คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 6
และแล้ว.. วันที่ผมหวาดกลัวที่สุดในชีวิตมันก็มาถึง
โอเค ผมอาจจะพูดเว่อร์ไปนิดนึง แต่มันก็ประมาณนั้นนั่นแหละ !
วันถ่ายจริง..
มันเป็นวันอาทิตย์ เพราะฉะนั้นก็แปลว่า เรามีเวลาถ่ายกันทั้งวัน
ซึ่งนั่นเป็นเรื่องที่ไม่ดีเอาซะเลย
เมื่อวานเราถ่ายกันไปได้ประมาณค่อนเรื่องแล้ว ดังนั้นวันนี้ เราต้องถ่ายให้จบเรื่อง
ทุกคนเล่นกันได้อย่างไหลลื่นไม่มีติดขัดเพราะซ้อมกันมาดี ทำให้ฉากตอนจบที่ผมหวาดกลัวใกล้เข้ามาเรื่อยๆ..
ผมพยายามทำใจอย่างถึงที่สุดขณะแอบเหลือบมองผู้กำกับที่กำลังทำงานอย่างตั้งใจ แล้วก็คิด..
ผมไม่อยากทำให้เขาผิดหวัง
ไม่ว่ายังไงก็ตาม
“เอาล่ะทุกคน ฉากสุดท้ายแล้วนะ ตั้งใจด้วยล่ะ"
ผมลอบกลืนน้ำลายเล็กน้อยขณะเดินเข้าฉาก พยายามสูดลมหายใจเข้าลึก
ไม่ใช่ว่าผมไม่เคยจูบใครมาก่อน แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ผมประหม่าขนาดนี้
ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไม
“เอาล่ะนะ หนึ่ง สอง สาม แอ็คชั่น!”
ผมออกวิ่งไปตามบท ร้องเรียกชื่อหญิงสาวจนกระทั่งเธอหันกลับมามอง แล้วหอบแฮ่ก
ผมแอบกลืนน้ำลายเล็กน้อยก่อนจะพูดประโยคตามบทออกมา
“ผมคิดหาคำเป็นร้อยคำ สรรหาประโยคเป็นล้านประโยค แต่สุดท้าย ผมก็ยังไม่สามารถหาอะไรที่ดีไปกว่าคำนี้ได้"
“..ผมรักคุณ"
ผมรู้สึกได้ว่าทุกคนกำลังสูดลมหายใจเข้าลึก ตื่นเต้นต่อฉากที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อไปนี้
ผมก้าวเท้าเดินเข้าไปหายูกิแล้วรวบเธอมากอดไว้แน่น
ผมรู้สึกได้ว่าหัวใจผมมันเต้นจนแทบจะระเบิดเพราะความตื่นเต้นและประหม่าอย่างรุนแรง
“ผมรอวันที่จะพูดคำนี้มานานแล้ว .. คุณรู้มั้ย?”
ยูกิส่ายหน้าหงึกๆตามบท ผม(พยายามจะ)หัวเราะเบาๆ แล้วค่อยๆดันตัวเธอออกมา .. หัวใจเต้นถี่แรงเพิ่มขึ้นอีกเท่าตัว รู้สึกตัวเบาโหวงไปหมด และเริ่มรู้สึกตาปรือๆเพราะอดหลับอดนอนมาหลายคืนอีกทั้งอากาศยังร้อน
ผมก้มหน้าลงไปแนบชิดเธอ รู้สึกได้ถึงไอร้อนที่แผ่ออกมาจากตัวเอง เหงื่อเริ่มไหลซึมไปตามใบหน้าและฝ่ามือ แล้วอยู่ดีๆทุกสิ่งก็แลดูพร่ามัวไปหมด
ทุกอย่างดูตกอยู่ในความมืด แล้วอยู่ดีๆภาพเบื้องหน้าก็ถูกเบนออกไป
“เต๋า!!!”
แล้วผมก็หมดสติไป
.
.
.
“สงสัยช่วงนี้เต๋าคงเพลียละมั้ง ถึงได้เป็นลม"
“แปลกนะ เต๋าก็ดูออกจะแข็งแรง ไม่น่าเป็นลม"
“ช่วงนี้โหมงานหนักไง ทั้งงานแสดง ทั้งเรียนหนังสือที่ตามคนอื่นไม่ทัน คงเหนื่อยจัด"
“เออ อากาศวันนี้ก็ร้อนใช่เล่น"
เสียงคนพูดคุยมากมายตีกันอยู่ในหัวของผมไปหมด ผมพยายามจะเปิดตา แต่กลับรู้สึกเหมือนว่าเปลือกตาตัวเองหนักอึ้งไปหมด
ลมเย็นๆพัดเข้ากระแทกใบหน้าของผม และเสียงหวานๆนั่นที่ขโมยหัวใจของผมไปตั้งแต่ครั้งแรก
“เต๋า.. เต๋า..”
ผมพยายามฝืนอย่างสุดกำลังที่จะลืมตาขึ้นมา ทุกอย่างแลดูพร่าเลือนในทีแรก ก่อนจะค่อยๆชัดขึ้นเรื่อยๆ จนเห็นเป็นภาพใบหน้าของเพื่อนหลายๆคนที่กำลังมุงดูผมอยู่
“เฮ่ยเต๋าตื่นแล้ว!”
แต่น่าเศร้าใจ.. ไม่มีคชาอยู่ตรงนั้น
“เป็นไงมั้ง? โอเคขึ้นยัง"
ไทด์ถามผมด้วยใบหน้าเป็นห่วง ผมพยักหน้าหงึกๆเล็กน้อยเพราะยังไม่มีแรงที่จะพูดอะไร แต่แล้วผมก็รู้สึกได้ถึงความแปลกประหลาดของอะไรที่ผมกำลังหนุนอยู่
ผมเงยหน้าขึ้นไปข้างบน แล้วก็พบใบหน้าของเจ้าของหมอนมีชีวิตที่ผมกำลังหนุนอยู่
“เป็นอะไรมากหรือเปล่า?”
ใบหน้าเป็นห่วงนั้นทำเอาหัวใจผมทำงานหนักอีกรอบ ผมส่ายหน้าเบาๆแล้วแอบอมยิ้มอยู่ในใจ คนที่ผมตามหา.. อยู่ใกล้แค่นี้เอง
“วันนี้เลิกกองก่อนดีกว่า ให้เต๋ามันกลับไปพัก เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยมาถ่ายต่อ ยังไงก็วันหยุด"
ความรู้สึกผิดมันจุกอกผมขึ้นมาทันที "ขอโทษนะ.. ทำให้ทุกคนลำบากเลย"
ทุกคนหันมามองผม แล้วส่ายหน้าพร้อมยิ้ม "เฮ่ยไม่เป็นไร ไม่ต้องซีเรียส"
“เออ ดีออก จะได้กลับไปพัก วันนี้ร้อนจะตายชัก"
“ถ่ายวันพรุ่งนี้ก็ยังไม่สายเว้ย วันนี้จะได้กลับไปนอนตีพุง"
แล้วเสียงหัวเราะของทุกคนก็ดังขึ้น ก่อนที่ทุกคนจะแยกย้ายกันไปเก็บของ หัวใจของผมเต็มตื้นไปด้วยความรู้สึกปลื้มปิติจนน้ำตามันมาเอ่อล้นอยู่ที่ขอบตา
“ทำไมอยู่ดีๆถึงเป็นลมได้เนี้ย หืมม"
เหลือเพียงแค่ผมกับคชา ใต้ต้นไม้ใหญ่ ผมส่ายหน้าอย่างมึนๆ ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน เกิดมาในชีวิตนี้ก็เพิ่งเคยเป็นลมครั้งนี้ครั้งแรกนี่แหละ
“อืม.. ช่วงนี้พักผ่อนน้อยหรือเปล่า?”
“ก็.. นิดหน่อย" แหงล่ะ ในหัวผมมันมีแต่ฉากจูบนั่นวนเวียนเต็มไปหมดจนทำเอาไม่ได้หลับไม่ได้นอน
“แล้วเครียดรึเปล่า?”
“ก็.. นิดหน่อย" มากเลยต่างหาก
“ไม่น่าล่ะถึงเป็นลม พักผ่อนให้มันเยอะๆหน่อย อย่าเครียดด้วย เข้าใจมั้ย?”
ผมส่ายหน้า แล้วคชาก็ขมวดคิ้วทำหน้าเครียดใส่ผม
ผมหัวเราะ อย่างเป็นธรรมชาติที่สุด ไม่ต้องฝืนอะไร เมื่ออยู่กับเขา ..คนนี้
“ล้อเล่น เข้าใจน่ะ แต่ช่วงนี้มันฝืนตาให้หลับไม่ลงจริงๆ"
“อ่าว ทำไม เครียดเรื่องอะไรล่ะ? บอกชาได้นะ"
ผมกัดฟันเล็กน้อย ใครจะไปกล้าบอกล่ะ ว่าเครียดเรื่องที่ต้องมาจูบต่อหน้าคชา
“อืม.. ไม่มีอะไรหรอก เรื่องไร้สาระ"
ผมตอบปัดๆไป แล้วคชาก็ไม่ได้ซักต่อ คชาเป็นอย่างนี้เสมอ เขาเข้าใจเสมอว่าเมื่อไหร่ที่ผมต้องการความเป็นส่วนตัว เขาไม่เคยทำให้ผมรำคาญใจ
“แต่.. จริงๆก็น่าจะมีวิธีนึงที่น่าจะทำให้เรานอนหลับ"
ผมกระตุกยิ้มขึ้นมาเล็กๆขณะมองใบหน้าสงสัยของอีกฝ่าย
“ยังไงล่ะ?” เขาถามเมื่อเห็นผมเงียบไปนาน
“ก็...”
ความคิดเห็น