ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro
© Tenpoints !
ผมไม่รู้หรอกว่าความรักมันเป็นยังไง
ผมไม่รู้หรอกว่าความรักมันเป็นยังไง
ก็ผมไม่เคยมีความรักนี่นา ถึงจะมีหลายๆคนทุ่มเทความรักให้ผมอย่างเต็มที่ก็เถอะ “แฮ่กๆ ขอโทษที่สายครับ" อาจารย์มองหน้าผมด้วยสายตาเอือมๆ “มาครั้งแรกก็สายเลยนะ แต่เอาเถอะ รีบหาที่นั่งซะ" ผมกวาดสายตาไปรอบห้อง ทุกคนมองมาทางผมเป็นตาเดียว ทั้งห้องเงียบกริบ แต่เอาเถอะ ผมชินซะแล้วล่ะ มีเพียงคนเดียวในห้องที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองผม เขาก้มหน้าก้มตาทำอะไรสักอย่าง และช่างเป็นโชคดีของผม ที่ที่นั่งข้างๆของเขาคนนั้นว่างอยู่ ผมเลือกนั่งข้างเขา แน่ล่ะ ผมไม่อยากโดนจ้องให้อึดอัดไปตลอดปีการศึกษาหรอกนะ “ขอโทษนะ ผมขอนั่งด้วยได้มั้ย" เขาหันมามองผมด้วยสายตาตกใจเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้ารัวๆแล้วหันลงไปก้มหน้างกๆอยู่กับหนังสือข้างหน้าต่อ เป็นอะไรของเขากันนะ? คาบเรียนแรกของผมหลังจากการกลับมาเรียนเป็นครั้งแรกไม่รู้เรื่องสักนิด แน่ล่ะ ก็ผมเข้ามากลางคาบนี่นา พอหมดคาบ อาจารย์เดินออกไป ผมกุมขมับอย่างเครียดนิดๆ ก่อนจะเหลือบไปเห็นช็อตโน้ตยาวเหยียดที่คนข้างๆผมจดเอาไว้ “นี่ๆ เธ.. นาย..” เขาหันมามองหน้าผมแบบงงๆ แล้วผมก็เพิ่งเห็นใบหน้าของเขาอย่างเต็มตา ใบหน้าหวานขาวเนียน ริมฝีปากสีแดงสดตัดกับใบหน้าเหมือนผู้หญิง จนผมเกือบจะหลุดเรียก 'เธอ' ไปแล้วเชียว ดีที่เห็นกางเกงนักศึกษาที่เขาใส่อยู่เสียก่อน “เราขอยืมช็อตโน้ตหน่อยได้ป้ะ? เราเรียนไม่รู้เรื่องเลยอ่ะ" เขาทำหน้าอึนๆใส่ผมสักพักแล้วก็พยักหน้าเบาๆ ท่าทางเขาจะเป็นคนขี้อายแฮะ ไม่ค่อยพูดเลย เขายื่นช็อตโน้ตนั่นให้ผม "ขอบคุณนะ" ผมพูดแล้วยิ้ม พลิกสมุดดูด้านหน้าด้านหลัง แล้วเปิดดูกะจะมองผ่านๆ แต่อยู่ดีๆผมก็ได้ยินเสียงอุทาน 'เฮ่ย' ของอีกฝ่ายก่อนที่เขาจะรีบคว้าช็อตโน้ตออกจากมือผมมากอดไว้อย่างรวดเร็ว แล้วเงยหน้าขึ้นมามองผมแบบระแวงๆ ก่อนจะขอโทษขอโพยผมยกใหญ่ เล่นเอาเควสชั่นมาร์คขึ้นเต็มหัวผม อะไรเนี่ย ?? “ข..ขอโทษนะ แต่เดี๋ยววันนี้เราเอาไปซีร็อคให้ แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้เราค่อยเอามาให้นะ" เป็นครั้งแรกที่ผมได้ยินเสียงเขา เสียงเขาดูแผ่วๆราวกับไม่มั่นใจอะไรบางอย่าง ผมพยักหน้ายิ้มๆให้เขา “อ่อ เราชื่อเต๋านะ" “เรารู้แล้ว" เขาสวนควับขึ้นมาทันที ผมเลิกคิ้วใส่เขานิดๆ เขาเลยตอบกลับมาว่า "ก็นายเป็นนักร้องดังนี่นา เต๋า เศรษฐพงศ์ เพียงพอ ใช่ป้ะ?” ผมกระตุกยิ้มนิดๆ แหม.. นึกว่าเรตติ้งผมจะตกแล้วนะเนี่ย! “อือ..” เขายิ้มเล็กน้อยให้ผม เป็นครั้งแรกตั้งแต่คุยกันมา รอยยิ้มหวานๆนั่นเข้ากับใบหน้านั่นดีชะมัด ราวกับว่ามันถูกสร้างให้มาคู่กันอย่างงั้นแหละ ผมยังไม่ทันจะได้พูดอะไรอีก เสียงโทรศัพท์ของผมก็ดังขึ้น เป็นผู้จัดการของผมที่โทรมา “ครับ ครับ เดี๋ยวลงไปเดี๋ยวนี้ล่ะครับ" ร่างเล็กของคนข้างหน้าผมลุกขึ้น ผมเลยรีบวางสายแล้วลุกตาม "เฮ้ เดินลงไปด้วยกันนะ" เขามองหน้าผมแปลกๆแปปนึงแล้วก็พยักหน้าด้วยใบหน้านิ่งๆนั่นอีกครั้ง ดูท่าทางเขาจะไม่ชอบยิ้มแฮะ ไม่ค่อยยิ้มเลย เราเดินลงมาจนถึงข้างล่างโดยไม่ได้พูดอะไรกันเลย จึงๆผมก็อยากจะชวนคุยหรอกนะ แต่ทำไมหัวผมมันถึงนึกอะไรไม่ออกเลยนี่สิ เสียงแตรรถที่ดังขึ้นเรียกความสนใจของผมให้หันไปมอง ข้างในรถคันนั้นคือพี่ต้น ผู้จัดการส่วนตัวของผม ผมโบกมือให้เขาเป็นเชิงว่าผมเห็นแล้ว ก่อนจะหันกลับมาหาเพื่อนใหม่ที่ผมเพิ่งจะรู้จัก แต่เขากลับเดินไกลจากผมไปแล้ว ไม่คิดจะลากันเลยรึไงนะ? “เฮ่ยนาย นาย เดี๋ยวก่อนดิ้" ผู้ชายตัวเล็กคนนั้นกำลังจะขี่จักรยานออกไปแล้ว เขาหันกลับมามองหน้าผม “นายชื่ออะไรอะ?” เขาทำหน้างง แล้วค่อยๆเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มแปลกๆแบบที่ผมไม่เข้าใจ แล้วเขาก็ตอบผมพร้อมกับถีบจักรยานหายไป “คชา"
คชา ..งั้นหรอ?
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น