คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Short story by Amirah -- ปฏิบัติการณ์รัก ที่ปักหลักหัวใจ
หญิงสาวร่างบางเล็ก กำลังนั่งมองช่อดอกกุหลาบสีขาวเพิ่งเพิ่งได้มาจากงานแต่งงานของคุณอาเตรการกับคุณอานฤมล ที่หน้าตาเหมือนตุ๊กตาญี่ปุ่นคนนั้น ไม่รู้สิ เธอรับมาได้ไงก็ไม่รู้ รู้แต่ว่ามันลอยมาตกอยู่ที่หัวเธอพอดีเลย แถมใครได้ช่อดอกไม้แบบนี้ ต้องแต่งงานเป็นรายต่อไป...แต่คนอย่างเธอไม่เชื่อเรื่องนี้
“ซาเอะ เพื่อนมาหาลูก”
“ฮะ แม่”
ซาเอะ หรือสิรินธรา เป็นลูกครึ่งไทย - ญี่ปุ่น อายุ 21 ปีเรียนชั้นปี 3 คณะแพทย์ศาสตร์ เธออยู่เมืองไทยมาตั้งแต่จำความได้ และเธอไม่เคยเห็นหน้าพ่อของเธอ ซาเอะเป็นคนหุ่นดีสูง 165 หนัก 45 ผมที่ยาวเลยกลางหลังไปเล็กน้อยถูกสไลด์จนบางเฉียบรูปตัววีไว้ผมม้า เป็นคนเรียนเก่งแต่อัธยาศัยไม่ค่อยดีนักจึงไม่ค่อยมีเพื่อน
เฟรช หรือ นัทนริน เป็นเพื่อนคนเดียวของซาเอะ ไม่ว่าซาเอะจะทำอะไร เฟรชต้องทำด้วย เวลาซาเอะมีข้อข้องใจอะไรในบทเรียน เฟรชต้องรับหน้าที่ไปถามอาจารย์ให้เสมอ แต่ก็มีบางอย่างที่ซาเอะจะช่วยเธอ ก็คือกันผู้ชายไม่ให้มาตอแยกับเธอ เพราะเฟรช มีดีกรีเป็นถึงดาวมหาลัย ความจริงซาเอะก็มีความเป็นไปได้ที่จะได้เป็นดาวมหาลัย แต่ว่าเพราะเธอขาดคุณสมบัติซึ่งก็คือความเป็นผู้หญิง ซาเอะเป็นเทควันโด ใครตามตอแยเฟรชไม่เลิก ซาเอะจะอัดมันเอง
“มาหาแต่เช้าเลยนะเฟรช มีอะไรรึเปล่า” ซาเอะเดินลงบันไดมาในชุดนอนที่เป็นสีชมพูแบบเป็นกางเกง
“วันนี้ต้องไปงานรับน้องที่มหาลัยลืมแล้วเหรอ” เฟรชถามพลางยิ้มขำๆ
“เออ...ลืมจริงๆ ขอบใจนะที่เตือน ขอไปอาบน้ำแต่งตัว 5 นาที”
เฟรชมองตามร่างบางของเพื่อนไปจนลับสายตา ฉันล่ะสงสัยจริงๆ ว่าทำไมแกต้องเป็นทอม แต่ไอ้การที่เป็นทอมแล้วไม่ชอบผู้หญิงนี่เรียกว่าทอมได้รึเปล่านะ แต่ที่แน่ๆ 2 ปีก่อนซาเอะยังเป็นผู้หญิง แต่ตอนนี้อะไรเปลี่ยนเธอไปนะ ยัยทอมหน้าหวาน
5 นาทีต่อมา ซาเอะก็ลงมาในชุดกางเกงยีนส์สีซีด เสื้อยืดสีดำ รวบผมใส่หมวก จนทำให้เฟรชอดระอาในใจไม่ได้ ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน เพื่อเธอก็ไม่เคยเปลี่ยนซักที
“ไปเลย ไปนะฮะแม่”
“คนเยอะจัง” ซาเอะเปรย พลางกวาดตามองรุ่นน้อง
“เราอยู่ฝ่ายกิจกรรม ต้องว้ากรุ่นน้อง น่าเบื่อ ปีที่แล้วก็โดนเกลียดไปตั้งนาน” เฟรชพึมพำด้วยความไม่พอใจ
“ไม่มั้ง ไม่งั้นคงไม่ได้เป็นดาวมหาลัย” ซาเอะพูดแล้วเดินไปรวมกลุ่มกับพวกฝ่ายกิจกรรม
“มาแล้วเหรอยัยทอมหน้าหวาน ช้าตลอด ไปๆๆ” ชายคนหนึ่งผลักซาเอะเข้าไปในห้อง ภายในห้องมีรุ่นน้องเฟรชชี่นั่งกันอยู่เกือบ 50 คน ซาเอะกวาดตามองด้วยสายตาเย็นชา
“มองอะไร!!!” ซาเอะตวาดด้วยเสียงเข้ม รุ่นน้องพากันเงียบกริบ ไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมา
ซาเอะเดินไปที่บอร์ดหยิบปากกาเขียนไวท์บอร์ดขึ้นมาเขียนคำว่า off ลงไป
“นี่อ่านว่าอะไร!” ซาเอะตวาดถาม
“ออฟ” รุ่นน้องพร้อมใจกันตอบ ซาเอะเขียนอีกคำลงไปในอีกฟากกระดานว่า ice
“นี่อ่านว่าอะไร!!!”
“ไอซ์”
“แล้วสองคำนี่อ่านว่าอะไร!!!” ซาเอะถามเสียงดัง
“ออฟ... ไอซ์”
“อะไรนะ!!! ออฟ ไอซ์ จบโรงเรียนไหนมา มหาลัยที่นี่ไม่รับคนสมองกลวงใช้บรรจุขี้เลื่อย o-f-f-i-c-e อ่านว่าออฟฟิซ ทุกคนลุกขึ้น!!!” ซาเอะสั่ง เฟรชชี่พร้อมใจกันลุกขึ้นโดยไม่ปริปากบ่น
“กอดคอลุกนั่ง 20!!!” ซาเอะสั่งเสียงเฉียบขาด เฟรชชี่ทั้งหลายก็ต้องกอดคอกันลุกนั่งตามคำสั่งจนครบ และนั่งลง
“ใครสั่งให้นั่ง!!” ซาเอะตวาด เหล่าเฟรชชี่ถึงกับพากันลุกขึ้นแทบจะไม่ทัน ทอมหน้าหวานกวาดตามองเหล่ารุ่นน้องด้วยสายตาว่างเปล่า จนไปสะดุดเข้ากับผู้หญิงคนหนึ่งที่ยืนไม่ค่อยตรงนัก
“เป็นอะไร!” ซาเอะถามเสียงดังจนเธอสะดุ้งเฮือก
“จะ...เจ็บขาค่ะ”
“เรื่องแค่นี้ก็ทนไม่ได้!!! ออกไปข้างนอกทำตามคำสั่งรุ่นพี่ แล้วไม่ต้องกลับเข้ามาอีก!!!” ซาเอะสั่ง สั่งจบก็มีเพื่อนปี 3 ผู้ชาย 2 คนมาพาตัวเฟรชชี่น้องใหม่ที่กำลังน้ำตาปริ่มออกไป
“ใครชื่อปิยะมาศ” ซาเอะถามด้วยเสียงเบาลง
“ผมครับ” ผู้ชายน่าตาดีคนหนึ่งตอบ
“ออกไปข้างนอกเดี๋ยวนี้” ปิยะมาศเดินออกไปนอกห้องด้วยความงง เมื่อประตูปิดลงไฟก็ดับพรึบ!!!
กรี๊ดดด!!!!
“เงียบ!!!” เงียบสนิททันที
“เฮ้ย! ไอ้ทอมทำได้ดีนี่หว่า” บอย ภัทรศิลป์ เดือนคณะแพทย์ศาสตร์บอกเมื่อได้ยินเสียงตวาดดังมาจากในห้อง พร้อมกับเสียงรุ่นน้องเงียบ
“ใครวะ” ทิว ทิวากาลเพื่อนสนิทต่างคณะถาม
“ชื่อซาเอะ เป็นทอม สาบานได้ถ้ามันไม่เป็นทอม ข้าจะตามจีบคนแรกเลย น่ารักชิบ” บอยบอกกับเพื่อนสนิทพลางลูบคางที่มีไรหนวด ที่เขาอุตส่าห์ไว้เพื่อมาว้ากรุ่นน้องโดยเฉพาะ
“แต่เสียดาย ถึงเป็นทอมก็มีแฟนเป็นดาวมหาลัยเลยนะโว้ย โน่น” บอยชี้ไปที่เฟรชซึ่งยืนยิ้มขำอยู่หน้าห้อง บอยมองตามมือเพื่อนไปด้วยความสนใจ
“ก็น่ารักดีนี่หว่า เอ็งไม่คิดจะจีบรึไง” ทิวถามเพื่อน
“คิดดิวะ หลายรอบแล้วด้วย แต่ไม่เคยผ่านด่านยัยทอมหน้าหวานนั่นไปได้ซะที เซ็งโคตร วันก่อนก็เพิ่งโดนอัดกลับมา เข็ดว่ะ” บอยส่ายหน้า
“ข้านึกอยากลองซะแล้วว่ะ อยากรู้ว่าไอ้ทอมอะไรของเองมันจะแน่แค่ไหน ข้าจะจีบแฟนมันเอง” ทิวกล่าวแล้วยิ้มอย่างมีเลศนัยน์ อยากจะลองดีทอม ก็ต้องเริ่มด้วยการแย่งแฟนมาซะก่อน
หลังการรับน้องหฤโหดโดย ‘ทอมหน้าหวาน’ น้องๆ เฟรชชี่ก็ต้องมาเจอกับด่านของ ‘พี่เฟรชดาวมหาลัย’ กันต่อซึ่งงานนี้ทีมงานได้เตรียมของต้อนรับไว้ให้เรียบร้อย
“สวัสดีคะ น้องๆ เฟรชชี่ทั้งหลาย พี่ชื่อพี่เฟรชค่ะ ส่วนคนที่ทำการอบรมน้องๆ กันเมื่อกี้ชื่อพี่ซาเอะนะคะ เหนื่อยกันมาทั้งวันแล้วนะคะ มาทานของอร่อยๆ กันดีกว่า” เฟรชกล่าวพร้อมกับแจกรอยยิ้มใจดี เฟรชชี่หลายคนถอนหายใจ นึกว่าจะเจออะไรไม่ดีๆ ที่แท้ก็มีของอร่อยๆ ให้กิน
“น้องๆ ตามพี่มานะคะ” เฟรชเดินนำน้องๆ ไปยังซุ้มที่มีอาหารวางเรียงรายเต็มไปหมด
“น้องๆ จะได้รับอาหารจากรุ่นพี่คนละชุด มีข้อแม้ว่าต้องกินให้หมด เพราะรุ่นพี่ใช้เวลาเตรียมอาหารพวกนี้ตั้งนาน ถ้าเห็นว่าใครกินเหลือพวกพี่คงจะเสียใจมาก” เฟรชชี่พยักหน้ารับ มองไปยังอาหารอย่างตื่นเต้น
รุ่นพี่เริ่มแจกแซนวิชสี่เหลี่ยมให้น้องๆ คนละอัน เมื่อได้มาทั้งหมดก็เริ่มกินอย่างหิวโหย หลังจากนั้นก็มีน้ำมาแจก มีทั้งน้ำโค้ก น้ำเปล่า น้ำแดง น้ำส้ม แล้วแต่ว่าใครจะชอบอะไร
“น้องๆ คะดื่มน้ำให้หมดนะคะ” เฟรชย้ำ พร้อมกับยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
น้องๆ ก็ทำตามทันทีด้วยการกระดกน้ำหมดแก้ว แล้วก็แทบจะพุ่งออกมาทันที...
“อะไรกันเนี่ย! พวกปีหนึ่งทำไมทำสกปรกอย่างนี้” บอยเดินทำหน้าบึ้งเข้ามา
“น้ำพวกนี้พี่ๆ อุตส่าห์มีน้ำใจหามาให้น้อง แล้วทำไมน้องๆ ทำกันแบบนี้ ไม่คิดบ้างเหรอว่าพวกพี่จะเสียใจแค่ไหน” บอยเริ่มว้ากน้องๆ โธ่ จะไม่มีบ้วนทิ้งได้ไงเล่า ก็ไอ้น้ำโค้กของพี่นะมันน้ำปลา ส่วนไอ้น้ำสไปรท์มันก็น้ำส้มสายชู ไอ้น้ำแดง น้ำน้ำมันก็น้ำเกลือใส่สี...ทำกันได้
“พอเถอะ เอาเป็นว่าความพยายามของเราก็สำเร็จล่ะนะ อย่างน้อยน้องๆ เค้าก็กินแซนวิชจิ้งจกของเราแล้วกัน” เฟรชพยายามไกล่เกลี่ย แต่ไอ้คำพูดของเธอนี่สิ...
แหวะ!
เฟรชชี่สาวๆ เริ่มวิ่งออกไปจากเต้นท์ไปอ้วกทีละคนสองคนจนเกือบจะหมดเต้นท์ ด้วยผู้ชายก็ทำหน้าผะอืดผะอม...แต่คิดไปคิดมา ก็อร่อยดีไม่อยากอ้วก เสียดายของ
“แกก็ไปแกล้งน้องเค้ายัยเฟรช นั่นมันเนื้อตุ๊กแกชัดๆ ไม่ใช่จิ้งจกซะหน่อย” ซาเอะกล่าวเรียบๆ กับเพื่อนสาวหลังจากให้รุ่นน้องกลับไปกันหมดเพื่อเตรียมข้าวของรับน้องในวันรุ่งขึ้น
“มันก็คือๆ กันนั่นแหละ” เฟรชแก้ตัวไปเรื่อย
“ก็ไม่ได้ว่าอะไร” ซาเอะบอกโดยไม่สนใจเพื่อนเท่าไหร่
“หวัดดีครับน้องเฟรช วันนี้เหนื่อยมั้ยครับ” ทิวนั่งลงข้างๆ สาวสวยพร้อมกับส่งยิ้มหวานเยิ้มหวานหยดย้อยมาให้ ซาเอะหันขวับไปตามเสียงทันที ส่งสายตาอาฆาตไปให้
“คะ” เฟรชถามเสียงสูงอย่างงงๆ
“พี่ชื่อทิวครับ เรียนวิศวะคอมฯ ปี 3” ทิวแนะนำตัวเอง
“อย่ามายุ่งกับเฟรช เด็ดขาด” ซาเอะกล่าวเสียงแข็ง พลางวางมือที่บ่าของหญิงสาวอย่างถือสิทธิ์
“ทำไมล่ะครับ ผมอยากจะรู้จักน้องเฟรชให้มากขึ้น ผิดด้วยเหรอ” ทิวถามกวนๆ
“ผิด ไปเฟรชกลับบ้าน เดี๋ยวไปส่ง” ซาเอะฉุดมือเพื่อนสาวให้ลุกขึ้นตาม
“เดี๋ยวคืนนี้พี่โทรไปหานะครับน้องเฟรชคนสวย” ทิวกล่าวส่งท้าย ซาเอะหันไปมองชายหนุ่มตาขวาง
“เฟรช คืนนี้ไปค้างบ้านเรา เอาโทรศัพท์มาด้วย” ซาเอะพูดดังๆ แล้วลากเพื่อนสาวไปทันที ทิวมองตามหลัง 1 สาวกับอีก 1 ทอมไปอย่างสมใจ ก็ยั่วยัยทอมได้แล้วนี่...ท่าทางจะขี้หึงซะด้วย
คืนนั้น ซาเอะลงทุนลากเพื่อนไปนอนถึงที่บ้านด้วยเกรงว่าทิวจะโทรมาหาแล้วเธอจะช่วยอะไรเพื่อนไม่ได้ เธอน่ะ หวงเพื่อนยิ่งกว่าอะไรดี ผู้ชายที่จะมาเป็นแฟนของเฟรช ต้องผ่านการสแกนอย่างละเอียดยิบทุกตารางมิลจากเธอไปก่อน
“ซาเอะ เป็นอะไรเนี่ย” เฟรชถามอย่างแปลกใจ ทุกทีก็แค่เตือนแล้วก็ลากเอออกมา แต่นี่กลับลากเธอมานอนบ้าน สงสัยตาทิวนี่คงไม่น่าไว้ใจแน่ๆ
“หวงเพื่อน นายนั่นลื่นยิ่งกว่าปลาไหล แถมร้ายยิ่งกว่าเสือ เคยได้ยินกิตติศัพท์มาเยอะ” ซาเอะตอบอย่างหงุดหงิด เธอไม่ได้บอกเพื่อนไปอีกด้วยว่า นายนี่แชมป์มวยเหรียญทองมหาลัย เธอก็ได้แต่หวังว่าเทควันโดจะชนะมวยได้ก็แล้วกัน
“เพลย์บอยเหรอ” เฟรชถามอย่างสนใจ
“คงงั้นมั้ง แต่กิตติศัพท์นายนี่มันติดลบสำหรับฉัน”
เช้าวันรุ่งขึ้น ซาเอะขับรถมามหาลัยโดยมีเฟรชพ่วงมาด้วย รถบัสสองคนมาจอดรออยู่แล้ว และแน่นอนเธอสายอีกตามเคย
“สองคนนี่เป็นอะไรกันนะ มาสายตลอด” พี่นัชชาสุดสวาทขาดใจดิ้นที่เฮี้ยวสุดๆ บ่น
“โธ่พี่ฮะ ก็รถมันติดนี่ฮะ แต่พี่สาวคนสวยคงไม่ว่าหรอกนะฮะ” ซาเอะงัดมุขสุดเด็ดพิชิตใจสาวออกมา นัชชามุมปากกระตุก กลั้นยิ้มไว้ไม่อยู่
“เออๆๆ ไปๆๆ ขึ้นรถได้แล้ว”
รถบัสมาจอดสนิทอยู่ที่ทะเล ใช่ ทะเล สถานที่รับน้องสุดฮิต รุ่นพี่ทั้งหลายลงจากรถไปเรียกเฟรชชี่มาชุมนุมกัน
“เอาล่ะน้องๆ เฟรชชี่ทั้งหลายมารวมกันทางนี้” บอย ที่วันนี้หนวดครึ้มมาเป็นพิเศษตะโกนเรียกน้อง
“น้องๆ มารับบผ้าคนละผืนจากพี่ๆ” บอยกล่าวพลางชูผ้าสีดำยาวๆ ให้ดู น้องๆ ทยอยมารับผ้าคนละผืน และพี่ๆ ก็ช่วยกันปิดตาให้ทีละคน และจัดการผูกเชือกที่ข้อมือต่อๆ กันไป โดยมีนัชชาเป็นคนจูงแถวยาวเฟื้อยตามมาเป็นขบวน
“เอ้า วิ่งหน่อย!” นัชชาตะโกนแล้วตนเองก็เริ่มวิ่งเหยาะๆ เป็นผลให้ขบวนข้างหลังเริ่มวิ่งตาม นัชชาเร่งฝีเท้าขึ้น ข้างหลังก็เริ่มเกิดอาการแปรปรวนเล็กน้อย
“หยุด” นัชชาพูดเบาๆ ให้คนข้างหน้าเท่านั้นที่ได้ยิน แล้วเธอก็หยุดวิ่งกะทันหัน รีบปล่อยเชือกวิ่งไปห่างๆ ทันที...และตัวต่อโดมิโนก็เริ่มล้มทีละตัวละตัว โดยมีรุ่นพี่ยืนหัวเราะงอหงายอยู่ห่างๆ
“นี่พวกเธอ เป็นอะไรกัน อยากจะเล่นโดมิโนกันรึไง” ถึงคราวพี่บอยออกโรงอีกแล้ว
“เอา นั่งนิ่งกันทำไม ไม่แกะผ้าออกอีก” บอยสั่งอ้อมๆ และก็ถึงคราวสนุกให้พี่ๆ ได้หัวเราะงอหงายกันอีกแล้ว...
“เอ้าเร็วๆ ชักช้าอยู่นั่นแหละ มันจะอะไรกันนักกันหนา” ซาเอะตวาดอย่างฉุนเฉียวใส่รุ่นน้อง
ซาเอะอยากจะให้น้องๆ ได้ผ่อนคลายบ้างจึงให้เต้นกันเป็นเรื่องธรรมดา ก็แค่เพลงช้างเองเธอล่ะไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำม๊ายทำไมถึงได้อิดออดอิดเอื้อนกันนัก กะอีกแค่ให้ทำเป็นตัวช้าง ให้คนหน้าชูมือข้างขวาเป็นงวง อีกข้างก็สอดระหว่างขาไปข้างหลัง ส่วนคนข้างหลังก็ใช้มือขวาจับมือเพื่อนข้างหน้า อีกมือนึงก็สอดไปข้างหลัง แค่เนี้ย...
“ช้างๆๆ น้องเคยเห็นช้างหรือเปล่า...ช้างมันตัวโตไม่เบา จมูกยาวๆ เรียกว่างวง มีเขี้ยวใต้งวงเรียกว่างา มีหูมีตาหางช้าง แปร้น แปร้น...” และไอ้ท่าจบนี่แหละเซียนสุด เพราะมันต้องกระโดด แปร้นๆ...และก็ถึงคิวพี่ๆ กลั้นหัวเราะกันงอหงายเพื่อไม่ให้หลุดคิวอีกครั้ง
“ฮะฮะฮะ! โว้ย สนุกว่ะ ยัยทอมเล่นซะน้องอ่วมไปเลย ฮะฮะฮะ” บอยเล่าเรื่องด้วยความมันไม่ลืมตอกไข่ใส่นมไปอีกจำนวนมากเพื่อเพิ่มอัฐรส เล่าเองก็ขำเอง
“เหรอวะ แสบขนาดนั้นเลยเหรอวะ” ทิวถามด้วยความสนใจ
“เออสิวะ ข้ายังขำไม่หาย นึกอีกก็ขำอีกว่ะ” ชายหนุ่มยิ่งเล่าก็ปล่อยพรืดออกมาอีก แล้วสายตาอันฉับไวก็เหลือไปเห็นอะไรบางอย่าง
“เฮ้ย! นั่นไง ยัยทอมกับน้องเฟรชคนสวยมาแล้ว” บอยชี้ให้ดูหญิงสาวในชุดนักศึกษาคนหนึ่ง กับหญิง (ไม่แท้) ที่ใส่กางเกงยีนส์กับเสื้อนักศึกษาที่กำลังเดินมาด้วยกัน
“เฮ้ย ข้าไปก่อนนะเว้ย เจอกันกลางวัน” ทิวบอกเพื่อนก่อนจะวิ่งไปหาสาวทั้งสอง
“อรุณสวัสดิ์ครับน้องเฟรช” ทิวทักหญิงสาวเสียงใส แต่แทนที่จะได้สายตาหวานๆ ของคนที่ทักกลับไปดวงตาขุ่นมัวของหญิงไม่แท้กลับมาแทน
“เฟรชฮะ ขึ้นไปรอข้างบน” ซาเอะสั่งเสียงเฉียบขาด
“จ๊ะ ซาเอะอย่าทำอะไรรุนแรงนะคะ เดี๋ยวเฟรชจะรอข้างบนนะคะ” เฟรชจับมือเพื่อนสาวก่อนจะเดินตัวปลิวหายไป เมื่อเห็นเพื่อนลับตาไปแล้ว ซาเอะก็ลากทิวไปที่รถเธอ ให้เขาเข้าไปนั่ง และเธอจึงขับพาเขาออกไป
“จะพาพี่ไปไหนน้อง” ทิวถามกวนๆ
“พาไปฆ่ายัดส้วม” ซาเอะเองก็ตอบแบบรวนๆ
“นี่น้อง พี่ต้องกลับไปเรียนนะ”
“โว้ย เลิกเรียกว่าน้องซะทีได้มั้ย” ซาเอะตะโกน
“แล้วจะให้พี่เรียกว่าอะไร ก็น้องเป็นน้องพี่นี่”
“หยุดพูด!” ซาเอะตวาด ทิวคิดว่าจะยอมลงให้เธอซักครั้งหนึ่งก็แล้วกัน
ซาเอะจอดรถที่ทางเปลี่ยวแห่งหนึ่งนอกตัวเมือง
“นายจะเอายังไง ฉันไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับเฟรช” ซาเอะพูด พยายามสงบสติอารมณ์ให้มากที่สุด
“ก็พี่ชอบเฟรช ถึงเฟรชจะมีน้องเป็นแฟนแล้วพี่ก็ชอบ ของอย่างนี้มันขึ้นอยู่กับเจ้าตัวของเขาเอง” ทิวตอบอย่างกวนอารมณ์
“นาย...ฉันขอเตือนเป็นครั้งสุดท้าย อย่ามายุ่งกับเฟรชอีก” ซาเอะพูดกัดฟันกรอดด้วยความโกรธ
“แล้วจะทำไม ถ้าคิดว่าหยุดพี่ได้ก็ลองดู” ทิวพูดอย่างท้าทาย ซาเอะมองหน้าเขาตรงๆ ไม่สะทกสะท้าน
“หึ ถ้านายคิดว่าผ่านฉันไปได้ก็เชิญ แต่อย่าหาว่าไม่เตือน แล้วก็...ลงไป!” ซาเอะตวาด ไล่ชายหนุ่มลงไป
“อะไรวะ ลากตัวมานะเนี่ย อย่าพาลสิ” ทิวร้อง
“ฉันบอกให้ลงไป!” คราวนี้ว่าไม่ว่าเปล่าซาเอะเอื้อมมือไปเปิดประตูแล้วใช้เท้าถีบชายหนุ่มลงไปนอนกลิ้งอยู่ข้างทาง แล้วรีบขับรถออกไปเลย
“ซาเอะ!” เฟรชร้องเสียงหลงหลังจากฟังเพื่อนเล่าเหตุการณ์เมื่อเช้าจบ
“อะไรเล่า ร้องเสียงหลงเป็นหมาหอนเลย” เฟรชตีแขนเพื่อนดังเพี๊ยะทันที
“อู้ย เจ็บ เดี๋ยวนี้ชักมือหนักใหญ่แล้วนะ” ซาเอะบ่นกระปอดกระแปดพลางใช้มือคลำแขนที่เพิ่งโดนตี
“ก็เธอไปทำอย่างนั้นได้ไง เค้าเป็นรุ่นพี่นะ” เฟรชดุ
“ก็ใครใช้ให้มันมายุ่งกับเฟรชล่ะ ก็ซาเอะหวงเพื่อนผิดด้วยรึไง” ซาเอะเถียง
“ก็ไม่ผิด แต่ไม่ควรทำอย่างนั้น พูดกับพี่เค้าดีๆ ก็ได้ แล้วนั่นไปถีบเค้าด้วย ถ้าเกิดพี่เค้าโกรธแล้วเอาเรื่องขึ้นมาจะทำยังไง” เฟรชเตือนด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
“ก็ช่างหัวมันสิ...มันกล้าหาเรื่องก็เชิญ” หญิงสาวพูดอย่างท้าทาย
“ขอนั่งด้วยคนนะครับน้องเฟรช” ซาเอะตวัดสายตาขวับไปทางต้นเสียงทันที ยังไม่เข็ดใช่มั้ย...
“เฟรชฮะ ดื่มน้ำหน่อยมั้ย เมื่อกี้เราปรุงให้เผ็ดไปหรือเปล่า” ซาเอะยื่นน้ำให้พลางทำตาเจ้าชู้ เฟรชมองเพื่อนด้วยความระอา พลางรับแก้วน้มาดื่ม
“เหงื่อไหลนะ เป็นอะไร แถวนี้ร้อนไปเหรอ” ปากก็พูด มือก็หยิบทิชชู่ขึ้นมาซับหน้าให้เพื่อน ทิวมองคู่ทอมดี้จู๋จี๋กันด้วยหงุดหงิด
“น้องเฟรชคืนนี้ไปทานข้าวกับพี่นะ พี่จองร้านอาหารไว้แล้ว” ทิวแทรกตัวเองเข้าไปอยู่ในบทสนทนาจนได้ เฟรชกำลังจะอ้าปากตอบ แต่ซาเอะก็ขัดทันควัน
“นี่เฟรช คืนนี้ไปค้างกับเราอีกสิ เมื่อคืน...”
ตืดดด ตืดดด
ใครวะโทรมาขัดจังหวะ เบอร์ก็ไม่คุ้น...
“ฮัลโหล ซาเอะพูด” ซาเอะกล่าวเสียงห้วน
“ไฮ ดาร์ลิ้ง ทำอะไรอยู่” ไม่ต้องเสียเวลาคิดเธอก็รู้ว่าใครโทรมา พี่ทัศ หรือทัศนะ แฟนของเธอที่ไปเรียนต่อที่อังกฤษนั่นเอง ซาเอะยิ้มกว้างทันที
“ทานข้าวกับเฟรช พี่ทัศล่ะ” ซาเอะตอบ น้ำเสียงของเธอใสขึ้นจนทิวแปลกใจ
“พี่ก็กำลังทานข้าวกับเพื่อน อาทิตย์หน้าพ่ะกลับแล้ว พี่มีเรื่องสำคัญมากๆ จะต้องคุยกับซาเอะด้วย เดี๋ยวพี่จะโทรไปหาใหม่นะ”
“Yes...บาย” ซาเอะวางโทรศัพท์ด้วยหน้าที่ยิ้มไม่หุบ
“พี่ทัศไหน ซาเอะ บอกเฟรชมาเดี๋ยวนี้” เฟรชคาดคั้นทันที
“ก็ทัศนะไง พี่เค้าจะ...” กำลังจะหลุดพูดออกมาแต่หางตาบังเอิญปรายไปเห็นชายหนุ่มที่กำลังตั้งใจฟังเข้าพอดี
“เอ่อ...เฟรช เย็นนี้อย่าลืมไปค้างบ้านเรานะ เย็นนี้เดี๋ยวพาไปแดนซ์ก่อน” ซาเอะรีบเปลี่ยนเรื่องสายฟ้าแลบ
“ไม่ได้ เฟรชครับ พี่ทิวจองร้านอาหารไว้แล้วนะครับ ไปกับพี่นะครับ” ทิวหว่านล้อม
“ซาเอะ คืนนี้เฟรชขอบายนะ เฟรชไม่อยากจะให้เสียน้ำใจพี่ทิวเค้า” เฟรชพูดอ่อยๆ กับเพื่อน ทิวยิ้มหยัน ยักคิ้วเย้ยให้ซาเอะที่หน้าบูดบึ้งยิ่งกว่าหน้าลิงอีก
“เฟรช ห้ามไปนะ นายทิวลิปนี่ไว้ใจได้ที่ไหน” ซาเอะห้ามเด็ดขาด
“เฮ้ย! ฉันชื่อทิว ทิว ไม่ใช่ทิวลิป ทิวลิปนั่นมันเธอแล้วยัยทอม” ทิวเถียงทันควัน
“เฟรช เลือกระหว่างซาเอะ กับไอ้ทิวลิปนี่” ซาเอะคาดเส้น
“...เฟรช...เอางี้สิเราไปกินกัน สามคนเลยก็ได้” เฟรชเสนอ
“ไม่!” ทิวและซาเอะตอบเป็นเสียงเดียวกัน
“ไม่งั้นเฟรชจะอยู่บ้านเฟรช”
“ก็ได้”
สรุปก็คือ คืนนั้นซาเอะจึงต้องยอมไปดินเนอร์กับเฟรช และนายทิวลิปที่ร้านเล็กๆ แห่งหนึ่ง
“น้องเฟรชเป็นคนที่ไหนเหรอครับ” ทิวได้โอกาสถามเฟรชซักทีหลังจากที่ต้องเงียบมาตลอด ก็แม่ทอมหน้าหวานเล่นคุยกับเฟรชตลอดเวลาเลยนี่ แต่ตอนนี้ไปเข้าห้องน้ำเลยมีโอกาส
“คนกรุงเทพนี่แหละค่ะ แต่ไปเกิดที่อเมริกาเลยได้สัญชาติอเมริกามา” เฟรชตอบพร้อมกับรอยยิ้ม
“แล้ว...ซาเอะล่ะครับ” ทิวคิดจะศึกษาความลับของคู่กัดเพิ่มขึ้นอีกนิด
“ซาเอะเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นค่ะ คุณแม่ของซาเอะเลิกกับพ่อของซาเอะตั้งแต่อายุได้แค่ 6 เดือนเอง ปกติเป็นคนอ่อนไหวมากค่ะ ค่อนข้างอ่อนแอ ตั้งแต่ไปเรียนเทควันโดมาก็เข้มแข็งมากขึ้นขนาดปกป้องเฟรชได้แล้ว ซาเอะเขาหวงเฟรชน่ะค่ะ เพราะคบกันมาตั้งแต่สมัยป.2 เฟรชก็อยู่ข้างซาเอะตลอด”
“แล้วทำไมเมื่อก่อนซาเอะถึงได้อ่อนแอล่ะครับ” เขาถามต่อ ยัยทอมที่ถีบเขาเนี่ยนะอ่อนแอ...ไม่น่าเชื่อ
“ซาเอะเป็นโรคประจำตัวค่ะ ตอนโกรธมากๆ จะหน้ามืด เป็นลม คล้ายๆ โรคหัวใจ ไม่เป็นอันตรายมากก็จริงแต่ถ้าเป็นหนักๆ ก็มีโอกาสช็อกได้ เฟรชเลยไม่ค่อยอยากจะขัดใจมาก กลัวโรคจะกำเริบ คุณน้าสินิทราแม่ของซาเอะก็ตามใจมาตลอด ร่างกายก็ไม่แข็งแรง คุณน้าเลยไม่ยอมให้เล่นกีฬา แต่ซาเอะก็ดื้อดึงจะเล่นให้ได้ ก็เลยเรียนเทควันโด” เฟรชเล่าอย่างยินดี หญิงสาวรู้หรอกว่าทิวตั้งใจจะป่วนประสาทเพื่อนเธอเล่น ไม่ได้จะจีบเธอหรอก
“แล้วซาเอะเป็นทอมจริงๆ หรือเปล่า เฟรชเป็นแฟนซาเอะเหรอ” ทิวถามคำถามที่เขาสงสัยมานาน เฟรชหัวเราะ ก่อนจะตอบตามที่เธอรู้
“ซาเอะเพิ่งมาเป็นทอมเมื่อก่อนเข้ามหาลัยนี่เองค่ะ เชื่อหรือเปล่าคะว่าเมื่อก่อนซาเอะน่ะคุณหนูของจริงเลยล่ะ ส่วนเฟรช ไม่ได้เป็นดี้หรอกนะคะ แต่ถ้าผู้ชายไม่มีให้เลือก เฟรชอาจจะเลือกซาเอะก็ได้” เฟรชพูดติดตลก
“อย่าเลยครับ เสียดายทรัพยากรสวยๆ งามๆ สงสารผู้ชายมั่งเถอะคร้าบ” เฟรชค้อนขวับให้กับผู้พูด
“สงสัยพี่ทิวจะเจ้าชู้อย่างที่ซาเอะบอกจริงๆ ด้วย...”
“เปล่านะครับ แค่หมายความว่าถ้าผู้หญิงเป็นทอมดี้กันไปหมด โดยเฉพาะหน้าตาดีๆ อย่างเฟรช ก็น่าเสียดายแย่” ทิวรีบแก้ตัวทันที
“แล้วทีผู้ชายหล่อๆ น่าตาดีๆ ยังไปเป็นกระเทยก็มีเยอะนี่คะ ไม่สงสารผู้หญิงกันบ้างรึยังไง” เฟรชย้อนพร้อมกับส่งค้อนไปให้ชายหนุ่มที่กำลังหัวเราะ
“เฟรช...ดูนี่ซิใครเอ่ย” ซาเอะที่เพิ่งกลับมาพร้อมกับชายหนุ่มคนหนึ่งร้องทัก เฟรชหันมายิ้มให้กับเพื่อน แต่เมื่อเห็นชายหนุ่มข้างๆ รอยยิ้มก็ค่อยๆ เจื่อนจางหายไปจนหมด
“...เอ่อ...สะ...สวัสดีค่ะ พี่สเตฟาน” ชายหนุ่มน่าตาดี หล่อเหลาลูกครึ่งเกาหลียิ้มตอบ นัยน์ตาสีน้ำตาลสดใส กับจมูกที่โด่งเป็นสัน คิ้วเข้มๆ โครงหน้ารูปไข่หวานๆ ได้รูป ผมสีน้ำตาลทองปรกใบหน้า หล่อขึ้นกว่าที่หญิงสาวจำได้หลายเท่าตัว...สเตฟาน รอสเวล ชายหนุ่มเป็นพี่ที่อาศัยอยู่ข้างบ้านซาเอะที่เคยหญิงสาวแอบชอบ แต่ความหวังก็ต้องพังทลายลงเพราะสเตฟานมีแฟนแล้ว
“หวัดดีครับน้องเฟรช ไม่เจอกันนานนะครับ” สเตฟานทักอย่างเป็นกันเองด้วยสำเนียงไทยที่ไม่ผิดเพี้ยน สเตฟานบินไปเรียนต่อมหาลัยที่อเมริกาตั้งแต่ 3 ปีที่แล้ว เฟรชจึงไม่มีโอกาสได้เจอกับชายหนุ่มอีก
“อ้าว! สเตฟาน” ทิวทักเมื่อเห็นหน้าเพื่อนชัดๆ
“ทิว” สเตฟานปราดเข้าไปหาเพื่อน
“ไปไงมาไงวะเนี่ย แล้วดูแกสิไอ้เต หล่อขึ้นเลื่อนขั้นเป็นเทพบุตรแล้วนะโว้ย” ทิวแซวเพื่อน
“ว่าแต่ เป็นแฟนกับน้องเฟรชเค้าเหรอ มาดินเนอร์กัน 2 ต่อสองเนี่ย” สเตฟานล้อกลับบ้าง
“เฮ้ย! บ้ารึไง ยัยทอมนั่นก็มาด้วย” ทิวรีบค้าน
“ใครวะ ทอม...อย่าบอกนะว่ายัยซาเอะเนี่ยนะเป็นทอม ก็อด...จริงรึเปล่าเนี่ยยัยรอลิเอะ เอ๊ย! ซาเอะ” ซาเอะค้อนขวับให้กับชายหนุ่มที่เคยอาศัยข้างบ้านที่เธอให้ความเคารพเป็นเหมือนพี่ชาย พลางนึกในใจว่าไม่น่าไปสอนให้พูดภาษาไทยเล้ย ตอนแรกมายังเอ๋อไม่รู้เรื่อง แต่พอรู้เรื่องเข้าหน่อยล่ะปากโฮ่งๆ เห่าได้ทั้งวัน
“ก็แล้วแต่จะคิด”
“พี่มีเพื่อนเป็นดี้สวยๆ เยอะแยะ ไว้วันหลังจะติดต่อให้เอาปะ” แล้วก็ได้รับคำตอบเป็นข้อศอกแหลมๆ ถองเข้าที่ท้องอย่างตั้งใจ และเจตนาเต็มที่
“เฮ้ย! แปลกว่ะไอ้บอยเอ็งแน่ใจนะว่ายัยนั่นเป็นทอมแน่ๆ” ทิวถามเพื่อนสนิทหลังจากคับอกคับใจมานาน
“ก็แน่สิวะ ข้าอยู่คณะเดียวกับมันมา 2 ปีเชียวนะโว้ย เห็นควงน้องเฟรชไปไหนมาไหนด้วย แล้วดูการแต่งตัวมันซิใช่ผู้หญิงซะที่ไหน ผู้ฮะด้วย ไม่ใช่ทอมก็ไม่รู้จะเป็นอะไรแล้ว”
“แต่เมื่อคืนข้าได้พูดกับน้องเฟรชตั้งนาน รู้มาว่ายัยทอมของเอ็งเนี่ยไม่ได้ชอบผู้หญิงด้วยกัน แล้วก็ไม่ได้ชอบน้องเฟรชของแกด้วย อย่างนี้ก็เป็นแค่ผู้หญิงห้าวเฉยๆ สิวะ” ทิวบอกเล่าสิ่งที่เขาได้รู้มาให้กับเพื่อนฟัง พร้อมกับสิ่งที่ตนได้คาดเดาไว้แล้วด้วย
“ไหนเอ็งบอกว่าจะจีบน้องเฟรช แล้วทำไมสนใจยัยซาเอะนี่นักวะ” บอยถาม มองหน้าเพื่อนเคลือบแคลง และจับผิด
“ยอมรับว่ะ ข้าสนใจซาเอะมากกว่า”
“ยัยทอม” ทิวเรียกซาเอะที่หันมาทันที
“ว่าไงนายทิว...ลิป” ซาเอะทำท่ากวนเบื้องล่างที่เรียกรอยยิ้มจากชายหนุ่มได้
“ฝากบอกน้องเฟรชด้วยว่ารักนะ” ซาเอะชักสีหน้าบึ้งทันที
“ฝันไปเถอะ รักนะ ไปรักนะสิไม่ต้องมารักเฟรช” ซาเอะพูด พลางเดินไปโดยไม่สนใจชายหนุ่มอีก ทิววิ่งไปดักหน้าร่างบางเอาไว้
“จะไปไหน”
“ไปหาแม่นายมั้ง” หญิงสาวตอบรวนๆ พลางเดินเลี่ยงไปทางอื่น แต่ชายหนุ่มก็ดักไว้ทุกที
“ถอย” เธอสั่งเรียบๆ
“ไม่...คราวก่อนถีบพี่ไว้ ยังไม่ได้คิดบัญชี” ทิวพูดอย่างเอาเรื่อง
“ถอยไปสิวะ ฉันไม่ได้เรียนสายบัญชีโว้ย” ซาเอะเริ่มโวยพลาง ผลักตัวชายหนุ่มไปให้พ้นทาง แต่เขาจับมือเธอเอาไว้เสียก่อน
“รู้มั้ย ผู้หญิงที่ชอบผู้หญิงด้วยกัน เค้าเรียกว่าทอม แต่ถ้าผู้หญิงที่ชอบทำตัวเป็นผู้ชาย เค้าเรียกว่าผู้หญิงห้าว แต่ยังไงก็ไม่มีทางชนะผู้ชายได้”
ซาเอะจ้องชายหนุ่มที่จับมือเธอไว้แน่นด้วยแววตาฆาตกร ถ้าไม่ได้ติดว่าเฟรชชอบนายนี่นะ เธอจะทำหมันถาวรให้ไปแล้ว...
“ปล่อย...” เธอสั่ง
“ไม่ เรียนเทควันโดมาไม่ใช่เหรอ แสดงฝีมือให้ดูหน่อยสิ” ทิวท้า ซาเอะเหยียดยิ้ม มือทั้งสองข้าวของเธอถูกรวบไว้ด้วยมือข้างเดียวของทิว แต่เขาพลาด...พลาดที่จับข้อมือเธอไว้ยังไงล่ะ ซาเอะพลิกข้อมือทั้งสองข้างให้จับข้อมือของชายหนุ่มไว้ แล้วบิดตัวอย่างเร็วและแรง...
“โอ้ย!” ทิวร้องเมื่อซาเอะจับเขาทุ่มอย่างแรง หญิงสาวเดินมาสำรวจผลงานของตัวเองอย่างพึงพอใจ
“สมน้ำหน้า” ว่าแล้วก็เดินลอยชายไปทางตึกเรียนโดยไม่สนใจชายหนุ่มอีก
“เป็นไงล่ะ อยากลองดีดีนัก จะสมน้ำหน้าหรือสงสารดีเนี่ย” บอยพูดระหว่างที่มือใช้ลูกประคบประคบตามที่ต่างๆ บนร่างกาย
“ก็ใครจะไปรู้ว่าจะเอาจริงเล่า...โอ้ย เบาๆ สิวะ” ทิวร้องเสียงหลงทำหน้าเหยเกด้วยความเจ็บปวด
“ยังสนใจอีกมั้ยวะ ซาเอะน่ะ” บอยถามด้วยความไม่แน่ใจในใจของเพื่อน ก็ดูสภาพมันตอนนี้สิ...
“สนสิวะ สนมากด้วยตอนเนี่ย ได้เป็นแฟนเมื่อไหร่จะเอาคืนให้เข็ดเลย...”
“นี่ซาเอะ พี่ทิวกับพี่บอชวนไปกินข้าวที่ร้านเฌอแตม ไปกินด้วยกันสิพี่บอยฝากชวน” เฟรชหันไปบอกเพื่อนที่กำลังโซ้ยก๋วยเตี๋ยว
“ฟรีป่ะล่ะ” ซาเอะรีบถาม
“ฟรีแน่นอน”
“งั้นไป”
คืนนี้ ซาเอะไปรับเฟรชไปร้านโรแมนติกเล็กๆ น่ารักแห่งหนึ่ง ประดับเตาอโรม่ากลิ่นลาเวนเดอร์ไว้รอบๆ เพื่อสร้างบรรยากาศผ่อนคลายสบายๆ แต่งร้านเป็นสีชมพูและฟ้าตามที่ทิวบอกทางไป เมื่อไปถึงทิวกับบอยก็นั่งรออยู่แล้ว
เฟรชแต่งชุดแสกสีชมพูเรียบหวาน แต่ซาเอะยังคงใส่กางเกงสีซีดๆ กับเสื้อยืดสีดำเหมือนๆ เดิม ผมก็รวบเอาไว้ ใส่หมวกแก๊ปสีดำ
“จะช่วยแต่งตัวดีๆ มาหน่อยไม่ได้หรือไงยัยทอม” บอยว่าเมื่อเห็นการแต่งตัวของรุ่นน้อง
“แล้วจะให้แต่งยังไง ให้ใส่กระโปรงมารึไง” ซาเอะเถียงอย่างไม่ไว้หน้า
“เออๆๆ ตามใจแก สั่งอาหารดีกว่า” บอยเรียกพนักงานคนหนึ่งมาสั่งอาหาร
“ตามสบายคืนนี้พี่เลี้ยง” ทิวบอก ซาเอะเหยียดยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะสั่งอาหารจากในเมนู
“กุ้งลอปส์เตอร์อบ 2 ตัว ตับห่านย่าง 4 หอยนางรมมา 2 ไวน์แดง 1 ขวด แชมเปญ 1 ขวด แซลมอนเกรวี่ชีส 4 แค่นี้ก่อนแล้วกัน” ซาเอะสั่งรวดเดียวจบแทนทุกคน ปิดเมนูส่งคืนให้พนักงาน ในขณะที่ทิวนั่งร้อนๆ หนาวหยิบกระเป๋าสตางค์ขึ้นมานับเงิน แล้วถอนหายใจโล่งอก ดีที่เขาพกบัตรเครดิตมาด้วยไม่งั้นตายแน่...
“สวัสดีครับ กลับมาเจอกันอีกครั้งนะครับกับผมอาร์ต กับลูกค้าร้านเชอแตม วันนี้จะมีชายหนุ่มคนหนึ่งขึ้นมาร้องเพลงให้กับเรา เชิญคุณทัศนะครับ” เสียงปรบมือเกรียวขึ้น ซาเอะสะบัดหน้าไปทางเวทีทันที ทัศนะ!!
“ผมทัศครับ จะขอร้องเพลงๆ หนึ่งให้กับผู้หญิงคนหนึ่งที่ผมรัก อยากจะบอกเขาว่าผมขอโทษ สำหรับสิ่งที่ผมได้ทำไป...” ทัศนะหยิบกีต้าร์โปร่งขึ้นมาดีด...
มีเพียงความเดียวดาย กับใจเราดวงเดิมๆ
กับฝันวันเก่าๆ กับเหงาที่ไม่จางไป
มีเพียงดวงดารา
กับจันทราที่ลอยไปที่รักเราอยู่ห่าง
อ้างว้างเริ่มเกาะกินใจ
*อยู่ไหนไม่เห็นเธอมานานแล้ว คิดถึงกันบ้างไหม
อยากเห็นหน้าเธออีกซักครั้งหนึ่ง
หวั่นไหวทุกครั้งที่ใจคิดถึงมันทนไม่ค่อยไหว
เมื่อมองไปเห็นหน้าเธออยู่บนฟ้านั่น
**เมื่อไรหนอที่เธอจะกลับมา
คอยนับวันเวลาเธอจะให้อภัย
โกรธนานไปแล้วหรือเธอจะมีรักใหม่
ดีกันอีกครั้งได้ไหมฉันขอโทษ
(ฉันขอโทษ เอก สุรเชษฐ์)
โน้ตตัวสุดท้ายจบลง เสียงปรบมือก็เกรียวกราวขึ้นอีกครั้ง ซาเอะลุกขึ้นกำลังจะไปทัศนะ แต่ช้ากว่าผู้หญิงอีกคนที่วิ่งไปหาชายหนุ่มทันทีที่ลงจากเวที หญิงชายคู่นั้นพูดอะไรกันเธอไม่รู้ แต่ท้ายสุดเขาและเธอก็กอดกัน เหมือนเข้าใจกัน และเหมือนคนรักกัน...
ซาเอะทิ้งตัวลงนั่งอย่างหมดแรง อาหารถูกนำมาวางแล้ว แต่หญิงสาวไม่แตะอะไรเลย มันเจ็บ...และเสียใจเกินกว่าที่จะมรเวลาทำอย่างอื่น...
‘สัญญากับพี่ทัศนะว่าซาเอะจะไม่มีคนอื่น ต้องรอพี่นะ’
‘ซาเอะสัญญาคะพี่ทัศ ซาเอะจะรอ’
เธออุตส่าห์รักเขา รอเขามา 2 ปี แต่ความรักของเธอกลับไม่มีความหมายอะไรกับเขาเลยแม้แต่นิดเดียว ที่เธอเป็นทอม เพราะเขา เพื่อเขา เธอไม่ต้องการให้ผู้ชายมายุ่งกับเธอ ทำแบบนี้ก็เพื่อเขา แต่ดูสิ่งที่เธอได้ตอบแทนกลับมา มันเป็นเพียงการทรยศหักหลังกันอย่างเลือดเย็น...
คนรักกันไม่น่าจะทำได้ลง
ความซื่อตรงไม่มีบ้างเลยหรือไร
ถึงแม้วันนี้เราต้องตายจากกันไป
ยังไม่เสียใจ เท่านี้เลย...
“ซาเอะ!! เป็นอะไร” เฟรชร้องเสียงหลงเมื่อเห็นใบหน้าที่เคยสดใส บัดนี้เปื้อนไปด้วยน้ำตาที่ไหลพรากเป็นสาย ทิวและบอยหันมามองด้วยความสนใจ
“ไม่เป็นไร ขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” ซาเอะลุกขึ้น แล้วเดินเร็วๆ ไปที่ห้องน้ำ
เฟรชมองตามเพื่อนไปด้วยความสงสัย ซาเอะร้องไห้ทำไมกันนะ
“น้อง...” ซาเอะที่เดินออกจากห้องน้ำเรียกพนักงานคนหนึ่ง
“เอานี่ไปให้กับผู้ชายคนนั้นที” ซาเอะสั่งพร้อมกับยื่นกดระดาษแผ่นเล็กสีชมพูให้พนักงาน
พนักงานเอากระดาษไปให้กับทัศนะตามคำสั่ง ชายหนุ่มรับมาบอกขอบใจไปแล้วอ่านข้อความในกระดาษ...
คนรักกันไม่น่าจะทำได้ลง
ความซื่อตรงไม่มีบ้างเลยหรือไร
ถึงแม้วันนี้เราต้องตายจากกันไป
ยังไม่เสียใจ เท่านี้เลย...
“ใครฝากมาให้” ทัศนะถาม หวั่นในใจอยู่ไม่น้อย
“คนนั้นครับ” พนักงานชี้ไปที่หญิงในชุดกางเกงยีนส์เสื้อยืดใส่หมวกคนหนึ่งที่เดินมาทางนี้ แล้วเดินผ่านเขาไปโดยไม่พูดอะไรซักคำไปนั่งที่โต๊ะถัดไปใครกันนะ...
หลังจากกลับมาที่โต๊ะแล้ว ซาเอะก็เอาแต่ดื่มทั้งไวน์ แชมเปญ สุดท้ายยังมีเบียร์อีกปิดท้าย
“ซาเอะ เป็นอะไรไป” เฟรชถามด้วยความเป็นห่วง
“ไม่เป็นอะไร...น้องเอาเบียร์มาเพิ่ม” แม้จะดื่มไปมากขนาดนี้ เธอก็ยังไม่เมา
“พอได้แล้ว!!!” เฟรชสั่งเสียงเฉียบขาดทิวและบอยมองหญิงทั้งคู่ด้วยความแปลกใจ และยิ่งแปลกใจในตัวซาเอะมากไปกว่าอีก ก็เล่นดื่มไปขนาดนั้นธรรมดาก็ร่วงแล้ว...
“ก็ได้ ไม่เห็นต้องดุเลย” ซาเอะยอมให้เพื่อน
“แกเป็นอะไรไปวะไอ้ทอม อกหักรึไง ฮะฮะฮะ”
ทัศนะมองหญิงใส่หมวกคนนั้นมานานแล้ว เธอเป็นใครกันเขายังไม่รู้ แต่ทำไมจึงส่งข้อความอย่างนี้มาให้เขาล่ะ...
“นุช รอผมแป้บนะ เดี๋ยวผมมา”
ทัศนะตัดสินไปเดินไปถามผู้หญิงคนนั้น
บอยหัวเราะค้างเมื่อมีผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่งเดินมาที่โต๊ะ
“คุณครับ...นี่ของคุณหรือเปล่าครับ” ทัศนะยื่นกระดาษสีชมพูให้หญิงสาวใส่หมวกดู
“ใช่...จำกันไม่ได้หรือคะ พี่ทัศนะ” ซาเอะถาม พร้อมกับถอดหมวกออกให้ชายหนุ่มเห็นหน้าชัดๆ เธอฝืนยิ้มให้เขา...
“ซาเอะ!!!” ทัศนะอุทานเสียงดัง
“ขอบคุณนะคะที่อุตส่าห์จำซาเอะได้” ซาเอะพูดเสียงเย็น เฟรช บอย และทิวมองเหตุการณ์ด้วย
ความสงสัย บอยสะกิดถามเฟรช แต่คำตอบที่ได้คือการส่ายหน้า
“ซาเอะ พี่อธิบายได้นะ พี่...พี่ตั้งใจจะบอก...แต่...” ทัศนะพยายมจะเรียบเรียงคำพูด แต่ยิ่งพยายามก็ยิ่งไม่เป็นภาษา
“จะไม่แนะนำแฟนให้ซาเอะรู้จักหน่อยหรือคะ” ซาเอะถาม พอดีกับพี่นุชราเดินมาตามทัศนะพอดี
“มีอะไรกันหรือคะพี่ทัศ เสียงดังเชียว” นุชราถามด้วยความที่ไม่รู้เรื่อง
“เอ่อ...ซาเอะ นี่นุชรา...เป็น...แฟนพี่ เอ่อ...นุช นี่ซาเอะ...เป็น...”
“อดีตแฟนน่ะค่ะ” ซาเอะต่อให้ พลางลุกขึ้นมองตาชายหนุ่ม
“แปลกนะคะพี่ทัศ คนที่เราไว้ใจที่สุดกลับกล้าที่จะทรยศหักหลังกันได้อย่างเลือดเย็น ทั้งๆ ที่เรารอเขามา 2 ปี รักที่มีให้เขาก็ไม่เคยลดลงไป แบบนี้คนๆ นั้นพี่ทัศว่าเขาจะเป็นคนยังไงคะ” ซาเอะถามเรียบๆ
“เอ่อ...ซาเอะ พี่...”
“คนแบบนั้นพี่ทัศว่าซาเอะควรจะทำยังไงกับเขาดีคะ” ซาเอะยังคงถามต่อด้วยน้ำเสียงเรียบ
“นี่มันอะไรคะ พี่ทัศ นุชงงไปหมดแล้ว” แต่ซาเอะไม่สนใจ นุชราไม่ผิดเพราะเธอไม่รู้เรื่องอะไร
“ว่าไงคะ พี่ทัศ”
“พี่...พี่ ไม่รู้” ซาเอะเหยียดยิ้ม...มือไวเท่าความคิด...
เพี๊ยะ!!!
ใบหน้าขาวๆ ของชายหนุ่มสะบัดไปตามแรงกระทบ พร้อมกับร่างที่ทรุดลง...นุชราปราดเข้าไปประคองแฟนหนุ่มทันที...
“พี่ทัศเป็นอะไรมั้ยคะ”
บุคคลสามคนที่นั่งดูเหตุการณ์อยู่ ชักรู้สึกว่าอาหารมันเฝื่อนคอซะแล้ว
ทัศนะลุกขึ้นโดยมีนุชราประคอง มุมปากมีเลือดไหล ไม่ใช่แค่ซิบ แต่มันไหลไม่ขาดสาย...
“ขอให้โชคดีนะคะ พี่ทัศนะ กับคุณนุชรา” ซาเอะกล่าวทิ้งท้ายเมื่อพนักงานคนหนึ่งรีบมาประคองทัศนะออกไปจากร้าน
“ซาเอะ...เธอกับพี่ทัศ...ยังเป็นแฟนกันอยู่เหรอ เรานึกว่า...” เฟรชมองเพื่อนด้วยความเป็นห่วง มือขาวเรียวกำหมัดแน่น
“ซาเอะ ใจเย็นๆ อย่านะ...ห้ามโกรธมากนะ ซาเอะ...อย่านะ” เฟรชร้องเสียงหลง ทิวรีบเข้ามาประคองซาเอะทันทีเมื่อเห็นว่าเธอชักจะยืนโงนเงน...
“น้อง คิดตังค์” บอยเรียก ทิวหยิบกระเป๋าตังค์ ยื่นบัตรเครดิตไปให้
“ไอ้บอยจัดการด้วย” ทิวพูด แล้วช้อนตัวหญิงสาวขึ้นมาอุ้ม แล้วพาออกไปนอกร้าน เฟรชรีบวิ่งตามไปทันที...
ทิวพาซาเอะไปที่รถของเขา วางเธอไว้หลังรถ เฟรชรีบเข้าไปดูเพื่อนทันที บอยที่วิ่งกระหืดกระหอบออกมาจากร้านรีบวิ่งเข้ารถ พร้อมกับที่ทิวรีบออกรถทันที เฟรชรีบหยิบมือถือมาติดต่อสินิทรา แม่ของเพื่อนทันที
“ฮัลโหล คุณแม่คะ โรคของซาเอะกำเริบอีกแล้วค่ะ รีบตามหมอเลยนะคะ อีกแป๊บเดียวจะถึงแล้วค่ะ” เฟรชวางสายลง แล้วมองหาอะไรที่พอจะใช้พัดได้
“พี่บอย ขอพัดให้เฟรชหน่อย มีมั้ยคะ” เฟรชถามอย่างร้อนรน
“มีแต่นี่ ใช้ไปก่อน” บอยยื่นสมุดบางๆ ให้เฟรชที่รีบรับไปพัดทันที
“พี่ทิวขับไปที่แยกนั้น เลี้ยวเข้าซอยนั้นไปนะคะ บ้านหลังสีฟ้า” เฟรชบอกทาง ขณะที่มือพัดให้เพื่อน ทิวรีบหักรถเข้าไปในซอยทันที พร้อมกับจอดหน้าบ้านสีฟ้า
ชายหนุ่มอุ้มซาเอะเข้าบ้านทันที
“วางทางนี้ครับ” ชายหนุ่มอายุประมาณ 35 คนหนึ่งสั่ง พร้อมกับเปิดกล่องสีเหลี่ยมออกมาตรวจอาการ
“เป็นอะไรมากมั้ย ยุท” สินิทราถามด้วยความร้อนใจ
“น้องซาเอะคงได้รับการกระทบกระเทือนทางจิตใจอย่างรุนแรง ทำให้หัวใจเต้นเร็วเกินไป โรคก็เลยกำเริบ ช่วงนี้ก็ต้องระวังมากๆ นะครับ” ยุทธวัต หมอประจำตัวของซาเอะเตือน
“แต่ยังดีที่ให้กินยาทัน ตอนนี้ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงแล้วครับ” ยุทธวัตบอก พลางเก็บเครื่องมือ
“เฟรช มากับป้า” สินิทราดึงตัวเฟรชเข้าไปในครัว
“ใครทำอะไรซาเอะถึงได้เป็นอย่างนี้ โรคของซาเอะไม่เคยกำเริบมาเกือบ 3 ปีแล้ว” สินิทราคาดคั้น
“ก็...คือ พอดีทานข้าวกันน่ะค่ะ แล้วซาเอะเค้าก็เห็นพี่ทัศนะ แฟนของซาเอะ...ที่ไปเรียนต่อต่างประเทศมากับ...แฟนคนใหม่...ก็เลย”
“ทัศนะ ทัศนะคนไหน”
“ก็ผู้ชายขาวๆ สูงๆ ที่เป็นนักบาสโรงเรียนน่ะค่ะ” เฟรชอธิบาย
“ต่อไปนี้ต้องฝากเฟรชดูแลซาเอะให้ดีๆ ด้วย ป้ากลัวจริงๆ”
วันต่อมาซาเอะก็ยังดื้อดึงมาเรียนจนได้ แต่วันนี้ซาเอะไม่ได้มีพันธะสัญญาอะไรกับ ‘ใครคนนั้น’ อีกแล้ว เธอจึงกลับมาเป็นซาเอะ สาวน้อยหน้ารักเหมือนเดิม ไม่ใช่ ซาเอะ ‘ทอมหน้าหวาน’ อีกต่อไป
“เฟรชดีใจนะที่ซาเอะกลับมาเป็นเหมือนเดิม เฟรชเข้าใจว่าทำไม...” ซาเอะในชุกนักศึกษาหญิงกระโปรงสั้นแค่เข่า ผมปล่อยสยาย นานแค่ไหนแล้วนะที่เธอไม่ได้ใส่กระโปรง...2 ปีแล้วสินะ
“ซาเอะก็ดีใจเหมือนกันที่ได้กลับมาเป็นเหมือนเดิมเสียที อึดอัดจะแย่” ซาเอะว่าพลางยืดเส้นยืดสาย
“ซาเอะไม่เสียใจเหรอ ที่...”
“ไม่หรอก ดีใจเสียอีกที่ได้หลุดจากพันธะเสียที คิดๆ ดูแล้วซาเอะอาจจะรักเขามากเกินไปก็ได้ ตอนนี้เลิกได้ซะก็ดี จะได้หาคนใหม่ จะได้ควงไปเย้ยบ้าง” ซาเอะพูดกึ่งเล่นกึ่งจริง แต่ว่าดวงตากลับมีแต่ความเศร้า
“ซาเอะ...” เฟรชหยุดเดินเรียกเพื่อนเสียงอ่อน คนถูกเรียกหยุดเดิน ใบหน้าที่แต้มรอยยิ้มเศร้าหมองลง นัยน์ตาคลอรื่นไปด้วยน้ำตา โผเข้ากอดเพื่อน
“ทำไม ทำไม ทั้งๆ ที่เราทุ่มเทรักเขาจนหมดหัวใจ ทำไมเขาต้องทำกับเราแบบนี้ด้วย ซาเอะทำเพื่อเขาได้ รอเพื่อเขาได้ แต่ทำไมเขารอเพื่อซาเอะไม่ได้ ทั้งๆ ที่เขาบอกให้ซาเอะรอ แต่เขากลับไม่รอ” ซาเอะคร่ำครวญ คำพูดที่เธออัดอั้นมานานหลั่งไหลออกมาพร้อมๆ กับที่น้ำตาไหลพรากเป็นสายน้ำ
เฟรชไม่รู้จะทำยังไงดี ได้แต่ใช้มือลูกผมเพื่อนเป็นการปลอบใจ แล้วพาซาเอะไปนั่งที่ม้านั่งที่ใกล้ที่สุด
“อย่าไปคิดถึงมันเลย ผู้ชายดีๆ มีอีกเยอะแยะ ดีเสียอีกจะได้เป็นประสบการณ์ชีวิตไงล่ะ” เฟรชพยายามปลอบ ใช้ผ้าเช็ดหน้าของตนซับน้ำตาให้เพื่อน
“เฮ้ย! ดูนั่นดิ” บอยชี้ให้เพื่อนดูหญิงสาวสองคนที่นั่งอยู่ที่ม้านั่งไม่ไกลนัก คนหนึ่งคือเฟรชที่รู้เพราะหันหน้ามาทางเขาพอดี แต่อีกคนหนึ่งเป็นผุ้หญิงผมสไลด์ยาวเลยกลางหลังไปเล็กน้อย
“ทำไมวะ ก็แค่น้องเฟรชกับเพื่อน” ทิวพูดอย่างไม่สนใจอะไร
“เอ็งลองคิดดูดีๆ สิวะไอ้ทิว น้องเฟรชเคยไปไหนมาไหนกับซาเอะคนเดียว แล้วนี่ซาเอะไปไหน”
“ก็เมื่อคืนยัยซาเอะอาการหนักขนาดนั้น คงอยู่บ้านมั้ง” ทิวยังคงไม่ใส่ใจอะไร
“แต่ข้าว่ามันแปลกๆ” ไม่ว่าเปล่า ลากเพื่อนไปหาสองสาวที่นั่งอยู่ทันที
“เอาน่าซาเอะ ในเมื่อพี่ทัศเขาเป็นคนทรยศความรักของเธอ ไม่ซื่อสัตย์ต่อเธอ เขาก็ไม่มีค่าอะไรที่เธอต้องเสียน้ำตาให้ ซาเอะสัญญาแล้วไม่ใช่เหรอจ๊ะว่าจะไม่ร้องไห้อีก ซาเอะผิดสัญญาอย่าลืมพาเฟรชไปเลี้ยงไอ
ติมด้วยนะ” เสียงปลอบแว่วมาให้ได้ยิน สองหนุ่มชะงักหยุดเดินแล้วแอบฟังเงียบๆ
“ตะ...แต่ 3 ปีที่ผ่านมา...มันไม่มีความหมายอะไรกับ...พี่ทัศเลย...ชะ...ใช่มั้ย ซาเอะ...อุตส่าห์รอเค้ามา...2 ปี ไม่เคย...ไม่เคยยุ่งกับผู้ชายคนไหน...ซาเอะเข้มแข็งเพื่อเขา...ไม่ได้...ไม่ได้เป็นซาเอะที่อ่อนแอให้เขาเห็น...ทั้งหมดที่ซาเอะทำ...ไม่มีความหมาย” เสียงคุ้นๆ พูดอย่างน้อยใจแบบขาดห้วงจากการสะอื้น
“ซาเอะทำเพื่อตัวเองไงจ๊ะ เมื่อก่อนใครก็ชอบแกล้งซาเอะ เดี๋ยวนี้มีใครกล้าบ้างล่ะ เมื่อก่อนเฟรชต้องคอยปกป้องซาเอะ เดี๋ยวนี้ซาเอะปกป้องเฟรชได้ แต่เฟรชขอร้อง ซาเอะเลิกทำตัวว่าเป็นทอมได้แล้วนะ อย่าฝืนใจตัวเองได้แล้ว”
“ขอบใจมากนะเฟรช รับรองซาเอะคนนี้จะไม่ทำให้เฟรชผิดหวัง จะควงหนุ่มเป็นเพลย์เกิร์ลเปลี่ยนหน้าไม่ซ้ำแต่ละวันเลยดีมั้ยล่ะ” น้ำเสียงคนซาเอะเหมือนจะดีขึ้น สดใสขึ้นมาทันที
“ไม่เอาหรอก นี่...ซาเอะ...ทิวน่ะเค้านิสัยดีนะ”
“ดีแบบดิ่งลงน่ะสิ” ซาเอะขัดทันควัน
“เค้าไม่ได้เจ้าชู้อย่างที่ซาเอะบอกหรอก”
“ยิ่งกว่าน่ะสิ”
“เค้าดูสนใจซาเอะนะ” คราวนี้ทิวลุ้นสุดๆ
“เหรอ สนใจจะฟันแล้วทิ้งมั้ง ไม่เอาน่าเฟรชเลิกพูดถึงนายนั่นได้แล้ว” คราวนี้ทิวถึงกับสำลัก บอยหัวเราะหึๆ ในลำคอ
“ซาเอะ...เฟรชพูดจริงๆ นะ เมื่อคืนทิวเค้าดูร้อนรนมาก...เรื่องที่ซาเอะป่วยน่ะ”
“เค้ากลัวซาเอะจะตายในรถเค้าสิไม่ว่า...เออนี่เฟรช เฟรชเชื่อเรื่องที่ได้รับดอกไม้วันแต่งงานแล้วจะเป็นคนที่ได้แต่งงานรายต่อไปมั้ย” ซาเอะรีบนอกเรื่องทันที
“เชื่อสิ เชื่อมากด้วย ถามทำไมอ่ะ”
“เมื่อไม่กี่วันก่อน ซาเอะไปงานแต่งของญาติ ผู้หญิงนะชื่อเดย์ ผู้ชายชื่อไนท์ เหมาะกันม๊ากมาก อาเดย์ก็หน้าตาน่าร๊ากก เหมือนตุ๊กตาเลย อาไนท์ก็ล๊อหล่อ แล้ววันแต่งซาเอะก็ได้ดอกไม้เจ้าสาวมาด้วยล่ะ แต่ซาเอะไม่เชื่อหรอก นี่ว่าแต่อยากเห็นคุณอาตุ๊กตาคนนั้นมั้ยล่ะ วันเสาร์นี้อาไนท์ชวนไปเที่ยวบ้านที่เชียงราย สวนส้มอดิศร ไปด้วยกันมั้ย” เฮ้ย! ยัยซาเอะรู้จักพี่เดย์กับพี่ไนท์ด้วยเหรอ???
“ไปสิ แล้วจะไปกี่วัน” เสียงของเฟรชแสดงท่าทีตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด
“ก็ไปวันเสาร์ วันอาทิตย์ก็กลับแล้ว ต้องกลับมาเรียนน่ะ”
“ไปเหอะ...” เมื่อฟังพอแล้วทิวเลยเรียกเพื่อนกลับ
เอาล่ะ ซาเอะเธอรู้จักพี่เดย์ กำลังจะไปบ้านของฉันที่เชียงราย เธอทำแสบกับฉันไว้มาก และที่สำคัญเธอดันมาน่ารักโดนใจฉันดีนัก ถึงเวลาฉันเอาคืนบ้างล่ะ หึหึหึ
“นี่ไง ถึงแล้ว ไร่ส้มอดิศรนี่แหละ” สินิทราชี้ให้ซาเอะและเฟรชดู
“โห ใหญ่จังเลยค่ะ” ซาเอะมองไร่ส้มกว้างสุดลูกหูลูกตาอย่างตื่นตาตื่นใจ
“เป็นร้อยไร่เลยนะจ๊ะ แต่เดี๋ยวนี้คงะมากกว่าเพราะนั่นมันสมัยเมื่อสิบปีที่แล้ว” สินิทราขยายความก็พอดีกับที่คนรถเปิดประตูให้ทั้งสามลง
“เฮ้อ! อากาศบริสุทธิ์อย่างนี้ 10 ปีได้สูดครั้งหนึ่ง” เฟรชว่าพลางสูดหายใจลึกๆ
“นิด! นิดใช่มั้ย!” นริศราเรียกมาแต่ไกล หญิงวัยกลางคนเข้ากอดกันด้วยความคิดถึง
“ศา ยังสวยเหมือนเดิมเลยนะ ตั้ง 10 ปีแล้ว” สินิทรากวาดตามองดูเพื่อน
“เธอก็เหมือนกันแหละจ้า อ้าว! นี่หนูซาเอะใช่มั้ยคะ แหมโตขึ้นตั้งเยอะ ป้าจำไม่ได้เลย ไปจ๊ะเข้าไปข้างในกันก่อน” นริศราเดินนำ 3 หญิงเข้าไปในบ้าน แล้วเรีกยคนใช้ให้นำน้ำมาให้ ระหว่างรอก็ชวนเพื่อนสนิทกับหลานนั่งคุยตามประสา
“แล้วเดย์กับไนท์ล่ะ ไปไหนเสียแล้ว” สินิทราถามแล้วมองหาคู่ใหม่ปลามันพี่เพิ่งแต่งงานกันได้ 3 เดือน
“นั่นไง มากันแล้ว” สายตาทุกคู่หันไปมองหญิงสาวคู่หนึ่ง ฝ่ายหญิงเหมือนหลุดออกมาจากนิทานเรื่องสโนว์ไวท์ ผิวขาวดุจหิมะ ริมฝีปากแดงดุจเลือด ผมดำเงางามเหมือนกรอบของหน้าต่าง ดวงตากลมโตทำให้ดูคล้ายตุ๊กตา ฝ่ายชายผมที่ออกจะน้ำตาลยาวเคลียไหล่ ใบหน้าเกลี้ยงหมดจด ผิวขาวแทนเข้ม หน้าตาดีเข้าขั้นดีมาก
“อ้าว! คุณอานิด ยัยซาเอะ มากันแล้วเหรอ” ไนท์ทักแล้วทำความเคารพผู้ใหญ่ก่อนจะนั่งลงพร้อมกับนฤมลที่โซฟาอีกฝั่ง
“แหม น่าอิจฉานะคะคู่นี้” สินิทรากล่าวพลางยิ้มให้กับความน่ารักของทั้งคู่
“อาไนท์คะ นี่เพื่อนซาเอะชื่อเฟรชค่ะ” ซาเอะถือโอกาสแนะนำ
“ว่าแต่จะมาค้างกันกี่คืนล่ะ” นฤมลถามบ้าง
“ตอนแรกอาว่าจะค้างซัก 3-4 วัน แต่สองคนนี้น่ะสิมีติดเรียนเลยค้างแค่คืนเดียว” สินิทราบอก
“แต่มาตอนนี้ก็พอดีเลย นายทิวก็มาด้วย แต่ออกไปคุมคนงาน หนูเฟรชกับซาเอะจะออกไปเดินดูก็ได้นะจ๊ะ”
ไม่ต้องรอให้เจ้าบ้านเอ่ยถามซ้ำ สองสาวก็มาอยู่ในไร่ส้มกว้างสุดลูกหูลูกตาแล้ว และสามารถเด็ดส้มกินได้เลย นี่แหละที่เขาเรียกว่า ‘สดจากต้น’
“อะแฮ่ม...นี่คุณเล่นเด็ดกินไม่ยั้งมืออย่างเนี่ย ขาดทุนเละนะคุณ” สองสาวชะงักจากการแกะเปลือกส้มทันที ซาเอะปรายตาไปมองต้นเสียงด้วยสายตาขุ่นๆ
“โอ้ย! ตามหลอกหลอนไม่เลิกซักที” ซาเอะสะบัดเสียงอย่างขัดใจ
“นี่ๆ คุณพูดดีๆ ผมเป็นคนนะคร้าบ”
“เพิ่งรู้ว่านายเป็นคน” ซาเอะประชดก่อน แล้วหันไปสนใจกับการปอกเปลือกส้มต่อ
“นี่ ผมจะพาไปดูสวนส้มเกรดเอทางด้านหลัง” ไม่รอคำตอบ ทิวลากซาเอะไปเลยโดยไม่สนใจเฟรชที่
มองตามไปด้วยความงง ก่อนจะหัวเราะออกมา...
“นี่นาย จะลากฉันไปไหน นี่นายทิว ปล่อยฉันนะ นายทิว!” หญิงสาวพยายามสะบัดมือ แต่ก็ไม่หลุดซักที จนต้องยอมเดินตามชายหนุ่มไปดีๆ
“เดินดีๆ อย่างนี้ตั้งแต่ทีแรกก็หมดเรื่อง จะได้ไม่ต้องเหนื่อย”
“นี่ปล่อยได้แล้วฉันเดินเองได้”
“งั้นเลือกเอาว่าจะให้ผมจับมือ หรือจะให้อุ้มไป” คราวนี้ซาเอะเป็นฝ่ายเงียบลงทันที
“นี่ถึงแล้ว...” ทิวยอมปล่อยมือของหญิงสาวเมื่อถึงต้นส้มต้นหนึ่งที่กำลังออกผลสีส้มเต็มต้น และที่ดูโดดเด่นก็คือ ต้นส้มต้นนี้มีรั้วล้อมรอบเอาไว้
“ทำไมต้องมีรั้วล้อมไว้ด้วย” ซาเอะถาม
“ก็ต้นส้มนี้สำคัญมาก คนงานเรียกส้มต้นนี้ว่าส้มแห่งความสมหวัง ใครได้กินส้มจากต้นนี้แล้วอธิษฐานจะได้ตามคำขอ พ่อผมเคยบอกว่าก่อนจะได้แต่งงานกับแม่ คุณตาไม่ยอมให้ทั้งคู่แต่งงานกัน พอพ่อกินส้มนี้แล้วก็ลองขอพรเล่นๆ ว่าให้ได้แต่งงานกันแม่ เช้าวันต่อมาคุณตาก็เกิดเปลี่ยนใจกะทันหันให้แต่งงานกันซะงั้น” ทิวเล่า
“แล้วนายพาฉันมาทำไมเนี่ย”
“ก็แค่พามาดู เผื่อคุณจะต้องใช้ส้มนี้ขอคนรักไงล่ะ” ทิวพูดล้อเลียนหญิงสาว
“ฉันไม่อาภัพขนาดนั้นหรอกยะ มีผู้ชายในคอเล็กชั่นเป็นร้อย จะเลือกใช้คนไหนมาควงก็ได้ไม่มีปัญหา” ซาเอะตอบหน้าเชิด
“แล้วสเป็กของคุณล่ะ เป็นแบบไหน” ทิวถามยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนหญิงสาวรู้สึกว่าหน้าร้อนผ่าว
“เวลาคุณหน้าแดงนี่ก็น่ารักเหมือนกันนะ” ทิวไล้นิ้วที่ใบหน้าของหญิงสาว
“ว่าไงล่ะ สเป็กของคุณน่ะ” ทิวถาม
“สเป็กของฉันน่ะเหรอ...น่ารัก” ซาเอะตอบสั้นๆ ปัดมือหนวดปลาหมึกของทิวออกไป
“หมายความว่ายังไง น่ารัก” ทิวถาม
“ก็หมายความว่า เห็นแล้วอยากรัก ไม่ได้เห็นแล้วอยากถีบอย่างคุณน่ะ” ซาเอะตอบ ไม่วายกัดชายหนุ่ม
“คอยดูแล้วกัน อย่ามาหลงรักผมก็แล้วกันนะคุณ”
“ไปนอนหลับซักตื่นก่อนสิ” ซาเอะทำท่ากวนๆ ทิวมองหญิงสาวด้วยความหมั่นไส้ อยากจะหยิกแก้มนั้นแรงๆ จริงๆ
“กวนนักนะคุณ เดี๋ยวจูบซะเลย” ทิวขู่
“ทำยังกับว่าจะกลัว เอาสิ เอาเลย ถ้าแน่จริงก็ทะ...” ไม่ทันจบประโยค หญิงสาวก็พูดอีกไม่ได้เพราะ...ชายหนุ่มจัดการปิดปากหญิงสาวอย่างที่พูดจริงๆ
“อืม ผมเพิ่งรู้ว่าส้มสวนผมก็หวานเหมือนกันนะเนี่ย” ทิวพูดพลางหัวเราะ
“นี่นาย...นาย...” ซาเอะอึ้ง พูดไม่ออก นั่นมัน...เฟิรสท์คิสของเธอนี่นา
“อึ้งไปเลยเหรอ หรือว่าติดใจรสจูบผม บอกได้นาผมจะได้จัดให้อีก” ทิวพูดแล้วยื่นหน้ามาใกล้ๆ ทำเอาใบหน้าของซาเอะแดงขึ้นมาอีกแล้ว
“ไอ้บ้า” ซาเอะว่า
“ถึงบ้า ก็บ้ารักคุณนะ” ทิวพูดหน้าตาย แต่คราวนี้หญิงสาวเล่นด้วย (แม้จะยิ่งหน้าแดงก็เหอะ)
“นี่นาย เป็นอะไร บ้าไปแล้วหรือไง หรือว่าสมองเสื่อม ดูดีๆ ตาของนายน่ะ นี่ฉัน ซาเอะ...ซาเอะ ไม่ใช่เฟรช ไปเช็คสายตาบ้างนะนาย”
ทิวยิ้มกว้าง แล้วหยิบแว่นในกระเป๋ามาใส่
เชื่อเลย จะแกล้งฉันไปถึงไหนฮะ สนุกนักใช่มั้ยที่แกล้งฉันน่ะ ดีล่ะ...ฉันจะแกล้งคืนบ้าง...หึหึหึ
ซาเอะเหยียดยิ้มเจ้าเล่ห์ เดินไปประชิดตัวชายหนุ่ม เธอเตี้ยกว่าเขาประมาณ 10 เซ็นต์ ใบหน้าห่างกันแค่คืบเดียว ซาเอะวางมือที่แผ่นอกกว้าง
“จะเล่นแบบนี้ใช่มั้ย...ถ้าอย่างนั้น ฉันเล่นด้วยก็ได้” หญิงสาวกระซิบ
ทิวทึ่ง! อึ้ง! ไม่นึกว่าหญิงสาวจะเอาจริง แต่ก็...ชอบอ่ะนะ แต่ทำไมใจเขามันถึงต้องเต้นผิดจังหวะอย่างนี้ด้วยล่ะ เจอแบบนี้มาก็บ่อยไม่ใช่เหรอ ทำไมต้องรู้สึกด้วยว่าสายตาของเธอที่จ้องมาทำให้เขาต้องเบือนหน้าหนี สัมผัสของเธอทำให้เขารู้สึกว่าหน้าร้อนผ่าวขึ้นมา...ทำไม???
“สนุกนักใช่มั้ยได้แกล้งฉันแบบนั้น” ซาเอะถามเสียงกระซิบ
“ผม...ผมไม่ได้แกล้งคุณ” ทิวปฏิเสธ พยายามอย่างยิ่งยวดไม่ให้เสียงสั่น
“เหรอ...แต่ทำไมฉันรู้สึกว่าคุณแกล้งฉันล่ะ” ทิวจ้องตาหญิงสาวตรงๆ พยายามอ่านมัน ในแววตาเธอบอกอะไรบ้าง...สนุก?? แต่ทำไมเวลาเธอแกล้งเขา เธอต้องหน้าแดงด้วยล่ะ ยัยบ๊องเอ๊ย เขินแล้วยังดันทุรังแกล้งเขาอีก เดี๋ยวเถอะ
“คุณรู้มั้ย คุณทำให้ผมมีอารมณ์นะคุณผู้หญิง ผมขอเตือนดีๆ อย่าให้ผมควบคุมตัวเองไม่ได้ แล้วถึงตอนนั้นคุณจะเสียใจ” แววตาสนุกของหญิงสาวเปลี่ยนเป็นตื่นตระหนก รีบออกห่างเขาทันที
“นึกว่าฉันจะกลัวรึไง” แม้ในใจจะทั้งกลัว ทั้งอยากวิ่ง แต่ว่ามันก็ต้องมีฟอร์มกันบ้าง
“ไม่กลัวก็ลองดูซี่” ทิวเดินเข้ามา หญิงสาวก็ถอยหลังไป
“ไหนบอกไม่กลัวไง”
“ไม่ได้กลัว...แต่...แต่...”
“แต่อะไรจ๊ะที่รัก” ทิวยังคงย่างสามขุมมาหาซาเอะที่ถอยหลังหนี
“ไอ้ทิวบ้า ไอ้คนผีทะเล...ไอ้ทิวคนผีทะเล!!!...” ว่าเขาจบแล้วก็หันหลังวิ่งหนี ปล่อยให้ชายหนุ่มหัวเราะเอิ๊กอ๊ากชอบใจอยู่คนเดียว
“ไอ้ทิวบ้า...ไอ้คนผีทะเล...คนฉวยโอกาส... ไม่เป็นสุภาพบุรุษ...คนบ้า” ซาเอะพึมพำอยู่คนเดียวระหว่างที่เดินกลับไปหาเฟรช...แต่...ไอ้ทางนี้...ป้ายๆ นี้...เธอผ่านไปแล้วนี้นา
“อ้าว! คุณ ยังไม่ไปอีกเหรอ หรือว่าติดใจผมขึ้นมาจริงๆ” โอ้ย! จะบ้าตายหลงทางแล้วยังมาเจอนายทิวอีก นรกแท้ๆ
“ฉัน...หลงทางย่ะ” ซาเอะบอกโดยไม่ยอมมองหน้าชายหนุ่ม
“โธ่เอ๊ย! มานี่มา เดี๋ยวพาไป ไม่รู้ทางแล้วทำเป็นเก่ง” ทิวส่ายหน้าระอาในความหยิ่งของหญิงสาว เดินไปจับมือแล้วพาเดินไปด้วยกัน
“คราวหลังถ้าไม่รู้อะไรก็อย่าทำเข้าใจมั้ย นี่ถ้าเกิดผมกลับไปแล้วคุณจะออกไปยังไง ถ้าเกิดโดนงูกัดหรือโดนพวกคนไม่ดีทำร้ายเข้า ผมจะทำยังไง รู้มั้ยว่าเป็นห่วง...”
เงียบ...ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก
“ผมขอโทษที่แกล้งคุณไป ขอโทษที่จูบคุณ ที่ผมทำไปผมมีสติดีทุกอย่าง แต่ปกติผมไม่ใช่คนชอบฉวยโอกาส แต่กับคุณ เห็นแก้มแดงๆ ของคุณทีไรรู้สึกว่าอยากจะหอมซักทีทุกที”
ก็ยังคงเงียบ...
“ผมรู้ว่าเราเพิ่งเจอกันได้ไม่นาน แต่ผมอยากให้คุณพิจารณาผมได้มั้ย ผมไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรอย่างที่คุณคิด ถึงผมจะเจ้าชู้ แต่ก็ให้เกียรติผู้หญิงเสมอ”
หวี่หวี่หวี่หวี่หวี่....ยังคงมีแต่เสียงแมลงหวี่บินไปบินมา
“ทิวแค่อยากบอกให้ซาเอะรู้ว่า ทิวชอบซาเอะ ไม่รู้ว่าชอบเพราะอะไร แต่ชอบไปแล้ว ซาเอะจะคบกับผมได้มั้ย” ทิวถามตรงๆ
“ไม่กลัวเหรอว่าคบกับฉันแล้วฉันจะไปมีคนอื่น ฉันยิ่งตั้งใจไว้แล้วว่าจะเปลี่ยนแฟนไม่ซ้ำหน้า” ซาเอะถามกลับ
“ไม่ลองไม่รู้หรอก นะ คบกับผมนะ”
“ก็ได้”
4 ปีผ่านไป...
“คุณหมอซาเอะ”
หญิงสาวที่กำลังวุ่นอยู่กับการทำงานเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มแล้วยิ้มให้...ทิวากาล
“ทิว มารับเร็วจังเลย” ปากบอกว่าเร็ว แต่มือก็เก็บของ
“เร็วอะไร นี่จะทุ่มแล้วนะ”
“คะ พี่ทิว เสร็จแล้วคะ”
“พี่เดย์โทรมาชวนไปเยี่ยมด้วยน่ะ จะไปมั้ย” ทิวถาม
“ไปสิคะ ซาเอะอยากไปเจ้ามูนนี่ กับซันอีกคิดถึงจะแย่อยู่แล้ว” มูนนี่และซันเป็นลูกของนฤมลและเตรการ มูนนี่เป็นผู้หญิงถอดแบบแม่มาเกือบหมดยกเว้นผมสีน้ำตาลซึ่งได้มาจากพ่ออายุได้ 3 ปีแล้ว ส่วนซันเป็นผู้ชายอายุได้ 2 เดือน ดวงตากลมโตเหมือนแม่
“คืนนี้ไปดินเนอร์ที่เฌอแตมดีกว่านะ”
“ที่นี่ พี่สงสัยว่าจะชอบซาเอะที่นี่แหละ” ทิวพูด
“เหรอคะ ตอนไหนคะ” ซาเอะถามอย่างแปลกใจ
“ตอนที่ซาเอะร้องไห้มั้ง” ทิวคาด
“พี่ทิวนี่แปลกๆ ชอบคนตอนร้องไห้หรือคะ”
“ซาเอะ เราก็คบกันมาเกือบ 4 ปีแล้ว พี่คิดว่าเราอาจจะศึกษากันมากเกินพอแล้ว พี่รู้ว่าซาเอะชอบอะไรไม่ชอบอะไร ซาเอะรู้ว่าพี่เป็นยังไง นิสัยแบบไหน พี่เปลี่ยนตัวเองได้เพื่อซาเอะ ซาเอะยอมได้เพื่อพี่แม้ว่าจะไม่ชอบ พี่ก็ยอมได้ทุกอย่างเพื่อซาเอะ แค่นี้พี่ว่าเราสามารถจะอยู่ด้วยกันได้แบบจริงๆ จังๆ ได้แล้วนะ...” ทิวพูด ซาเอมองตาเขา พยายามอ่านว่ามันกำลังจะพูดอะไร ชายหนุ่มลุกขึ้นเดินไปที่ซาเอะแล้วคุกเข่าลงล้วงเข้าไปในกระเป๋าเพื่อหยิบตลับกำมะหยี่สีน้ำเงินออกมาแล้วเปิดออก แหวนเพชรตัวเรือนเป็นทองคำประดับเพชรเม็ดเล็กๆ ทอแสงวูบวาบล้อแสงไฟ
“แต่งงานกับพี่นะ”
ซาเอะมองทิว ขอบตาร้อนผ่าว ความตื้นตันทำเอาเธอพูดอะไรไม่ออกได้แต่พยักหน้า แล้วโผกอดชายหนุ่มไว้
นาทีนี้ฉันรู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้หญิงที่มีความสุขและโชคดีที่สุดในโลก โชคดีที่ได้รู้จักผู้ชายที่ชื่อทิวากาล โชคดีที่ได้ชอบเขา โชคดีที่ได้รักเขา โชคดีที่ได้แคร์เขา โชคดีที่ได้มอบหัวใจของฉันให้กับเขา และโชคดีที่เขารักฉัน...
ความคิดเห็น