คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : Magic 16
ยามใดที่ตำนานได้กล่าวไว้เกิดขึ้นทุกอย่างก็จะเป็นไปตามโชคซะตานั้น ไม่ก็...แสงจากดาราช่วยส่องนำทางไปแต่....แสงนั่นจะขึ้นอยู่กับความปราถนาของคนที่อธิษฐานอย่างแรงกล้า เท่านั้น แต่เมื่อใดที่ผู้คนได้อธิษฐานคำปดออกมาแสงจากฟากฟ้าจะลงทัณฑ์ผู้นั้นเอง
ในตอนนี้ทุกคนกำลังไปรวมตัวกันที่ห้องสภาใหญ่ตามหมายเรียกลับของครูใหญ่ เปกาซัส เจ. ครอฟอร์ดอันหมายถึงสงครามขนาดย่อมที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่ช้า ถึงแม้เปกาซัสจะพยายามไม่ให้มันมาเกิดขึ้นที่โรงเรียนแล้วก็ตาม
"เฮ้อ...meคิดว่ามันน่าจะนานกว่านี้นะ ไม่คิดเลยว่าหนังสือนั่นจะส่งทั้ง12คนมาในกาลเวลาเดียวกันแบบนี้" เปกาซัสได้แต่กับเรื่องที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้ เพราะเป็นตามที่หนังสือได้บัญญัติเอาไว้ไม่ผิด มันจะเกิดขึ้นเหมือนเมื่อ1200ปีก่อนรึเปลานะ
ติ๊ดๆๆ..."ครับทางนี้เตรียมการเอาไว้เรียบร้อยแล้วท่านมาริค อีก2ชั่วโมงสามารถทำตามที่ท่านต้องการได้เลย" เสียงของคนที่เรารู้จักกันดี เอ็ด ได้รางงานต่อหัวหน้าใหญ่ถึงการเตรียมการที่พร้อมแล้วอีกไม่นานสงครามจะเกิดขึ้นและจะเป็นไปตามที่พวกเขาหวังเอาไว้
ก๊อกๆๆ...เสียงค๊อกประตูขออนุญาตเข้าไปดังขึ้น ทั้ง5คนก้าวเข้าไปยังห้องสภาใหญ่ด้วยความกล้าๆเกร่งๆ บรรยากาศที่เย็นจากเครื่องปรับอากาศตอนนี้ทำให้พวกเขารู้สึกไม่ไว้วางใจ ก่อนหน้านี้เมื่อ15นาทีที่แล้ว "อ่ะ!!มีอีกฉบับนึงด้วยล่ะจูได" โยฮันเปิดมันขึ้นมาก็ตกตะลึงอยู่ซักครู่ ก่อนที่จะเริ่มอ่านมัน
"เหล่าคนที่มีรายชื่อนี้ขอให้มาพบกันที่ห้องสภาใหญ่ด้วยเป็นเหตุจำเป็นจาก มุโต้ ยูกิ ประธานสภานักเรียน คนแรกฟุโด ยูเซย์ ,ยูกิ จูได ,สึคุโมะยูมะ ,ซาคากิ ยูยะ ,ฟุชิกิ ยูซาคุ และ2คน โยฮัน แอนเดอร์สัน กับ โคว โฮวแกน
เพราะแบบนี้ทั้ง5คนถึงมาอยู่ที่นี่ก่อน แต่ก็ยังขาดอีก2คนที่เป็นส่วนสำคัญเช่นกัน "มากันแล้วสินะจูไดคุง ยินดีต้อนรับเข้าสู่การเป็นสภานักเรียนนะ" ยูกิก้าวขาออกมาจากที่นั่งตรงกลางของสุดห้องซึ่งถือว่าเป็นที่นั่งของประธานเท่านั้นพร้อมด้วยรอยยิ้มอันเป็นสัญลักษณ์
"คุณยูกินี่มันหมายความว่ายังไงกันครับ?!" จูไดเดินเข้าไปหาผู้เป็นที่เคารพของตนด้วยความสงสัยเข้าเป็นสภานักเรียนหรอ?? "ก็อย่างที่เธอได้ยินนั่นแหละจูได ครูใหญ่ได้อนุมัติให้พวกนายเข้ามาเป็นสภานักเรียนของที่นี่" อาเทมก็ออกมาเสริมให้หลังจากที่ยืนมอง
"แล้วเหตุผลอะไรที่ต้องให้เรามาเข้าสภารึเปล่าครับมันน่าสงสัยนะครับคุณอาเทม"โยฮันหันไปพูดกับอาเทมที่เป็นคนที่ตนนับถืออย่างหวั่นๆคนๆนี้มีพลังเวย์มนต์สูงเป็นอย่างมาก ทำได้ก็ไม่อยากขัดแต่เรื่องนี้มันก็แปลกอยู่ดี
"ถึงจะไม่อยากอธิบายแต่ก็คงช่วยไม่ได้นะ....พวกเธอรู้จักผู้ถูกเลือกตามคัมภีร์นักเวทย์มั้ย นั่นแหละที่ชั้นจะบอก" ยูกิเอ่ยถึงหนังสือต้องห้ามนั่น มันทำให้ทั้ง5คนถึงกับเย็นสันหลังวาบ อย่าบอกนะว่า "ผู้พิพากษา..." คำสั้นๆที่จูไดเอ่ยออกมาทำให้ทั้งห้องตกอยูในความเงียบ
ทุกคนยกเว้นยูมะในที่นี้รู้ดีว่ามันคืออะไร แต่ไม่คิดว่าจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ ผู้พิพากษาทั้ง6มารวมตัวกันแล้ว แต่ยังไม่รู้ว่า6คนนั้นเป็นใครอยู่ดียกเว้นตัวเองอ่ะนะ "ดูเหมือนจะเข้าใจกันแล้วสินะใช่ ยูกิ,จูได,ยูเซย์,ยูมะ,ยูยะ,และยูซาคุ คือ6คนที่เป็นผู้พิพากษายังไงล่ะ"
สิ้นเสียงทุกคนที่เงียบกันอยู่เเล้วก็ยึ่งเงียบกันเข้าไปอีก อะไรกันตำนานจากหนังสือเรื่องนี้มันเป็นความจริงหรอไม่น่าเชื่อจริงๆเลย ทุกคนได้เเต่คิดแบบนี้ "การที่ผู้พิพากฯจะมารวมกันได้แบบนี้แสดงว่าผู้ช่วยฯก็น่าจะอยู่ข้างกายด้วยสินะ"ยูกิหันไปมองโยฮันที่ยืนอยู่ข้างๆจูได
"ผมน่ะหรอผู้ช่วยฯ ไม่หรอกครับที่ผมทำได้ก็เพียงแค่สร้างผลึกอัญมณีเท่านั้นเองครับ"โยฮันตัดเพ้อเจ้าตัวรู้ตัวเองมาเสมอว่าไร้พลังในการต่อสู้เเค่ไหนแค่ที่ผ่านมาเขาแค่ใช้ผลึกอัญมณีให้เป็นประโยชน์เพียงเเค่นั้น
"การที่ผู้ช่วยฯเกิดมาล้วนแต่มีพลังที่ต่างกันออกไปนายเองก็เช่นกันอย่าเอาแต่หดหู่สิ เสียดายอัญมณีที่งดงามพวกนี้เสียจริง" อาเทมมองเข้าไปในตาสีน้ำทะเลของจูได พึงระลึกว่าตนนั้นต้องเข้มแข็งเพียงใด อย่ามาดูถูกตัวเองแบบนี้มันจะเสียความเป็นนักเวทย์ที่ดีไปแล้วจมดิ่งสู่ความมืด
"คือผมไม่เข้าใจครับที่พวกคุณคุยกัน...มันคืออะไรหรอ" ยูมะถามขึ้นอย่างสงสัยทำให้อาเทมประหลาดใจเล็กน้อย "นี่นายไม่รู้อะไรเลยหรอเกี่ยวกับหนังสือเล่มนั้นยูมะคุง" ยูกิได้แต่ถามเจ้าตัวนี่มีพลังอยู่ในตัวแต่กลับไม่รู้มาก่อนเลยหรอ
"อย่าไปว่ายูมะเลยครับคุณยูกิ ผมกับพี่ยูซาคุเป็นคนที่ปิดบังเขามาเอง" ยูยะเดินออกมาอยู่ด้านหน้าของยูมะพลางอธิบายความสงสัยทั้งหมดแก่ทุกคน "ก็อย่างที่ได้ยินนะครับรุ่นพี่ยูกิ...ผมคงไม่ต้องอธิบาย" ยูซาคุก้าวเท้าเข้ามาในห้องด้วยท่าทีที่เรียบเฉยราวกับว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นซักวัน
"พี่ยูซาคุ!!.."ยูมะพูดออกมาและยังงงๆว่าคนพวกนี้พูดอะไรกันอยู่ดี "ยูมะมานี่สิเดียวพี่อธิบายให้ฟัง"ยูซาคุกวักมือเรียกน้องภายในใจนั้นไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลย ถ้าทำได้ก็ไม่อยากให้พลังบ้าๆนี่มาอยู่กับน้องของเขา เมื่อยูมะไปถึงเขาก็เริ่มอธิบายไปในแต่ละขั้นตอน เพื่อความเข้าใจของน้อง
สีหน้าที่รับฟังค่อยๆเปลี่ยนไปกลายเป็นความทุกข์และหวาดกลัว ยูมะไม่เคยรู้เลยแม้แต่น้อย แต่ก็ได้ยูซาคุช่วยปลอบใจจนกลับมาเป็นเหมือนเดิมโอ้น้องที่น่ารักและใสซื่อคนนี้ต้องมาเจอกับเรื่องนี้แล้วหรอเสียใจจริงๆ
"เข้าใจเเล้วสินะยูมะคุง ชั้นขอแรงเธอช่วยหน่อยนะ พวกเราต้องช่วยกัน" ยูกิกุมมือของยูมะเบาๆกับยิ้มที่แสนอ่อนโยนตัวยูมะเองก็รับรู้ได้ว่าพี่คนนี้ที่ยังยิ้มได้อยู่ก็กลัวในพลังนี้เหมือนกัน เพราะอย่างนั้นเขาเองก็ต้องเข้มแข็ง
"ได้ครับผมจะช่วยให้เต็มที่เลย" คำพูดที่บริสุทธิ์แบบนี้ทำให้ทุกคนในห้องถึงกับเป็นห่วง รอยยิ้มที่ไม่รู้อะไรเลยนี่ ไม่อยากให้ต้องมาเห็นการต่อสู้ซักนิด "ถ้าอย่างนั้นก็เหลือแต่โควสินะ" ยูเซย์เอ่ยออกมาอย่างเป็นห่วง เพื่อนตนก็มีเหตุเกี่ยวข้องด้วยกับเรื่องนี้
"เรียกผมมาสินะครับ....คุณ ประธานสภา" โควเดินเข้ามาด้วยความมั่นใจตามตัวมีรอยเปียกของน้ำอยู่เป็นแห่งๆ เหมือนว่าจะโดนน้ำหกใส่ "โคว!....." คำพูดที่อยากจะพูดออกมาแต่มันก็หายกลับเข้าไปในลำคอ เขารู้ดีแต่ก็ยากที่จะเอ่ยถาม
"เฮ้อ~....ไม่เป็นไรหรอกน่ายูเซย์เชื่อใจชั้นเถอะนายทำได้ดีแล้ว" โควเดินมาหายูเซย์ที่ก้มหน้าก้มตาเหมือนจะร้องไห้ออกมา "อย่าร้องนะครับพี่ยูเซย์" เสียงกระซิบเบาๆของยูมะทำให้เจ้าตังเงยหน้าขึ้นมามอง น้ำตาที่คลออยู่ใกล้ไหลเต็มทน สร้างความตกใจให้โควและยูมะอย่างมาก
ฟรึบ!!.... อ้อมกอดจากด้านหน้าของใครคนหนึ่งสวมกอดใส่ของยูเซย์ที่ย่อตัวลง เสื้อสีแดงอันคุ้นเคยกับดาวดวงน้อยในกระเป๋าเสื้อด้านซ้าย จูไดกำลังกอดเขา "นี่....นายร้องไห้ทำไม" เสียงเรียบเย็นเอ่ยถามเขา นี่เป็นครั้งที่2แล้วที่รู้สึกว่าจูไดเปลี่ยนไปตั้งแต่ตอนที่แข่ง
มันไม่เหมือนเดิมรู้สึกว่านี่ไม่ใช่จูไดที่เขารู้จัก...ไม่สิเขาเองก็ไม่รู้จักจูไดอยู่แล้วด้วย บางที่นี่อาจจะเป็นอีกนิสัยนึงของเขาก็ได้ "ไม่มีอะไรหรอกแค่ทะเลาะกับเพื่อนเอง" ยูเซย์ตอบ...ตอนนี้น้ำตาที่คลออยู่หายไปแล้วและกลับมายิ้มเหมือนเดิมหลังจากงานนี้เขาจะต้องไปคุยกับเเจ็คซะแล้วสิ
"พวกyouมาแล้วสินะ โอ๊ะ!!เหมือนจะยังมาไม่ครบสินะรอกันหน่อยได้รึเปล่าพวก you" เปกาซัสปรากฏตัวออกมาแล้วคุยกับยูกิด้วยท่าทีสบายๆ "เทนโจคุงกับอาคาบะคุงสินะครับอีกเดียวก็มาถึงแล้วครับ" ยูกิตอบกลับและผ่อนคลายความ
เครียดลง
"จูได...ปล่อยยูเซย์ได้แล้ว" โยฮันลากคอจูไดออกมาจากการกิดหนึบอีกฝ่าย "อืม...." เสียงที่ขุ่นมัวบวกกับความไม่พึงพอใจของจูไดเอ่ยออกมาก่อนนะปล่อยยูเซย์ให้เป็นอิสระ ทุกการกระทำนั้นทำให้โยฮัน ยูมะและยูยะเริ่มกังวลว่าทำไมจูไดถึงได้เป็นแบบนี้
เเสงอาทิตย์จากคนๆนั้นกำลังขุ่นเคืองทำไมถึงรู้สึกแบบนี้กันนะ ทั้งที่เป็นน้ำแข็งเวลาปกติก็สดใสเหมือนสุริยาเเท้ๆแต่เวลาโกรธเคืองกลับเย็นยิ่งกว่าน้ำแข็งเสียอีก....ทำไมถึงรู้สึกว่าในนั้นไม่ได้มีแค่เวทย์น้ำแข็งกันนะ อย่างกับมี ทินกร วาโย บุปผา และ ธารา อยู่ด้วยกันเลย
"ขอโทษที่มาช้าครับครูใหญ่" เสียงดังจากข้างนอกพูดขึ้นชายหนุ่ม2คนเดินเข้ามาด้วยท่าทีสงบสมกับเป็นสมาชิกสภา "โอ้พวกyouมากันแล้วสินะ เทนโจ ไคโตะ กับอาคาบะ เรย์จิ มาได้ทันเวลาพอดีเลยนะ" เปกาซัสออกมาต้อนรับทั้ง2อย่างดีหลังจากเข้าไปแฝงตัวกับองค์กรในนานนับ2เดือน
"ไงยูมะมาที่นี่ได้ยังไงเนี่ยที่นี่ไม่ใช่ที่ของเด็กนะ"หนึ่งในสองคน ไคโตะพูดกับยูมะอย่างไม่ถนอมน้ำใจว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกอย่างไรเลย "นายยังจริงจังเหมือนเดิมเลยนะไคโตะ" เหมือนเจ้าตัวจะไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยพร้อมเดินเข้าไปหาและรอยยิ้มอย่างสนิทสนม(ก็แน่สิเป็นพัดลมกันนี่น่า//ไรท์พึ่งได้ออกมา)
"ทีนี้เราก็จะได้วางแผนกันหยุดเหตุการณ์ที่จะเกิดแล้วนะ meคิดได้ว่าสิ่งที่ควรทำคือแบ่งผู้พิพากษากับผู้ช่วยฯออกจากกันก่อนนะ" แล้วการเริ่มจับกลุ่มก็เริ่มขึ้น ทุกคนรู้หน้าที่ของตนเองหมดแล้วในที่นี้คือหยุดสงครามที่จะมาถึงและห้ามใช้พลังสูงสุดเด็ดขาด
ไม่อย่างนั้นจะเป็นตัวเปิดกุญแจสำคัญที่จะทำให้วงเวทย์แห่งการทำลายล้างเกิดขึ้นวงเวทย์จะเกิดได้ก็ต่อเมื่อคนที่มีเวทย์ในข่ายผู้พิพากฯใข้พลังจนถึงขีดสุดเท่านั้น เพราะฉะนั้นทุกจึงถูกสั่งห้ามใบ้พลังสูงสุดตั้งแต่ฝึกอบรมในสมัยประถมมา
ตู้มมมมมม!!!!เสียวระเบิดดังขึ้นหลายๆครั้งทำให้บาเรียที่กางอยู่รอบโรงเรียนแตกออก คนที่จะทำให้มันแตกได้จะต้องเป็นจอมเวทย์ระดับสูง100คนเท่านั้น แต่นี่กลับแตกออกได้ด้วยฝีมือคนๆเดียว "เกิดอะไรขึ้นน่ะ!!แย่แล้วพวกเราช้าไปหรอเนี่ย นี่พวกเธอฟังme ไทำในสิ่งที่ควรทำซะmeจะทำในสิ่งที่ meควรทำตอนนี้....ได้โปรดปลอดภัยกลับมาด้วย"
เปกาซัสสั่งลาก่อนที่ทุกคนที่ยังไม่ทันตั้งตัวต้องออกไปรบกันจริงๆ ทั่วนอกโรงเรียนมีทหารของฝ่ายศัตรูอยู่มากมาย เฉกเช่นว่าเวลาแห่งการเรียกมังกรสีนิลเขียวกำลังจะเริ่มขึ้น ทุกคนจึงเรียกสัตว์อัญเชิญออกมา "มังกรสิทองนิลเอ๋ยจงรับคำบัญชาข้ากันโดรา" มังกรสีดำสนิทรอบตัวมีดวงตาสีแดงเพลิงเต็มไปหมดสร้างความกลัวให้เเก่นักเรียนที่กำลังอพยพหนี
"กลุ่มดวงดาวแห่งความหวังจงมารวมกันที่นี่ จง โบยบิน สตาร์ดัสดราก้อน" ยูเซย์เรียก สตาร์ดัสออกมาเเสงสีขาวพัดเอากลุ่มควันดำที่ลอยมาบนท้องฟ้าจนหายไป "จงออกมา ไฟวอล ดราก้อน" คราวนี้เป็นยูซาคุที่เรียกมังกรสีน้ำเงินขาวบนหัวมีวงอยู่เป็นมังกรที่สวยงามมาก
"ทำอะไรอยู่น่ะจูไดเรียก สัตว์อัญเชิญของนายออกมาสิ" ยูเซย์หันไปเตือนจูไดที่ยืนนิ่งสนิทอยู่บนตึกโรงเรียน มองดูทหารด้านล่างอย่างนึกคิดบางอย่างอยู่ "โทษทีนะยูเซย์ชั้นเรียกออกมาได้ได้" จูไดว่าแล้วกระโดดลงไปนี่คือตึกโรงเรียนชั้นบนสุด(ชั้นที่15) ทำให้ ยูเซย์ใจหายก่อนจะใช้มังกรของตนไปรับไว้
"ขอบใจนะยูเซย์" เจ้าตัวหันมาโบกมือและตะโกนให้ก่อนจะวิ่งออกไปที่ใดที่หนึ่ง "เทพเเห่งมังกร มังกรฟ้า โอซีริส" อาเทมเอ่ยขึ้นกลุ่มก้อนเมฆรวมตัวกันแล้วก็มีร่างของมังกรหย่อยต้วลงมา เทพมังกรสีเเดง "ช่วยไม่ได้ล่ะนะ มังกรยามสายฝนหยุดพัด เรนโบว์ ดราก้อน" โยฮันเรียกมังกรคู่ใจออกมาถึงแม้เจ้าตัวจะมีเจ้าคาบังเคิลอยู่แล้วก็ตาม
"นกสีดำที่สยายปีกในเงามืด จงปลดปล่อยแสงให้เป็นอิสระ แบล็คเฟย์เธอร์ ดราก้อน" โควเองก็เรียกนกตัวใหญ่ออกมาถึงจะเป็นสีดำแต่ก็สง่าไม่แพ้สีขาวอย่างสตาร์ดัสเลย "จงออกมากาแล็กซี่อายส์ โฟตอน ดราก้อน" ไคโตะเรียกมังกรออกมาแสงสว่างสาดส่องไปทั่วบริเวณ สร้างความกลัวให้ทหารด้านล่างเป็นอย่างมาก
"ทุกคนลงมือกัน!!!" "โอ้!!!!" เสียงออกคำสั่งของประธานสภาดังขึ้นทุกคนก็เตรียมออกรบยกเว้นยูมะ ยูยะและเรย์จิที่ต้องทำอย่างอื่นแทน พวกเขาไม่ถนัดการต่อสู้เลย(เว้นแต่เรย์จิอะนะเพราะต้องมาปกป้องเด็กน้อยทั้ง2) ทางจูไดที่เดินทางทิศทางหนึ่งทิ้งให้ทุกคนต่อสู้กันอยู่
"นี่นายมายืนทำอะไรตรงนี้ เอ็ด" จูไดทักขึ้นถึงบุคคลที่ยืนมองเหตุการณ์ทุกอย่างโดยไม่คิดไปร่วมแม้แต่น้อย "ถูกจับได้ซะแล้วสิ...ไงไม่เจอกันนานเลยจูได" เอ็ดหันมาประจันหน้ากับศัตรูของตนอย่างระมัดระวัง จูไดคือตัวอันตรายยิ่งกว่าคนอื่นๆเสียอีกตามที่ตำนานในหนังสือกล่างไว้
"ตามที่หนังสือกล่าวไว้ ผู้พิพากษา1คนจะมีความสามารถในการสั่งปีศาจให้มารับใช้ได้ มันคือพลังอำนาจสูงกว่าใครๆ" เอ็ดเริ่มเอ่ยบางอย่างที่ทำให้จูไดรู้สึกไม่สบอารมณ์นัก "นายต้องการจะสื่ออะไรเอ็ด" จูไดก้มผน้าลงเล็กน้อยผมด้านหน้าหล่นลงมาปรกทำให้มองไม่เห็นดวงตาตอนนี้ของจูได
"ก็แค่อยากจะเห็นปีศาจที่นายจะเรียกออกมาเท่านั้นเอง" เอ็ดยังคงทำตัวสบายๆต่อหน้าจูได ใช่ตอนนี้เขาอยากตายๆไปซะ....รีบโจมตีมาได้แล้วมัวอดกลั้นอะไรอยู่ล่ะ "แค่นั้นจริงๆหรอเอ็ด"เสียงที่น่าจะเย็นชาเหมือนทุกครั้งแต่กลับอบอ่อนเหมือนแรกยามฤดูใบไม้ผลิบาน ทำให้เอ็ดประหลาดใจ
"นายพูดอะไรจูได....รีบเข้ามาสินายไม่อยากแก้เเค้นชั้นแล้วหรอ" เอ็ดมองด้วยสายตายอมแพ้และวอนให้ฆ่าเขา เพราะตอนนี้เขารู้มาว่าเพื่อนของเขาที่ทางองค์กรจับมาเป็นตัวประกันเพื่อใช้เขาได้โดนสังหารไปแล้ว ไม่มีอะไรที่จะต้องอยู่อีกแล้วเพราะว่าไม่ยุ่งเรื่องที่ไม่ควรเลยต้องเป็นแบบนี้
"เอ็ด...นายกำลังทำอะไรอยู่ นายได้มองตัวเองบ้างมั้ย" เสียงจากความอ่อนโยนเป็นความเศร้าที่เกาะกุมจิตใจ สภาพของเอ็ดตอนนี้คือเวทย์ลูกศรพิษที่ควรจะเล็งมาที่เขาแจ่กำลังเล็งไปที่ตัวเอ็ดเองมันพันรอบตัวเอ็ดอย่างหวงแหน เหมือนกับถ้านายขยับมันก็พร้อมจะเเทงเจ้านายของมันเอง
"เหอะไรล่ะนายไม่อยากแก้แค้นชั้นแล้วอย่างนั้นหรอ"น้ำตาเริ่มไหลรินลงมาทำให้เอ็ดรู้สึกแย่นิดๆนี่เขาร้องไห้ให้คนตรงหน้าเห็น แต่อีกฝ่ายก็ก้มหน้าอยู่ "หรอ...นี่ฮาเนะคลีโบ้ช่วยหน่อยสิ"เสียงที่เปร่งออกมาช่างเบาเอามากๆ เจ้าตัวน้อยขนปุกปุยสีน้ำตาลมีปีกเล็กๆ บินเข้าไปหาเอ็ดด้วยความระมัดระวังตัว
เจ้าตัวน้อยใช้มือวางลงตรงลูกศรของเอ็ดแล้วมันก็สลายหายไป ความสามารถพิเศษของฮาเนะฯที่ทำให้เวทย์มนต์ของคนอื่นสลายหายไปได้ทำได้เฉพาะถูกลอบโจมตีเท่านั้นนะ "พอได้แล้วล่ะเอ็ดชั้นไม่รู้หรอกนะว่านายเจออะไรมาแต่ชั้นจะไม่สู้กับคนที่ไม่มีจิตใจพร้อมสู้หรอกนะ" จูไดเดินตรงเข้าไปหาเอ็ดพร้อมฮาเนะฯที่บินอยู่รอบๆตัวจูได
"หึ!!!.....นายน่ะควรจะฆ่าชั้นสิ ทำไมกันล่ะเพราะงี้ไงชั้นถึงได้เกลียดนาย" เอ็ดล้มลงกับพื้นใบหน้านองเต็มไปด้วยน้ำตา เขาเเทบไม่เหบืออะไรอีกเเล้วครอบครัวก็ไม่มีเพื่อนก็ต้องมาจากไปเพราะเขา พอแล้วล่ะเขาควรตายตั้งแต่2ปีก่อนแล้วล่ะด้วยน้ำมือของคนตรงหน้านี่ แต่ทำไมพอมีโอกาสถึงไม่ฆ่าไม่เข้าใจเลยจริงๆ จูได
"ชั้นน่ะก็มีเหตุผลที่ไม่จัดการนายเหมือนกันล่ะน่า"จูหดมองไปยังเอ็ดที่นั่งอยู่บนพื้น สายตาสบกันเพียวชั่วครู่แต่ก็ทำให้เอ็ดถึงกับต้องถอยหลังออกไปให้ไกล ตอนนี้ดวงตาสีอำพันทองกำลังจ้องมองมาที่เขาเย็นชาและดุดันราวกับไม่มีชีวิต เหมือนตอนที่เเข่งเลย
"นายโอเคนะ...." เอ็ดเอ่ยถามด้วยความกังวลบวกกับความกลัว "อืม...พอดีอารมณ์ไม่ดีน่ะ ถ้านายอยากจะตายขนาดนั้นก็รอให้ศึกนี้จบก่อนเถอะแล้วเดียวชั้นจะมาเคลียเอง" จูไดพูดแล้วเดินออกไป เจ้าก้อนขนฟูลอยตามเจ้านายของมันไป "นั่นน่ะหรอเหมันต์แห่ง ฤดูใบไม้ผลิ เข้าใจล่ะ"......
"หึพวกลูกกระจ๊อกน่ะถอยไป" เสียงอันทรงอำนาจดังลั่นไปทั่ว มาริคหัวหน้าองค์ออกโรงแล้ว "งั้นผมจะเป็นคู่ต่อสู้ให้นะครับ" ยูกิทักทายอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มที่ไม่หวั่นเกรง ทำให้อีกฝ่ายรู้อยากขยี้ขึ้นไปอีก
"ได้สิงั้นก็เข้ามา!!!" การรบนี้ดำเนินไปเรื่อยๆอย่างไม่มีจุดจบกิเวลาไปอย่างยาวนาน "แย่ล่ะ!!" ยูเซย์พลาดไปโดน รองหัวหน้าฟุจิวาระใช้หอกฟาดใส่จนเป็นแผลทางยาว ในตอนนั้นเองที่จูไดกำลังมาเสริมพอดีหลังจากไปจัดการกับตรงอื่น และช่วยปกป้องอีก3คนและนักเรียนทุกคน
"ยะ....ยูเซย์"เสียงที่หวั่นๆเห็นคนตรงหน้าล่วงลงจากฟ้าเพราะได้รับบาดแผลใหญ่ ต่อหน้าต่อตาเพราะยูเซย์พลาดและเวทย์เขาไม่ใช่สายต่อสู้ด้วยเลยเสียเปรียบ "จะ..จูไดชั้นไม่เป็นไร" ยูเซย์พยายามลุกขึ้นแต่บาดแผลก็ไม่ใช่น้อยๆจึงไม่อาจลุกไหว "อยู่ตรงนี้ไปก่อนนะ....เดียวชั้นมารักษา ตัวเองด้วย" จูไดว่าสิ่งที่เขาทำต่อไปนี้ทำให้ยูเซย์ไม่เชื่อสายตาตัวเอง
ปีกค้างคาวขนาดใหญ่กางออกจากหลังของจูได ร่างอันเลือนรางของปีศาจกึ่งชายกึ่งสาวปรากฏขึ้นข้างๆจูได ก่อนที่บินสู่เวหาไปจัดการกับฟุจิวาระที่ทำให้ตนต้องลงมานอนเจ็บเเบบนี้ "กึ๊ง...เพล้ง!"เสียงของมีคมประทะเข้าหากันกลางอากาศ หอกของฟุจิวาระถูกขัดกับดาบสั้นของจูได แต่ที่ทำให้รู้สึกแปลกใจก็คือจูไดกำลังหลับตาต่อสู้อยู่
"นายนี่ประหลาดคนมาหลับตาต่อสู้แบบนี้จะชนะแน่หรอ" ฟุจิวาระว่าแล้วฟาดหอกลงไปอย่างแรงจนจูไดรับไม่ไหวโดนบาดไปหลายที่และมีเลือดซึมออกมา "อยากเห็นหรอแต่มันจะทำให้คนของชั้นเดือดร้อนนี่สิ"จูไดฉีกยิ้มน้อยๆออกมาเป็นการข่มขวัญอีกฝ่าย
"หึ...ดูเหมือนจะไม่ต้องแล้วสิ" ฟุจิวาระมองลงไปด้านล่างเห็นผบ.เยเกอร์ที่สามารถจับตัวยูมะกับยูยะออกมาได้แล้ว นั่นทำให้ทุกคนถึงกับหน้าซีด "ไม่นะยูมะ,ยูยะ" จูไดเตรียมรีบเข้าไปช่วยแต่ก็โดนฟุจิวาระขวางไว้ "จะไปไหนกันล่ะพ่อหนุ่ม" ฟุจิวาระยิ้มแสยะออกมาด้วยความสมเพชเขา
"......"ไม่มีคำใดหลุดออกมาจากปากของจูไดอีกเปลือกตาค่อยๆลืมขึ้นปรากฏให้เห็นดวงตา2สีอันสดใสเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังอันมหาศาล วงเวทย์ขนาดใหญ่เกิดขึ้นเหนือหัวของจูได ทำให้ทุกคนหันมามองกันเป็นสายตาเดียวกัน วงเวทย์แห่งการทำลายล้างเกิดขึ้นแล้ว
"ยูยะเป็นอะไรไป!!" ยูมะเขย่าน้องที่หมดสติซบลงกับไหล่ของตนอย่างเป็นห่วง กลางอกของยูยะมีวงเวทย์แบบเดียวกันกับที่อยู่บนหัวจูได ยูยะเอ่ยคำเบาๆที่คนใกล้ตัวถึงกลับผงะ "มังกรแห่งราชัน ความมืดจงสยายปีกของเจ้าออกมา ซูพรีมคิง!" สิ้นสุดคำที่ยูยะกล่าวออกมา มังกรสีดำแซมเขียวก็ออกมาจากท้องฟ้าที่มีเมฆดำขมุกขมัว
เหล่าฝ่ายศัตรูล้วนดีใจที่เทพของพวกเขาได้ตื่นขึ้นแล้ว และไม่ต้องการอะไรอีกซูพรีมจะทำลายทุกอย่างที่ขวางหน้าเพราะมันเป็นมังกรแห่งความมืดยังไงล่ะ " อึก!!...ร้อน!" ทุกคนที่เป็นผู้พิพากฯต้องทนกับความร้อนจากไฟความมืดของซูพรีมที่แพร่กระจายออกมา "ไม่เป็นไรนะจูไดยูเซย์" โยฮันรีบกู่เข้ามาหาทั้งคู่ด้วยความเป็นห่วง
"นี่ โยฮันมานี่หนอยสิ" อาเทมตะโกนเรียกให้ไปหาซึ่งเขาก็ต้องจำใจไปถึงจะเป็นห่วงแค่ไหนก็ตามที "โยฮัน ไคโตะ โคว เราต้องทำแบบนี้นะ.....มันเป็นเวทย์ที่จะช่วยทุกคนได้" อาเทมเสนอไอเดียขึ้นเขาอ่านมาอยู่แล้ววิธีปราบมังกรยักษ์นี่น่ะ
"ได้ครับ...." ทั้ง3กล่าวเพื่อช่วย เพื่อน(คนรัก)ต้องยอมทำทุกอย่างอยู่แล้ว ทั้งสามประสานเวทย์ร่วมกับพลังของมังกรสร้างฝนขึ้นมาชำละล้างไฟของซูพรีมให้ดับลงและมันก็ได้ผลแต่ควาทเสียหายก็ยังคงมีอยู่ดี "จูไดยูเซย์เป็นยังไงบ้าง" โยฮันรีบเข้าไปหาทั้งสอง ซึ่งก็อยู่ในอาการหนักพอสมควร
"ทุกอย่างมันต้องจบลงสิ ซูพรีมฟังชั้นนะในฐานะที่ขั้นเรียกนายออกมา จงกำจัดศัตรูซะ!!" คำขาดจากยูยะสั่งให้มังกรที่เป็นสัตว์อัญเชิญของตนฟังและทำตามที่ตนสั่ง กร๊อกกกก....เสียวคำรามรับคำสั่งจากผู้เป็นนายดังขึ้นก่อนจะเริ่มโจมตีใส่ทางศัตรู เหล่าทหารอีกฝ่ายต่างวิ่งหนีกันไปคนล่ะทิศล่ะทางทำให้พวกหัวหน้าองค์กรโดนพลังทำลายล้างไปเต็มๆ
การทำสงครามจบลงแล้วทุกอย่างพังพินาศไปหมดยกเว้นตึกอาคารเรียนนักเรียนส่วนหนึ่งได้รับบาดเจ็บแต่ก็ปลอดภัยเว้นแต่ว่าคนที่ร่วมต่อสู้ยูเซย์บาดเจ็บสาหัสมากเสียเลือดไปไม่น้อยจึงถูกหามส่งโรงพยาบาลประจำโรงเรียนพร้อมกัน คนอื่นๆ
ตอนนี้ทุกอย่างมันจบลงแล้วภายหลังองค์กรเหล่านี้ก็ถูกกระทรวงด้านความปลอดภัยจับกุมกันหมด และปิดบังที่โรงเรียนเป็นคนจัดการเรื่องนี้เพื่อความปลอดภัยของสถานศึกษาด้วย จึงปิดข่าวไปเสียก่อน ทุกอย่างกลับมาสงบอีกครั้งแต่ก็ยังมีความกังวลใจอยู่เพราะตอนนี้ยูเซย์.....
ตอนที่16โดนตัดฉับๆๆเลยนะขอรับ~ ไรท์กลับมาแล้วแค่วันนี้นะขอรับและมีข่าวร้ายว่าอาทิตย์หน้าสอบทั้งอาทิตย์เลยไม่มีเวลาเขียนต่อแน่นอนขอรับต้องขออภัยด้วย แต่หลังจากสอบไรท์จะกลับมาปั่นเหมือนเดิมนะ ภาคเเรกใกล้จบแล้วด้วย(ยิ้ม อ่อน) ถึงแม้เรื่องมันจะมาเร็วไปเร็วก็เถอะ ก็ต้องขออภัยถ้าอ่านไม่เข้าใจนะขอรับ
ไรท์จะรีบสอบแล้วมาแต่งต่อนะขอรับขอขอบคุณนักติดตามแบะผู้เจ้ามาอ่านด้วยนะที่อ่านมาตลอด ไรท์ขอตัวลาไปก่อนนะขอรับ อ่านให้สนุกน้าขอรับ~
ความคิดเห็น