คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 5
ผมหวังอยากให้ผมเจอพี่เขาอีกสักครั้งนึง
แล้วความหวังของผมก็เป็นจริง
ถ้าจะพูดแบบเพ้อฝันหน่อยๆ ผมก็คงพูดได้อย่างเต็มปากเต็มคำว่า นี่คือ 'พรหมลิขิต' !
เมื่อวันถัดมา พี่ต้นก็มาหาผมถึงที่
ผมลืมสนิทเลยนะเนี่ย! ว่าพี่ต้นเป็นผู้จัดการของเต๋า
แต่ถึงพี่ต้นจะทำเป็นเหมือนมาเยี่ยมเต๋า แต่ผมก็รู้นะ ว่าจริงๆแล้วพี่ต้นมาหาผมน่ะ ~
ผมไม่ได้หลงตัวเองนะ! แต่ว่าปกติพี่ต้นไม่เคยมาเยี่ยมเต๋าสักหน่อย
เพราะฉะนั้น พี่ต้นก็ต้องมาหาผม ..อย่างแน่นอน
“เจมส์.. ทำไรอ่ะ?”
คชาถามผมอย่างงงๆในขณะที่ผมกำลังชะเง้อมองพี่ต้นอยู่อย่างเต็มที่
“ฮะ..ฮะ เปล่า เปล้า"
ผมพูดไปแต่ตาก็ยังเหลือบๆมองหาพี่ต้นอยู่
“เจมส์.. เฮ่ย เจมส์!!!”
คชาตะคอกใส่หูผมเสียงดังจนผมสะดุ้ง
“ตะโกนทำไมเนี้ยคชา!”
คชาทำสีหน้าเจ้าเล่ห์ใส่ผม "ก็เรียกตั้งนานแล้วไม่ได้ยิน มองไรอ่ะ !”
แล้วคชาก็ชะเง้อมองสิ่งที่ผมกำลังมองอยู่ ก่อนจะหันมาทำหน้ารู้ทันใส่ผม
“หืม .. แอบมองพี่ต้นหรอ..”
ผมไม่ค่อยแปลกใจเท่าไหร่ที่คชารู้จักพี่ต้น ก็คชาสนิทกับเต๋านี่นา ก็น่าจะรู้จักพี่ต้นเป็นธรรมดา
“หรือว่า ...”
อะไรกัน! สายตาแบบนั้นของคชานั่นมันอะไรกัน!
“อะไรๆ หรือว่าอะไร?”
“ฮ่าๆ เปล่าสักหน่อย อย่าร้อนตัวเซ่"
ผมสะดุ้งเล็กๆขณะที่มองสายตาจับผิดของคชา แล้วยิ่งสะดุ้งหนักเมื่อเสียงจากคนที่นั่งข้างๆพี่ต้นตะโกนดังมาถึงนี่
“เฮ่ยเจมส์! มานี่ดิ้!”
ton's
“เฮ่ยเจมส์! มานี่ดิ้!”
ผมหันขวับไปมองนักร้องในสังกัดอย่างเคืองๆในทันที
“ทำอะไรฮะไอ้เต๋า!”
ผมกระซิบเสียงรอดไรฟันเมื่อไอ้คนที่ถูกเรียกกำลังเดินหน้าระรื่นมาทางนี้ด้วยความรวดเร็ว
เชอะ! ถ้าจะรีบขนาดนั้น ขอสาปแช่งให้มันสะดุดฝุ่นหัวคะมำไปเลย!
“มีอะไรหรอเต๋า?”
เจมส์พูดกับเต๋า แต่สายตากลับจ้องมองผมซะจนจะทะลุแล้ว
เต๋าหันมามองผมด้วยใบหน้าระรื่นแล้วหันกลับไปพูดกับเจมส์
“คือ.. พี่ต้นเขาอยากจะเดินดูมหาลัยซะหน่อย แต่เราไม่มีเวลาอ่ะ เจมส์พอจะ...”
“ได้แน่นอนครับ!” ไอ้เด็กโข่งนั้นมันตอบก่อนที่เต๋าจะพูดเสร็จซะอีก ฮึ่ย น่าหมั่นไส้นัก :p
“เออๆดีๆ แล้วเมื่อกี้นายอยู่กับคชาช้ะ?”
“อ่อใช่ๆ คชาอยู่ตรงนั้นอ่ะ"
ท่าทีของเต๋าที่ดูเร่งรีบจะไปหาคชาเหลือเกินทำให้ผมได้ทีแซว ผมว่านะ มันต้องมีซัมติงรองระหว่างเพื่อนสนิทคู่นี้แน่ๆ!
“รีบเชียวนะๆ"
เต๋าหันมามองผมแล้วก็ยักคิ้วเล็กๆก่อนจะเดินไป
เมื่อเต๋าไปแล้ว ก็เหลือเพียงผม.. กับไอ้เด็กโข่งนี่
“พี่อยากไปดูตรงไหนก่อนดีอ่ะ?” เด็กโข่งนั่นถามผมด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น แหม.. ไม่ปิดบังท่าทางเลยนะ กลัวผมไม่รู้รึไง
“โทษนะ พี่ต้องกลับแล้วอ่ะ" ผมพูดแล้วลุกขึ้นทันที ผมไม่ได้โกหกนะ ผมมีงานต้องทำจริงๆ แค่อยากแวะมาเห็นหน้าเด็กโข่งเท่านั้นแหละ :P
เจมส์ดูหน้าเสียไปนิดๆ โธ่เอ้ย เด็กน้อยย
ผมหันหลังตั้งท่าจะเดินไป แต่แล้วก็หันกลับมา
"เฮ่ย พี่ทำโทรศัพท์หายอ่ะ ยืมโทรศัพท์เจมส์หน่อยดิ้"
เจมส์ทำหน้างงๆ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ตัวเองออกมาจากกระเป๋าแล้วยื่นให้ผม ผมกดเบอร์ลงไปบนนั้นแล้วกดโทรออกสักพัก ก็มีเสียงริงโทนเพลงดังออกมากระเป๋ากางเกงของผม
~ Rolling in the deep ~ You had my heart inside of you hand ~
ผมหยิบโทรศัพท์ของตัวเองออกมา แล้วยื่นโทรศัพท์เจมส์คืนไป
“อ้อ เจอแล้ว"
เด็กน้อยของผมทำหน้างุนงงอย่างหนักไปชั่วครู่ ก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นรอยยิ้มเมื่อเข้าใจอะไรบางอย่าง
“ไว้วันหลัง.. เจมส์ค่อยพาพี่ทัวร์ล่ะกันนะ"
ผมพูด ยิ้ม โบกมือ และเดินออกมา
เสียงเมจเสจเข้าเมื่อผมขึ้นไปอยู่บนรถ ผมกระตุกยิ้ม ทุกอย่างเป็นไปตามที่ผมคาดการณ์
James
ตั้งใจทำงานนะครับบบ :)))
รัก นะ ครับ <3
ถ้าไอ้เด็กนั่นไม่หลงผมก็ให้มันรู้ไป นี่ผมอ่อยขนาดนี้แล้วนะเนี้ย!
Tao's
ผมเดินหัวเราะหึหึมายังที่ๆเจมส์ยืนอยู่เมื่อกี้ แล้วก็เจอคชายืนอยู่
“ชาาาา ~”
คชาที่กำลังยืนจิ้มๆโทรศัพท์อยู่หันมามองผมแล้วเหลือบไปมองข้างหลังผม
“สองคนนี้ไปรู้จักกันตอนไหนว้า~”
คำถามโคตรตรงใจผมเลยครับ ก็อย่างว่าล่ะนะ คนมันใจตรงกัน :P
“นั่นดิ้ ไว้วันหลังค่อยไปเค้นพี่ต้น แต่วันนี้กลับบ้านก่อนเหอะ เหนื่อยใจจะขาด"
“เฮ่ยก่อนกลับแวะร้านไอติมหน่อยดิ้เต๋า ชาอยากกินไอติมอ่ะ"
ความคิดเห็น