คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : Magic 17
้่่้"นี่!!! มาทางนี่สิยูเซย์....วิ่งไปทางไหนของนายน่ะ"......."ิตรงนี้มีน้องแมวอยู่ด้วยล่ะแจ็ค!" เสียงของเด็ก2คนวิ่งไปมาในสวนสาธารณะอย่างสนุก
สนานก่อนจะหยุดลงเพราะเเมวตัวหนึ่ง "เอาไงดีล่ะจะเก็บไว้เลี้ยงก็กลัวแม่บ่นอีก"เด็กชายตัวน้อยยูเซย์พูดขึ้นด้วยสีหน้าที่เศร้าสร้อย
"ไม่เป็นไรหรอกน่ายูเซย์เอาไปให้ผู้ใหญ่แถวๆนี้เดียวเขาก็รับเลี้ยงเองแหละนะ"แจ็คตัวน้อยพูดขึ้นปลอบใจเพื่อนข้างกายที่มีใบหน้าติดเศร้าอย่างเห็นได้ชัดเจน "เอาอย่างนั้นก็ได้..."ยูเซย์ว่าแล้วจึงเดินออกไปพร้อมๆกับเเจ็คเพื่อหาคนมารับเลี้ยงเจ้าเหมียวตัวนี้....
วันเวลาที่ยังเป็นเด็กนั้นไม่ต้องมารับรู้สิ่งที่โหดร้ายย่อมดีต่อตัวของเด็กเสมอ แม้ว่าจะเกิดเหตุการณ์ใดขึ้นขอแค่ไม่ทำให้โลกที่เต็มไปด้วยสีสันของเด็กๆต้องพังทลายลงมาก็พอ เพราะทุกอย่างมันคือสิ่งสำคัญต่อชีวิตเรายังไงล่ะ
้่ตื๊ด.....ตื๊ด......ตื๊ด......ตื๊ด....... เสียงเครื่องวัดการเต้นของหัวใจดังขึ้นเป็นจังหวะในห้องฉุกเฉินกลิ่นอายของน้ำยาฆ่าเชื้อโรคตลบอบอวลไปทั่วภายในตึกของโรงพยาบาลแห่งนี้ กับร่างของใครที่คุ้นเคยนอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงผู้ป่วย
สายน้ำเกลือกับสายอื่นๆถูกโยงระยางจนเหมือนจะสามารถพันเจ้าของร่างได้ แสดงถึงการบาดเจ็บที่แสนสาหัสเป็นอย่างมากตั้งแต่การต่อสู้จบลง คนที่บาดเจ็บจากการต่อสู้หรือไม่ก็ลูกหลงนั้นมีไม่น้อยเลย ยิ่งในห้องฉุกเฉินกับห้องทั่วไปถือว่าเยอะเลยทีเดียว
ตอนนี้ ณ ชั้นศาลของเมืองกำลังพิจารณาไตร่ตรองผู้ก่อการร้ายในครั้งนี้อย่างถี่ถ้วนเพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีลูกน้องคนไหนเล็ดรอดออกไปได้รวมถึงเหล่าสภานักเรียนที่รับมือกับเหตุการณ์นี้โดยฝ่าฝืนกฎของกระทรวงอีกด้วย
"แอ๊กแฮ่ม!...ไม่คิดเลยว่าคุณจะรู้เรื่องนี้อยู่เเล้วนะครับคุณครูใหญ่ เปกาซัส เจ ครอฟอร์ด ถึงการรวบรวมเหล่าผู้พิพากฯแบบนี้" ศาลพิจารณาคดีเอ่ยขึ้นถามเปกาซัสที่ยืนอยู่ตรงแท่น "yes! Iรู้...แต่เพื่อเป็นการลากเอาองค์กรที่ค้ามนุษย์แบบผิดกฎหมายนี้ออกมา Iก็ต้องมีการลงทุนกันหน่อยสิครับ"
เจ้าตัวยังคงยิ้มหยั่นเพราะยังไงความในครั้งนี้เขาก็ได้รับการยกโทษแน่นอนการใหญ่ต้องใช้เวลายิ่งทุกคนมีจุดเชื่อมโยงเดียวกันมันจึงเข้าทางเขา "เอาเถอะนี่ก็เป็นความดีความชอบของเธอแต่บางสิ่งก็ไม่อยู่ในแผนเธอใช่มั้ยล่ะ"เหมือนทางผู้ตัดสินจะอ่านใจเขาได้ ใช่...มีสิ่งที่เขาไม่คิดในแผนนี้คือการเรียกเจ้าเเห่งมังกรออกมาแบบนี้
"อืม~เธอคือเด็กที่เป็นร่างสถิตของมังกรนิลเขียวสินะ"ผู้ตัดสินหันหน้ามาหายูยะที่นั่งอยู่ตรงที่สำหรับผู้เข้ารับฟังศาลตัดสิน "ครับ...มันคือสัตว์อัญเชิญตนที่2ของผมเอง" ยูยะตอบ...สายตาของเขานั้นไม่ได้มองไปที่คนถามเลยแม้แต่น้อย แต่กลับหันไปมองจูไดที่นั่งเงียบมากพักใหญ่แล้ว เสียงฮือฮาของคนที่มาฟังคำตัดสินดังขึ้นเป็นระยะๆ
"อ้าว!!~เงียบๆหน่อย ตามที่คัมภีร์ได้เขียนไว้ถึงจะเป็นร่างสถิตแต่ก็มิอาจเรียกได้โดยปราศจากมนต์ปีศาจ" ผู้ตัดสินกล่าวขึ้นทำให้ตัวจูไดขยับเล็กน้อย "จูไดนายไม่เป็นไรนะ"เสียงเบาๆจากเพื่อน'โยฮัน'ถามอย่างเป็นห่วงตอนนี้จูไดตัวสั่นอยู่
"เธอ...ยูกิ จูได คือคนที่มีปีศาจสินะ" เพียงแค่คำพูดธรรมดาจากคนๆหนึ่งแต่เป็นเหมือนสายฟ้าฝาดลงกลางตัวของจูได เขายังคงนั่งนิ่งก้มหน้าไม่อยากยอมรับความจริง"ไม่ใช่..."เสียงอันเย็นเชียบตอบกลับพร้อมไอเย็นที่แผ่ออกมาเต็มพื้น
"จูได!!~ใจเย็นก่อนนะ"โยฮันแทบรีบห้ามเพื่อนไว้ไม่ทันถ้าขืนยังปล่อยให้เป็นแบบนนี้อยู่ล่ะก็อย่าถามเลยห้องนี้โดนแช่เเข็งแน่ๆ "นี่!!~เธอคิดจะทำอะไรน่ะ!" เสียงตกใจของผู้ตัดสินดังขึ้นด้วยความหวาดระแวง กลัวว่าจะเรียกมังกรออกมาอีก
"ขอโทษครับ...แล้วก็ใช่...ผมเป็นผู้อัญเชิญปีศาจเองครับ" เหมือนสติที่หลุดจะกลับมาเจ้าตัวตอบกลับด้วยเสียงดังเดิมและหยุดปล่อยไอเย็น... "เรียกออกมาให้พวกเราเห็นหน่อยได้มั้ยจูไดคุง"เสียงอันอ่อนโยนของยูกิขอร้องขึ้น ทั้งอาเทม โคว ไคโตะ เรย์จิ ยูมะและเรียว เองก็เห็นด้วย
"ขอโทษนะโยฮันที่ไม่ได้บอก..."เสียงกระซิบเบาๆให้เพื่อนที่นั่งข้างๆ เพราะตนปิดปังความจริงนี้มาตั้งแต่เด็กๆ เขามีปีศาจเป็นพี่สาวที่คอยเลี้ยงดูเสมอมาแต่เพราะมีเรื่องที่เกี่ยวกับหนังสือเล่มนั้นเขาจึงไม่อยากให้ตัวเขาและเธอต้องมาลำบากจึงไม่ให้แสดงตนออกมาอีก
จูไดหลับตาลงเเล้วตั้งจิตเรียกปีศาจของตนออกมา ปีกค้างคาวอันใหญ่กลางออกมาจากด้านหลังของจูไดร่างที่ควรจะเลือนรางกลับเด่นชัด ปีศาจกึ่งสาวกึ่งชายปรากฎตัวขึ้นข้างๆตัวของจูได ดวงตาด้านซ้ายปรากฎสีแดงทับทิม และดวงตาข้างขวาปรากฏสีเขียวมรกตสวยงาม
"นามของข้าคือ 'ยูเบล' เยี่ยงไรพวกเจ้าถึงต้องให้จูไดน้องข้าต้องเรียกออกมากัน!" ยูเบลเอ่ยออกมาด้วยความไม่ไว้วางใจคนในห้องตัดสินแห่งนี้ "ไม่เป็นไรยูเบลพวกเขาเป็นคนรู้จักของชั้นอย่าทำอะไรพวกเขานะ" จูไดเอ่ยห้ามทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่สร้างความแปลกใจให้ทุกคน
"จูได~"เสียงที่เเข็งกร้าวของยูเบลอ่อนลงทันที่เมื่อจูไดเอ่ยห้าม "เธอคือยูเบลหรอ"เสียงที่ถามขึ้นอย่างสงสัยมาจากคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ยูเบลหันไปมองอย่างสงสัย "ใช่ชั้นเองแหละ"เธอตอบแต่สีหน้าเธอนั้นแสดงถึงว่าคนๆนี้เคยเจอที่ไหนกัน
"อืม...เราได้ข้อสรุปแล้วล่ะจากเบื้องบนของทางกระทรวงไม่เอาเรื่องพวกเธอที่ทำผิดกกฎเพราะได้ช่วยเมืองเอาไว้ เพราะฉะนั้นทางศาลของเราก็ไม่มีหน้าที่ที่ต้องพิจารณาอะไรอีก" หลังจากนั้นทุกคนก็พากันกลับไปที่โรงเรียนเพื่อรอฟังว่าครูใหญ่จะพูดอะไรอีกหรือไม่
ที่ห้องสภานักเรียน...ตึกนี้ที่รอดพ้นจากสงครามเล็กๆได้ ทุกอย่างยังเหมือนเดิม ทุกคนนั้นที่ของตนตามลำดับของสมาชิกสภาที่ได้เลือกกันไว้ "ความเสียหายเป็นยังไงบ้าง" ยูกิเป็นคนเริ่มบทสนทนาขึ้นท่ามกลางความเงียบ "ก็เยอะอยู่พอสมควรเลยนะยูกิ แต่ถ้าคำนวนดูแล้วคงเป็นงบ400,000ดอลลาร์ต้องใช้ซ่อมบำรุง" เรียวกล่าวพรางหยิบเอกสารขึ้นมา
"หนักเอาการเหมือนกันนะครับรุ่นพี่" ยูซาคุก้าวออกมาจากในตัวห้องพร้อมน้ำชาสำหรับทุกคน "พี่ยูซาคุ!! ปลอดภัยดีสิ นะครับ"ยูมะและยูยะพูดขึ้นพร้อมกันตั้งแต่เกิดเรื่องยูซาคุก็หายไปเลย "ก็ นะไม่เป็นไรหรอกน่าชั้นไม่ได้อ่อนขนาดนั้นซักหน่อย" ยูซาคุวางแก้วน้ำชาให้ทุกคนพร้อมตอบน้องๆไปด้วย
"ก็อย่างที่ยูซาคุว่าเรื่องครั้งนี้กระทรวงจะจัดการเหมือนเมื่อ2ปีก่อนสินะถ้างั้นเราก็มาจัดการซ่อมบำรุงโรงเรียนกันไม่ดีกว่าหรอ" ไคโตะเสนอขึ้นพลางยกน้ำชาขึ้นมาจิบอย่างสบายใจ "ไคโตะ....."ยูมะเรียกเขาด้วยเสียงที่เบามากเเสดงถึงความเป็นห่วงเพี่อนชายคนนี้ไม่สิต้องเรียกว่าแฟนคงจะดีกว่า
"งั้นก็ทำตามที่ไคโตะว่าล่ะกันอย่างน้อยตอนนี้พวกเราก็ทำได้เท่านี้" เรย์จิเองก็เห็นด้วยและหลังจากที่หารือกันเสร็จแล้วครูใหญ่ก็เข้ามาพร้อมกับจูไดและโยฮัน "กว่าจะตามให้2คนนี้ออกมาได้นี่ยากเอาการเลยนะ Meไม่ถนัดเกลี้ยกล่อมคนซะด้วย" เปกาซัสเอ่ยขึ้นอย่างด้วยความเหนื่อยกว่าจะลากทั้ง2คนมาได้
"ขอโทษด้วยนะครับที่มาช้า..." โยฮันเอ่ยบอกขอโทษทุกคนแต่จูไดก็ยังคงยืนนิ่งก้มหน้าก้มตามีรอยแผลแดงก่ำที่ใบหน้าหวาน กับเลือดที่มุมปาก "นี่พี่จูไดโอเครึเปล่าครับ!" ยูยะกู่เข้ามาหาพลางตกใจกับรอยช้ำที่แก้มอย่างกับโดนชกมาหมาดๆทำให้ทุกคนถึงกับเงียบ
"ไปมีเรื่องที่ไหนมาล่ะจูได?" อาเทมเอ่ยถามส่วนตัวนั้นเดินเข้าไปในครัวเพื่อหยิบน้ำแข็งพันผ้ามาให้(น้องก็เวทย์น้ำแข็งนะ//ไรท์งงตัวเอง) "โดน แจ็ค แอดลาสส์ชกมาน่ะครับ" จูไดตอบก่อนจะนั่งลงบนโซฟาของห้องสภา "หืม~แจ็ค แอดลาสส์คุงนี่เพื่อนของยูเซย์สินะ" ยูกิพูดไปคิดไปว่าหน้าตาเป็นยังไงเพราะเคยได้ยินชื่อนี้มาเหมือนกัน
ติ๊ก..ต๊อก...!!30นาทีก่อนหน้านี้หลังจากที่กลับมาจากศาลตัดสิน จูไดกับโยฮันก็มาเเวะที่โรงะยาบาลโดมิโนะเป็นอันดับแรกก่อนจะไปรวมตัว กลิ่นจิงน้ำยาฆ่าเชื้อยังคงแรงเช่นเดิมแต่นั่นไม่ทำให้จูไดรู้สึกหายใจลำบากแม้เเต่น้อย ตอนนี้เขาเป็นกังวลอีกคนมากกว่า 'ยูเซย์'
"คุณหมอครับเพื่อนของผมเป็นยังไงบ้าง" โควถามหมอด้วยความใจร้อนเพราะเวลามันผ่านมา5ชั่วโมงแล้วที่เข้ารับการผ่าตัดและฟื้นฟูร่างกายไม่ให้รอยแผลเป็น เขาและเเจ็คต่างนั่งรอคอยอย่างมีความหวังว่าเพื่อนเขาจะไม่เป็นไร
ื"ยังบอกไม่ได้มากครับคนไข้เสียเลือดมากกรณีที่เลวร้ายอาจถึงเสียชีวิตได้ครับหมอทำสุดความสามารถแล้ว" คุณหมดเดินจากไปทิ้งให้ทั้ง2คนที่ได้ยินต้องผงะนี่พวกเขาจะช่วยเพื่อนได้ยังไง เวทย์รักษาของพวกเขายังไม่เก่งขนาดนั้นหรอกนะ ถึงรักษาได้แต่ภายในก็สร้างตัวไม่ทัน
"ยูเซย์เป็นยังไงบ้าง" โยฮันเอ่ยปากถามทั้ง2ที่นั่งซึมอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน "ก็มีเปอร์เซ็นต์รอด40 ไม่รอด60น่ะ" โควตอบทั้งคู่นั่นยิ่งทำให้จูไดถึงกับเข่าทรุด เพราะเขาถ้าไม่โมโหจนลืมตัวก็ยังพอช่วยยูเซย์ได้เพราะมัวแต่สนใจศัตรู เพราะแบบนี้ยูเซย์ถึงบาดเจ็บหนัก...เพราะชั้น
"จูได!!" โยฮันรีบพยุงเพื่อนตนทันควันก่อนจะล้มลงไปนอนระนาบกับพื้น "นาย...ทำไมไม่ช่วยหมอนั่นไว้!" เสียงตะหวาดจากแจ็คที่เงียบอยู่นานพูดขึ้นใส่จูไดที่นั่งอยู่กับพื้น "ฮะ! ทำไมอึก! ทำไมแกไม่ช่วยยูเซย์เพราะแกยูเซย์ถึง..." ผัวะ! หมัดหนักๆของแจ็คชกใส่จูไดอย่างเต็มเเรงพร้อมกับเสียงที่สั่นเทาน้ำตาที่ไหลลงมาอย่างไม่หยุดสาย
"อึก! พรวด!" จูไดที่โดนต่อยก็คายน้ำลายที่ปนเลือดออกมา ร่างกายไม่อาจตอบสนองอะไรได้อีกเพียวเเค่อย่างเดียวในตอนนี้เขาทำให้เพื่อนที่พึ่งรู้จักต้องมาเจ็บตัวเพราะเขาถึงแม้จะไม่ใช่ทั้งหมดก็ตาม "อึก! ขอเข้าไปในห้องนั่น หน่อยนะครับ" จูไดลุกขึ้นด้วยความเจ็บปวดร่างกายที่ขัดขืนตัวเขาทำให้การพยายามลุกนั้นลำบากเสียเหลือเกิน
"แกจะไปไหนอีก...อย่าเข้าใกล้เพื่อนของชั้นอีก" ความโกรธของแจ็คที่ประทุขึ้นพร้อมกับเปลวไฟที่พุ่งเข้ามาหาตัวจูไดแบบจังๆ พรึบ!!ฟูว์ ก่อนที่ไฟจะมาถึงตัวฮาเนะคลีโบ้ก็เข้ามาขวางและหยุดเปลวไฟนั้นไว้ "นะ...ปล่อยช้้นเถอะ"จูไดเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนเเรงใกล้จะไม่ไหวเเล้ว
"แจ็คปล่อยเขาไปเถอะ"คราวนี้โควเป็นคนห้ามเองตัวเขาก็ไม่อยากให้มันเลวร้ายไปมากกว่านี้ถึงแม้จะโกรธจูไดที่ไม่ยอมช่วยยูเซย์แต่ว่าเหตุผลมันคงอยู่ที่เจ้าตัวด้วยพวกเขาเองถ้าอยู่ในสถานการณ์นั้นก็คงโกรธไม่แพ้กัน "ผมเองก็ขออีกคนนะเเจ็ค" โยฮันมองด้วยสายตาขอร้องเขาไม่อยากให้เพื่อนตนต้องเจ็บปวดไปมากกว่านี้แล้ว
"ก็ได้...ชั้นจะปลอยไป" เเจ็คสูดหายเข้าออกทำให้ใจเย็นขึ้นมาบ้าง "ขอบใจนะ" จูไดไปในห้องฉุกเฉิน ยูเซย์นอนพักอยู่บนเตียงผู้ป่วยใบหน้าของเขาตอนนี้เหมือนเด็กๆที่เล่นจนเหนื่อยและหลับไป "ยูเซย์...ชั้นขอโทษนะ..อึก!" เขาทิ้งตัวลงข้างๆเตียกุมมือของยูเซย์เเน่นพร้อมน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่
"นี่?...นายเคยบอกชั้นไว้ว่าสิ่งนี้จะทำให้สมความปราถนาถ้าอย่างนั้นชั้นขอให้นายหายเร็วๆและตื่นขึ้นมาทีเถอะ ขอร้องล่ะ!"จูไดหยิบเอาดวงดาวอันเล็กที่ยูเซย์เคยให้เขาก่อนหน้านี้ขึ้นมาใส่เอาไว้ในกำมือเเสงเล็กที่สว่างออกมาอย่างกับกำลังปลอบโยนเขาว่าไม่เป็นไร
วิ้งค์...!!!แสงสีเหลืองทองส่องประกายออกมามันคลุมตัวของยูเซย์เอาไว้ก่อนที่จะหายไปทิ้งไว้แต่ความสงสัยว่ามันคืออะไรให้กับจูได และเขาก็ได้ออกจากห้องไปเพื่อไปรวมตัวสภากันตามที่นัดเอาไว้แผ่นหลังเล็กเดินออกไปทิ้งให้สัตว์อัญเชิญตัวน้อยอยู่ในห้องนี้ตามลำพังกับยูเซย์
กลับมาปัจจุบัน... ทั้งห้องกำลังนั่งฟังเปกาซัสบ่นนู่นบ่นนี่และจิบน้ำชาอย่างสบายใจโดยที่ทางเรียวก็สรุปรายงานผลอย่างเหนื่อยหอบ "ให้ช่วยมั้ยเรียว"โยฮันเดินมานั่งลงข้างพร้อมกับเสนอช่วยงานที่หนักหนานี้ "อืมขอบใจนะโยฮัน" เจ้าตัวยิ้มก่อนจะหยิบเอกสารที่ต้องใข้ตราปั๊มมาให้
"พี่ยูซาคุ...ผมเจ็บนะครับ!" ยูยะร้องโอดครวญกับการทำแผลที่ไม่เคยเบามือของยูซาคุเลย "ก็อยากไปอยู่ในที่อันตรายนี่เจ็บตัวเเค่นี้ก็ดีเท่าไหร่แล้ว" ยูซาคุดุใส่มิวายยังตีหัวยูยะเบาๆ "ครับๆผมเจ็บน้า" ยูยะนั่งน้ำตาตกรู้อย่างนี้ไม่น่าทำตัวเองให้มีแผลเลย
"นายล่ะโอเครึเปล่า บาดเจ็บมั้ย"น้ำเสียงที่เป็นห่วงผิดกับตอนแรกลิบลับของเทนโจ ไคโตะถามยูมะ แววตาที่อ่อนโยนแฝงไปด้วยความเป็นห่วงนั้นทำเอายูมะถึงกลับยิ้มออกมา "ชั้นไม่เป็นไรหรอกน่า"เจ้าตัวยิ้มอย่างเขินอายเล็กน้อยตั้งแต่ย้ายขึ้นมาปี1ก็ไม่ค่อยได้เจอกันเลยพึ่งจะได้เห็นหน้ากันก็ตอนนี้แหละ
"พวกน้องๆนี่มีความรักที่ดีกันจังนะ" ยูกิบ่นออกมาเจ้าตัวยังโสดสนิทได้แต่มองน้องๆมีความรักที่หวานฉ่ำ "จริงๆเลยนะ"อาเทมที่นัางฟังอยู่ก็ขยับเข้ามาลูบหัวน้องชายตัวดีที่น่ารักคนนี้ ถึงตอนนี้เขาจะยังไม่มีแต่ก็ต้องมีในวันหน้าแหละ
"ขอโทษที่มาช้าครับ"โควเดินเข้ามาในห้อวทุกสายตาจับจ้องไปที่เขาก่อนจะหันไปสนใจสิางที่ตนกำลังทำอยู่ตามเดิม "เข้ามาก่อนสิโควคุง" ยูกิขยับเก้าอี้ที่ว่างอยู่ออกมาเป็นการเชิญชวนให้เข้ามานั่งดื่มขาคลายเครียดกัน "จูไดนายไม่เป็นอะไรนะ"
โควเดินเข้ามาหาเขาด้วยความกังวลเเจ็คเองก็ฝากคำขอโทษมาให้อีกไอคนซึนเดเระเอ้ย!!! "ชั้นไม่เป็นไรขอบใจนะ"จูไดยิ้มให้อีกครั้งถึงแม้จะดูเหนื่อยล้าแต่ก็ไม่ได้ฝืนยิ้มให้ เปลือกตาของจูไดค่อยๆปิดลงลมหายใจที่เข้าออกอย่างสม่ำเสมอร่างกายน้อยเอนลงไปตามแรงโน้มถ่วงนอนลงไปกับโซฟานุ่มๆ
เขาหลับไปแล้วทุกคนในห้องมันมามองกันและกัน อันที่จริงพวกเขาอยากให้จูไดคุงพักมากๆเพราะที่ชนะมาได้ก็เพราะเขาแต่ดูๆแล้วเจ้าตัวคงจะมีเรื่องคาใจถึงทำให้การต่อสู้มันติดๆขัดๆ "หลับไปแล้วสินะ"โยฮันลุกขึ้นหยิบผ้าห่มออกมาจากตู้เก็บของแล้วนำมาห่มให้
"เหมือนเด็กๆเลยนะนายน่ะ....หัดระบายกับคนอื่นบ้างสิเจ้าบ้า"โยฮันดีดนิ้วไปตรงหน้าผากของจูไดเบาๆ'อย่างกับพี่ชายเเหนะทุกคนคิด' "ทุกอย่างมันจะดีขึ้นเองน่าอยู่เก็บความทุกข์ไว้คนเดียวได้แล้วนะอย่างน้อยก็มีชั้นและทุกคนอยู่ด้วย"โยฮันพูดไปพลางลูบหัวเบาๆ
เจ้าคนบ้าที่ไม่ยอมเปิดใจให้ใครฟังตอนนี้หัดทำบ้างนะ ทุกคนเป็นห่วงนายเสมออย่าลืมสิ นายน่ะช่วยทุกคนเอาไว้ไม่ว่าทางไหนก็ย่อมมีการผิดพลาดเสมอเพราะอย่างนั้นหยุดอมทุกข์ได้แล้วล่ะ
"เฮ้อวันนี้เเจ็คมีเรียนพิเศษล่ะไม่มีใครมาเล่นด้วยเลย โควเองก็ไม่อยู่ด้วย" เด็กชายนั่งอยู่ตรงม้านั่งคนเดียวสายลมพัดเอื่อยๆ เหงาจังเด็กน้อยคิด"กลับบ้านไปเล่นกับพ่อกับแม่ดีกว่า"เด็กน้อยลงจากม้านั่งเดินสาวเท้าน้อยๆออกจากสนามเด็กเล่นไป
"นี่!!..นายน่ะ"เสียงเล็กๆของเด็กคนหนึ่งวิ่งเข้ามาหายูเซย์ท่าทางที่เหนื่อยหอบจากการวิ่งทำให้เขานั้นหยุดพักหายใจหายคอชั่วครู่ "มาเล่นกับชั้นมั้ย" เด็กชายเอ่ยถามรอยยิ้มที่เปล่งประกายเหมือนตวงตะวันฉายเเสง สร้างความอบอุ่นใจและสลัดความเหงาของเขาออกไปจนหมดเลย
"อื้อ..."ยูเซย์ตัวน้อยยิ้มเป็นรอยยิ้มที่แสดงถึงความสุขจากอีกคนมาสู่เขามันช่างอ่อนโยนและอบอุ่น
ขอบใจนะยูกิ จูได
งื้อตอนที่17จบไปแล้วนะ~ขอรับ ไรท์กลับมาแล้วสอบผ่านไปได้ด้วยดีเลย แต่เพราะวันนี้ต้องทำงนตอนเลยอาจจะสั้นไปหน่อยนะ ตอนนี้ก็จะหน่วงๆหน่อยนะไรท์เองก็เศร้าแต่หลังจากนี้ก็จะเลิฟๆเต็มขั้นตอนเเล้วนะจอรับ จะพยายามมาต่อเร็วๆนะขอรับไม่ดองแน่นอนต้องจบขอรับช่วย คอมเม้นเป็นกำลังใจให้ด้วยนะขอรับ กระผมขอตัวลาไปก่อนนะขอรับ อ่านให้สนุกน้า~
ความคิดเห็น