'' Cheese #1 ''

ลำดับตอนที่ #13 : - SP [2] -

Waring : เริ่มรุนแรงกว่าอันที่แล้วมานิดนึง? เตือนอะไรดีล่ะ.. =..= ตอนนี้ก็ไม่มีอะไรม้ากกกกก ก็แค่จูบ + ...นิดๆเอร๊งงงง

SpacialChapter [2]

                ‘ก่อนจะสะดุ้งเมื่อเหลือบไปเห็นสายตาดุๆจากเรฟา’

                ประโยคเรียบๆประโยคหนึ่งในบท ดูผิวเผินก็ไม่มีอะไรน่าสนใจ หากแต่สิ่งที่ทำให้เด็กชายผู้หนึ่งต้องมานั่งครุ่นคิดถึงมัน เป็นเพราะว่า ..

                เดธเทอร์ เฟียร์เลส กล้ำกลืนความคิดในไปไว้ในส่วนลึกของหัวสมองแล้วปิดตายเอาไว้อย่างไม่อยากคิดถึงอีก ชั่วเวลาไม่นานหลังจากออกจากฉากมา เด็กชายก็มานั่งครุ่นคิดถึงเรื่องนี้ไม่มีหยุด เหตุไม่ใช่เพราะอะไรหรอก ก็แค่เพียงเพราะว่า ..

                สายตาที่มองมา มันไม่ได้มีแค่ดุอย่างเดียวน่ะสิ

                ใบหน้าที่ออกจะหวานเล็กน้อยเกิดสีแดงระเรื่อขึ้นมาโดยที่ตนเองก็ไม่ได้รู้ตัวแม้แต่น้อย มือบางกำแน่นด้วยความรู้สึกบางอย่างที่พุ่งประทุขึ้นมา

                ความรู้สึกที่คุ้นเคย

                เดธฉุกคิดขึ้นมา ..ถึงความรู้สึกนี้ที่เคยเกิดขึ้นมาก่อนครั้งหนึ่ง

                เพียงแต่ครั้งนี้มันรุนแรงกว่า และมันจริงกว่า

                มันเหมือนกับความรู้สึกตอนแวนเดลบอกรักเขาไม่มีผิดเพี้ยน

                เดธเทอร์ เฟียร์เลส สะบัดหัวไล่ความคิดบ้าๆในหัวของเขาออกไป แล้วจึงหันไปคว้าเป้ประจำตัว พาดที่บ่าและออกเดิน พลันสายตาก็ไปสะดุดกับร่างของเพื่อนร่วมงานที่คุ้นเคยซึ่งเดินมา

                ด้วยอะไรดลใจเขาก็ไม่อาจรู้ ...

                เขาเกิดภาวนาให้แวนเดลไม่โผล่มาตอนนี้ซะนี่

            “เฮ้ เดธ” ร้องเรียกพร้อมวิ่งเข้ามาหาด้วยใบหน้าดีใจที่ประดับด้วยรอยยิ้มกว้าง ชวนให้หัวใจคนมองเต้นตึกตักผิดจังหวะขึ้นมา

                “หะ.. หือ?” กล่าวออกมาเมื่อได้สติ จึงเห็นว่าใบหน้าของอีกฝ่ายอยู่ใกล้ยิ่งนัก

                “ฉันมาทวงสัญญา” เขาทวนอย่างงุนงง “ทวงสัญญา?”

                คนมาทวงสัญญายิ้มกว้างจนตาหยี “อื้อ! ก็เมื่อวานนายสัญญาว่าจะกลับบ้านกับฉันยังไง แต่ว่า ..” ใบหน้าคมคายนั้นแสร้งทำหน้าเศร้า “เมื่อวานดันมีหมามาขโมยของๆฉันซะได้”

                .

                .

                .

                “ฮัดชิ้ว!” แวนเดลจามออกมาเสียงดัง เรียกความสนใจจากทุกคนที่นั่งอยู่ในสวนหย่อมของโรงเรียน และเสียงเรียกถามด้วยความเป็นห่วงจากใครหลายๆคน เขาโบกมือบอกปัดว่าไม่เป็นอะไรแล้วนั่งจมอยู่ในห้วงคิดของตัวเองคนเดียว

                แล้วก็นึกถึงคนที่ไม่อยู่ในที่นี้ทันที

                .

                .

                .

                “ฮัดชิ้ว! ฮัดชิ้ว!!” เด็กชายฮัดชิ้วออกมาสองรอบติดๆ เรียกสายตาประหลาดใจจากร่างสูงกว่าที่ยืนอยู่ตรงหน้าเล็กน้อย

                “ฮัดชิ้วสองครั้งติด? มีคนคิดถึงหรือเปล่าเดธ” เรฟาเอ่ยยิ้มๆ ก่อนจะสะกิดใจบางอย่างขึ้นมา

                “หรือว่าจะเป็นหมาที่จะมาขโมยของๆฉันอีกครั้งนา .. รีบไปกันดีกว่าเดธ!” เดธที่ค่อนข้างมึนงงกับคำพูดของเรฟาพยักหน้าด้วยความใสซื่อ แลดูน่ารักชวนมอง จนคนมองแทบจะระงับอารมณ์ที่กำลังคุกกรุ่นอยู่ในจิตใจไม่ไหว

                และโดยไม่รู้ตัว ใบหน้าคมคายก็โน้มเข้ามาใกล้ชิดใบหน้าหวานนั่นเพื่อจะดูให้ชัดๆ

                “ระ..เรฟ” เดธเอ่ยเสียงสั่น มือสองข้างค่อยๆยกขึ้นมาดันอกของอีกฝ่ายออกห่างตัวด้วยความใกล้ชิดที่ไม่คุ้นเคย ถึงอีกฝ่ายจะเป็นผู้ชายเช่นกันก็เถอะ

                เรฟาที่ได้สติถอยห่างเล็กน้อยแล้วยิ้มให้เหมือนเคย ทั้งที่หัวใจนั้นกลับเต้นระรัว

                “กลับกันเถอะ”

                .

                .

                .

                พรวด!

                จู่ๆร่างของแวนเดลก็ลุกขึ้นแล้วตั้งท่าจะเดินออกจากสวนหย่อม สร้างความแปลกประหลาดใจให้กับทุกคนในที่นั่นเป็นอย่างยิ่ง

                “ไปไหนรึ แวนเดล” ถามคำถามที่ตรงใจทุกคนในที่นั่น แวนเดลไม่ตอบอะไร เพียงแค่หันมายิ้มให้น้อยๆแล้วรีบก้าวอาดๆออกไป ซึ่งเหตุผลที่ทำให้เจ้าตัวนั่นเดินออกไปคงเดาได้ไม่ยาก

                ในเมื่อความสัมพันธ์ของเขากับอีกคนหนึ่งก็เด่นชัดออกขนาดนั้น

                ทุกคนยิ้มกริ่มอย่างขำขันให้กับความเป็นห่วงและหึงหวงที่แสดงออกชัดอย่างไม่อายใคร หากแต่ก็มีเพียงบางคนที่ไม่ได้ยิ้ม

                รูนเน่ กราเซียส โกโคลาดา ที่กลับมาเร็วกว่าคนอื่นขยับยิ้มชั่วร้ายออกมา

                .

                .

                .

                “วีนี่!!” ร้องเรียกชื่อเล่นของอีกฝ่ายด้วยใบหน้าแย้มยิ้มดูน่ารักเรียบร้อยตามฉบับตน หากแต่คนสนิทนั้นกลับรู้ดีว่ารอยยิ้มนั้นแฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์และมากแผนการ

                “หืม? มีอะไรหรอรูน” แวนเดลหันมาถามเพื่อนที่สนิทกันมาเป็นเวลานานแล้วด้วยน้ำเสียงร้อนรน ใบหน้าบ่งชัดว่าไม่มีอารมณ์สนทนาแต่อย่างใด เมื่อจิตใจในตอนนี้กลับร้อนรนคิดถึงแต่คนสำคัญที่ตอนนี้ไม่รู้ไปอยู่ไหนอีกคนเดียว

                “จะรีบไปไหนหรอ” รูนเน่เอ่ยเสียงหวานเชื่อม มือตุ๊กแกเกาะเข้าที่ลำแขนแกร่งของอีกฝ่ายแล้วดึงไว้อย่างถ่วงเวลามากที่สุด เพราะว่าโรงเรียนกับกองถ่ายนั้นห่างกันประมาณ ..

                มีถนนกั้นหนึ่งสาย

                “ไปหาเดธ”

                ตอบสั้นๆแล้วยังคงก้าวเดินฝ่าฟันอุปสรรคอันแสนยากลำบาก(?)เพื่อไปยังกองถ่ายที่ห่างเพียงแค่เล็กน้อย แต่กลับลำบากมากเหลือเกินกว่าจะไปถึงที่นั่นได้

                เพียงเพราะเด็กสาวตัวน้อยแต่มือแน่นเสียยิ่งกว่ากาวตราช้างซึ่งเกาะแหมะอยู่

                “รูน ปล่อยผม” แวนเดลเอ่ยเสียงหน่ายๆแต่แฝงไปด้วยความร้อนรนในจิตใจ

                “อ๊ะ ขอโทษนะ แต่รูนคงจะให้วีนี่ไปหาเดธคุงไม่ได้”

                “ทำไม รูน” น้ำเสียงของเขาเข้มขึ้นมาทันที ดวงตาเรียวคมจ้องมองรูนเน่เป็นเชิงถามคำถาม แต่ก็ไม่ทำให้เด็กสาวสั่นสะเทือนเลยแม้แต่น้อย

                “ไม่! ยังไงรูนก็จะไม่ปล่อยวีนี่เด็ดขาด”

                รอยยิ้มชั่วร้ายขยับขึ้นอย่างเต็มที่แบบไม่มีการปิดบังอีก พร้อมทั้งแรงเกาะแน่นที่แขนที่เพิ่มมากขึ้นจนชุดเครื่องแบบโรงเรียนเกิดเป็นรอยยับถี่ “แล้ววีนี่จะหลุดไปจากรูนได้ยังไงเอ๋ย?”

                .

                .

                .

                ทันทีที่เท้าทั้งสองคู่ย่างก้าวเข้ามาในหอเรนนี่อันเป็นที่อยู่อาศัยของเดธ ฝนห่าใหญ่ก็สาดลงมาจากเพดานห้องที่เป็นฉากท้องฟ้าเสมือนจริง

                “เรนนี่..!” เด็กชายผู้เป็นนักเรียนในหอคำรามชื่อผู้คุมหอตัวดีออกมาอย่างโกรธแค้น

                แต่หารู้ไม่ว่า ..?

                รอลงไปอ่านข้างล่างสุดกันเองนะเออ~

                “ฮะๆ เรนนี่ช่างคิดได้เนาะ” หากแต่เรฟากลับมองเป็นเรื่องขำขันเสียอย่างงั้น มือยกขึ้นปาดหยดน้ำบนหน้าเพื่อมองเห็นภาพตรงหน้าได้ชัดเจนยิ่งขึ้น ก่อนจะคิดว่าตนช่างคิดผิดเสียเหลือเกิน

                ร่างบอบบางดูกรุ่นโกรธตรงหน้าเปียกโชกตั้งแต่หัวจรดเท้า เส้นผมลู่ลงแนบหน้า คลอเคลียใบหน้าหวานนั่น หยดน้ำแพรวพราวเกาะไปทั่วร่างเล็ก เสื้อผ้าชุดบางที่ยังติดมาจากกองถ่ายดันบางเสียจนแนบตัว มองเห็นผิวขาวผุดผ่องภายในอย่างชัดเจน

                “อ่ะ เรฟ ขอบคุณที่มาส่งนะ แล้วเจอกันพรุ่งนี้” เด็กชายเอ่ยเสียงหวานแล้วโบกมือลาพลางแย้มยิ้มอย่างน่ารัก หยดน้ำที่ไหลรินจากปลายเส้นผมทำให้ดวงตาอีกคู่ต้องมองตาม ไล้มาตามใบหน้าหวานนวล อ้อยอิ่งอยู่ที่ปลายคาง แล้วไหลไปยังลำคอ ก่อนจะผลุบหายไปในคอเสื้อ

                เรฟากล้ำกลืนอารมณ์ที่พลุกพล่านขึ้นมาเป็นรอบที่หลายๆครั้ง และเกือบจะอดใจไม่ไหวเสียแล้ว เมื่อใบหน้าของคนที่ไม่รู้ตัวเอาเสียเลยว่าทำให้เขาลำบากใจเสียแค่ไหนยื่นเข้ามาไกล แตะที่หน้าผากอย่างเป็นห่วงเป็นใย ทั้งๆที่ปกติไม่เคยทำด้วยซ้ำ

                “เป็นอะไรรึเปล่าเนี่ย” น้ำเสียงไม่ค่อยแฝงไว้ด้วยความเป็นห่วงเหมือนการกระทำสักเท่าไร เหมือนจะเป็นการหยอกเล่นเสียมากกว่า หากแต่การหยอกเล่นนั่นน่ะ

                มันกลับทำให้เขาแทบขาดใจเสียนี่!

                มือของเรฟาคว้าหมับที่มือของเดธซึ่งกำลังแตะอยู่ที่หน้าผากของเขาแล้วดึงลงมาไว้ระดับอก มืออีกข้างก็แตะแผ่วเบาที่ใบหน้าที่เริ่มขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างน่ารักแล้วไล้ลงมาที่ไหล่ ลำแขน และเอว ก่อนจะรวบเข้ามาชิดใกล้

                “ระ.. เรฟ”

                “รู้ตัวมั้ย ..ว่านายน่ะ” ใบหน้าคมคายโน้มเข้ามาชิดใกล้ แล้วเอ่ยชิดริมฝีปากบางนั่นว่า

                “ทำให้ฉันแทบจะคลั่งตายอยู่แล้ว” ริมฝีปากทั้งสองเฉียดกันไปเล็กน้อยด้วยความจงใจของอีกฝ่าย ที่เคลื่อนเป้าหมายไปที่แก้มนุ่มนิ่ม ขบเม้มที่ใบหูนั้นอย่างหยอกล้อ แล้วไล้ไปที่ลำคอระหง ประทับรอยจูบไปทั่วด้วยอารมณ์ที่ไม่สามารถสกัดกั้นเอาไว้ในอีกต่อไป

                “อา ..อื้ม” เสียงครางของร่างเล็กถูกปิดด้วยริมฝีปากที่ประกบแน่นของอีกฝ่าย ลิ้นร้อนสอดแทรกเข้าปากแล้วกวาดไปทั่วโพรงปาก หาความหอมหวานภายในแล้วถอนริมฝีปากออกมาเมื่ออีกฝ่ายเริ่มส่งเสียงครางประท้วง

                ใบหน้าที่แดงจัดด้วยความเขินอายเสมองลงพื้น แล้วจึงค่อยๆดึงมือของตนออกจากมือที่ยึดแน่นของอีกฝ่าย แล้วถอนตัวออกมาจากอ้อมกอดร้อนระอุนั่น ถอยหลังหายเข้าไปในห้องแล้วหลบหลังประตู พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

                “แล้วเจอกันนะ..”

                เรฟายืนยิ้มกว้างราวกับคนไม่ได้สติอยู่หน้าประตู ค่อยๆพาร่างกายที่เบาหวิวออกจากหอและโรงเรียนอย่างมีความสุข ..

                โดยไม่วายโดนฝนห่าใหญ่สาดเข้าอีกครั้งเป็นของขวัญก่อนจากลา

                .

                .

                .

                เมื่อร่างของเรฟาลับหายไป แล้วมั่นใจเป็นแน่แท้แล้วว่าคนที่อยู่ในห้องคงเก็บตัวอยู่ในนั้นอีกนาน

                คนที่หลบซ่อนตัวอยู่ในมุมมืดก็โผล่ออกมา ..พร้อมกล้องวิดีโอในมือ

                คนๆนั้น คือเรนเอง!! คึคึคึ ..

                ‘แต่หารู้ไม่ว่า ..?’

                คนที่ตนกำลังบ่นถึงนั้นติดตามตน ‘ทุกฝีก้าว’ เลยทีเดียว

                และที่ดี(?)ไปกว่านั้น คือผู้คุมหอผู้นั้นใจดีถึงขนาดเผื่อแผ่เรื่องราวของเหล่านักเรียนในหอซึ่งกลายเป็นเคะสาธารณะไปแล้วให้กับผู้อ่านนิยายทั้งหลายรับรู้

                .. เอวัง

                .

                .

                .

                ‘วอเรน เรียกวอรูน ปฏิบัติการสำเร็จ’

                เสียงเรียกเบาๆดังออกมาจากกระเป๋ากางเกงยีนส์ของเด็กสาวที่ยังคงทำตัวเป็นตีนตุ๊กแกชั้นดีแม้ว่าคนที่ตนเกาะนั้นจะอึดถึงขนาดเดินมาถึงกองถ่ายแล้วก็ตาม

                เด็กสาวละมือข้างหนึ่งออกจากแขน แต่อีกข้างยังเกาะไว้แน่นมาที่กระเป๋ากางเกงยีนส์ แล้วหยิบวอล์คกี้ ทอล์คกี้รูปสไปเดอร์แมนออกมา

                “เรียบร้อยแล้วคะ? ท่านพี่”

                ‘อื้อ! เรียบร้อยแล้ว’

                ทันใดนั้น คีมเหล็ก หรือตุ๊กแก หรือกาวตราช้าง หรือแล้วแต่ใครจะคิด ก็ปล่อยออกทันทีอย่างรวดเร็วเหมือนตุ๊กแกที่เกิดเบื่อผนังที่เกาะแล้วเด้งออกมา แล้วเดินต๊อกแต๊กๆอยู่บนพื้นให้คนเห็นตกใจแล้วช็อคเล่นๆ

                “รูนไปก่อนนะ วีนี่” รูนเน่พูดออกมาอย่างง่ายดายแล้วเดินดุ่มๆข้ามถนนกลับไปยังโรงเรียน ทิ้งให้แวนเดลผู้เดียวดาย ยืนเอ๋ออยู่ที่กองถ่าย

                แล้วนึกสถบในใจ เมื่อเห็นร่างของเรฟาที่โผล่แว้บออกมาจากหอเรนนี่ด้วยท่าทีเพ้อๆ และเรนนี่ที่ถือกล้องโผล่หน้าออกมา ถ่ายเรฟาจนลับตา และหันมาถ่ายเค้า ..

                ก่อนจะซูมใกล้ๆ

                เผยให้เห็นใบหน้าที่บ่งบอกคนถ่ายได้อย่างดีว่า ..........

                ‘งานนี้ แกตายแน่โว้ย!!!!’

                AND THE HAPPILY EVER ..AFTER?!

---------------------------------------------------------------------------------------------------------
อ้ากกก!! เรฟสติหลุดไปแล้วว้อยยย
วีนี่เค้าขอโต้ด อโหสิกรรมให้เขาเถอะ =w=~ (หน้าตาขัดกับคำพูดม้ากมาก =..=)