"ยูเซย์.. "เสียงเรียกแผ่วเบาจากใครคนหนึ่งที่แอบมองเขานั่งอ่านหนังสือยามทำยอยู่ แววตาบ่งบอกถึงความรู้สึกที่ไม่อาจเอื้อนเอ่ยไปได้ทำไมกันอยู่ใกล้แค่เอื้อมมือแต่ไม่อาจไขว่คว้ามาได้
“ แจ็คมีอะไรเปล่าทำไมไม่เข้าห้อง?“ ยูเซย์กล่าวเขาละสายตาจากหนังสือเมื่อรู้สึกได้ว่ามีใครกำลังมองเขาอยู่ "เปล่าหรอก...แค่เห็นว่านายไม่ได้อยู่ในสวนของหอพักเลยคิดว่าน่าจะอยู่ที่นี่"แจ็คเบี่ยงเบนคำพูดไป ทั้งที่เขาตั้งใจจะมาหายูเซย์ตั้งแต่เเรก
"งั้นหรอ...นี่แจ็คมีอะไรรึเปล่าเเหมือนนายอยากบอกอะไรชั้นเลยนะ....ทำไมไม่พูดออกมาล่ะ"ยูเซย์วางหนังสือลงและเดินเข้ามาหาแจ็คด้วยความเป็นห่วง
ฟรึบ!!ร่างกายทีที่สูงกว่าโถมตัวเข้ากอดคนตตัวเล็กว่าอย่างอ่อนโยน มือใหญ่ลูบหัวเขาด้วยความเอ็นดู รักใคร่!? และห่วงแหนแม้จะไม่ได้เป็นเจ้าของเขาก็ตาม แต่เขาก็ตัดสินใจได้แล้ว
่"นี่ยูเซย์ชั้นชอบนายนะ...."คำพูดเรียบๆออกมาจากแจ็คใบหน้าขึ้นสีแดงอมชมพู เขาตัดสินใจที่จะบอกคนข้างกายนี้มานนานแล้วแต่ก็ไม่เคยมีโอกาส แต่ครั้งนี้สำเสร็จแล้ว
"....."คนที่ตัวเล็กกว่าไม่พูดอะไรได้แต่ก้มหน้าอึ้งกับสิ่งที่อีกฝ่ายพูดออกมา เขาทั้งสบสนและไม่รู้สึกอะไรในเวลาเดียวกัน ตลอดมาเขาเห็นว่าคนตรงน้านั้นเป็นเพื่อนที่ดีตั้งเเต่เด็กเสมอมา
ทำไมถึงมาบอกเรื่องแบบนี้กับเขากัน?? "นี่ยูเซย์ถ้านายยังไม่พร้อมสำหรับคำตอบก็ไม่เป็นไรนะ"แจ็ควางมือบนหัวยูเซย์อย่างอ่อนโยนเขารู้ว่าเพื่อนคนนี้คงช็อกกับที่เขาพูด
"อืม....ชั้นขอออกไปข้างนอกหน่อยนะ"เมื่อคนตรงหน้าเดินพ้นประตูออกไปแจ็คก็ได้แต่หวังและรอคำตอบอย่างใจเย็นเท่านั้นโดยที่ไม่รู้เลยว่าใครคนหนึ่งกำลังแอบฟังอยู่
ตึกๆๆๆ.....ยูเซย์เดินออกมาจากห้องและยังคงเดินไปเรื่อยๆคิดตลอดเลยว่าเขาควรทำอย่างไรดี เขาไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน ในระหว่างที่กำลังเหม่อลอยตัวเเขาก็ได้เดินมาถึงหอ1เสียแล้ว
"อ้าวๆ~ยูเซย์คุงนี่น่ามาทำอะไรที่นี่หรอ"ผู้ดูแลหอพักที่1ทักยูเซย์ขึ้นเขาเคยอยู่หอนี้มาก่อน ก่อนที่จะเลื่อนชั้นและย้ายหอไป เด็กปี1ทุกคนต้องเคยผ่านหอสุดทรหดนี่มาก่อน
"คุณจูโซ....ไม่เจอกันนานเลยนะครับสบายดีมั้ย"ยูเซย์ทักทายผู้ดูแลหอ ฮิรากิ จูโซ คนที่ฝึกให้นักเรียปี1ทุกคนรู้จักระเบียบการเข้าออกหออย่างเข้มงวด
"มาเดินเล่นในวันหยุดนน่ะครับ....พัพักผ่อนร่างกาย"ยูเซย์ยิ้มให้คุณจูโซแล้วเดินไปนั่งที่โต็ะม้านั่งเก่าที่เป็นที่ประจำของเขาสมัยปี1 อ่าบรรยากาศเก่าๆเริ่มผุดขึ้นมา ตรงนี้เขาเคยมานั่งกินข้าวกับพวกแจ็ค โคว และคิริวเพื่อนเก่า
เรื่องราวสมัยก่อนช่างหวานหอมมีแแตแต่เรื่องดีๆเสมอ....และเรื่องเมื่อครู่ก็แว๊บเข้ามาในหัวของยูเซย์ เขาควรทำอย่างไรดีควรที่จะตอบแจ็คแบบไหนดี ในระหว่างที่คิดตรงโต็ะม้านั่งเพลินๆ
"รุ่นพี่!คิ้วขมวดกันเป็นปมแล้วนะครับ!!"เด็กที่หน้าตาคุ้นเคยเดินเข้ามาหายูเซย์โดยที่เขาไม่ทันได้สังเกตุ "ยูมะ!?ทำไมมาอยู่ที่นี่ล่ะ"
ยูเซย์ถามออกไปโดยไม่ทันคิด (ก็นี่หอปี1นะ//ไรท์ตอบแทนยูมะจัง)
"ก็นี่หอปี1นะครับ ผมก็ต้องอยู่ที่นี่สิครับรุ่นพี่"ยูมะตอบกลับแล้วนั่งลงตรงข้ามกับยูเซย์ พลางเเกะห่อขนมโมจิสีขาวมาให้ยูเซย์
"ขอบใจนะยูมะชั้นเหม่ออีกแล้วสิ"ยูเซย์รับก้อนโมจิสีขาวมาก่อนจะทำหน้าเศร้า
"รุ่นพี่ยูเซย์มีอะไรรึปล่าบอกผมได้นะครับดูถ้ารุ่นพี่จะหนักใจเอามากๆเลย"ยูมะมองเขาโยไม่วางตา สายตาที่สามารถมองได้ทะลุ
ปุโปรงนั้นเหมือนไร้เดียงสา แต่ความจริงนั้นไม่ใช่เลยยูมะดูมีประสบการณ์เอามากๆในเรื่องแบบนี้
เขาประหมาดไม่ได้เลยรุ่นน้องคนนี้น่าจะมีเรื่องเราในชีวิตที่ผ่านมาเยอะและแก้ไขมันได้อย่างชำนาญกว่าเขาแน่ๆ ถึงเขาจะมีประสบการณ์ในด้านต่างๆมาแต่ในด้านความรักนี่ขอยอมแพ้เลย
"คือว่านะ....เพื่อนมาบอกชอบชั้น แล้วก็ไม่รู้จะทำยังไงดี เพราะชั้นไม่เคยมีคนรักมาก่อนและไม่เคยคิดเกินเลยเพื่อนด้วย"ยูเซย์ก้มหน้าเขาอายมากที่ต้องมาปรึกษารุ่นน้องแบบนี้แต่จะให้ทำยังไงเขาไม่มีหนทางนี่น่า
"อย่างงั้นเองหรอครับ....อืมทำไมรุ่นพี่ไม่บอกเขาล่ะครับว่าไม่ได้ชอบ การออกมาคิดแบบนี้ก็ดีอยู่นะครับแต่ว่ามันเป็นการให้ความหวังอีกฝ่ายว่าเราจะต้องมาตอบตกลงแน่นอน เพราะฉะนั้นรุ่นพี่ก็คิดดีๆนะครับว่าชอบเขาหรือเปล่า"
ยูมะร่ายยาวเพราะเขาก็เคยเจอสถานการณ์แบบนี้มาก่อน เพราะอย่างนั้นจึงต้องพูดให้เคลียเลยถึงแม้จะเจ็บที่โดนปฏิเสธแต่การทำแบบนี้ก็เป็นการรักษาความเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้
"ชอบหรือไม่ชอบน่ะหรอ"ในระหว่างที่คิดคำพูดหนึ่งก็ดังก้องเข้ามา'ไม่ต้องสุภาพมากก็ได้น่า เรามาเป็นเพื่อนกันนะ' คำนั้นวนเวียนอยู่ในหัวเป็ฯถ้อยคำที่แสนอ่อนโยและอบอุ่นหัวใจ อ่าเขาตัดใจแล้วว่าจะต้องไปบอกแจ็ค
เขาไม่ได้ชอบแจ็คและเห็นเป็นเพื่อนเสมอมา และเขาต้องขอโทษที่รับความรู้สึกไว้ไม่ได้ด้วย แต่เขาคิดว่าจะต้องมีคนที่เหมาะสมกับแจ็คอยู่แน่ๆ โควยังไงล่ะ
"ยูมะชั้นคิดได้แล้ว นายช่วยมาเป็นเพื่อนหน่อยสิได้รึเปล่า"ยูเซย์คลี่ยิ้มออกมาเขาคิดว่าการตอบตามความจริงไปถึงจะทำอีกฝ่ายเจ็บก็ดีกว่าโกหกไปแล้วมาเจ็บมากๆทีหลัง
"ได้สิครับรุ่นพี่ ถ้าเป็นเรื่องที่ช่วยได้ผมก็จะช่วย"ยูมะตอบตกลงและลุกขึ้นเตรียมเดินไปพร้อมกับยูเซย์ที่จะนำคำตอบไปให้แจ็ค
ในระหว่างทางไปหอ3ทั้งคู่ก็เจอยูซาคุนั่งอยู่ในสวนของหอ2 ในมือถือหนังสือแล้วหลับพิงต้มไม้อยู่(สวนของหอ2จะเป็นทางผ่านไปยังหอ3นะขอรับ) "พี่ยูซาคุมนอนตรงนี้เดียวหวัดก็กินหรอนะ"ยูมะเดินเข้าไปทักยูซาคุที่นอนหลับไม่ไหวติ่ง
"คนรู้จักหรอยูมะ"ยูเซย์เดินเข้ามาหาแล้วถามด้วยน้ำเสียงเบากลัวคนที่หลับจะตื่นขึ้น "พี่ของผมเองพ่อกับแม่ของพวกเรารู้จักกันเลยสนิทกันมาตั้งแต่เด็กแล้ว"ยูมะอธิบายแล้วเขย่าตัวพี่ชายเบาๆ
"อืม~....รบกวนจริง!"ยูซาคุเบิกตาขึ้นมาหนึ่งข้างเพื่อดูว่าใครที่กำลังรบกวนเขาเวลานอนของเขา"พี่ยูซาคุ....ผมเองนะ"ยูมะโบกมือไปมาตรงหน้าเขาด้วยรอยยิ้ม
"อะไรกัน!!!ยูมะเองหรอ มาปลุกพี่แบบนี้ไม่โดนด่าก็ดีแล้วนะ"ยูซาคุดุน้องไปนิดๆเขาไม่ค่อยชอบให้ใครมาปลุกเวลานอนพักสายตาเท่าไหร่ยกเว้นยูยะล่ะนะ(ลำเอียง//ไรทมองบน)
"ก็มานอนในที่แบบนี้ก็เป็นหวัดแย่เลย...หัดดูแลตัวเองด้วยสิยูยะจะเป็นห่วงเอานะ" แค่
ยูมะเรียกชื่อของน้องชายอีกคนก็ทำให้พี่ชายดื้อดึงนี้หันขวับมาด้วยสายตาที่ขอร้องนัยๆว่าอย่าบอกยูยะเลยนะ
"เอาล่ะผมบอกพี่เท่านี้แหละ...รุ่นพี่ไปกันเถอะครับเดียวจะเสียเวลา ไปก่อนนะพี่"ยูมะกล่าวแล้วเดินออกไปพร้อมกับยูเซย์ โดยตาที่สายตาของยูซาคุนั้นยังคงจ้องทั้งคู่โดยไม่วางตา(ก็นั่นน้องผมนิจะให้ไปกับใครที่ไม่รู้จักได้ยังไงกัน//ยูซาคุ talk)
ทั้งคู่เดินมาถึงหอ3ลมพริ้วไสวเป็นการต้อนรับทั้งคู่ที่มาเยือน ผู้ดูแลหอก็ออกมาทักทายเป็นพิธีและอนุญาตให้ยูมะเข้ามาได้เป็นกรณีพิเศษเพราะเป็นเด็กหออีกจึงมีกฏเข้มงวดในการเข้าหอของชั้นปีอื่น
แอ๊ด~!!ยูเซย์เปิดประตูห้องตนเข้าไปตามด้วยยูมะที่เดินตามหลัง แจ็คนั่งอยู่ที่โซฟาตัวเดิมตามด้วยโควที่นั่งอยู่หน้าโต๊ะทำการบ้านของเขา "ไง~ยูเซย์ไปไหนมาล่ะ? แล้วเด็กคนนั้น?"โควถามยูเซย์ที่หายไปไม่บอกเขาและมองไปยังยูมะที่ตามเพื่อนของตนเข้ามา
"ผมสึคุโมะ ยูมะ ครับปี1ห้องC ยินดีที่ได้รู้จักครับ"ยูมะแนะนำตัวปกติแต่สายตาจากใครอีกคนที่มองมากลับทำให้เขารู้สึกหวั่นๆ "ชั้นโควส่วนนี่ก็แจ็คเป็นเพื่อนของยูเซย์น่ะ"การแนะนำตัวง่ายๆฉบับโควได้เริ่มขึ้นอีกครั้ง
"แจ็คเรามีเรื่องต้องคุยกันนะ...."ยูเซย์เดินเข้าไปหาแจ็ตสายตามั่นอกมั่นใจบวกกับความตื่นเต้นว่าตนนั้นได้คำตอบที่ดีแล้วทำให้แจ็คที่รออยูก็ตื่นเต้นไม่แพ้กัน
"นี่รุ่นพี่โควครับทั้งสองคนนี่มีบรรยากาศอึมครึมมากเลยเป็นแบบนี้ตลอดเลยหรอครับ"
ยูมะถามออกไปถึงจะรู้ว่ามันเสียมารยาทก็ตาม แต่ว่าบรรยากาศแบบนี้ก็ชวยอึดอัดจริงๆ
"ก็นะแต่ครั้งนี้มันก็อึดอัดแปลกๆเหมือนกันแหละ"โควอดตั้งข้อสงสัยไม่ได้ถึงแม้เขาจะรู้เหตุผลแล้วก็ตาม
"แจ็ค....ขอโทษนะแต่ชั้นเห็นนายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดมาตั้งแต่เด็กเพราะงั้น...."ยูเซย์พูดออกไปมันช่างกล้ำกลืน เขาไม่อยากทำเพื่อนเจ็บเลยแต่ถ้าโกหกมันก็เท่ากับหักหลัง การทำแบบนี้มันยากเย็นจริงๆ
"กะแล้วว่าคำตอบของนายต้องเป็นแบบนี้...ขอบใจที่พูดความจริงออกมานะ...ปกตินายมักจะถนอมน้ำใจคนอื่นเสมอ...."เเจ็คหันหลังให้ยูเซย์ แจ็ครู้ดีว่าเขาต้องถูกปฏิเสธแต่ถ้าบอกออกไปก็ทำให้เขาโล่งใจได้บ้าง
ยูเซย์ทำได้เพียงมองแผ่นหลังนั้นที่เเข็งแกร่งแต่ด้านหน้าช่างเปราะบางเสียเหลือเกินยูเซย์รู้ว่าตอนนี้เพื่อนต้องร้องไห้แน่แต่ก็ไม่สามารถเข้าไปปลอบได้ เพราะนั่นคือคำขอของยูมะ การยื่นมือเข้าไปปลอบคือการให้ความหวังอีกฝ่ายมันจะทำให้ยิ่งเจ็บ
"โคว...ชั้นขอฝากนายด้วยนะมีแต่นายที่ช่วยเขาได้"ยูเซย์ยื่นหน้าที่ให้กับโคว....ไม่สิมันก็เป็นหน้าที่ของโควอยู่แล้ว เพราะโควชอบแจ็คและอยู่เคียงข้างแจ็คมามากกว่าเขาเสียอีก เพราะงั้นเลยให้โควช่วยจะดีกว่า....
"อ่า~นายน่ะเป็นตัวเองขึ้นมาบ้างแล้วนะ.."โควแตะไหล่เขาเบาๆ น้ำเสียงอ่อนโยนปลอบเขาที่กล้าหาญในการเข้าใจความรู้สึกตัวเองมากกว่าแค่ถนอมน้ำใจคนอื่น นั่นทำให้รู้ว่าตัวเขาควรรักตัวเองมากกว่านี้
"รุ่นพี่ยูเซย์ โอเครึเปล่าครับ"ยูมะถามเขาด้วยความเป็นห่วงเรื่องแบบนี้ก็ต้องมาความหนักใจกันบ้างแหละ "อืมก็...กังวลอยู่บ้างแต่ว่าชั้นก็ทำในสิ่งที่ใจเลือกไว้..."เขากล่าวด้วยความมั่นใจน้อยๆถึงแม้จะเจ็บใจที่ต้องทำให้เพื่อนร้องไห้แต่ว่านั่นก็ช่วยเพื่อนและเขาเอาไว้
ยูเซย์และยูมะออกจากห้องไปนั่งรวมที่ห้องพิเศษของชั้นหัวกระทิ 'ตั้งแต่ตอนนั้นก็ไม่ได้เข้ามาเลยจูไดจะเป็นยังไงบ้างนะ เฮ้อเหนื่อยจังขอนอนซักแป๊ปนึงล่ะกัน ยูมะคงไม่ทำอะไรหรอก' ยูเซย์นอนลงบนโซฟาเคลิ้มหลับไปเพราะความเหนื่อย ทิ้งให้ยูมะนั่งเฉยๆอยู่ในห้อง
Arrrrr~
"ฮัลโหล...ไคโตะหรอมีอะไรรึเปล่า....ไม่หรอกแค่มาเป็นที่ปรึกษาเฉยๆ...นั่นแหละใช่ๆ เห~อีก2วันหรอ จะรอนะอื้อๆโอเคเเค่นี้นะ"
ยูมะยิ้มออกมาอย่างไม่ปิดบัง ในที่สุดสภานักเรียนที่ออกไปทำภารกิจให้ครูใหญ่ตั้งแต่ปิดเทอมก็กลับมาแล้ว
สภานักเรียนของครูใหญ่ 10 นักเวทย์ในคัมภีร์
หัวหน้าผู้มีจิตใจที่อ่อนโยนราวกับเทพธิดา มุโต้ ยูกิ
รองหัวหน้าที่มีความคิดว่องไวและเก่งกาจ
อาเทม
เลขาที่มีความชำนาญในด้านงานต่างๆ
มารุฟุจิ เรียว
ฝ่ายลงทำภารกิจต่างๆ
เทนโจ ไคโตะ
ฝ่ายประสานงานคอมพิวเตอร์(แฮกเกอร์)
ฟุจิกิ ยูซาคุ
ฝ่ายด้านทางการเปิดช่องทางการเมือง
อาคาบะ เรย์จิ
ฝ่ายด้านการบริหารส่วนต่างของอคาเดเมีย
.???
ตำแหน่งสมาชิกว่าง3อัตรา
ตอนที่13จบไปแล้วนะขอรับ หายไปนานเลยเพราะงานเยอะนั่นแหละขอรับ แต่ว่าจะพยายามมาอัพนะขอรับ^^ ไรท์อยากเขียนลงเหมือนกันแต่งานมันเยอะ งั้นอ่านให้สนุกนะขอรับ~^^ด้วยรักจากไรท์??’•
ความคิดเห็น