คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : CHAPTER 1 - START - ( จุดเริ่มต้น )
CHAPTER 1 - START - ( จุดเริ่มต้น )
....ในที่สุด ผมก็อ่านจบ ผมยิ้มออกมา..แล้วปิด หนังสือ ที่นั่งอ่านมา 3 วัน..เก็บใส่กระเป๋านักเรียนตามเดิม แล้วออกแรงบิดขี้เกียจ 3-4 ที ก่อนที่จะหาว ออกมาด้วยความเพลีย..
" ว่าไง นิค..จะกลับบ้านได้หรอยัง กูนั่งเล่นเกมรอเมิงมาเป็นชั่วโมงแล้วนะ.. " เสียงของ อี๊ดเพื่อนผม ดังขึ้น อี๊ดเอื้อมมือ มา ผลักผม..!! ผมพยักหน้า " ไป..กลับได้และล่ะ..โทษที่ให้รอ มันสนุกจนวางไม่ลงเลยล่ะ.. " ผมกล่าว ภาพในโสตสมองยังคงนึกถึงเหตุการณ์บนหนังสือที่เพิ่งอ่านจบไปอยู่อย่างสนุกสนาน..
" เมิงนี่แมร่งบ้า อ่านหนังสือว่ะ..ไป..ลุกๆ กลับบ้าน.. " อี๊ดดึงตัวของผมให้ลุกขึ้น ผมค่อยๆลุกคว้ากระเป๋า และเดินออกจากร้านเกม... เลี้ยวเข้าซอยเล็กๆติดกับโรงเรียนซึ่งเป็นทางกลับบ้านของผมและอี๊ดอยู่ทุกวัน...
" ว่าแต่ หนังสือที่เมิงนั่งบ้ามา 3 วันนั่นน่ะมันเรื่องอะไรวะ.. เมิงยังไม่เคยบอกกูเลย.. " อี๊ดอยู่ดีๆ ก็นึกสงสัยขึ้นมา จึงถามผม
" อ๋อ..เกี่ยวกับ เงาตามตัวน่ะ..หรือ ที่เค้าเรียกกันว่า ดอปเปอร์เกงเกอร์..!! มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับ คนที่หน้าตาเหมือนเราเปี๊ยบเลยยังไงล่ะ... " ผมตอบแล้วยิ้ม เพราะยังนึกสนุกกับหนังสือเล่มนั้นอยู่...!!
" เฮ้ย..เอาเจงดิ้..คนหน้าตาเหมือนเราหรอ..เออ ฮ่ะ ฮ่ะ อยากลองเจอเหมือนกันว่ะ...มันจะเป็นยังไงวะ.." อี๊ดหัวเราะ .... ผมชะงัก รีบหันขวับกลับไปทันที..!!
" เฮ้ย..บ้าเด้..เมิงไม่รู้อะไร.. ถ้าใครเจอ เงาตามตัว ไม่ตัวเองหรืออีกคนนึงจะต้องหายไปนะ..!! " ผมกล่าว แล้วทำสีหน้าจริงจัง..!! อี๊ดถึงกับชะงัก เมื่อได้ยินดังนั้น...
เรา 2 คนหยุดเดิน แล้วมองหน้าซึ่งกันและกัน.. ลมเย็นๆ โชยพัดมา ปะทะกับร่างกายของเราทั้ง 2 คนอย่างจัง..!! ผมเหลียวมองรอบๆ ก็พบว่า ท้องฟ้ากำลังมืดมิดลงอย่างรวดเร็ว...!!!
อี๊ดเริ่มรู้สึกถึงบรรยากาศที่เปลี่ยนไป...
" เฮ้ย..ไอนิค เมิงพูดจริงหรอวะ.. " อี๊ดกล่าว แล้วมองไปรอบๆ....น่าแปลก ที่บริเวณซอยข้างโรงเรียนนี้ ปกติ มักจะมีนักเรียนเดินไปมาอยู่เต็มไปหมด แต่บัดนี้ ณ ตอนนี้...เหลือแค่ ผมกับ อี๊ดเท่านั้น...!!! พงหญ้า ข้างทาง เอน..ปลิวไหวไปมา ด้วยสายลมที่กำลังพัดอยู่อย่างต่อเนื่อง.. " ฮ่ะ ฮ่ะ..คงไม่จริงหรอก..คงจะมีแต่ในหนังสือน่ะ.. ฮ่ะ ฮ่ะ.." ผม
หัวเราะกลบเกลื่อน เพราะรับรู้ถึงความไม่สบายใจที่ไร้เหตุผลของอี๊ด... เมื่อเห็นผมพูดดังนั้น อี๊ดจึงยิ้มออกมา...
" เออ..กูก็ว่างั้นแหละ..เรื่องอย่างงี้จะมีจริงได้ไงว้า..ฮ่ะ ฮ่ะ.. " อี๊ดหัวเราะ ผมเอื้อมมือปาดเหงื่อบริเวณใบหน้า ที่ออกมาโดยไร้สาเหตุ...แล้วถอนหายใจออกมา....!! เรา 2 คนออกเดินไปตามซอยเปลี่ยวข้างโรงเรียนอีกครั้ง....แต่ครั้งนี้ ผมกับอี๊ด เร่งฝีเท้าในการเดินกัน.... ตลอดทางจนถึงบ้าน เรา 2 คนต่างไม่ได้พูดอะไรกันอีกเลย...
... รุ่งขึ้น ที่ห้องเรียน ผมต้องแปลกใจไม่น้อย เมื่อ ปราศจาก เงา ของ อี๊ด..! ตอนพักเที่ยง ผมจึงจัดแจง โทรเข้ามือถือ ของมัน....แต่ไร้ผล เมื่อโทรศัพท์ของมัน ปิดเครื่อง ได้แต่ฝากข้อความไว้เท่านั้น...
ตอนเย็น ขากลับ ผมเดินเข้าซอยเดิม แล้วตรงเข้า แวะหาที่บ้านมันทันที...!! ผมยืนกดออด และรอความเคลื่อนไหวภายในบ้าน นานนับ 10 นาที...!! และแล้ว ก็มีเงาของร่างๆหนึ่ง ปรากฏอยุ่บน หน้าต่างชั้น 2 ของตัวบ้าน..ม่านที่ถูกปิดอยู่ ทำให้ผมมองไม่ชัดว่าเป็นใคร..!
" ไออี๊ด..นี่กูเอง..ลงมาคุยกับกูหน่อย..!! " แต่ถึงอย่างไร ผมก็ตะโกนเรียกออกไป.... ไม่ปฏิกริยาใดๆตอบโต้กลับมา......เงานั้น ยังคงยืนนิ่งอยู่บนบริเวณชั้น 2.....
ผมยืนจ้องมอง และลองตะโกนออกไปอีกครั้ง
" เฮ้ย..!! ถ้าเมิงไม่ออกมาเปิดประตู งั้นกูจะเข้าไปเองนะเว้ย..!! " ผมตะโกนบอก..... เมื่อสิ้นเสียง.. เงานั้นก็ค่อยๆเลือนลาง และหายวูบไป...! ผมขนลุกซู่
ทั่วตัว โดยไร้สาเหตุ.. ผมเอามือลูบขนบริเวณแขน แล้วค่อยๆใช้มือ เอื้อมไปเปิดประตูหน้าบ้านของอี๊ด..... ประตูถูกผลักออกโดยง่าย.... ผมค่อยๆเดิน เข้าไปทางประตูหน้าบ้าน....
แต่พอเข้ามาสู่ภายในบ้าน ก็ต้องชะงัก เมื่อข้างในบ้านของอี๊ด ปราศจากแสงสว่างจากหลอดไฟ...!!! ผมยืนปรับสายตาเพื่อให้ชินกับความมืด อยู่ซักพัก แล้วจึงออกเดินไปตามแนวห้องรับแขกของตัวบ้าน
อี๊ด.... ซึ่งสำหรับผมแล้ว ทุกซอกทุกมุมของบ้านอี๊ดนั้น ...ผมไปมาหมดแล้ว ไม่ยากที่ผมจะเดินอยู่ภายในตัวบ้านของอี๊ดโดยที่ไม่หลง....
แต่แล้ว..ในขณะที่ ผมกำลัง เดินไปตามแนวห้องรับแขกอยู่นั่นเอง...! ก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้น บนบริเวณชั้น 2 ..!!!! ผมชะงัก และคอยฟังเสียงเรียกจากอี๊ด...!!!
แต่.......ไม่มี....... เสียงฝีเท้าเกิดขึ้น แค่ชั่วครู่... แล้วก็เงียบหายไป............ความเงียบงันเข้าครอบงำ บริเวณตัวบ้านของอี๊ดอีกครั้ง..!!! ด้วยความสงสัย
ผมจึงตะโกนออกไปอีก " ไออี๊ด..!! เมิงอยู่ข้างบนใช่มั้ย..!! งั้นเดี๋ยวกูจะขึ้นไปหานะ..!! " ผมตะโกนฝ่าความเงียบออกไป..... แล้วจัดการเดิน เลี้ยวซ้าย เพื่อขึ้นบันไดไปบริเวณชั้น 2 ของตัวบ้าน ด้วยจิตใจที่หวั่นระแวง กับบรรยากาศรอบตัว..ที่รู้สึกแปลกประหลาดยากเกินที่จะอธิบายได้...!
ความคิดเห็น