{แก๊งสุดหล่อปะทะแก๊งสุดสวย} - รักเว้ยเห้ย นายเพลย์บอย จอมกวน

ลำดับตอนที่ #1 : Intro

{แก๊งสุดหล่อปะทะแก๊งสุดสวย} - รักเว้ยเห้ย นายเพลย์บอย จอมกวน ++ Intro

กริ๊งงงงงง...

ว้ายยยย สายแล้ว ตอนนี้ฉันกำลังวิ่ง วิ่ง วิ่ง และก็วิ่งอย่างสุดชีวิต ชนิดวิ่งชนะควายน้อยไปได้สบาย ย้ำ ควายน้อยเท่านั้นนะ T_T ไอ้ที่ตึก B นี่อยู่ไกลไปนะ TT โถ่เอ้ยยยยย ไม่น่าคิดสูตรเบเกรอรี่ใหม่จนดึกเลยเรา เห้อ สายจนได้ นี่พึ่งเปิดเทอมวันแรกนะเนี่ย โดนด่าแน่ๆ ฮือๆ หมดกันความสวยที่สะสมมาอย่างยาวนาน

ว้ายยยย โครมมมม !!

อะไรจะซวยซ้ำซวยซ้อนซวยซ่อนเงื่อน T^T ดันไปชนใครไม่รู้ แล้วล้มหน้าทิ่ม ก้นชี้ฟ้า ชนิดที่ดูไม่ด้ายยยยย พรึบ ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองคนที่ทำให้ฉันซวยสุดๆและอายสุดๆ ที่ไม่คิดจะพยุงฉันขึ้นมาเล้ยยยยย ชนกันแท้ๆ อีตาบ้า แถมยังยิ้มแบบสะใจอีก หน็อยยยย เอ๋ อีตานี่ หน้าคุ้นๆนะ เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน แต่คิดไม่ออก แต่กลับมีหน้าเค้กขึ้นมาลอยอยู่เต็มสมอง เหวยยยยย อะไรกันเนี่ย เค้กเต็มสมองไปหมด?? เพี้ยนไปแล้วเรา TT

“นี่เธอ กะจะมองหน้าฉันทั้งวันเลยรึไง เข้าใจนะว่ามองคนหล่อ แต่ไม่ต้องจ้องแบบนั้นก็ได้ ถ้าอยากจ้องนานๆ แบบทะลุไส้ ทะลุพุงหน่ะ เอาเบอร์ห้องฉันไปเลยแล้วเดี๋ยวคืนนี้เจอกัน สนมั้ย”

“อีตาบ้า ทุเรศ ฉันไม่มีทางเอาเบอร์ห้องนายแน่ๆ รู้มั้ยว่าฉันนะสวยมาก”

“เดี๋ยวยัยบ๊องตื้น ไอ้ข้างหน้าพอเข้าใจ แล้วไอ้ประโยคหลังนี่เกี่ยวอะไรวะ - -*”

“ไม่รู้ แค่อยากบอก ว๊าย ตายแล้ว!!”

“ห้ะ ใครตาย ใครชื่อว๊าย พ่อเธองั้นหรอ ฮ่าๆ ชื่อน่ารักดีนะ”

“หยุดนะ อีตาบ้า ไม่มีใครตายทั้งนั้นแหละ แต่นายนั่นแหละจะตายยยยยย!! ฮึยยย อ้ะ สายแล้ว”

พอพูดจบ ฉันก็รีบลุกแล้ววิ่งไปที่ ตึก B ชนิดว่าถ้าเหาะได้ เหาะไปนานแล้ว เฮ้อ อยากมีพ่อเป็นซุปเปอร์แมน แล้วมีแม่เป็นพาวเวอร์พัพเกิร์ลจัง -*-

แฮกๆๆ ฉันหยุดพักหายใจที่หน้าตึก B ตึกเจ้าปัญหาเอ้ยยยย -0- แล้วก็กำลังจะเดินไปที่ลิฟต์ หมับ ฮะ หะ เห้ย ใครมาจับไหล่ฉันอีกละเนี่ย พรึบ ฉันหันหลังไปมองคนที่มาจับไหล่ฉัน ซึ่งไม่รู้ว่าจับโดนตรงเสื้อในรึเปล่า อึ๋ย จักกะจี้

“นาย!! นายวิ่งตามฉันมารึไงห้ะ”

“ฉันไม่ได้ตามเธอมา เพราะฉันก็เรียนตึกนี้เหมือนกัน อ้อ อีกอย่างฉันไม่ได้วิ่งมา ฉันเดินมาตะหาก”

“ห้ะ นายเดินมา ทั้งๆที่ฉันวิ่งมาแทบตายเนี่ยนะ!!!”

“ก็ใช่นะสิ คนอะไรวิ่งช้าชะมัด 55555+ อ้อ อยากจะบอกเสื้อในเธอนี่นุ่มดีนะ"

"ห้ะ อีตาบ้า ทุเรศ ลามก จกเปรต ซาดิสก์ วิตรถาน ทุเรศที่สุด เรื่องนี้ฉันจะฟ้องกรมทุกกรมเลยคอยดู ฮึ่ยยยย"

"ฮ่าๆๆๆ "

หน๋อยยยย พอพูดจบอีตาบ้านี่ก็เดินตูดบิดไปที่ลิฟต์ บังอาจมาว่ามินิคนสวย คนสวยไม่ย้อมมมม แถมยังหัวเราะแบบสะใจอีก ฮึย

“เห้ ยัยบ๊องตื้นจะยืนจนรากงอกเท้ารึไง ไม่ขึ้นลิฟต์ไปด้วยใช่มั้ย”

ฮึ่ยยย ถ้าไม่ติดว่าเลตมาตั้ง 20 นาทีแล้วนะ ฉันไม่มีวันขึ้นลิฟต์ไปกับนายแน่ ฉันเลยจำเป็นต้องเสด็จไปที่ลิฟต์ทันที

“บ๊องไปชั้นไหน”

“นี่นายฉันไม่ได้ชื่อบ๊องนะ ฉันชื่อ มินิ เข้าใจด้วย”

“เห้ย นี่ใช่มินิ เน็ตไอดอลปะ”

หึ ถึงกับตกใจเลยละสิ ฮ่าๆ ก็นะ คนอย่างฉันมันดังนี่นา

“ใช่ ฉันไปชั้น 5”

ฉันตอบไปอย่างเหวี่ยงสุดๆเหอะ ใครใช้ให้มากวนประสาทฉันก่อนละ

“ไปชั้นเดียวกันเลยนี่ เอ... นี่เป็นเพราะบังเอิญหรือว่า พรหมลิขิตกันแน่นะ”

หวะ หวา อีตานี่พอพูดจบก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้  ใกล้มากด้วย TT ชนิดที่ว่าอีกมิลเดียวจมูกก็จะชนกันแล้ว ><

“พรหมลิขิตบ้าบออะไรของนาย นายเชื่อเรื่องพวกนี้ด้วยหรอ ไร้สาระ”

ที่จริงฉันก็เชื่อเรื่องแบบนี้เหมือนกันนะ แต่ว่ากับนายนี่ ฉันไม่มีทางเชื่อแน่ๆ อึ๋ยยยย ขนลุก>< หน้าใกล้ไปนะ

“แล้วอยากลองพิสูจน์มั้ยหละ หึหึ”

อะ อะตาบ้านี่ยืนหน้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆแล้วอะ แถมเสียงและรอยยิ้มยังเจ้าเล่ห์สุดๆอีกด้วย >3<

ตึก ปัก!!

“โอ๊ยยยย ยัยบ๊องตื่น เธอทำอะไรของเธอเนี่ย”

“เอ้า ไม่รู้งั้นหรอ ฉันก็แค่พาเข่าสุดสวยของฉันไปกระทบกับน้องชายสุดที่รักของนายไง อุ๊บส์”

ฮ่าๆๆๆ สะใจโว้ยยยย อีตานี่เอามือกุมไอ้นั่น แถมยังทำหน้าเจ็บปวดแบบสุดๆอีกด้วย (นางเอกไม่ได้ซาดิสก์นะ ><)

“ฝากไว้ก่อนเถอะ แล้วเธอจะได้เจ็บมากกว่านี่แน่ แต่ไม่ต้องห่วงนะแล้วต่อไปเธอจะติดใจมันแทน หึหึ”

หวายย อีตานี่พูดอะไรของเขาเนี่ย หวังว่าคงไม่ใช่....นะ

ติ๊งงงงงง

กรี้ดดดดด รักลิฟต์สุดๆ เปิดได้เวลาพอดี พอลิฟต์เปิดฉันก็รีบกึ่งวิ่งกึ่งเดินไปที่ห้องเรียนทันที  ฮู่วววว อย่าได้เจอกันอีกเลยนะ ขอร้อง ><;

#เป็นไงบ้างคะ ยังไงก็ฝากติดตามกันหน่อยน้าาาา ติ-ชมกันเข้ามาได้นะจ้าาา >< ไรท์จะได้มีกำลังใจแต่งต่อ ไรท์ประสบปัญหาเยอะมาก แบบแต่งแล้ว ลืมเซฟงานหาย ทำใหม่อีก 55555 ไรท์มาบ่นใช่มั้ยเนี่ย งั้นไปแต่งนิยายต่อละ {ติดตามนิยายกันเยอะๆน้า} จุ้บๆ >3<