คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 5
Chapter 5
ชั้นยกปืนในมือขึ้นเล็งไปยังร่างของเจ้าสัตว์ประหลาดยักษ์ตัวนั้น พร้อมกับเหนี่ยวไกด้วยความตกใจ..!!! กระสุนลั่นออกไป พร้อมกับเสียงที่ดังลั่นก้องไปทั่วตัวบ้าน..!! ร่างของเจ้าอัปลักษณ์ตัวใหญ่ สั่นสะท้าน ตามจังหวะ..!! เลือดจากรอยกระสุนเจาะ สาดกระเซ็นไปหมด..!!
เสียงไกกระทบกันดัง แกร๊กๆ..!! บ่งบอกว่า ซองบรรจุกระสุนนั้น ไม่เหลือกระสุนในกระบอกอีกแล้ว..! ชั้นลืมตาเบิกโพลงจ้องมอง ร่างนั้นที่ยังเดินเข้ามาอย่างหวาดกลัว..!!!
ชั้นค่อยๆเผงะถอยหลังออกอย่างช้าๆ...ในขณะที่มันก็กำลังเดินโงนเงนฝ่าห้องโถงมาแล้ว..กระสุนที่ยิงออกไปจนหมดแม็คเมื่อกี๊ ดูเหมือนจะไม่ได้ทำให้มันระคายเคืองอะไรเลย..!! แผ่นหลังของชั้น ไปชนเข้ากับกำแพงบ้านดัง ตึง..!! ชั้นหมดทางหนีแล้ว..!!!
มันง้างแขนที่มีลักษณะเหมือนลูกตุ้มออกเป็นวงกว้าง..เตรียมที่จะเหวี่ยงออกมา เป้าของมันคือหัวของชั้น..!!! ชั้นหลับตาปี๋ ยืนพิงกำแพง เกร็งตัวเต็มที่..!!
มีเสียงลมหวีดหวิว พัดมาวูบเดียว..! ก็มีเสียงดัง ตึง ลั่น..!! หลังจากนั้นทุกอย่างก็เงียบไป...
ชั้นค่อยๆลืมตาขึ้นมองอย่างช้าๆ...ร่างปีศาจที่กำลังยืนตระหง่านตรงหน้าหายไปแล้ว...แต่เมื่อก้มมอง ก็พบกับร่างของมันนอนคว่ำหน้าอยู่แทบเท้าของชั้น...เลือดเหนียวๆสีเข้ม เริ่มไหลซึมออกมาทั่วร่างของมัน..! มันนอนสงบนิ่ง....
ชั้นผงะ กระโดดออกไปด้านข้างด้วยความกลัว..!! ใจยังเต้นแรงอยู่ในอก..! สายตายังจับจ้องอยู่ที่ร่างอันใหญ่โตของมันอย่างหวาดกลัว...!!
นี่มันตัวอะไรกันนี่..!? ให้ตายเถอะ..!? ชั้นนึกสบถในใจอยู่คนเดียวเป็นชุด..สาบานได้เลยว่า นอกจากในหนังแล้ว ไม่เคยคิดเลยว่า ตัวเองจะต้องมาเจอของสัตว์ประหลาด หรืออะไรที่น่าเกลียดน่ากลัวจริงอย่างนี้มาก่อน..!!
ชั้นค่อยๆสูดลมหายใจเข้าออกลึกๆ..ปรับสภาพร่างกายและจิตใจที่กำลังตื่นกลัวให้คงที่..! ก่อนที่จะเหลียวมองไปรอบๆตัวบ้านเพื่อหาทางไปต่อ...
ทุกอย่างเปลี่ยนไปหมดแล้ว... ทั้งเพดาน..ฝ้าผนัง..เครื่องใช้...อุปกรณ์...ทางเดิน...หรือแม้กระทั่งบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความมืด...
ชั้นหลับตาลง ภาวนาในใจ.... “ถ้ามันเป็นความฝัน ขอให้ชั้นได้รีบตื่นจากฝันร้ายๆอย่างนี้โดยเร็วเถอะ..!!”
ชั้นค่อยๆลืมตา มองไปรอบๆกาย....ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม... นี่เป็นเรื่องจริงที่ตัวของชั้นกำลังประสบและพบทุกอย่าง ด้วยตัวเอง...!! ชั้นก้มลงมองปืนพกในมือ ล้วงกระเป๋าหยิบซองบรรจุกระสุนออกมาและยัดเข้าไปแทนที่ซองเก่า...ไม่อยากจะเชื่อก็ต้องทำใจให้เชื่อซะแล้ว..! ชั้นส่ายหน้า ค่อยๆออกเดินจากตัวบ้านที่พิลึกพิลั่น
เมื่อออกมาข้างนอก ชั้นก็ต้องพบกับความมืดมิดที่ปกคลุมอยู่ทุกแห่งหน..!! แสงสว่างจากปลายกระบอกไฟฉายที่ติดอยู่ตรงกระเป๋าเสื้อของชั้น คงเป็นสิ่งเดียวที่ส่องสว่างอยู่ในตอนนี้และที่นี่..!!
แม้แต่ถนนเส้นใหญ่ที่ลาดยาง เมื่อตอนเย็น...ตอนนี้กลับกลายเปงพื้นตะแกรงเหล็กที่สามารถมองทะลุลงไปยังด้านล่างของพื้นได้...ความรู้สึกเมื่อก้มลงมอง ดูราวกับว่า ตัวของชั้นกำลังยืนอยู่บนตะแกรงเหล็ก บนตึกสูงชัน ซึ่งข้างล่างเป็นเหวลึกอันมืดมิด ยังไงยังงั้นเลยทีเดียว..!!
ชั้นค่อยๆก้าวเดินต่อไปด้วยความระมัดระวัง..! ถนนที่ก้าวไป เริ่มส่อความผิดปกติให้เห็นซะแล้ว.. เมื่อบางช่องของถนน ถูกตัดขาดออกจากกัน เผยให้เห็นช่องว่างซึ่งเป็นหลุมขนาดใหญ่ที่ดำมืดสนิทและไม่อาจจะมองเห็นพื้นของด้านล่างได้... มีเสียงกุกกักๆ ตลอดเวลาที่ชั้นออกเดินไปตามถนนที่เงียบและวังเวง...
ความมืดมิดเป็นอุปสรรคอย่างแท้จริงในการก้าวเดินของชั้น..! นอกซะจากจะเสี่ยงต่อการเดินที่อาจจะผิดพลาดตกช่องหลุม ได้แล้ว..ยังจะทำให้ทุกอย่างยิ่งแย่ลงไปกว่าเดิม...เนื่องจาก ชั้นไม่อาจจะรู้จุดหมายและจดจำสถานที่ ที่ตัวเองเดินไปได้...ในตอนนี้ จึงเปรียบเสมือนคนตาบอดที่ไร้จุดหมายดีๆนี่เอง...
อากาศเริ่มหนาวเหน็บลงเรื่อยๆ...ชั้นก็ยังคงเดินไปตามพื้นตะแกรงเหล็กอย่างระมัดระวัง.. แต่แล้ว เสียงๆหนึ่งก็ดังทำลายความเงียบขึ้น..!! ชั้นสะดุ้งสุดตัว หยุดชะงัก กึก...ก่อนที่จะเพ่งมองไปด้านหน้าอย่างระแวง..!
เสียงเหมือนอะไรบางอย่างกำลังเคลื่อนไหวอยู่ด้านหน้าของถนน..!! เสียงคล้ายๆกับแผ่นเหล็กถูกขูดไปกับพื้นตะแกรงดังลากยาวๆ แว่วสะท้อนมา ดัง เคร้งงงงงงงง....เคร้งงงงงงงงงง.... เสียงนั้นแหลมและบาดหูเป็นอันมาก...!!
ชั้นขนลุกซู่..! เสียงก้องกังวานลอยมา...ชั้นก้มตัว พยายามเพ่งมองสิ่งทำให้เกิดต้นเสียงนี้..!! และแล้ว เงาตะคุ่มๆด้านหน้าก็ ค่อยๆปรากฎเป็นรูปร่างขึ้น..!!
มีร่างๆหนึ่ง ซึ่งมีรูปทรงที่ศรีษะเป็นสามเหลี่ยมโตๆ ตัวไม่ใหญ่มาก..ลักษณะ มีแขน และขา เหมือนคนทุกอย่าง..กำลังเดินลากสิ่งของบางอย่าง ที่ดูหนักอึ้ง มาตามถนน...!!
ไม่ต้องคิดอะไรตามมา..ดูแว่บเดียวก็รู้ว่า เจ้าตัวนั้นไม่ใช่คนอย่างแน่นอน..!! ชั้นเหลียวมองไปรอบๆ เพื่อหาที่ซ่อนตัว แต่ด้วยความมืดมิดอย่างนี้ มันทำให้ชั้นแทบจะไม่รู้เลยว่า อะไรอยู่ตรงไหน..!!
ฉับพลัน..! ตาของชั้นเริ่มพร่ามัว.. มีเสียง วิ้งๆ ดังขึ้นในหู..!! ชั้นสะบัดหัวไปมา เพื่อที่จะไล่อาการแปลกๆที่เกิดขึ้นออกไป แต่ทั้งหมดก็ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้น..!! เหมือนมีคลื่นความถี่บางอย่าง ที่มองไม่เห็นกำลังพุ่งเข้ามาครอบคลุม และหยุดการเคลื่อนไหวของชั้น..!! ชั้นปวดท้อง อีกครั้ง..ครั้งนี้มันดูรุนแรงมาก จนชั้นต้องทรุดลงกับพื้นตะแกรงเหล็กทันที..!! ลมหายใจเริ่มขาดช่วง รู้สึกเหมือนกำลังมีอะไรบางอย่าง ดันออกมาจากข้างในท้อง...
น้ำย่อยและเศษอาหารมากมายพุ่งผ่านลำคอ ออกมาทางปากของชั้น..!! ชั้นก้มตัวสำรอกออกมาไม่หยุด อาการวิงเวียนหัวก็เริ่มทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ..!! เสียงบาดหูนั้น ก็ยังคงดังใกล้เข้ามา ใกล้เข้ามา...
ชั้นไอออกมาอย่างรุนแรง ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นเพื่อมอง เงาร่างนั้น..!! ระยะตรงหน้า ไม่ถึง 10 เมตร มีร่างสวมชุดขาวเปื้อนเลือดมากมาย กำลังเดินลากมีดดาบยักษ์ขนาดใหญ่ตรงเข้ามาหาชั้นอย่างช้าๆ..!! บนศรีษะดูเหมือนจะสวมอะไรบางสิ่งที่มีทรงคล้ายปีรามิดสีแดง..!!
ชั้นหยุดกลั้นหายใจไปชั่วขณะ ด้วยความกลัว..!! ตัวแข็งทื่ออยู่อย่างนั้น..!! ในขณะที่ร่างนั้นก็ยังส่งความถี่ปริศนาเข้ามาอย่างต่อเนื่อง..!! ตัวของชั้นเริ่มสั่นไปทุกส่วน...ภาพตรงหน้าเริ่มเบลอและดูเหมือนจะดับลง..ใจเต้นเร็วแต่ช้าลง...ทุกอย่างกำลังจะไร้การตอบสนอง...!!!!
“ เฮเธอร์..!” เสียงตะโกนดังขึ้นข้างๆตัวของชั้น นั่นเป็นเสียงสุดท้ายก่อนที่ทุกอย่างจะปราศจากการรับรู้ใดๆอีก..!!!
......................................................................
เมื่อเฮนรี่ เดินทางมาถึง จุดนัดพบ กับตัวของเขาและเจมส์แล้ว...เขาก็ต้องพบกับ ชายชรามีอายุคนหนึ่ง ซึ่งมีเคราสีเทาขึ้นครึ้มใบหน้าอยู่ และสวมเสื้อโค้ทยาวสีย้ำตาล ยืนรอเฮนรี่อยู่ตรงจุดนั้น..!
“ สวัสดีครับ คุณคือ เจมส์ ซันเดอร์แลนด์ใช่มั้ย..!?” เฮนรี่กล่าวทักทายก่อนอย่างสุภาพ.. เจมส์หันมามองและยิ้มด้วยความเป็นมิตรทันที “ ใช่ครับ..คุณคือ เฮนรี่ เทาน์เซ็นด์ !?”
เฮนรี่พยักหน้าพร้อมกับยิ้มตอบกลับไป... เจมส์แปลกใจเล็กน้อย เมื่อชายที่ชื่อ เฮนรี่ ยังดูไม่แก่เหมือนที่ตัวของเขาคิดไว้...ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อน น่าตาหล่อเหลา สูงโปร่ง ท่าทางเซอๆคนนี้..คือ เฮนรี่
“ คุณพอมีเวลาที่จะไปกับผมได้มั้ยครับ..!?” เจมส์ถาม เฮนรี่เหลียวมองนาฬิกาที่ข้อมือ ก็พบว่าเป็นเวลา 5 ทุ่มกว่าแล้ว... “ ขอโทษนะครับ คือว่า ผมมีธุระต้องไปให้ทันก่อนเที่ยงคืนน่ะครับ..ถ้าเราจะคุยกันภายใน ครึ่งชั่วโมงนี้ คงจะทัน” เฮนรี่กล่าว...เจมส์มีสีหน้าที่ผิดหวังเล็กน้อย แต่เขายังคงคิดไปในทางที่ดีอยู่...
“ โอเคครับ..คุณจะไปที่ไหนครับ เดี๋ยวผมจะไปส่งคุณและเราจะได้คุยกันไปในรถด้วยเลย” เจมส์บอก พลางพยักหน้าและเดินนำเฮนรี่ไปที่รถ...
ทั้ง 2 เข้าไปในรถเก๋งเก่าๆของเจมส์...ปิดประตูรถ.. รถค่อยๆเคลื่อนตัวออกจากที่นั่นอย่างช้าๆ...
ชาย 2 คน ที่เคยมีชะตาชีวิตเข้าไปผูกพันกับเหตุการณ์ของโลกแห่งความฝัน ผ่านช่วงเวลาวินาทีชีวิต และสามารถเป็นผู้รอด กลับออกมาจากนรกอเวจี แห่งนั้นได้
ในที่สุดทั้ง 2 ก็มาพบเจอกัน.....
ความคิดเห็น