คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : - SP [4] -
Waring : เนื้อหาเริ่มรุนแรงขึ้นมาเรื่อยๆจาก SP [1] เป็นต้นมา ..แจกแจงๆๆ ,, SP หรือ SP [1] - จูบ / SP [2] - จูบ+ เอ่อ ..อะลิตเติ้ลบิท =,,= / SP [3] - ตอนที่แล้ว ~ ก็แค่จูบ ..หน้า ..ตัวนิดหน่อย ไม่พล่ามมากดีกว่าเดี๋ยวติดเรท =[]=!! / SP [4] - ไปอ่านกันเองเต้อะ!! =,,=!!
SpacialChapter [4]
‘รู้สึกโล่งผิดปกติแฮะ ..’
เดธเทอร์ เฟียร์เลส คิดขณะเดินกลับหอพัก ..คนเดียว
และนั่นคือเหตุผลที่ทำให้เขารู้สึกโล่งผิดปกติ
เพราะสามวันที่ผ่านมานั้น เขามีคนมาส่งกลับหอพักทุกที
เดธยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจอะไรเท่าไร แล้วจึงเดินต่อไปบนฟุตบาท แอบนึกดีใจอยู่เหมือนกัน
ก็ตอนแรกเขากะจะไม่มากองถ่ายซะแล้ว หากไม่โดนคนที่เป็นทั้งผู้คุมหอและผู้กำกับบังคับมา ก็พอกลับหอพักทีไร ..
คิดได้ถึงตรงนี้ ใบหน้าหวานน่ารักก็ขึ้นสีขึ้นมาทันที เขาสะบัดหน้าไปมาไล่ความคิด แล้วพยายามจดจ่อกับทางเดินที่วันนี้ราวกับรู้สึกว่า มันดูยาวขึ้นพิกลๆ
“เฮ้อ” ถอนหายใจออกมาด้วยอารมณ์อะไรก็ไม่อาจรู้ พร้อมทั้งสาวเท้าไปข้างหน้าให้เร็วขึ้น
แล้วความซวยก็บังเกิด ..
สายฝนหลั่งรินลงมาจากท้องฟ้าสีฟ้าใส ทั้งๆที่ดวงอาทิตย์ยังสาดแสงจ้าอย่างไม่คิดจะหลบฝน
หยดฝนที่เย็นเยียบตกใส่คนที่กำลังก้าวเดินอย่างเนิบนาบให้ร่างบางสั่นสะท้านด้วยความหนาว แล้วรีบวิ่งกลับหอพักด้วยความรวดเร็ว
และด้วยความฉลาดเกินไปของเดธหรืออย่างไรก็ไม่รู้
เขาดันไม่เอาเป้มากันฝนซะนั่น ..
ปึก!
ปิดประตูหอเสียงดังแล้วเอนหลังพิงประตูอย่างเหนื่อยอ่อน นึกดีใจที่หลบพ้นฝนแล้ว แล้วก็ต้องสถบออกมาเบาๆอีกครั้งเมื่อฝนห่าใหญ่สาดมาใส่
“เรนนี่..” กัดฟันกรอดเรียกชื่อเจ้าของหอด้วยความกรุ่นโกรธ แล้วรีบวิ่งฝ่าสวนของหอไปที่ส่วนของห้องพัก ให้เพดานส่วนนั่นช่วยบังฝน เท้ากำลังจะก้าวขึ้นบันไดไปชั้นสาม ดวงตาก็มองสบไปเห็นร่างของใครบางคนที่เดินออกมาจากห้องทำงานของผู้คุมหอนี้
“งั้นผมไปก่อนนะครับ เรนนี่” มองแค่พอเห็นว่าคนผู้นั้นคือ คิด ซอว์โร่ ผู้ซึ่งเป็นหนึ่งในผู้ร่วมงานของเขา แล้วก็ละสายตา เตรียมจะเดินขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าและนอนพักผ่อนเสียที
แต่ยังไม่ทันจะได้ไปถึงไหน เขาก็เซเสียแล้ว
มือหนึ่งยกขึ้นเท้าเสาเพื่อทรงตัว มืออีกข้างก็ยกขึ้นแตะที่หน้าผากตัวเอง ก่อนจะพบว่ามันร้อนรุ่มพอๆกับอาการปวดหัวที่เริ่มย่างกรายเข้ามารุมเร้า
ร่างบางเริ่มโซซัดโซเซเดินขึ้นบันไดอย่างไร้สิ้นเรี่ยวแรงและสติเต็มที จนไม่ทันได้รับรู้ว่า คนที่ยืนอยู่หน้าห้องพักของผู้คุมหอเมื่อครู่นั่นบัดนี้กลับวิ่งเข้ามาอยู่ใกล้เขาเสียแล้ว
“เดธครับ! เป็นอะไรมั้ยครับ?!” ถามด้วยความเป็นห่วงพลางประคองร่างนั้นให้เดินขึ้นบันไดไปอย่างทุลักทุเล โดยอีกฝ่ายก็ไม่ได้ปริปากบ่น หรือเป็นเพราะบ่นไม่ได้ก็ไม่อาจรู้
“ขะ ขอบคุณนะ” เอ่ยออกมาเมื่ออีกฝ่ายพามาส่งถึงห้องพัก แล้วจึงจัดแจงให้นั่งลงบนโซฟาตัวเล็กในห้อง พร้อมทั้งจัดเตรียมยาและน้ำใส่ถาดและนำไปวางที่โต๊ะเล็กๆข้างๆหัวเตียงให้พร้อม
“ร้อน ..ร้อนจัง” ร่างบางเพ้อออกมาเบาๆแล้วเลื่อนมือที่ใช้โป๊ะถุงน้ำแข็งประคบหัวตัวเองลงมา แกะกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวเองออกสองสามเม็ดให้อากาศถ่ายเท ทำให้คนที่กำลังจะหันมาบอกว่าเสร็จเรียบร้อยแล้วต้องชะงักกึก แล้วใบหน้าก็พลันแดงขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
ร่างบางบนโซฟาตัวเล็กที่ใบหน้าแดงระเรื่อเพราะพิษไข้ และเหงื่อที่ไหลโชมกาย ชวนให้ใบหน้านั้นดูน่ารักน่ามองแม้ว่าจะไม่สมกับสถาณการณ์ก็ตาม กระดุมเสื้อสองสามเม็ดที่ถูกถอดออกเผยให้เห็นผิวกายที่ขาวนวลนั่น
คิดลอบกลืนน้ำลาย พยายามคิดในใจว่าคนตรงหน้าป่วยอยู่ และอีกหนึ่ง เขาก็เป็นสุภาพบุรุษมากพอ
“ให้ผมพยุงตัวคุณไปที่เตียงมั้ยครับ?” ร่างบางที่ดูเหมือนสติจะหลุดลอยไปแล้วพยักหน้าน้อยๆ แล้วลุกขึ้นอย่างไร้สมดุล ให้ร่างนั้นซวนเซเล็กน้อย จนคนที่มองอยู่ต้องรีบปราดเข้าไปประคองอีกฝ่ายมาที่เตียง เดธที่แม้จะสติเริ่มเลือนเพราะพิษไข้ยังอดนึกชื่นชมคนที่พยุงตัวเขาอยู่ไม่ได้ เมื่ออีกฝ่ายช่างดูมีมารยาทดีเสียเหลือเกิน จนเขาแอบนึกประหลาดใจน้อยๆ
ร่างสูงของคิดกำลังจะประคองร่างบางนั้นให้นอนลงบนเตียง พอดีกับที่เดธสะบัดตัวออกเบาๆ แต่ก็หลุดออกมาจากวงแขนของของอีกฝ่ายได้ เพราะแรงจับที่ไม่แรงมากนัก
“เดธครับ? ..โอ๊ะ!” ร้องอุทานด้วยความตกใจเมื่อมือเล็กๆนั้นออกแรงผลักเขาให้ลงไปนอนแผ่บนเตียง แล้วกระโดดขึ้นคร่อมให้อีกฝ่ายใจเต้นเล่นๆ
“คะ คุณเดธครับ ..อุ้บ” ริมฝีปากที่กำลังจะขยับเอื้อนเอ่ยคำพูดออกมาถูกปิดลงด้วยริมฝีปากเรียวบางที่ร้อนรุ่มของอีกฝ่าย ลิ้นที่สอดแทรกเข้ามาอย่างไร้เดียงสานั้นทำให้คิดเบิกตากว้าง ใบหน้าแดงระเรื่อด้วยการกระทำของอีกฝ่ายที่คาดว่าคงจะเพ้อเพราะพิษไข้ แล้วจึงดันไหล่ของอีกฝ่ายออกเพราะไม่กล้าแตะที่อกเปลือยเปล่านั้นให้ออกห่าง
“คุณกำลังเพ้อเพราะพิษไข้นะครับ เดธ” เอ่ยเสียงเข้มขึ้นเล็กน้อยทั้งที่ใจกลับสั่นและเต้นระรัวจนแทบจะทะลุออกมาได้ หากแต่ดูเหมือนอีกฝ่ายก็ยังไม่รู้ตัว ขยับแตะที่ใบหน้าของเขาและไล้นิ้ววนไปทั่ว ก้มใบหน้าที่แดงซ่านและมีเหงื่อไหลประปรายมาชิดใกล้ใบหน้าที่ดูเหมือนจะทำอะไรไม่ถูกของเขาแล้วเอ่ยกระซิบเสียงแผ่ว
“ฉันไม่ได้เพ้อ ..”
“ก็นายอยากน่ารักเกินไปทำไมล่ะ” เอ่ยคำพูดสุดท้ายออกมาให้คนฟังใจเต้นตูมตามแล้วจึงโน้มหน้ามาจูบอีกครั้ง ลิ้นที่ร้อนพอๆกับร่างกายของเจ้าของกวาดเข้าไปทั่วปากของเขาอย่างไม่ประสีประสา ให้คนที่อยู่ข้างล่างขยับลิ้นของตนตอบรับ และให้ผิวกายของคนไม่สบายร้อนขึ้นมาอีกเป็นเท่าตัว
มือบางเอื้อมไปปลดกระดุมของตนออกจนหมด และเลื่อนไปปลดกระดุมของอีกฝ่ายออกจนหมดบ้าง ลิ้นร้อนไล่เลียไปที่ลำคอของอีกฝ่าย แล้วไล้มาที่แผ่นอกแกร่ง ประทับจูบไปทั่วแล้วเลื่อนกลับมาที่ริมฝีปากนั่นอีกครั้งให้อารมณ์ของคนที่อยู่ข้างล่างมานานพลุ่งพล่านขึ้นมาอย่างอดทนไม่ไหวอีกต่อไป
คิดเริ่มจูบตอบอย่างเร้าร้อน พัวพันลิ้นไปทั่วโพรงปากหวานนั่นอย่างปรารถนา จนเดธต้องหอบออกมาน้อยๆ แล้วผละจูบออกมา เป็นโอกาสให้คิดยกมือขึ้นมาจับคอปกเสื้อของเดธดึงออกให้มันตกลงไปอยู่ที่แขน จากนั้นจึงโน้มลงจูบที่ลำแขนของอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบา แล้วไล้เลียขึ้นลงไปมาอย่างหยอกล้อ ก่อนจะเปลี่ยนเป้าหมายที่ลำคอที่ร้อนระอุหากแต่กลับส่งกลิ่นหอมไม่ห่างหายและไซร้ซอกคออีกฝ่ายอย่างแผ่วเบา ขบเม้มที่ใบหูบางๆนั่น เดธครางกระเส่าเสียงหวานออกมาขณะปล่อยให้อีกฝ่ายกระทำต่อไป
พรมจูบไปทั่วใบหน้าหวานนั่น ก่อนจะกลับมาแนบชิดที่ริมฝีปากเรียวบางสีแดงที่น่าหลงใหลนั่นอีกครั้ง จูบอย่างแผ่วเบาก่อนจะเริ่มหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆตามแรงปรารถนาที่เริ่มครุกกรุ่นมากขึ้นเรื่อยๆ
“ฉัน ..อา ...”
เดธพูดปนเสียงครางที่ดังไม่ขาดสายเมื่อร่างสูงนั้นยังคงไล้ริมฝีปากไปทั่วใบหน้าอย่างหลงใหลคลั่งไคล้ แล้วผละออกมาเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายตั้งใจจะพูดอะไรบางอย่าง
“ครับ?” เสียงทุ้มที่บัดนี้กลับแหบแห้งเอ่ยถามคนที่ตอนนี้ยิ้มนิดๆทั้งใบหน้าแดงระเรื่อ
“ฉัน ..ชอบ ..” จุมพิตที่ริมฝีปากของคิดครั้งนึง “นาย..”
รอยยิ้มของคิดขยับวาดกว้างขึ้นแล้วจึงกดให้ท้ายทอยของอีกฝ่ายโน้มเข้ามาแนบชิด ก่อนจะแตะริมฝีปากเรียวบางที่ร้อนผ่าวนั้นเบาๆ
“ผมก็ ..” คนข้างบนจูบก่อนที่เขาจะพูดจบแล้วถอนออกมา เอียงคอมองอย่างสงสัยด้วยท่าทีน่ารัก “รักคุณครับ” ก่อนจะยิ้มกว้างขึ้นบ้างแล้วจูบที่ริมฝีปากของเขาแล้วถอนออก ซ้ำๆหลายครั้ง
“อื้อ ...” ครางอย่างแผ่วเบาแล้วหลับตาลงช้าๆ ปล่อยให้อีกฝ่ายเริ่มวาดมือไปตามผิวกายที่เปลือยเปล่าเพียงแค่ด้านหน้าของเขา โอบแขนกว้างขึ้นรวบเอวนั้นให้ขยับชิดติดตัวเขา
เดธจูบแผ่วเบาเป็นครั้งสุดท้ายที่ริมฝีปากของอีกฝ่าย แล้วจึงซบหน้าลงบนแผ่นอกที่เปลือยเปล่าเช่นกันของอีกฝ่าย ฟังเสียงหัวใจที่กำลังเต้นแรงนั้นอย่างเงียบสงัด
เวลาผ่านไปชั่วครู่ คิดก็ได้ยินเสียงกรนแผ่วเบาที่ดังขึ้นมาจากอกของเขา บ่งบอกว่าคนที่กำลังซบอกของเขาอยู่นั้นคงหลับใหลเป็นที่เรียบร้อยแล้ว คิดค่อยๆดันร่างบางนั้นให้ไปนอนบนเตียงข้างๆตัวเขา ถอดเสื้อออกเพื่อให้อีกฝ่ายสบายตัว แล้วจึงชะเง้อไปมองใบหน้าที่หลับใหลอย่างเป็นสุข ยกมือขึ้นปัดเส้นผมที่บดบังใบหน้าของอีกฝ่ายไปไว้ด้านข้างแล้วมองใบหน้านั้นเนิ่นนานราวกับจะเก็บเกี่ยวช่วงความสุขในเวลานี้ไว้ให้ได้มากที่สุด
คิดยกผ้าห่มที่พับอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยขึ้นมาคลุมร่างบางนั้นอย่างแผ่วเบา ระมัดระวังไม่ให้อีกฝ่ายตื่นจากนิทราหลังเสร็จวันที่แสนเหนื่อย ยิ้มให้กับใบหน้าหวานน่ารักนั่นอีกครั้งแล้วโน้มลงไปจูบที่หน้าผากที่เริ่มลดความร้อนลงบ้างแล้ว ก่อนจะขยับตัวเตรียมลุกออกจากเตียงนั่น
มือบางจับที่ปลายเสื้อของเขาแล้วยื้อเอาไว้ “อย่าไป ..นะ” พร้อมทั้งส่งสายตาออดอ้อน
คิดถอนหายใจทั้งใบหน้ายิ้ม แล้วจึงค่อยๆแกะมือของอีกฝ่ายออกแล้วเดินไปที่ประตู ให้คนที่นอนมองอยู่บนเตียงแอบเสียใจขึ้นมาเล็กน้อย แล้วเปลี่ยนเป็นแย้มยิ้มเมื่ออีกฝ่ายเพียงแค่เดินไปล็อคประตู ก่อนจะเดินมาแล้วค่อยๆขึ้นไปอยู่บนเตียง
เดธจูบแผ่วๆที่ริมฝีปากเขาอีกครั้งเหมือนจะขอบคุณแล้วปรือตาลงหลับช้าๆ โดยมือยังเกาะอยู่แขนของเขาไม่ห่างหาย
คิดเอี้ยวใบหน้าไปมองเดธเล็กน้อย แล้วจึงขยับยิ้มออกมาน้อยๆ ดึงผ้าห่มผืนใหญ่มาห่มตัวของเขาด้วย ก่อนจะขยับมือไปรวบกอดร่างบอบบางนั้นเอาไว้ แล้วซุกกายเข้าหา โน้มใบหน้าไปใกล้ จุมพิตเบาๆที่แก้มสีชมพูอ่อนๆนั้น
“ผมรักคุณนะครับ ..”
ดวงตาของคนที่เขานึกว่าหลับไปแล้วลืมตาขึ้นแล้วยื้ม จูบเขาเป็นรอบที่ ..หลายครั้งแทนคำตอบในใจ ก่อนจะก้มหน้าซุกเข้ากับหน้าอกของเขา ซ่อนใบหน้าที่ไม่ใช่แดงเพราะพิษไข้
ให้คนที่ถูกขโมยจูบยิ้ม แล้วลูบเรือนผมนั้นเบาๆ ก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทราตามกันไป ....
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อ้ากกกกกก!! เค้าแต่งไปแล้ว ..เค้าแต่งไปแล้ว!!! (ทรุด)
ไฟต์นี้คิดชนะ!!! (ตลอด ~)
ความคิดเห็น