คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER 2 - FEAR - ( ความหวาดกลัว )
CHAPTER 2 - FEAR - ( ความหวาดกลัว )
.......เสียงขั้นบันไดไม้ ร้องเอี๊ยดอ๊าด..ตามจังหวะที่ผมก้าวย่ำเดินขึ้นไป..!! ถึงตอนนี้ ใจของผมเริ่มหวาดกลัวขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ...
" ไออี๊ด..!! เมิงอยู่ไหนเนี่ย..กูขึ้นมาแล้วนะ..!! " ผมพยายามตะโกนเรียกอีกรอบ ในขณะที่ผมก้าวขึ้นมาบนขั้นบันไดขั้นสูงสุด สู่พื้นไม้ผาเก้ ของชั้น 2 ...!!! ความเงียบและความมืด อึมครึม ยังคงครอบงำทั่วทุกบริเวณบ้าน.... ฝีเท้าของผม ค่อยๆก้าว ทีละย่างก้าวอย่างระมัดระวัง..!! สายตาคอยเหลือบมอง ไปมา สังเกตุความเคลื่อนไหวของสิ่งมีชีวิต.. เหงื่อเม็ดเป้งๆเริ่มผุดขึ้นบนใบหน้า....!!! และแล้ว ผมก็เดินมาหยุดอยู่บริเวณ หน้าประตูห้องของอี๊ด.. ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่จะเอื้อมมือไปเคาะประตู...
" ไออี๊ด..!! ไออี๊ด..!! นี่กูเองเปิดประตูหน่อย.!! " ผมตะโกน มือเคาะประตูดังลั่น.. ...........เงียบ..........ไร้เสียงตอบกลับมา......ผมยืนนิ่ง พยามเงี่ยหูฟังอย่างเต็มที่...! ทันใดนั้น..!! แกร๊ก...!! ประตูค่อยๆแง้มและเปิดออก... ผมสะดุ้ง...ผงะถอยออกมา...!!! ประตูห้องค่อยๆเปิดออก และมีร่างๆนึงโถมเข้ามาใส่ผมอย่างรวดเร็ว...!!
ร่างของผมเซถลา แต่ไม่ล้ม...ร่างที่พุ่งเข้ามากอดผมไว้แน่น..!!!! " ไอนิค..เมิงมาช่วยกูใช่มั้ย..!! ไอนิค เมิงมาช่วยกูใช่มั้ย..!! " เสียงของอี๊ด...เจ้าของร่างที่กำลังกอดผมอยู่ ร้องออกมาอย่างดีใจ...แต่ทว่าเสียงนั้น กลับบ่งบอกว่า กำลังหวาดกลัวอะไรบางอย่าง..!!! ผมดันตัวของอี๊ดออก..!!
" เป็นอะไรของเมิงเนี่ย..!! วันนี้ เมิงไม่สบายใช่มั้ย..เลยไม่ได้ไปโรงเรียน..! กูเลยมาหาเมิงเนี่ย " ผมกล่าว แล้วเพ่งจ้องมองใบหน้าของอี๊ด อย่างสงสัย... อี๊ดเหลียวมองไปมาๆ เหมือนคนกำลังหวาดระแวง...แล้วรีบดันตัวของผม ผลักเข้าไปในห้องของมัน...! ผมขมวดคิ้วด้วยความ งง กับท่าทางของเพื่อนผมอย่างมาก
" เมิงเป็นอะไรของเมิงเนี่ย..!! ทำไมเมิงเลิ่กลั่ก เหมือนกำลังกลัวอะไรอยู่..!! " ผมเอ่ยถาม... อี๊ดเหลียวมองรอบๆห้อง แล้วหันมาหาผม.. สีหน้าของอี๊ดดูซูบไปมาก...ถึงแม้ว่าผมจะไม่ได้เจอมันเพียงข้ามวันก็ตาม แต่ก็สามารถดูออก...!
" ไอนิค..เรื่องที่เมิงบอกให้กูฟัง..มันเป็นเรื่องจริง..!! ..มะ..เมื่อวานกูเจอ คะ..คนที่เหมือนกู กำลังนั่งมองกูอยู่...มะ..มัน..มันต้องใช่อย่างที่เมิงบอกกูแน่..!! มันเป็นเงาตามตัวกู..!!!! " อี๊ดดูลนลานและหวาดกลัวเกินที่จะพูดให้ผมฟังรู้เรื่อง...!! ผมจึงจับตัวมันนั่งลงกับเตียง
" เอาล่ะ..เดี๋ยวนะ..เมิงใจเย็น แล้วค่อยๆบอกกูมา..ว่าเมิงเจออะไร..ที่ไหน ยังไง.." ผมค่อยๆถามมันด้วยน้ำเสียงที่เนิบๆ...... อี๊ดนิ่งไปซักครู่...แล้วจึงมีท่าทีที่สงบลง " กูเล่าอะไรให้เมิงฟัง..เมิงต้องเชื่อกูนะ.. " อี๊ดกล่าว แล้วเพ่งมองผม.....ผมพยักหน้าแล้วคอยตั้งใจฟัง
" คือว่าเมื่อวาน..หลังจากที่กูแยกกับเมิงที่ 3 แยกกลางซอยนั้นใช่มั้ย..!! กูก็เดินกลับบ้านตามปกติ...แล้วทีนี้ ในขณะที่กูกำลังแวะร้านขายของชำ ใกล้ๆกับบ้านกู...กูก็...กูก็.." อี๊ดหยุดชะงักไปซะเฉยๆ.....ผมเอื้อมมือไปแตะบ่าของมันอย่างแผ่วเบา.... อี๊ดเหลียวมามองผมอีกรอบ
" เอ่อ..กูก็ หันไปเห็น...คะ.คนที่มีใบหน้าเหมือนกูทุกอย่างเลย.. ทั้งทรงผม..ทั้ง ตา จมูกและปาก..รูปหน้า..และ..เสื้อที่สวม...!! มันกำลังนั่งมองกูอยู่ที่โต๊ะในร้านก๋วยเตี๋ยว ตรงข้ามกับร้านที่กูยืนอยู่...!!! ตอนแรก กูนึกว่าตาฝาด...แต่พอกูขยี้ตาซ้ำแล้วซ้ำอีก...มันก็ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม..ทะ..ที่สำคัญ....มะ.. มันยิ้มให้กู...และเมื่อคืน มะ..มะ.. มันก็มายืนอยู่ตรงหน้าบ้านกูด้วย..! ...มะ.. มันกำลังวนเวียนอยู่รอบๆตัวกู.." อี๊ดเล่า อย่างทุลักทุเล และหอบหายใจออกมาอย่างแรง..! สีหน้า ท่าทางดูเหมือนว่า อี๊ดจะเล่าสิ่งที่เป็นความจริง...ไม่ได้แต่เป็นเรื่องที่ล้อเล่นแต่อย่างใด... ผมมีจิตใจที่ย่ำแย่ลงไป ตาม สถานการณ์.....อี๊ดก็ดูเหมือนจะเงียบและนิ่งไปนานเลยทีเดียว...!!!
" มันจะเป็นไปได้ยังไง..ในเมื่อสิ่งที่กูพูดให้เมิงฟังมันเป็นเรื่องที่แต่งขึ้นมา... " ผมเอ่ยทำลายความเงียบที่เกิดขึ้น...เพราะยังคงสงสัยอยู่ไม่น้อย จึงพูดออกมา...... อี๊ด ได้แต่ส่ายหน้าอย่างช้าๆ ....
" เอาล่ะ..คืนนี้..เมิงทำใจให้สบายซะนะ..อย่าเครียด...แล้วพรุ่งนี้ ไปโรงเรียน กูจะพยายามค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับเรื่องนี้มา...แล้วพรุ่งนี้เจอกัน...มันเริ่มมืดแล้วล่ะ...กูคงต้องกลับก่อน..!! " ผมเอ่ยแล้วเอามือไปตบบ่าของอี๊ดเบาๆ พลางเหลียวมองดูนาฬิกา มันบอกว่าตอนนี้ เวลา 6 โมงครึ่ง... ผมลุกขึ้นยืน ..แต่ก็ต้องถูกมือของอี๊ดดึงเอาไว้ก่อน..!
" ไอนิค..เมิงอย่าทิ้งกูไว้คนเดียวเด้..!! เดี๋ยว คนที่เหมือนกู มันจะมาทำให้กูหายไปใช่มั้ย..ตอบกูก่อน..!! อยู่เป็นเพื่อนกูก่อน..!!! " อี๊ดโวยวาย พลางเขย่าแขนของผมอย่างแรง..!!!
" เฮ้ย..ไออี๊ด เมิงจะบ้าไปแล้วหรอ...กูต้องกลับบ้านเหมือนกันนะ..!! เอางี้ เมิงก็โทรไปบอกพ่อกะแม่เมิงซะไป ว่าให้รีบกลับ....รออีกแป๊ป พ่อและแม่ของเมิงคงจะกลับมาแล้ว...!!! คงไม่นานเกินกว่า ไอบ้านั่นมันจะมาฆ่าเมิงหรอก..! " ผมพยายามพูด สิ่งที่ทำให้อี๊ดสบายใจออกไป.....อี๊ดอึ้งอยู่ชั่วครู่ ก่อนที่จะค่อยๆปล่อยมือจากแขนของผม... ผมถอนหายใจ
" เอาล่ะ...ถ้าเมิงกลัว..เมิงก็อยู่แต่บนห้อง...ไม่ต้องลงไปส่งกู..เดี๋ยวกลอนประตู กูจะลงไปล็อคให้เมิงเอง..!! เอาล่ะ..กูต้องไปแล้วล่ะ แล้วเจอกันที่โรงเรียน..!! " ผมกล่าว แล้วกลับหันหลังเดินออกจากห้องไป.....ก่อนจะลงบันได ผมเหลียวไปมอง อี๊ดเพื่อนของผมอีกที...!! สายตาของมันยังคงจ้องมองผม เหมือนจะสื่ออะไรบางอย่าง.....!
แววตาที่กำลังหวาดกลัว....หรือ ว่าจะเป็นการเตือนอะไรกับผม......จะอะไรก็แล้วแต่ ผมไม่อาจจะคาดเดาได้....ทำได้เพียงหันกลับมา และเดินลงบันไดไปเท่านั้น...!
....เมื่อเดินออกมาจากบ้านของอี๊ด...ตลอดทางกลับบ้าน หัวสมองของผม วิ่งคิดทบทวนแต่เรื่องที่มันเล่าให้ผมฟัง...ความคิดของผมสับสนและวุ่นวายไปหมด...!! ผมส่ายหน้า พยายามจะไม่เครียดและเป็นห่วงเพื่อนของผมอะไรมาก...คิดมาก เครียดมากไป รังแต่จะทำให้ผมจิตฟุ้งซ่านเปล่าๆ.....ผมคิดดังนั้น แล้วจึงถอนหายใจออกมาอีกครั้ง...!!
แต่แล้ว เมื่อผมเลี้ยวขวาที่ 3 แยกภายในซอยนั้นเพื่อตรงกลับบ้านนั้น.... ก็มีเงาๆหนึ่ง ปรากฏขึ้นกลางซอย..!! เงานั้น กำลังเดินอยู่อีกฝั่งถนนของซอย และกำลังเดินตรงมาหาผม...!! ผมก้มหน้า เพราะไม่ได้มีอะไรที่น่าแปลกใจ...!!!
แต่แล้ววูบหนึ่ง ที่เดินสวนกัน...!! มีบางอย่างที่ทำให้ผมเหลือบไปมองร่างๆนั้น...!!!.... ทรงผม รูปร่าง และใบหน้า.... ณ วินาทีนั้นที่เดินสวนกัน...!!!!! ผมจำมันได้ชัดเลยว่า....ทั้งหมดที่ผมเห็น ทุกสิ่งล้วนคล้ายกับอี๊ดเพื่อนของผมที่เพิ่งจากกันมาเป็นอย่างมาก..!!!! ....ลมพัดโชยมาอย่างแผ่วเบา....ผมสะดุ้ง ขนลุกซู่... พร้อมกับหันกลับไปมอง...!!! ก็พบเพียงแต่ เงาดำรางๆเดินเลี้ยวเข้าไปในซอยที่ผมเดินออกมานั่นเอง...!!!!!!
ความคิดเห็น