ตอนที่ 58 : ปริศนาแห่งความห่างเหิน (ต่อ)

     “ใครกันนะ เคาะลั่นห้องเชียว” 

“นั่นน่ะสิ แต่ก็ยังดีคิดได้ว่าประตูมีออดนะ” ชานนท์จำเป็นต้องลุกขึ้นอย่างหงุดหงิดเมื่อเสียงออดดังขึ้น “เดี๋ยวผมไปเปิดก่อน พนักงานพิซซ่ามาเคาะผิดห้องหรือเปล่าก็ไม่รู้” เขาบอกพร้อมกับส่งรอยยิ้มมาให้ ก่อนจะยื่นมือไปตบมือนิ่มเบาๆ 

ชานนท์ยอมเดินไปยังประตูสีขาวมันสะอาดสะอ้านทันที หัวใจของเขานั้นเต้นแรง ภาวนาอย่าให้ได้เป็นคนที่หล่อนต้องการพบเลย เพราะคืนนี้ชานนท์หมายมั่นปั้นมือว่าจะพยายามปรับความเข้าใจกับหล่อนให้ได้

อลิสเพิ่งเดินทางกลับมาจากอเมริกาได้ไม่นานนี้เอง และการกลับมาของอลิสนั้นสร้างความยินดีมาให้กับชานนท์มาก เพราะฝ่ายหญิงติดต่อหาและคนทั้งสองก็พบเจอกันมาเรื่อยๆ อลิสรู้ดีว่าชานนท์กำลังแอบคบกับใครอยู่และเซ้าซี้อยู่หลายครั้งว่าอยากพบอยากเจอ แต่ชานนท์ก็ปฏิเสธที่จะพามาแนะนำให้รู้จัก เพราะเขากับเนตรดาวนั้นยังไม่ได้ตั้งใจเปิดเผยกันอย่างเป็นทางการ

“สวยไหมล่ะ” อลิสทำหน้าหยอกเย้ามาให้ ดวงตาระริกระรี้เหมือนยินดีปรีดาเป็นนักหนาที่ชานนท์มีคนรักกับเขาเสียได้

“ก็น่ารักดี เรียบร้อย”

“จริงดิ นั่นน่ะไม่ใช่สเปคของนนท์ไม่ใช่เหรอ” 

ชานนท์ยักไหล่ เบ้ปากนิดๆ “ก็ลองดูไปงั้นๆ แหละ เห็นน่ารักดี” อลิสย่นจมูกส่งมาให้ “หมายความว่ายังไง?”​

“ก็น่ารัก เลยขอเบอร์จากคนรู้จักอีกทีและคุยด้วย” 

“นนท์เนี่ยนะได้ขอเบอร์ โห...โลกต้องแตกแน่ๆ เลย” คนพูดนึกขบขันขึ้นมา เพราะชานนท์ไม่ใช่คนที่จะต้องตามตื้อขอเบอร์โทรให้ยุ่งยาก “ตัวจริงน่ะไม่ให้ไง ผมก็เลยต้องขอเอาจากคนรู้จัก” 

“ชักอยากเห็นซะแล้วสิ มีผู้หญิงหยิ่งกับนนท์ด้วยเหรอ” 

“แล้วอลิสล่ะ? ผมต้องคอยอีกนานแค่ไหน”​ คนถามกลืนน้ำลายลงคอ คนที่ถูกถามก็ได้แต่ยิ้มแสนหวานมาให้ “นนท์จะมาจริงจังอะไรกับเรื่องที่มันผ่านมาแล้ว บอกแล้วไงว่าเรา มันเป็นไปไม่ได้”

“ทำไม”

“นนท์...ฉันว่านะคะ คุณควรจะเอาเวลาไปใส่ใจกับผู้หญิงที่แสนน่ารักคนนั้นไม่ดีกว่าเหรอคะ บางที่นั่นอาจจะเป็นเนื้อคู่ของนนท์ก็ได้นะ ใครจะไปรู้”

“เนื้อคู่บ้าสิ จะไปกันรอดถึงสามเดือนหรือเปล่าก็ไม่รู้ ตอนนี้ก็ลายออกแล้ว ถ้าผูกแขนล่ามโซ่ไว้ได้ ผมคงโดนไปแล้ว” อลิสถึงกับอ้าปากค้าง “ขนาดนั้นเลยเหรอ”

“ครับ ผมไม่ชอบคนมาตามแจ คุณก็รู้”

การมาปรากฏกายของเนตรดาวทำเอาคนที่เปิดประตูถึงกับยืนตะลึงไปชั่วขณะ แล้วมองสบตากับธัญพิมลอย่างไม่ค่อยจะพอใจที่พาเพื่อนของตัวเองมายืนเด่นอยู่ตรงนั้น ชานนท์พาตัวเองออกมาจากห้องพัก แล้วปิดประตูลงเสียงเบา

“ดาวมีอะไรเหรอ”

“ดาวก็มาหาพี่นนท์ไงคะ” เนตรดาวอยากจะพังประตูเข้าไปเสียเดี๋ยวนี้ ลางสังหรณ์บางอย่างมันบอกให้เนตรดาวรู้ว่าเขาไม่ได้อยู่คนเดียวในห้องพักแน่

“พี่บอกแล้วไงว่าเจอกันวันหลัง นี่มันก็ดึกแล้วนะ” 

“เจอวันหลัง? จะเจอวันหลังทำไมคะ ในเมื่อดาวคอยให้พี่นนท์โทรกลับ พี่ก็ไม่โทร บอกดาวมาสิคะ ว่าทำไมไม่มาตามนัด!” เสียงของเนตรดาวดังขึ้นตามลำดับ ความโมโหก่อนเก่าพุ่งกระจายไปทั่วทุกอณูตั้วแต่ที่เขาออกมาจากห้องตัวเอง แทนที่จะเชิญหล่อกกับธัญพิมลเข้าไปในห้อง

“ก็พี่บอกไปแล้วไงว่าวันนี้พี่ไม่ว่าง พี่ยุ่งไม่ว่าง!” ชานนท์แสดงความหงุดหงิดออกมาเช่นกัน “คุณธัญพิมล กรุณาพาเพื่อนของคุณกลับไปน่าจะดีกว่านะครับ มันดึกแล้ว” 

“ดาวไม่กลับ พี่นนท์ต้องตอบคำถามของดาวมาซะก่อน ว่านัดแล้วทำไมไม่ว่างคะ จู่ๆ จะไปมีนัดอื่นได้ยังไง”

“เอ๊ะดาวนี่ยังไงนะ พี่ว่าเราพูดไม่รู้เรื่องแล้วนะ”

“พี่ก็ตอบดาวมาสิ!” 

“ดาวพอได้แล้ว” ธัญพิมลรีบห้ามปรามเพื่อนของตัวเอง พร้อมกับที่ดึงเอาเนตรดาวออกมาจากตัวชานนท์ เพราะคาดว่าอีกไม่นานเนตรดาวคงได้ขยำคอชานนท์เป็นแน่

“พี่นนท์ ตอบดาวมาค่ะ”

“พี่ไม่ว่าง เหมือนอย่างที่พี่บอกดาวนั่นแหละ” ชานนท์ชักสีหน้าไม่พอใจส่งไปให้ 

“ดาวไม่เชื่อหรอก ในห้องพี่นนท์มีใครอยู่คะ ซ่อนใครไว้!” 

“ดาวไม่เอานะ กลับไปก่อนไป” ชายหนุ่มเริ่มใจคอไม่ค่อยดีนัก 

“ไม่กลับค่ะ”

“ดาว...การที่ดาวทำแบบนี้ พี่ถือว่าไม่ให้เกียรติพี่เลยนะ ถ้าพี่บอกว่าไม่ ก็ต้องไม่ ทำไมดาวต้องคาดคั้น”

“เพราะดาวรู้ว่าพี่โกหกไง!” น้ำตาของคนเสียใจไหลพรากลงมาอย่างห้ามไม่ได้ ชานนท์ได้แต่ส่ายหน้า เขาเองก็เริ่มทำตัวไม่ถูก ชานนท์รู้ดีว่าเนตรดาวมีความไม่ไว้เนื้อเชื่อใจเขามาระยะหนึ่งแล้ว ซึ่งเพิ่งเกิดขึ้น

“เลอะเทอะไปใหญ่แล้วดาว...คุณธัญ ผมว่าคุณพาเพื่อนของคุณกลับไปก่อนดีไหมครับ ตอนนี้คุยกันก็คงไม่รู้เรื่องหรอก” ชานนท์หันไปทางธัญพิมล ซึ่งเริ่มทำตัวไม่ถูกเช่นกัน เมื่อเหตุการณ์เริ่มร้ายแรงขึ้น เพราะเนตรดาวมีอาการเกรี้ยวกราดไม่สนใจหน้าอินทร์หน้าพรหมอะไรทั้งนั้น 

“ยังไงดาวก็ไม่กลับค่ะ จนกว่าจะรู้ว่าพี่ซ่อนใครไว้!” เนตรดาวพยายามจะเข้าไปให้ถึงประตูเสียให้ได้ โดยที่มีชานนท์ยืนขวางอยู่และคอยจับตัวหญิงสาวออกห่างจากประตู

“เลิกบ้าได้แล้วดาว!” ชานนท์กัดฟันบอกออกไปเสียงเบา เขาไม่คิดว่าจะเจออาการหึงหวงหน้ามืดของเนตรดาวได้ ตั้งแต่คบหากับผู้หญิงมาไม่รู้กี่คน จนอายุปาเข้าไปเลขสามแล้ว เขายังไม่เคยพานพบกับการอาละวาดเหมือนขาดสติแบบนี้มาก่อน และมั่นใจว่าถ้าเขาเปิดประตูให้เนตรดาวได้พบผู้หญิงคนหนึ่ง นั่งอยู่ที่โซฟาของเขา คราวนี้คงได้ตะลุมบอนกันจ้าละหวั่นและความหวังอันริบหรี่ของเขาก็คงดับวูบลงไปทันทีอย่างไม่ต้องสงสัย