ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Magic 3
หมับ!!!..... :อ้อ จริงสิอย่างนึงครับ ผมพึงเคยเจอคนที่ยิ้มน่ารักแบบจูไดครั้งแรกเลยล่ะครับ: คำๆนี้ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของจูไดตลอดตั้งแต่ตอนนั้น 10นาทีที่แล้ว "จูไดหยุดเสกน้ำแข็งเดียวนี้เลยนะ ต้องทำวิธีนั้นแล้วหรอ" โยฮันหมดหนทางจึงต้องงัดไม้ตายสุดท้ายที่เขาไม่อยากทำซักเท่าไหร่
เพราะเขาเคยใช้กับจูไดมาก่อนตัวที่ควบคุมไม่อยู่จริงๆ นั่นทำให้จูไดโกธรเขานานมาก ถึงขั้นต้องเลี้ยงข้าวเทมปุระ1 สัปดาห์เลย แต่ครั้งนี้มันก็ถึงขั้นแย่แล้ว ถ้าไม่ทำคงเป็นรูปปั้นของจริงแน่ๆ
ฟรึบ!!!!โยฮันร่ายเวทย์พลังจิตแล้วควบคุมให้จูไดลอยขึ้นไปเหนือดาดฟ้า โดยที่ถ้าเขาถอนเวทย์ออกก็ตกลงไปอย่างเดียว นั่นทำให้การเรียกสติของจูไดได้ผล เวทย์พลังจิตมีพลังที่มากกว่าเวทย์ลอยตัว
ถ้ายกเลิกคำสั่งก็ตกแบบเฉียบพลัน ยิ่งจูไดยังใช้เวทย์ลอยตัวไม่ค่อยถนัดแถมไม่มีทางร่ายได้ทันแน่ๆ ถ้าตกลงไปคงจะมีสภาพที่ดูไม่ได้
"อ่ะ!!เดียวๆๆยะ...โยฮันหยุดก่อนนนน!!!!" เมื่อได้สติ เขาก็หันกลับไปหาเพื่อนรักของตน ซึ่งเจ้าตัวมีน้ำแข็งเกาะอยู่ตามตัวจนดูเหมือนจะกลายเป็นรูปปั้นน้ำแข็งแล้ว พร้อมกับกำลังใช้เวทย์คุมตัวเขาอยู่ เป็นนัยๆว่าถ้านายยังไม่ได้สติ ก็ตกลงไปซะ! "ถ้าไม่ทำแบบนี้ นายก็ได้ฆ่าชั้นสิจูได มันหนาวนะ!!" โยฮันโววายเเล้วทำหน้าบึ้งใส่จูได เหมือนเด็กที่ไม่ได้ของเล่น
"ชั้นขอโทษโยฮัน ไม่ได้ตั้งใจนี่น่า" จูไดพูดด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด เขาเกือบทำอันตรายให้เพื่อนรักของเขาแล้ว ถ้าโยฮันไม่เรียกคืนสติซะก่อนคงจะกลายเป็นรูปปั้นจริงๆแน่ โยฮันที่ได้ยินน้ำเสียงแบบนั้นก็ใจอ่อนยกโทษให้ง่ายๆ(น่ารัก~ก็เป็นเพื่อนกันนี่เนอะ) และนำตัวจูไดกลับลงมาที่เดิม
หลังจากที่ทะเลาะกันเล็กน้อยของทั้งคู่จบลง ทั้ง2ก็เอาอุปกรณ์ไปเก็บที่ห้องเก็บของ แล้วไปดูห้องเรียนใหม่ของพวกเขา ในระหว่างทางก็ได้เจอเด็กคนหนึ่งที่วิ่งมาชนอย่างไม่ได้ตั้งใจ ทำให้ทั้ง2ฝ่ายเซล้มลงไปกับพื้น
"อุย~ เจ็บชะมัดเลย นี่วิ่งแล้วมองทางหน่อยสิ มันอันตรายนะ" จูไดโพล่เข้าว่าเด็กคนนั้นที่มาชนจนเขากับโยฮัน ถึงทำให้กับล้มลงไปทั้งคู่(ชนกันแรงจังนะ นี่แหละหนุ่มๆล่ะ)
"ขะ..ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ...เอ๊ะ! พี่จูได!!" เด็กคนนั้นก้มหัวขอโทษอยู่หลายครั้งก่อนจะสังเกตว่าคนที่ชนนั้นเป็นใคร "หือ! ยูยะ!!? ยูยะนี่น่า โหไม่เจอกันนานเลยมา ที่นี่ได้ไงเนี่ย"(ถามมาได้นะจูได มาได้ไง!)เสียงเด็กที่คุ้นเคยเรียกตนจนต้องหันมามอง
พลันความโกธรเมื่อครู่นี้ก็หายไปแล้ว เด็กคนนี้คือเด็กที่โดนพวกรุ่นพี่มาแกล้งจนเขาต้องเข้าไปช่วยนี่ แถมยังขี้แยด้วย แต่มันก็เป็นเรื่องที่นานมากแล้วตั้งแต่2ปีก่อนนู่น ดูเหมือนจะไม่ขี้แยแล้วนะ
"ผมมาเข้าที่นี่เพื่อมาฝึกเวทย์มนต์ให้เก่งขึ้นน่ะครับ แต่ไม่คิดเลยว่าจะเจอพี่อีก ดีใจจัง" ยูยะยิ้มอย่างร่าเริงด้วยความดีใจ เขาไม่ได้เจอกับจูไดมาตั้งนานแล้วตั้งแต่ที่เขาโดนแกล้งในวันนั้น "เออ..เธอคือ?" โยฮันที่เงียบตั้งอยู่นานจึงเอ่ยปากถามขึ้นบ้าง
"ผมซาคากิ ยูยะ ครับ ปี1ห้องA ยินดีที่ได้รู้จัก ผมเป็นรุ่นน้องที่พี่จูไดเคยช่วยเอาไว้นะครับ" แนะนำตัวเสร็จเเล้วก็ยิ้มให้ตามแบบฉบับของจูไดเลย อย่างกับพี่น้องกันแน่ะ(ก็ทั้งคู่ร่าเริงเหมือนกัน เลยมีความเป็นพี่น้องกันอ่า//ไรท์รู้สึกสนุก)
"ยูยะคุงสินะ ชั้นโยฮัน แอนเดอร์สัน ปี3ห้องBยินดีที่ได้รู้จัก อ่า!!เรียกยูยะคุงจะได้รึเปล่า" ทางนี้ก็ยิ้มตอบกลับเป็นมารยาทซึ่งก็ทำให้ยูยะดีใจที่ได้เห็นคนยิ้มให้ตน แต่ก็ทำให้โยฮันลืมตัวไปเรียกชื่อทั้งที่ยังไม่ทันได้ขอ
“ได้สิครับรุ่นพี่โยฮัน” ยูยะว่าอนุญาตแบบไม่ต้องคิดอะไรมาก"เรียกชั้นว่าพี่โยฮันก็ได้นะ" โยฮันเสริม(สงสัยอยากมีน้อง) "ว่าแต่จะรีบไปไหนหรอยูยะ" จูไดถามขัดจังหวะขึ้นเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเจ้าตัวรีบมากจนมาชนพวกเขา "อ่าา!!! ผมต้องรีบไปพบอาจารย์นี่ครับ ขอตัวก่อนนะครับ" พูดจบก็วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว เวทย์เร่งความเร็วนี่ดูสุดยอดเลย
"เป็นเด็กที่มีไฟแรงจังเลยนะจูได" โยฮันว่าก่อนจะปัดกางเกงที่เลอะฝุ่นที่ล้มเมื่อครู่ออก "ก็นะเปลื่ยนไปเยอะเหมือนกัน เมื่อก่อนยูยะยังร้องไห้อยู่เลยฮาๆ" ทั้าพูดไปแล้วก็ยิ้ม(ภาคภูมิใจในน้องตัวเองสินะ) แล้วทั้งคู่ก็เริ่มเดินต่อ ชวนคุยเรื่องต่างๆนาๆ จนมาถึงห้องใหม่ของพวกเขา
"พวกเธอมาช้ากันจริงนะฮะไปไหนกันมายะ!!/! มาสายแบบนี้เดียวก็ทำโทษพวกเธอซะหรอก!!" เสียงดัดๆเเสบแก้วหูของอาจารย์โครนอสทักทายทั้งคู่ที่เข้าโฮมรูมห้องสายเป็นครั้งแรก แถมยังเป็นรับดับหัวกะทิแบบนี้อีก ดันมาสายช่างไม่นึกถึงระดับตัวเองเลย
"ก็ผมไปทำความสะอาดดาดฟ้าตามที่ครูสั่งนี่ครับ!!" จูไดบ่นใส่อาจารย์ถึงแม้มันจะเป็นเรื่องจริงที่เขามาช้าแต่เขาก็หงุดหงิดที่อาจารย์ลงโทษให้ทำความสะอาดที่เหนื่อยแบบนั้น(ดาดฟ้ามันกว้างมากนะ)
"ว้าย!!!!หรอ..โทษทีนะเดี้ยนลืมสนิทเลย เออ...รีบเข้ามาเถอะจะได้โฮมรูมต่อ เร็วสิยะ!"อาจารย์ตอบปัดๆก่อนเลี่ยงความผิดตนที่ทำให้เขามาช้าแถมต้องโดนทำโทษอีกเป็นครั้งที่2 และบ่นให้อีกนิดหน่อยทั้งที่ตนผิดแท้ๆ
"เอาล่ะนะฮะนักเรียน ใบเลือกหัวหน้าห้อง รบกวนอีกครั้งช่วยเลือกส่งรายชื่อกันมาด้วยนะคะ จะได้รู้ว่าใครที่เป็นหัวหน้าห้อง" ใบลงชื่อที่จะเลือกหัวหน้าห้องนั้นถูกทางโรงเรียนกำหนดรายชื่อมาให้เหล่านักเรียนเลือก จะไม่มีการโหวตว่าใครสมควรเป็นหรือไม่แต่จะให้เลือกในใบกระดาษแทน
การเลือกหัวหน้าห้องเป็นไปด้วยความราบรื่น ตามเดิมของห้องB ไม่มีใครคัดค้านใดๆ เพราะว่าห้องก็มีคนที่เหมาะสมจึงสามารถเลือกได้ง่ายอยู่เเล้ว หัวหน้าห้องคือมิซาว่า รองหัวหน้าคืออาซึกะ
หลังจากที่การเลือกหัวหน้าห้องของห้องBจบลง ทางสภาของโรงเรียนก็มีการติดประกาศ การแข่งประลองเวทย์มนต์เกียรติคุณประจำระดับชั้นขึ้น ซึ่งระดับชั้นที่ได้รับเกียรตินี่คือชั้นปี3 ดังนั้นเหล่านักเรียนชั้นปี3จึงต้องเตรียมตัวเตรียมใจในการแข่งขันเวทย์มนต์ที่ลานกว้างประจำโรงเรียน ต่อหน้าสาธารณะชน
ผู้ที่ชนะ3อันดับแรกจะได้เลื่อนขั้นเป็นซิลเวอร์ในทันที ซึ่งเป็นโอกาสที่หายากมาก ไม่เคยมีชั้นใดที่จะได้รับรางวัลแบบนี้มาก่อน วันเวลาจัดจะเริ่มขึ้นในอีก2วัน นับจากวันนี้
"เห~ น้องๆปี3นี่คึกคักกันจังน้า ว่าไงล่ะ~" เสียงเล็กๆติดหวานของคนๆหนึ่งกำลังยืนตรงหน้าต่าง มองลงมาจากชั้นบน เห็นรุ่นน้องปี3ที่กำลังตื่นเต้นกับรางวัลในครั้งนี้ "ก็นะ....รางวัลมันมีค่าที่ควรไขว่คว้านิ นี่คู่หูระดับแค่นั้นน่ะพวกเราก็ผ่านได้สบายๆน่า" ใครอีกคนที่อยู่ใกล้ๆตอบกลับอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกที่คาดเดาได้ยาก และสนใจผู้ที่มีแววชนะมากกว่ารางวัลเสียอีก
"หวังว่าพวกเราจะได้ไปช่วยอาจารย์ตัดสินนะ"เขาตอบกลับทั้งที่หันไปมองเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังยิ้มอย่างร่าเริงกับเพื่อนๆ "แน่นอนคู่หูเพราะระดับพวกเราโดนปิดบังเอาไว้นี่น่า แต่อาจารย์คงจะให้อยู่ช่วยแหละน่า" ชายคนนั้นเดินกลับเข้าไปในห้องทิ้งให้อีกคนยังมองดูรุ่นน้องต่อไป
"น่าสนุกแหะ~ ชั้นหวังว่าเธอทำได้นะจูไดคุง" สิ้นเสียงเขาคนนั้นก็ได้หายไปแล้วหลงเหลือแต่ความว่างเปล่าตรงหน้าต่างเหมือนกับว่าไม่เคยมีใครยืนอยู่ตรงนี้มาก่อน
ตอนที่3จบไปแล้วนะขอรับ อุสากลับจากที่โรงเรียนมาปั่นๆๆ เลยตอนอาจจะสั้นๆน่ะขอรับ ผมใช้เวลา2วันเลยนะขอรับ แล้วก็ช่วงนี้มีโรคระบาดระวังด้วยนะขอรับ ถ้าหากมีตรงไหนผิดหรือไม่เข้าใจต้องขออภัยด้วยนะขอรับ อ่านให้สนุกนะครับ^^
เพราะเขาเคยใช้กับจูไดมาก่อนตัวที่ควบคุมไม่อยู่จริงๆ นั่นทำให้จูไดโกธรเขานานมาก ถึงขั้นต้องเลี้ยงข้าวเทมปุระ1 สัปดาห์เลย แต่ครั้งนี้มันก็ถึงขั้นแย่แล้ว ถ้าไม่ทำคงเป็นรูปปั้นของจริงแน่ๆ
ฟรึบ!!!!โยฮันร่ายเวทย์พลังจิตแล้วควบคุมให้จูไดลอยขึ้นไปเหนือดาดฟ้า โดยที่ถ้าเขาถอนเวทย์ออกก็ตกลงไปอย่างเดียว นั่นทำให้การเรียกสติของจูไดได้ผล เวทย์พลังจิตมีพลังที่มากกว่าเวทย์ลอยตัว
ถ้ายกเลิกคำสั่งก็ตกแบบเฉียบพลัน ยิ่งจูไดยังใช้เวทย์ลอยตัวไม่ค่อยถนัดแถมไม่มีทางร่ายได้ทันแน่ๆ ถ้าตกลงไปคงจะมีสภาพที่ดูไม่ได้
"อ่ะ!!เดียวๆๆยะ...โยฮันหยุดก่อนนนน!!!!" เมื่อได้สติ เขาก็หันกลับไปหาเพื่อนรักของตน ซึ่งเจ้าตัวมีน้ำแข็งเกาะอยู่ตามตัวจนดูเหมือนจะกลายเป็นรูปปั้นน้ำแข็งแล้ว พร้อมกับกำลังใช้เวทย์คุมตัวเขาอยู่ เป็นนัยๆว่าถ้านายยังไม่ได้สติ ก็ตกลงไปซะ! "ถ้าไม่ทำแบบนี้ นายก็ได้ฆ่าชั้นสิจูได มันหนาวนะ!!" โยฮันโววายเเล้วทำหน้าบึ้งใส่จูได เหมือนเด็กที่ไม่ได้ของเล่น
"ชั้นขอโทษโยฮัน ไม่ได้ตั้งใจนี่น่า" จูไดพูดด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด เขาเกือบทำอันตรายให้เพื่อนรักของเขาแล้ว ถ้าโยฮันไม่เรียกคืนสติซะก่อนคงจะกลายเป็นรูปปั้นจริงๆแน่ โยฮันที่ได้ยินน้ำเสียงแบบนั้นก็ใจอ่อนยกโทษให้ง่ายๆ(น่ารัก~ก็เป็นเพื่อนกันนี่เนอะ) และนำตัวจูไดกลับลงมาที่เดิม
หลังจากที่ทะเลาะกันเล็กน้อยของทั้งคู่จบลง ทั้ง2ก็เอาอุปกรณ์ไปเก็บที่ห้องเก็บของ แล้วไปดูห้องเรียนใหม่ของพวกเขา ในระหว่างทางก็ได้เจอเด็กคนหนึ่งที่วิ่งมาชนอย่างไม่ได้ตั้งใจ ทำให้ทั้ง2ฝ่ายเซล้มลงไปกับพื้น
"อุย~ เจ็บชะมัดเลย นี่วิ่งแล้วมองทางหน่อยสิ มันอันตรายนะ" จูไดโพล่เข้าว่าเด็กคนนั้นที่มาชนจนเขากับโยฮัน ถึงทำให้กับล้มลงไปทั้งคู่(ชนกันแรงจังนะ นี่แหละหนุ่มๆล่ะ)
"ขะ..ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ...เอ๊ะ! พี่จูได!!" เด็กคนนั้นก้มหัวขอโทษอยู่หลายครั้งก่อนจะสังเกตว่าคนที่ชนนั้นเป็นใคร "หือ! ยูยะ!!? ยูยะนี่น่า โหไม่เจอกันนานเลยมา ที่นี่ได้ไงเนี่ย"(ถามมาได้นะจูได มาได้ไง!)เสียงเด็กที่คุ้นเคยเรียกตนจนต้องหันมามอง
พลันความโกธรเมื่อครู่นี้ก็หายไปแล้ว เด็กคนนี้คือเด็กที่โดนพวกรุ่นพี่มาแกล้งจนเขาต้องเข้าไปช่วยนี่ แถมยังขี้แยด้วย แต่มันก็เป็นเรื่องที่นานมากแล้วตั้งแต่2ปีก่อนนู่น ดูเหมือนจะไม่ขี้แยแล้วนะ
"ผมมาเข้าที่นี่เพื่อมาฝึกเวทย์มนต์ให้เก่งขึ้นน่ะครับ แต่ไม่คิดเลยว่าจะเจอพี่อีก ดีใจจัง" ยูยะยิ้มอย่างร่าเริงด้วยความดีใจ เขาไม่ได้เจอกับจูไดมาตั้งนานแล้วตั้งแต่ที่เขาโดนแกล้งในวันนั้น "เออ..เธอคือ?" โยฮันที่เงียบตั้งอยู่นานจึงเอ่ยปากถามขึ้นบ้าง
"ผมซาคากิ ยูยะ ครับ ปี1ห้องA ยินดีที่ได้รู้จัก ผมเป็นรุ่นน้องที่พี่จูไดเคยช่วยเอาไว้นะครับ" แนะนำตัวเสร็จเเล้วก็ยิ้มให้ตามแบบฉบับของจูไดเลย อย่างกับพี่น้องกันแน่ะ(ก็ทั้งคู่ร่าเริงเหมือนกัน เลยมีความเป็นพี่น้องกันอ่า//ไรท์รู้สึกสนุก)
"ยูยะคุงสินะ ชั้นโยฮัน แอนเดอร์สัน ปี3ห้องBยินดีที่ได้รู้จัก อ่า!!เรียกยูยะคุงจะได้รึเปล่า" ทางนี้ก็ยิ้มตอบกลับเป็นมารยาทซึ่งก็ทำให้ยูยะดีใจที่ได้เห็นคนยิ้มให้ตน แต่ก็ทำให้โยฮันลืมตัวไปเรียกชื่อทั้งที่ยังไม่ทันได้ขอ
“ได้สิครับรุ่นพี่โยฮัน” ยูยะว่าอนุญาตแบบไม่ต้องคิดอะไรมาก"เรียกชั้นว่าพี่โยฮันก็ได้นะ" โยฮันเสริม(สงสัยอยากมีน้อง) "ว่าแต่จะรีบไปไหนหรอยูยะ" จูไดถามขัดจังหวะขึ้นเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเจ้าตัวรีบมากจนมาชนพวกเขา "อ่าา!!! ผมต้องรีบไปพบอาจารย์นี่ครับ ขอตัวก่อนนะครับ" พูดจบก็วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว เวทย์เร่งความเร็วนี่ดูสุดยอดเลย
"เป็นเด็กที่มีไฟแรงจังเลยนะจูได" โยฮันว่าก่อนจะปัดกางเกงที่เลอะฝุ่นที่ล้มเมื่อครู่ออก "ก็นะเปลื่ยนไปเยอะเหมือนกัน เมื่อก่อนยูยะยังร้องไห้อยู่เลยฮาๆ" ทั้าพูดไปแล้วก็ยิ้ม(ภาคภูมิใจในน้องตัวเองสินะ) แล้วทั้งคู่ก็เริ่มเดินต่อ ชวนคุยเรื่องต่างๆนาๆ จนมาถึงห้องใหม่ของพวกเขา
"พวกเธอมาช้ากันจริงนะฮะไปไหนกันมายะ!!/! มาสายแบบนี้เดียวก็ทำโทษพวกเธอซะหรอก!!" เสียงดัดๆเเสบแก้วหูของอาจารย์โครนอสทักทายทั้งคู่ที่เข้าโฮมรูมห้องสายเป็นครั้งแรก แถมยังเป็นรับดับหัวกะทิแบบนี้อีก ดันมาสายช่างไม่นึกถึงระดับตัวเองเลย
"ก็ผมไปทำความสะอาดดาดฟ้าตามที่ครูสั่งนี่ครับ!!" จูไดบ่นใส่อาจารย์ถึงแม้มันจะเป็นเรื่องจริงที่เขามาช้าแต่เขาก็หงุดหงิดที่อาจารย์ลงโทษให้ทำความสะอาดที่เหนื่อยแบบนั้น(ดาดฟ้ามันกว้างมากนะ)
"ว้าย!!!!หรอ..โทษทีนะเดี้ยนลืมสนิทเลย เออ...รีบเข้ามาเถอะจะได้โฮมรูมต่อ เร็วสิยะ!"อาจารย์ตอบปัดๆก่อนเลี่ยงความผิดตนที่ทำให้เขามาช้าแถมต้องโดนทำโทษอีกเป็นครั้งที่2 และบ่นให้อีกนิดหน่อยทั้งที่ตนผิดแท้ๆ
"เอาล่ะนะฮะนักเรียน ใบเลือกหัวหน้าห้อง รบกวนอีกครั้งช่วยเลือกส่งรายชื่อกันมาด้วยนะคะ จะได้รู้ว่าใครที่เป็นหัวหน้าห้อง" ใบลงชื่อที่จะเลือกหัวหน้าห้องนั้นถูกทางโรงเรียนกำหนดรายชื่อมาให้เหล่านักเรียนเลือก จะไม่มีการโหวตว่าใครสมควรเป็นหรือไม่แต่จะให้เลือกในใบกระดาษแทน
การเลือกหัวหน้าห้องเป็นไปด้วยความราบรื่น ตามเดิมของห้องB ไม่มีใครคัดค้านใดๆ เพราะว่าห้องก็มีคนที่เหมาะสมจึงสามารถเลือกได้ง่ายอยู่เเล้ว หัวหน้าห้องคือมิซาว่า รองหัวหน้าคืออาซึกะ
หลังจากที่การเลือกหัวหน้าห้องของห้องBจบลง ทางสภาของโรงเรียนก็มีการติดประกาศ การแข่งประลองเวทย์มนต์เกียรติคุณประจำระดับชั้นขึ้น ซึ่งระดับชั้นที่ได้รับเกียรตินี่คือชั้นปี3 ดังนั้นเหล่านักเรียนชั้นปี3จึงต้องเตรียมตัวเตรียมใจในการแข่งขันเวทย์มนต์ที่ลานกว้างประจำโรงเรียน ต่อหน้าสาธารณะชน
ผู้ที่ชนะ3อันดับแรกจะได้เลื่อนขั้นเป็นซิลเวอร์ในทันที ซึ่งเป็นโอกาสที่หายากมาก ไม่เคยมีชั้นใดที่จะได้รับรางวัลแบบนี้มาก่อน วันเวลาจัดจะเริ่มขึ้นในอีก2วัน นับจากวันนี้
"เห~ น้องๆปี3นี่คึกคักกันจังน้า ว่าไงล่ะ~" เสียงเล็กๆติดหวานของคนๆหนึ่งกำลังยืนตรงหน้าต่าง มองลงมาจากชั้นบน เห็นรุ่นน้องปี3ที่กำลังตื่นเต้นกับรางวัลในครั้งนี้ "ก็นะ....รางวัลมันมีค่าที่ควรไขว่คว้านิ นี่คู่หูระดับแค่นั้นน่ะพวกเราก็ผ่านได้สบายๆน่า" ใครอีกคนที่อยู่ใกล้ๆตอบกลับอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกที่คาดเดาได้ยาก และสนใจผู้ที่มีแววชนะมากกว่ารางวัลเสียอีก
"หวังว่าพวกเราจะได้ไปช่วยอาจารย์ตัดสินนะ"เขาตอบกลับทั้งที่หันไปมองเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังยิ้มอย่างร่าเริงกับเพื่อนๆ "แน่นอนคู่หูเพราะระดับพวกเราโดนปิดบังเอาไว้นี่น่า แต่อาจารย์คงจะให้อยู่ช่วยแหละน่า" ชายคนนั้นเดินกลับเข้าไปในห้องทิ้งให้อีกคนยังมองดูรุ่นน้องต่อไป
"น่าสนุกแหะ~ ชั้นหวังว่าเธอทำได้นะจูไดคุง" สิ้นเสียงเขาคนนั้นก็ได้หายไปแล้วหลงเหลือแต่ความว่างเปล่าตรงหน้าต่างเหมือนกับว่าไม่เคยมีใครยืนอยู่ตรงนี้มาก่อน
ตอนที่3จบไปแล้วนะขอรับ อุสากลับจากที่โรงเรียนมาปั่นๆๆ เลยตอนอาจจะสั้นๆน่ะขอรับ ผมใช้เวลา2วันเลยนะขอรับ แล้วก็ช่วงนี้มีโรคระบาดระวังด้วยนะขอรับ ถ้าหากมีตรงไหนผิดหรือไม่เข้าใจต้องขออภัยด้วยนะขอรับ อ่านให้สนุกนะครับ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น