คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 3 ความรู้สึกของผู้หญิงตัวเล็กๆ
(วัน่อมา)
"นี่ เธอไม่ิะุยับนอื่นหน่อยเหรอ"
"ไม่อ่ะ ะเล่นเม อย่ามายุ่"
เธอไม่ฟัผมและนั่เล่นเม่อไป ผมเลยเ้าไปูใล้ๆเธอว่าเล่นอะไรอยู่
"โห.. ผู้หินี่็เล่นเมแบบนี้้วยเหรอเนี่ย"
"แปลเหรอไ"
เมื่อวานที่เธออยู่ๆ็วิ่หนีผม ผมยั้อใอยู่เลย
"ว่าแ่ ทำไมเมื่อวานอยู่ๆ็วิ่หนีเราไปล่ะ?"
"ป่าวะหน่อย เมื่อวานพอีมีเรื่อที่้อทำน่ะ เลย้อรีบลับบ้านน่ะ ฮา ฮา~" เธอหาเหุผลแปลๆมาอบ
(ูเหมือนเธอะลบเลื่อนไม่เป็นแฮ่ะ)
"หน่าๆ อย่าพูเรื่อนี้อีเลย~" เธอพู
.
.
.
.
.
(เที่ย)
อนนี้ผมสัเุาร์เธออยู่ เธอเล่นเมอีแล้ว!! ั้นผม็วระเลิสนใเธอสัที ทั้ที่เธอแ่ื่อเหมือน นๆนั้นเยๆ ผมถอนหายใ แล้วำลัะเินไปื้ออะไริน
"เี๋ยว่อ-" ผมหันไปมอเสียอเธอ
"อะไรเหรอ? "
"ปะ ป่าว~" แล้วเธอ็วิ่หนีไปาห้อเรียน
“อะไรล่ะนั่น?”
หลัาื้อนมปั ำลัะเินลับไปที่ห้อเรียน ็บัเอิเินผ่านห้อพยาบาล
"เลือ!!"
รอยเลือหยเป็นแถวร เ้าไปในประูห้อ ผมเปิประูทันที เห็นใรนหนึ่สีาว หันหลัแล้วำลัินอะไรอยู่
ัม~ ัม~ อร่อยั~
"ผีปอบ! ใร็ไ้ับส่ำรวที!!"
ผมระโนใส่นๆนั้น พร้อมะโนไป้วย แ่เมื่อูหน้าานนั้นแล้ว
"แวม?!" เธอ็เอามือมาปิปาอผม
อู~บ อู~บ
"ใเย็นๆ~ ใเย็น~" เลือเปลื้อนปาอเธอ ไหลเป็นหยๆ ฟัน้าอเธอแหลมึ้น
อู~บ อู~บ!!
(ัวประอบ) :ไ้ยินเสียอะไรรึป่าว
(ัวประอบ) : นั่นสิ เสียเหมือนใรำลัโนอุปาอยู่เลย
"เธอเป็นใรันแน่..." ผมเริ่มไ้สิ
"็เพื่อนนายไ แวมน่ะ" เธอยัไม่ปล่อยผมไปไหน มืออเธอับหน้าผมไว้ เหมือนอยาะสื่ออะไรสัอย่า
"ไม่ใ่สิๆ หมายถึเธอไม่ใ่มนุษย์? แถมยัินเลืออี. . ."
"นั่นสินะ. . แ่มันอร่อยนะ.. ลอินูไหม" เธอแนะนำ
"ไม่เป็นไรเรใ ับ..."
ทันในั้นเธอ็เอานิ้วที่เปลื้อนเลือ แล้วิ้มเ้าไปในปาผม
"อ๊า~ "
"...เป็นไ~ ยืย~ หยะแหย~ยี๊~"
ลิ้นอผมไ้ลิ้มรสเลือ แ่ว่ารสาิมันไม่เหมือนเลือเลย
"อสมะเือเทศเหรอ?" สสัย
"วามแนไ้55"
ผมยัสสัยในัวเธออยู่เลย ในอนที่เธอเผลอนี่แหล่ะ เ้าไปับเธอ
"เธอเป็นใร? แวมอยู่ไหน?" ผมรู้สึไม่ไว้วาใ
"โอ้ย! เ็บนะ! ปล่อยั้นๆ!~" เธอร้อรวรา
"เธอเป็นใร!"
"็แวมไ~! ั้น็ไม่รู้เหมือนันทำไมรูปร่าเป็นแบบนี้!" น้ำาเธอไหลออมา
อารม์อผมเริ่มเย็นล แล้วอโทษเธอ
“อโทษนะ นี่เธอไม่เป็นไรใ่ไหม?”
"ืออ~~ ืออ~. . . " เธอร้อไห้
“เราอโทษๆ ไม่เป็นอะไรรไหนใ่ไหม~?”
ผมปล่อยัวเธอ แล้วนั่ีๆ หลัานั้นเธอ็หยุร้อแล้ว เธอ็. . .
“ย่า~” เธอระโนใส่ผม นผมล้มล
“ทำอะไรอเธอน่ะ”
“555 เอาืนไ ั้นแล้ร้อไห้ ูไม่ออรึไ~?”
เธอลับมายิ้มเยาะ รอยยิ้มนั่นเป็นรอยยิ้มที่ผมรู้สึุ้นเยมาเลย. . .
เธอมอหน้าผมที่เปลื้อนอสมะเือเทศาเธอ
“เป็นไ อสอร่อยไหม~ ฮิฮิ~”
“อืม. . .อร่อยละมั้. . .”
แล้วะทำยัไ่อีเนี่ย สภาพอเราในอนนี้ ถ้าออไปโนนอื่นมอแหๆ
“นี่เธอไม่เป็นอะไรริๆ ใ่ไหม?” ถาม้วยวามเป็นห่ว
“็ไม่เป็นไรน่ะสิ ห่วเินไปละนะ”
“ป่าวะหน่อย. . . แล้วอนไหนะลาัวผมสัทีเนี่ย?”
เธอูในินึ เหมือนเพิ่รู้สึัวไ้ อสที่เปลื้อนแ่ปา อนนี้เปลื้อนไปทั้ัวละเนี่ย
“ไ้่ะๆ โทษทีที่นั่ทับนะะ” อบแบบอบใ
“ถามหน่อยสิ เธอเป็นแบบนี้ลอเลยเหรอ?” ถาม้วยวามอยารู้
“ใ่ ั้นสัเุมาลอเลย ั้แ่เป็นแบบนี้ มันะเป็นแบบนี้อนเที่ยๆนะ แล้วะหายเป็นอนบ่าย”
“ลำบาน่าูเลยนะ” เป็นห่ว
“็นะ. . . รู้เรื่อมานานี้แล้ว นายะรับฟัเรื่ออั้นไ้ไหม?"
เธอทำสีหน้าริั เหมือน้อารใรสันเป็นที่พึ่ให้ับเธอ เราเอ็ปิเสธไม่ไ้หรอนะ
“ไ้สิ เราะรับฟัเอ”
เธอำมือัวเอแน่นแล้วเล่าออมาให้ผมฟั
(แวม) : ั้นลัวัเลย~ ถ้ามีใระมาเอั้นในสภาพนี้ ไม่ว่าะสีผมหรือฟันอั้น ะมอว่าเป็นัวประหลารึป่าวนะ. . .ัวน่ารัเลียรึป่าวนะ. . . "
“. . . อโทษนะ. . .แล้วเป็นั้แ่เมื่อไหร่เหรอ”
"นั่นสินะ. . . มันนานมาแล้ว้วย. . . น่าะประมาหลับประถมละมั้นะ เมื่อ่อนั้นน่ะ ือว่า…
มีเพื่อนนนึ. . .เป็นนสำัอั้นมาๆ เรามัะอยู่้วยันบ่อยๆ แล้วอยู่ๆเาลับย้ายออาโรเรียนไป. . .
ั้นใมาเลย สิ่ที่เราทำ้วยันมาลอมานี้ เรา็ไม่ไ้ทำอีเลย. . . ีวิหลัานั้น ั้น็รู้สึาอะไรไป. . ."
ใบหน้าอเธอเ็มไป้วยวามว่าเปล่า
“แล้ว็นะ ั้น็เริ่มลายเป็นแบบนี้ในที่สุ . . . อยาเอเาอีั… ฮาาาา~ ฮาาา~ ฮาาา~” เธอเริ่มเหม่อลอย
“นี่ มีสิ่อนสิ” ผมเย่าัวเธอเอาสิลับมา
“อาา~~”
“เราเอ็เ้าใเธอนะ แ่ว่าถ้าเาเห็นเธอเป็นแบบนี้เพราะเา เาเอ็ะรู้สึผินะ ันั้นสื่นๆหน่อยสิ”
(แบบนี้เราปล่อยเธอไปไม่ไ้แล้วสิ. . . ผมเอามือับมือเธอ)
“ั้นะ่อยเป็นำลัให้หานๆนั้นให้เอนะ”
“อืม อบุ. . . ~”
ความคิดเห็น