คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : CHAPTER 12 - HELP - ( ตัวช่วย )
CHAPTER 12 - HELP - ( ตัวช่วย )
...ผมวิ่งผ่านซอยนึง ทะลุมาอีกซอยนึงอย่างรวดเร็ว..!! ผมปรี่ตรงไปยังหน้าบ้านของฟลุคทันที.. กดออดไม่นาน ฟลุค ก็เดินออกมา แล้วก็ต้องเสียงหลงเมื่อเห็นสภาพเสื้อผ้า ของผม เปื้อนไปด้วยเลือด
" เฮ้ยยย..!! ไอนิค ไปทำอะไรมาเมิง.. เสื้อเมิงเปื้อนเลือดนี่หว่า..!! " ฟลุคกล่าว ทำตาเบิกโพลง จ้องมองสารรูปผม ด้วยสีหน้าที่ตกใจ..!!
" ฟลุค ช่วยกูด้วย.!! กู..กูกำลังแย่.. เรื่องที่กูบอกเมิง..!! ไอนั่น..มัน เงาตามตัวของกู กำลังจะมาฆ่ากู..!! กูเลยแทงมันไป..!! ฟลุค เมิงต้องเชื่อกูนะ..!! " ผมลนลาน บอกฟลุคไปเป็นชุด..!! ฟลุค ขมวดคิ้วเข้าหากัน ทำสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ ก่อนที่จะเปิดประตูให้ผมเข้าไป..!! ฟลุค พาผมเดินเข้าบ้านไปอย่างรวดเร็ว พยายามหลบพ่อและแม่ ไม่ให้มองเห็นสภาพของผมได้..!! เรา 2 คนตรงดิ่งขึ้นไปยังห้องของฟลุคชั้น 2 อย่างรวดเร็ว..!!
เมื่อเข้าห้องน้ำ ล้างตัว เปลี่ยนเสื้อผ้า ซึ่งเป็นของฟลุคเรียบร้อยแล้ว ผมก็พร้อมจะเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นสดๆ ให้กับฟลุคฟังทันที..!!
..เมื่อเล่าเสร็จ สีหน้าของฟลุค ดูเครียด และซีดลงไปมาก.. แววตาที่เป็นกังวลเกี่ยวเรื่องที่ผมเล่า บ่งบอกออกมาอย่างชัดเจน..!!
" ถ้าเมิงยังยืนยัน ว่า ไม่ใช่เรื่องที่โกหก.. กูก็จะขอเชื่อเมิง.. ว่าแต่คืนนี้ เมิงนอนค้างที่บ้านกูดีมั้ย..!! " ฟลุคกล่าว สายตาจ้องมองผม อย่างเป็นกังวล
" ขอโทรหาแม่ก่อนได้มั้ย..กูเป็นห่วงแม่เหมือนกันว่ะ.. " ผมพูดจบ ก็หยิบมือถือออกมา แล้วกดโทรหาแม่ของผม
..แม่รับโทรศัพท์ แล้วถามผมทันทีว่าอยู่ที่ไหน ผมเลี่ยงไม่ตอบ แต่มุ่งถามแม่กลับไปแทนว่า เจออะไรแปลกๆที่บ้านหรือเปล่า...ทีแรกๆ แม่ก็สงสัย แต่เมื่อยืนยันว่า ไม่มีอะไรที่ผิดปกติ ผมจึงหมดห่วง และบอกแม่ไปแค่ว่า ต้องมาทำงานบ้านฟลุค และขอค้างบ้านฟลุคเท่านั้น..แม่ก็ตอบ อนุญาติโดยที่ไม่ได้พูดอะไรกลับมา ก่อนที่จะวางไป..
..คืนนั้น ผมนอนไม่หลับ ถึงแม้จะข่มตาหลับยังไง หัวสมอง...ความหวาดกลัว ก็ยังคงวนเวียนอยู่รอบๆตัว..!! เสียงของมัน ยังก้องอยู่ในหัวไม่ยอมหายไปไหน..!! แล้วค่ำคืนอันทรมานของผม ก็ผ่านพ้นไปอย่างเชื่องช้า..!!!
..เช้าวันเสาร์ ผมตื่นมา และบอกฟลุค ขอตัวเพื่อกลับบ้านของตัวเองทันที..!! เมื่อกลับมาถึงบ้าน ผมก็ต้องพบกับความว่างเปล่าอีกครั้ง... แม่ออกไปทำงานอีกแล้ว..และผมก็ต้องอยู่คนเดียวอีกแล้วเช่นกัน..!!
..ผมถอนหายใจด้วยความอ่อนล้าและเพลีย เพราะอดนอนมาเกือบทั้งคืน..ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา ผ่อนลมหายใจ แล้วพยายามทำใจให้สงบ..!!
ผมนั่งหลับตา อยู่บนโซฟา.... แล้วก็เผลอตัว หลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้...มารู้ตัวอีกที ก็ตอนที่เสียงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงของผมดังขึ้น..!!! ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมา คว้าได้ก็กดรับ
" ฮัลโหล " เสียงของผมยังงัวเงียอยู่เล็กน้อย " ฮัลโหล นิค นิคฝากอะไรมาให้หมิวแปลเนี่ย..นิยายหรอ..หรือว่าอะไร.. " เสียงของหมิวนั่นเอง
" อ๋อ..เอ่อ..คือว่า หมิวช่วยแปลหน่อยได้มั้ย มันสำคัญต่อ นิคมาก..เอาไว้ นิคจะออกไปหาหมิวแล้วกันนะ..เดี๋ยวไปคุยกันที่บ้านหมิวนะ เดี๋ยวอีกครึ่งชั่วโมง นิคไป " ผมไม่ขอกล่าวเล่าให้หมิวฟังตอนนี้ แต่เลี่ยงที่จะไปบ้านของหมิวแทน.. หมิวตอบเออ ออ อย่าง งงๆ ก่อนที่จะวางสายไป.... ผมดีดตัวลุกขึ้น วิ่งขึ้นไปชั้น 2 คว้าเสื้อผ้า เข้าห้องน้ำทันที..!
...............................................................
เมย์ รับโทรศัพท์ด้วยแปลกใจเล็กน้อย เมื่อ คนที่โทรมาหาเธอ คือ นิค !! " ฮัลโหล ว่าไง นิค มีอะไรหรอ ร้อยวันพันปี ไม่เคยโทรมานะ " เมย์แซวทันทีที่กดรับสาย
" อืม เมย์หรอ พอดี วันนี้ นิคต้องการจะพบเมย์หน่อยน่ะ มีอะไรจะให้ช่วยหน่อย " เสียงของนิคพูด ถึงอาจจะฟังดูแปลกๆ ไปบ้างเมื่อ อยู่ดีๆ นิคก็ต้องการความช่วยเหลือจากเธอ.. แต่ยังไงๆ นิคก็คือเพื่อนของเมย์เช่นกัน
" อืมได้จ้า นิคจะมาหาเมย์หรอ หรือจะนัดที่ไหนดี.. " เมย์ตอบตกลงทันที ....คงเป็นงานด่วนจริงๆล่ะเนอะ ไม่งั้นนิคคงไม่ให้เราช่วย... เมย์คิดในใจ
" ทุ่มนึง ที่สวนสาธารณะ ท้ายหมู่บ้าน สินธนาแล้วกัน คงไม่ไกลใช่มั้ย " เสียงของนิคกล่าว
" อืมจ้า โอเคเลย ไม่ไกลจากบ้านเมย์เท่าไหร่ งั้นตกลง ทุ่มนึง ท้ายหมู่บ้านนะ " ถึงจะพูดไป แต่ในใจเมย์ยังคงเอะใจเล็กน้อย ว่าทำไม นิค ต้องนัดไปที่ท้ายหมู่บ้านในเวลา มืดๆเช่นนั้นด้วย..!! แต่ถึงอย่างไรก็ไม่ได้ถามอะไรไปอีก...
.... แล้วนิคก็วางสายไป
............................................................................
ที่บ้านของหมิว ในที่สุด ผมก็ได้โอกาส มานั่งคุยกับ หมิว ในเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด.. หมิว ทำท่าเหมือนจะไม่เชื่อคล้ายๆกับฟลุคในตอนแรกเช่นกัน..!! เธอ ส่ายหน้า และมีแววตาที่เครียดลงไป เมื่อผมยืนยันแล้วยืนยันเล่า ว่าสิ่งที่ผมเล่ามาคือเรื่องจริง..!! หมิว ตอกตกลง ว่าจะช่วย แปลข้อมูลที่ผมหามาได้ ให้ เสร็จเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้..!! หลังจากนั้น เรา 2 คนก็ ใช้เวลง่วนอยู่กับการเก็บข้อมูลเกี่ยวกับเรื่อง เงาตามตัวกันอีกครั้ง..!!
....................................................................
ที่สวนสาธารณะ ท้ายหมู่บ้านของสินธนา ในเวลา ที่แสงอาทิตย์ลับตาไปแล้วอย่างนี้ ช่างดูมืดมิดซะเหลือเกิน ผู้คนที่เคยเดินกัน มาวิ่งออกกำลังกาย...กลับหาย เข้าบ้านของตัวเองกันไปหมดแล้ว..!! เมย์ มาถึงก่อนเวลานัดกับนิค 10 นาที เธอหย่อนตัวลงนั่งที่ม้านั่งยาว ตัวหนึ่งใต้เสาไฟริมทางต้นหนึ่งที่กำลังส่องแสงให้ความสว่างอยู่ เพียงไม่กี่ดวง ในสวนนี้ เพื่อรอนิค.. เมย์นั่งตบยุงไปพลางๆ ได้หลายตัวแล้ว ในใจเริ่มร้อนรนว่า ทำไมนิคถึงไม่มาซักที ก็พอดีมีร่างๆหนึ่งปรากฏขึ้น ที่ทางเดินในสวน..!! ร่างนั้น กำลังเดินฝ่าความมืด เข้ามาทางเมย์พอดี..!!
" โห..นิค เล่นมานัดในที่อย่างงี้ รู้มั้ย ยุงกัดขาเมย์ลายหมดแล้ว " เมย์เอ่ยพลางลุกขึ้นเดินเข้าไปหาร่างนั้น
เมื่อเดินเข้ามาใกล้ แสงไฟบนหัวของเมย์ ก็ส่องให้เห็นว่า เป็นนิคจริงๆ " ขอโทษทีนะ เมย์ คือว่ารถติดน่ะ นิคเลยเพิ่งมาถึง " นิคกล่าวขอโทษแล้วยิ้มให้ เมย์แลบลิ้นให้นิค ก่อนที่จะยิ้มออกมาเช่นกัน..!!
" ไหนล่ะ งานที่จะให้ช่วย..รีบเอามาซะ นี่มันก็ดึกแล้ว ที่นี่น่ากลัวออก เมย์อยากกลับบ้านไปอาบน้ำนอนแล้วล่ะ " เมย์กล่าวแล้ว แบมือ ยื่นออกไป
...นิคยิ้มให้ " อ๋อ เดี๋ยวรอแป๊ปนึงนะ..ดันลืมซะได้..พอดีเมื่อกี๊ นิคไปเข้าห้องน้ำมา แล้วสงสัยวางลืมไว้ที่ห้องน้ำด้านนู้นแน่ะ.. ไป เดินไปเอาด้วยกันเลย เมย์จะได้ไม่ต้องยืนรอนิคอีก " นิคกล่าว แล้วหันไปทางอีกฝั่งของสวนสาธารณะ ก่อนที่จะพยักหน้าเรียกให้ เมย์เดินไปกับเขาด้วย..!!
เมย์พยักหน้าหงึกๆ ก่อนที่ พวกเขา 2 คนจะเดินจากแสงส่วางของไฟริมทางต้นนั้น กลืนไปสู่ความมืดมิดของสวนสาธารณะนั้น..!!
.........................................................................................................
ผมละสายตาจากคอมบ้านหมิว พลางเหลียวมองนาฬิกาที่ข้อมือ ....มันบ่งบอกว่า ตอนนี้เวลา ทุ่มนึงแล้ว... มันคงถึงเวลาที่ผมต้องกลับบ้านซะแล้ว...
..ผมเอ่ยลาหมิว เพื่อที่จะขอตัวกลับบ้าน แต่เมื่อหมิวเดินมาส่งผมที่หน้าบ้านของเธอนั้น โทรศัพท์มือถือของผมก็ดังขึ้นอีกครั้ง.. ผมเหลือบมองหมิวเล็กน้อย ก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับ....
" ฮัลโหล นิคครับ " ผมรับทักทาย และรอเสียงผู้สนทนาอีกฝั่ง " หวาดดีนิค เชื่อเลยว่า แกคงจะไม่อยากได้ยินเสียงของตัวเองโทรมาคุยหรอกใช่มั้ย ...หึ หึ.. " เสียงนั้นทำเอาผมขนลุก แน่นอน มันคือเสียงของผม.... ที่ตอนนี้ผมหวาดกลัวที่สุดนั่นเอง..!!
ความคิดเห็น