ตอนที่ 16 : ใครชน?

     “เท้าคุณเป็นยังไงบ้าง?” นั่นคือเสียงไต่ถามขึ้นมาอย่างมีความนัยแฝงอยู่ทันทีที่ธัญพิมลปิดประตูห้องท่านซีอีโอลง และก็ต้องประจันหน้ากันกับเขาตรง ๆ อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ชายหนุ่มตัวค่อนข้างสูงและหนาหากแต่คงไว้ซึ่งความน่ามองเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้างยืนพิงหน้าต่างกระจกใสบานใหญ่ที่มองออกไปก็จะเห็นทิวทัศน์ของเมืองกรุงแทบทั้งหมด

“คะ?” หญิงสาวทวนคำถามของเขาอีกครั้ง แสร้งทำเหมือนไม่เข้าใจ “เดินกะเผลกมาซะขนาดนั้น...ตั้งแต่เมื่อไหร่?” คราวนี้เขาต้อนหล่อนหนักกว่าเดิม ตาเหลือบมองไปยังข้อเท้าที่บวมเป่งโผล่พ้นรองเท้าคัดชูส้นไม่สูงไม่เตี้ยจนเกินไปอย่างรู้สึกประหลาดใจว่าหล่อนทำไมยังใส่มันอยู่ได้

“เอ่อ...” หล่อนกัดฟันอยากบอกเขาไปเสียจริงว่าก็เป็นเพราะเขานั่นแหละที่ชนหล่อนในวันนั้น แม้มันจะเป็นอาทิตย์อยู่แล้วแต่ดูเหมือนว่าข้อเท้าเจ้ากรรมไม่มีอาการว่าจะหายเลย แย่ยิ่งกว่าเมื่อมันบวมเป่งหนัก ทั้งปวดหนึบๆ อยู่ตลอดเวลาจนน่าเป็นห่วงเอาการ  

“ตั้งแต่วันที่คุณชนผม?” พูดเสร็จชายหนุ่มจึงส่งยิ้มมาให้ ก่อนจะพยักเพยิดให้พนักงานของตัวเองนั่งไปยังเก้าอี้สีดำสนิท ธัญพิมลไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงกับเขาอีก หล่อนจึงยอมทำตามอย่างว่าง่าย และรู้สึกว่าผ่อนคลายที่เท้าได้มากเอาการ ไม่วายพยายามดึงเท้าออกจากการบีบรัดของรองเท้าสักหน่อย แต่ความเจ็บก็ทำเอาต้องนิ่วหน้า ใบหน้าอมทุกข์จนเห็นได้ชัด

“เท้าคุณดูท่าจะเป็นหนักเหมือนกันนะ” เขาเดินมายืนอยู่ข้างเก้าอี้ของหล่อนตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ นั่นจึงทำให้หล่อนตกใจมากกว่ายินดีในคำถามที่เหมือนมีความเป็นห่วงเป็นใยของเขา แต่จริง ๆ แล้วมันคงไม่ใช่อย่างแน่นอน

“จวนจะหายแล้วค่ะ” เขานิ่วหน้าอย่างไม่เข้าใจ เพราะมันตรงข้ามกับสิ่งที่หล่อนบอก บวมแดงขนาดนั้นคงไม่น่าจะหายเร็ว ๆ นี้ ดีไม่ดีอาจจะมีอักเสบแทรกซ้อนรุนแรง อาการน่าเป็นห่วงหล่อนจะรู้ตัวหรือเปล่า

“คุณชนผมแรงขนาดนั้นเลยเหรอ?” 

“คุณชนฉันค่ะ!” แม้จะไม่อยากเถียงกับเขา แต่ก็อดใจไม่ได้ที่จะต้องชี้แจงให้เขาเข้าใจว่าเป็นเขาเองต่างหากที่เดินไม่ดูข้างหน้าว่ามีหล่อนยืนอยู่ทำให้หล่อนหันมาและโดนเขาชนเอาอย่างจัง ชายหนุ่มได้แต่หัวเราะในลำคออย่างขบขันในความไม่ลดลาวาศอกที่หญิงสาวกำลังโต้เถียงเขาอยู่ และยืนยันหนักแน่นว่า เขาเป็นคนชนหล่อน แม้ว่าเขาเองก็คิดว่า หล่อนนั่นแหละที่เป็นฝ่ายชนเขาเอง “เอาละ ตัดประเด็น คุณชนผม ออกไป เอาเป็นว่า ผมไม่คิดว่ามันจะรุนแรงขนาดที่เท้าของคุณจะแดงเรื่อเป็นลูกตำลึงเท่าไข่ห่านขนาดนี้ได้” เขายังคงไม่ลดละเช่นกันแต่รีบพูดตัดบทเพื่อให้หล่อนไม่ต้องเข้าเรื่องการชนกันเอาอีก และมันทำเอาอีกฝ่ายได้แต่มองเขาด้วยสายตาไม่พอใจแทน ซึ่งเขารู้ดีว่ายังไงเสียหล่อนก็ยืนยันว่า เขาชนหล่อน อยู่วันยังค่ำ

และอย่างไม่คิดไม่ฝันชายหนุ่มก็นั่งจุมปุ๊กยันเข่าข้างหนึ่งไว้กับพื้นพรม ยื่นมือหนาจับเอาข้อเท้าเจ้าปัญหาดึงออกจากรองเท้าส้นสูงที่หล่อนพยายามวางไว้หมิ่นเหม 

ธัญพิมลตกใจสุดขีด เผลอวางมือไปบนไหล่หนาผลักเขาออกห่างเบา ๆ ไม่คิดว่าเขาจะกล้าเข้ามายุ่งกับเท้าของหล่อนแถมคุกเข่าอยู่ต่อหน้าเสียด้วยแต่ชายหนุ่มกลับไม่แยแสว่าหล่อนกำลังผลักบ่าหนาของตัวเองออก

ชายหนุ่มพิจารณาข้อเท้าอวบอูมที่ส่งผลให้เท้าทั้งเท้าของหล่อนมันใหญ่เทอะทะ แล้วเหลืบตาขึ้นมามองคนที่ทำหน้าตกใจเหมือนเห็นผีซะอย่างนั้น เขาเหลือบตามองไปยังมือสองข้างบนบ่าตัวเอง ทำให้หล่อนรู้ตัวจึงรีบเอามือตัวเองออกอย่างเสียไม่ได้

“ผมว่าไม่ธรรมดาแล้วนะ แล้วไอ้รองเท้าส้นสูงไม่ต้องใส่แล้ว ถ้าไม่มีรองเท้าแตะก็เดินเท้าเปล่า” เขาออกคำสั่งกราย ๆ และเหมือนรู้สึกเป็นกังวลเพราะไม่ว่าเขาจะชนหล่อน หรือหล่อนจะชนเขา หากแต่ตัวเขาก็มีส่วนที่ทำให้หญิงสาวมีอาการสาหัสได้มากขนาดนี้อยู่ดี

“แค่เท้าแพลงอีกสักหน่อยก็หายค่ะ” หล่อนบอกเขามองสบตากับดวงตาสีนิล อยากจะบอกว่าขอบคุณกับความห่วงใย แต่ก็เกรงว่าจะหน้าแตกเอาเพราะไม่แน่ใจนักว่าเขาจะห่วงใยจริง ๆ หรือพูดไปตามมารยาทก็ไม่ทราบได้

“ถ้ามีอะไรบอกผมได้นะครับ ปล่อยไว้นานอาจจะไม่ดีสักเท่าไหร่ ไปหาหมอไหม?” เขาให้คำแนะนำ ธัญพิมลส่ายหน้าเป็นพัลวัน “มันเริ่มหายแล้วจริง ๆ ค่ะ คุณปราชญ์ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะคะ” “ก็ถ้าผมเป็นต้นเหตุที่ทำให้คุณเดินกะเผลกแบบนี้ ผมก็จำเป็นที่จะต้องเข้ามาดูผลงานของตัวเอง” เขาเหลือบมองที่เท้าสีแดงอีกครั้ง จนหล่อนต้องพยายามดึงเท้าหนีออกจากมือเขา หากแต่ไม่สำเร็จและเขายังจับยึดไว้แน่นจนรู้สึกเจ็บ หญิงสาวจึงรู้ว่าไม่ควรจะต่อกรกับเขาดีกว่า ตอนนี้หล่อนเป็นรองทุกด้านและเริ่มรู้สึกว่าไม่ไว้ใจดวงตาคมที่มีแววตาแข็งกร้าวขึ้นมาเล็กน้อยนั้นเสียแล้ว 

ท่าท่างเจ้าเล่ห์ไม่เบาแฮะ!