ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Magic 6
วันที่xx การแข่งขันประลองเวทย์มนต์ได้มาถึงแล้ว......ตึงๆๆๆๆๆ~เสียงของกลองใหญ่ถูกตีขึ้นรัวๆพร้อมกันหลายสิบอัน เป็นเสียงสัญญาณถึงใกล้เริ่มพิธีการแข่งขันประลองเวทย์มนต์พิเศษในครั้งนี้เหล่านักเรียนทุกคนที่นั่งชมอยู่รอบสนามต่างพากันโห่ร้องอยากให้งานเริ่มขึ้นเร็วๆ ก่อนที่เสียงจะเงียบลงเพราะผู้อำนวยการโรงเรียนได้ก้าวขึ้นมาเพื่อเปิดพิธีแห่งนี้
“เหล่านักเรียนที่น่ารักและมีความสามารถทั้งหลาย ผมมีความสุขมากที่ได้จัดการแข่งขันนี้ขึ้น เพราะนักเรียนชั้นปีที่3นั้นมีความสามารถที่ทางเราได้มองผ่านไปทำให้เป็นที่น่าเสียดายและครั้งนี้เราจึงจัดโอกาสให้พวกเขาได้มาโชว์ความสามารถนั้นให้พวกเธอได้ชม ก็ขอให้การแข่งขันครั้งนี้เป็นการเรียนรู้ให้แก่พวกเธอ ฉะนั้นการแข่งขันจะเริ่ม ณ บัดนี้” แต๊ดๆๆๆๆๆ...เฮ้!!!เสียงทรัมป์เป็ดพร้อมกับเครื่องดนตรีชนิดอื่นๆดังขึ้นเป็นสัญญาณเริ่มเปิดการแข่งพร้อมกับเสียงของนักเรียนที่ดังกระหึ่มขึ้นอีกครั้งทั่วสนามแห่งนี้
“Ladies and Gentlemen~!!! สวัสดีจ้าาา อาจารย์ชื่อไมนะคะเป็นพิธีกรในงานครั้งนี้ขอฝากตัวด้วยนักเรียนที่น่ารักทุกคน ก่อนอื่นเลยเรามาจับฉลากรายชื่อผู้ที่จะแข่งกันดีกว่าาาพร้อมรึยัง Lady~ go!!!” ใบรายชื่อของผู้เข้าแข่งขันถูกทำให้ลอยขึ้นและพุ่งไปยังบอร์ดลำดับการแข่งขัน ซึ่งจะมี1คนผู้โชคดีเท่านั้นที่ไม่ต้องแข่งขันและไปรออยู่ที่รอบสุดท้ายได้เลย
ปิ้ง~!! :คู่ที่หนึ่งในบล็อกA แจ็ค แอดลาส vs มันโจเมะ จุน คู่ที่สองในบล็อกA เทนโจอิน อาสึกะ vs ฟุโด ยูเซย์ คู่ที่หนึ่งในบล็อกB เอ็ด ฟินิกซ์ vs ยูกิ จูได คู่ที่สองในบล็อกB โคว โฮแกน vs มารุฟุจิ โช:
“โอ๊ะ!! เราได้ผู้โชคดีแบบสุดๆ กันแล้วนะคะ คนๆนั้นคือ!! โยฮัน แอนเดอร์สันจ้าาา” อาจารย์ไมประกาศออกมาด้วยความตื่นเต้นและใส่ความลุ้นลงไป นั่นทำให้เหล่านักเรียนทั่วสนามเองก็พลอยตื่นเต้นไปตามๆกัน
“เพื่อไม่ให้เสียเวลา เรามาเริ่มกันสัมภาษณ์ผู้เข้าแข่งขันกันเลยดีกว่า”เธอกล่าวแล้วเวทีที่เธอยืนอยู่ก็มีควันพุ่งขึ้นมา สร้างความตื่นตาตื่นใจให้ทุกคนในสนามพอควันลอยจนหายไปหมดผู้เข้าร่วมทั้ง9คนก็มายืนเรียงกันอยู่แล้ว
"การแข่งขันครั้งแรกนี้รู้สึกยังไงบ้างจ้ะเด็กๆ” ไมค์ถูกยื่นไปตรงหน้าของเอ็ดเป็นคนแรก เจ้าตัวนั้นเฉยเมยมากเหมือนไม่สนใจเท่าไหร่ "ผมไม่มีอะไรจะพูดนอกจาก ผมเป็นผู้ชนะเท่านั้นครับ" เอ็ดพูดด้วยอย่างปัดๆแบบมั่นใจถึงแม้จะอยู่ห้องCแต่ระดับเขาก็เก่งไม่แพ้คนอื่นแน่ๆ ต่อไปก็มันโจเมะ จุน
"หึคนอย่างผมมันต้องชนะอยู่แล้วล่ะครับ"มันโจเมะเองก็มั่นใจในฝีมือของตนมาก แม้จะอยู่ห้องC แต่ด้านการคิดคำนวณก็เก่งไม่แพ้คนอื่น " ว้าวๆพกความมั่นใจมาเต็มที่กันเลยนะคะเนี่ยคราวนี้เรามาสัมภาษณ์ผู้โชคดีที่น่ารักคนนี้ดีกว่า" ไมค์เปลื่ยนจากด้านฝั่งขวาไปด้านฝั่งซ่ายที่โยฮันยืนอยู่
"ครับที่จริงผมเองก็อยากต่อสู้อยู่เหมือนกันนะครับ น่าเสียดายแต่โชคดีไปรอบสุดท้ายเองก็เยี่ยมเลยครับ"โยฮันยิ้มกว้างตอบไปตามปกติรอยยิ้มนั่นเป็นอันตรายต่อสาวๆข้างสนามเป็นอย่างมาก(ก็โยฮันน่ารักนี่ไม่ได้ๆเดียวคนของน้องหึง//ไรท์ลนลาน!!)
"ว้า..เป็นผู้ชายที่ไม่ค่อยรู้ร้อนรู้หนาวอะไรอย่างนี้นะ เอาล่ะค่ะมันถึงเวลาที่ทุกคนรอ
คอยกันเเล้วนะคะ ทุกคนต่อไปนี้จะเริ่มการแข่งขันของคู่แรกอีก1ชั่วโมงนับจากนี้ ขอให้เตรียมตัวให้เสร็จก่อนมาขมนะคะ~"อาจารย์ที่สัมภาษณ์จบก็ให้ทั้ง9คนได้ไปพักที่ห้องด้านล่างก่อนที่จะมาแข่งกันในอีก1ชั่วโมงหลังจากนี้
"โอ้~ไม่คิดเลยว่ายูเซย์ก็ได้ลงแข่งเหมือนกันนะ"จูไดเข้าไปทักทายยูเซย์ที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟาข้างๆก็มีโควกับแจ็คนั่งอยู่
"อืม...ช!"......."นายคือยูกิ จูไดสินะ"โควถามขึ้นขัดยูเซย์ที่จะตอบจูได เจ้าตัวทำหน้าหงอยที่โดนขัด นั่นทำให้โควรู้สึกผิดน้อยๆ "อื้มใช่แล้ว ชั้นนี่แหละ"เจ้าตัวเหวอนิดๆที่เพื่อนของยูเซย์ทีกเขาขึ้นมาแบบนี้
"ชั้นโคว โฮแกน ชั้นอยู่บล็อกเดียวกับนายหวังว่าเราจะได้สู้กันนะ"โควยืนมือออกไปทักทายด้วยการท้าทายเช่นเคย "อ่า~แน่นอนฮี่ๆ"จูไดยืนมือไปจับแล้วขำนิดๆอีกก่อนที่จะกลับไปนั่งที่เดิมและลืมไปว่าตนนั้นมาทักทายยูเซย์ แต่ก็มีเสียงหนึ่งทักเขา
"เห~ชั้นต้องมาสู้กับนายเองหรอ เจ้าก้อนน้ำแข็งเดินได้"เอ็ดพูดเชิงถูกใส่จูไดซึ่งทำให้คนอื่นภายในห้องนั้นไม่พอใจเขาที่พูดแบบนี้ซักเท่าไหร่ การไม่ให้เกียรติคู่ต่อสู้ถือว่าไร้มารยาท
"อ้าวนาย!..เอ็ดนิ ไม่คิดเลยนะว่าชั้นจะได้มาเจอกับนายนะอีก"จูไดหันไปเผชิญหน้ากับเอ็ดด้วยสีหน้าที่จริงจังและชิงชังต่างจากเมื่อกี้นี้ลิบลับราวกับเป็นคนล่ะคน
"นั่นสิ~ตั้งแต่2ปีก่อนแล้วสินะ ตั้งแต่ตอนนั้น" เอ็ดพูดพร้อมสแยะยิ้มอย่างน่าขนลุกพร้อมร่ายเวทย์ประจำตัวลูกศร.อสรพิษหมายจะสู้กันเดียวนี้เลย "อ่า~ตอนนั้นเนี่ยชั้นไม่น่าออมมือไว้เลยไม่อย่างงั้นนายคงไม่ได้มายืนอยู่แบบครบ32อยู่ตรงนี้ การกระทำของนายตอนนั้นมันไม่น่าให้อภัยจริงๆ"ทางเขาเองก็เดือดพร้อมสู้เต็มที่ พร้อมที่จะร่ายเวทย์ตรงนั้นเลย
"นี่พวกนายถ้าจะสู้กันก็ไปสู้ที่สนามตอนแข่งสิ"อาสึกะเดินเข้ามาท่ามกลางพวกเขาที่ไม่อีกกี่นวิก็จะสู้กันแล้วต้องหยุดชะงัก "เพราะอาสึกะห้ามไว้หรอกนะ คราวนี้ชั้นจะยอมปล่อยนายไปก่อนก็ได้"จูไดพูดขึ้นจากสีหน้าจริงจัง ก็เป็นกลับเหมือนเดิมแล้วก็หันหลังและเดินไปนั่งที่ของตน
"นี่! จูไดนายไปมีเรื่องอะไรมาหรอเมื่อ2ปีก่อน ถ้านายไม่อยากตอบก็ไม่เป็นไร"โยฮันถามเพื่อนรักตั้งแต่เด็กของตนด้วยความสงสัยจริงอยู่ที่เขากลับบ้านต่างประเทศช่วงหนึ่งเมื่อ2ปีก่อนประมาณ2เดือน
ช่วงเวลา2เดือนที่เขาไม่อยู่เพื่อนของเขาไปทำอะไรมาถึงได้มีศัตรูคู่เเค้นแบบนี้ ถึงจะได้แค่เก็บความสงสัยเอาไว้เพราะไม่อยากให้เพื่อนลำบากใจ โยฮันรู้ดีว่าเพื่อนคนนี้คิดมากแค่ไหนเลยไม่ถามจะดีกว่า
ยูเซย์อึ้งไปชั่วขณะเขาพึ่งเคยเห็นสีหน้าที่ของคนที่แสดงออกอย่างชัดเจนนี้ว่า 'ต้องฆ่า' เท่านั้นเป็นครั้งแรก เพราะปกติการทำร้ายร่างการก็รับโทษหนักแล้วแต่สถานการณ์นี้มันไม่ใช่ ถ้าไม่ติดว่ามีกฎหมาย การต่อสู้นองเลือดคงจะได้เห็นเป็นแน่
"ยูเซย์นายโอเคนะ" แจ็คเป็นคนเริ่มบทสนทนาเล็กนี่ แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบใดๆจากเจ้าตัว "เฮ้!ยูเซย์!!"คราวนี้เป็นโควที่เรียกแล้วตบลงบนไหล่ของเพื่อนตนพร้อมเขย่าไปมาอย่างแรง
"อ่ะ! อะไรนะ?"ยูเซย์เหมือนหลุดออกจากภวังค์แล้วหันมองหน้าเพื่อนที่ทำหน้าวิตกกังวลเอามากๆ "นายเป็นอะไรรึเปล่าเนี่ย พักหน่อยมั้ย"โควเป็นห่วงยูเซย์ที่เพื่อนเขาทำตัวแปลกๆ
"อ่า~ก็ดีนะอีก1ชั่วโมงเลยนิ"ยูเซย์ตอบไปแล้วเอนตัวลงพิงโซฟา แจ็คที่นั่งอยู่ข้างๆมองการกระทำนั้นแล้วถอนหายใจเล็กๆ เป็นการโล่งใจที่เพื่อนของเขานั้นแค่นอนพักไม่พอ
ทางที่โยฮันเมื่อครู่นี้ได้ถามจูไดค้างอยู่ ตอนนี้จูไดนั่งพิงเก้าอี้อยู่อีกด้านหนึ่งของห้อง โดยที่ไม่สุงสิงกับใครอีกเลยตั้งแต่หยุดการวิวาทกันเมื่อครู่
"ปล่อยเค้าไปซักพักเถอะนะโยฮัน" อาสึกะหย่อนตัวลงนั่งข้างๆโยฮันปลอบใจโยฮันที่ตอนนี้กังวลเกี่ยวกับเพื่อนของเขา "นั่นสิครับ ปล่อยเขาไปเถอะเขาคงอยากอยู่คนเดียวบ้าง" มารุฟุจิ โช เสริมขึ้นและมานั่งอีกข้างหนึ่งของโยฮันที่ว่างอยู่ การปลอบใจของทั้งสองช่วยทำให้เขาทำให้โยฮันคลายความกังวลลงมาบ้างและรอจนกว่าเพื่อนของเขาจะสงบลงเช่นเดียวกัน
อีกด้านหนึ่งที่ห้องสภานักเรียนมีคนกำลังเขียนสรุปโครงงานอย่างเหนื่อยหน่าย ก่อนที่ยูกิจะเดินเข้ามา "ไงเรียวคุง โครงงานเป็นยังไงบ้าง"ยูกิทักเพื่อนร่วมห้องของตน มารุฟุจิ เรียว ที่กำลังอ่านแล้วรุปโครงงานอยู่ "ก็ดี...ไม่ค่อยได้มีเวลาพักเลย"เรียวตอบประชดใส่อย่างไม่สนใจอีกฝ่ายแม้แต่น้อย
"ขอโทษนะที่ให้นายทำอยู่คนเดียวเลย คงไม่ได้เจอกันนานแล้วสินะเพราะครูใหญ่สั่งงานมาอีกนั่นแหละ"ยูกิทำหน้าเศร้าพลางหยิบเอกสารบนโต๊ะของตนและเปิดออกมาอ่านเนื้อหาด้านใน
"ไม่เป็นไรเรื่องของชั้นเดัยวจัดการทีหลัง ว่าแต่ช่วงนี้ครูใหญ่สั่งงานถี่ขึ้นนะ เรื่องอะไรอีกล่ะคราวนี้"เรียววางเอกสารลงแล้วขยับแว่นตาให้เข้าที่
"ก็คดีเมื่อ2ปีก่อนน่ะ การลักพาตัวเด็กๆและลอบค้ามนุษย์แบบผิดกฎหมาย" ยูกิอ่านเอกสารไปอธิบายให้เรียวฟัง "หืม..ที่ข่าวประกาศว่าหัวหน้าแก๊งค์กับลูกน้องมือขวาสามารถหลบหนีไปได้น่ะหรอ" เรียวเองก็สนใจข่าวนี้อยู่เหมือนกันเพราะว่าน้องของเขาก็เสี่ยงเข้าข่ายอยู่พอดี
"ใช่ทางกระทรวงด้านความปลอดภัยขอร้องให้เราช่วยน่ะเฮ้อ~" ยูกิพูดแล้วถอนหายใจแค่งานในโรงเรียนก็เยอะพอสมควรแล้ว ยังมีงานด้านนอกเข้ามาเสริมอีก
"เพราะนายอยู่ระดับสูงไม่ใช่รึไง ครูใหญ่เลยวานนายให้ทำ แล้วคู่หูนายล่ะ" เรียวกลับมาตั้งหน้าตั้งตาอ่านเอกสารต่อ "ถ้าอาเทมล่ะก็ไปหาข้อมูลอยู่"ยูกิเองก็นึกขึ้นได้ว่าพี่ชายตนนั้นหายไปไหนที่แท้ตนก็ใข้เขาไปหาข้อมูลนี่เอง
"สวัสดีครับ~มีคนอยู่มั้ย"จู่ๆยูซาคุก็โผล่เข้ามาในห้องสภาทำให้ทั้งคู่ที่กำลังอ่านเอกสารถึงต้องละสายตาขึ้นมาแล้วจ้องไปที่ตัวเขา "ยูซาคุเองหรอ วันนี้เป็นยังไงบ้าง"ยูกิวางเอกสารลงถามรุ่นน้องตนด้วยทีท่าที่สบายๆ
"ก็เรียบร้อยดีครับรุ่นพี่งานครูใหญ่นี่น่าจะหนักน่าดูนะครับ"ยูซาคุพูดแล้วหยิบกระดาษบนโต๊ะยูกิขึ้นมาอ่านโดยที่ไม่ได้ขอ "มันเสียมารยาทนะยูซาคุ" เรียวดุใส่รุ่นน้องที่ชอบทำตามใจตนอยู่เรื่อยเหมือนอาเทมไม่มีผิดเลย
"ขอโทษครับ"เจ้าตัวก็ ขอโทษออกมาแต่โดยดีโดยไม่มีข้อโต้งแย้งใดๆ "แต่ยังไงก็ขอบใจยูซาคุล่ะนะถ้าไม่มียูซาคุล่ะก็พวกเราทำงานตัวเป็นเกลียวแน่เลย" ยูกิพูดแล้วเหนื่อยกับชีวิตวัยเรียนที่มีแต่งานๆๆแบบนี้
"เอาเถอะถ้าปิดคดีนี้ได้ เห็นครูใหญ่ว่าจะได้รับรางวัลจากทางกระทรวงด้วย" ยูกิใช้รางวัลทำให้ตนมีไฟที่จะสู้มากขึ้น ถึงแม้ตนจะไม่ต้องการมันซักเท่าไหร่
"งั้นถ้าจัดการทุกอย่างแล้วต้องมีช่วยสรุปโครงงานด้วย"เรียวขัดขึ้นทำให้ตอนนี้ที่ยูกิที่กำลังมีไฟก็หดหู่ลงยิ่งกว่าเดิม "คร้าบผมจะช่วยคร้าบ"ยูกิตอบทั้งน้ำตา งานที่เยอะจนท่วมหัวแบบนี้ไม่อยากเอาแล้ววว
ตื๊ดๆ~~~ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้สติที่ฟุ่งซ่านของยูกิหายไป และมาโฟกัสที่โทรศัพท์ว่าใครที่โทรมา "ฮัลโหล.. ว่าไงอาเทม" ปลายสายคือพี่ชายของตน แม้จะไม่ต้องดูหน้จอเขาก็รู้ดีว่าใครที่โทรมา
"ได้ข่าวมาแล้วนะแต่ มีทั้งข่าวจริงและปลอมอยู่บ้าง ในละแวกนี้ชั้นว่าเราไปเก็บที่เมืองคอสบิทดีกว่านะ"อาเทมรายงานสถานการณ์ให้ยูกิฟังรวมถึงเสนอชื่อเมืองๆหนึ่งขึ้น
"ระวังตัวด้วยล่ะคอสบิทขึ้นชื่อเรื่องการพนันที่เเลกด้วยชีวิตซะด้วย อย่าไปหลงกับดักนะอาเทมข้อมูลส่งมาได้เลยชั้นจะวิเคราะห์คร่าวๆให้ ตอนนี้เอกสารของครูใหญ่ที่ให้มาเป็นประเด็นทางข่าวซะเยอะ ที่ถูกทางข่าวปิดไว้ก็มีแต่ข้อมูลน้อย ฉะนั้นระวังตัวตอนถามไล่ด้วยนะอาเทม...ตื๊ด!"ยูกิร่ายยาวด้วยความชำนาญปนความเป็นห่วงพี่ชายของตนว่างานนี้จะหนักไปหรือเปล่า
"ขอให้ปลอดภัยด้วยนะอาเทม"คำขอที่ไม่รู้ว่าพระเจ้าท่านตอบรึไม่เขาก็ขอไว้งานครั้งนี้อันตรายเหยียบเส้นด้ายชีวิตของพวกเขารวมถึงชีวิตของเด็กทุกคนในโรงเรียนที่อาจตกเป็นเป้าหมายได้...
จบตอนที่6แล้วขอรับ ไรท์มาแล้วขอรับตอนนี้ไรท์คิ้วขมวดมากตอนเขียนมีแต่ปมและอะไรหลายๆอย่าง ตอนนี้ยาวขึ้นเพราะไรท์เขียนตั้งแต่เช้ายันเย็น555 ปกติตอนไปเรียนโดนเก็บมือถือ ครั้งนี้ก็อ่านให้สนุกนะขอรับ จับใจความเรื่องดีๆนะขอรับตอนนี้อาจจะงงได้^^ อีกไม่กี่ตอนรุ่นน้องที่น่ารัก2คนก็จะกลับมานะขอร้าบบบ
“เหล่านักเรียนที่น่ารักและมีความสามารถทั้งหลาย ผมมีความสุขมากที่ได้จัดการแข่งขันนี้ขึ้น เพราะนักเรียนชั้นปีที่3นั้นมีความสามารถที่ทางเราได้มองผ่านไปทำให้เป็นที่น่าเสียดายและครั้งนี้เราจึงจัดโอกาสให้พวกเขาได้มาโชว์ความสามารถนั้นให้พวกเธอได้ชม ก็ขอให้การแข่งขันครั้งนี้เป็นการเรียนรู้ให้แก่พวกเธอ ฉะนั้นการแข่งขันจะเริ่ม ณ บัดนี้” แต๊ดๆๆๆๆๆ...เฮ้!!!เสียงทรัมป์เป็ดพร้อมกับเครื่องดนตรีชนิดอื่นๆดังขึ้นเป็นสัญญาณเริ่มเปิดการแข่งพร้อมกับเสียงของนักเรียนที่ดังกระหึ่มขึ้นอีกครั้งทั่วสนามแห่งนี้
“Ladies and Gentlemen~!!! สวัสดีจ้าาา อาจารย์ชื่อไมนะคะเป็นพิธีกรในงานครั้งนี้ขอฝากตัวด้วยนักเรียนที่น่ารักทุกคน ก่อนอื่นเลยเรามาจับฉลากรายชื่อผู้ที่จะแข่งกันดีกว่าาาพร้อมรึยัง Lady~ go!!!” ใบรายชื่อของผู้เข้าแข่งขันถูกทำให้ลอยขึ้นและพุ่งไปยังบอร์ดลำดับการแข่งขัน ซึ่งจะมี1คนผู้โชคดีเท่านั้นที่ไม่ต้องแข่งขันและไปรออยู่ที่รอบสุดท้ายได้เลย
ปิ้ง~!! :คู่ที่หนึ่งในบล็อกA แจ็ค แอดลาส vs มันโจเมะ จุน คู่ที่สองในบล็อกA เทนโจอิน อาสึกะ vs ฟุโด ยูเซย์ คู่ที่หนึ่งในบล็อกB เอ็ด ฟินิกซ์ vs ยูกิ จูได คู่ที่สองในบล็อกB โคว โฮแกน vs มารุฟุจิ โช:
“โอ๊ะ!! เราได้ผู้โชคดีแบบสุดๆ กันแล้วนะคะ คนๆนั้นคือ!! โยฮัน แอนเดอร์สันจ้าาา” อาจารย์ไมประกาศออกมาด้วยความตื่นเต้นและใส่ความลุ้นลงไป นั่นทำให้เหล่านักเรียนทั่วสนามเองก็พลอยตื่นเต้นไปตามๆกัน
“เพื่อไม่ให้เสียเวลา เรามาเริ่มกันสัมภาษณ์ผู้เข้าแข่งขันกันเลยดีกว่า”เธอกล่าวแล้วเวทีที่เธอยืนอยู่ก็มีควันพุ่งขึ้นมา สร้างความตื่นตาตื่นใจให้ทุกคนในสนามพอควันลอยจนหายไปหมดผู้เข้าร่วมทั้ง9คนก็มายืนเรียงกันอยู่แล้ว
"การแข่งขันครั้งแรกนี้รู้สึกยังไงบ้างจ้ะเด็กๆ” ไมค์ถูกยื่นไปตรงหน้าของเอ็ดเป็นคนแรก เจ้าตัวนั้นเฉยเมยมากเหมือนไม่สนใจเท่าไหร่ "ผมไม่มีอะไรจะพูดนอกจาก ผมเป็นผู้ชนะเท่านั้นครับ" เอ็ดพูดด้วยอย่างปัดๆแบบมั่นใจถึงแม้จะอยู่ห้องCแต่ระดับเขาก็เก่งไม่แพ้คนอื่นแน่ๆ ต่อไปก็มันโจเมะ จุน
"หึคนอย่างผมมันต้องชนะอยู่แล้วล่ะครับ"มันโจเมะเองก็มั่นใจในฝีมือของตนมาก แม้จะอยู่ห้องC แต่ด้านการคิดคำนวณก็เก่งไม่แพ้คนอื่น " ว้าวๆพกความมั่นใจมาเต็มที่กันเลยนะคะเนี่ยคราวนี้เรามาสัมภาษณ์ผู้โชคดีที่น่ารักคนนี้ดีกว่า" ไมค์เปลื่ยนจากด้านฝั่งขวาไปด้านฝั่งซ่ายที่โยฮันยืนอยู่
"ครับที่จริงผมเองก็อยากต่อสู้อยู่เหมือนกันนะครับ น่าเสียดายแต่โชคดีไปรอบสุดท้ายเองก็เยี่ยมเลยครับ"โยฮันยิ้มกว้างตอบไปตามปกติรอยยิ้มนั่นเป็นอันตรายต่อสาวๆข้างสนามเป็นอย่างมาก(ก็โยฮันน่ารักนี่ไม่ได้ๆเดียวคนของน้องหึง//ไรท์ลนลาน!!)
"ว้า..เป็นผู้ชายที่ไม่ค่อยรู้ร้อนรู้หนาวอะไรอย่างนี้นะ เอาล่ะค่ะมันถึงเวลาที่ทุกคนรอ
คอยกันเเล้วนะคะ ทุกคนต่อไปนี้จะเริ่มการแข่งขันของคู่แรกอีก1ชั่วโมงนับจากนี้ ขอให้เตรียมตัวให้เสร็จก่อนมาขมนะคะ~"อาจารย์ที่สัมภาษณ์จบก็ให้ทั้ง9คนได้ไปพักที่ห้องด้านล่างก่อนที่จะมาแข่งกันในอีก1ชั่วโมงหลังจากนี้
"โอ้~ไม่คิดเลยว่ายูเซย์ก็ได้ลงแข่งเหมือนกันนะ"จูไดเข้าไปทักทายยูเซย์ที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟาข้างๆก็มีโควกับแจ็คนั่งอยู่
"อืม...ช!"......."นายคือยูกิ จูไดสินะ"โควถามขึ้นขัดยูเซย์ที่จะตอบจูได เจ้าตัวทำหน้าหงอยที่โดนขัด นั่นทำให้โควรู้สึกผิดน้อยๆ "อื้มใช่แล้ว ชั้นนี่แหละ"เจ้าตัวเหวอนิดๆที่เพื่อนของยูเซย์ทีกเขาขึ้นมาแบบนี้
"ชั้นโคว โฮแกน ชั้นอยู่บล็อกเดียวกับนายหวังว่าเราจะได้สู้กันนะ"โควยืนมือออกไปทักทายด้วยการท้าทายเช่นเคย "อ่า~แน่นอนฮี่ๆ"จูไดยืนมือไปจับแล้วขำนิดๆอีกก่อนที่จะกลับไปนั่งที่เดิมและลืมไปว่าตนนั้นมาทักทายยูเซย์ แต่ก็มีเสียงหนึ่งทักเขา
"เห~ชั้นต้องมาสู้กับนายเองหรอ เจ้าก้อนน้ำแข็งเดินได้"เอ็ดพูดเชิงถูกใส่จูไดซึ่งทำให้คนอื่นภายในห้องนั้นไม่พอใจเขาที่พูดแบบนี้ซักเท่าไหร่ การไม่ให้เกียรติคู่ต่อสู้ถือว่าไร้มารยาท
"อ้าวนาย!..เอ็ดนิ ไม่คิดเลยนะว่าชั้นจะได้มาเจอกับนายนะอีก"จูไดหันไปเผชิญหน้ากับเอ็ดด้วยสีหน้าที่จริงจังและชิงชังต่างจากเมื่อกี้นี้ลิบลับราวกับเป็นคนล่ะคน
"นั่นสิ~ตั้งแต่2ปีก่อนแล้วสินะ ตั้งแต่ตอนนั้น" เอ็ดพูดพร้อมสแยะยิ้มอย่างน่าขนลุกพร้อมร่ายเวทย์ประจำตัวลูกศร.อสรพิษหมายจะสู้กันเดียวนี้เลย "อ่า~ตอนนั้นเนี่ยชั้นไม่น่าออมมือไว้เลยไม่อย่างงั้นนายคงไม่ได้มายืนอยู่แบบครบ32อยู่ตรงนี้ การกระทำของนายตอนนั้นมันไม่น่าให้อภัยจริงๆ"ทางเขาเองก็เดือดพร้อมสู้เต็มที่ พร้อมที่จะร่ายเวทย์ตรงนั้นเลย
"นี่พวกนายถ้าจะสู้กันก็ไปสู้ที่สนามตอนแข่งสิ"อาสึกะเดินเข้ามาท่ามกลางพวกเขาที่ไม่อีกกี่นวิก็จะสู้กันแล้วต้องหยุดชะงัก "เพราะอาสึกะห้ามไว้หรอกนะ คราวนี้ชั้นจะยอมปล่อยนายไปก่อนก็ได้"จูไดพูดขึ้นจากสีหน้าจริงจัง ก็เป็นกลับเหมือนเดิมแล้วก็หันหลังและเดินไปนั่งที่ของตน
"นี่! จูไดนายไปมีเรื่องอะไรมาหรอเมื่อ2ปีก่อน ถ้านายไม่อยากตอบก็ไม่เป็นไร"โยฮันถามเพื่อนรักตั้งแต่เด็กของตนด้วยความสงสัยจริงอยู่ที่เขากลับบ้านต่างประเทศช่วงหนึ่งเมื่อ2ปีก่อนประมาณ2เดือน
ช่วงเวลา2เดือนที่เขาไม่อยู่เพื่อนของเขาไปทำอะไรมาถึงได้มีศัตรูคู่เเค้นแบบนี้ ถึงจะได้แค่เก็บความสงสัยเอาไว้เพราะไม่อยากให้เพื่อนลำบากใจ โยฮันรู้ดีว่าเพื่อนคนนี้คิดมากแค่ไหนเลยไม่ถามจะดีกว่า
ยูเซย์อึ้งไปชั่วขณะเขาพึ่งเคยเห็นสีหน้าที่ของคนที่แสดงออกอย่างชัดเจนนี้ว่า 'ต้องฆ่า' เท่านั้นเป็นครั้งแรก เพราะปกติการทำร้ายร่างการก็รับโทษหนักแล้วแต่สถานการณ์นี้มันไม่ใช่ ถ้าไม่ติดว่ามีกฎหมาย การต่อสู้นองเลือดคงจะได้เห็นเป็นแน่
"ยูเซย์นายโอเคนะ" แจ็คเป็นคนเริ่มบทสนทนาเล็กนี่ แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบใดๆจากเจ้าตัว "เฮ้!ยูเซย์!!"คราวนี้เป็นโควที่เรียกแล้วตบลงบนไหล่ของเพื่อนตนพร้อมเขย่าไปมาอย่างแรง
"อ่ะ! อะไรนะ?"ยูเซย์เหมือนหลุดออกจากภวังค์แล้วหันมองหน้าเพื่อนที่ทำหน้าวิตกกังวลเอามากๆ "นายเป็นอะไรรึเปล่าเนี่ย พักหน่อยมั้ย"โควเป็นห่วงยูเซย์ที่เพื่อนเขาทำตัวแปลกๆ
"อ่า~ก็ดีนะอีก1ชั่วโมงเลยนิ"ยูเซย์ตอบไปแล้วเอนตัวลงพิงโซฟา แจ็คที่นั่งอยู่ข้างๆมองการกระทำนั้นแล้วถอนหายใจเล็กๆ เป็นการโล่งใจที่เพื่อนของเขานั้นแค่นอนพักไม่พอ
ทางที่โยฮันเมื่อครู่นี้ได้ถามจูไดค้างอยู่ ตอนนี้จูไดนั่งพิงเก้าอี้อยู่อีกด้านหนึ่งของห้อง โดยที่ไม่สุงสิงกับใครอีกเลยตั้งแต่หยุดการวิวาทกันเมื่อครู่
"ปล่อยเค้าไปซักพักเถอะนะโยฮัน" อาสึกะหย่อนตัวลงนั่งข้างๆโยฮันปลอบใจโยฮันที่ตอนนี้กังวลเกี่ยวกับเพื่อนของเขา "นั่นสิครับ ปล่อยเขาไปเถอะเขาคงอยากอยู่คนเดียวบ้าง" มารุฟุจิ โช เสริมขึ้นและมานั่งอีกข้างหนึ่งของโยฮันที่ว่างอยู่ การปลอบใจของทั้งสองช่วยทำให้เขาทำให้โยฮันคลายความกังวลลงมาบ้างและรอจนกว่าเพื่อนของเขาจะสงบลงเช่นเดียวกัน
อีกด้านหนึ่งที่ห้องสภานักเรียนมีคนกำลังเขียนสรุปโครงงานอย่างเหนื่อยหน่าย ก่อนที่ยูกิจะเดินเข้ามา "ไงเรียวคุง โครงงานเป็นยังไงบ้าง"ยูกิทักเพื่อนร่วมห้องของตน มารุฟุจิ เรียว ที่กำลังอ่านแล้วรุปโครงงานอยู่ "ก็ดี...ไม่ค่อยได้มีเวลาพักเลย"เรียวตอบประชดใส่อย่างไม่สนใจอีกฝ่ายแม้แต่น้อย
"ขอโทษนะที่ให้นายทำอยู่คนเดียวเลย คงไม่ได้เจอกันนานแล้วสินะเพราะครูใหญ่สั่งงานมาอีกนั่นแหละ"ยูกิทำหน้าเศร้าพลางหยิบเอกสารบนโต๊ะของตนและเปิดออกมาอ่านเนื้อหาด้านใน
"ไม่เป็นไรเรื่องของชั้นเดัยวจัดการทีหลัง ว่าแต่ช่วงนี้ครูใหญ่สั่งงานถี่ขึ้นนะ เรื่องอะไรอีกล่ะคราวนี้"เรียววางเอกสารลงแล้วขยับแว่นตาให้เข้าที่
"ก็คดีเมื่อ2ปีก่อนน่ะ การลักพาตัวเด็กๆและลอบค้ามนุษย์แบบผิดกฎหมาย" ยูกิอ่านเอกสารไปอธิบายให้เรียวฟัง "หืม..ที่ข่าวประกาศว่าหัวหน้าแก๊งค์กับลูกน้องมือขวาสามารถหลบหนีไปได้น่ะหรอ" เรียวเองก็สนใจข่าวนี้อยู่เหมือนกันเพราะว่าน้องของเขาก็เสี่ยงเข้าข่ายอยู่พอดี
"ใช่ทางกระทรวงด้านความปลอดภัยขอร้องให้เราช่วยน่ะเฮ้อ~" ยูกิพูดแล้วถอนหายใจแค่งานในโรงเรียนก็เยอะพอสมควรแล้ว ยังมีงานด้านนอกเข้ามาเสริมอีก
"เพราะนายอยู่ระดับสูงไม่ใช่รึไง ครูใหญ่เลยวานนายให้ทำ แล้วคู่หูนายล่ะ" เรียวกลับมาตั้งหน้าตั้งตาอ่านเอกสารต่อ "ถ้าอาเทมล่ะก็ไปหาข้อมูลอยู่"ยูกิเองก็นึกขึ้นได้ว่าพี่ชายตนนั้นหายไปไหนที่แท้ตนก็ใข้เขาไปหาข้อมูลนี่เอง
"สวัสดีครับ~มีคนอยู่มั้ย"จู่ๆยูซาคุก็โผล่เข้ามาในห้องสภาทำให้ทั้งคู่ที่กำลังอ่านเอกสารถึงต้องละสายตาขึ้นมาแล้วจ้องไปที่ตัวเขา "ยูซาคุเองหรอ วันนี้เป็นยังไงบ้าง"ยูกิวางเอกสารลงถามรุ่นน้องตนด้วยทีท่าที่สบายๆ
"ก็เรียบร้อยดีครับรุ่นพี่งานครูใหญ่นี่น่าจะหนักน่าดูนะครับ"ยูซาคุพูดแล้วหยิบกระดาษบนโต๊ะยูกิขึ้นมาอ่านโดยที่ไม่ได้ขอ "มันเสียมารยาทนะยูซาคุ" เรียวดุใส่รุ่นน้องที่ชอบทำตามใจตนอยู่เรื่อยเหมือนอาเทมไม่มีผิดเลย
"ขอโทษครับ"เจ้าตัวก็ ขอโทษออกมาแต่โดยดีโดยไม่มีข้อโต้งแย้งใดๆ "แต่ยังไงก็ขอบใจยูซาคุล่ะนะถ้าไม่มียูซาคุล่ะก็พวกเราทำงานตัวเป็นเกลียวแน่เลย" ยูกิพูดแล้วเหนื่อยกับชีวิตวัยเรียนที่มีแต่งานๆๆแบบนี้
"เอาเถอะถ้าปิดคดีนี้ได้ เห็นครูใหญ่ว่าจะได้รับรางวัลจากทางกระทรวงด้วย" ยูกิใช้รางวัลทำให้ตนมีไฟที่จะสู้มากขึ้น ถึงแม้ตนจะไม่ต้องการมันซักเท่าไหร่
"งั้นถ้าจัดการทุกอย่างแล้วต้องมีช่วยสรุปโครงงานด้วย"เรียวขัดขึ้นทำให้ตอนนี้ที่ยูกิที่กำลังมีไฟก็หดหู่ลงยิ่งกว่าเดิม "คร้าบผมจะช่วยคร้าบ"ยูกิตอบทั้งน้ำตา งานที่เยอะจนท่วมหัวแบบนี้ไม่อยากเอาแล้ววว
ตื๊ดๆ~~~ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้สติที่ฟุ่งซ่านของยูกิหายไป และมาโฟกัสที่โทรศัพท์ว่าใครที่โทรมา "ฮัลโหล.. ว่าไงอาเทม" ปลายสายคือพี่ชายของตน แม้จะไม่ต้องดูหน้จอเขาก็รู้ดีว่าใครที่โทรมา
"ได้ข่าวมาแล้วนะแต่ มีทั้งข่าวจริงและปลอมอยู่บ้าง ในละแวกนี้ชั้นว่าเราไปเก็บที่เมืองคอสบิทดีกว่านะ"อาเทมรายงานสถานการณ์ให้ยูกิฟังรวมถึงเสนอชื่อเมืองๆหนึ่งขึ้น
"ระวังตัวด้วยล่ะคอสบิทขึ้นชื่อเรื่องการพนันที่เเลกด้วยชีวิตซะด้วย อย่าไปหลงกับดักนะอาเทมข้อมูลส่งมาได้เลยชั้นจะวิเคราะห์คร่าวๆให้ ตอนนี้เอกสารของครูใหญ่ที่ให้มาเป็นประเด็นทางข่าวซะเยอะ ที่ถูกทางข่าวปิดไว้ก็มีแต่ข้อมูลน้อย ฉะนั้นระวังตัวตอนถามไล่ด้วยนะอาเทม...ตื๊ด!"ยูกิร่ายยาวด้วยความชำนาญปนความเป็นห่วงพี่ชายของตนว่างานนี้จะหนักไปหรือเปล่า
"ขอให้ปลอดภัยด้วยนะอาเทม"คำขอที่ไม่รู้ว่าพระเจ้าท่านตอบรึไม่เขาก็ขอไว้งานครั้งนี้อันตรายเหยียบเส้นด้ายชีวิตของพวกเขารวมถึงชีวิตของเด็กทุกคนในโรงเรียนที่อาจตกเป็นเป้าหมายได้...
จบตอนที่6แล้วขอรับ ไรท์มาแล้วขอรับตอนนี้ไรท์คิ้วขมวดมากตอนเขียนมีแต่ปมและอะไรหลายๆอย่าง ตอนนี้ยาวขึ้นเพราะไรท์เขียนตั้งแต่เช้ายันเย็น555 ปกติตอนไปเรียนโดนเก็บมือถือ ครั้งนี้ก็อ่านให้สนุกนะขอรับ จับใจความเรื่องดีๆนะขอรับตอนนี้อาจจะงงได้^^ อีกไม่กี่ตอนรุ่นน้องที่น่ารัก2คนก็จะกลับมานะขอร้าบบบ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น