คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : การต่อสู้ของเสาหลักเเละอสูรข้างขึ้นลำดับที่สอง
ยาม่ำืนเมือเเห่นี้็เริ่มมีสีสันมาึ้น เทศาลประำปียิ่ทำให้บรรยาาศในเมืออนนี้เ็มไป้วยวามสนุสนาน
“ พี่สาวะรับนมเพิ่มรึเปล่า อร่อยนะ ”
“ ทานี้้า ทานี้ ”
เสียพ่อ้าเเม่้าพูเิวนนัท่อเที่ยวา่าถิ่นเเละาวบ้านอย่าเื้อยเเ้ว
“ ไม่ล่ะ่ะ อบุมานะะ ”
นัาบสวมผ้าลุมาผมลายผีเสื้อยิ้มปิเสธอย่าอ่อนโยน ้าน้าือาบู่ใอเธอ
เสาหลัเเห่บุปผา านาเอะ เ้ามาสืบหาเบาะเเสที่หิสาวหายไปเป็นำนวนมา เธอาาร์ว่าในเมือนี้น่่ะมีอสูรหลบ่อนัวอยู่
บรรยาาศในเมือเ็มไป้วยวามรึรื้น นระทั่ไ้รับอีาิ่อมาาทาศูนย์หลั
“ หน่วยสืบ่าวอีาำาาริ่อไป…”
านาเอะอ่านหมายที่ส่มาอย่าระมัระวั ารมาถึอเธอไ้รับารล่วรู้เ้าโยอสูรเสียเเล้ว
“ นัาบสาวลึลับที่ัารอสูร้าเเรมอยู่ที่นี่้วย านยาเเล้วสินะะเนี่ย ”
านาเอะยิ้มอย่าเหนื่อยใ่อนะส่่าวลับไป ในใำลัวิัวล
หาสิ่ที่ท่านผู้นำอ์ริเป็นริ ัวนอเ็สาวนนั้นถือว่าเป็นอันรายอย่ามา่ออสูร มุันไม่มีทาปล่อยให้นที่มีปราเเ็เเร่เ่นนั้นมีีวิรอเเน่
ในะเียวันเธอเอ็ระมัระวัที่อสูระออมาสัหารนที่านเทศาลอี้วย เธอไ้ส่ให้ส่นัล่าอสูรมา่วยอี้วย
่ำืนไหลผ่านไป้าๆ เธอเินรวสอบเเละสอบถามนมามายเี่ยวับหิสาวที่หายไปในย่านนี้ ผลารสืบหาเี่ยว้อไปยัลัทธิประหลาๆในเมือ
“ สวรร์นิรันรั้นเหรอ ้อไปรวสอบะหน่อยเเล้ว ”
านาเอะเินผ่านรออยพลารุ่นิถึ้อมูลที่ไ้มา พลันร่าายอเธอ็สัมผัสไ้ถิ่ลิ่นอายอสูรเ้ม้น
เฮือ
ริ๊
[ มาเินเเถวนี้นเียวนี้ ่าไม่ลัวอะไรเลยสินะ ุเสาหลัเเห่อ์รนัล่าอสูร ]
เสียระิบเ้ามาที่หูอานาเอะ เธอีัวพร้อมับหลบารโมีที่ทำให้พื้นเเหว่ไปพร้อมับเล็หิมะที่โปรยปรายาโมะ
“ นี่มัน…เเย่ริๆเเล้วสินะะเนี่ย ไม่นึเลยว่าิันะวยถึนานี้ ”
โมะรีรายพัปิมุมปาเเละพูอย่าอารม์ี
[ นั่นสินะรับ ไม่รู้ว่าทำไมไ้ยินิิศัพท์อระผมถึยัะมาที่เเห่นี้อี ]
โมะเ็บพัเเละีรอยยิ้มที่น่านลุนพอ พลาวัารโมีที่เป็นอมน์โลหิอสูรน้ำเเ็
เปรี๊ยะ เปรี๊ยะ
ารโมีเป็นไปอย่า่อเนื่อรวเร็ว านาเอะวัาบปัป้อารโมีาโมะ ่อนะสวนลับไป้วยระบวนท่าบุปผา
“ ระบวนท่าที่ 2 อบ๊วยวิา ”
เพลาบปลิวไสวเเละโมีุลีบอไม้พุ่เ้าใส่โมะอย่ารวเร็ว
[ หึหึ ]
โมะเเสยะยิ้ม่อนะัผ่านารโมีไปอย่า่ายายเเละส่ลิ่นอายวามเย็นออไป
“ เฮือ ”
านาเอะรู้สึถึวามหนาวเหน็บที่่อยๆลืนินเธอ เธอัฟันเเละสะบัระบวนท่าบุปผาเพื่อหลบหนีออามน์โลหิอโมะ
“ ท่าที่ 5 ย่าเินอโบั๋น ”
านาเอะเินหลุพลิวไ่ึ้นไปบนำเเพ เเ่โมะ็ยัโมีอย่า่อเนื่อ
[ หนีไม่รอหรอนะอรับ ]
ฟิ้ ฟิ้ ัวะ
“รี๊”
านาเอะโนสะเ็ารโมีเ้าที่เเน้า้าย ่อนที่ะปัารโมีอโมะเเละพุ่ัวสวนออไป
‘ ้อ้านทานไว้นว่าะเ้า ’
อสูรไม่สามารถโนเเสอาทิย์ไ้ านาเอะะ้อ้านทานเอาไว้นว่าำลัเสริมมาถึหรือไม่็เ้ารู่
[ ำลัถ่วเวลาสินะรับ เเ่นั่นเเหละรับ ยิุ่ิ้นรน รสาิอาหารมื้อนี้ยิ่เลิศรส]
โมะเอ็ล่วรู้ถึเเผนารอานาเอะ เเ่เา็ยัโมีหยอล้อับานาเอะ
[ รับไปะ ]
โมะเห็นานาเอะพุ่เ้ามาึพ่นลมหายใน้ำเเ็ออไป านาเอะไม่รอ้าพลิัวใ้ระบวนท่าป้อันทันที
“ ท่าที่ 4 อึ ผ้าลุมเบนิบานะ ”
ลีบอไม้บาๆเิเป็นผ้าลุม้านทานารโมีอเล็น้ำเเ็เอาไว้ เเ่เธอ็ยัโนสะเ็อมน์โลหิอยู่ี
ัวะ ัวะ ัวะ
บาเเผลเริ่มเ็มัวอานาเอะ เลือไหลึมผ่านุลุมออมา าร่อสู้เริ่มรุนเเรมาึ้นเรื่อยๆ เเ่านาเอะทำไ้เพียสร้าวามรำาให้ับโมะเท่านั้น
[ น่าเบื่อัเลยนะรับ ใล้ะเ้าเเล้ว้วย ผมะปิาุอย่าามให้เอ ]
โมะเ็เลือเล็น้อยที่านาเอะสร้าบาเเผลให้นเพียเเ่สะเ็ โมะมอภาพที่สะบัสะบอมอานาเอะเเล้วใ้ท่าโมีไอน้ำเเ็พุ่ไปอย่ารวเร็ว ไม่ว่าใรที่สูลมหายใน้ำเเ็เ้าไป ร่าายะยับไปอย่าเื่อ้าเเละหยุทำาน
“ ย้า ”
านาเอะวัาบหมุนเป็นเลียวรอบัวรับมือับารโมีที่เป็นวว้าอโมะ
“ ระบวนท่าที่ 6 วัวนอท้อ !! ”
พายุหมุนลีบบุปผาโปรยปราย้านทานลมหายใอโมะเอาไว้ โมะยืนมอวามพยายามที่สิ้นหวัอานาเอะ
[ พยายามเ้านะรับ เนื้ออุะ้ออร่อยมาเเน่ๆ ]
พายุลีบบุปผาเริ่มอ่อนเเรลเรื่อยๆ โมะเห็นเเบบนั้นึเินเ้าไปเพื่อที่ะลายารโมีรั้สุท้าย
[ หายไปะ ]
เปรี้ย
วูบบ
โมะัพลัปัระบวนท่าอานาเอะออไป เเ่็้อเเปลใที่้านในอวัวนน้ำเเ็
ไม่มีร่าอานาเอะ
[ โอ๊ะ หลละเเล้วสิเรา ]
ผลุบ
านาเอะปั่นระบวนท่าระเเสาบนสามารถโึ้นไปหนือารโมีอโมะไ้ ่อนะโมีส่วนลับหวัะัออโมะเสีย
“ ระบวนท่าสุท้าย ฮิัสีา ”
าบสีเเารวเร็วนโมะมอไม่ทัน มันไ้เสียบเ้าที่ออโมะนเลือสาระายไปทั่ว
ู
[ อ้า มะ ไม่นะ นี่ผมะมาายเเบบนี้ไม่ไ้ อ้า ]
เลือไหลทะลัเปรอะเปื้อนไปทั่วบริเว านาเอะลาบไปอย่าหนัเเน่นเเละรุนเเร เเ่ทว่า…
[ ล้อเล่นน่ะรับ ]
ึ
อั่
านาเอะที่ลาบไปไม่เหลือเเรที่ะหลบารโมีอโมะไ้อีเเล้ว ฝ่ามือเลือบน้ำเเ็พุ่เ้าใส่ท้ออานาเอะนระเ็นออไป
“ อึ อึ ”
านาเอะพยายามที่ะลุึ้นมา เเ่บาเเผลที่ท้อสาหัสมาเินว่าะลุไหว
[ หมฤทธิ์เเล้วสินะรับ ุเสาหลั ]
รอยเเผลที่เเทที่ออโมะ่อยๆสมานัวอย่ารวเร็วเเละเรียบเนียนเหมือนไม่เยโนบาเเผลใๆมา่อนเลย
เเร๊ เเร๊
“ ัน…ะปลปล่อยุ…”
[ ผมไม่ไ้ทรมานอะไระหน่อย ออะมีวามสุเสีย้วย้ำ ]
โมะยิ้มเเ่พลาเลียริมฝีปาอย่าหิวระหาย
วูบ
าบเหวี่ยไปอย่าอ่อนเเร โมะับมัน้วยมือเปล่าเเละำมันเเน่นนเลือออสูรไหลเยิ้มเเละาบหัลอย่า่ายาย
เร้ เร้
[ อีนิเียวะเ้าเเล้ว ผม้อรีบะหน่อย ]
ปาอโมะยายว้าำลัะลืนินานาเอะเ้าไป
‘ นะ นี่เรา…เเพ้ั้นเหรอ ’
านาเอะไม่อายับัวไ้เลยเเม้เเ่น้อย ในในึถึนที่ยัรออยู่ที่ฤหาสนืผีเสื้อ
‘ ิโนบุ านาโอะ…พี่อโทษนะ ’
านาเอะหลับาล
พรึ่บ วูบบบบ วูบบบบบ
[ หืม ]
โมะที่ำลัะินานาเอะสัมผัสไ้ถึารหายไปอมน์อสูรัวเอ พร้อมับวามร้อนระอุที่พุ่เ้ามาทาน
พรึ่บบบ ัวะะะะ
เเนอโมะถูัาเเละสลายหายไป โมะผลััวอานาเอะออเพื่อหลบาารโมีลึลับที่ิะเเยร่าเาเป็นิ้นๆ
พรึ่บ พรึ่บ พรึ่บ
ทั้สอ้าทาที่เยเป็นหิมะเเละน้ำเเ็ มัน่อยๆสลายเเละละลายหายไป ลับันเเล้วบรรยาาศรนี้ลับร้อนระอุ
[ หนอนเเมลัวนี้ฝีมือไม่เบาเลยนะรับ ผมเเ่ะทานอย่ามีมารยาทะหน่อย ไม่นึเลยว่าอสูรอผมะถูำัไ้เร็วถึนานี้ ]
โมะมอเเนอนที่สลายหายไปในพริบาที่ัวเอำลัเผลอ เเนที่หายไป่อยๆอึ้นมาใหม่ โมะมอไปยัผู้มาัวาอาหารอันเลิศรสอเา
เ็สาวผมสีเเุเปลวเพลิพลิ้วไสวมอมาทาโมะ เปลวเพลิบนาบไ้ถูุึ้นเเละเธอไ้ี้าบไปยัโมะที่ยัรอยยิ้มไว้บนหน้า
“ ธะ เธอ…ือ…”
านาเอะเอ่ยอย่าอ่อนเเร สายาอเธอเลือนรานเห็นเเ่ผ้าลุมสีำที่โบสะบัไปามเปลวเพลิที่ทอยาว สิอเธอไม่อาะไว้ไ้นานเเล้ว ่อนะสลบไป
เเร๊
เ็สาวมอานาเอะที่หมสิไปเเล้ว่อนะมายืน้านหน้าอร่าานาเอะ ั้าบึ้นเรียมที่ะโมีไปยัโมะอีรอบ
[ เเม่สาวน้อย อทราบื่ออเธอหน่อยะไ้ไหมรับ ่อนที่ะาย้วยฝีมืออระผม !! ]
โมะลี่พั่อนะสาารโมีลมหายใน้ำเเ็ไปทาเ็สาว
พรึ่บบบ วูบบบบบบ
เปลวเพลิพุ่พล่านออมาาาบอเ็สาว่อนะวัาบฟันสวนออไป ลมหายใน้ำเเ็ไ้ถูเผาผลาทำลายไปเพียเเ่าบเียวอเธอ
“ ันไม่มีื่อหรอนะ เ้าโทโมาระโริ ”
เ็สาวสะบัาบทำลายเล็น้ำเเ็ที่ยัหลเหลืออยู่ปลายาบ เเววาส่อประายไป้วยวามโรธเรี้ยว
“ ันือ เฟรมเฮ ผู้ทำลายล้าโทโมาระ ”
มือสัหารเศาเพลิเนรอัี
ความคิดเห็น