คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 6
Chapter 6
ทั้ง 2 ต่างก็ผลัดกันเล่าเรื่องเหตุการณ์ของแต่ละฝ่ายให้ได้รับรู้... มันเป็นอดีตที่ทั้ง 2 ไม่อาจจะลืมไปได้เลยในตลอดช่วงชีวิต...เหตุการณ์ในโลกของ SilentHill มันโหดร้ายและรุนแรงสำหรับทั้ง 2 คนมาก...
ทั้ง 2 ตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกัน แต่ช่วงเวลาต่างกัน...เจมส์ หลงเข้าไปติดอยู่ใน SilentHill เมื่อ 22 ปีก่อน...ตัวของเขารอดออกมาได้ พร้อมกับ ไซบิล และลอร่า...แต่ปริศนาที่เกี่ยวกับ SilentHill ยังคงมืดมน...
เช่นเดียวกับ เฮนรี่...ในอีก 5 ปีต่อมาหลังจากที่เจมส์ได้รอดจากเหตุการณ์นั้น ตัวของเขาได้หลุดเข้าไปยังโลกของ SilentHill และเข้าไปพัวพันเกี่ยวข้องกับพิธีกรรมของลัทธินอกรีต เฮนรี่เป็นปัจจัยของเหยื่อรายสุดท้ายที่ต้องสังเวย เพื่อทำให้พิธีกรรมทั้งหมดของ วอลเตอร์ ซัลลิแวนสำเร็จ...แต่เขาได้ใช้ไหวพริบอีกทั้งความเฉลียวฉลาด เข้าต่อกรกับวอลเตอร์ ซัลลิแวน จนรอดกลับมาได้...
และบัดนี้ 22 ปีผ่านไป..ข่าวคราวที่น่าตกใจเกี่ยวกับ SilentHill ก็ย้อนเงื่อนงำเข้ามาหาทั้ง 2 อีกครั้ง..!!
รถเก๋งเก่าๆของเจมส์ กำลังมุ่งหน้าไปตามถนนหลวง Custis St. ทั้ง 2 ต่างเล่าเรื่องที่ตัวเองประสบพบเจอกับอดีตที่ผ่านมา กันเสร็จสิ้นแล้ว...จากภายนอกแล้ว เฮนรี่ ยังดูหนุ่มกว่าที่ตัวของเขาคิดไว้มาก ถ้ามองเผินๆแล้ว ชายคนนี้ คงจะอายุไม่ถึง 30 ด้วยซ้ำ..แต่จากการที่เฮนรี่ ผ่านช่วงเหตุการณ์นั้นมานานพอสมควรแล้ว ทำให้เจมส์ คิดได้ว่า เฮนรี่ น่าจะมีอายุประมาน 35 ขึ้นแล้ว... เจมส์ ค่อยๆถอดสร้อย ที่ลอร่า ฝากมาเป็นสิ่งสุดท้าย ยื่นให้กับเฮนรี่... เขารับมาไว้ในมอง และมองด้วยความสนใจ...
“ มันคือ สิ่งสุดท้าย ที่ลอร่า ได้ให้กับผมไว้..เธอบอกให้ผมพกสิ่งนี้ไว้ และนำมันไปใช้..” เจมส์กล่าว เขาวาดพวงมาลัยไปตามแนวถนน...รถเก๋งเข้าโค้งแคบด้วยความนิ่มนวล...
“ ข้อความนี้ ใช่มั้ย ที่ทำให้คุณตีความหมายทั้งหมด เกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นในอดีต” เฮนรี่จ้องมองจี้ในมือ เขาเปิดฝาขึ้นและพบ ข้อความที่เขียนว่า SilentHill อยู่ในนั้น...
“ ผมไม่ได้ตาฝาด..แต่ก่อนที่มันจะปรากฎข้อความนี้ขึ้น มันเป็นรูปของลอร่าและพ่อของเธอถ่ายด้วยกัน..มันค่อยๆจางหายไป และกลายเป็นข้อความนี้แทน” เจมส์อธิบาย แสงจากดวงไฟตามถนนหลวง สะท้อนเข้ามาในกระจกและผ่านไปอย่างรวดเร็ว...
“ ลอร่า เป็นเด็กสาวที่ถูก พ่อของเธอทิ้งไว้ที่โรงพยาบาลตั้งแต่ยังเด็ก..ทำให้เธอรู้สึกผิดหวัง เสียใจ และเกิดปมด้อยขึ้นในจิตใจ จนหลงติดอยู่ในโลกของ SilentHill…ถ้าเป็นอย่างที่คุณเล่ามา เจมส์ คุณพอจะรู้โรงพยาบาลแห่งนั้น ที่พ่อของลอร่า ทำงานอยู่หรือเปล่าล่ะ..!? เราอาจจะได้ข้อมูลและเงื่อนงำของสิ่งที่ลอร่าต้องการจะบอกก็ได้..” เฮนรี่ แนะนำ...เจมส์ชะงักไปชั่วครู่ สิ่งที่ตัวของเฮนรี่แนะนำ เป็นสิ่งที่ตัวของเขาไม่เคยนึกถึงมาก่อน...เจมส์ส่ายหน้า เขาเสียดายเป็นอย่างมาก ที่ตอนลอร่า ยังมีชีวิตอยู่ เขาไม่ได้สนใจอดีตของเธอเลย... เฮนรี่นั่งนิ่งไปอีกครั้ง...
“ ถ้าอย่างนั้น.. ผมว่า สิ่งนี้ต้องมีอะไรมากไปกว่าที่ตัวของมันเป็น.!” เฮนรี่พูดขึ้นมา ยกจี้ขึ้นมาสอดส่องดูอย่างสนใจ ก่อนที่จะใช้ 2 มือลองแกะดู...
และแล้วก็มีเสียง แกร๊ก ดังขึ้นเบาๆที่จี้ รูปวงกลม.. เฮนรี่เพ่งมอง เขาค่อยเผยอเปิดฝาจี้ออก ซึ่งมันถูกซ่อน ซ้อนกันอยู่ 2 ชั้น ภายในจี้นั้น...
“ ไม่น่าเชื่อ !?..คุณดูอะไรนี่ซิ เจมส์..!” เฮนรี่ร้องขึ้นมา เขาค่อยๆยื่นจี้ในมือ ให้กับเจมส์ดู...เจมส์เหลียวมองมัน ก่อนที่จะหยิบไปดูอย่างแปลกใจ
ใน พื้นหลังของจี้ชั้นที่ 2 ซึ่งมีลักษณะเหมือนเป็น มรกต สีดำเลื่อม ปรากฎ ลายสัญลักษณ์วงกลมปริศนาสีแดงสลักไว้อยู่ตรงกลาง.. เนื้อ มรกต สีดำเลื่อมตัดกับสัญลักษณ์สีแดง ดูแปลกตา...มันสะท้อนแสงไฟจากทางหลวง วิบวับ..!!
“ สัญลักษณ์นี้..! ผมเหมือนเคยเห็นที่ไหน..!?” เจมส์ยื่นจี้ในมือกลับไปที่เฮนรี่ เขาพยายามเพ่งสมาธิ นึกอย่างเต็มที่..!
“ ผมจำได้ว่า มันคือวงสัญลักษณ์ ที่อยู่ในโลกของ SilentHill..!!” เฮนรี่กล่าวอย่างมั่นใจ...เจมส์เลิกคิ้วสูง เขาเห็นด้วยกับเฮนรี่...!
ในอีก 15 นาทีต่อมา...เจมส์ก็ขับรถมาส่ง เฮนรี่ ที่ด้านหน้า ตึกอพาร์ทเม้นแห่งหนึ่งในย่านลอนดอน.. เฮนรี่ นัดกับเจมส์เอาไว้ในตอนเช้า ถึงเรื่องที่ต้องพูดคุยและหาเงื่อนงำเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้น...เจมส์ตกปากรับคำ ว่าจะมารับเฮนรี่ในตอนเช้าวันรุ่งขึ้น ก่อนที่จะเขาขับรถออกมาจากที่นั่น...
ทางหลวงในยามวิกาล ดูโล่งและกว้างกว่าปกติ...เจมส์เคลื่อนรถของเขาไปด้วยความเร็วสูง..เขาก้มมองนาฬิกาที่ข้อมือ...เกือบเที่ยงคืนแล้ว เขาเร่งความเร็วของรถเพิ่มขึ้น หมายที่จะกลับที่พักซึ่งอยู่นอกตัวเมืองลอนดอนให้ถึงโดยเร็ว...
เขาเหลือบมอง สร้อยคอของลอร่าที่วางอยู่ หน้ารถ และหยิบมันขึ้นมา “ ลอร่า..เธอต้องการจะให้ชั้นทำอะไรกันแน่..!?” เจมส์บ่นขึ้นมาเบาๆ... มรกตสีดำมืดมนแต่ดูมีมนต์ขลัง สะท้อนแสงไฟจากนอกรถ เป็นมันวับ...สัญลักษณ์รูปวงกลมแปลกประหลาดสีแดง เมื่อเพ่งมองดีๆ ดูคล้ายมันลอยวนอยู่กลางพื้นมรกตสีดำ...เขาค่อยๆปิดมัน และสวมเข้าที่คอ อีกครั้ง...
แต่แล้ว เมื่อเจมส์เงยหน้าขึ้นมองไปยังหน้ารถ เขาก็ต้องพบกับหมอกสีขาวหนาทึบปกคลุมและบดบังทิวทัศน์เบื้องหน้าอย่างฉับพลัน..!! เจมส์ตกใจเป็นอย่างมาก และก่อนที่เขาจะได้ทันเหยียบเบรค....ก็มีเสียงดังแหลมสูง หวีดหวิว ก้องอยู่ในรูหูทั้ง 2 ของเจมส์..!! เจมส์หลับตาปี๋ ภายในหัวของเขารู้สึกเหมือนกำลังจะระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆ..!! เจมส์ก้มตัวลง เขาไม่อาจจะรู้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับรถและตัวของเขา...และก่อนที่เขาจะเงยหน้าขึ้นมองเบื้องหน้าอีกครั้ง....แสงสีขาวเจิดจ้า ก็สว่างขึ้นทั่วทั้งรถทำลายภาพนัยตาของเจมส์กลายเป็นสีขาวโพลน..!!!
.......................................................................
ชั้นค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างอ่อนล้า...ภาพรอบๆกายค่อยๆปรากฎให้เห็น... ชั้นยันกายลุกขึ้นอย่างช้าๆ มองไปรอบๆ ก็พบว่า ตัวเองกำลังมานั่งอยู่ในห้องเล็กๆห้องหนึ่ง ซึ่งดูแปลกตาไป...เตียงสีขาวหม่น ดูเก่า ซึ่งชั้นนั่งอยู่ ให้สัมผัสนุ่ม... แสงแดดอ่อนๆส่องลอดม่านบางๆเข้ามา ...
นี่เรามาอยู่ที่ไหนกัน..!? ชั้นค่อยๆนั่งตั้งสติ พร้อมกับนึกย้อนกลับไป..! ก่อนหน้านั้น เมื่อคืน ชั้นจำได้ว่า ตัวของชั้นกำลังเดินอยู่ในสถานที่ที่ดูน่ากลัว..เมืองประหลาดที่เต็มไปด้วยความมืด สิ่งรอบข้างที่ดูแปลกประหลาด และเผชิญกับสัตว์ประหลาดที่น่าเกลียด..! ชั้นรู้สึกเสียวสันหลังวูบ เมื่อนึกถึงภาพสุดท้าย ซึ่งเป็นภาพ สัตว์ประหลาดหัวปีรามิดสีแดง ที่กำลังเดินถือใบมีดขนาดใหญ่ตรงเข้ามาหาชั้น..!!
แต่แล้ว ใครล่ะที่เป็นคนพาเรามาที่นี่..!? ชั้นนึกขึ้นได้ พลางลุกขึ้นก่อนที่จะเหลียวมองไปรอบๆห้องอีกครั้ง..! ภายในห้องมีตู้เสื้อผ้า พื้นถูกปูด้วยพรมสีเทา..และบนโต๊ะข้างเตียง มีกรอบรูปสีขาวตั้งอยู่กลางโต๊ะนั้น...
มันสะดุดตา และทำให้ชั้นต้องเดินไปหยิบกรอบรูปนั้นขึ้นมาดู...ในกรอบรูป มีภาพถ่ายเก่าๆของหญิงสาว ผมสั้น ในชุดนักเรียนสีน้ำเงิน ยืนยิ้มอยู่...หน้าตาของเด็กสาวดูสวยทีเดียว เธอน่าจะมีอายุประมาน 18-19...แววตาของเธอในรูปถ่ายดูเศร้าหมองผิดกับสีหน้าที่ยิ้มแย้มของเธอเป็นอย่างมาก...
มีเสียงไขประตูห้องดังขึ้น ทำเอาชั้นตกใจเล็กน้อยหันขวับไป ก็พบกับร่างของชายใส่แว่นคนเดิม กำลังเดินเข้ามา..
“ สวัสดีตอนเช้า เฮเธอร์ ..ชั้นขอโทษนะถ้าทำให้เธอตกใจ..!?” ชายที่ชื่อ วินเซนต์กล่าว
“ คุณเป็นคนพาชั้นมาที่นี่อย่างนั้นหรอ..!? ที่นี่มันที่ไหนกัน..!? แล้วไอตัวประหลาดที่อยู่ข้างนอกนั่น มันเป็นตัวอะไร..!!??” ชั้นยิงคำถามใส่เป็นชุด... วินเซนต์ปิดประตูเบาๆ ก่อนที่ก้าวเข้ามา...
“ ชั้นจะตอบคำถามไหนของเธอก่อนดี...เอาเป็นว่า ถ้าเธออยู่ที่นี่ และในตอนนี้ เธอจะปลอดภัย..” วินเซนต์ผายมือทั้ง 2 ข้างออก..ค่อยๆเดินเข้ามาหาชั้นอย่างช้าๆ
ชั้นเหลียวมองไปรอบๆห้อง.. กระเป๋าใบเล็ก ไฟฉาย ปืน และกระสุน ถูกวางไว้ที่โต๊ะอีกฝั่งนึงของเตียง... ชั้นกระโดดขึ้นไปบนเตียง พลิกตัวคว้าปืนได้ก็ยกขึ้นไปทางวินเซนต์อย่างรวดเร็ว..!! วินเซนต์มีท่าทีที่ตกใจ และหยุดชะงักไป..!
“ หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ..! ถ้าคุณยังจะไม่ตอบคำถามของชั้นล่ะก็..ชั้นจะยิงคุณ..” ชั้นชูปืนขึ้นตรงหน้า อีกมือเก็บไฟฉาย และของทั้งหมดเข้ากระเป๋า...
“ ก็ได้..เฮเธอร์..แต่เธอกำลังทำในสิ่งที่ไม่ถูกต้องนะ” วินเซนต์กล่าวเสียงเรียบ... ชั้นก้มลงมองสำรวจทั่วตัวและรอบข้าง เมื่อเห็นว่าทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ชั้นจึงค่อยๆเดินไปที่หน้าต่างบริเวณหัวเตียง และออกแรงเปิดมันออก
“ คุณมันน่าสงสัยตั้งแต่แรกแล้ว วินเซนต์..! ชั้นจะออกไปจากที่นี่..!” ชั้นหันมากล่าวกับ วินเซนต์เป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะออกแรงกระโดดข้ามหน้าต่างออกไปยังสนามหน้าบ้าน วิ่งออกไปสู่สายหมอกสีขาวหนาทึบอีกครั้ง..!!
ความคิดเห็น