คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : Magic 18
ตั้งแต่การต่อสู้จบลงทางโรงเรียนก็ปิดชดเชยให้กับนักเรียนเป็นเวลากว่า2อาทิตย์เพื่อฟื้นฟูโรงเรียนที่เสียหายรวมถึงนักเรียนที่ได้รับบาดเจ็บด้วย ตึก..ตึกๆๆ...เสียงฝีเท้าของคน2คนก้าวไปยังทางเดินที่ขาวสะอาดก่อนจะหยุดอยู่หน้าห้องๆหนึ่ง A5419 ฟุโด ยูเซย์
ครืน~..ประตูถูกเปิดออกเผยให้เห็นชายคนหนึ่งที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียงนี่ก็ผ่านมา4วันเเล้วที่เขายังไม่ฟื้น หมอได้บอกว่าเขาพ้นขีดอันตรายแล้วเหลือแต่ให้ร่างกายฟื้นตัวเท่านั้น "แจ็คเอาดอกไม้ไปเปลื่ยนให้หน่อยสิ" โควยื่นช่อดอกไม้สีขาวอมชมพูมาให้เเจ็คที่กำลังหันหลังถอดเสื้อกันหนาวออก
"อะ...อืม" เจ้าตัวตอบรับก่อนจะรับดอกไม้มาจากโควแล้วนำมันไปเปลื่ยนกับเเจกันของห้องนี้ ส่วนโควก็หยิบแอปเปิ้ลออกมาปอกใส่จาน "นี่แจ็ค?"
โควเรียกแจ็คที่กำลังจัดแจกันอยู่ให้หันมา "มีอะไรหรอโคว?" เขาตอบกลับด้วยความสงสัยโควไม่เคยเรียกเขาด้วยน้ำเสียงแบบนี้เลย
"ยูเซย์...จะตื่นขึ้นมาใช่มั้ย?"คนที่ถามยังคงปอกเปลือกแอปเปิ้ลต่อไปแม้คำคามจะชวนหดหู่แค่ไหนก็ตาม "มันก็ต้องเป็นแบบนั้นสิ" มือที่ใหญ่ของเเจ็ควางลงบนหัวของโควเป็นการปลอบใจ ที่จริงโควต่างหากที่ควรทำแบบนี้ให้เขา เพราะเวลาเศร้าหรือโกรธโควก็เป็นคนทำเสมอ
"นั้นสินะ..." โควเผยรอยยิ้มออกมาเขาต้องเข้มแข็งมากกว่านี้สิเพราะจะได้ดูแลทั้งแจ็คกับยูเซย์ให้ดี "นี่...ไม่ต้องทำตัวเข้มแข็งหรือฝืนหรอกนะพวกชั้นก็ไม่ใช่เด็กแล้วด้วย"เหมือนโควโดนอ่านใจ แจ็คคว้าตัวโควให้เข้ามาหาในอ้อมกอด
เขารู้ว่าเพื่อนตนคนนี้ต้องลำบากมามากและต้องฝืนตนเองบ่อยๆแต่ตอนนี้เขาจะเป็นคนแบ่งเบาภาระนี้เอง เพราะเขาเองก็อยากลองปกป้องใครซักคนเพื่อไม่ให้ต้องมาเจ็บตัวอีกเหมือนกับที่โควทำเสมอมา
"นี่ๆนายน่ะ...ทางนี้มีน้องหมาด้วยล่ะ"เด็กชายผมน้ำตาลเอ่ยขึ้นใกล้ๆพุ่มไม้ต้นหนึ่ง ทำให้ยูเชย์ตัวน้อยต้องรีบวิ่งไปหา "อ่ะ!! จริงด้วยน่ารักจัง"ยูเซย์เอามือน้อยๆเข้าไปลูบหมาตัวนั้นด้วยรอยยิ้ม ซึ่งเจ้าหมาก็ยอมโดยที่ไม่รำคาญเด็กๆทั้ง2
"อ่ะ!? นี่เย็นแล้วนี่!ต้องรีบกลับแล้วสิเดียวพ่อกับแม่ดุแน่" ยูเซย์นึกขึ้นมาได้หลังจากที่เล่นกับเพื่อนใหม่มานาน "อย่างนั้นหรอ...ถ้างั้นไว้เจอกันใหม่นะ" เด็กขายส่งยิ้มให้ ก่อนที่ยูเซย์ตัวน้อยจะโบกมือลาแล้ววิ่งออกไป 'เดียวสิถ้าเป็นแบบนี้ก็จะไม่ได้เจอกันอีกแล้วนะ'
เมื่อเเยกกันแล้วเด็กชายก็ยังคงยืนอยู่ที่เดิม มองพระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปในยามอัสดงกับรอยยิ้มที่หายไป 'นายไม่กลับบ้านหรอจูได'จิตสำนึกของยูเซย์อยากจะถามออกไปให้ได้ยินแต่ก็ไม่เป็นผล "เรากลับบ้านกันเถอะยูเบล..."จูไดน้อยพูดขึ้นแล้วเดินออกจากสวนสาธารณะไป
'ยูเบล?'ยูเซย์ที่ได้ยินก็อดสงสัยไม่ได้เมื่อกี้จูไดยืนอยู่คนเดียวนะแล้วยูเบลคือใครมาจากไหนกันล่ะ ความถามทั้งหมดถูกย้อนกลับคือลงไปในลำคอเมื่อร่างปีศาจกึ่งหญิงกึ่งชายปรากฏขึ้นข้างหลังจูได 'อย่างนี้นี่เองสินะ'ยูเซย์ยิ้มออกมาเพราะจูไดมีสิ่งที่ต้องแบกรับถึงได้ยิ้มเป็นการปิดบังทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อไม่ให้ใครต้องมาหวาดกลัวในสิ่งที่้เขาเป็น
"นี่จูได!? วันนี้ไปเยี่ยมยูเซย์มั้ย"โยฮันถามเพื่อนที่ตอนนี้เอาแต่นอนขดตัวอยู่ในผ้าห่มอุ่นๆ "อืม~ขออีก5นาทีนะโยฮัน~งึมๆ" เจ้าตัวนอนกอดหมอนสบายใจละเมอตอบเพื่อนดั่งเช่นเคย เพราะได้คุณเรย์จิช่วยอุ้มมาส่งให้ไม่อย่างนั้นต้องมีการลากถูกันมาถึงห้องแน่ๆ
"ไม่ได้!"คำขาดของโยฮันนั้นใช้ได้กับจูไดเสมอ เขาดึงผ้าห่มออกอย่างเเรงก่อนจะนิ่งค้าง ขอบตาที่แดงก่ำราวกับผ่านการร้องไห้มาทั้งคืนทำให้ใจถึงกับโยฮันอ่อนลงเพื่อนรักของเขาต้องทนทุกข์แบบนี้ไปอีกนานมั้ยนะ "งื้อมันหนาวนะโยฮันขออีกแป๊ปนึงก็ไม่ได้" เจ้าตัวลุกขึ้นขยี้ตาเบาๆก่อนจะหันมาต่อว่าใส่โยฮัน
"แต่นายต้องตื่นนะรู้มั้ยไปอาบน้ำได้แล้วพ่อคุณเหมันต์" โยฮันคว้าผ้าเช็ดตัวโยนให้แล้วผลักจูไดเข้าน้ำอย่างรวดเร็วเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา ต้องทำให้เป็นห่วงอยู่เรื่อยๆเลย "เฮ้อทำไมวันนี้โยฮันดุเป็นพิเศษกันนะ" จูไดได้แต่คิดพร้อมทำกิจส่วนตัวของตน
"เซ็ค..!"แจ็ควางตัวหมากในกระดานหมากรุกหน้าตัวพระราชาของโควเป็นอันรู้ผล แจ็คชนะ "อึ่ย!นายชนะอีกแล้วนะอ่อนให้หน่อยสิ" คนตัวเล็กกว่าตะโกนออกมาด้วยความไม่พอใจ ก็แน่สิตั้งแต่เล่นมาเขาก็แพ้แจ็คมา7รอบแล้ว
"น่าๆแค่นายต้องฝึกอีกเยอะเท่านั้นเอง" แจ็ครู้สึกสนุกที่เห็นคนตรงหน้าแพ้เเล้วมาพาลใส่เขาพร้อมทั้งพูดแกล้งไปด้วย ไม่ได้รู้สึกสบายใจแบบนี้นานเเล้วเหมือนกัน "ขออีกตานะ!!" โควชี้นิ้วมาตรงหน้าท่าทางเอาจริงเอาจัง
"ก็เอาสิ"แจ็คเริ่มจัดตัวหมากใหม่อีกครั้งภายในนั้นกลั้นขำกับความจริงจังที่เหมือนเด็กๆของโคว ก๊อกๆๆ...เสียงเคาะประตูดึงความความสนใจของทั้งคู่ให้หันไปมองวันนี้ก็มีทั้งรุ่นพี่และรุ่นน้องแวะเวียนมาเเล้วเหมือนกันคราวนี้คงจะ2คนนั้นสินะ
คลี~คิ...คลี่~ เจ้าก้อนขนสีน้ำตาลกับปีกน้อยๆปรากฏตัวขึ้นข้างๆยูเซย์ก่อนจะบินไปที่ประตู แจ็คและโควได้แต่งงๆกับเจ้าสัตว์ตัวน้อยนี่ว่ามาได้อย่างไร "ขออนุญาตนะครับ"ครืน~ประตูถูกเปิดออกเผยให้เห็นชาย2คนในชุดลำลองที่คุ้นตา
"ฮาเนะคลีโบ้..."จูไดเอ่ยทักเจ้าสัตว์อัญเชิญตัวน้อยที่เขาสั่งให้เฝ้ายูเซย์ "ไงทั้งสองคนวันนี้ก็มาเยี่ยมสินะ"โยฮันเป็นคนทำลายบรรยากาศที่เงียบนี้ให้มีเสียงขึ้นมาบ้าง "ก็เป็นเรื่องปกตินั่นแหละ"แจ็คตอบแล้วยืนขึ้นเพื่อไปเอาน้ำมาให้ทั้งคู่
"นี่ของฝากนะ"จูไดยกถุงที่มีขนมและผลไม้หลายๆอย่างมาให้ สีหน้าตอนนี้ดูดีขึ้นกว่าเดิมแล้ว "ขอบใจนะจูได"โควรับมาก่อนจะนำไปใส่จานเพื่อเอามาทานด้วยกัน "อ่ะนี่...น้ำ"แจ็ควางแก้วน้ำให้แล้วจึงนั่งลงที่โซฟาฝั่งตรงข้ามพวกเขา
"อาการของยูเซย์เป็นยังไงบ้าง"จูไดเอ่ยถามสายตาที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงนั้นใกล้จะร้องอีกครั้ง "ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก หมอบอกว่าพักร่างกายอีกหน่อยก็ฟื้นแล้ว"แจ็คตอบพร้อมยกกาแฟขึ้นมาดื่ม(ไปชงมาตอนไหนอ่ะ//ไรท์สงสัย)
"งั้นก็ดีเลยนี่น่า"โยฮันยิ้มแสดงความดีใจอย่างน้อยก็เป็นข่าวดี "นั่นสินะ...อ่ะ!!เเจ็คเรายังเล่นกันไม่จบเลยนะ"โควที่พึ่งนึกอะไรได้ก็นั่งลงตรงหน้า กระดานหมากรุก "ก็เอาสิ"การเล่นเกมเริ่มขึ้นอีกครั้งสายตาขอทั้ง2ดูการเล่นนี้อย่างเงียบเพื่อไม่ให้ไปรบกวน
คลี่~คลิคลี่~ฮาเนะฯบินวนอยู่ใต้ต้นไม้ต้นหนึ่งเรียกให้จิตวิญญาณของยูเซย์ให้เข้าไปหา "เธอเรียกชั้นหรอ" ยูเซย์ทำหน้างงปกติแล้วเขาไม่เคยคุยกับสัตว์อัญเชิญของใครหรอก "คลี๊~"เจ้าตัวน้อยขานรับพร้อมทั้งบินวนไปวนมา รอบๆ
"นี่เธอน่ะจะอยู่ที่นี่อีกนานมั้ย จูไดเขาเป็นห่วงเเทบเเย่แล้วนะ"เสียงของหญิงสาวผมสั้นสีน้ำเงินเอ่ยขึ้นตรงต้นไม้สายตาของยูเซย์หันไปมองเธอ "คุณคือใครหรอ"เขาถามออกไปเเละเดินเข้าไปหา "ชั้นคือยูเบล"เธอตอบนั่นทำให้ยูเซย์หยุดชะงัก 'คนๆนี้น่ะหรอยูเบล'
"นายน่ะจะอยู่แบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่"ยูเบลเดินเข้ามาหาคว้าข้อมือแล้วดึงยูเซย์เข้าไปใกล้ๆ ดวงตาสีอความารีนของทั้งคู่สบกัน ในสายตาของเธอคนนี้กำลังหงุดหงิดเขา? "ผมหาทางออกไปไม่ได้ครับ" เขาก้มหน้าลงใจจริงเขาน้้นอยากออกไปเจอทุกคนแล้ว
"เฮ้อ~นายได้ตัวช่วยแล้วไม่ใช่หรอ นั่นไงเจ้าก้อนขนกลมๆนุ่มๆนั่นกับต้นไม้ที่มีแสงสว่างออกมา"เธอชี้ไปที่ฮาเนะฯกับป่าแห่งหนึ่งนั่นคือทางออกของที่นี่ "นั่นคือทางออกสินะ"ยูเซย์วิ่งเข้าไปในป่าด้วยความเร่งรีบ 'อยากไปจากที่นี่ อยากเจอทุกคนเร็วๆ และอยากเจอนายที่ช่วยชั้นไว้จูได'
"อืม~...ที่นี่ที่ไหน"เสียงที่แหบเพลาเรียกให้ทุกคนหันมา "ยูเซย์!"แจ็คและจูไดเอ่ยขึ้นพร้อมกันเเละรีบเข้าไปหาส่วนโควกับโยฮันนั้นก็ไปตามหมอมาเพื่อตรวจอาการ "อย่าฝืนลุกสิยูเซย์ นี่น้ำ"แจ็ค ห้ามปรามยูเซย์นั้นพยายามลุกนั่งพร้อมเอื้อมมือไปหาจูได
"มีอะไรอย่างนั้นหรอยูเซย์"จูไดคว้ามือยูเซย์เข้ามาหาตัว "นายแมงกะพรุน"คำๆเดียวที่หลุดออกมาทำเอาทั้งคู่นิ่งงัน กะพรุนหรอ? "ยูเซย์นายพูดอะไรน่ะ" แจ็คได้แต่งงกับงงเพื่อนของเขาอาจมีการกระทบกระเทือนทางสมองแน่ๆ
"คุณหมอมาเเล้วนะ"โยฮันรีบเปิดประตูห้องก่อนที่หมอกับนางพบาบาบจะเดินเข้ามาตรวจเช็คร่างกาย "อืมเธอฟื้นตัวดีขึ้นมาเลยนะถ้าแบบนี้อีก2-3วันก็ออดจากโรงพยาบาลได้แล้วล่ะ" คุณหมอบอกทำให้3คนที่ยืนฟังรู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก
"นี่ยูเซย์...พวกเราจะไปจัดการเรื่องของนายก่อนฝากนายหน่อยนะ"แจ็คพูดขึ้นก่อนเดินตามหมอไปโควเเละโยฮันก็ด้วย พวกเขาต้องไปจัดการกับเอกสารของยูเซย์ที่ขอนอนโรงพยาบาลส่วนโยฮันก็แค่ไปช่วยนิดหน่อย ก่อนที่ภายในห้องจะตกอยู่ในความเงียบจนจูไดเป็นคนทำลายความเงียบนี้
"นายไปรู้คำนั้นมาจากไหน?"คำถามที่พูดออกมาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเล็กน้อย 'แน่สิมาว่าผมว่าแมงกะพรุนนี่น่า' "คือชั้นน่ะฝันเห็นนายตอนที่ยังเด็กมาเล่นเป็นเพื่อนชั้นไง"ยูเซย์ตอบอมยิ้มน้อยๆกับสีหน้าและปฏิกิริยาของจูไดที่ดูจะอึ้งไปแล้ว
"ยะ....อย่าบอกนะว่าเด็กที่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้คนนั้นคือนายน่ะ?" จูไดชี้นิ้วมาหาเขาพลางนึกถึงสมัยเด็กที่ตอนนั้นโกรธคุณพ่อคุณแม่จนหนีออกจากบ้านมาเจอเด็กชายนั่งเหงาๆอยู่ตรงม้านั่งคนเดียว
"อืม...ใช่แล้วล่ะ"เขาตอบด้วยรอยยิ้ม นี่ลืมไปได้ยังไงกันนะ "งั้นหรอนั่นคือนายสินะ"จูไดนั่งลงตรงเก้าอี้ข้างเตียง พลางนึกถึงช่วงเวลานั้นที่ได้เล่นกับเด็กที่ไหนก็ไม่รู้ก่อนจะย้ายที่อยู่ไปอีกเมือง "นี่จูได...นายน่ะไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็มักจะเข้ามาช่วยชั้นเสมอเลยนะ"ยูเซย์กล่าวออกมา คำพูดที่ออกมานั้นอบอุ่นเป็นอย่างมาก
"ก็นั่นสินะแต่ครั้งนี้กลับช่วยนายไม่ได้เต็มที่นี่สิแหะๆ"จูไดหัวเราะเเห้งๆ ราวกับว่าเรื่องก่อนหน้านี้นั้นเป็นความผิดของเขา "นายน่ะช่วยทุกคนไม่ได้หรอกนะแต่ก็สามารถทำบางสิ่งบางอย่างได้นะ"ยูเซย์พูดปลอบใจคนๆนี้แบกรับมากเกินตัวไปแล้ว
"ขอบคุณนะยูเซย์"จูไดยิ้มออกมาพร้อมน้ำตาที่ไหลริน ความรู้สึกนี้มันอบอุ่นและนุ่มนวล มือที่สอดประสานเข้าหากัน คนบนเตียงโน้มตัวลงมามอบจูบที่อ่อนโยนมาให้อีกฝ่ายและเนิ่นนานอยู่อย่างนั้น ลิ้นที่ตวัดเข้าหากันและกันราวกับโหยหามานาน ก่อนที่อีกฝ่ายจะตีเเขนเบาๆเป็นสัญญาณว่าตัวเขาจะหมดลมหายใจเเล้ว
"อึก.."เมื่อทั้งสองผละออกจากกันสายตาที่มองนั้นได้แต่ตกใจและทำอะไรไม่ถูก 'นี่พวกเขาทำอะไรลงไป!!' "จูได?" ยูเซย์เรียกอีกฝ่ายที่พึ่งโดนจูบไปตอนนี้เจ้าตัวนำมือขึ้นมาปิดใบหน้าที่เขินอายจากการกระทำเมื่อสักครู่
"ทำไม...ต้องทำแบบนี้ นั่นน่ะจูบแรกของชั้นเลยนะ"จูไดโพล่ขึ้นว่าด้วยใบหน้าแดงก่ำ ซึ่งก็ไม่ต่างจากอีกฝ่ายเเม้แต่น้อย "ผมก็ไม่รู้"ยูเซย์ตอบนี่เป็นครั้งแรกที่ทำตามใจตัวเองแบบไม่คิด "พวกเรากลับมาแล้วนะ"โควตะโกนออกมาจากนอกห้องพร้อมกับแจ็คและโยฮัน
"ไง...เป็นไงบ้างจูไดหันกลับมาถามอย่างร้อนรนคงจะไม่ได้ยินหรอกนะ "ออ..อีก2วันก็ออกจากที่นี่ได้แล้วล่ะ"โยฮันตอบแทน "นายโอเคขึ้นแล้วสินะยูเซย์"แจ็คเอ่ยถามก่อนจะนำมือไปทาบที่หน้าผากของอีกฝ่าย "ไม่ต้องห่วงหรอกชั้นไม่เป็นไร"อขาส่งยิ้มให้เพื่อนตน ถึงแม้จะเคยทำร้ายความรู้สึกเขาคนๆนี้มาก่อนหน้านี้ก็ตาม
"งั้นพวกเรากลับแล้วนะ"โยฮันจับไหล่เพื่อนก่อนจะเอ่ยลาทุกนแล้วออกจากห้องไป "นี่โยฮัน ความรักเนี่ยมันเป็นยังไงหรอ" คำถามที่ทำเอาเพื่อนต้องรู้สึกปวดหัวในทันที นี่เพื่อนมีความรักอย่างนั้นหรอ!!!!
//จ้าไรท์มาต่อให้แล้วนะขอรับ ช่วงนี้ก็จะมีแต่ตอนสั้นๆต้องขออภัยจริงๆ แต่ก็จะมาต่อให้เสมอนะขอรับเดินทางสู่ห้วงความรักกันเถอะ ใกล้จะภาค2แล้วเพราะอย่างนั้นขอคอมเม้นเป็นกำลังใจด้วยนะขอรับ อ่านให้สนุกน้าขอรับ เจอกันตอนหน้านะ//
ความคิดเห็น