คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 3
Chapter 3
ชั้นอยู่ที่ไหน...!? และกำลังจะไปไหนกันแน่..!?
ชั้นหลงถามตัวเอง..เมื่อพบว่า ตัวเองมาหยุดยืนอยู่หน้า สวนสนุก ร้างแห่งหนึ่ง..! ป้ายหน้าทางเข้าของมัน ชำรุดและทรุดโทรมเป็นอย่างมาก... ชั้นเหลียวมองรอบๆด้วยความงุนงง... ที่นี่ถูกปลกคลุมด้วยความมืดมิด.. มันดูเงียบอ้างว้างและวังเวง...
นี่เรามาทำอะไรในที่แห่งนี้กันเนี่ย..!!?? ชั้นเริ่มก้าวเท้าเข้าผ่านเขตประตูสวนสนุก เข้าไปอย่างช้าๆ.. ไฟฉายอันเล็กๆที่ติดอยู่ที่กระเป๋าเสื้อด้านซ้ายของชั้น ส่องสว่างไปข้างหน้า ทำให้พอมองเห็นสิ่งต่างๆในระยะ 5 เมตรได้อย่างดี..
ชั้นย่างก้าวเข้ามา และเริ่มมองไปรอบๆด้วยความหวาดกลัว... มีตุ๊กตากระต่าย ตัวหนึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ม้านั่งด้านหน้า เงาของมันทำเอาชั้นสะดุ้ง..!! แต่เมื่อมองดีๆแล้ว ไม่ใช่แค่ที่ม้านั่งอย่างเดียวเท่านั้น รอบๆตัว และริมทางเดิน มีตุ๊กตากระต่ายอีกประมาน 4-5 ตัว นอนเกลื่อนกลาดอยู่รอบๆ...! สภาพของมันดูน่ากลัว เมื่อยามแสงไฟฉายของชั้นตกกระทบ..! บางตัว ลูกตาปลิ้นออกมา บางตัวแขนขาขาดรุ่งริ่ง... ชั้นเริ่มขนลุกไปทั่วตัว..
ชั้นเดินมาหยุดที่ม้านั่ง พลางจ้องมองตุ๊กตากระต่ายตรงหน้า.. มันอยู่ในสภาพสมบูรณ์ที่สุดในบรรดา ตุ๊กตาที่นอนเรียงรายอยู่รอบๆ... มันนั่งในลักษณะก้มหน้าอยู่
และในขณะที่ชั้นกำลังจะเอื้อมมือไปหยิบขึ้นมาดูนั้น..ก็มีเสียงหนึ่งดังแว่วมา..! ชั้นสะดุ้งเฮือก..! พลันหันขวับไปตามต้นเสียงนั้น..! เสียงคำรามอย่างน่ากลัวดังก้องไปทั่วทั้งบริเวณ..และเงียบลงในอึดใจต่อมา...
ชั้นเริ่มรู้ว่า มีบางสิ่งบางอย่างที่ผิดปกติอยู่ในที่นี่เสียแล้ว..! ใจของชั้นเริ่มเต้นแรง..! ชั้นสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่จะค่อยเดินหนีออกมาจากจุดนั้นอย่างช้าๆ..! เลือกที่จะเดินย้อนไปทางเดิม เพื่อ ออกจากที่นี่..ชั้นก้าวถี่ขึ้นด้วยความหวาดกลัว..
แต่แล้ว เมื่อมาถึงหน้าทางเข้าที่ชั้นเพิ่งเข้ามา กลับถูกล้อมปิดด้วยรั้วเหล็กสูงเสียดฟ้า..! นี่มันอะไรกันเนี่ย..!?? ชั้นเงยหน้าจ้องมองด้วยความตกตะลึง..! นึกสบถในใจว่า ใครกันที่มาเล่นบ้าๆแบบนี้..! เอื้อมมือไปทั้งกระชาก และทุบ จนมือระบมไปหมด รั้วเหล็กนั้นก็ยังคงนิ่งไม่ไหวติง..!
ชั้นเปลี่ยนจากใช้มือ หันมาเริ่มมองหาเครื่องมือช่วยเพื่อทุ่นแรงแทน..! ทางด้านซ้ายของรั้ว มีท่อเหล็กแป๊ปขึ้นสนิมเก่าๆอยู่ท่อนหนึ่ง ชั้นคว้ามาได้ ก็เริ่มเหวี่ยงฟาดลงไปยังรั้ว หวังให้ขาดเป็นช่อง ทันที..!!
เสียงคำรามประหลาดๆ ดังขึ้นอีกครั้ง..แต่ครั้งนี้มันดังมากจนชั้นสะดุ้งสุดตัว..!! เสียงนั้นดังลอยแว่วมา และรับรู้ได้เลยว่า ต้นกำเนิดมันอยู่ใกล้ๆตัวของชั้น..! มีเสียงฝีเท้าลากยาวตามมา... ชั้นค่อยๆหันมาเหลียวมองข้างหลังอย่างหวาดๆ..สายตาจ้องมองข้างหน้าเขม็ง... มีอะไรบางอย่างกำลังตรงเข้ามา..! ใจของชั้นเต้นดังตูมๆอยู่ในอก.!!
มีเงาทะมึนร่างสูงใหญ่ เดินโยกเยกเข้ามาหาชั้น..!!! มันสูงราวๆ 3 เมตร..! แขนขาของมันใหญ่โต และดูไม่เหมือนกับ แขนขามนุษย์..!! ชั้นยืนพิง รั้วเหล็ก จ้องมองร่างของมันด้วยความตกตะลึง..!!
ร่างนั้นสั่นระริก ส่งเสียงแปลกประหลาดดังแสบแก้วหู..!! ก่อนที่มันจะเหวี่ยงมือที่ดูเหมือนลูกตุ้มกลมๆ เข้ามาหาชั้นอย่างแรง..!! มันถูกเข้าที่ศรีษะของชั้นอย่างจัง..! เสียงดังโพละ พร้อมกับเลือดสีแดงเข้มของชั้น พุ่งกระฉูดออกมามากมาย..!! ชั้นทรุดลงไปนอนกองกับพื้นทันที..!!
สติของชั้นกำลังจะหายไปพร้อมกับลมหายใจสุดท้าย..! ความเจ็บปวดแล่นวูบวาบไปทั่วศรีษะ..! และก่อนที่จะได้นึกถึง หน้า พ่อและแม่ของชั้น..! ทุกอย่างก็ดับวูบลงไปพร้อมกับเสียงดังสนั่นลั่นอยู่ในหูของชั้น นั่นเอง..!!!!
.........................................................................
“ พ่อ..!” ชั้นสะดุ้งตื่นขึ้นมาอย่างหวาดกลัว..! เสียงตะโกนลั่นของชั้นยังดังก้องอยู่ในสมอง..! ชั้นค่อยๆกระพริบตา และมองไปรอบๆ...ห้องของชั้นยังดูปกติดี...แสงแดดจากข้างนอกส่องลอดหน้าต่างเข้ามา.. ชั้นหอบหายใจด้วยความเหนื่อย พลางยันกายลุกขึ้นจากเตียง...
เอามือลูบไล้ทั่วใบหน้าที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ อย่างช้าๆ...ฝันครั้งนี้ดูน่ากลัวที่สุดเท่าที่เคยฝันมา..!! ชั้นคิด...สูดลมหายใจลึกๆเพื่อปรับสภาพอารมณ์ที่ยังตื่นกลัว ให้คงที่...ลุกขึ้นจากเตียง ตรงไปคว้าผ้าขนหนูผืนใหญ่ขึ้นมาห่มตัว และเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำและทำกิจในตอนเช้าอย่างเงียบๆ...
อีกราวๆชั่วโมงนึงต่อมา ชั้นแต่งตัวเสร็จก็มานั่งดูรุปของพ่อที่ถูกใส่กรอบอย่างดี ตั้งไว้ที่หัวเตียง... ใบหน้าของพ่อมีสีหน้ายิ้มแย้ม... “ พรุ่งนี้ วันเกิดหนูนะคะ..พ่อจะจำได้มั้ยเอ่ย..” ชั้นกล่าวเบาๆกับรูปของพ่อ...ไม่มีเสียงตอบกลับมาจากรูปอยู่แล้ว...
ชั้นฉีกยิ้มให้กับรูปของพ่ออีกครั้งหนึ่ง.. ก่อนที่จะสะพายเป้เดิน ออกมาจากห้อง มุ่งสู่มหาวิทยาลัยในตอนเช้า...
................................................................................
เจมส์เดินทางมาถึง เมือง Ashfield ตั้งแต่เมื่อวานตอนเย็นแล้ว..! เมืองนี้เป็นเมืองเล็กๆเมืองหนึ่งที่น่าอยู่ทีเดียว..เจมส์พยายามหาข้อมูล ถามผู้คนที่อาศัยย่านนี้เกี่ยวกับข่าวที่โด่งดังเมื่อ 17 ปีก่อน..แต่ต้องพบกับความล้มเหลว เมื่อผู้คนเหล่านี้ที่อาศัยอยู่ที่นี่ ต่างลบเลือนและลืม กันไปหมดแล้ว..
เจมส์สิ้นหวังอีกครั้ง...ตัวของเขาแทบจะไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับเรื่องนี้..เขาไม่รู้จะเริ่มต้นที่ตรงไหน สิ่งที่ลอร่าบอก มันกำกวมและดูที่จะเข้าใจยากทีเดียว.. เขาเข้ามานั่งในรถ และพยายามใช้สมองทบทวนถึงสิ่งที่ลอร่าพูดอีกครั้ง..!
แต่ในขณะที่เขาเหม่อมองออกไปนอกรถอยู่นั่นเอง สายตาของเขาก็ไปสะดุดกับ ตึกร้างแห่งหนึ่ง..ที่ชายป่าสุดถนนของเมืองนี้... ป้ายที่ชำรุดทรุดโทรม แต่ก็ยังพออ่านได้ โชวหลาอยู่บนอาคารนั้น.. “ สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า”เจมส์นึกสิ่งที่ ลุงของเขาให้การกับตำรวจได้ทันที..!! ที่นี่ นี่เองที่เป็นต้นตอของลัทธิและพิธีกรรมบ้าบอนั่น..! เจมส์เคลื่อนรถไปอย่างช้าๆ และไปหยุดตรงบริเวณหน้าอาคารหลังนั้น พลางจ้องมองเข้าไป..! ตึกแห่งนี้ ดูเหมือนกับถูกไฟไหม้ สังเกตได้จากรอยไหม้เกรียม และรอยคราบดำทั่วตัวตึก...ถึงบัดนี้ ก็ยังไม่มีใครมาเช่าอยู่..ประกอบกับตัวของตึกอยู่บริเวณชายป่าอย่างนี้..สภาพโดยรวมของตึกนี้จึงดูร้างจนน่ากลัว...ทั้งหมดคงจะย้ายไปแล้วก่อนเรื่องจะแดงขึ้น... เจมส์สันนิษฐานได้ทันทีว่า ลัทธิดังกล่าว ยังคงไม่สาปสูญไป...
เจมส์ออกรถอีกครั้ง..เป้าหมายของเขา คือ เมืองหลวง ลอนดอน..!! ที่นั่น เป็นศูนย์รวมของ ผู้คนที่นับถือและศรัทธาในพระคริสตร์... หากลัทธิดังกล่าว ต้องการจะไปตั้งถิ่นฐาน เพื่อหาผู้ศรัทธาพระเจ้า และปลูกฝังความคิดเหล่านี้ล่ะก็ ลอนดอนน่าจะเป็นตัวเลือกแรกของพวกเขา..!!!
..................................................................
เฮนรี่ เสร็จสิ้นงานทั้งหมดของที่นี่แล้ว...และกำลังจะโทรทางไกลเข้าไปหา เลขาที่บริษัทเพื่อแจ้งให้ทราบ...เมื่อกลับไปถึงที่นั่น..! ตัวของเขาจะได้พักผ่อนและหยุดยาว เป็นเวลาเกือบ 3 สัปดาห์ทีเดียว.. เมื่อเขาแจ้งกับเลขาเสร็จแล้ว ในขณะที่กำลังจะวางสาย เลขาของเขาก็ฝากบางอย่างมาให้กับเฮนรี่..
“ บอสคะ..เมื่อวาน ตอนกลางวัน มีชายคนหนึ่งโทรเข้ามาและถามหาชื่อ บอส.. เขาบอกว่าต้องการคุยกับบอสด่วน..เขาฝากชื่อ และเบอร์โทรติดต่อเอาไว้ ไม่ทราบว่า บอสต้องการจะติดต่อกลับไปมั้ยคะ..!?” เสียงของเลขาของเฮนรี่ แจ้ง
“ โอเคครับ..เอาเบอร์ติดต่อและชื่อของเขามาให้ผมเลย” เฮนรี่ กล่าวพลางคิดว่า การติดต่อเข้าหาตัวของเขาและเลขาโดยตรงนั้น เป็นการยากและดูลำบากสำหรับคนธรรมดา..ดังนั้น ชายคนดังกล่าวน่าจะมีธุระสำคัญจริงๆ..เฮนรี่ไม่เคยมองข้ามเรื่องละเอียดอ่อนอย่างนี้อยู่แล้ว...
“ ได้ค่ะ.. เขาชื่อ เจมส์ ซันเดอร์แลนด์ เบอร์โทร 04xx-xxxx-xx ค่ะ” เลขาบอกกลับมา.. เฮนรี่ชะงักนิ่ง..! “ เอ่อ..ขอโทษนะ เขาชื่ออะไรนะ” เฮนรี่รู้สึกว่า ชื่อนี้มันดูคุ้นและสะกิดใจของเขาเป็นอย่างมาก!
“ ชื่อ เจมส์ ค่ะ..เจมส์ ซันเดอร์แลนด์” สิ้นเสียงของเลขาสาว สมองของเฮนรี่ก็วิ่งทบทวนย้อนกลับไปอย่างรวดเร็ว..!! ชื่อนี้ยังอยู่ในความทรงจำของเขาเมื่อ 17 ปีที่แล้ว..!! เจมส์ ซันเดอร์แลนด์ คือผู้ที่เขียนบทความในสเปซ เกี่ยวกับ Silent Hill...!!
ในตอนนั้น เฮนรี่ ต้องพบกับเหตุการณ์ไม่คาดคิด เมื่อตัวของเขาหลุดเข้าไปในโลกแห่งความฝัน จนต้องหาข้อมูลทั้งหมดเกี่ยวกับเรื่องนี้ และไปพบกับข้อความของ เจมส์ ที่ถูกเขียนไว้ในอินเตอร์เน็ท...ตัวของเฮนรี่พยายามจะติดต่อเจมส์กลับไป เพื่อขอข้อมูล... แต่ทั้งหมดก็พลาดไป เมื่อตัวของเฮนรี่หลุดเข้าไปในโลกแห่งความฝันอีกครั้ง และครั้งนั้นตัวของเขาก็ไม่ได้มีโอกาสออกมาอีกเลย...จนกระทั่งเรื่องราวทั้งหมดจบลง.. เหตุการณ์ทั้งหมด หลงเหลือไว้แค่ความทรงจำอันเลวร้ายในก้นบึ้งจิตใจของเฮนรี่...
แต่แล้ว..มาวันนี้ ตัวของเจมส์ ซันเดอร์แลนด์ กลับติดต่อเข้ามาหา เฮนรี่ เอง..!!! เฮนรี่ เมมโมรี่เบอร์โทรของเจมส์ อย่างรวดเร็ว...เขารู้สึกถึงความผิดปกติเกี่ยวกับเรื่องนี้..! เจมส์ ต้องการติดต่อกับตัวของเขาเพื่ออะไร หรือว่าทุกอย่างที่เกี่ยวกับเรื่องนั้น มันจะย้อนกลับมาอีกครั้ง..!!??
ความคิดเห็น