Magic of love 💕(Yu-gi-oh! Judai x Yusei)

ลำดับตอนที่ #12 : Magic 11

การแข่งขันดำเนินไปจนจบวัน เรานักเรียนที่ผ่านเข้ารอบที่2เป็นที่ เรียบร้อยแล้ว..."การแข่งขันจะจัดขึ้นในสัปดาห์หน้าจึงขอให้นักเรียนทุกคนเตรียมตัวให้พร้อม" ยูเซย์อ่านข้อความที่ถูกส่งมาสำหรับนักเรียนที่ผ่านเข้ารอบ

"แค่นี้จิ๊บๆน่า ผ่านมาได้สบายๆแทบไม่ต้องออกแรงเลย"แจ็คนั่งจิบชาแล้วโอ้อวดตามเดิม "อืม~คนที่ผ่านเข้ารอบก็ชั้น ยูเซย์ เเจ็ค โยฮันและก็จูไดสินะ" โควอ่านรายชื่อผู้ที่ผ่านเข้ารอบทั้งที่มันก็น่าจะรู้ๆกันอยู่

"อ่า...นั่นสิคนที่ผ่านเข้ามาเราก็รู้จักกันอยู่แล้วด้วย"ยูเซย์ตอบกลับโควที่อ่านข้อความที่ส่งมาอย่างครุ่นคิด หฃังจากจบการแข่งรอบแรกไปแล้วก็ทำให้รู้ว่า ทุกคนที่แข่งไม่ว่าจะอยู่ห้องไหน ก็ล้วนแต่แข็งแกร่งทั้งนั้น

อีกด้านหนึ่งยังคงหาข้อมูลเพิ่มเติมกันวุ่นวายทั้งเอกสารไหนจะปากคำของจูไดอีกมีแต่เรื่องเยอะแยะมากมาย "เฮ้อจะตายก็วันนี้แหละ" เรียวบ่นออกมาตอนนี้สภาพใกล้ตายเต็มทนงานนี้ที่รับมามันชั่งหนักหนาอะไรแบบนี้กันนะ

"เรียว ใจเย็นก่อนนะ"โยฮันก็ได้แต่ช่วยเล็กๆน้อยๆเพราะไม่อยากทำให้งานของสภาต้องยุ่งไปมากกว่านี้ "นี่จูไดคุง..ช่วยเรียกยูยะคุงมาจะได้รึเปล่า เธอเคยบอกว่าช่วยยูยะออกมาจากเหตุการณ์นั้นนี่"ยูกิลองเปลื่ยนบรรยากาศเพราะถ้ายังคงฝืนให้จูไดเล่ามากกว่านี้คงเเย่ต่อสภาพจิตใจแน่ถึงแม้เรื่องการแข่งจะเลื่อนออกไปให้ได้พักบ้างก็ตาม

"เอ๋!?..อ่า..ได้ครับเดียวจะรีบติดต่อให้นะครับคุณยูกิ" จูไดรับคำก่อนจะคว้ามือถือขึ้นมากดเบอร์หา(ทียูกิแล้วส่งจดหมาย ครางนี้ล่ะโทรอะไรของพวกนายเนี่ย//ไรท์) ตืด~ตืด~ติ๊ด!! "ฮัลโหลครับพี่.. มีอะไรรึเปล่าโทรมาซะเย็นเลย" ปลายสายกดรับเขาแล้วถามคำถามใส่โดยที่ไม่ฟังคนโทรแม้แต่น้อย

"ยูยะหรอ...ว่างมั้ยจะขอให้ช่วยมาห้องสภานักเรียนหน่อย"เขาพูดเชิงขอร้องนิดๆ เพราะเขารู้ดีว่าถ้ามาเจอคำถามแบบนี้คงเศร้าไม่แพ้เขาเป็นแน่ "ก็ได้ครับ...อีก10นาทีถึงนะครับ"ยูยะว่าแล้วสายก็ถูกตัดจนทางจูไดก็ไม่ทันตั้งตัว

ภายในเวลา10นาทีนั้นสั้นมากจนคนอื่นต้องสงสัย นักเรียนปี1ยังไม่ได้เรียนเวทย์เคลื่อนย้ายแน่นอน แล้วจะมาให้เร็วภายใน10นาทีได้ยังไงกันทุกคนยกเว้นจูไดอดสงสัยไม่ได้เลยว่ายูยะนั้นจะมายังไงภายใน10นาที ตึกหอปี1ห่างจากอาคารเรียนเอามากๆ ถ้ามาจริงๆคงไม่ต่ำกว่า30นาที

ก๊อกๆๆ!!! เสียวเคาะประตูดังขึ้นหลังจากที่ผ่านไปเพียง10นาที ทำให้ทุกถึงกลับหันมามองหน้ากันเป็นเชิงว่า10นาทีจริงๆด้วย เอาจริงดิ! "เข้ามาได้ครับ"ยูกิที่ตั้งสติได้ก็ตอบรับให้เข้ามา

ประตูถูกเปิดออกปรากฏให้เห็นเด็กน้อยที่มีสีผมเขียว(และหงอน!?)เเซมแดงด้านล่าง ดวงตาสีทับทิมสว่างไสว ใบหน้าเข้ารูปดูน่ารักผิดชาย โอ้!มะเขื่อเทศน้อยไม่สิ!! เจ้าชายน้อยต่างหาก "พี่จูได~ผมมาเเล้วครับ"ยูยะกล่าวทักทายจูได คนที่มีพระคุณกับเขา

"ไงยูยะ~มาเร็วจริงๆเลยนะ สมแล้วที่เป็นเวทย์เฉพาะตัว" จูไดยิ้มส่งให้ยูยะแล้วก็ชมถึงเวทย์อันน่าทึ่งของยูยะที่ไม่ค่อยมีใครตามทันนัก "ยูยะ..."เสียงปริศนาเรียกให้ทั้งหมดหันไปมอง บุคคลที่พึ่งออกมาจากห้องนอนของห้องสภา ในสภาพที่ดีขึ้นบ้างจากเดิม

"พี่ยูซาคุ...ทำไมหน้าตาแย่แบบนั้นล่ะ"ยูยะรีบเดินเข้าไปหาแล้วแตะที่หน้าผากของยูซาคุอย่างเป็นห่วง "ก็ทำงานมาเยอะนั่นแหฃะตอนนี้พอดีขึ้นมาบ้างแล้ว เรียวนายนอนต่อได้เลย"ยูซาคุลูบหัวน้องตนอย่างเอ็นดู(แน่หรอว่าจะแค่น้อง//ไรท์เหล่ตามอง)แล่วหันไปคุยกับเรียว

"อ่า~งั้นนายอยู่นี่นะโยฮันเดียวชั้นของไปนอนก่อนจะได้พักตามที่นายขอไว้ไงล่ะ"เรียวส่งยิ้มน้อยๆอย่างอ่อนแรงแล้วจึงค่อยๆพยุงตนเองเข้าห้อง "เรียว.."โยฮันเอ่ยออกมาอย่างเป็นห่วงคนๆนี้ไม่เคยที่จะพักเลยเป็นห่วงคนอื่นก่อนเสมอทั้งที่ก็ควรใส่ใจตัวเอง

"เอาน่า โยฮันคุงเรียวน่ะอึดกว่าที่คิดไม่เป็นหรอกน่า"ยูดิปลอบใจรุ่นน้องที่เป็นห่วงเพื่อนคนเอามาก จนทำให้เขาอดยิ้มออกมาไม่ได้เลย "ครับ....งั้น..ในนามของผมของเรียกเจ้าออกมาข้างกายข้า....รูบี้!"โยฮันเรียก สัตว์อัญเชิญของตนออกมา

ม้นเป็นสิ่งมีชีวิตที่หาได้ยากในธรรมชาติตอนนี้และมันก็คือสัตว์อัญเชิญของโยฮันเพียวคนเดียวด้วย "รูบี้...ไปดูแลเรียวทีนะ"โยฮันสั่งเจ้าตัวน้อยซึ่งมันก็ทำตามวิ่งผ่านเข้าไปในห้องนอนอย่างรวดเร็ว

"เป็นสัตว์อัญเชิญที่น่ารักมากๆเลยครับ"ยูยะมองตาเป็นประกายก็บสิ่งที่ตนเห็นเมื่อครู่ "ก็แน่อยู่แล้วล่ะยูยะ โยฮันน่ะชอบของเล็กๆน่ารักๆเลยได้รูบี้มายังไงล่ะ"จูหดตอบเเทนโยฮันที่ตอนนี้นั่งออมยิ้มกับการเห่อเพื่อนของจูได

"แล้วเรียกผมมามีอะไรหรอครับพี่จูได"ยูยะสงสัยเล็กน้อยปกติไม่น่าจะเรียกให้ออกมาเย็นแบบนี้กลางคืนในโรงเรียนก็อันตรายอีกในระหว่างนั้นจูไดก็ได้นับสายตาอาฆาตมาจากที่ใดที่หนึ่งต้องขนลุก "คือผมเองที่ให้เรียกมา"ยูกิตอบขึ้นแล้วมองยูยะที่หันหน้ามาด้วยความสงสัย

"รุ่นพี่ยูกิเขามีเรื่องจะถามนาย เกี่ยวกับเหตุการณ์เมื่อ2ปีก่อนจากนาย รู้จักใช่มั้ย..."ยังไม่ทันที่ยูซาคุจะพูดจบสีหน้าท่าทางของยูยะก็เปลี่ยนไปจนเขาเริ่มกังวล ความกลัวกอบกุมจิตใจของยูยะ ร่างกายเล็กๆสั่นเทาเมื่อพูดถึงในตอนนั้น

"ยูยะไม่ต้องกังวลนะ...ชั้นอยู่นี่"จูไดปลอบประโลมรุ่นน้องของตนที่สั่นกลัว เเม้แต่ตนก็ยังคงเศร้าเสียใจกับเหตุการณ์นั้น แล้วเด็กตัวเล็กๆคนนี้ล่ะจะขนาดไหน คงกลัวไปจนวันตาย เด็กหลายๆคนโดนทำร้ายและทารุณกรรมต่อหน้าต่อตา แล้วยังฆ่าให้เห็นแบบชัดๆอีก

"มันจะไม่เกิดอีกแล้วใช่มั้ยครับพี่จูได ผมกลัวที่จะเห็นแบบนั้น"ยูยะกอดจูไดแน่น ยูซาคุที่พยายามกดอารมณ์ไม่ให้ประทุก็ค่อยๆใจเย็นลง และพยายามเข้าใจว่านี่คือคนที่มีพระคุณกับน้อง(หึงอ่ะดิเรา//ไรท์ ยิ้มแสยะ)

"อื้ม~มันจะไม่เกิดขึ้นอีกแล้วล่ะ แค่อยากให้นายช่วยพวกเราถึงตอนนั้นว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนที่ขั้นจะมา แค่นั้นมันก็จะไม่เกิดขึ้นอีกแล้ว"จูไดยิ้มให้กำลังใจแล้วมองตายูซาคุนัยๆว่ามารับไปสิชั้นไม่อยากตกเป็นเป้านายนะ

"อ่า~ยูยะต้องช่วยไม่ให้เกิดขึ้นได้แน่ๆชั้นเชื่อนะ"ยุซาคุรับช่วงต่อขอบปลอบใจน้องรักของตน "นะช่วยพวกเราด้วยยูยะคุง"ยูกิยกมือไหว้ขอร้องเด็กน้อยที่ใกล้ร้องไห้แล้วดวงตาเเวววาวมีน้ำตาที่เอ่อล้นจนไหลลงมาอาบแก้มขาวนวล

"ครับผม จะช่วยจะเล่าเท่าที่ผมจำได้นะครับพี่ๆ" ยูยะเริ่มตั้งจิตตั้งใจถึงน้ำตาจะไหลแต่ก็พยายามนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น แล้วค่อยๆเล่าให้พวกเขาฟัง

น้ำเสียงที่เศร้าผสมปนไปกับความกลัว แต่ก็เล่าจนจบ ข้อมูลที่ได้มาตรงกับที่จูไดเล่าเป็นส่วนใหญ่ ยูกิจึงดีใจมากที่ได้ข้อมูลมากขนาดนี้ที่เหลือก็เเหล่งกบดานของพวกมันเท่านั้น ต้องรอว่าอาเทมทำงานไปถึงไหนแล้ว

แกร๊งงๆๆ~!! เสียงเหล็กหล่นลงกระทบพื้นเป็นระยะๆ ส่งสัญญาณถึงมีคนบุกรุกเข้ามาในถิ่นของอัธพาล ใครที่เข้ามาแล้วก็ไม่ควรที่จะได้รับการไว้ชีวิตทั้งสิ้น!!

"อืมฐานของพวกมันอยู่ที่นี่จริงๆด้วย"อาเทมบุกเข้ามาสอดเเนมเป็นระยะเวลา4วันแล้วในที่สุดก็เจอแก๊งค์ลักพาตัวเด็กๆมาวิ้งค์ๆ~มังกรตัวน้อยสีแดงโผล่ออกมา บริเวณมือของเขานี่เป็นสัตว์ใ์อัญเชิญมายาที่ถูกห้ามใช้ในการต่อสู้ไม่อย่างนั้นจะผิดกฎหมายถึงขั้นจำคุกตอนชีวีต

"โอซีริส....ไปสอดแนม...มาอย่าให้พลาด!!"
อาเทมบอกมังกรน้อยของเขาอย่างใจเย็น ด้วยน้ำเสียงหนักแน่น พลางลูบตั้งแต่หัวยันหางเป็นการใส่เวทย์ล่องหนลงไปเพื่อไม่ให้ความแตก เวทย์ล่องหนนี้ใช้เวทย์สูงมากเพราะงั้นจึงไม่โดนตรวจพบง่ายๆแน่!!

"โฮก~..."เสียงตอบรับสั้นๆจากโอซิริสก่อนจะลอยออกไปยังถิ่นของศัตรู ถ้ามันโดนทำร้ายจนถึงแก่ความตายจะมาจุติใหม่ที่ตัวเจ้าของเดิม ดังนั้นจึงเป็นการดีที่จะได้รู้ว่าศัตรูเจอเขาเข้ารึยัง

3เพื่อนที่นั่งเล่นกันอยู่ห้องด้วย ความสบายแต่หนึ่งในนั้นกลับกำลังครุ่นคิดถึงเรื่องเมื่อวานตลอดเวลา เขามองดูดวงดาวเล็กๆในมือที่เสกออกมานานแล้วอย่างเหม่อๆ คิดถึงคนที่ร้องไห้เสียใจว่าจะเป็นอย่างไรบ้างวันนี้ก็ไม่มาที่สนามแข่งอีก จะเป็นอะไรรึเปล่า

ดาวดวงนั้นจะช่วยเขาได้มากมั้ยนะ หวังว่าจะไม่ฝันร้าย.... ทั้ง2มองดูเพื่อนคนนี้ที่อาการดูหนักเอามากๆ เหม่อตลอดตั้งแต่แข่งจบจนมาถึงห้องแล้วก็ยังนั่งอยู่ที่โต๊ะทำการบ้าน ในมือนั้นถือดาวเอาไว้แต่ทั้งคู่ก็ยังไม่รู้ความหมาย อยู่ดีว่าทำไมเพื่อนรักคนนี้ถึงได้เหม่อแบบนี้

"ยูเซย์นายไหวรึเปล่าเนี่ย.....ถ้าเหนื่อยก็ไปนอนซะสิ นายน่ะจะเหม่อแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่กันห๊ะ!!!"แจ็คที่อดทนมานานก็เริ่มเป็นฝ่ายพูดก่อนเขาทนไม่ได้ที่เห็นคนที่ชอบทำตัวแบบนี้

"นายน่ะเงียบไปเลยคิดได้แค่นี้เองหรอ ถ้างั้นก็ออกไปข้างนอกซะ เเจ็ค!!นายมันน่ารำคาญจริงๆ"โควตวาดใส่แจ็คที่ทำเหมือนเด็กไม่ได้รับเอาใจใส่และจะคะยั้นคะยอเอาจากยูเซย์ให้ได้

"ก็ได้!!ชั้นออกไปก็ได้..แค่นี้ก็พอสินะ!!"เเจ็คโมโหใส่โควแล้วเดินออกห้องไปด้วยความอารมณ์เสีย นั่นทำให้โควรู้สึกหวั่นๆจนยูเซย์ได้สติหันมามอง

"โคว....ชั้นขอโทษไม่คิดเลยว่าแค่เรื่องของชั้นจะทำให้นายกับแจ็คทะเลาะกัน"ยูเซย์รูสึกผิดมาก เขารู้ว่าโควชอบเเจ็คมาตั้งแต่เมื่อก่อนแล้วแต่เพราะแจ็คไม่คิดจะสนใจเลย
โควจึงได้แค่มองอยู่ห่างๆและคอยติเตือนเท่านั้น

"ไม่เป็นไรหรอกน่ายูเซย์ เด็กแบบนั้นโดนด่าบ้างก็สมควรแล้ว ว่าแต่นายเป็นอะไรล่ะเหม่อเชียว"โควนั่งลงข้างเพื่อนเขาพร้อมกับใจที่ยอมรับฟังทุกอย่าง "คือว่านะ...."ยูเซย์บรรจงเฃ่าทุกลายละเอียดให้ฟังรวมถึงตอนนี้ที่เขากำลังเป็นอยู่ให้เพื่อนฟัง

"หืม~เรียกไม่ได้เต็มปากหรอกนะ แต่จะขอให้นายผ่อนคลายลงเถอะ ถ้านายยังรู้สึกแบบนี้เรื่อยก็มาบอกชั้นได้นะ"โควตบไหล่ของยูเซย์เป็นการให้กำลังใจ เขารู้ว่าอาการแบยนี้เรียก 'ตกหลุมรัก' แต่มันก็เร็วมากสำผรับการเจอกันของทั้ง2อืม~เขาควรด่วนสรุปดีรึเปล่านะ เอาเป็นว่าดูไปก่อนดีกว่าเส้นทางยังอีกยาวไกล


ตอนที่11จบแล้วน้าสั้นไปหน่อยแต่ก็~สุดยอดเลยรวมหลายๆอย่างในตอนนี้ ทั้งโรเเมนซ์ ปริศนา คอมเมดี้นิดๆ ไรท์รู้สึกสนุกกับตอนนี้มากเลย เเล้วหวังว่าทุกอ่านจะสนุกกับเรื่องนี้ด้วยนะขอนับ^^??’•