ตอนที่ 50 : สับสน

     “พี่ปราชญ์เราต้องคุยกันนะคะ!” ณดารัตน์วิ่งตามชายหนุ่มเข้ามาในบ้านหลังเล็กราคาไม่กี่ล้าน ซึ่งคาดว่านี่คือเรือนหอที่รอการตกแต่งภายในอีกไม่กี่เปอร์เซ็นต์ก็จะเรียบร้อยดี และตามที่วางแพลนกันไว้ว่าเมื่อไหร่เรือนหอเสร็จเรียบร้อย การวางแพลนแต่งงานจะตามมา แต่ตอนนี้ณดารัตน์ชักจะไม่แน่ใจนักว่ามันจะเป็นไปตามที่วางไว้หรือเปล่า แต่ไม่ว่าจะยังไง ณดารัตน์จะต้องให้งานแต่งงานเกิดขึ้นให้ได้และเร็วที่สุด

ปราชญ์ไม่ได้ฟังเสียงทักท้วงอย่างไม่พอใจของคู่หมั้นสาว เขาเดินตัวปลิวเข้าไปในบ้านอย่างฉุนเฉียว แล้วตรงไปหยิบเอาเบียร์มาสักกระป๋องกระดกลงคอไปอึกใหญ่

“พี่ปราชญ์ บอกปิ่นมานะคะ ที่บอกเลิกนัดกับปิ่นเพราะนังคนนั้นใช่ไหมคะ”

ชายหนุ่มยักไหล่ แล้วดื่มเบียร์เข้าไปอีก เขายังไม่อยากจะเอ่ยอะไรออกไปในตอนนี้เพราะความโมโหอาจจะทำให้พูดจากันรุนแรงและแตกหักเอาได้ เขายอมรับว่ายังไม่พร้อม เขาอยากจะให้เวลาและคิดทบทวนให้มากกว่านี้อย่างมีสติไม่ใช่อารมณ์

“ตอบมาสิคะ!” ณดารัตน์ทุบตีไปตามตัวสูงใหญ่ของคู่หมั้น และน้ำตาก็ไหลพรากออกมากับความหมางเมินที่คู่หมั้นหนุ่มเนื้อหอมนั้นแสดงออกมา ไม่เข้าใจนักว่าไม่ว่าจะไปตรงไหนทำไมจะต้องมีผู้หญิงมายุ่งกับผู้ชายของตัวเองเสมอ เขาเป็นคนมีเสน่ห์ตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ซึ่งณดารัตน์ถือว่าเป็นคนที่โชคดีที่เขาเลือกจะแต่งงานด้วย หากแต่หล่อนกลับไม่รักษาเขาไว้ให้ดี

“ปิ่น เลิกทุบตีพี่ได้แล้ว!” เขาจับเอาลำแขนนั้นออกจากตัว พร้อมกับกล่าวเสียงเข้มออกคำสั่ง ทำให้อีกฝ่ายยอมหยุดการทุบตี แต่ไม่วายสะอื้นหนัก

“งั้นบอกปิ่นมา เป็นเพราะเพื่อนยัยอ้วนนั่นใช่ไหมคะ”

“ทำไมพูดจาไม่น่ารักเลยนะปิ่น”

ณดารัตน์เบ้ปาก จำได้ว่าที่ได้พบกับภัทรินนั้น เจ้าตัวค่อนข้างเจ้าเนื้ออวบอ้วนแม้ใบหน้าจะแชล่มน่ารัก แต่ถึงยังไงก็เจ้าเนื้อค่อนไปทางอ้วน ยิ่งมีลูกคงไม่ต้องพูดถึง พลอยทำให้ณดารัตน์คิดไปว่าหากไม่ใช่ลูกคนมีเงิน ชาตินี้คงไม่ได้แต่งงานกับชาวบ้านเขาหรอก

“เรื่องของปิ่น พี่ปราชญ์ไม่ต้องมาเฉไฉ บอกปิ่นมาดีกว่านะคะ”

“ใช่ เป็นเพราะพี่ต้องการคุยกับธัญพิมล เรามีเรื่องต้องคุยกัน”

“เรื่องอะไรคะ สำคัญนักหรือไงถึงขนาดยกเลิกการนัดหมาย!”

ชายหนุ่มกลืนน้ำลาย สำหรับเขามันถือว่าสำคัญ สำคัญเพราะเขาจะได้มีเวลาคุยกับธัญพิมล และทำความรู้จักกันมากกว่าที่เป็นอยู่

“พี่ไม่ชอบให้ปิ่นมาจุ้นจ้านนะ มันเป็นเรื่องส่วนตัวของพี่กับคุณธัญพิมล” ชายหนุ่มหงุดหงิดหนักมากขึ้นกับการร้องห่มร้องไห้ที่หญิงคนรักมักจะทำอยู่บ่อยๆ ในยามที่ทะเลาะกันและข้อเสียของเขาก็คือเขาเห็นนำ้ตาของผู้หญิงไม่ได้เสียด้วย ยิ่งน้ำตาของคนรักยิ่งไม่อยากจะเห็น

“พี่ปราชญ์ พี่พูดแบบนี้ได้ยังไงกันคะ พี่ชอบมันหรือไงคะ”

ชายหนุ่มได้แต่เงียบ ไม่สามารถตอบคำถามนั้นได้ แต่มันก็ทำเอาคนที่เพิ่งถามออกไปต้องน้ำตาไหลพรากลงมา และถึงกับตัวชาหน้าซีด รับรู้ถึงความปวดร้าวในวันที่เขาเริ่มปันใจ

“มิน่าล่ะ พี่ถึงอยากจะเลิกจริงๆ ในครั้งนี้”

“ปิ่นพูดถึงอะไร” เขาส่ายหน้ากับการโยนความผิดที่ณดารัตน์ส่งมอบมาให้เขา เพียงเพราะเขาออกไปทานข้าวกับธัญพิมล โดยที่ณดารัตน์ไม่ได้คิดเลยว่าตัวเองไปนอนกับชู้มาตั้งกี่ครั้งกี่คราวแล้ว เขาเพียงแค่อยากจะคอยเวลาให้จิตใจเขาดีกว่านี้เท่านั้น ตอนนี้เขาเจ็บปวด สับสนและอยากจะก้าวเดินหันหลังให้คนรักจะแย่ แต่เพราะรักมันเลยทำให้เขายังคงอยากจะลองประคับประคองไว้อีกสักครั้งหนึ่ง

“ก็พูดถึงวันนี้ไงคะ นี่ถ้าปิ่นไม่ตามไป ป่านนี้พี่ก็คงไม่กลับบ้านหรอกไม่รู้จะไปต่อกันที่โรงแรมที่ไหนหรือเปล่า”

ชายหนุ่มหรี่ตามองคู่หมั้นของตัวเองอย่างไม่พอใจในคำดูถูกเหยียดหยามที่ออกมาจากปากของคนรักที่เขารักนักหนา ความศรัทธาของเขามันขาดลงในชั่ววินาทีนั้น ลูกสาวท่านทูต มีการศึกษาสูงส่ง แต่เล่นชู้และโยนความผิดมาที่คู่หมั้นและยังกล้าดูถูกแม้แต่ธัญพิมลคนที่ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรด้วยสักนิด

“พี่จะบอกให้นะปิ่น ตลอดเวลาที่เราคบหากันพี่ไม่เคยนอกใจปิ่นเลยสักครั้ง!” เขากัดฟันบอกออกไปด้วยความโมโหที่เก็บกดไว้ด้วยความเคียดแค้นที่มันถาโถมมากขึ้นทุกวัน เพียงอาการเกรี้ยวกราดแค่นั้น ณดารัตน์ก็ปล่อยน้ำตาออกมาอีก

“ปิ่นขอโทษนะคะพี่ปราชญ์ ปิ่นผิดไปแล้วจริงๆ ค่ะ” หล่อนสวมกอดเขาไว้แน่น แม้ชายหนุ่มจะพยายามแกะลำแขนนั้นออกแต่ก็ไม่เป็นผล สุดท้ายจึงปล่อยให้หญิงสาวโอบกอดตนไว้อย่างนั้น

“ปิ่นบอกแล้วไงคะว่าจะไม่ทำอีก ให้โอกาสปิ่นอีกสักครั้งได้ไหมคะ ปิ่นรักพี่ปราชญ์คนเดียวนะคะ ปิ่นหลงผิดค่ะ” เขาถอนหายใจกับคำอ้อนวอนพร้อมกับน้ำตาที่ณดารัตน์สามารถผลิตออกมาครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างไม่น่าเชื่อ และตอนนี้มันนองหน้าของคนร่างบอบบางตรงหน้าเขา

“ถ้าหากพี่ปราชญ์กับยัยธัญพิมลไม่ได้มีอะไรกัน พี่ปราชญ์ให้โอกาสปิ่นอีกสักครั้งนะคะ” หญิงสาวออดอ้อนเสียงเศร้า ยื่นหน้ายื่นปากเข้าหาคนที่ยืนชั่งใจ ก่อนจะรั้งลำคอหนาโน้มใบหน้าอันหล่อเหลาที่ไม่มีอาการขัดขืนมาหาตน หญิงสาวส่งจูบเร่าร้อนเรียกร้องมาให้ ปราชญ์จูบตอบกลับเช่นกัน มือหนาลูบไปตามแผ่นหลังที่เริ่มมีเนื้อหนังมังสาขึ้นมาตั้งแต่ที่กลับมาจากอเมริกาแล้ว

เสื้อเชิ้ตของเขาถูกหญิงสาวจับถอดออกอย่างรวดเร็ว เสียงหายใจหอบถี่ของคนทั้งสองดังแข่งกันขึ้นมา เขาถอดชุดเดรสสวยออกด้วยความรวดเร็วเช่นกัน หากแต่ดูท่าว่าจะไม่ทันใจสักเท่าไหร่ 

ชายหนุ่มไม่คิดว่าตัวเองจะมีความต้องการอันมากล้นได้ขนาดนี้ ก็ใช่สิตั้งแต่ที่คู่หมั้นกลับมาเขาเองก็ไม่ได้ยุ่งเกี่ยวด้วยเลย เพราะความน้อยเนื้อต่ำใจ ทำให้ต้องแยกกันอยู่ หญิงสาวมาหาเขาบ้างเป็นบางครั้ง แต่ส่วนใหญ่จะอยู่ที่บ้านของพ่อแม่ นอกจากว่าการทะเลาะกันในช่วงหลังที่ทำให้ณดารัตน์แทบจะมาเฝ้าเขา เอาใจเขาสารพัดเพราะอยากจะทำให้ความสัมพันธ์กลับคืนมาดังเดิม ซึ่งเขาก็เห็นใจและตอนนี้ณดารัตน์ก็หอบเอาผ้าผ่อนมาอยู่กับเขาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

เขาบดจูบไปตามซอกคอขาว กอบกุมเอาเต้าอวบอั๋นเต็มมือขึ้น แล้วก้มใบหน้าไปหา เรียกเสียงครางจากหญิงสาวแทบไม่หยุดหย่อน

“พี่ปราชญ์ขา...ปิ่นรักพี่ปราชญ์ค่ะ” หล่อนพร่ำบอกรักอย่างมีความหวัง กับความต้องการอันร้อนแรงจากคู่หมั้นหนุ่ม แล้วร่างบางก็ถูกเขาอุ้มขึ้นแล้วนำไปวางยังโซฟาตัวยาวที่สามารถรองรับร่างทั้งสองได้ไม่ยาก

“ปิ่นรักพี่ปราชญ์ที่สุดเลยค่ะ” ณดารัตน์บอกเสียงหวานแล้วเลื่อนมือไปรูดซิปถอดกางเกงของเขาออกอย่างว่องไวและชำนาญงาน ชายหนุ่มคลุกเคล้าอยู่กับปทุมงามที่เต็มไม้เต็มมือและเต็มอุ้มปากร้อนระอุของตัวเอง ณดารัตน์อวบอั๋นมากกว่าครั้งไหนๆ 

เสียงครางหวานแทรกขึ้นมาเรียกร้องอารมณ์ดิบของเขาให้เกิดขึ้น ทดแทนความคิดสับสนและลังเล ซึ่งมันทำให้เขาอยากจะโหมกระหน่ำเข้าหาให้สมกับที่รอคอย

“ถ้าเหงาอีก ปิ่นต้องมีพี่คนเดียว เข้าใจไหม!” เขากัดฟันบอกพร้อมกับจับแขนเรียวรวบไว้เหนือศีรษะแล้วรั้งเอาเรียวขางามไว้ ก่อนที่จะกระแทกตัวตนเข้าหาถาโถมความคิดถึงและรักมากมายที่เขาคิดว่ายังคงมีอยู่ไปให้กับร่างบาง ซึ่งหญิงสาวก็ส่งเสียงครางคับบ้านในเวลาต่อมาไม่นาน ก่อนที่เขาจะนอนราบลงไปโซฟาแล้วจับเอาหญิงสาวนั่งทาบทับจับเอาขอดที่มีเนื้อน้อยนิดโยกย้ายตามแต่อารมณ์ดิบของเขาที่มันกำลังห้ามไม่อยู่ แล้วเสียงครางต่ำก็บ่งบอกว่าเขาเองก็ไปถึงสวรรค์ตามหล่อนเช่นกัน