คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : - SP [3] -
SpacialChapter [3]
“ฝากเฟทด้วยนะ ไปล่ะ!” เรนนี่เอ่ยทิ้งท้ายแล้วลากน้องสาวของตนออกจากบริเวณนั้นทันที ปล่อยให้เหลือเพียงเฟทและเดธที่ยังยืนอยู่
เฟทพาเดธออกเดิน ข้ามถนนไปยังโรงเรียน และเดินต่ออีกเล็กน้อยไปที่หอเรนนี่ อันเป็นที่พักประจำของคนข้างๆ แล้วนึกขบขันนิดๆเมื่อนึกถึงกลยุทธ์ที่เรนหลอกเอาเขายัดเยียดมากับเดธจนได้
ก็เล่นไปบอกว่า ให้เดธช่วยนำทางเขาไปที่หอหน่อย เพราะฝากเขาไปเอาของ แล้วเขาไม่รู้ทาง
คนตรงหน้าก็ช่างใสซื่อยิ่งนัก ..
คิดไปก็หลุดขำออกมาเล็กน้อยจนคนข้างตัวต้องหันมามองแล้วเอ่ยถาม “ขำอะไรหรอ?”
“เปล่าครับ” แล้วเขาก็ยิ้ม
.
.
.
“รูน เห็นเดธมั้ย?” เรฟาเอ่ยถามเสียงฉงน ในขณะที่สายตาก็ไม่ได้จับจ้องอยู่ที่คนถามแม้แต่นิดเดียว หากแต่กลับมองซ้ายขวาหาคนที่ตัวเองถามถึง
“เอ๋? กลับหอไปแล้วมั้ง?” คนที่วางแผนกับพี่ชายของตนไว้อย่างดิบดีว่าให้ตัวเองมาเฝ้าฝั่งกองถ่าย และให้พี่ชายไปเฝ้าที่หอเพื่อกันไม่ให้ใครเข้าไปกวน
“ขอบคุณนะ” หันมายิ้มเร็วๆให้แล้วรีบเร่งก้าวเท้าออกไปจากกองถ่ายด้วยความรวดเร็ว ทิ้งไว้เพียงร่างบางซึ่งคว้าวอล์คกี้ ทอล์คกี้รูปชานะที่เพิ่งซื้อมาใหม่ขึ้นมา
“ท่านพี่คะ เรฟาไปแล้วค่ะ”
‘รับทราบ’ คนในสายตอบกลับมาแล้วตัดสัญญาณไป ทิ้งให้ร่างบางหัวเราะคิกคักอย่างสะใจอยู่แต่เพียงผู้เดียว ก่อนจะปรับเปลี่ยนสีหน้านั้นมาเป็นยิ้มหวานแทนเมื่อเห็นว่ามีแขกใหม่กำลังเดินเข้ามา
“รูน เดธล่ะ??” ถามเสียงร้อนรนไม่ต่างจากคนที่เพิ่งเดินออกไปเมื่อกี้ แวนเดลมองหน้าเธอที่ยิ้มหวานให้อย่างเร่งรีบ
“รู้สึกว่าจะกลับหอไปแล้วนะ อ่อ เมื่อกี้เรฟก็มาถามแล้วก็เดินไปหอแล้วด้วย” ตอบพร้อมพาดพิงไปถึงคนที่เพิ่งเดินไปเพื่อหยอกให้อีกฝ่ายเกิดสีหน้าหึงหวงและร้อนรนมากกว่าเดิมเล่นๆอย่างสะใจ
“ขอบคุณนะ!” แล้วเขาก็เดินไปอีกคน
“ท่านพี่คะ วีนี่ไปอีกคนแล้วค่ะ”
‘รับทราบอะเกน! คึคึคึ’ ตอบพร้อมหัวเราะอย่างชั่วร้ายไปพร้อมๆกับน้องสาว
สองพี่น้องผู้ชั่วร้ายยังคงส่งเสียงหัวเราะดังกึกก้องต่อไป ..
.
.
.
“อ่ะๆๆ คิดจะไปไหนกัน?” เรนนี่เอ่ยพร้อมยิ้ม หากแต่ดวงตากลับแลดูเหี้ยมขัดกับรอยยิ้มหวานนั้นยิ่งนัก
“เรน ฉันมาหาเดธน่ะ”
เรนทำท่านึกเล็กน้อย แล้วจึงเอ่ยออกมาในที่สุดว่า “เดธไม่ว่าง เป็นหวัด ไม่สบายด้วย นอนพักอยู่ในห้อง”
“อ่ะ! งั้นฉันยิ่งต้องเข้าไปดูใหญ่เลย” พูดพร้อมทำท่าจะเดินเลี้ยวไปทางซ้ายของคนที่มีระดับความสูงเพียงนิดเดียว หากแต่ก็ถูกมือบางเล็กนั้นกางยั้งเอาไว้
“คงไม่ได้หรอกนะ เดธสั่งฉันว่าเค้าต้องการความเป็นส่วนตัว ความเป็นส่วนตัวน่ะเข้าใจมั้ย” พูดพร้อมยิ้มหวานให้อีกครา แต่ดวงตากลับเหี้ยมขึ้นมากจนแทบจะฆ่าคนได้
“ตะ ..แต่”
“ไม่มีแต่ กลับไปเถ้อ แล้วพรุ่งนี้ค่อยมาใหม่นะ” เรฟาทำท่าเหมือนลังเลว่าจะไปหรือไม่ไปดี ใจหนึ่งก็นึกห่วงร่างบางนั่น อีกใจก็นึกถึงคำที่อีกฝ่ายต้องการความเป็นส่วนตัวเช่นกัน
“เรน! ขอฉันเข้าไปข้างในหน่อย” ยังไม่ทันที่จะได้ตัดสินใจอะไรทั้งสิ้น ร่างของแวนเดลก็ก้าวตามมาติดๆ พร้อมทั้งกระแสไฟที่ดูเหมือนจะแล่นเปรี้ยๆระหว่างทั้งสองคน
“เดธไม่สบาย! นอนพัก ต้องการความเป็นส่วนตัววว!!! รับทราบไปซะ!” เรนนี่เริ่มออกอาการหงุดหงิดใส่ทั้งสองคน ทั้งที่ในใจกลับส่งเสียงหัวเราะลั่นด้วยความขำและสะใจ
“งั้นฉันควรจะเข้าไปดูแลสิ” แวนเดลเอ่ยเสียงร้อนรน พลางชะเง้อคอเข้าไปข้างในหอ
“เรฟาน่ะไม่เท่าไรหรอก เพราะเป็นคนนอก แต่นายนี่สิ เป็นนักเรียนหอฟอลล์ ริอาจจะมายุ่งหอเรนนี่เรอะ!”
“ก็ฉัน..”
“ไม่ๆๆ ถ้านายยังไม่ไปนะ เรนจะให้รูนหักกระดิ่งของนายให้สิ้นเลยคอยดู หักเครซให้หมดเลยด้วย” ขู่ด้วยท่าทีจริงจังทำให้อีกฝ่ายลังเลเล็กน้อย ไม่ต่างจากเรฟา ก่อนจะยอมถอยไปในที่สุดอย่างยอมตัดใจ เรียกให้ใบหน้าหวานเกินชายนั่นยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาทันทีหลังจากเห็นว่าทั้งสองเดินไปแล้ว
“คึคึคึ..”
.
.
.
“ดูแลตัวเองดีๆนะครับ” เอ่ยอย่างนอบน้อมพร้อมแย้มรอยยิ้มหวานให้เหมือนเดิม ไม่ว่าจะอยู่ในกองถ่าย หรือนอกกองถ่าย คนตรงหน้าก็ยังคงมีรอยยิ้มประดับใบหน้าเหมือนทุกที
“อื้อ ขอบคุณที่มาส่งนะเฟท ฮัดชิ้ว!” เดธกล่าวขอบคุณแล้วจามออกมาทันทีหลังจบประโยค ใบหน้าฉายแววขอโทษขอโพยคนที่ตนจามใส่ไปเต็มๆเล็กน้อย
“ขอโทษนะ”
“ไม่เป็นไรครับ อย่าลืมทานยาแล้วกันนะครับ” เดธเบ้หน้าทันทีที่ได้ยินคำเตือนด้วยความเป็นห่วงนั้น แต่ก็ต้องพยักหน้าไปอย่างเสียไม่ได้ มือยกขึ้นโบกไปมาร่ำลาคนตรงหน้า แล้วหายลับไปหลังประตู เฟทมองประตูที่กำลังจะแง้มลงปิดสนิทแล้วจึงจับมันเอาไว้เสียก่อน
เดธโผล่หน้าออกมา “มีอะไรหรอ”
เฟทเดินขยับเข้าชิดประตู ง้างประตูให้กว้างขึ้นแล้วยิ้มเล็กน้อยให้เดธ
“ทำหน้าอย่างนั้น หมายความว่าไงครับ?”
“ฉะ.. ฉันกินแน่ๆน่า” เดธพูดเสียงสั่น แล้วเตรียมจะปิดประตูเพื่อให้รอดพ้นจากนัยน์ตาน่ากลัวที่เป็นประกายแวววาวนั้น และท่าทีอันดูแสนจะคุกคาม
“เดี๋ยวก่อนครับ” แม้จะแรงเยอะแค่ไหน แต่ร่างอันบอบบางนั้นก็ยังสู้ร่างสูงของเฟทไม่ได้อยู่ดี เฟทเปิดประตูออกจนสุดแล้วใช้มือข้างนึงดันมันเอาไว้ชิดติดพนัง ในขณะที่มืออีกข้างก็ขยับไปแตะที่คางของเดธ
“ผมเตือนนี่ ด้วยความเป็นห่วงนะครับ” เขาโน้มหน้าเข้าไปใกล้ ขยับยิ้มหวาน “แต่ดูคุณจะไม่ได้รับรู้มันเลยนะครับ”
“อึ้.. อื้อ” เดธส่งเสียงออกมาพลางดันอกของเฟทออกห่าง เฟทเพียงแค่ละมือที่ดันประตูเอาไว้มารวบมือในทั้งสองข้างนั้นเอาไว้อย่างง่ายดาย
แล้วยกมันขึ้นมาจุมพิตให้เจ้าของมือหน้าแดงเล่นๆ เงยหน้าขึ้นมาไม่สุด หยุดไว้แค่ระดับแก้ม ก้มลงไปหอมแก้มที่ขึ้นสีนั้นเล็กน้อย ก่อนจะรู้สึกถึงความร้อนวูบวาบ
เขาละออกมา ยิ้มให้เหมือนเดิม มองใบหน้าที่กึ่งอึ้ง กึ่งทึ้ง และเขินอายสุดๆ
นิ้วเรียวแตะที่ริมฝีปากของตนแล้วจึงแตะที่ริมฝีปากของเดธแผ่วเบา ก่อนจะผละออกมา โค้งให้เล็กน้อย แล้วเงยหน้าขึ้นมาส่งยิ้มที่ดูกว้างและมีความสุขมากกว่าครั้งไหนๆให้
“คืนนี้ฝันดีนะครับ”
“อะ.. อื้อ” ยิ้มให้อีกครั้งพร้อมทั้งหันตัวเตรียมจะเดินกลับ หากแต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงเรียกของอีกฝ่าย
“เดี๋ยวสิ!” คนถูกเรียกเอาไว้หันหน้ากลับมา แล้วพบว่าใบหน้าหวานแดงซ่านนั่นอยู่ใกล้นิดเดียว เขาก้มหน้าลงไปมองอีกฝ่ายที่ตัวเล็กกว่าแล้วขยับปากจะเอ่ยถาม
หากแต่ถูกปิดไว้ด้วยริมฝีปากเรียวเล็กเสียก่อน
ริมฝีปากนั่นสัมผัสกับริมฝีปากของคนตัวสูงกว่าเพียงชั่วครู่แล้วตั้งใจจะผละออก หากแต่ถูกยึดไว้ด้วยมือที่เอื้อมมือจับท้ายทอยแล้วแนบเข้ามาชิดไว้เสียก่อน
ดวงหน้าหวานแดงระเรื่อฉับพลัน ดวงตาเบิกกว้างเล็กน้อยแล้วจึงเริ่มทุบอกอีกฝ่าย ริมฝีปากเม้มแน่นไม่ยอมปล่อยให้ลิ้นของเด็กชายรุกล้ำเข้ามา แต่ความพยายามนั้นก็สิ้นลงเมื่อคนตัวเล็กกว่าเริ่มหมดอากาศหายใจ
ริมฝีปากของคนตัวสูงกว่าผละออกมาชั่วครู่ เป็นโอกาสให้คนตัวเล็กได้หายใจและเป็นโอกาสให้อีกคนหนึ่งประกบริมฝีปากทับไปอีกทีด้วยความรวดเร็ว รับเอาความหวานอร่อยมาอย่างไม่รู้จักพอ จนอีกฝ่ายเผลอตวัดลิ้นตอบอย่างเผลอไผล มือบางกำสาบเสื้อของอีกฝ่ายแน่น ในขณะที่คนที่ตั้งใจจะพยายามระงับอารมณ์ของตนเอาไว้ก็เริ่มทนไม่ไหวเช่นกัน ปล่อยมือจากท้ายทอยของอีกฝ่าย และยกมือข้างที่ว่างอยู่สอดแทรกเข้าไปข้างในเสื้อเชิ้ตของอีกฝ่ายแล้วลูบไล้ไปทั่ว ปลุกอารมณ์ของเดธให้พลุกพล่านขึ้นมา
เฟทถอนจูบออกมาอย่างอ้อยอิ่งแล้วพรมจูบไปทั่วใบหน้า เลื่อนลงไปที่แก้มนุ่มนิ่มทั้งสองข้าง ไซร้ซอกคอที่หอมละมุน แล้วประทับจูบช้าๆที่ไหล่บาง ให้เดธครวญครางออกมา ริมฝีปากของเฟทค่อยๆดันคอเสื้อของเดธไปให้พ้นทางแล้วจูบไล้ลงมาเรื่อยๆ ในขณะที่มือก็ลูบไล้ร่างของเดธไม่หยุดหย่อน
“ฟะ.. เฟท” ร้องเรียกชื่อของอีกฝ่ายที่กำลังไล้เลียริมฝีปากไปตามลำแขนในที่สุด ให้เจ้าของชื่อต้องถอนริมฝีปากออกมาอย่างเสียดายเป็นที่สุดแล้วมองคนที่ตอนนี้หอบด้วยความเหนื่อยแม้ว่าอากาศจะหนาวด้วยไอฝนในหอ ใบหน้าหวานที่แดงระเรื่อกับเหงื่อที่ไหลรินเล็กน้อยแทบจะทำให้เขายับยั้งอารมณ์ไว้ไม่ไหว
“กลับห้องก่อนนะ” เอ่ยทั้งใบหน้าแดงระเรื่อ มือเอื้อมไปดึงแขนเสื้อที่ตกไปขึ้นมาแล้วจัดเสื้อให้เรียบร้อย สร้างระยะห่างเพื่อสร้างความปลอดภัยให้ตนเองแล้วจึงถอยกลับเข้าห้อง โบกมือลาอย่างอ่อนแรงแล้วรีบผลุบหายไปในห้อง
ทิ้งให้คนภายนอกยิ้มทั้งๆที่อารมณ์ค้างอยู่อย่างนั้น หากแต่ก็เพียงแค่ยักไหล่ จากนั้นจึงเดินออกจากหอไป
... ด้วยอารมณ์อันแสนจะสุขยิ่ง
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
มันเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ =,,=
โดยมีเรนนี่&รูนเน่สมรู้ร่วมคิดกัน ..ทุกที?
ความคิดเห็น