูณร้อยไปข้างหน้าต่อในทันที

ปั้ก!!!

'โอ๊ยยยย'

(ชนใครวะ!)

TALK : ฟิคท่วมหัวเอาตัวไม่รอด มาอีกแล้วฟิคใหม่อีกแล้ว เป็นกำลังใจให้เค้าด้วยนะคอมเมยต์ติชมกันได้เหมือนเดิมเพิ่มเติมสกรีมแท็ก#ยินดีที่ได้รู้จักkm เอิ้กๆ ขอให้มีความสุขกับฟิคเค้านะคั้บ เลิฟๆๆๆๆๆๆ