คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 7
“ก็ ...”
“คืนนี้เราขอไปนอนกับคชานะ"
“ไม่" น้ำเสียงห้วนๆที่ตอบกลับมาทันทีทำเอาผมหน้าเสียไปเล็กน้อย แต่เมื่อมองใบหน้าของอีกฝ่ายที่จงใจหลบสายตาผม ผมก็พบความลำบากใจอยู่ในนั้น
“ทำไมล่ะ?”
“ไม่ได้ .. เต๋านอนห้องตัวเองไปนั่นแหละ"
“ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ แล้วทำไมคชาไม่มองหน้าเรา" ผมแกล้งกระเซ้าเขาเล็กน้อย เอื้อมมือไปดันใบหน้านั้นให้หันกลับมาสบตาผม
“บอกว่าไม่ได้ก็ไม่ได้ไงล่ะเต๋า อย่าเซ้าซี้มากน่า..”
แม้คำนัยจะพยายามบ่งบอกว่ารำคาญ แต่ในน้ำเสียงของคชากลับไม่มีความรำคาญอยู่เลย มันดูจะวิตกกังวลอะไรบางอย่างมากกว่าด้วยซ้ำ
“เป็นอะไร.. ทำไมต้องเครียดขนาดนั้น?”
ผมถามเขาอย่างจริงจัง
คชากลอกตาราวกับจะสรรหาคำพูดดีๆมาตอบผม หรือเป็นเพราะเขาหลีกเลี่ยงที่จะสบตาผมก็ไม่รู้
“นี่" ผมจับใบหน้าของเขาไว้แน่น
“มองเต๋า"
ดวงตากลมโตที่จ้องมองผมอัดแน่นไปด้วยหลากความรู้สึกที่ตีกันมั่วไปหมด
“เป็นอะไร?”
คชายกมือของตัวเองมาทาบมือของผมไว้ ดึงออก แล้วเมินหน้าไปทางอื่น
“เปล่า..”
แล้วบทสนทนาของเราก็จบลงแค่นั้น
.
.
.
“นี่คชา"
ผมออกปากพูดในที่สุดเมื่อเรามาถึงหน้าบ้าน คชาหันมามองผมพร้อมเลิกคิ้วเล็กน้อย
“เอ่อ.. ไม่มีอะไร"
ผมตัดสินใจกล้ำกลืนคำพูดที่จะพูดไว้ลงคอไป "แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ" ผมพูดและหันหลังกลับเข้าบ้านทันที
เหมือนได้ยินเสียงถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะรู้สึกถึงแรงเหนี่ยวรั้งที่แขน
“เดี๋ยวก่อน"
ผมยังไม่ได้หันกลับไป
“เดี๋ยววันนี้.. ไปนอนด้วย"
แรงสัมผัสที่แขนหายไป และก็มีเสียงประตูรั้วปิด สักพักก็ตามมาด้วยเสียงประตูบ้านปิด
เท่านั้นแหละ ผมก็แทบจะตะโกนออกมาให้ลั่นหมู่บ้าน
“เย่สส!!”
.
.
.
วันนี้ผมอาบน้ำเร็วเป็นพิเศษ
หัวใจเต้นตึกตักอย่างตื่นเต้น แม้ว่าจะเพิ่งสองทุ่มกว่าๆเอง
ผมมองเตียงขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ที่อยู่ในห้อง
เอาไงว้ะ? นอนด้วยกัน ?
นอนด้วยกัน ..
นอนด้วยกัน ..
นอนด้วยกัน ..
นอนด้วยกัน ..
นอนด้วยกัน ..
ผมไม่ได้คิดอกุศลนะ !!
ผมส่ายหน้าสะบัดความคิดบ้าๆออกไปจากหัว แล้วเปิดตู้เสื้อผ้า หยิบผ้าห่มและหมอนสำรองออกมาวางบนเตียง
จัดห้องเล็กน้อยพอเป็นพิธี..
รู้จักกันมาเกือบเดือน แต่สาบานได้ว่าไม่เคยไปเหยียบห้องนอนของอีกฝ่าย
อย่างมากก็แค่ห้องรับแขก ห้องครัว ห้องทานข้าวของอีกคนเท่านั้น ที่ผมเคยไปป้วนเปี้ยนอยู่บ่อยๆ
แต่ห้องนอนนี่.. ไม่เคยเลยจริงๆ
คิดไปคิดมา ผมก็ชักสงสัย ทำไมคชาต้องปฏิเสธผมขนาดนั้น?
เป็นครั้งแรกที่คชาแทบจะตวาดใส่ผม เขาไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน
ผมไม่เคยอ่านความรู้สึกคชาออก คชาดูเหมือนจะเป็นคนเงียบ แต่ก็ร่าเริง แต่บางทีเขาก็ดูเหมือนปิดกั้นตัวเองออกจากผม
ผมไม่เคยรู้ความรู้สึกของเขา
ผมไม่รู้ว่าเขารู้สึก.. อย่างที่ผมรู้สึกหรือเปล่า
เขาไม่เคยทำอะไรที่พิเศษ ไม่เคยแสดงออกชัดเจน
“เฮ้อ..”
ผมถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ
นี่ผมจะอกหักมั้ยเนี่ย??
จะว่าไป ตั้งแต่รู้จักกันมา ผมก็ไม่เคยเห็นคชาเคยมีท่าทางชอบหรือปลื้มใครเป็นพิเศษเลย
มีคนมาจีบที่มหาลัยก็เยอะ แต่ก็ไม่เคยเห็นคชาสนใจใคร
ปฏิบัติเหมือนกันหมดทุกคน รวมถึงผมที่เป็นเพื่อนสนิทด้วย
ผมสะบัดหัวไล่ความคิดทั้งหมดออกไป เหลือบมองนาฬิกา เข็มสั้นชี้ไปที่เลขเก้า
สามทุ่มแล้ว
จิตใจที่ว้าวุ่นร้องเรียกให้ผมเดินไปที่ระเบียง เปิดประตูออกแล้วเดินไปอยู่ตรงระเบียง จ้องมองระเบียงห้องข้างๆที่ห่างกันแค่เพียงไม่เท่าไหร่
ผมกับคชามักมานั่งคุยเล่นกันอยู่ตรงนี้เสมอ
ห้องนอนของอีกฝ่ายยังคงเปิดไฟสว่างจ้า แต่ปิดม่านไว้สนิท
ไปดีมั้ยนะ...
แต่คำปฏิเสธของคชาเมื่อตอนเย็นก็ย้อนกลับเข้ามาในหัว
ถ้าเข้าไป เขาจะโกรธผมมั้ย ?
แต่............
ในขณะที่จิตใจด้านดีและด้านชั่วของผมกำลังต่อสู้กันอย่างหนักหน่วง ขาของผมก็พาดข้ามไปที่ระเบียงตรงกันข้ามซะแล้ว
เอาว้ะ! บอกว่ามาตามล่ะกัน
ผมสูดลมหายใจเข้าลึกแล้วตัดสินใจเปิดประตูระเบียงและก้าวผ่านผ้าม่านออกมาจนเห็นห้องนอนของคชาอย่างเต็มตา
“เฮ่ย!”
เสียงเรียกของเจ้าของห้องทำให้ผมหันไปมองคนตัวเล็กที่กำลังทำใบหน้าตื่นตระหนกอย่างสุดขีด แล้วจึงเงยขึ้นมองห้องทั้งห้องของคชาแล้วก็พูดไม่ออกไปชั่วครู่
หัวใจเต้นตึกตักๆไม่รู้เพราะความตื่นเต้น ดีใจ ตกใจ หรืออะไร
"ต.. เต๋า"
ความคิดเห็น