คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 4
Chapter 4
หลังเลิกเรียน..ชั้นยังคงเดินกลับบ้านคนเดียว เช่นเคย..! แต่วันนี้ สิ่งที่ชั้นกลัวและคิดไม่ถึงก็เกิดขึ้นจนได้... ผู้ชายสวมแว่นสายตา ใส่เสื้อกั๊กสีน้ำตาล ยืนรอชั้นอยู่ที่หน้าประตูมหาวิทยาลัย..!!
เขาก้าวเท้าตรงเข้ามาหาชั้นอย่างรวดเร็ว..! ก่อนที่ชั้นจะหันหลังกลับเพื่อวิ่งหนี มือข้างหนึ่งของเขาก็ยื่นมาคว้าข้อมือของชั้นเอาไว้..!!
ชั้นกำลังจะแหกปากร้อง ก็พอดีกับ ชายคนนั้นแนะนำตัว “ ผม วินเซนต์ วูล์ฟ เป็นบาทหลวงอยู่ที่โบส์ถใหญ่ในตัวเมืองของลอนดอน” เขากล่าว ก้มหน้าให้อย่างสุภาพ.. ชั้นจึงชะงักหยุดไป...
“ ขอโทษที่ทำให้คุณตกใจ.. แต่ตอนนี้มีคนอยากจะพบกับคุณ.. เฮเธอร์..! คุณควรไปกับผม..”
“ ใครกันที่อยากพบชั้น..แล้วทำไมชั้นจะต้องไปกับคุณด้วย..!” ชั้นแย้งเริ่มขึ้นเสียง...นักเรียนทั้งหลายที่เดินอยู่แถวนั้นเริ่มหันมามอง...
“ นี่เป็นเรื่องระหว่างเรา..ผมไม่สามารถเปิดเผยได้ แต่เมื่อไปถึงที่นั่น คุณจะทราบเอง..!” เขากล่าว
“ ไม่..ชั้นไม่ไป..ปล่อย..!” ชั้นสะบัดข้อมือออกจากมือของเขา ก่อนที่จะหันหลังแล้วเริ่มจะก้าววิ่ง...เขาเอื้อมมือมาจับแขนอีกข้างของชั้นเอาไว้อีกครั้ง..!!
“ ไม่..! ผมขอร้อง..! ถ้าคุณไม่ไป..ทุกอย่างมันจะดูแย่ลง..!” วินเซนต์วอน..แต่ชั้นไม่ฟัง ออกแรงขืนสุดกำลัง แขนของชั้นหลุดจากข้อมือของเขาได้ ชั้นก็วิ่งออกจากจุดนั้นไปอย่างรวดเร็ว.!!
ชั้นวิ่งมาตามทางฟุตบาท ก่อนที่จะเลี้ยวเข้าซอย และขึ้นที่พัก..!! เมื่อถึงห้อง ชั้นโยนกระเป๋าลงบนเตียงได้ ก็ลงมายังตู้โทรศัพท์ด้านล่าง กดเบอร์โทรหาพ่อทันที.. สัญญานรอสายดังไม่นาน เสียงพ่อก็ดังขึ้น..
“ ฮัลโหล..เฮเธอร์ ลูกยังสบายดีอยู่ใช่มั้ย..!?” คำทักคำแรกของพ่อ ทำเอาชั้นแปลกใจ
“ ค่ะ..แต่ว่า เมื่อตะกี๊ หนูเพิ่งโดนผู้ชายคนหนึ่งตามมา เขาบอกว่า ชื่อวินเซนต์ เป็นบาทหลวงในเมืองนี้..เขาต้องการพาตัวหนูไปหาใครไม่รู้น่ะค่ะ พ่อ..!” ชั้นรีบเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นสดๆให้พ่อฟัง...
“ แล้วยังไงอีก..เขาไม่ได้ทำร้ายลูกใช่มั้ย เฮเธอร์..!?” พ่อเป็นห่วง “ ค่ะ..เขาแค่ต้องการให้หนูไปหาใครบางคนแค่นั้น หนูไม่ยอมไป เลยวิ่งหนีมาก่อน” ชั้นบอก...พ่อพ่นลมหายใจออกมา
“ โอเค..ลูกดูแลตัวเองให้ดีๆนะ..พ่อกำลังจะกลับไป..พรุ่งนี้ เดี๋ยวพ่อจะไปรับลูก แล้วเราจะไปเลี้ยงงานวันเกิดของลูกกันนะ” พ่อกล่าว...ชั้นรู้สึกใจชื้นขึ้นมาทันที..
“ จริงนะ พ่อ..! หนูจะรอค่ะ..พ่อกลับมาเร็วๆนะ..!” ชั้นดีใจมากจนแอบยิ้มอยู่คนเดียว... พ่อรับปาก แล้วก็วางสายไป.... พรุ่งนี้ เราก็จะได้เจอหน้าพ่อแล้ว..หลังจากพ่อไปทำงานอยู่ที่นั่นเป็นเวลา 3 ปีแล้ว..
แต่แล้วในขณะที่ชั้นกำลังเดินขึ้นห้อง และคิดอะไรเพลินๆอยู่นั้น..!! อาการปวดท้องฉับพลัน ก็เกิดขึ้น..!! มันทำเอาชั้นตัวงอลงในทันที..!! ชั้นทรุดกายลงกับบันได พยายามเอามือข้างหนึ่งพยุงจับราวบันไดเอาไว้..!!
ความเจ็บปวดแล่นแปลบปลาบไปทั่วร่าง มีมวลอะไรบางอย่างกำลังเคลื่อนที่บิดไปมาในช่องท้อง..!! ชั้นเดินต่อไปไม่ไหว ร้องออกมาด้วยความเจ็บ..! พยายามเงยหน้ามอง ราวบันไดเหล็กตรงหน้า... อีกไม่กี่ขั้นก็จะถึงชั้น 3..!
ชั้นรวบรวมเรี่ยวแรงที่เหลือน้อย พยุงร่างลุกขึ้น และออกแรงเคลื่อนที่พาตัวเองเดินขึ้นไป..!! ในขณะที่ความเจ็บปวดก็ทวีความรุนแรงขึ้นทุกขณะ..!! ชั้นร้องออกมาด้วยความทรมาน..น้ำตาแห่งความเจ็บปวดก็ไหลออกมา..ชั้นพยุงร่างขึ้นมายังชั้น 3 สำเร็จ..!
แต่แล้ว ก็ต้องทรุดตัวลงไปนอนกองกับพื้น..! ขาชาสั่นไร้เรี่ยวแรง..! สายตาพร่ามัว หัวสมองเต้นตุ้บๆ ลั่นอยู่ภายใน..!! ชั้นนอนขดตัวงอ เอา 2 มือกุมท้องแน่น..!! มีเสียงสัญญาน เหมือนเสียงของระฆังใบใหญ่ ตีดังก้องอยู่ในหัว...ชั้นหลับตาฟังเสียงนั้นอย่างเงียบๆ...ความเจ็บค่อยๆมลายหายไป...ขณะที่เสียงระฆังก็เบาลงเรื่อยๆ...ภาพในหัวสมองก็ขาวโพลน.....
................................................................................
และเมื่อรู้สึกตัว ภาพเบื้องหน้าก็เปลี่ยนไป..!!
ชั้นมานอนอยู่บนกลางถนน ที่ว่างเปล่า..!!! รอบกายเต็มไปด้วยหมอกหนาสีขาวโพลน..! ชั้นรีบยันกายลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว.. มองไปรอบๆด้วยความตกใจ..!
ทั่วทั้งถนนรอบๆ มีบ้านและตึกแถวขึ้นเป็นแนวๆ...ถนนดูโล่งและใหญ่โต ต้นไม้ต้นใหญ่ขึ้นอยู่ริมทาง เงาของมันปกคลุมไปตลอดแนวถนน..!! แต่ทั้งหมด ปราศจากเงาของผู้คน...และเงียบสนิท...
ชั้นมองไปรอบๆอย่าง งุนงง...เมื่อกี๊ ก่อนที่จะหมดสติ จำได้ว่า ตัวของเราอยู่ที่ตึกที่พักบนระเบียงทางเดินชั้น 3 แต่พอมารู้สึกตัวอีกที กลับมาอยู่ที่ถนน ในเมืองแห่งนี้ได้อย่างไรกัน..!!??
ชั้นเริ่มออกเดินไปรอบๆ เพื่อสังเกตว่า มีใครที่อยู่ในเมืองนี้ พอจะช่วยเหลือตัวของชั้นได้บ้าง..! ชั้นเดินไปตามแนวถนนที่ทอดยาว... แต่เมื่อมองดูแล้ว บ้านแต่ละหลังนั้น อยู่ในสภาพดี แต่ไร้วี่แววของผู้พักอาศัย...
ชั้นเดินไปอย่างเรื่อยเปื่อยไร้จุดหมาย..! ในใจเริ่มวิตกกังวลเกี่ยวกับสภาพของเมืองร้างนี้..! ยิ่งเดินก็เหมือนยิ่งถลำลึกเข้าไปยังจุดที่ไร้ขอบเขต..! แสงอาทิตย์ยามเย็น เริ่มหมดลง ดวงตะวันกำลังจะลาลับขอบฟ้าไป... หมอกสีขาวเริ่มจางหาย...ความมืดมิดเริ่มเข้าคลอบคลุมแทน..!! ทั่วทุกพื้นที่เริ่มมืดลงอย่างรวดเร็ว... บรรยากาศเริ่มเย็นลงเรื่อยๆ
ชั้นทั้งสงสัยและหวาดกลัวเป็นอย่างมาก.. แต่สัญชาติญาณของชั้น บอกให้หลบหนีความมืดและความหนาวเหน็บเข้าไปยังในตัวบ้านหลังหนึ่งซึ่งอยู่ริมถนนนั้น..!! ประตูบ้านยังคงถูกล็อค.. ชั้นควักกระเป๋าเงินออกมา ล้วงหยิบคลิปหนีบกระดาษ และเริ่มลงมือปลดล็อคประตูด้วยคลิปอันนั้น..
มันถูกสะเดาะออกอย่างไม่ยากเย็น.. ชั้นเปิดประตูเข้าไปยังภายในตัวบ้าน..กดสวิทซ์ไฟทีเดียว แสงไฟสีขาวก็สว่างติดอยู่ตรงกลางห้องโถง..! ที่นี่คงจะไม่มีใครมาอยู่ นานแล้วซินะ..ชั้นคิด สังเกตจากฝุ่นที่หนาเตอะที่เกาะอยู่ทุกแห่งของเฟอร์นิเจอร์และทั่วพื้นที่ของบ้าน...
ชั้นมองไปรอบๆตัวบ้าน เฟอร์นิเจอร์ทุกอย่างยังอยู่ครบไม่ว่า จะเป็น ตู้ เตียง หรือทีวี...ชั้นเริ่มเดินไปค้นหาสิ่งของที่จะใช้ได้ มาพกกับตัว...
ในตู้เครื่องมือ มีทั้ง ค้อน เหล็กแป๊ป และเครื่องมือต่างๆอยู่เต็มไปหมด...ทั้งหมดน่าจะใช้การได้.. แต่ชั้นเลือกเหล็กแป๊ปที่เบามือ และสะดวกในการพกมาไว้ในมือ... เดินไปที่ตู้เย็น เมื่อเปิดออก กลิ่นอับชื้นก็โชยออกมา ทำเอาชั้นต้องเบือนหน้าหนี ภายในว่างเปล่าไม่มีของแต่อย่างใด... ชั้นเปลี่ยนไปสำรวจยังเตียงนอน
แล้วก็ต้องพบกับปืนพก กระบอกหนึ่งซุกอยู่ยังใต้ที่นอน..! มันยังดูใหม่และที่ลิ้นชัก ก็ยังมีกระสุนอยู่จำนวนหนึ่งอีกด้วย..! ชั้นเก็บทั้งหมดเข้ากระเป๋า...ไฟฉายขนาดติดตัวถูกเก็บ ติดไว้ที่บริเวณกระเป๋าเสื้อของชั้นเป็นอย่างสุดท้าย... ในขณะที่ชั้นกำลังจะขึ้นบันไดไปยังชั้น 2 ของบ้านนี้..! ก็ต้องสะดุ้ง เมื่อมีเสียงระฆังจากที่ไหนไม่รู้ ดังกังวานก้องมาอีกครั้ง..!! มันดังก้อง ทุ้มจนรู้สึกปวดประสาท...ชั้นเอามือ 2 ข้าง ปิดหูเอาไว้
แต่แล้ว เมื่อเสียงระฆังค่อยๆเบาลง ฉับพลัน..!รอบๆกายของชั้นก็เริ่มเปลี่ยนแปลงไป..!!! มีเสียงดัง กึกๆ ลั่นทั่วตัวบ้าน..!! ชั้นเหลียวมองด้วยความตกใจ..!! ผนังกำแพงทั่วตัวบ้าน กำลังหลอมละลาย และสลายออกมาเป็นแผ่นๆ..!! พื้นทางเดิน เริ่มลอกและลอยขึ้นหายไปกับอากาศ ทุกอย่างดูเหมือนกำลังถูกหลอมไหม้..!!
มันค่อยๆเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว..ผนังห้องสีขาวถูกลอกเปลี่ยนเป็นผนังที่เต็มไปด้วยสีแดงดูเก่าๆและทรุดโทรม..! พื้นทางเดินด้านล่าง ค่อยสลายหายไป กลายเป็นพื้นตะแกรงเหล็กขึ้นสนิม..!! ตู้เย็น ตู้ ทีวี กลายสภาพเป็นของชำรุดทรุดโทรม..!! ไฟที่ส่องสว่าง ก็ค่อยๆดับริบหรี่...! และเมื่อสิ้นเสียงระฆัง ทุกอย่างจึงตกอยู่ในความมืดและความเงียบงันอีกครั้ง!! ชั้นยังคงยืนมองทุกอย่างที่เกิดขึ้น อย่างตกตะลึง..!!!
โครมมมมม..!! เสียงเหมือนของบางอย่างที่หนักอึ้งร่วงลงสู่พื้น !! ชั้นสะดุ้งด้วยความตกใจ..!! หรี่ตามองเพ่งไปในความมืดของตัวบ้าน..!! ค่อยๆก้าวลงจากขั้นบันได และเพ่งมองดูต้นกำเนิดของเสียง...
แสงไฟฉาย ส่องข้ามห้องโถงไปยังห้องครัวซึ่งอยู่ท้ายของตัวบ้าน..!! มันส่องถูกกระทบกับ เงาของร่างหนึ่งซึ่งกำลังเดินโงนเงนมา..!! ร่างนั้นสูงราวๆ 3 เมตร หัวของมันละเลียบเพดานของตัวบ้าน..!!
และเมื่อมันเดินพ้นความมืด เข้ามาจนถึงเขตไฟฉายของชั้น ..!! ร่างของมันก็ทำเอาชั้นแทบช็อค เมื่อ หัวของมันที่ตระหง่านสูงจนชนเพดานนั้น ไม่มีใบหน้าแต่อย่างใด..!! ลักษณะใบหน้าที่เละเทะไร้ส่วนประกอบ เป็นทรงกลม ยื่นออกมาจากหัว ทำให้มันดูเหมือนหัวค้อนไม่มีผิด..!! แขน 2 ข้างของมันใหญ่โต และมีลักษณะทรงกลม เหมือนทุ่นระเบิดขนาดใหญ่อยู่ข้างลำตัว..!!! ผิดกับลำตัวที่เรียวเล็กและแคบพอๆกับขาทั้ง 2 ข้างของมัน..!!! มันส่งเสียงคำรามประหลาดๆออกมา ก่อนที่จะค่อยๆก้าวเท้ายาวๆข้ามห้องโถงตรงมาที่ตัวของชั้นอย่างรวดเร็ว!!
ความคิดเห็น