คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 8
Kacha's
ทั้งชีวิตของผม
นอกเหนือจากครอบครัว และเพื่อนๆ
มีเพียงคนๆเดียว ที่ผมทุ่มเทให้.. ทั้งหัวใจ
กริ้งงง!!
เสียงนาฬิกาที่แผดร้องจนหูผมแทบจะแตกทำให้ผมต้องฝืนตัวลุกขึ้นมา ขยี้ตาเล็กน้อยแล้วส่ายหัวเพื่อไล่ความมึนงง ก่อนจะหันมาแตะนาฬิกาเบาๆให้มันหยุดร้อง
ผมเดินเข้าห้องน้ำไปชำระร่างกายสักพักก็เดินออกมา คว้ากระเป๋าที่วางอยู่ปลายเตียงขึ้นมาสะพาย ก่อนจะหันไปยิ้มให้คนที่อยู่บนผนัง
“ชาไปก่อนนะ~ แล้วเดี๋ยวเจอกัน"
ผมฉีกยิ้มหวานให้กับโปสเตอร์รูปนักร้องชื่อดังที่แปะอยู่สองสามอันบนผนัง และบนประตู เอื้อมมือไปเก็บอัลบั้มเพลงที่ตกอยู่กับพื้นกลับเข้าที่ บนชั้นที่อัดแน่นไปด้วยเพลงทุกๆอัลบั้มของเขา ..
เขาผู้เป็น.. เจ้าของทั้งหัวใจของผม..
ผมเดินออกมานอกบ้าน ขาตวัดขึ้นคร่อมจักรยาน มือก็ยกเฮดโฟนขึ้นครอบหู กดฟังเพลงของเขาคนนั้นก่อนจะออกแรงปั่นจักรยานไปมหาลัยด้วยใจที่เปี่ยมสุข
คาบเรียนวันนี้ก็เป็นเหมือนอย่างทุกๆวัน แต่กลับมีบางอย่างที่ผิดแปลกออกไป
ในขณะที่ผมกำลังนั่งจดช็อตโน้ตอย่างตั้งใจ เสียงเปิดประตูที่ดังขึ้นมาก็เรียกความสนใจของทุกคนไป
ยังไม่ทันที่ผมจะได้หันหลังไปมอง เสียงที่ดังขึ้นก็ทำให้หัวใจผมเต้นตึกตักๆด้วยความตกใจปนตื่นเต้น
เสียงที่ผมฟังอยู่ทุกวัน.. เสียงนั้นที่ผมจำได้ดี..
“แฮ่กๆ ขอโทษที่สายครับ"
ผมก้มหน้าก้มตา ไม่กล้าหันไปมอง กลัวว่าหัวใจตัวเองมันจะระเบิดออกมานอกอกสักก่อน ผมจึงก้มหน้าอยู่อย่างนั้น ก้มจนไม่ได้สนใจเห็นใครบางคนที่กำลังเดินเข้ามาใกล้
“ขอโทษนะ ผมขอนั่งด้วยได้มั้ย"
เสียงนั้นแทบทำเอาผมสะดุ้งตัวโยน ผมหันขวับกลับไปมองอย่างตกใจ แค่เพียงพริบตาที่ผมได้เห็นใบหน้าขาวจัดกับดวงตาและรอยยิ้มนั่น ผมก็รู้สึกเหมือนตัวเองลืมวิธีหายไปหมด หัวใจที่เต้นจนจะระเบิดจนกลัวว่าเขาจะได้ยิน ทำเอาผมต้องรีบพยักหน้ารัวๆแล้วรีบหันกลับมา พยายามปรับลมหายใจของตัวเองให้กลับมาเข้าที่ แต่ก็ไม่สามารถทำได้สักที
อาจารย์สอนต่อไป แต่สิ่งที่อาจารย์สอนมันกลับไม่เข้าหัวผมอีกต่อไปแล้ว มือของผมสั่นจนจดช็อตโน้ตไม่เป็นเรื่องเป็นราว ผมได้แต่คาดหวังให้หมดคาบนี่เร็วๆ ผมจะได้เลิกประหม่าขนาดนี้สักที! T////T
แล้วในที่สุด อาจารย์ก็เดินออกไป
ผมรีบเก็บของให้เร็วที่สุด ถึงผมจะชอบเขาแค่นี้ก็ตาม แต่มาแบบไม่ทันตั้งตัวอย่างงี้ผมก็ปรับตัวปรับใจไม่ทันนะ !
“นี่ๆ เธ.. นาย..”
เหมือนเขากำลังจะเรียกผมว่าเธอ เฮ้ ผมไม่ใช่ผู้หญิงนะ - -''
ผมหันไปมองหน้าเขาอย่างงงๆ แม้ในใจจะเต็มไปด้วยความตื่นเต้นจนอกแทบจะระเบิดตายก็ตามที
“เราขอยืมช็อตโน้ตหน่อยได้ป้ะ? เราเรียนไม่รู้เรื่องเลยอ่ะ"
ผมปั้นหน้าไม่ถูก จะยิ้มด้วยความดีใจก็ไม่เชิง 'เฮ่ยย!!! เต๋ายืมช็อตโน้ตตตต!!!' จะกรีดร้องให้ดังลั่นก็ทำไม่ได้ ผมเลยทำเพียงแค่พยักหน้าเบาๆอย่างเก็บอาการมากที่สุด แล้วยื่นช็อตโน้ตให้เขา
“ขอบคุณนะ" เขาพูดแล้วยิ้มให้ผม โอ้ย! ผมจะตายแล้วนะ!!
และในขณะที่เขากำลังพลิกสมุดไปเรื่อยๆ ผมก็นึกอะไรขึ้นมาได้
“เฮ่ย!” ผมเอื้อมมือไปคว้าสมุดกลับมาแล้วกอดเอาไว้ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาเขาอย่างระแวงๆ ก็ผมแปะรูปเขาไว้เต็มสมุดเลยอ่ะ! นี่เห็นรึยังว้ะ?
“ข..ขอโทษนะ แต่เดี๋ยววันี้เราเอาไปซีร็อคให้ แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้เราค่อยเอามาให้นะ"
เขาทำหน้างงๆไปนิดนึงแล้วก็พยักหน้าพร้อมกับยิ้มให้ผม หล่อชะมัดเลยให้ตายเหอะะ T//T
“อ่อ เราชื่อเต๋านะ"
ผมสวนขวับ “เรารู้แล้ว"
ก่อนจะนึกได้ว่าเขาพูดเร็วเกินไปเมื่อเห็นเขาเลิกคิ้วใส่ผมนิดๆ ผมจึงรีบตอบกลับอย่างลนๆว่า "ก็นายเป็นนักร้องดังนี่นา เต๋า เศรษฐพงศ์ เพียงพอ ใช่ป้ะ?”
หวังว่าผมจะไม่ได้ปล่อยพิรุธอะไรออกไปนะ...
เขากระตุกยิ้มนิดๆแล้วหัวใจหึหึในลำคอ
“อือ..”
แล้วตอบผม
รอยยิ้มนั่นทำเอาผมเผลอยิ้มตามไปอย่างเคลิ้มๆ แล้วรีบหุบยิ้มทันทีเมื่อเสียงโทรศัพท์ของเขาเรียกสติที่กำลังจะลอยละล่องของผมกลับมา
“ครับ ครับ เดี๋ยวลงไปเดี๋ยวนี้ล่ะครับ"
ผมรีบลุกขึ้น รีบออกจากสถานการณ์ที่จะทำให้หัวใจผมวายไปเมื่อไหร่ก็ได้นี่ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่เขาก็รีบลุกขึ้นตามผม แล้วพูดด้วยความรวดเร็ว
“เฮ้ เดินลงไปด้วยกันนะ"
หัวใจผมเต้นแรงอีกครั้ง ผมว่าตัวเองจะหัวใจวายตายแล้วล่ะ ทำงานหนักขนาดเน้!
ผมพยามปั้นสีหน้าให้นิ่งที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้วพยักหน้า ก่อนจะรีบๆเดินนำออกไป
เขาสาวเท้าขึ้นมาเดิินเคียงข้างผม แล้วระหว่างเราก็ตกอยู่ในความเงียบ
เขาจะได้ยินเสียงหัวใจผมเต้นมั้ยเนี่ยย T////T
ผมพยายามสงบจิตสงบใจให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ พยายามหายใจเข้าออกให้เบาที่สุดเท่าที่จะทำได้
ผมกำลังจะตายเพราะความบ้าคลั่งของตัวเองในไม่ช้านี่
จนในที่สุดเราก็เดินลงมาถึงข้างล่าง เสียงแตรรถดังขึ้นแล้วเขาก็หันหน้า ท่าทางจะเป็นรถของเขา ผมรีบสาวเท้าหนีไปที่จักรยานของตัวเองให้เร็วที่สุด
“เฮ่ยนาย นาย เดี๋ยวก่อนดิ้"
เขาตะโกนเรียกผม ผมกลั้นหายใจแล้วหันกลับไปมองเขา
“นายชื่ออะไรอะ?”
สมองแรมต่ำของผมมันกำลังประมวลผลอย่างหนักหน่วง ผมกำลังตกอยู่ในสภาวะที่ทั้งสมองและหัวใจกำลังทำงานอย่างหนักหน่วง
เมื่อกี้เขา ..
เขา..
เขา....... เขาถามชื่อผมมมมมมมมมมมม!!!!!!!!!
ผมพยายามจะกลั้นรอยยิ้มที่กำลังจะระเบิดออกมาแล้วตอบเขาก่อนจะรีบปั่นจักรยานออกไปให้เร็วที่สุด
“คชา"
ความคิดเห็น