ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1
© Tenpoints !
หูของผมกำลังฟังผู้จัดการส่วนตัวบ่นอะไรสักอย่างที่ฟังไม่ค่อยรู้เรื่อง เพราะดวงตากำลังจับจ้องอยู่ที่นอกรถ
หูของผมกำลังฟังผู้จัดการส่วนตัวบ่นอะไรสักอย่างที่ฟังไม่ค่อยรู้เรื่อง เพราะดวงตากำลังจับจ้องอยู่ที่นอกรถ
บ้าน! ถึงบ้านสักที! ทำไมผมถึงตื่นเต้นขนาดนี้น่ะหรอ? ก็ผมเพิ่งเคยมาบ้านหลังนี้เป็นครั้งแรกไงล่ะ ถ้าถามว่าทำไมผมถึงมาบ้านหลังนี้มาครั้งแรกน่ะหรอ ก็เพราะว่าผมเพิ่งย้ายบ้านไงล่ะ เพราะบ้านของผมอยู่ในต่างจังหวัด จนกระทั่งมาประกวดรายการแข่งขันรายการหนึ่ง จนทำให้ผมมีชื่อเสียงโด่งดัง จึงต้องเข้ามาทำงานอยู่ในตัวเมือง ตอนแรกๆผมก็ซื้อเพ้นส์เฮ้าส์อยู่ จนกระทั่งคุณพ่อของผมมีเหตุให้ต้องย้ายที่ทำงานเข้ามาในกรุงเทพ เราจึงได้โอกาศย้ายรกรากมาอยู่ที่นี่กันซะเลย แหม.. ยังไงบ้านก็อบอุ่นกว่าเพ้นส์เฮ้าส์เหงาๆคนเดียวจริงมั้ยล่ะคุณ? บ้านหลังใหม่ของผมไม่ใหญ่มาก เป็นบ้านสามชั้นสีครีมทั้งหลัง ด้านหน้าบ้านมีสวนที่ไม่กว้างมากนัก ต้นไม้ถูกจัดแต่งอย่างสวยงามด้วยฝีมือของเจ้าของคนเก่า ทางเดินทอดยาวเข้าสู่ประตูหน้าบ้านที่มีป้ายเล็กๆเขียนว่า 'welcome' ติดเอาไว้ทำให้ผมอดยิ้มขึ้นมาไม่ได้ นานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่ได้กลับบ้าน .. บ้านทางด้านซ้ายและทางด้านขวาของผมก็หน้าตาเหมือนของผมเปี้ยบ และหลังถัดๆจากนั้นก็หน้าตาเหมือนกันเป๊ะ แหงล่ะ ผมมาอยู่ในหมู่บ้านจัดสรรนี่นา ผมลงมาจากรถแล้วหันไปขอบคุณพี่ต้น “โชคดีกับวันหยุดนะเว่ย" เขาพูดด้วยใบหน้าล้อเลียน แล้วขับรถหายไปในความมืด แน่ล่ะ หยุดจากการทำงาน มาเรียนหนังสือแทน ผมเดินเข้าไปในบ้าน รู้สึกดีที่ได้พักผ่อนจากงานอันหนักหนาสักที แม้ว่าผมจะต้องมาเรียนแทนก็เถอะ แต่ผมยังต้องไปซื้ออุปกรณ์การเรียนอะไรอีกเยอะแยะแฮะ โชคดีที่วันพรุ่งนี้เป็นวันเสาร์ ผมก็มีเวลาพักผ่อนว่างๆชิวๆอีกทั้งวัน “กลับมาแล้วหรอลูก" ผู้หญิงคนสวยคนนี้คือแม่ผมเองครับ ผมตรงเข้าไปกอดแม่แน่นๆด้วยความคิดถึง โดยมีพ่อยืนมองอยู่ใกล้ๆ แม่คลายอ้อมกอดผมออกไป แล้วพ่อก็เข้ามากอดผมแทน “เป็นไงบ้าง ไอ้ลูกชาย ไม่ได้เจอซะนาน โทรมไปเยอะเลยนะ" ผมฉีกยิ้มให้บุพการีที่ผมแสนรักทั้งสอง "ก็ดีครับ แต่งานหนักไปหน่อย" “อย่าหักโหมมากนะลูก พักผ่อนซะบ้าง" ผมพยักหน้ารัวๆ รู้สึกเหนื่อยเต็มที จึงขอตัวพ่อกับแม่ขึ้นไปอาบน้ำและเข้านอน ผมล้มตัวลงกับเตียงนอน เคลิบเคลิ้มจนเกือบจะหลับคาไปทั้งอย่างนั้น ก่อนที่ผมจะเผลอหลับไป ผมก็รีบลืมตาและลุกพรึ่บขึ้นไปอาบน้ำ พออาบน้ำเสร็จผมเดินไปที่ประตูหลังห้อง ที่เปิดออกไปแล้วจะเป็นระเบียง ตรงกันข้ามกับระเบียงผมก็คือระเบียงของอีกบ้านนึงที่อยู่ติดกันกับผมนั่นแหละครับ ผมคิดขำๆว่าถ้าผมปีนระเบียงข้ามไปอีกฝั่งแล้วโผล่พรวดเข้าไปในห้องนั้นเพื่อไปทักทายเพื่อนบ้านใหม่ จะเป็นยังไงนะ? แต่ผมก็ทำได้แค่คิด และขำอยู่คนเดียว . . . . ผมตื่นมาแต่เช้าด้วยเสียงนกร้อง และกลิ่นหอมๆของข้าวต้ม เช้านี้ช่างเป็นช่างที่สดใส โดยเฉพาะที่ผมไม่ต้องแหกตาตื่นแต่เช้ามาทำงาน! ผมออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์อยู่นอกบ้าน บิดตัวซ้ายขวาเล็กน้อยให้ร่างกายกระปรี้กระเปร่า ซ่า.. ดูเหมือนว่าเพื่อนข้างบ้านของผมจะกำลังรดน้ำต้นไม้อยู่ ผมหันไปมอง แล้วก็หันกลับมา แล้วก็หันกลับไปใหม่! มันจะไม่มีอะไรหรอก.. ถ้าคนๆนั้นไม่ใช่เพื่อนใหม่ของผมเมื่อวานน่ะสิ่!! “คชา!!” ผมตะโกนเรียกเขาอย่างตื่นเต้น แหม.. นั่งก็นั่งข้างกัน แถมบ้านยังอยู่ข้างกัน พรหมลิขิตชัดๆล่ะครับ! ฮ่าๆ ผมล้อเล่นน่ะ :P ผมเห็นเขาสะดุ้งนิดๆแล้วก็มองซ้ายขวา แล้วก็หันมาเจอผมที่กำลังโบกมือให้เขาอยู่ แล้วเขาก็ทำหน้าปุเลี่ยนสุดชีวิต เอิ่ม.. ผมมันน่ารังเกียจขนาดนั้นเลยหรอ ._.? แต่ก็แค่สักพักเท่านั้น คชาก็เปลี่ยนจากใบหน้าปุเลี่ยนๆนั้นเป็นรอยยิ้มเล็กๆ เน้น! เล็กๆ แล้วโบกมือให้ผมกลับ ผมวิ่งกระโดดข้ามรั้วเข้าไปในบ้านเขา “เฮ่ย! บังเอิญชะมัดเลย" เขายังดูงงๆอยู่เล็กๆที่อยู่ดีๆผมก็วิ่งมาหาแบบนี้ แต่ก็พยักหน้าพร้อมยิ้มเล็กๆ(เน้น)ให้ผมอีกแล้ว “นั่นสินะ" ผมชวนเขาคุยเรื่อยเปื่อยไปเรื่อยๆ ยังไงวันนี้ผมก็ว่างทั้งวันอยู่แล้วนี่ วันนี้คชาดูพูดมากขึ้นจากเมื่อวานหน่อย ผมค่อยดีใจขึ้นมาหน่อยแฮะ “เออๆ คชาวันนี้ว่างป้ะ?” “หืม วันนี้อ่อ ก็ว่างนะ มีอะไรหรอ?” “ไปซื้อของเป็นเพื่อนหน่อยดิ้ เราเพิ่งกลับมาเรียนใหม่ ยังไม่มีอะไรมาเรียนเลย ฮ่าๆ" “อืม .. ก็ได้" คชายิ้มอีกแล้วครับ พอสนิทกันเขาก็ยิ้มให้ผมบ่อยมาก ดีแล้วครับ ผมชักติดใจรอยยิ้มนี้ซะแล้วสิ~ . . . คชานั่งคุยกับคุณแม่ของผมรอระหว่างที่ผมเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า พอผมเปลี่ยนเสร็จ เราก็ร่ำลาคุณแม่ แล้วคชาก็หันมาถามผมเมื่อเราเดินออกจากบ้านกันมาแล้ว “แล้ว.. เราจะไปกันยังไงอ่ะเต๋า?” นั่นสิ .. ผมก็เพิ่งนึกได้เหมือนกัน ผมขับรถไม่เป็นซะด้วยแฮะ “แล้วปกติคชาไปไงอ่ะ?” “ก็จักรยานอ่ะ" เขาชี้ไปที่จักรยานที่จอดอยู่ข้างๆบ้านของเขา "แต่เต๋าจะสะดวกมั้ยนี่สิ..” “เฮ่ยๆไม่เป็นไร สบายมาก" คชามองหน้าผมอย่างไม่มั่นใจ "แน่นะ?” “อื้อ!” แล้วผมกับเขา.. ก็มาอยู่บนจักรยานสีเขียวของคชาในที่สุด แล้วใครเป็นคนปั่นน่ะหรอ? แน่นอน.. ก็ต้องคชาสิ! “โอ้ย เต๋าตัวหนักชะมัดเลยแฮะ" คชาแกล้งแซวผมเล่นแล้วทำท่าถีบล้อจักรยานอย่างยากลำบาก จนผมอดไม่ได้ที่จะเลื่อนมือไปขยี้หัวทุยๆนั่น “ปั่นช้าชะมัดเลยคชา อ่อนจริงๆ" ผมแกล้งหยอกเขาเล่น แต่กลายเป็นผมเองนี่แหละ ที่โดนแกล้ง เมื่ออยู่ดีๆคนปั่นก็เกิดเร่งสปีดขึ้นมาซะจนผมเกือบหงายหลังตกจักรยาน โชคดีที่มือของผมเอื้อมไปจับที่นั่งด้านหลังทัน ไม่งั้นล่ะก็.. ฮึ่ย ไม่อยากจะคิด “ยังช้าอยู่รึเปล่า?” คชาแกล้งถามผมด้วยน้ำเสียงล้อเลียน ที่ถึงแม้ผมไม่ได้หันไปมองก็สามารถเดาใบหน้าของอีกฝ่ายได้อย่างง่ายดาย.. ผมไม่ตอบอะไร เพียงแค่ปล่อยมือจากที่นั่งที่จับอยู่ มาจับเอวบางของคนตรงหน้าแทน แล้วแกล้งรัดแน่นๆ ผมรู้สึกได้ว่าร่างเล็กนั่นเกร็งไปชั่วครู่ราวกับตกใจ ก่อนจะค่อยๆคลายลงช้าๆ “เป็นไรอ่ะชา?” “ก็เต๋าอ่ะดิ้ เล่นรัดซะแน่น!” “ฮ่าๆ โทษๆ" แล้วสายลมที่ปะทะใบหน้าของผมเอื่อยๆก็ทำให้ผมเคลิ้มหลับซบหลังคนตรงหน้าในที่สุด.. . . . “ขอบคุณสำหรับวันนี้มากๆเลยนะคชา" ผมพูดกับเขาพร้อมยิ้มให้อย่างจริงใจ วันนี้ผมสนุกมากๆเลยแหละ สนุกอย่างที่ไม่ได้เป็นมานานแล้ว “อื้อ เราก็ต้องขอบคุณเต๋าเหมือนกัน วันนี้เราสนุกมากเลย" เขาตอบผมกลับมาพร้อมรอยยิ้มหวานที่ทำให้หัวใจผมเกิดกระตุกวูบขึ้นมา “อื้ม! งั้นวันหลังไปเที่ยวกันอีกนะ!” คชาพยักหน้ารัวๆ แล้วเราก็แยกกันตรงนั้น ระหว่างหน้าบ้านของผมและเขา ผมยืนมองคชาลากจักรยานเข้าบ้านไปได้สักพักก็หันหลังกลับ เตรียมจะเข้าบ้านตัวเองบ้าง “เฮ่ยเต๋า เดี๋ยวๆ" คชาวิ่งตามผมกลับมา เขายืนอยู่หน้าบ้านผม ในขณะที่ผมอยู่อยู่ระหว่างรั้วหน้าบ้านและประตูบ้าน เขาปาอะไรบางอย่างมาให้ผม “ของตอบแทน ขอบคุณนะ!” มือผมคว้าหมับเข้าที่ของสิ่งนั้น อะไรบางอย่างที่ให้ความรู้สึกเย็นๆ ผมยิ้มเมื่อคลี่มือออกมา มันคือคลิปหนีบกระดาษ.. รูปหน้ายิ้ม..
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น