คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : - SP [4.1] -
[UN]Waring : ตอนนี้ออกแนวใสๆ~ ไม่มีฉาก ..อะไรทั้งสิ้น เป็นแผนการชั่วร้าย เอ้ย! -0- เกี่ยวกับพี่น้องโกโคลาดาทั้งสี่นั่นแล ..
SpacialChapter [4.1]
แล้วคนที่เหลือ ..หายไปไหนกันเอ๋ย?
.
.
.
“คิด! รีบกลับไปไหนหรอ?”
ถามเสียงสงสัยขณะยกผ้าขนหนูผืนเล็กขึ้นมาเช็ดเหงื่อ เรฟามองคนที่ถามด้วยท่าทีอยากรู้เมื่อเห็นว่าหลังจบฉากเด็กชายก็รีบปราดออกไปเลย
“อ่อ เรนนี่ให้ผมกลับพร้อมเขาน่ะครับ เพราะว่ามีธุระสำคัญ” คิดตอบเสียงรีบๆแต่ก็ไม่ละซึ่งรอยยิ้มบนใบหน้า เรฟาพยักหน้ารับรู้แล้วจึงหันไปมองคนที่น่าจะอยู่ในห้องแต่งตัว
หากแต่ร่างที่ออกมาจากห้องแต่งตัวนั้นกลับกลายเป็นเฟทแทน
“อ่าว เฟท เดธล่ะ?” สนทนากันตามปกติเพราะว่าเมื่อวานเขาไม่ได้รับรู้เรื่องของเฟทกับเดธเอาเสียเลย (ติดตามได้ใน SP [3]) เฟททำท่าฉงน แล้วจึงส่ายหน้า
“ไม่เห็นนี่ครับ ออกมานานแล้วไม่ใช่หรอครับ?”
“เอ ...งั้นหรอ สงสัยกลับหอไปแล้ว ไปดูหน่อยดีกว่า” ท่อนสุดท้ายพึมพำกับตัวเองเบาๆ ส่วนคนที่อยู่ค่อนข้างจะไกลเลยไม่ได้ยินคำพูดนั้น อีกทั้งก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก
.
.
.
เดธที่เลี่ยงหลบออกทางด้านหลังของกองถ่ายซึ่งไม่เคยรู้ว่ามีมาก่อนลอบถอนหายใจเบาๆ นึกคิดในใจว่าช่างโชคดีเสียเหลือเกินที่เรนนี่มาบอกทางออกนี่แก่เขา ไม่งั้นเขาอาจจะต้องโดนคนอาสาพาไปส่งกลับบ้านอีกเป็นแน่ และอาจจะเกิดเหตุการณ์ล่อแหลมขึ้นมาอีกก็ได้
แต่หากเขาคิดว่าเรนนี่หวังดีแล้วละก็ ..เขาก็อาจจะ
คิดผิดเสียแล้ว
.
.
.
“มีธุระอะไรหรอครับ? เรน” เรนนี่ที่นั่งหมุนเก้าอี้ตัวใหญ่เล่นในห้องทำงานของผู้คุมหอหันมายิ้มให้คิดเล็กน้อย แล้วเลื่อนถาดน้ำชาและขนมไปข้างหน้า พยักเพยิดให้คิดรับมันไป
“แค่เกิดอยากคุยเล่นขึ้นมาหน่อยน่ะ อยู่คุยเป็นเพื่อนเรนหน่อยนะ วันนี้น้องหญิงกับพี่หญิง ไม่มีใครอยู่สักคนเลย” เอ่ยพร้อมทำท่าเสียใจได้อย่างมารยาสุดๆ ให้คนที่มารยาทดีเป็นทุนเดิมอยู่แล้วยิ้มให้เล็กน้อยแล้วยอมนั่งคุยเล่นตามที่เรนนี่บอกเพราะตนก็ไม่ได้ยุ่งอะไรมาก
โดยหารู้ไม่ว่า ..ไอ้ที่ว่าไม่อยู่สักคนนั่นน่ะ เขาไปทำอะไรกันบ้าง
.
.
.
“เรฟ!” ตะโกนเรียกเสียงหวานพร้อมทั้งรีบปราดมาหาคนที่กำลังจะย่างก้าวเข้าสู่อาณาเขตหอเรนนี่ ยิ้มหวานให้เล็กน้อยแล้วเดินมาบังทางเดินข้างหน้า
“จะไปไหนหรอ”
ลูนาเรีย มิคาเอล ไซรอส โกโคลาดา ถามด้วยท่าทีสงสัยใคร่รู้ ในขณะที่เรฟาซึ่งสนิทกับคนๆนี้เป็นทุนเดิมอยู่แล้วก็ไม่ได้ว่าอะไรกับท่าทีที่ดูเหมือนจะถ่วงเวลาเขายังไงยังงั้น
‘คิดไปเองมั้ง..’ คิดขณะตอบออกมา “กำลังจะเข้าไปหาเดธน่ะ”
“อ่อ ..เดธน่ะหรอ วันนี้อย่าเพิ่งเข้าไปเยี่ยมเลยนะ เค้าไม่ว่างน่ะ”
ขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยความสงสัย “ไม่ว่าง?”
“อื้อ ไม่ว่างม้ากมาก แบบว่าติดธุระสำคัญกับเรนน่ะ เห็นเรนบอกฉันว่าห้ามใครเข้าไปกวนเด็ดขาดเลยนะ” พูดพร้อมทำสีหน้าให้น่าเชื่อถือ ทั้งๆที่ในใจส่งเสียงหัวเราะกู่ดังลั่น
“งั้นหรอ..” ทำท่าเหมือนเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งจนลูน่านึกอยากตีหัวให้สลบจะได้รู้แล้วรู้รอดไป หากแต่ก็ทำได้เพียงแค่ส่งยิ้มหวานกว้างๆไปให้
“อื้อๆๆ! นี่ๆ พอดีว่านักเรียนที่สวนหย่อมอยากคุยด้วยม้ากมากน่ะ ไปด้วยกันนะๆ” เอ่ยพร้อมทำท่าทีออดอ้อน แต่ก็ไม่ได้รอคำตอบจากอีกฝ่ายแต่อย่างใด ลูน่าคว้าหมับที่แขนของอีกฝ่ายแล้วรีบคว้าออกไปทันที ไม่เสียเวลาให้เรฟาปฏิเสธแม้แต่น้อย
เรฟาลอบมองประตูหออย่างอ้อยอิ่งเล็กน้อย แล้วจึงยอมโดนลากไปตามแรงดึงของสาวน้อยข้างหน้า
.
.
.
“นักเรียนหอสปริงอยากคุยกับผมขนาดนั้นเลยหรอครับ” เฟทยิ้มแห้งๆขณะมองไปทางเอลน่าที่กำลังลากเขาเดินตัดผ่านสวนของหอสปริง
ก็ไม่ได้อยากจะปฏิเสธอะไรหรอกนะ แต่ทำไมต้องเป็นเวลานี้!
ในใจร้อนรุ่มด้วยเป็นห่วงคนที่ตอนนี้อาจจะกำลังทำอะไรบางอย่าง(?)อยู่ในห้องพักของตนเอง แต่จะให้ปฏิเสธสุภาพสตรี(????)มันก็คงไม่เหมาะเท่าไร
“อื้อ!”
“ไม่ใช่อะไรหรอกนะครับ แต่ผมขอไปดูเดธก่อนได้มั้ยครับ” ลงท้ายด้วยน้ำเสียงออดอ้อน ให้คนที่กำลังลากเด็กชายอยู่ยิ้มมาให้ จนเขานึกใจชื้นนิดๆ ...ว่าแล้วว่าคุณเอลน่าต้องใจดียอมปล่อยผมไป...
แต่เขาก็ ..คิดผิด
“ขอโทษที มันหลุดมือ” เฟทลอบกลืนน้ำลายเอื้อกขณะมองไปยังกริชที่ปักปลายเสื้อของเขาให้ติดชิดพนัง แล้วมองคนที่ทำท่าขอโทษขอโพยพร้อมทั้งพร่ำปากพูดว่า ขอโทษๆ หลุดมือๆ ไม่หยุด
“ผมว่า ..” ว่าพลางมองมีดที่เจ้าของเอาไปเช็ดอย่างรักใคร่แล้วจึงพูดต่อด้วยรอยยิ้มที่พยายามจะทำให้ดูเต็มใจ แต่กลับเหมือนรอยยิ้มแหยๆเสียนั่น “.. เอาไว้ผมไปเยี่ยมเดธทีหลังก็ได้ครับ”
“อ่าว ไม่ไปแล้วหรอ” ถามเสียงใสซื่อแล้วมองอีกฝ่ายด้วยใบหน้าอันใสซื่อพอๆกับน้ำเสียง
“ไว้ทีหลังก็ได้ครับ ..”
แล้วเฟทก็ต้องยอมศิโรราบแก่พี่น้องโกโคลาดาเป็นคนที่สอง ..
.
.
.
“วีนี่ จะไปไหน ..” เอ่ยเสียงเหี้ยม แต่รอยยิ้มหวาน ให้คนที่กำลังจะลุกออกไปสะดุ้งขึ้นมา
“เอ่อ ผมก็จะไป หาเดธที่หอเรนนี่น่ะครับ” คนที่ได้รับคำตอบทำท่ารับรู้แล้วใช้เวลาเพียงชั่วครู่ส่งสัญญาณไปให้นักเรียนและอาจารย์คนอื่นๆให้ทั้งหมดเริ่มลุกขึ้นมาแล้วฉุดกระชากร่างของวีนี่ให้นั่งลงบนเก้าอี้ม้าหินอ่อนในสวนหย่อมตามเดิม
“เดี๋ยวนี้เห็นคนอื่นดีกว่าเพื่อนแล้วหรอ” ใครบางคนพูดด้วยสีหน้าเศร้าๆ งัดสารพัดกลเม็ดมารยาของผู้หญิงมาใช้ และทำท่าเหมือนจะร้องไห้ หันไปซบอกเพื่อนที่อยู่ข้างๆ จนคนที่แพ้น้ำตาผู้หญิงต้องร้อนรนขึ้นมา
“เปล่านะครับ ผมแค่ ..เป็นห่วงเดธนิดหน่อยเอง”
สะอึกสะอื้นทั้งๆที่ยังไม่ออกมาจากอ้อมกอดของเพื่อน “เกลียดแวนเดลแล้ว!”
แวนเดลที่เริ่มโดนผู้หญิงรุม (อนึ่ง ประชากรผู้หญิงมากกว่าผู้ชายเป็นเท่าตัว) ด้วยน้ำตาและคำด่าทอที่แฝงความน้อยใจ (ขอย้ำว่ามันมารยา) จนต้องถอนหายใจออกมาหนักๆเมื่อรูนเน่ขยับยิ้มกริ่ม แล้วพูดออกมาว่า
“ไปเถอะวีนี่ เดี๋ยวรูนอยู่ปลอบเองก็ได้ เพราะรูนรู้อยู่แล้วว่าวีนี่น่ะห่วงเดธจนถึงขณะทำให้ผู้หญิงร้องไห้แล้วไม่ยอมปลอบได้”
แวนเดลซึ่งโดนผู้หญิงปั่นหัวไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วขยับเข้าไปใกล้คนที่นั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่แล้วจึงลูบเรือนผมสยายนั้นแล้วจึงพูดเสียงอ่อนลง
“ผมขอโทษนะครับ ผมอยู่ต่อก็ได้ครับ”
“จริงนะ?”
“จริงครับ”
“เย้” ลุกพรวดพราดพร้อมทั้งขยับยิ้ม ใบหน้าไม่มีร่องรอยของการร้องไห้แม้แต่น้อย หากแต่แวนเดลก็ไม่ทันได้สังเกต เนื่องจากจิตใจยังพะวงถึงร่างเล็กบอบบางน่ารักนั่น
รูนเน่ลอบมองอาการแวนเดลแล้วแววตาก็ปรากฏความชั่วร้ายออกมาจนหมดสิ้น
และเขาคือคนที่สามผู้พ่ายแพ้ให้พี่น้องโกโคลาดา ..
.
.
.
ดวงตาของเรนนี่ลอบมองไปที่แท่นที่เลื่อนไปมาได้คล้ายกับแท่นวางคีย์บอร์ดข้างใต้โต๊ะ บนนั้นมีกล้องโทรทัศน์ฉายให้เห็นร่างของเดธที่กำลังโดนฝนสาดอยู่ ริมฝีปากขยับวาดรอยยิ้มขึ้นมาจากนั้นจึงหันไปมองคิด
“เริ่มเย็นแล้วนะ คิดรีบกลับบ้านดีกว่า”
คิดซึ่งไม่ได้ระแคะระคายกับท่าทีของเรนนี่แม้แต่น้อยผงกหัวรับความหวังดีของอีกฝ่ายแล้วจึงลุกขึ้น ถอยร่นออกมานอกห้อง แล้วพูดว่า
“งั้นผมไปก่อนนะครับ เรนนี่” เรนนี่ยิ้มให้เป็นครั้งสุดท้าย แล้วคิดก็ปิดประตูลง จนในห้องนั้นเงียบสงัด เหลือเพียงเจ้าของห้องที่นั่งอยู่คนเดียวเท่านั้น
เจ้าตัวหยิบวอล์คกี้ ทอล์คกี้รูปคุโรโกะออกมาและกรอกเสียงลงไป
“ปล่อยคิดไปหาเดธเรียบร้อย”
‘ทางรูนก็เรียบร้อยค่ะ’
‘ส่วนข้าอยู่กับรูนนะ เรียบร้อยเหมือนกัน’
‘ข้าเกือบเผลอโยนมีดไปปักคอเฟทแน่ะ’
สี่พี่น้องหัวเราะด้วยความขำขัน
แล้วเปลี่ยนมาเป็นหัวเราะด้วยความชั่วร้ายในแผนการของพวกเขา ...
เสียงหัวเราะดังกึกก้องไปทั่วบริเวณ ..
----------------------------------------------------------------------------------------------
ทำไมรู้สึกว่าพี่น้องสี่คนนี้ช่างชั่วร้าย =..=
ความคิดเห็น