ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ฉันเเหนื่อยนะเว้ย!!!
แก!!!!
ไอ้น้องเวร ทำไมต้องหาเรื่องให้ฉันปวดหัวได้ทุกวันวะเนี่ย แล้วฉันก็จบจากที่นี่ไปตั้ง 2 ปี
แล้ว แต่ยังต้องมาโรงเรียนนี้ทุกอาทิตย์
ให้ตายเถอะ!!!! ฉันพึมพำกับตัวเอง หลังจากได้รับโทรศัพท์จากอาจารย์ฝ่ายปกครอง
โรงเรียน ว่าไอ้น้องเวรของฉันมันก่อเรื่องอีกแล้ว ฉันต้องหอบสังขารและสารร่างที่ยังไม่
ได้เลย 3 วันของฉัน รีบขับรถมาที่โรงเรียนเพื่อมานั่งฟังอาจารย์บ่น มันก็เรื่องเดิมๆอีกนั้น
แหละ เฮ้อ~ รู้สึกเหนื่อยแหะ
เมื่อมาถึงโรงเรียนฉันก็รีบตรงไปยังห้องปกครองที่คุ้นเคยดี ก็เล่นมาซะทุกอาทิตย์อย่าง
นี้ จนอาจารย์หลายคนลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าฉันเรียนจบไปนานแล้ว
ฉันในชุดนักศึกษาที่ดูไม่่ค่อยเรียบร้อยมากเท่าไหร่ กับส้นสูง สามนิ้วเดินกึ่งวิ่งมาถึงหน้า
ห้อง ฉันสูดลมหายใจให้เต็มปอดอีกครั้งก่อนจะพลักประตูเข้าไป
ฉันกวาดสายตาไปในห้อง แล้วก็เจอกลุ่มเด็กนักเรียนผู้ชาย 4-5 คนนั่งหน้าตาไม่สะทก
สะท้านอะไรต่อหน้าอาจารย์
เอ่อ........ ขอบอกหน่อยว่าอาจารย์ฝ่ายปกครองนี่นะไม่ได้หน้าตาเคร่งๆ เกล้าผมมวย
ใส่แว่น ดูดุๆแล้วก็แก่ๆ แต่ตรงกันข้ามทุกอย่าง จริงๆ ให้ตายเถอะ ออกแนวเปรี้ยวๆ
ยังไม่แก่ด้วย เพิ่งจะ ยี่สิบปลายๆเอง แต่โหดชะมัดยาก เอาเถอะฉันชินแล้ว
แล้วฉันก็ต้องนั่งฟังอาจารย์บ่นไปกว่า สองชั่วโมง.............................................
กับเรื่องเดิมๆ
เมื่อก้าวขาพ้นออกจากห้องฉันก็ลาก......เอ่อไม่ดิฉันดึงหูมันต่างหาก ไปทางที่จอดรถ
ทันทีถึงแม้มันจะมีเสียงบ่นหรือโอดครวญ ฉันก็ไม่สนใจเว้ย
"โอ้ยๆ เจ้เบาหน่อยดิเจ็บๆ" เสียงไอ้น้องชายฉันมันบ่น แต่ไม่เข้าใจมันจะบ่นทำไมก็ใน
เมื่อมันก็โดนประจำทุกครั้งที่มันก่อเรื่องนั้นแหละ
"ไมต้องมาบ่นเลย แก!! ไอ้ไม้แกจะหาเรื่องให้ฉันปวดหัวไปถึงไหนว่ะ"
"อะไร ผมก็ไม่ได้หาเรื่องซักหน่อย มีแต่เรื่องที่วิ่งมาหาผมเองนิ" นั่นดู ฟังมันแกตัว
"งั้นหรอ~ ฉันขอยื่นคำขาดกับแก ถ้าเดือนนี้แกยังหาเรื่องให้ฉันอีก ฉันจะส่งไปอยู่อเมริกากับป๋าม้าเลย"
"เฮ้ย!!! ไม่เอา เจ้ อย่านะ ไม่อยากไปอยู่กับป๋าม้าอ่ะ" หึหึหึ ฉันรู้นี่ล่ะจุดอ่อนของมัน
ฝากไว้เท่านี้ก่อนแล้วจะมาอัพต่อ
ฝากเม้นด้วยนะจ้า~
ไอ้น้องเวร ทำไมต้องหาเรื่องให้ฉันปวดหัวได้ทุกวันวะเนี่ย แล้วฉันก็จบจากที่นี่ไปตั้ง 2 ปี
แล้ว แต่ยังต้องมาโรงเรียนนี้ทุกอาทิตย์
ให้ตายเถอะ!!!! ฉันพึมพำกับตัวเอง หลังจากได้รับโทรศัพท์จากอาจารย์ฝ่ายปกครอง
โรงเรียน ว่าไอ้น้องเวรของฉันมันก่อเรื่องอีกแล้ว ฉันต้องหอบสังขารและสารร่างที่ยังไม่
ได้เลย 3 วันของฉัน รีบขับรถมาที่โรงเรียนเพื่อมานั่งฟังอาจารย์บ่น มันก็เรื่องเดิมๆอีกนั้น
แหละ เฮ้อ~ รู้สึกเหนื่อยแหะ
เมื่อมาถึงโรงเรียนฉันก็รีบตรงไปยังห้องปกครองที่คุ้นเคยดี ก็เล่นมาซะทุกอาทิตย์อย่าง
นี้ จนอาจารย์หลายคนลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าฉันเรียนจบไปนานแล้ว
ฉันในชุดนักศึกษาที่ดูไม่่ค่อยเรียบร้อยมากเท่าไหร่ กับส้นสูง สามนิ้วเดินกึ่งวิ่งมาถึงหน้า
ห้อง ฉันสูดลมหายใจให้เต็มปอดอีกครั้งก่อนจะพลักประตูเข้าไป
ฉันกวาดสายตาไปในห้อง แล้วก็เจอกลุ่มเด็กนักเรียนผู้ชาย 4-5 คนนั่งหน้าตาไม่สะทก
สะท้านอะไรต่อหน้าอาจารย์
เอ่อ........ ขอบอกหน่อยว่าอาจารย์ฝ่ายปกครองนี่นะไม่ได้หน้าตาเคร่งๆ เกล้าผมมวย
ใส่แว่น ดูดุๆแล้วก็แก่ๆ แต่ตรงกันข้ามทุกอย่าง จริงๆ ให้ตายเถอะ ออกแนวเปรี้ยวๆ
ยังไม่แก่ด้วย เพิ่งจะ ยี่สิบปลายๆเอง แต่โหดชะมัดยาก เอาเถอะฉันชินแล้ว
แล้วฉันก็ต้องนั่งฟังอาจารย์บ่นไปกว่า สองชั่วโมง.............................................
กับเรื่องเดิมๆ
เมื่อก้าวขาพ้นออกจากห้องฉันก็ลาก......เอ่อไม่ดิฉันดึงหูมันต่างหาก ไปทางที่จอดรถ
ทันทีถึงแม้มันจะมีเสียงบ่นหรือโอดครวญ ฉันก็ไม่สนใจเว้ย
"โอ้ยๆ เจ้เบาหน่อยดิเจ็บๆ" เสียงไอ้น้องชายฉันมันบ่น แต่ไม่เข้าใจมันจะบ่นทำไมก็ใน
เมื่อมันก็โดนประจำทุกครั้งที่มันก่อเรื่องนั้นแหละ
"ไมต้องมาบ่นเลย แก!! ไอ้ไม้แกจะหาเรื่องให้ฉันปวดหัวไปถึงไหนว่ะ"
"อะไร ผมก็ไม่ได้หาเรื่องซักหน่อย มีแต่เรื่องที่วิ่งมาหาผมเองนิ" นั่นดู ฟังมันแกตัว
"งั้นหรอ~ ฉันขอยื่นคำขาดกับแก ถ้าเดือนนี้แกยังหาเรื่องให้ฉันอีก ฉันจะส่งไปอยู่อเมริกากับป๋าม้าเลย"
"เฮ้ย!!! ไม่เอา เจ้ อย่านะ ไม่อยากไปอยู่กับป๋าม้าอ่ะ" หึหึหึ ฉันรู้นี่ล่ะจุดอ่อนของมัน
ฝากไว้เท่านี้ก่อนแล้วจะมาอัพต่อ
ฝากเม้นด้วยนะจ้า~
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น