ชุลมุนวุ่นรัก กามเทพแผลงศร

ลำดับตอนที่ #4 : บทนำ 4

“นี่น้ำผึ้งอายุเท่าไหร่แล้วล่ะ” ศิตาถาม

“23 คะ” น้ำผึ้งตอบสั้นๆ

“ตอนนี้เรียนอยู่ปีไหน คณะไหน ม.ไหนล่ะ” คำถามชักเริ่มจะยาวขึ้นทุกขณะ

“ไม่ได้เรียนค่ะ” น้ำผึ้งยังคงตอบสั้นๆ ทุกๆ คน (ยกเว้นน้ำฟ้า) ก็เลยเออออไปเองว่าน้ำผึ้งไม่ได้รับการศึกษา

“เหรอจ๊ะ โถ แล้วนี่ทำงานอะไรล่ะ” น้ำเสียงศิตาอ่อนลงเป็นเอ็นดู

“ธุรกิจเล็กๆ ค่ะ” หญิงสาวตอบ

“ดูเหมือนลูกครึ่งนะน้ำผึ้ง” ธารภาคีถามขึ้นบ้าง

“ไทยแท้ค่ะ แต่คุณพ่อเป็นลูกครึ่งอังกฤษ” หญิงสาวตอบ

“ไอ้ลิงสองตัวนี่ พ่อก็เป็นคนญี่ปุ่น แต่พ่อพี่เป็นคนเนปาล” หนุ่มหน้าคมโพล่งขึ้นมาเฉยๆ

“แล้วพี่ธาระทำงานอะไรเหรอคะ” อริสาที่กำลังเอนจอยน์กับงานอดิเรกของเธอ (กิน) ถามขณะเค้กเต็มปาก หนุ่มหน้าคมก็มองด้วยสายตาเอ็นดู กึ่งขำ

“พี่เป็นอัคราชทูตของไทย ประจำการที่ญี่ปุ่น ส่วนศิตาเป็นเลขาฯ” พูดไม่พูดเปล่า เอามือโอบบ่าแสดงความเป็นเจ้าของเลยถูกตีเพี๊ยะเข้าที่มือ

“ก็เลยอินเลิฟกัน” ธนะต่อให้พร้อมกับหัวเราะ

“น้ำฟ้าล่ะ เห็นธนะเล่าให้ฟังว่าเป็นเพื่อนจ้าวนางน้อย ทำไมไม่ชวนจ้าวนางน้อยมาด้วยล่ะ” รู้สึกว่าคำถามหนักๆ มันต้องมาลงที่น้ำฟ้าทุกทีสิน้า

“คือ...คัคนางค์ไม่อยู่คะ ไปอเมริกา” น้ำผึ้งหันไปยิ้มแหยๆ ให้กับเพื่อนสาว เธอว่าเธอเห็นเฟืองสมองของน้ำฟ้าตีกันแทบจะระเบิดอยู่แล้วนะตอนนี้

“เสียดายจัง แล้วจ้าวนางน้อยเรียนอยู่ชั้นอะไรแล้วล่ะ” เอ่อ รู้สึกมั้ยว่ามันลงลึกขึ้นทุกทีนะเนี่ย

“จบตรีที่ม.โซเฟีย แล้ว...เอ่อ เพิ่งจบโทจากฮาววาร์ด กำลังติดต่อเรียนเอกอยู่”

“เก่งจัง อายุเท่าไหร่ล่ะจ้าวนางน้อยน่ะ”

“23 ค่ะ”

“แล้วน้ำฟ้าล่ะตอนนี้เรียนอะไรอยู่” ขอบคุณพระเจ้า ในที่สุดก็วกนอกเรื่องได้ซักที

“เพิ่งจบตรีบริหารค่ะ”

“อืม แล้วนี่จะกลับกันเมื่อไหร่ล่ะ อยู่อีกนานมั้ยเพราะพี่จะได้จัดโปรแกรมเที่ยวได้” บุรุษหน้าคมถาม

“ก็คง...”

ตืดดด...ตืดดด...

“ขอโทษนะคะ” โทรศัพท์บ้าอะไรมาดังตอนนี้เนี่ย...

“ฮัลโหลคะ” สาวหน้าหวานรับ

“ฮัลโหลเอื้องตอนนี้เอื้องอยู่ไหนคะ แม่เป็นห่วงจะแย่อยู่แล้ว” แม่! จะมาโทรอะไรตอนนี้...เห็นไม่ดีสาวร่างบางจึงขอตัวไปในครัว

“เจ้าแม่คะ เอื้องอยู่กระบี่ค่ะ มีอะไรเหรอคะ”

“ไม่มีอะไรหรอก ก็พี่ภัทรของลูกน่ะเค้าเพิ่งกลับมาไม่เห็นน้องสาวเลยถาม”

“หา! พี่ภัทรมาเหรอคะ” นราภัทร หรือพี่ภัทรเป็นพี่ชายคนโตที่ไปทำงานที่ออสเตรเลียได้ 2 ปีแล้ว ตอนนั้นที่กลับไปก็เพราะความพยายามที่จะจับคู่น้องสาวกับเพื่อนตนเองล้มเหลว เพราะน้องสาวดันมีแฟนซะแล้วนี่ และตอนนี้เธอก็เลิกกับต้าไปแล้ว การที่พี่เธอกลับมาคราวนี้คงหนีไม่พ้นแน่

“จ๊ะ เพิ่งมาเมื่อเช้า ลางานมา 2 อาทิตย์ เอื้องกลับมาเถอะค่ะลูก เรื่องนั้นที่แม่เคยบอกลูกจะได้เรียบร้อย แม่จะได้หมดห่วงนะคะ”

“ไว้เอื้องจะคิดอีกทีนะคะเจ้าแม่ แค่นี้ก่อนนะคะเจ้าแม่” ฉันตัดบทวางสายไป แล้วเดินกลับออกไปพร้อมกับรอยยิ้ม

“มีอะไรรึเปล่าครับฮันนี่ หน้าบานเชียว เดี๋ยวใครเข้าใจผิดเอาน้ำเทใส่ซักผ้าหรอก” กรี๊ด!!! อีตาบ้าบังอาจมาว่าหน้าฉันเป็นกะละมัง ไอ้บ้า!!!!

“ไอ้....ฮืม...น้ำฟ้า...ภัทรมา” น้ำผึ้งพยายามนับหนึ่งถึงสิบในใจ พร้อมกับพูดกับน้ำฟ้า ดวงตาที่เคยรีคมเบิกโตอย่างตกใจ

“ฮะ!” สาวห้าวอุทานเสียงหลงทำหน้าปั้นยาก สาวหน้าหวานพยักหน้าอย่างมีความนัยน์ที่รู้กันเพียงสองคน สาวห้าวกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ผู้ดูเหตุการณ์ที่ไม่รู้เรื่องทั้ง 4 คนก็มองน้ำผึ้งที น้ำฟ้าทีอย่างสงสัย

“เจ้านางรู้ได้ยังไงว่าต้า...แล้วอย่างนี้...ไอ้หน้าปลากระป๋องนั่น...” น้ำฟ้าพูดไม่เป็นภาษา

“เมื่อก่อนมีต้า เดี๋ยวนี้ไม่มี แต่ถ้ามีคนอื่นล่ะ”

“จริงสิ แต่จะไปหาที่ไหน”

“ก็พาพวกนี้ไปด้วย แล้วบอกว่า...นั่นแหละแค่นั้นก็จบ” น้ำผึ้งยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะนั่งลงมองไปที่ชายสองพี่น้อง

“มีเรื่องอะไรกัน” ธีระถามขึ้น

“คือ...” น้ำผึ้งสูดหายใจเข้าเต็มปอด “...ที่ผ่านมาฉันกับน้ำฟ้าขอบใจมากที่พามาเที่ยว แต่ฉันต้องกลับพรุ่งนี้”

“แต่นี่ยังเที่ยวไม่ทั่วเลยนะ” ศิตาค้าน

“ไม่เป็นไรคะ แต่ว่าจ้าวนางคำแก้วท่านเรียกหา ฉันก็ต้องไปช่วยจัดการอะไรบางอย่างถึงต้องรีบกลับ” ไอ้เรื่องแก้ตัวหรือโกหกแม่สาวหน้าหวานก็ไม่ค่อยถนัดเลยแก้ตัวได้ขุ่นยิ่งกว่าดินเลนตามทุ่งนาซะอีก แล้วยิ่งอดีตพนักงานสอบสวนอย่างธีระมีหรือเรื่องแค่นี้จะไม่สงสัย

“ก็ได้ เดี๋ยวพรุ่งนี้ขึ้นฮอไปเลย แต่ต้องเป็นตอนเที่ยงๆ เพราะตอนเช้าจะได้เล่นน้ำกันซักพักหนึ่ง” ธีระตัดสินเป็นอันปิดประเด็น

รุ่งขึ้นน้ำผึ้งตื่นมาก็พบว่าไม่มีใครอยู่ในบ้านจึงไปดูที่ชายหาด ก็พบกับเพื่อนสาวห้าวในชุดว่ายน้ำ และศิตาในชุดทูพีซกำลังนอนอาบแดดกัน นึกแล้วก็อดขำไม่ได้ คนอย่างน้ำฟ้าใส่ชุดว่ายน้ำ วันนี้ได้หิมะตกกลางเมืองไทยแน่

เธอจึงลงไปเดินเล่นที่ชายหาด

“เดินเล่นคนเดียวอย่างนี้ระวังหัวใจหนุ่มๆ ละลายหมดนะครับ” น้ำเสียงกึ่งเล่นกึ่งล้อลอยมาพร้อมกับร่างสูงในชุดกางเกงขาสั้นเสื้อลายทะเลก้าวอาดๆ มาหา

“อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่ธาระ ที่ว่าหัวใจละลายน่ะคงไม่รวมไปถึงพี่ด้วยมั้งคะ” ร่างบางย้อนพร้อมกับหัวเราะร่วน

“ขืนพี่ลองสิ ไอ้ลิงตัวนู่นมันได้ฆ่าพี่แน่ นั่นไงหน้าบึ้งมาเลย” พูดไม่ทันขาดคำลิงหนวดเฟิ้มก็กำลังเดินมาทางนี้พร้อมกับหน้าที่บอกบุญไม่รับมาเลย

“ธาระ แกทำอะไร ห้ามยุ่งกับฮันนี่นะโว้ย” ผู้ถูกกล่าวหาหัวเราะลั่นพร้อมกับตบบ่าผู้เป็นน้อง

“ข้ามีของข้าแล้ว ไม่ยุ่งกับของเอ็งหรอก” พูดแค่นั้นก็เดินไปหาของที่ว่า ปล่อยให้ร่างสูงยิ้มอย่างถูกใจ

“นายมีสิทธิ์อะไรบอกห้ามคนอื่นยุ่งกับฉันนายธีระ” ร่างบางแหวใส่

“ก็ผมจองแล้วนี่ ถึงแม้ฮันนี่จะไม่รู้ก็เถอะ แต่ผมจริงจังจริงๆ นะครับ ไม่คิดสงสารคนตาดำๆ คนนี้มั่งเหรอ” พูดแล้วทำตาปริบๆ ทำเอาคนฟังหลุดหัวเราะออกมาได้

“ถึงนายจะจริงใจแค่ไหนก็ไม่มีทาง” น้ำผึ้งคิดลองใจชายหนุ่มตรงหน้าจึงลองพูด ชายไว้หนวดถึงกับหน้าบึ้งทันทีที่ได้ฟัง

“ทำไม เพราะนายเสริมนั่นใช่มั้ยฮันนี่” แต่ร่างบางสั่นหัว

“ไหนลองบอกมาสิว่านายชื่อจริงชื่ออะไร นามสกุลอะไร พ่อแม่ชื่ออะไร มีพี่น้องกี่คน ฉันยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ”

“งั้นเดี๋ยวผมบอกให้ ผมชื่ออันไซ คิมิฮารุ อายุ 26 ปี ชื่อไทยคือธีรภาคี ชื่อเล่นชื่อธีระ มีพี่ชายต่างพ่อชื่อธารภาคี วิวัฒน์สันติโรจน์ มีน้องชายชื่อธนภาคี หรืออันไซ ยูกิ มีน้องสาวบุญธรรมชื่อมีนา แม่ชื่อคุณหญิงนารา วิวัฒน์สันติโรจน์ ทำธุรกิจส่งออกรถ พอใจรึยังครับฮันนี่ที่รัก” ร่างบางยืนฟังอึ้งๆ

“ถึงยังไงฉันก็ยังไม่รู้จักนายดีพออยู่ดี แล้วอีกอย่างนายเป็นถึงทายาทนักธุรกิจใหญ่ เป็นแฟนกับคนธรรมดาอย่างฉันเนี่ยนะแม่นายไม่ยอมรับหรอก” คัคนางค์พยายามหาข้ออ้างแต่ฟังยังง๊ายก็ไม่ขึ้นอยู่ดี

“ผมไม่สน ผมรักฮันนี่ก็พอ” ตอนนี้เธอรู้สึกว่าแก้มร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว ชายหนุ่มมองใบหน้าขาวจัดที่บัดนี้แดงก่ำ ใบหน้าแดงนั่นทำเอาหัวใจเขาเกือบหยุดเต้น

“รู้มั้ยฮันนี่ ผมไม่สนใครทั้งนั้น ผมรักฮันนี่ ผมจะทำทุกอย่างเพื่อฮันนี่ ฮันนี่เคยรักผมบ้างมั้ย” เท่านั้นหัวใจคนฟังก็กระตุกวูบ

“ฉะ...ฉันไม่รู้ ก็ได้ฉันรับไว้พิจารณาก็ได้” ขณะพูดใบหน้าก็แดงก่ำมากไปจนถึงต้นคอจนชายหนุ่มกลัวว่าหญิงสาวจะเป็นลมไปเสียก่อน

“นี่ สองคนนั้นน่ะ จะสวีทกันอีกนานมั้ย ฮอพร้อมแล้ว” เสียวห้าวๆ ดังขึ้นแสดงความขบขันอยู่ไกลๆ ธีรภาคีมองไปทางต้นเสียงอย่างเอาเรื่อง แล้วจับมือหญิงสาวข้างๆ พาไปที่ลาน...ให้ตายสิมือเธอนุ่มจริงๆ จนเขาอยากจะจับมันไว้อย่างนี้ตลอดชีวิตเลย

ก่อนขึ้นฮอสาวหน้าหวานก็ขอตัวไปเปลี่ยนชุดเสียก่อน เธอต้องรักษาภาพลักษณ์อันหวานหยดย้อยไว้เวลาอยู่ต่อหน้าพ่อแม่ จึงต้องใส่กระโปรงแสกแขนกุดสีชมพูหวาน ผมที่เคยมัดรวบก็ปล่อยสยายให้ยาวถึงเอว ผมม้าที่เคยเก็บเรียบก็ปล่อยให้ลงมาปรกหน้า จนธีระอดหัวใจกระตุกไม่ได้

“จะให้ไปส่งที่ไหนครับคุณผู้หญิงทั้งสอง” ชายไว้หนวดถาม

“ตึก...แล้วกัน” ตึกที่ว่าเป็นตึกของพ่อหญิงสาว และเธอก็คาดว่านราภัทรพี่ชายเธอก็จะอยู่ที่นั่น เพราะพ่อเธอคงลากไปด้วย

ไม่นานฮอก็ลงจอดบนดาดฟ้าของตึกแห่งหนึ่ง ร่างบางสองร่างก็ลงจากฮอพร้อมกับกระเป๋าสัมภาระ แล้วฮอก็กลับขึ้นสู่ท้องฟ้าอีกครั้ง ยังไม่ทันที่ฮอจะไปได้ไกลนัก ชายชุดดำใส่แว่นตาที่เรียกว่า”บอดี้การ์ด”สามคนก็ตรงมาถือกระเป๋าให้แล้วนำสองสาวไปในตึก

ลิฟต์หยุดลงที่ชั้น 50 เมื่อลิฟต์เปิดออกก็มีชายสองคนยืนรออยู่นอกลิฟต์ คนแรกเป็นชายวัยกลางคน ผิวขาวจัด ผมสีดำหวีจัดเข้าทรงอย่างดี ส่วนอีกคนเป็นชายอายุราวๆ 28-29 ใบหน้าเรียว จัดได้ว่าหน้าตาเข้าเกณฑ์หล่อ ผิวขาวแต่ไม่ขาวจัดเหมือนชายคนแรก ทั้งสองคนสวมชุดสูทดูภูมิฐานดี

“คุณพ่อ...พี่ภัทร” ร่างบางโถมเข้ากอดชายวัยกลางคน และผละไปกอดชายข้างๆ

“ยัยน้ำผึ้ง นี่โตขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ย” นราภัทรสำรวจน้องสาวตาเป็นประกาย

“อย่าเชียวนะพี่ภัทร เลิกคิดเรื่องตับคู่ให้น้องได้แล้ว” คัคนางค์เอ่ยอย่างรู้ทัน

“พี่เค้าหวังดีน่ะลูก” ชายวัยกลางคนเอ่ยกลั้วหัวเราะ

“แต่น้ำผึ้งเห็นว่าเป็นประสงค์ร้ายกับตัวเองสิคะคุณพ่อ” คัคนางค์กล่าวทำหน้ามุ่ย

“สวัสดีค่ะคุณลุง สวัสดีคะพี่ภัทร” อริสายกมือไหว้

“นี่...น้ำฟ้าสินะ สวยขึ้นนะเนี่ย” นราภัทรชม

“ขอบคุณค่ะ งั้นฟ้าขอตัวเลยนะคะ นัดคุณพ่อไว้เหมือนกัน” อริสาเดินกลับไปที่ลลิฟต์อีกครั้ง และลงลิฟต์ไปชั้นล่าง

“ไปคุยที่ห้องทำงานกันดีกว่านะจ้าวนางน้อยของพ่อ”

เฮลิคอปเตอร์ลงจอดที่ดาดฟ้าของตึกสูงแห่งหนึ่ง ชาย 3 หญิง 1 ก็เดินลงมาตรงเข้าบ้าน หญิงวัยกลางคนและชายวัยกลางคนคู่หนึ่ง พร้อมบอดี้การ์ดก็เดินมาหา

“ลูกคนนี้นี่จริงๆ เลย มาถึงก็ไปเที่ยว ไม่เคยโผล่มาเยี่ยมพ่อกับแม่ แล้วดูอะไรเนี่ยไว้หนวดเครารุงรังเชียว น่าเกลียดที่สุด” หญิงวัยกลางคนกอดชายไว้หนวดพร้อมกับบ่นไปด้วย

“แม่คร้าบ ผมไปเป็นพนักงานสอบสวนนะครับก็ต้องให้มันดูดุๆ หน่อย อีกอย่างผมก็แวะไปที่บ้านแล้วแม่แหละไม่อยู่บ้านเอง” ชายหนุ่มเถียง

“แน่ะ เถียงคำไม่ตกฟากจริงๆ ลูกคนนี้ ที่แม่บ่นเพราะกลัวจะหาลูกสะใภ้ไม่ได้ต่างหาก”

“ผมว่าแม่ไม่ต้องห่วงหรอกครับ อีกไม่นานหรอก” ธารภาคีขัดขึ้น

“จริงเหรอ วันหลังพามาให้แม่รู้จักบ้างสิ”

“นี่คุณ ลูกมาเหนื่อยๆ ไปนั่งพักกันก่อนไป” ชายวัยกลางคนขัดเรียบๆ

“ไม่เอา ไม่เด็ดขาด พ่อห้ามพี่หน่อยสิ” คัคนางค์โวยลั่น

“พ่อว่ามันก็ดีเหมือนกันนะ ตอนนี้ลูกกับนายต้าอะไรนั่นก็เลิกกันแล้วนี่” ผู้เป็นพ่อไม่เพียงแต่ไม่ห้าม ยังสนับสนุนอีกแน่ะ พ่อนะพ่อ

“ไม่...ไม่เด็ดขาด” หญิงสาวยังคงค้านหัวชนฝา

“ทำไม” พี่ชายถามเสียงเรียบ

“น้ำผึ้งมีแฟนแล้ว!!!”

“แม่รู้จักจ้าวนางช่อแก้ว สุเตนันท์มั้ยฮะ” ธีรภาคีถามขึ้น

“รู้สิ ตระกูลมหาเศรษฐีเลยล่ะ ว่าแต่ถามทำไมเหรอ” คุณหญิงนาราถามอย่างแปลกใจ

“เค้ามีลูกกี่คนฮะ”

“2 คน คนแรกเป็นผู้ชาย คนที่สองเป็นผู้หญิงแต่ตอนนี้ทั้งสองคนอยู่ต่างประเทศ”

“แล้วแม่รู้ชื่อมั้ยฮะ จ้าวนางน้อยน่ะ” ธีรภาคีถามอีก จนคุณหญิงนารารู้สึกแปลกใจ

“ชื่อจ้าวนางคัคนางค์ แต่ชื่อเล่นแม่ไม่รู้หรอก หน้าตาก็ไม่เคยเห็นเพราะไปต่างประเทศตั้งแต่อายุแค่ 15 ว่าแต่ลูกมีอะไรรึเปล่าถึงได้ถามเนี่ย”

“ก็...วันก่อนที่ผมขึ้นไปเชียงใหม่ ผมไปพักที่เรือนคัคนางค์ เค้าบอกว่าจ้าวนางน้อยกลับมาแล้ว พอวันต่อมาก็บอกว่ากลับขึ้นมากรุงเทพ แต่เพื่อนเขาบอกว่ากลับอเมริกาไปแล้ว ผมเลยงงๆ ว่าตอนนี้จ้าวนางน้อยนี่อยู่ไหนกันแน่”

“งั้นเอาอย่างนี้สิ พรุ่งนี้ไปบ้านจ้าวนางกับแม่มั้ยล่ะ แม่กับจ้าวนางเคยเป็นเพื่อนกันสมัยเด็กๆ”

“จริงเหรอครับ ไปสิครับ” บุตรชายรีบรับคำอย่างกระตือรือร้น

“แต่...ไปโกนหนวดโกนเคราให้เรียบร้อยซะก่อน ไม่งั้นแม่ไม่ให้ขึ้นรถเด็ดขาด”

“โธ่แม่คร้าบ”

“ไม่ต้องเลย ไม่มีอ่อนข้อให้เด็ดขาด”

“สวัสดีคะจ้าวนาง” คุณหญิงนาราเอ่ยทักทายเพื่อน

“อ้าว! สวัสดีคะคุณหญิงนารา วันนี้มาแต่เช้าเชียวนะคะ” จ้าวนางคำแก้วกล่าวทักทายกลับ พร้อมกับเชิญนั่งที่โซฟา

“พอดีลูกชายเพิ่งกลับมาจากญี่ปุ่นน่ะค่ะ เลยจะพามาทำความรู้จักกันไว้” ชายใบหน้าเรียว ดวงตาสีสนิม ขนตาเป็นแพหนางอนยาว ทำให้หน้าดูหวาน ผิวขาวจัด ผมสีทองเข้มยาวประบ่าส่วนหนึ่งปรกหน้าผากลงมาปรกตาเล็กน้อย ใบหน้าเกลี้ยงเกลา ทำให้หน้าหวานราวกับผู้หญิง สูงโปร่งในชุดสูทยกมือไหว้จ้าวนางอย่างนอบน้อม

“อ้าว! ก็รู้จักแล้วไม่ใช่เหรอคะ ธนะน่ะ” จ้าวนางรับไหว้แล้วถามอย่างงงๆ

“คนนี้เป็นแฝดคนพี่ค่ะ ชื่อธีรภาคี หรือธีระค่ะ” คุณหญิงนาราตอบพร้อมรอยยิ้ม

“เหรอคะ ดิฉันไม่รู้เลยนะคะว่าคุณหญิงมีลูกแฝดด้วย พอดีเลยค่ะลูกของดิฉัน 2 คนก็เพิ่งกลับมา เมื่อเช้ายังเห็นอยู่เลย ตอนนี้ไม่รู้ไปไหนแล้วเหมือนกัน ไว้เจอแล้วจะพาไปทำความรู้จักที่...” พูดยังไม่ทันจบประโยคดี เสียงทะเลาะกันระหว่างหญิงสาวกับชายหนุ่มก็ดังลั่นบ้านให้ได้ยินแว่วๆ ไม่นานต้นเสียงก็เดินพร้อมกัน แล้วยังทะเลาะกันมาด้วย

“อะไรกันตาภัทร ชวนน้องทะเลาะแต่เช้าเลย” จ้าวนางรีบปรามด้วยว่ามีแขก

“จ้าวแม่ค่ะ พี่ภัทรยุให้คุณพ่อให้เอื้องหมั้นกับพี่เดช เอื้องไม่หมั้น ไม่หมั้นเด็ดขาดเลยด้วย” ธีรภาคีได้ยินเสียงคุ้นๆ ก็เงยหน้ามองไปที่หญิงสาวทันที...ไม่ผิดแน่...น้ำผึ้ง!!

“เอื้อง...แม่มีแขกอยู่นะคะลูก” จ้าวนางปราม คัคนางค์ก็เงียบลงทันที พร้อมกับนั่งลงที่โซฟาแล้วก็แทบจะสำลักเมื่อเห็นว่าแขกของแม่เป็นใคร

“ธนะ!!!” หญิงสาวอุทาน จ้องชายหนุ่มตาไม่กะพริบ โอ้ย! ทำไมวันนี้มีเรื่องมาให้กลุ้มได้บ่อยจังเลยนะเนี่ย

“ไม่ใช่จ๊ะเอื้อง นี่ธีระ พี่ชายฝาแฝดของธนะ ว่าแต่ลูกไปรู้จักธนะตั้งแต่ตอนไหน ทำไมไม่ไม่เห็นรู้เลย” แต่ทว่าโสตประสาทการได้ยินของหญิงสาวหมดลงไปตั้งแต่ได้ยินคำว่าพี่ชายฝาแฝดแล้ว

“ธะ...ธีระ” คัคนางค์เรียกตะกุกตะกัก

“ฮันนี่...จ้าวนางน้อยเหรอ”

“จ้าวแม่ครับ ผมต้องขอตัวน้องไปนะครับเพราะผมนัดเดชไว้ เรื่องงานหมั้นน่ะครับ” พูดจบมือใหญ่ก็ลากน้องออกจากบ้านไปทันที

“นี่กำลังจะจัดงานหมั้นกันเหรอคะ” คุณหญิงนาราถามอย่างแปลกใจ

“คงงั้นมั้งคะ ดิฉันก็ไม่ค่อยรู้เรื่องหรอกคะ ตาภัทรชอบจับคู่ให้น้องอยู่เรื่อย เห็นว่าคนไหนดีก็จะจับเอื้องหมั้นด้วยไปหมด ดิฉันก็ปวดหัวอยู่นี่แหล่ะค่ะ จะห้ามรึก็ดื้อ แถมยังมีพ่อให้ท้ายอีกดิฉันเลยยิ่งห้ามไม่ได้” จ้าวนางเปรยพลางทำหน้านิ่วมองรถเก๋งสีดำแล่นออกไป

“ถ้าผมจะให้คุณแม่มาขอจ้าวนางจะว่าอะไรมั้ยครับ”