คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1
Chapter 1
ในห้องพักผู้ป่วยสีขาวสะอาดล้วน...เต็มไปด้วยบรรยากาศที่หดหู่และตึงเครียดตลบอบอวลทั่วทั้งห้อง บนเตียงสีขาว มีร่างของเด็กสาววัยรุ่นผมทองยาวสยาย หน้าตาของเธอดูซีดเซียวและซูบผอม ข้างๆเตียงมีชายกับหญิงวัยกลางคน คู่หนึ่ง นั่งดูใจของเด็กสาวเป็นครั้งสุดท้าย....สีหน้าของทั้งคู่ดูสลดยิ่งนัก
“ เจมส์...ทุกอย่างมันกำลังจะถูกเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง...และครั้งนี้...” เสียงที่แผ่วเบาและสั่นเครือ ถูกขับออกมาอย่างลำบาก จากปากที่ซีดขาวของเด็กสาว... เธอค่อยๆนำมือที่กำลังสั่นและไร้เรี่ยวแรงยกขึ้น...เจมส์ยื่นมือของเขาเข้าไปกุมไว้แน่น...
“ ลอร่า..เธอต้องไม่เป็นอะไร..ลอร่า..” เจมส์พยายามร้องเรียกสติที่กำลังจะเลื่อนลอยของเด็กสาวที่ชื่อลอร่ากลับมา...หญิงวัยกลางคน ซึ่งมีผมเป็นสีบรอนซ์ นั่งอยู่ข้างๆตัวของเจมส์ เอื้อมมือไปจับไหล่ของเขาเบาๆ...เจมส์หันมามองไซบิล...เธอกำลังร้องไห้...
“ เจมส์...ครั้งนี้...ครั้งนี้...คุณ...คุณจะต้องหยุด...ต้องหยุดพวกเขา...” ลอร่า กลอกแววตาที่กำลังจะเลื่อนลอยลงมามองเจมส์.... เจมส์กระชับมือของลอร่าให้แน่นยิ่งขึ้น เขารู้อยู่แก่ใจ ว่า เธอคงจะฝากบอกสิ่งสำคัญอะไรบางอย่างก่อนที่ตัวของเธอจะสิ้นลม...
“ ลอร่า.. หยุด..!? หยุดอะไร เธอกำลังจะบอกให้ชั้นหยุดอะไร..!?” เจมส์ถามกลับไป....ลอร่าสำลักไอออกมาอย่างรุนแรง...ก่อนที่จะหยุดหอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน... เธอค่อยๆเอื้อมมือไปแกะสร้อยจี้ บริเวณคอของเธอออก...ลอร่ามักห้อยจี้นี้ติดตัวอยู่เสมอ เธอถอดสร้อยมาไว้ในมือ ก่อนที่จะยื่นให้เจมส์อย่างช้าๆ... “ นำสิ่งนี้...ติดตัวไว้...เจมส์คุณจะต้องนำมัน..ไป...ก่อนที่..ทุกอย่างจะ..สายเกิน...” ลอร่าบอกเสียงของเธอขาดช่วงและดูแหบแห้ง... เจมส์รับสิ่งนั้นมาไว้ในมือ
“ ลอร่า..ชั้นสัญญาว่าจะทำตามที่เธอบอก..แต่เธอต้องบอกก่อนว่า สิ่งที่เธอต้องการบอกกับชั้นมันคืออะไร..!?” เจมส์กำชับ...ดูเหมือนว่า ลอร่าจะไม่ได้สติแล้ว...แววตาของเธอเลื่อนลอยมองเพดานที่ว่างเปล่าของห้อง...
“ ลอร่า..! ลอร่า.!” ไซบิลร้องเรียกทั้งน้ำตา พลางเข้าไปพยุงร่างของลอร่าขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน..น้ำตาของไซบิลพรั่งพรูออกมาอาบ 2 แก้ม...
แววตาที่เลื่อนลอยของลอร่า ค่อยๆเบนกลับมามองทั้ง 2 อีกครั้ง...ปากที่สั่นกำลังอ้าเผยอ “ ถึง..ถึงเวลา..ที่ชั้นต้อง..ไป..แล้ว...ขอบ..คุณ..สำ..หรับ..ทุกสิ่ง..ทุกอย่าง..นะ...เจมส์..ไซบิล...ชั้น..ขอขอบคุณ..พวกคุณ..มาก..” ลอร่ายิ้มออกมาให้กับ ทั้ง 2...ก่อนที่จะหลับตาลง และลมหายใจสุดท้ายของเธอก็หยุดลง....
ไซบิลก้มตัวลงกอดร่างของลอร่า พร้อมกับปล่อยโฮออกมาด้วยความเสียใจ...เจมส์ก้มหน้ามองใบหน้าที่สงบของลอร่าเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะเบนสายไปมองสร้อยในมือของเขา....บนสร้อยมีจี้รูปวงรีรูปไข่ห้อยอยู่...เจมส์ค่อยๆเปิดออกอย่างช้าๆ ข้างในมีรูปถ่ายเล็กๆซึ่งเป็นภาพของลอร่าและพ่อของเธอยืนอยู่...สีหน้าของทั้งคู่ดูยิ้มแย้มและมีความสุข....
แต่แล้ว..รูปนั้นก็ค่อยๆจางหายไป และลอกออกมาเป็นผง...เผยให้เห็นคำๆหนึ่งที่ถูกเขียนไว้ด้านใน...และสิ่งนั้นก็ทำเอาเจมส์ ถึงกับตกใจเป็นอย่างมาก..!!! คำๆนั้นคือ
“ Silent Hill”
.........................................................................
ตูมมมม...!!! เสียงสนั่นลั่นดังอื้ออึงอยู่ในหัว รถไฟขบวนใหญ่วิ่งแหวกความมืดตรงเข้ามาบดร่างของชั้นอย่างรุนแรง..!! ชั้นรู้สึกเจ็บแปลบปลาบไปทั่วร่าง คล้ายว่าทุกส่วนของชั้นกำลังถูกล้อของขบวนรถไฟบี้ให้เละเป็นผุยผง..!!!
เฮือก..!! ชั้นกลั้นหายใจ ลืมตาโพลงขึ้น และเงยหน้ามองไปรอบๆ ก็พบว่าตัวเองกำลังอยู่ในห้องเรียนอันว่างเปล่า...ทุกคนในคลาสทยอยเดินกันออกไปจนเกือบหมดแล้ว...ชั้นถอนหายใจ นำมือที่สั่นเทาขึ้นปาดเหงื่อบริเวณใบหน้าอย่างช้าๆ...ก้มลงเก็บกระเป๋าพร้อมข้าวของ และเดินออกจากห้องเป็นคนสุดท้าย...
เมื่อ ออกมาข้างนอก ก็พบว่าเป็นตอนเย็นแล้ว นักเรียนทั้งหลายเริ่มทยอยเดินทางกลับ แต่ก็มีบางกลุ่มที่ยังคงนั่งอยู่ตามซุ้มม้านั่ง...บ้างก็ยังเล่นกีฬากันอยู่ที่สนาม...ทุกอย่างดูปกติเหมือนกับทุกวัน...แต่ว่าวันนี้ชั้นมีความรู้สึกแปลกออกไป...
นั่นเป็นฝันซ้ำซากที่ตัวของชั้นฝันติดต่อกันเกือบทุกวัน ตลอด 3 วันที่ผ่านมา...ในฝันมันมักจะจบลงด้วยความตายของชั้นในรูปแบบต่างๆกันไป....และที่สำคัญสถานที่ในฝันแต่ละที่ ดูน่ากลัวและมืดมิด...ทุกอย่างดูเสมือนจริง แม้กระทั่งความตายที่ตัวของชั้นสามารถสัมผัสกลิ่นอายและวินาทีชีวิตนั้นได้อย่างชัดเจน..!
ชั้นเดินมาหยุดอยู่ที่ตู้โทรศัพท์ด้านหน้าของมหาวิทยาลัย.. ยกหูและหยอดเหรียญลงไป กดเบอร์โทรของพ่อและรอสัญญานจากปลายสาย...
พ่อและชั้น..เราอยู่ห่างกันเกือบครึ่งโลก..พ่อทำงานและอาศัยอยู่ที่ นิวยอร์ค สหรัฐอเมริกา ส่วนชั้นถูกส่งมาเรียนต่อยังมหาวิทยาลัย นอร์อีทส์ ที่ลอนดอน..ปกติ ชั้นจะโทรหาพ่อ สัปดาห์ละครั้ง... แต่ครั้งนี้นับเป็นครั้งที่ 2 ของสัปดาห์นี้...เรื่องที่เกิดขึ้นกับตัวชั้น มันทำให้ชั้น รู้สึกไม่สบายใจ...และชั้นก็ควรจะเล่าให้พ่อฟัง...
สัญญานดังติดต่อกัน 5 ครั้ง ก่อนที่เสียงของพ่อจะแทรกขึ้นมา “ ฮัลโหล ว่าไงลูก สบายดีหรือเปล่า..!?” คำทักของพ่อทำเอาชั้นใจชื้นขึ้นมาเยอะ
“ ฮัลโหล พ่อคะ..หนูสบายดีค่ะ..แต่ว่า ช่วงนี้มันมักจะเกิดเรื่องแปลกๆขึ้นกับหนูน่ะ” ชั้นเริ่มบอกความไม่สบายใจออกมา
“ อ้าว..เป็นอะไรไปล่ะ..!? เกิดอะไรขึ้น เฮเธอร์..เล่าให้พ่อฟังซิ” พ่อของชั้น ถามด้วยความเป็นห่วงทันที
“ เอ่อ..คือว่า 2-3วันมานี้ หนูมักจะฝันแปลกๆน่ะค่ะพ่อ...หนูมักจะฝันว่า ตัวของหนูเข้าไปในสถานที่ที่หนูไม่รู้จัก ที่นั่นเต็มไปด้วยความมืดและเงียบ ไม่มีใครอื่นเลยนอกจากตัวของหนู...และมันก็จะจบลงด้วยเหตุการณ์ต่างๆที่ทำให้ตัวของหนูตายค่ะ...มันฟังดูแปลกมั้ยคะ.!??” ชั้นเล่า.....เสียงจากปลายสายของพ่อเงียบไป...
“ฮัลโหล..พ่อ..พ่อคะ ฟังหนูอยู่หรือเปล่า” ชั้นทวงถามเพื่อความแน่ใจ...
“ ฟัง..ฟังอยู่จ้ะ.. ฝันมันก็คงเป็นแค่ฝันแหละนะ..เฮเธอร์ ช่วงนี้ลูกคิดมากไปหรือเปล่า..เอาล่ะ หาเวลาพักผ่อนเยอะๆนะ.. ถ้ารู้สึกตัวว่าเริ่มเครียดเมื่อไหร่ หรือว่าไม่สบายใจ รีบโทรมาหาพ่อทันทีเลยนะ..พ่อติดงานอยู่ เดี๋ยวยังไง พรุ่งนี้ตอนเช้า พ่อจะโทรหาลูกนะ” พ่อบอกลา แล้วก็วางสายไป....ชั้นเข้าใจมาตลอดว่า พ่อมักจะไม่ค่อยมีเวลาว่าง..แต่แค่เวลาน้อยนิดที่ได้คุยกับพ่อเสร็จทุกครั้ง มันก็จะช่วยให้ตัวของชั้นรู้สึกมีความสุข...
ชั้นเดินออกมาจากจุดนั้นได้ไม่เท่าไหร่..ก็ต้องมาหยุดอยู่ตรงริมถนนตรงแยกข้างมหาวิทยาลัย เมื่อสังเกตว่า มีชายลึกลับกำลังเดินตามมา... ชั้นแสร้งทำเป็นเหลียวมองดูถนน ก่อนที่จะใช้หางตาเหลือบไปมองชายดังกล่าว...
ชายที่เดินตามมามีลักษณะไม่สูงมากนัก สวมแว่นสายตา และมีผมสีน้ำตาลอ่อน..เขาสวมเสื้อ กั๊กสีน้ำตาล เสื้อในเป็นเชิ้ตสีขาว กางเกงขายาวสีดำ....
ชั้นเริ่มรู้สึกว่าจังหวะฝีเท้าของเขาเริ่มเร่งถี่ขึ้น ในจังหวะเดียวกันถนนด้านหน้าก็ว่างลง...ชั้นก้าวเท้าแล้วเริ่มออกวิ่งเพื่อข้ามถนน... เมื่อเหลียวไปมองอีกที ชายคนนั้นก็ออกวิ่งตามมาอย่างกระชั้นชิด..!!!
ชั้นหันกลับมาและวิ่งอย่างสุดกำลัง พยายามทิ้งช่วงระยะห่างออกจากชายคนนั้นให้มากที่สุด..!! ถึงตอนนี้ ชั้นไม่สามารถจะรู้จุดประสงค์ของฝ่ายตรงข้ามได้ ว่ามาดีหรือร้าย แต่สัญชาติญาณการตื่นตัวมันทำให้ชั้นออกวิ่งต่อไป..!!
ชั้นวิ่งข้ามถนนใหญ่ 8 เลนมายังฝั่งตรงข้าม..วิ่งไปตามแนวฟุตบาทอย่างร้อนรน..! ผู้คนมากมายที่สัญจรไปมา เริ่มตื่นตระหนกและหันมามอง ชั้นกันเป็นทางเดียว..!!
“ เฮเธอร์..!!” เสียงจากชายคนนั้นดังเรียกชื่อชั้น ไล่ตามหลังมา..! ชั้นก้มหน้าวิ่งต่อไปอย่างไม่หยุดหย่อน...ลมหายใจของชั้นเริ่มขาดช่วง...ขาทั้ง 2 เริ่มรู้สึกหนักอึ้ง..!!
ชั้นค่อยๆชะลอความเร็วลงตามแรงของตัวเอง..!! หอบหายใจจนตัวโยน ก่อนที่จะหยุดจากวิ่งกลายเป็นย่ำเดิน..!
“ เฮเธอร์ ทางนี้..!” เสียงดังขึ้นข้างๆกาย ก่อนที่ชั้นจะเงยหน้าขึ้นมองว่าเป็นใคร...แขนของชั้นก็ถูกฉุดดึง ร่างของชั้นก็ถูกพาหลบเข้าไปในร้านขายของ ข้างทางอย่างรวดเร็ว..!!
ความคิดเห็น