คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : - ฮาเรส x ฮาริส (เพิ่มภาคต่อโดยนาวซัง) -
อย่าไปสนใจๆ
--------------------------------------------------------------------------------------------
นอกจอ ..
“ฮาริส กลับบ้านด้วยกันนะ” ฮาเรสพูดขณะรับผ้าขนหนูผืนบางมาจากทีมงานแล้วส่งยิ้มขอบคุณให้เล็กน้อย จากนั้นจึงหันกลับมามองที่ร่างของเด็กชายซึ่งกำลังเก็บของอยู่
“ครับ” เด็กชายตอบรับโดยที่ยังง่วนอยู่กับของตรงหน้า ไม่หันกลับมามองอีกฝ่ายหมือนอย่างเคย
“นี่” มือหนาของคนตัวสูงกว่าคว้าหมับที่แขนบางของคนตัวเล็ก จับให้หันมามองหน้าตัวเอง และใช้มืออีกข้างเชยคางมนของอีกฝ่ายขึ้นให้สบตาเค้า
“เดี๋ยวนี้หัดไม่สบตาฉันเวลาพูดด้วยแล้วรึไง”
ฮาริสมองแล้วเอ่ยขอโทษเสียงเรียบอย่างง่ายดาย “ขอโทษครับ” เขาสะบัดหน้าออกจากการจับกุมแล้วจึงเสหน้ากลับไปทำธุระของตนต่อ
“อย่ามาเมินฉันนะ ฮาริส ..” ฮาเรสเอ่ยเสียงกรุ่นๆ มองคนที่เล่นบทเป็นน้องชายซึ่งทำท่าเหมือนกำลังยุ่งอยู่กับการเก็บของเต็มที
“ผมไม่ได้เมินฮาเรสสักหน่อยครับ ผมก็รีบเก็บของจะได้กลับบ้านอยู่นี่ไงครับ”
“ฮาริส อัสมาน” คนที่ยืนมองอยู่เอ่ยเสียงกรุ่นโกรธ ใบหน้าฉายแววงุนงงและสับสนไม่น้อยกับท่าทีเพิกเฉยของคนตรงหน้า .. เมื่อความโกรธเข้าครอบงำ ร่างสูงใหญ่ก็จับร่างบางหันหน้ามามองแล้วผลักเข้าติดกำแพง
“ปล่อยผมนะ” ฮาริสกัดฟันพูด ระงับอาการน้อยใจอีกฝ่ายที่พุ่งพรวดออกมาไม่หยุดหย่อน มองหน้าคนที่จับเขาชิดกำแพงอย่างเอาเรื่อง
“เป็นอะไรของนาย” น้ำเสียงที่ใช้อ่อนลงเล็กน้อยเมื่อได้สบสายตาคู่ที่หลงรักตั้งแต่แรกเห็นเต็มๆ หากแต่ก็ยังเต็มไปด้วยความโกรธอยู่ดี
หากแต่อีกฝ่ายก็ยังถือทิฐิมานะไม่ยอมตอบ
“ขอย้ำอีกรอบ ผมไม่ได้เป็นอะไร ปล่อยผมได้แล้ว!”
“ไม่! ฉันจะไม่ปล่อย จนกว่าแกจะตอบมาว่า นายโกรธอะไรฉันรึเปล่า”
เด็กชายเสตาหลบแล้วพึมพำเบาๆกับตนเอง “ก็แค่เรื่องฮาน่า”
“หืม?”
“ไม่มีอะไร ปล่อยผมเถอะครับ”
“นี่นาย ..น้อยใจฉันเรื่องฮาน่างั้นหรอ?”
“เปล่าซักหน่อย!”
“หรือว่า ..นายจะหึง?”
“ไม่ใช่แม้แต่นิดเดียว!! เข้าข้างตัวเองมากเกินไปแล้ว!” ฮาริสตะโกนเสียงดังทั้งใบหน้าแดงระเรื่อ แล้วออกแรงทั้งหมดผลักคนที่ใช้มือกั้นทั้งสองข้างปิดทางออกของเขาอย่างสมบูรณ์ หากแต่แรงก็ร่างบางก็ยังแพ้แรงของคนตัวใหญ่กว่าอยู่ดี
เขาขยับยิ้มเจ้าเล่ห์เล็กน้อย “หึงอะไร หืม?”
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้หึง” หางเสียงเริ่มเหือดหายไปจากประโยค เมื่ออารมณ์จากเบื้องลึกที่พุ่งพรวดขึ้นมา ความโกรธ น้อยใจ ปนเปอยู่ในคำพูดเต็มไปหมด
“แต่ท่าทางของนายมันบอกว่าหึงพี่เต็มๆเลยนะ”
“ผมไม่ได้หึง! ไม่ได้หึงเข้าใจมั้ยเล่า!!” ใบหน้าของอีกฝ่ายเต็มไปด้วยเลือดที่สูบฉีดขึ้นมาอย่างรวดเร็วด้วยความโกรธหรือความอายก็ไม่อาจรู้ สร้างความพอใจให้กับคนที่สามารถทำให้สีแดงระเรื่อโผล่ขึ้นมาบนใบหน้าของน้องชายได้เรื่อยๆยิ่งนัก
“ปากแข็งมากงั้นรึ งั้นอย่างนี้ ..” เขาขยับยิ้มเจ้าเล่ห์เล็กน้อย “ต้องลงโทษเด็กไม่ดีซะแล้วสิ”
มือหนาขยับจากกำแพงที่วางทาบอยู่มาจับที่มือทั้งสองข้างของเด็กชาย จับยกขึ้นแล้วกดทาบกับพนังหวังให้อีกฝ่ายไม่สามารถหลุดดิ้นหนีออกไปด้วย ดวงตาสีแดงมองพี่ชายอย่างขุ่นเคือง ขัดกับใบหน้าที่แดงซ่านเป็นยิ่งนัก
ริมฝีปากหนาประทับลงที่ริมฝีปากบางอย่างหนักหน่วงแล้วบดขยี้อย่างรุนแรง หากแต่ก็อบอุ่น อ่อนหวาน ก่อนจะไล้เลียไปที่ใบหูของอีกฝ่ายและขบเม้มเล็กน้อย
“จะยอมบอกได้รึยัง”
“อึ้ก! บอกก็ได้ๆ!!”
ฮาริสร้องตะโกนออกมาด้วยเสียงค่อนข้างเบา แล้วหอบแฮกๆเล็กน้อย ก่อนจะตอบงึมงำด้วยน้ำเสียงน้อยอกน้อยใจอีกฝ่ายเต็มที่
“ก็ฮาเรส ..ชอบทำเหมือนจะจีบฮาน่า จนคนในกองถ่ายกันลือกันให้แซ่ด ไม่รู้ตัวบางรึไงเล่า! แถมยังไม่เอาใจใส่ผมเหมือนอย่างเคยอีกด้วย ...” เมื่อพูดจบ ฮาริสก็ต้องก้มหน้างุด เมื่ออีกฝ่ายมองเขาด้วยสายตางุนงง แล้วเปลี่ยนเป็นเข้าใจ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเจ้าเล่ห์ในที่สุด
เขาหัวเราะเล็กน้อยก่อนพูด “นี่นายเข้าใจผิดเรื่องนี้เองรึไง”
“ไม่รู้รึไงว่า ฉันน่ะ ..ไม่เคยเปลี่ยนใจจากนายเลยแม้แต่นิดเดียว” แม้จะก้มหน้า หากแต่ก็สามารถรับรู้ได้โดยไม่ยากเลยว่าใบหน้าของคนตรงหน้าต้องแดงมากๆอย่างแน่นอน
“ผมก็บอกแล้ว ปล่อยผมสักทีได้รึยังเล่า” ฮาริสบ่นงิบ ค่อยๆหดตัวลงเตรียมจะลอดใต้วงแขนของอีกฝ่ายเพื่อให้หลุดพ้นออกไปสักที หากแต่มือที่จับเขายึดเอาไว้แน่นเสียยิ่งกว่าเดิม ซ้ำยังคำพูดและสายตาเจ้าเล่ห์นั่นอีก ทำให้เขาต้องกลืนน้ำลายเอื้อกอย่างลำบากใจ
“แล้วฉันบอกซะที่ไหนล่ะ ว่าถ้านายยอมบอกแล้วฉันจะยอม ‘ปล่อย’”
“อึ้ก!”
“อีกอย่าง .. อยากให้ ‘เอาใจใส่’ ไม่ใช่รึไง”
เฮ่ย! ใครก็ได้แต่งต่อให้ที!!! อยากอ่านนนนน =0=
แต่แต่งประเภทนี่เองไม่เป็น!!
นาวซังแต่งต่อมาให้แล้ว คึหึหึ =.,=
--------------------------------------------------------------------------------------------
“ผะ...ผมบอกให้เอาใจใส่ก็จริง .. แต่ไม่ได้บอกให้มาวุ่นวายกับผมแบบนี้!”ฮาริสเผลอลืมตัวขึ้นเสียง ใบหน้าหวานซีดเผือดเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตนเองกำลังพูดทำร้ายจิตใจคนตรงหน้า
“ผม .. ขอ..”
“ไม่ต้องขอโทษหรอกฮาริส ..”จู่ๆ ฮาเรสก็เปลี่ยนท่าทีไปจากเมื่อครู่ ร่างสูงคลายมือออกจากคนตัวเล็กก่อนจะยิ้มบางๆ ให้ แต่ความเจ็บปวดของฮาเรสก็ถูกส่งผ่านดวงตาสีแดงคู่นั้นจนทำให้ฮาริสรู้สึกเจ็บแปลบในอก
“........”
ฮาเรสหันหลังไปทำท่าเหมือนจะเก็บของแต่ฮาริสก็รู้ดีว่าอีกฝ่ายแค่ทำแบบนั้นเพื่อปกปิดความเจ็บปวดของตนเอง ร่างบางกำหมัดแน่น รู้สึกอยากโผเข้ากอดคนตรงหน้าแล้วพูดว่าขอโทษนับพันครั้ง แต่ทว่าขาทั้งสองกับแข็งอยู่กับที่ไม่ยอมก้าวเดินเข้าหาร่างสูง
“อ๊ะ! พี่ฮาเรสกับยังไม่กลับอีกเหรอคะ?”ฮาน่าเดินตรงเข้ามาหาพวกเขาสองคนก่อนจะเอ่ยปากถามฮาเรสที่หันกลับไปส่งยิ้มละไมให้
“พี่รอกลับพร้อมฮาน่าน่ะ ..”ฮาเรสกล่าวเสียงทุ้มนุ่มเกินปกติเล็กน้อย วินาทีนั้นเองฮาริสสาบานได้ว่าเห็นร่างสูงปรายตามามองเล็กน้อยราวกับจะเยาะเย้ย
“งะ ..งั้นเหรอคะ?”ฮาน่าเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยมั่นใจ ก็พอจะรู้มาบ้างแหละว่าฮาเรสกับฮาริสมีความสัมพันธ์ที่ค่อนข้างจะลึกซึ้งเป็นพิเศษ ถ้าทำได้ก็ไม่อยากเข้าไปขวางเวลาอยู่นอกจอนักหรอก ..
“ใช่สิ งั้นเดี๋ยวพี่ไปส่งที่บ้านนะ ฮาน่าเก็บของเสร็จหรือยัง? .. ถ้ายังล่ะก็เดี๋ยวพี่ไปช่วยเก็บนะ”คนตัวสูงพูดพลางแสดงท่าทีเป็นห่วงเป็นใยผู้หญิงตรงหน้าจนฮาริสรู้สึกอยากจะกัดลิ้นฆ่าตัวตายซะตรงนี้
“อ้อ! ฮาริส .. ถ้าเก็บของเสร็จแล้วก็กลับบ้านไปเลยนะ เดี๋ยวฉันจะไปส่งฮาน่าที่บ้านก่อนแล้วค่อยกลับ”ฮาเรสหันกลับมาบอกฮาริสที่เกือบจะถูกลืมไปว่าอยู่ตรงนี้ด้วยแล้ว
ฮาริสกำหมัดแน่นก่อนจะรีบหุนหันออกไปจากกองถ่ายทันทีโดยไม่สนใจแม้แต่จะหยิบข้าวของของตนเองกลับไปด้วย นัยน์ตาสีแดงของฮาเรสมองร่างที่วิ่งหายไปจนลับตาก่อนจะลอบยิ้มน้อยๆ
ชักจะเริ่มน่าสนุกแล้วสิ...
ฮาริสวิ่งไปตามถนนมืดๆเพียงลำพังจนกระทั่งกลับมาถึงบ้าน รู้สึกได้ถึงหยาดน้ำใสๆ ที่ไหลออกมาจากดวงตาไม่ขาดสาย จมูกโด่งรั้นแดงระเรื่อจากการร้องไห้อย่างหนักมาเป็นเวลานานตั้งแต่ออกมาจากกองถ่าย ร่างบางหลั่งน้ำตาจนตัวสั่นโยน รู้สึกเจ็บแปลบในอกด้านซ้ายราวกับกำลังจะขาดใจตาย
“ฮะ .. ฮาเรส ทำไมถึง ..”ร่างบางเอ่ยด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด ร่างบางทรุดลงนั่งกอดเข่าอยู่หน้าประตูบ้าน ใบหน้าที่ล้อมด้วยกลุ่มผมสีฟ้าครามซบลงกับเข่าพลางสะอึกสะอื้นต่อไป .. ให้ทำไงได้ ก็เขารีบวิ่งออกมาจนลืมเอากุญแจบ้านมาด้วยนี่นา! (เวรกรรม .. แอบรั่วซะงั้น = =;;)
เวลาผ่านไปเนิ่นนานจนกระทั่งฮาเรสกลับมาถึงบ้าน ร่างสูงรีบวิ่งเข้าไปหาฮาริสที่นั่งร้องไห้จนสลบไปหน้าบ้าน มือหนาประคองร่างบางขึ้นมาด้วยความทะนุถนอม .. รู้สึกผิดอย่างใหญ่หลวงเมื่อเห็นคราบน้ำตาที่ยังคงเปรอะเปื้อนใบหน้าของคนในอ้อมแขน
“ฮาริส .. นี่นายเสียใจขนาดนี้เลยงั้นเหรอ?”
ฮาเรสเปิดประตูบ้านก่อนจะค่อยๆ อุ้มคนตัวเล็กกว่าไปวางบนโซฟา ใช้มือลูบไล้กลุ่มผมนุ่มมือของฮาริสเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ ก้มลงเลียคราบน้ำตาที่ยังคงหลงเหลืออยู่
ฮาริส .. ขอโทษนะ ..
มือหนาลูบไล้ตั้งแต่กลุ่มผมเลยมาถึงใบหน้าหวานใสก่อนจะสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิที่สูงกว่าปกติของร่างบาง ฮาเรสขมวดคิ้วอย่างสงสัยก่อนทาบหลังมือกับหน้าผากเนียน
มีไข้?? .. หรือจะเป็นเพราะไปนอนตากน้ำค้างอยู่หน้าบ้าน ..
คิดได้ดังนั้นก็ยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้นเป็นเท่าตัว ทีแรกเขาเองก็กะว่าจะแกล้งให้คนตรงหน้าหึงซักหน่อย ไม่คิดเลยว่าเรื่องมันจะเลยเถิดมามากถึงขนาดนี้
ฮาเรสลุกขึ้นเดินหายเข้าไปในครัวก่อนจะกลับมาพร้อมผ้าขนหนูและอ่างใส่น้ำ .. เป็นหวัดแบบนี้คงต้องทำให้ตัวเย็นลงก่อนสินะ
มือหนาจุ่มผ้าขนหนูลงในน้ำแล้วบิดจนหมาด ก่อนจะค่อยๆ บรรจงเช็ดตามใบหน้าหวานที่ร้อนและชุ่มไปด้วยหยาดเหงื่อ ไอร้อนที่สัมผัสได้ทำให้ฮาเรสรู้สึกไม่สบายใจเอาเสียเลย .. หรือฮาริสจะป่วยหนักกันนะ?
“อือ ..”เสียงหวานหลุดครางเบาๆ ด้วยความพอใจขณะที่ผ้าขนหนูลากผ่านซอกคอขาว ฮาเรสลอบกลืนน้ำลายลงคอก่อนจะสะบัดหัวไล่ความคิดอกุศลออกไป นี่ฮาริสไม่สบายอยู่นะ!
กระดุมเสื้อของฮาริสถูกมือหนาปลดออกทีละเม็ดๆ อย่างยากลำบากเพราะคนกระทำดันมัวแต่คอยสกัดกลั้นความคิดของตนเอาไว้ ยิ่งเห็นแผ่นอกขาวเนียนที่กระเพื่อมขึ้น-ลงตามจังหวะการหายใจนั่นแล้ว ..
โอ้ว! ฮาเรสอยากจะเอาหัวโขกผนังฆ่าตัวตายซะจริง !!
“อือ .. พี่ฮาเรส ..”ฮาริสละเมอออกมาเบาๆ เรียกให้หัวใจของคนถูกเรียกชื่อเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ “ผม .. ขอโทษนะ พี่ฮาเรส..”
“ฮาริส ...”
คนถูกเรียกค่อยๆ ปรือนัยน์ตาขึ้นมองก่อนจะพบกับใบหน้าที่คล้ายคลึงกับตนอยู่ในระยะประชิด !
“พี่ฮาเร.. อุ๊บ!”พูดยังไม่ทันจบประโยคริมฝีปากบางก็ถูกอีกฝ่ายปิดทับด้วยปากซะก่อน คนตัวเล็กดิ้นขลุกขลักอย่างเหนื่อยอ่อนซักพักก่อนจะเริ่มรู้สึกเคลิ้มตามร่างสูง
“อะ...อื้อ ... เดี๋ยว... ยะ...หยุดก่อน..”เสียงหวานเอ่ยกระท่อนกระแท่นเมื่อลิ้นร้อนเริ่มรุกล้ำเข้ามาพลางกวาดต้อนความหอมหวานในโพรงปากของตน
ฝ่ายฮาเรสเองเมื่อเริ่มเห็นว่าคนตรงหน้าใกล้จะขาดอากาศหายใจเต็มทนก็จำต้องถอนริมฝีปากออกพลางแลบลิ้นเลียอย่างหื่นกระหาย ฮาริสรีบลุกขึ้นนั่งแม้จะยังคงเวียนหัวอยู่บ้างก่อนจะรีบคว้าหมอนแถวนั้นมาปิดบังเรือนร่างของตนด้วยความเขินอาย
“ทำไมพี่ถึง..”ฮาริสพูดเสียงอู้อี้เนื่องจากใบหน้าหวานกำลังฝังอยู่ในหมอนใบใหญ่ แต่ถึงกระนั้นความร้อนจากใบหน้าก็ยังลามเลียมาถึงใบหูที่แดงซ่าน
“นายตัวร้อนน่ะ”ฮาเรสเอ่ยพลางยิ้มเจ้าเล่ห์ “ฉันก็เลยเช็ดตัวให้ไง ..”
“ไม่ต้องมายิ้มแบบนั้นเลยนะครับ!”ฮาริสมองค้อนอีกฝ่ายพลางทำแก้มป่อง “นึกว่าพี่เกลียดผมแล้วซะอีก”
น้ำเสียงในประโยคหลังฟังดูอ่อนแรงลงเล็กน้อย นัยน์ตาสีแดงเฉกเช่นเดียวกับพี่ชายหลุบต่ำลง รู้สึกเหมือนความเจ็บปวดในอกจะเริ่มกลับมาทำงานอีกครั้งหนึ่ง
“ฉันไม่มีทางเกลียดนายหรอกน่า ..”ฮาเรสลอบยิ้มอย่างอ่อนโยน “และก็ไม่มีทางเปลี่ยนใจไปจากนายเด็ดขาด!”
คำพูดของฮาเรสทำเอาฮาริสหน้าแดงหนักกว่าเก่า ร่างบางรีบหลบสายตาคนเป็นพี่ก่อนจะไอโขลกๆ จนฮาเรสระลึกขึ้นมาได้ว่าอีกฝ่ายกำลังป่วยอยู่
“งั้นเพื่อเป็นการลงโทษที่นายพูดจาไม่ดีกับฉัน ..”รอยยิ้มที่มุมปากของฮาเรส แม้ดูผิวเผินจะไม่มีอะไรแปลกจากปกติแต่กลับทำให้ฮาริสรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ อย่างบอกไม่ถูก
“ฉันจะเช็ดตัวต่อให้นายเอง ...”
“อะ ..อย่านะครับ! ผมเสียวเรื่องนี้โดนแบนนะ!!”
“งั้นมาเสียวกับเรื่องอื่นกันก่อนดีมั้ยล่ะ?”
“ฮะ ...เฮ้ย! อย่า...ตรงนั้นมัน....!!”
ตัดจบ ชึ้บๆๆๆ =.,=
--------------------------------------------------------------------------------------------
ขอคน(หื่นๆ)แต่งต่อโดยเร็ว! จบแบบคั่งคาใจ ..อะเกน =,,=
ความคิดเห็น