ตอนที่ 16 : อุปสรรคความรักของเนตรดาว (1)

     ธัญพิมลบิดกายไปมาในตอนเช้า ซึ่งรู้สึกว่าร่างกายกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาบ้าง แม้ว่าคืนทั้งคืนกว่าจะข่มตาหลับลงไปได้นั้นก็ล่อไปนานหลายชั่วโมงทีเดียว เพราะคำพูดของเขาที่ทำให้หล่อนอดคิดวกไปวนมาไม่ได้ มิหนำซ้ำมันยังทำเอาใจเต้นแรงอีกด้วย

หลังจากที่บังคับให้ตัวเองลุกออกมาจากที่นอนและก็ตรงไปยังโซฟาตัวยาว กะว่าจะนอนยาวเหยียดไปอีกสักครึ่งชั่วโมงก็ยังดี เพราะเกิดไม่อยากจะทำอะไรขึ้นมาเสียดื้อๆ  รีโมททีวีถูกกดเลือกช่องที่พอจะดูได้ พร้อมกับที่หล่อนก็เอนตัวนอนลงไปยังโซฟาตัวนุ่มของตัวเอง อดคิดไปไม่ได้ว่าแม้จะไม่สบายแต่โชคดีว่านี่คือวันเสาร์ ทำให้หล่อนสามารถพักผ่อนดูทีวีได้อย่างสบายใจ

แต่ความรื่นเริงก็ต้องมลายหายไป เมื่อมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น หญิงสาวคิดว่าคงเป็นเพื่อนคนใดคนหนึ่งที่โผล่มาโดยไม่ได้นัดหมาย และส่วนใหญ่แล้วก็มักจะเป็นเนตรดาว แต่เมื่อเปิดประตูออกไป หล่อนก็ยืนตะลึงอยู่ระยะหนึ่งกะพริบตามองเขาอย่างไม่เข้าใจ

“คุณ...คุณมาทำไมคะ” 

ปราชญ์ที่มีอาการเหมือนคนอดหลับอดนอนดวงตาของเขายังคงแดงก่ำ เขาไม่ได้ตอบคำถามนั้นทันที แต่เอามือล้วงกระเป๋ากางเกงและยื่นพวงกุญแจรถมาให้ 

“เอารถมาส่ง” แล้วธัญพิมลก็นึกออกว่าเขาขับรถพาหล่อนไปโรงพยาบาลและพามาที่คอนโด รถของหล่อนยังจอดอยู่ที่ทำงาน

“รถของคุณยังจอดอยู่ที่บริษัท สมองคุณยังไม่เสื่อมคงจำได้ใช่ไหมครับ” เขาชี้แจงอย่างเป็นมิตร หยอกเย้าหล่อนแต่พองาม แล้วตาคมก็มองไปยังเท้าบวมที่เห็นแล้วก็ใจชื้นขึ้น เพราะมันไม่บวมจนน่ากลัวเหมือนเมื่อวาน

“ดีขึ้นไหมครับ” เขาถามขึ้นอีก เพื่อทำลายความเงียบ เพราะธัญพิมลไม่พูดไม่จาอะไรเลย

“ดีขึ้นมากจนจะเป็นปกติแล้วค่ะ วันจัทร์ก็คงเดินได้และไปทำงานได้เหมือนเดิม”

“ดีครับ เพราะผมจะได้หมดห่วง ยังไงละก็อย่าลืมทำตามที่หมอบอกก็แล้วกัน แล้วทานข้าวหรือยัง” ชายหนุ่มไม่วายที่จะถามไถ่เรื่องอื่นอีก เขาเกิดความเป็นห่วงเป็นใยธัญพิมลตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้  

หญิงสาวส่ายหน้าไปมาเป็นคำตอบ พร้อมกับที่ท้องเจ้ากรรมก็ช่างเป็นใจเกิดร้องจ้อกๆ ขึ้นมาน่าอายสิ้นดี เขายืนส่ายหัวแต่ก็ส่งยิ้มน่ารักมาให้

“ผมคิดไว้แล้วเชียว” น้ำเสียงนั้นตำหนินิดหน่อยแต่ก็แฝงความเอ็นดูอยู่ในที

“ก็เพิ่งตื่นนี่คะ นอนนานไปหน่อย”

“ร่างกายต้องการพักผ่อนก็แบบนี้แหละครับ ดีแล้วที่นอนได้ แล้วหิวไหมล่ะครับ”

“นิดหน่อยค่ะ”

“ท้องร้องดังก้องตึกขนาดนั้นคงไม่นิดหน่อยหรอก” เขาได้ทีหยอกเย้าหญิงสาวขึ้นมา ธัญพิมลจึงได้แต่ค้อนให้เขานิดหน่อย “เว่อร์ไปค่ะ ไม่ถึงขนาดนั้นสักหน่อย เดี๋ยวฉันจะโทรสั่งอาหารจากตึกข้างๆ ให้มาส่งก็ได้ไม่มีปัญหาอะไรหรอกค่ะ”

“ผมไม่ไว้ใจหรอกว่าคุณจะทำอย่างที่พูด” เขาว่าเหมือนรู้ทัน หรืออีกนัยหนึ่งนั่นคือเขาต้องให้มั่นใจว่าเห็นหล่อนตักอาหารเข้าปากด้วยตาของเขาเอง 

“เอาอย่างนี้ ผมทำให้ทานก็แล้วกัน” เขาเสนอตัวขึ้นมา หล่อนทำหน้าว่าเกรงใจ แต่ก็ยิ้มส่งไปให้

“ไม่เป็นไรจริงๆ ค่ะฉันดูแลตัวเองได้”

“แต่จนป่านนี้ก็ยังไม่มีอะไรตกถึงท้อง ยาล่ะกินตามที่หมอสั่งหรือเปล่า” คราวนี้เขาเข้าเรื่องที่มันสำคัญขึ้นมาบ้าง ธัญพิมลจำเป็นต้องยอมแพ้ ในที่สุดก็ยอมเปิดประตูออกให้เขาเข้ามาในที่พักของตัวเองจนได้

ภาพของคนร่างสูงที่ก้มๆ เงยๆ ไปยังตู้เย็นนั้นหล่อนรู้สึกเพลิดเพลินที่ได้เห็น ชายหนุ่มจับเอาไข่มาตอก จับมะเขือเทศกับหอมหัวใหญ่ออกมาสับจนละเอียด กระทะถูกตั้งไฟพร้อมนำ้มันใกล้มือก็เทตามลงไป ท่าทางของเขาคล่องแคล่วจนไม่อยากจะเชื่อว่าเขาทำอาหารเป็นด้วย ไม่นานนักเขาก็มีไข่เจียวก้อนกลมๆ ยาวๆ ยื่นส่งมาให้หล่อน และยังได้จัดการทำกาแฟโดยได้ใส่น้ำตาลครีมตามจำนวนที่หล่อนต้องการ ยื่นส่งตามมาอีก 

“กาแฟและ ออมเล็ตครับ บรันช์ของคุณในวันนี้ครับ” เขามองหน้าหญิงสาวที่เอาแต่มองจานอาหารตัวเองอย่างรู้สึกทึ่งแล้วหล่อนก็มองหน้าเขาเขม็ง ทำเอาเขาเขินอายได้เหมือนกัน

“ไข่เจียวแบบฝรั่ง เคยกินไหมครับ” ชายหนุ่มนั่งลงตรงข้ามกับคนที่ยอมเอาส้อมจิ้มไปยังไข่สีเหลืองอร่ามตา และเขาก็ทำตามด้วยดูท่าทางว่าจริงๆ คนที่หิวจัดน่าจะเป็นเขามากกว่าหล่อน เพราะเขากินเอาๆ แถมกาแฟยังจัดการไปสองแก้วอีกต่างหาก

“อือ” แต่กระนั้นหญิงสาวที่หิวโซถึงกับหลับตาพริ้มไม่คิดว่าออมเล็ตของเขามันจะช่วยบรรเทาอาการมึนงงเพราะความหิวลงไปได้ รสชาติก็อร่อยไม่เบาทีเดียว

“กินบลันช์เสร็จก็กินยาซะนะครับ ตามที่หมอสั่งเลยนะ ไม่งั้นคุณจะไม่หายเอา” เขาพูดเหมือนรู้ทันว่าธัญพิมลจะต้องขี้โกง นั่นคือเมื่ออาการไข้ลดลงหญิงสาวก็จะหยุดกินยาไปเลยโดยไม่สนใจคำสั่งของหมอ

“ไม่มีไข้แล้วค่ะ หายแล้ว”

“จำที่หมอบอกได้ไหม ว่าต้องกินให้หมดต่อให้รู้สึกว่าตัวเองไม่เป็นอะไรก็ตาม” เขาสวนคืน ธัญพิมลจึงได้แต่ถอนหายใจอย่างไม่ค่อยจะชอบใจสักเท่าไหร่ เพราะเขาเคร่งครัดยิ่งกว่าพ่อแม่บังเกิดเกล้าของหล่อนเสียอีก

“ค้า....คุณเจ้านาย” หล่อนขานรับเสียงยานคาง แต่มันก็ทำให้เขาต้องหัวเราะเสียงใสออกมาเสียได้ ลืมเรื่องราวหม่นหมองในคืนที่ผ่านมาไปได้ชั่วขณะ

“และถ้าเท้าไม่หายเป็นปกติ คุณก็ไม่ต้องไปทำงานนะครับ”

“อะไรนะคะ?!” หล่อนคิดว่าหูไม่ดีไปแล้วแน่ๆ

“ครับ ตามที่ได้ยินนั่นแหละ ผมไม่พูดรอบสองก็แล้วกัน แต่ถ้าคุณไปทำงานพร้อมกับเท้าบวมเป่งอยู่แบบนี้ละก็ได้เห็นดีกันแน่ เพราะถ้าเป็นลมเป็นแล้งอีก คราวนี้นะ...” เขามองสบตากลมสวยที่มองเขาตาไม่กะพริบ แล้วชายหนุ่มก็ยื่นหน้าข้ามโต๊ะอาหารเข้ามาใกล้หล่อนพร้อมกับเสียงกระซิบที่มีเลศนัยขึ้นมาอีก 

“ผมจะมาเฝ้าไข้คุณตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงจนกว่าคุณจะหายเป็นปกติร้อยเปอร์เซ็นต์”

เสียงขู่นั้นแม้จะเอาเรื่องแต่ก็ทำเอาคนที่ได้ยินถึงกับหน้าแดง ยิ่งต้องมองสบตากับเขาด้วยยิ่งทำเอาใบหน้านั้นร้อนผ่าวขึ้นมา หากแต่ก็รู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย แม้ในใจจะคัดค้านว่าจะทำตามที่เขาบอกดีหรือเปล่า แต่คิดว่าทำตามที่เขาบอกน่าจะดีที่สุด ไม่งั้นเขาคงได้แผลงฤทธิ์ให้เห็นกันพอดี ซึ่งถ้าเขาทำอย่างที่พูด ธัญพิมลก็คิดไม่ออกว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง