ชุลมุนวุ่นรัก กามเทพแผลงศร

ลำดับตอนที่ #5 : เปิดฉากรักอลวน

"หลังจากนั้นเดือนหนึ่งพ่อของลูกก็หมั้นกับแม่ แล้วอีกปีหนึ่งเดือนก็แต่งงานกัน" คัคนางค์จบเรื่องเล่าพร้อมกับลูกศีรษะนามิตา บุตรสาวอายุราว 24 ปีที่ได้ชื่อว่า "ถอดแบบแม่มาเกือบหมด" ดวงตาสีน้ำตาลซีดกลมโต แผงขนตาหนางอนยาวกว่าผู้หญิงทั่วไป 2 เท่า ผมสีน้ำตาลทองหยักศกเกลียวหลวมๆ ปล่อยยาวสยาย หากแต่ไม่ฟูกลับเงางามมีน้ำหนัก ความยาวเกือบถึงเอวอยู่ไม่กี่มิล พร้อมกับไว้ผมม้าปรกตา จมูกโด่งเหมือนผู้หญิงฝรั่งเชิดขึ้น แต่หญิงสาวได้รอยยิ้มที่สวยหวานจับใจของพ่อ ซึ่งก็คือธีรภาคีมา รอยยิ้มที่มีลักยิ้ม 2 ข้างพร้อมกับเขี้ยวเล็กๆ ที่มุมปากข้างขวา ผิวขาวจัด เนียนละเอียด แก้มอมชมพู เล็บที่ปล่อยยาวแต่ไม่ได้เพ้นท์ดูเป็นธรรมชาติ รูปร่างสูงโปร่งด้วยความสูง 172 เซนติเมตร แต่น้ำหนักเพียง 47 กิโลกรัม เพิ่งเรียนจบปริญญาโทมาหมาดๆ จากฮาววาร์ดเช่นเดียวกับมารดา

"แล้วคุณลุงไม่ว่าอะไรหรือคะคุณพ่อ" สาวตากลมหันไปถามชายวัยกลางคน ซึ่งบัดนี้ย้อมผมเป็นสีดำธรรมชาติ

"ฮึฮึ ตอนแรกคุยยังไม่ให้คุยกันเลย แต่ตอนหลังก็อ่อนข้อให้" ผู้เป็นบิดาตอบ

"ว่าแต่มิตาเถอะ จะกลับมาทำงานได้รึยังลูก" มารดาเอ่ยถาม แต่นามิตากลับส่ายหน้าหวือ

"ไม่เอาค่ะ มิตายังไม่อยากกลับมาทำงานตอนนี้ ว่าแต่วงการคุณพ่อเป็นยังไงบ้างคะตอนนี้" บุตรสาวย้อนถาม

วงการที่ว่าก็คือวงการมาเฟียของธีรภาคีในญี่ปุ่นและไทยที่สืบต่อจากพ่อของเขาอีกที และด้วยความที่ไม่มีลูกชายจึงหมายมั่นปั้นมือให้นามิตาลูกสาวคนเดียวเป็นผู้สืบต่อให้ได้ จึงได้ฝึกพื้นฐานขั้นต้นให้ตั้งแต่อายุ 5 ปีจนตอนนี้เชี่ยวชาญยิ่งกว่าเชี่ยวชาญเสียอีก

"ตอนนี้ก็มีบางพวกที่จ้องโค่นพ่อ ได้ยินว่ามีมาเฟียกลุ่มใหม่ที่ตอนนี้กำลังโดนเพ่งเล็งจากตำรวจสากลกับ FBI เป็นพิเศษ เพราะก่อเรื่องไว้มาก แค่ 3 เดือนเก็บจ้าวพ่อไปตั้ง 11 รายทั่วเอเชีย ถือว่าไม่ธรรมดา เห็นมันประกาศว่าจะยึดอำนาจในเอเชียทั้งหมด" พูดไปก็อมยิ้มไป นี่แหล่ะพ่อเธอ ไม่ว่าเรื่องจะหนักหนาสาหัสแค่ไหน นามิตาก็ไม่เคยเห็นพ่อเธอเครียดซักที

"งั้นคุณอายูกิล่ะคะ" สาวตากลมถามถึง 'คุณอาฝาแฝด' ที่คนอื่นเรียกว่าธนภาคี แต่เธอเรียกว่ายูกิ

"รายนั้นเค้าธุรกิจบริสุทธิ์ คงไม่มีปัญหาอะไร" บิดาพูดพร้อมทั้งอมยิ้มอีกเช่นเคย

"คุณพ่อพูดยังกับว่าธุรกิจเราไม่บริสุทธิ์ยังงั้นแหล่ะ"

"แต่อีกด้านที่ขึ้นชื่อว่าเจ้าพ่อมาเฟียคงไม่บริสุทธิ์หรอกลูก" หญิงสาวทำหน้ามุ่ยเถียงไม่ออก ก็มันจริงนี่ วงการเนี่ยทำไป ขาข้างหนึ่งก็เหยียบเข้าไปในตารางแล้ว พลาดนิดเดียวก็จะกลายเป็นสองข้างไปเลย

"ว่าแต่ไอ้มาเฟียแก๊งใหม่ชื่ออะไรเหรอคะ" เมื่อเถียงไม่ออกก็เปลี่ยนเรื่องซะ ไม่ยากอะไร

"ฮานาดะ แก๊งฮานาดะ พ่อสืบประวัติมาแล้ว นั่นไงแฟกซ์มาถึงพอดี" ขณะพูด ก็มีกระดาษหนึ่งแผ่นเพิ่งแฟกซ์มาถึง นามิตาเดินไปหยิบมาอ่านเสียงดังให้ทุกคนได้ยินทันที

"ฮานาดะ โคเซ อายุ 56 ปี เชื้อชาติญี่ปุ่น สัญชาติอเมริกา ภรรยาชื่อฮานาดะ ซาดาโกะ เสียชีวิตไปแล้วเมื่อ 5 ปีก่อน มีลูกชายชื่อดร.ฮานาดะ นาริตะ อายุ 27 ปีวงเล็บไว้ว่าหล่อละลายใจ...นี่พ่อให้ยัยมาซาริโกะนั่นสืบใช่มั้ยเนี่ย"

"แฮะๆ ถึงมาซาริโกะจะ...เอ่อ...เป็นอย่างนั้นไปนิด แต่ก็ทำงานดีนะลูก" ผู้เป็นพ่อหาข้ออ้าง นามิตามองบิดาตาเขียวปั้ด แล้วกลับไปอ่านต่อ

"ฮานาดะ โคเซ ปัจจุบันเปิดธุรกิจส่งออกไวน์ที่มีชื่อเสียงในทวีปยุโรป และอเมริกา เบื้องหลังทำธุรกิจค้าน้ำมันเถื่อน ค้าอาวุธสงคราม ส่วนลูกชาย วงเล็บไว้อีกว่ากรี๊ดสุดๆ...จบปริญญาตรี โทและเอกจาฮาววาร์ด...อ้าว ที่เดียวกับมิตาเลยนี่ ทำไมไม่เคยได้ยินชื่อเลย..."

ปังๆๆ...

"ปืน...คุณไปเอาปืนมา" ถ้าเป็นเรื่องอื่นคงต้อง 'คุณ! พาลูกหนีไปเร็ว' แต่ขอโทษ ตระกูลเนี่ย ยิงปืนเป็นทั้งบ้าน พ่อเป็นมาเฟีย แม่เรียนยิงปืนตั้งแต่อายุ 15 ลูกก็ได้เหรียญทองแม่นปืนทุกชนิดรวดจากซีเกมส์ บอกให้วิ่งหนีก็บ้าแล้ว

สองแม่ลูกรีบรีบเดินไปเสากลมเกลี้ยงสีขาวกลางบ้าน ผู้เป็นแม่หยิบรีโมตขึ้นมาพร้อมกับกดปุ่ม 1 จำนวนกว่า 20 ในนั้น ส่วนหนึ่งของเสาก็เลื่อนเปิดออก เผยให้เห็นปืนสั้นกว่า 10 กระบอก หญิงสูงวัยหยิบมา 2 กระบอก ส่วนสาววัยเฉียดเบญจเพสกลับหยิบมาเพียงกระบอกเดียว เมื่อได้ปืนแล้วสองแม่ลูกก็รีบกลับไปสมทบกับชายวัยกลางคนที่ยืนถือปืนเอ็ม 16 อยู่กลางบ้าน

"ใครคะคุณ" หญิงวัยกลางคนถามเสียงเข้ม

"ไอ้ฮานาดะ โคเซ มันกล้าเข้ามาเหยียบถึงถิ่น" คนตอบตอบเสียงเข้ม แววตาฆาตกรที่ฉายอยู่เรืองวาบ

"งั้นมิตาไปอีกด้านนะคะ" ไม่รอฟังคำตอบ สางร่างบางหุ่นนางแบบก็สาวท้าวออกไปเลย

นามิตาสาวท้าวยาวๆ ปางหลังบ้าน อ้อมผ่านต้นไม้หนาทึบไปทางหน้าบ้าน นี่ดีนะที่เธอเพิ่งเอ่ยปากให้พ่อตัดไปวันนี้ หากบอกเร็วกว่านี้ ต้นไม้พวกนี้ก็หายวับไปกับตา เธอก็ไม่ได้มายืนหลบๆ ซ่อนๆ อยู่นี่หรอก หากมองจากมุมตรงที่เธออยู่ จะเห็นชัดว่าบัดนี้หน้าบ้านเต็มไปด้วยชายชุดดำ ซึ่งพอจะแยกแต่ละฝ่ายไอ้จากแขนเสื้อ ซึ่งฝ่ายของพ่อเธอเป็นสีขาว ส่วนอีกฝ่ายสีแดง

หากคาดการณ์ตอนนี้ถือว่าเธอเป็นต่อ หญิงสาวจะเป่าใครก็ได้หากอยู่ตรงนี้ แต่เธอจะเป่าเล่นไม่ได้ ในเมื่อเธอมีลูกปืนเพียงแค่ 6 นัดเท่านั้น เอาไว้ยิงหัวสวยๆ ของฮานาดะ โคเซยังมันกว่าเยอะ

5 นาทีผ่านไป พวกสีขาวก็ลดลงเรื่อยๆ พวกสีแดงบางส่วนก็บุกเข้าไปในบ้าน เธอได้ยินเสียงปืนดังติดต่อกันหลายสิบนัด คงจะเป็นปืนของพ่อเธอนั่นแหละ ถึงแม้ธีรภาคี คุณป๊ะป๋าสุดเจ๋งของเธอจะเก่งแค่ไหน แต่คราวนี้หญิงสาวก็อดหวั่นใจไม่ได้ หา 'ฮานาดะ'สามรถล้มเจ้าพ่อใหญ่ๆ ในเอเชีย11 รายภายในเวลาแค่ไม่กี่เดือนก็น่ากลัวมากทีเดียว แล้วนี่เล่นมาเป็นฝูง จะไหวปะเนี่ย

แล้วสิ่งที่หวั่นก็เกิดจริง เพราะไม่นานชายชุดดำฝ่ายแดงก็คุมตัวชายผมดำวัยกลางคนมาได้คนหนึ่ง ซึ่งก็เดาได้ไม่ยากว่าเป็นคุณธีรภาคีแน่นอน

เอี๊ยด

รถตู้สีดำติดฟิล์มหนาคันหนึ่งแล่นมาจอดสนิทอยู่หน้าลานบ้านที่ตอนนี้มีผู้ใจดีสาดสีแดงอาบไว้จนแฉะ ประตูรถเปิดออก ชายชุดดำฝ่ายแดงออกมา 2-3 คน แล้วก็มีชายราศีจับรูปร่างท้วมๆ ผมสีน้ำตาลเข้ม ใบหน้าฉายว่ากำลังอารมณ์ดีสุดๆ

"ไอ้ลูกหมาฮานาดะ โคเซ" นามิตากระซิบเสียงเหี้ยม

'ไอ้ลูกหมา'ยังคงเดินต่อไปอย่างไม่สะทกสะท้านเข้าไปหาชายวัยกลางคน (ซึ่งหน้าตาดีกว่าเป็นร้อยเท่า) ที่ถูกคุมตัวอยู่

"หวัดดี อันไซ คิมิฮารุ ยินดีที่ได้พบ และเสียใจที่ได้พบเป็นครั้งสุดท้าย" โคเซเอ่ยเยาะๆ พร้อมกับหยิบปืนที่ลูกน้องยื่นมาให้ขึ้นมาจ่อบริเวณหัวใจของผู้ถูกคุมตัว และหากเขามีตาหลังซักนิด จะเห็นปลายกระบอกปืนยื่นออกมาจากพุ่มไม้ เล็งอย่างแม่นยำไม่พลาดเป้าพอดี นิ้วอวบนิดๆ ของชายท้วมเหนี่ยวไกปืน พร้อมกันกับที่นิ้วเรียวสวยเหนี่ยวไกปืนเช่นกัน...วัดดวงกันดู

ปัง ปัง!

เสียงปืนดังลั่นขึ้นพร้อมกันราวกับนัด ผล...

"บ้าจริง!" หญิงสาวสบถกราวเกรี้ยว ผลน่ะเหรอ ก็พ่อรูปหล่อของเราโดนยิงที่อกตรงกลาง เฉียดหัวใจไปนิดส์เดียว ส่วนชายร่างท้วมนั้นถูกยิงที่ส่วนลำตัวด้านซ้ายถัดลงมาจากหัวใจเพียงนิดเดียว พลาด!!!

2 นาทีต่อมารถพยาบาลก็จอดเอี๊ยดอยู่หน้าบ้าน ต่างฝ่ายต่างเรียก แต่มาพร้อมกันซะงั้น (นี่เธอไม่เครียดที่พ่อโดนยิงบ้างเหรอยะ) ก็...นิดๆ อ่านะ โธ่ พ่อฉันน่ะอึดจะตาย แค่เนี่ยไม่เป็นไรหรอก

ณ โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง

"เสียแล้วคะ" สั้นๆ ง่ายๆ แต่ร่างบางสองร่างที่ฟังถึงกับเกิดอาการเข่าอ่อนกะทันหัน แต่คนหนึ่งอ่อนเพราะเป็นลมซึ่งก็คือคัคนางค์ส่วนอีกคนทรุดเพราะแรงมารดาฉุดลงไปด้วย

"พยาบาลคะ ขอ..."อ้าว ไวจริงนะคะคุณพยาบาล หญิงสาวถอนหายใจก่อนจะพยุงมารดาไปนั่งที่เก้าอี้ใกล้ๆ แล้วร่างบางก็สาวเท้าไปที่ลิฟต์ ไม่ทันที่นิ้วเรียวๆ จะไปกดปุ่ม ประตูลิฟต์ก็เปิด ชายร่างสูง (สูงจริงๆ) เธอที่ว่าสูงแล้วนะ นายนี่สูงกว่าคงจะ 10 เซ็นต์มั้ง รอบตัวรายล้อมไปด้วยฝูงลูกน้องในชุดดำ ท่าทางกำลังรีบเพราะประตูเปิดปุ๊บ ก็รีบสาวท้าวเดินออกไปโดยไม่มองเลย หญิงสาวก็รีบเดินเข้าไปในลิฟต์ก่อนจะกดให้ลงไปชั้นล่าง แล้วรีบซื้อยาดมไป 3 อัน

ภายนอกใครมองยังไงก็คงไม่รู้แน่ว่าพ่อของหญิงสาวเพิ่งจากไปอย่างไม่มีวันกลับเมื่อไม่กี่นาทีก่อน  เพราสีหน้าที่ไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไร แต่ภายในไม่ใช่แค่เพียงเสียใจ แต่การจากไปของพ่อแทบจะฆ่าเธอไปอีกคนเลยด้วยซ้ำ แต่เธอถูกฝึกมาอย่างดี ไม่ให้แสดงความรู้สึกอันเป็นจุดอ่อนสำคัญ เธอมีแม่ต้องดูแล และที่สำคัญ เธอมีแค้นต้องชำระ พ่อเธอตาย โคเซตาย แต่ใครน่าเสียใจกว่ากันล่ะ ถึงลูกฮานาดะ โคเซจะเสียใจ แต่ก็สาสมแล้ว การตายที่รนหาที่เอง แต่พ่อเธอ ไม่ได้รนหาที่ ใครมันน่าแค้นกว่ากัน!!!

15 นาทีต่อมาเธอก็ขึ้นมาถึงชั้นน 8 อีกครั้งพร้อมกับของกิน และยาดม เมื่อมาถึงแม่เธอก็มีเหล่าบรรดาแม่บ้านป้าๆ มาดูแลให้อย่างดี เธอจึงไม่ต้องทำอะไร

"หวาน หยิบโน๊ตบุ้คมิตามารึเปล่า" นามิตาถามกับสาวใช้คนสนิท

"นี่คะ คุณหนูน่ะติดโน้ตบุ้คยิ่งกว่าติดคุณชายซะอีก" สาวใช้ร่างแห้งปลิวลมย้อนกลับอย่างสนิทสนม พร้อมกับส่งกระเป๋าโน้ตบุ้คให้นายสาวที่ส่งค้อนวงใหญ่มาให้

"จ้า ขอบใจจ้า" ไม่พูดพร่ำทำเพลงเธอหาที่นั่งเหมาะๆ ที่หลบอยู่หลังกระถางต้นไม้พอปกปิดบ้าง สิ่งแรกที่เธอต้องทำคือ ค้นตระกูลฮานาดะ สืบให้รู้ไส้รู้พุงกันไปเลย โดยเฉพาะ นายฮานาดะ นาริตะ แก้แค้นพ่อไม่ได้ ก็ลงลูกล่ะวะ

ติ้ดๆ

รอมาเกือบ 10 นาทีเสียงสวรรค์ก็ดังขึ้นเมื่อข้อมูลโหลดเสร็จ ประวัติคร่าวๆ ที่ได้รับการเปิดเผยเท่าที่เจ้าตัวอนุญาต ริมด้านขวาที่ต้องเป็นรูปกลับเป็นกากบาทเล็กๆ สีแดงแทน ปกปิดตัวเองชะมัด แต่ก็นั่นล่ะนะ ไม่งั้นก็โดนเป่าซี้สิ เมื่ออ่านคร่าวๆ เธอก็ได้อะไรมากพอสมควร มุมปากงดงามก็ยกขึ้นเล็กน้อยเป็นรอยยิ้ม อย่างน้อยก็รู้ที่อยู่มาแล้วกัน

"น้ำผึ้ง" เธอเงยหน้าขึ้นจากจอคอมทันที ว่าแล้ว คุณอายูกิ กับภรรยาสุดสวยคุณอาน้ำฟ้า พร้อมกับลูกสาวผมดำ ถอดแบบพ่อมาเป๊ะ แม้จะไม่สูงเท่านามิตา แต่ก็จัดว่าหุ่นดี อายุอ่อนกว่าหญิงสาวเพียงปีเดียว นี่แหละนางสาวผิงอัน หรือพิ้งค์ ผู้อ่อนหวาน ซึ่งเธอกล้ายืดอกพูดได้เลยว่า ทุกเรื่องเธอกินขาด (ยกเว้นมารยาทงามเท่านั้นแหละ) เพราะว่าผิวของน้ำผึ้งน่ะ สีน้ำผึ้งถอดแบบแม่มา ใช่...ค่อนข้างออกไปทางคล้ำมากกว่า ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ...

"ฟ้า ธีระตายแล้ว" ดูเหมือนมารดาของเธอคงต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการเอื้อนเอ่ยแต่ละคำออกมาให้ได้ อริสาพยักหน้าให้กำลังใจราวกับรู้เรื่องมาก่อนแล้ว ก็แหงสิเธอเป็นคนโทรบอกเองนี่

"ใคร" น้องชายฝาแฝดถามอย่างเดือดดาล

"พวกวงใน ธนะไม่รู้จักหรอก" คัคนางค์ส่ายหน้า ซึ่งก็ดูเหมือนธนภาคีจะยอมรับข้อนี้ดี ลองพูดคำว่า 'คนวงใน' เขาก็มึนตึบแล้ว

"หลานล่ะ" อริสาถามพร้อมกับกวาดตามองไปรอบๆ หาหลานสาวสุดสวย

"ไม่ต้องห่วงหรอก มิตาเข้มแข็งมากกว่าที่เธอคิด" คัคนางค์เอ่ยเสียงแผ่ว แม้ว่าจะพยายามแค่ไหน ก็หยุดน้ำตาไม่ได้ รัก...รักมากจริงๆ ถ้า...ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ตอนนี้หากเธอยิง...ไม่เชื่อเขาบอกให้วิ่งหนีไป...ถ้า...

มีการปิดข่าวเงียบจนไม่มีใครรู้ว่ามีชาย 2 คนได้จากโลกไปอย่างไม่มีวันกลับ แถมแต่ละคนก็ดังไม่แพ้ดาราซะด้วย ศพของฮานาดะ โคเซถูกส่งกลับญี่ปุ่น ส่วนศพของธีรภาคีถูกนำไปประกอบพิธีกรรมทางศาสนา

"หลังนี้แน่" นามิตากล่าวอย่างมั่นใจ พลางมองไปในรั้วบ้าน บ้านสีขาวใหญ่ได้ครึ่งๆ ของวังตั้งเด่นเป็นสง่า พร้อมกับซุ่มรอจังหวะ พอดีที่รถสีน้ำเงินเข้มวิ่งมาแต่ไกล เธอจำได้เลยล่ะ ทะเบียนนั่นเหมือนกับรถของฮานาดะ นาริตะที่เธอตามมาเป็นอาทิตย์ไม่ผิดแน่ หญิงสาวสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ อาจเจ็บตัวนิดๆ หน่อย แต่แลกกับผลประโยชน์ที่ตามมาก็คุ้ม ร่างบางผุดลุกขึ้นแล้วเดินทำท่าเหม่อลอยออกไปกลางถนน 'ส่วนบุคคล'

"ต่อไปนี้นายก็ต้องขึ้นเป็นนายของเราแล้วนะครับ" ชายชุดดำเอ่ย ชายชายหนุ่มที่นั่งข้างๆ พยักหน้ารับเงียบๆ ผมสีน้ำตาลเข้มปรกหน้าผาก ใบหน้าเรียว ผิวขาวจัดซีดจัด ใบหน้าคมไว้หนวดเป็นไรน้อยๆ ทำให้หน้าดูเข้มขึ้นถนัดตา ดวงตาเย็นยะเยือกไม่ต่างจากน้ำแข็ง ร่างสูงกำยำ

"เฮ้ย!!!" เสียงคนขับรถอุทานลั่นพร้อมกับบเหยียบเบรกสุดแรงเกิด

เอี้ยดดดดด