คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : CHAPTER 9 - ALONE - ( โดดเดี่ยว )
CHAPTER 9 - ALONE - ( โดดเดี่ยว )
...ผมวิ่ง อย่างไม่คิดที่จะหยุด ไปตามซอย ที่เปลี่ยว และมืด มีเพียงแสงไฟริมทาง ที่ตั้งอยู่เป็นระยะๆเท่านั้น ที่ส่องสว่าง พอให้มองเห็นอยู่บ้าง.. ใจของผมเต้นรัวและแรง !! ในที่สุด ผมก็มานั่งอยู่ตรงตู้โทรศัพท์ เพื่อหยุดหอบหายใจ ที่ 3 แยก หน้าซอย 7..!!! หัวสมองคิดหาเหตุผล ที่เจ้าเงาของผม ที่มันไม่น่าจะมีจริง ว่ามันเกิดขึ้นมาได้อย่างไร..
.. ยิ่งคิดก็ยิ่ง ดูเหมือนจะห่างไกลกับคำตอบ.. เพราะผมไม่สามารถรู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นได้เลย... !! ทำไมวะ..ทำไม มันต้องการอะไร แล้วทำไมต้องเป็นเรา..! หัวของผมวนถามตัวเองอยู่อย่างนั้น.. พลันต้องสะดุ้งอีกรอบ เมื่อมีเสียงเรียกชื่อผม..!!! ผมหันขวับตามเสียงเรียกทันที.!!
..แต่ก้อต้อง โล่งอก...เมื่อ พบร่างของ หมิวยืน จ้องมองผมอยู่ ห่างจากผมไม่ไกล..!! " หมิว..โอ้ย โชคดีเป็นบ้า.. " ผมถอนหายใจออกมา พึมพัมกับตัวเอง พร้อมกับเดินเข้าไปหาหมิว
" นิค หมิวนัดนิค หน้าซอย 5 ไม่ใช่หรอ นิคมายืนรอหมิวทำไมซอยนี้อ่ะ..แล้วไปวิ่งหนีอะไรมา หอบแฮ่กเชียว.. " เมื่อเห็นว่าผมหอบหายใจแรงๆ หมิวจึงเอ่ยถามผมด้วยสีหน้าที่ดูสงสัย
" เอ่อ..คือว่า..ปล่าวน่ะ ก็กะจะออกกำลังนิดหน่อย ก็กะจะวิ่งอ้อมไปรอพอดี ..แต่ว่ามาเจอหมิวซะก่อนน่ะ " ผมแก้ตัวไปมั่วๆ เพราะยังไม่อยากเล่าเรื่องนั้น ให้หมิวฟัง ตอนนี้ผมต้องการจะเจอฟลุคคนเดียวเท่านั้น..!
" อืมจ้า แหม..ก็ดีนะ.. ไหนล่ะ สมุดรายงานของหมิว " หมิวถามหาสมุดรายงานของเธอทันที ผมก็ไม่เอ่ยอะไรมากมาย ยื่นให้เธอ .. หมิวรับไปไว้ในมือ แล้วก้มดูเล็กน้อย ก่อนที่จะยิ้มออกมา..
" หมิว..ขอโทษนะ..คือว่า นิค นัดฟลุคไว้น่ะ..คงต้องรีบไป ยังไง ไว้เจอกันนะ.. " ผมพูดตัดบท และเหลียวไปมองข้างหลังอย่างหวาดๆ.... ก่อนที่หมิวจะพูดอะไรออกมา ผมก็วิ่งจากเธอไปอย่างรวดเร็วซะแล้ว..!
ผมวิ่งทะลุซอย 7 ออกมายังซอย 11 ทางด้านหลัง แล้วเลี้ยวขวา เข้าอีกซอย ซึ่งเป็นซอยบ้านของฟลุค.. ผมมาหยุดอยู่ที่บ้านฟลุค แล้วจึงกดออดอย่างร้อนรนทันที..!! รอไม่ถึง 3 นาที ร่างของฟลุค ในชุดนอนก็เดินออกมาด้วยสีหน้าที่ แปลกใจอย่างยิ่งเมื่อพบผม..
" เฮ้ย ไอนิค เมิงเป็นบ้าอะไรเนี่ย.. มีอะไรวะ มาหาดึกๆดื่นๆ.. " ฟลุคเกาหัว แล้วยิ้มนิดๆ
" ไอฟลุค เมิงต้องช่วยกู..กูไม่ไหวแล้ว..ขอกูเข้าไปในบ้านเมิงก่อนได้มั้ย..!! " ผมลนลาน หันซ้าย หันขวาอย่างระแวง ฟลุคเอียงคอด้วยความสงสัย " เฮ้ย อะไรของเมิงเนี่ย.. " ก่อนที่มันจะถามผม ผมชิงพูดขึ้นก่อนทันที
" อย่าเพิ่งถามได้มั้ย..ขอกูเข้าไปก่อนนะ..แล้วกูจะเล่าให้เมิงฟัง กูสัญญา แต่เมิงก็ต้องสัญญากะกูด้วย ว่าเมิงจะเชื่อกู..!! " ผมจ้องตาฟลุค ทำสีหน้าจริงจัง.. ฟลุคก็คงเห็นว่าผมเอาจริง หมอนั่นก็เลยยอมให้ผมเข้าไปภายในบ้าน โดยที่ไม่ได้ถามอะไรอีก..!!
.. ผมสวัสดีพ่อและแม่ของฟลุค ก่อนที่จะเข้าไปในห้องของฟลุค และเริ่มเล่าเรื่องทั้งหมด ที่เกิดขึ้นกับอี๊ด และผม ให้ฟลุคฟังโดยระเอียดทันที..!!! เมื่อเล่าจบ ฟลุคมีสีหน้าที่อึ้ง..แววตาของหมอนั่น บ่งบอกว่า ไม่เชื่อ มากกว่าจะ ตกใจ..!!!
" กูรุ้ว่าเมิงไม่เชื่อ..แต่ถ้าเมิงไม่เชื่อกู..กูก็ไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว.. " ผมถอนหายใจอกมาเฮือกใหญ่ ก้มหน้า เอามือมากุมหัวด้วยความสิ้นหวัง..เมื่อ ฟลุค ความหวังหนึ่งเดียวที่จะช่วยผมนั้น กลับไม่เชื่อผมเลยแม้แต่นิด..!! ฟลุคมีสีหน้านิ่ง มือเอื้อมมาตบไหล่ผมเบาๆ
" เอาน่า ไอนิค เมิงเครียดกับการเรียนมากไปหรือเปล่า..กลับบ้านไปพักผ่อนเถอะว่ะ.. กูว่านี่มันก็ดึกแล้ว..แม่เมิงคงกลับมาแล้วล่ะ.. " นั่นเป็นประโยคสุดท้ายที่ฟลุคให้ผม...ก่อนที่ตัวผมจะลุกขึ้น และเดินออกไปจากบ้านของฟลุค เพราะรู้ดีว่า อยู่ต่อไปก็คงไม่มีประโยชน์..!! ผมเดินไปตามซอยที่มืดและเงียบอีกครั้ง..!!
.. แต่คราวนี้ รู้สึกสับสนและท้อแท้ยิ่งกว่าเดิมหลายเท่านัก.. เดินออกจากซอยบ้านฟลุคมาไม่เท่าไหร่ แม่ของผมก็โทรเข้ามือถือของผมมา.. นั่นเป็นเสียงที่ผมรอคอย แม่ถามผมว่าผมไปไหน และกล่าวแค่ว่าตอนนี้แม่ถึงบ้านแล้ว ให้ผมรีบกลับบ้าน เท่านั้นและก็วางหูไป.. ผมสลัดความคิดทั้งหมดออกไป แล้วเร่งฝีเท้าในการเดินขึ้น ในใจหวังไว้เพียงว่า เมื่อถึงพรุ่งนี้เช้าแล้ว ขอให้เรื่องทั้งหมด เป็นแค่ การที่ผมเข้าใจผิดและคิดไปเอง แค่นั้นจริงๆ..
..รุ่งเช้า ผมตื่นมาด้วยความเพลีย ในหัวหมุนเคว้งเหมือนลูกข่าง..!! ตัวร้อนผ่าว เหมือนโดนไฟเผา..! ผมลุกขึ้น และเดินโงนเงนลงไปข้างล่าง ก็ต้องพบกับความว่างเปล่า แม่และพ่อ ออกไปทำงานเรียบร้อยแล้ว..ผมเหลียวดูนาฬิกาที่ฝาผนังห้องรับแขก มันบอกว่าตอนนี้ ใกล้จะเที่ยงแล้ว..!! ผมส่ายหัวแรงๆ ด้วยความมึน..แล้วจึงหาอะไรทาน เป็นมื้อเที่ยง ก่อนที่จะทานยาแล้ว ขึ้นไปนอนที่ห้องของตัวเองอีกครั้ง..!!
..รุ่งเช้าของอีกวัน เมื่อผมได้นอนพักใน 1 วันเต็มๆของเมื่อวาน...ผมก็ฟื้นจากไข้เรียบร้อย..แต่อาการมึนหัว ยังคงมีอยู่นิดๆ..ผมแต่งตัวไปโรงเรียนตามปกติ.. แต่แล้ว เมื่อไปถึงโรงเรียน บนห้อง มีสิ่งที่น่าประหลาดใจเกิดขึ้นกับผมอีกครั้ง..!
" ไอนิค..ไง ดีขึ้นแล้วนะ.. กูบอกแล้วว่าเมิงคิดมากไปเอง..!! เอ้า ผลสอบเมื่อวาน อาจารย์เพิ่งแจกมาตะกี๊ ..เมิงมาไม่ทัน กูเลยเก็บไว้ให้เมิง..!! " ฟลุคกล่าวทักทาย แล้วยื่นกระดาษบางอย่างให้กับผม.. ผมชักสีหน้าด้วยความ งง กับสิ่งที่ฟลุคพูด
" อะไร..ผลสอบอะไร..บ้าเปล่า เมื่อวานกูไม่สบาย..กูไม่ได้มาโรงเรียนซํกหน่อย เมิงก็รู้นี่หว่า.. " ผมกล่าวไปตามตรง พลางจ้องมอง ฟลุคแบบ งงๆ...!!
ฟลุค ระเบิดหัวเราะออกมาทันที
" ฮ่ะ ฮ่ะ.. ตลกแระเมิง..สาด เมื่อวานมานั่งสอบกะกูอยู่เลย.. ไอบ้านี่.. ทำมาเป็นฟอร์ม คะแนนดีกว่ากูอีกนะรู้สึก..!! เอ้ารับไปเด้.. " ฟลุคกล่าว แล้วสะบัด กระดาษในมือ เร่งให้ผมรับไป.. ความรู้สึกแปลกๆแล่นผ่านวูบเข้ามาอีกครั้ง..!!
ผมยื่นมือออกไปรับกระดาษนั่น มาไว้ในมือ พลางเพ่งมอง กวาดสายตาไปทั่วกระดาษอย่างรวดเร็ว..!!
แล้วผมก็ต้องขนลุกเกรียว..เมื่อ ในกระดาษคำตอบใบนั้น มีชื่อของผม นามสกุล ของผม...คะแนนที่ได้..วันที่ ที่สอบ ซึ่งเป็นเมื่อวาน ลงไว้อย่างชัดเจน..!!! และ ที่สำคัญ มันเป็นลายมือของผมจริงๆ...
" ไงดีใจมั้ย.. เมิงนี่แมร่งเก่งกว่ากูตั้งแต่เมื่อไหร่ว้า.. ร้ายนะเมิง ฮ่ะ ฮ่ะ.. " ฟลุคหัวเราะ แล้วเอามือมาตบที่ไหล่ของผมเบาๆเป็นการหยอก... แต่ตอนนี้ ไม่ว่า ฟลุคจะหยอกผมแค่ไหน ผมก็ไม่สามารถที่จะยิ้มออกได้เลย...
ความคิดเห็น